ေအးစက္ေနေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 7/07/2014 09:43:00 AM
(၁)
ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ မျပည့္သည့္ အုိးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ သမီးစာက်က္၍ မရပါ။ ေက်ာင္းမွန္မွန္ တက္၍ သမီးစာမခက္ေသာ္လည္း အေဖအလုပ္မွန္မွန္မလုပ္၍ ဆန္ခက္ေနပါသည္။
‘ဘာလုိ႔က်ဴရွင္မတက္တာလဲ’ ဟု သူငယ္ခ်င္းကေမးသည္။ သမီးကဘာမွျပန္မေျဖပါ။
‘နင့္အိမ္က က်ဴရွင္ခ တစ္လငါးေထာင္ေတာင္ မေပးႏုိင္ဘူးလား’ တဲ့။
သမီးသူငယ္ခ်င္း စမ္းသီတာက မရမကထပ္ေမးေန၍ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္ႏွင့္ သမီးျပန္ေျဖလုိက္ရသည္။
‘နင့္အိမ္မွာက နင့္အေမရာ၊ နင့္အစ္မရာ၊ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္စလုံးေရာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ငါ့မွာက အေဖတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရတာဟဲ့’
‘နင့္အိမ္မွာက နင့္အေမေရာ၊ နင့္အစ္မေရာ၊ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္စလုံးေရာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ငါ့မွာကအေဖတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရတာဟဲ့’
သမီးစကားၾကားေတာ့ သူဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ေနာက္ေန႔တြင္ သမီးႏွင့္စကားမေျပာေတာ့။ သူဘာေၾကာင့္ သမီးကုိစကားမေျပာေတာ့သည္ကုိ သမီးမသိပါ။ အေျဖမရွာတတ္ပါ။ သမီးမွာတြက္ရ မည့္သခ်ၤာေတြ ရွိေသးသည္။ သင္ေလခ်ာေလျဖစ္ေနေသာ သခ်ၤာကုိ သမီးနားမလည္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားပါဦးမည္။
အေမကသမီးႏွင့္ စမ္းသီတာကုိ ၿပိဳင္ခုိင္းသည္။ အေဖကမၿပိဳင္ခုိင္းပါ။
‘ၿပိဳင္တယ္ဆုိကတည္းက မခံခ်င္စိတ္ကပါလာၿပီ။ သမီးတုိ႔ငယ္ေသးေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ မွာရွိေနတဲ့ မနာလုိဝန္တုိ မစၧရိယစိတ္ေတြ ေဒါသေတြ၊ မာနေတြ ကပ္ပါလာၿပီး လူကုိဒုကၡေပးေတာ့ တာပဲ။ သမီးပညာေရးကုိ ထိခုိက္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ့္ဉာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္သာ မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ လူမသိ ေအာင္တိတ္တိတ္ေလးႀကိဳးစား၊ ကုိယ္ကသူ႔အေပၚ လုိက္ၿပိဳင္ေနမွန္းသိသြားရင္ ရန္သူလုိျဖစ္သြားလိမ့္ မယ္’
ေမ့ေမ့စကားကမူ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။
‘စာၿပိဳင္တာေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ သမီး။ သူကအဆင့္သုံးရရင္ သမီးက အဆင့္တစ္ရေအာင္လုပ္။ သူ႔ အေက်ာေတာ့မခံနဲ႔ သူဘယ္ေလာက္ၿပိဳင္ႏုိင္မလဲၿပိဳင္စမ္း’
သမီးအသက္ငယ္ပါေသးသည္။ သူတို႔လူႀကီးေတြ ေျပာစကားကုိသိပ္နားမလည္ေသးပါ။ အေဖေျပာ တာမွန္သလား။ အေမေျပာတာ မွန္သလားသမီးမသိပါ။
(၂)
‘ကေလးေတြ လိမၼာေရးျခားရွိသေလာက္ လူမႈေရးနားလည္သေလာက္ အေဖ၊ အေမက မသိတတ္ဘူး။ နားမလည္ဘူး နင္တုိ႔ေတာ့ဒုကၡပဲ’
သမီးႀကီးႀကီးက ေျပာပါသည္။
‘အေဖက ႐ႈးတူးတူး၊ အေမကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ငါ့တူမေလးကေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းအေမွာင္ထဲမွ သနားစရာပဲ’
တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္လာတတ္ေသာ ေနျပည္ေတာ္မွ ေလးေလးတင့္က ေျပာျပန္သည္။ အေဖႏွင့္အေမ ကုိ ထုိသုိ႔ေျပာသည့္အတြက္ သမီးစိတ္ထိခုိက္ရပါသည္။ မိဘဘက္က မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာခ်င္ ေသာ္သမီးျပန္မေျပာရဲပါ။ ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေလးေလးတင့္တုိ႔သည္ သမီးႏွင့္ေမာင္ေလးတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ သည္။ သမီးတုိ႔အား ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ေသာ ေက်းဇူးမ်ားစြာရွိၾကသည္။
‘နင့္အေဖက အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူး။ အေလာင္းကစား ဝါသနာမပါဘူး။ မိန္းမအေပ်ာ္အပါးလုိက္ စားတာမရွိဘူး။ ခက္တာက ေငြမရွာတတ္တာပဲ’ သမီး၏ ဘဘတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဦးပါႀကီးကသမီးကုိ မုန္႔ဖုိးေပးရင္း ေျပာပါသည္။
‘ဒီေကာင္က မရွိေလ ေခါင္းမာေလဆုိတဲ့ ေကာင္စားပဲ။ ငတ္ေလမာနႀကီးေလ။ ဒါေတြဟာ ဘဝမွာ အတားအဆီးေတြပဲဟ။ မာနေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြဆုိတာက ျပဳတ္စား၊ ေၾကာ္စားလုိ႔ရတာ မဟုတ္ ဘူး။ အလကားဆန္မရွိ၊ အစားႀကီး’
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံေျပာခဲဆုိခဲေသာ ေလးေလးမ်ဳိးက ေဖႀကီးကုိမွတ္ခ်က္ခ်သည္။ သူတို႔ေျပာသလုိ ဟုတ္ ေလသည္လားသမီးဉာဏ္မမီပါ။
‘ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အေဖကေတာ့ ကုိယ္လုပ္စရာရွိတာကုိ ဆက္လုပ္မွာပဲ။ သူမ်ားနဲ႔မတူတာ ကုိ ဂုဏ္ယူေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူဆုိတာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၾကတာ မတူသလုိ ဘဝမွာျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတာလည္း မတူၾကဘူး။ သူတို႔နဲ႔ေနလုိ႔သူတို႔နဲ႔တူရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ ဟုတ္ေတာ့မလဲ။ အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္လုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွမထိပါးမိဖုိ႔ မထိခုိက္ေစဖုိ႔ပဲ။
အေဖေျပာေသာစကားကို သမီးနားလည္သေယာင္ရွိပါသည္။ အေဖ့ေသြးပါ၍လားမသိ။ အေဖ့လုိစိတ္ ဓာတ္မ်ဳိးသမီးတြင္ ရွိေန၍အေမႏွင့္ခဏခဏ စကားမ်ားရသည္။
‘႐ုပ္ေရာ၊ အက်င့္ေရာ တစ္ထပ္တည္းပဲ။ လူေတြကုိရန္လုိေနတာ ေကာင္းတယ္မွတ္ေနလား။ စိတ္ကုိ ေကာင္းေအာင္ထား’ အေမကအဲ့ဒီလုိေျပာေတာ့ သမီးငုိရသည္။ သမီးဘာေတြမွားေနသလဲဟု ျပန္စဥ္း စားၾကည့္သည္။
အေဖမရွိသည့္အခ်ိန္ကုိ ေခ်ာင္းၿပီးမွအိမ္ကုိလာလည္ကာ။ အေမေကၽြးတာစားၿပီး တဟီးဟီးတဟား ဟာႏွင့္ ေယာက်္ားေတြမေကာင္းေၾကာင္း၊ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ေျပာတတ္ၾကသည့္ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ဧည့္သည္ေတြအေပၚ သမီးၾကည့္မရတာ၊ မေက်နပ္တာ၊ ရန္လုိမိတာအျပစ္လား။
သူတုိ႔သည္ အေမ့အား လင္ေယာက်္ားအေပၚမည္သုိ႔မည္ပုံ ဆက္ဆံ၍ႀကိဳးကုိင္ရမည္ဟု သင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးၾကသည္။ ေစ်းဖုိးအားလုိတုိးပုိေလွ်ာ့လုပ္၍ ကုလားဖန္ထုိးနည္း၊ လင္ေယာက်္ားတုိ႔၏ ဟာကြက္ အားနည္းခ်က္ကုိရွာ၍ ခ်ဳပ္ကုိင္နည္းစသျဖင့္ မေကာင္းေသာ အတတ္ပညာမ်ား အခမဲ့လမ္းညႊန္ျပသ ေပးၾကသည္။
သူတို႔စကားမ်ားသည္ စားေကာင္းေအာင္ဖားေသာ စကားလည္းပါသည္။
ဒါကုိမသိရွာေသာ အေမကပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အားက်သလုိလုိ၊ သေဘာက်သလုိလုိ။ ဒါေတြ ၾကားရေတာ့ သမီးနားခါးသည္။ သူတစ္ပါးအိမ္ေထာင္ေရးတြင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေနေသာ မိန္းမမ်ား ကုိသမီးမုန္းသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္အိမ္ကုိမလာေစခ်င္ပါ။ အတင္းအဖ်င္းေျပာျခင္းသည္ မိန္းမေကာင္းမ်ား လုပ္ေသာ အလုပ္မဟုတ္ဟုႀကီးႀကီးက ဆုံးမဖူးသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္းဟူသည္ မိမိအိမ္တြင္ ေဝယ်ာဝစၥအလုပ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္သင့္သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။
သမီးေျပာေသာ စကားကုိအေမကလက္မခံပါ။ သမီးကုိဗုိက္ေခါက္လိမ္ဆဲြ၍ ေဒါသတႀကီးေျပာပါသည္။
‘ကေလးက ကေလးလုိေနစမ္း။ လူဆုိရင္မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းရွိရတယ္။ ေျပာသင့္ရင္ေျပာ၊ ေရာ သင့္ရင္ေရာရတယ္ဟဲ့ မွတ္ထား။ နင့္အေဖသာတစ္ေယာက္တည္း အခန္းေအာင္းၿပီး တေလာကလုံးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ။ လူေတာသူေတာမတုိးတဲ့သားအဖ နင္ကမ်ားအေမကုိ ဟုိဟာမလုပ္နဲ႔။ ဒီလူနဲ႔မ ေပါင္းပါနဲ႔ေျပာရေအာင္ နင္ကအေမလား။ ငါကအေမလား’
အေမ႐ုိက္၍ သမီးမနာပါ။ အေမေျပာ၍သာ သမီးနာလွပါသည္။ အသည္းခုိက္ေအာင္ နာလွပါသည္။ အသည္းခုိက္ေအာင္နာလွပါသည္။
‘မိဘကုိျပန္ေျပာတဲ့အတြက္ ကံႀကီးထုိက္မယ္’ တဲ့။
‘နင့္အေဖျပန္လာလုိ႔ေမးရင္ ဘယ္မွမသြားဘူး။ အိမ္ကုိဘယ္သူမွမလာဘူးေျပာ။ နင့္အေဖက ေယာက်္ားတန္မဲ့ ပစိပစပ္နဲ႔ ဆူဆူပူပူလုပ္ဦးမယ္’
လိမ္ညာေျပာတာမေကာင္းဘူးဟု သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အေမကသမီးကုိညာခုိင္းသည္။
‘ေမႀကီးေဖႀကီးက မွာထားတယ္ေလ အာမေခ်ာင္နဲ႔တဲ့’
ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္နားမလည္ဘဲ လူထဲသူထဲ ပက္ခနဲေျပာတတ္သည့္ သမီးေမာင္ေလးက ထုိသုိ႔ ေျပာေသာအခါ အေမသည္ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ပါေလေတာ့သည္။ ငါ့ကုိလူၾကားသူၾကားထဲမွာ အရွက္ခဲြတယ္ဟုဆုိကာ ေမာင္ေလးကုိ႐ုိက္ပါေလေတာ့သည္။
‘ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ေျပာရဲရမယ္’ ဟူေသာ အေဖ၏စကားသည္ သမီးအတြက္မွားေနၿပီလားဟု သံသယျဖစ္မိပါသည္။
အေဖ႐ုိက္သြင္းေပးသည့္ အသိတရားကုိ အေမကမသိမသာ ဆဲြႏုတ္သည္။ ၾကာေတာ့သမီးမွာ မုသား စကားကုိ မေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာရပါေတာ့သည္။ ကုိယ္မွန္သည္ကုိသိပါေသာ္လည္း ရဲရဲတင္းတင္း မေျပာ ရဲေတာ့ပါ။ အဆင္မေျပေသာ ဘဝအေပၚ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕ေနခဲ့ေသာ သမီးသည္ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ အရာရာကုိစုိးရြံ႕စြာၾကည့္ရင္း ရင္ထိတ္ေနရၿပီျဖစ္ပါသည္။
သမီးပၪၥမတန္းတက္ေသာႏွစ္က ျမန္မာစာဆရာမက ‘သင္တုိ႔မိသားစု’ အေၾကာင္း စာစီစာကုံးေရးခုိင္း ပါသည္။ စာစီစာကုံးေရးနည္းကုိ သမီးသိပ္နားမလည္၍ အေဖ့အားေမးရသည္။ အေဖကပုံဆဲြျခင္းအ ျပင္ စာေရးျခင္းျဖင့္ပါအသက္ေမြးေနသူျဖစ္၍ ေမးရျခင္းျဖစ္သည္။
‘သမီး၏မိသားစုအေၾကာင္းကုိ ေရးေပါ့သမီးရဲ႕။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္’
‘အမွန္အတိုင္းေရးရမွာလားဟင္’
သမီး၏စကားေၾကာင့္ အေဖေတြခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားၿပီးမွ
‘ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ သမီး။ လူတိုင္းလူတုိင္းမွာ မိသားစုဆုိတာရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ မိသားစုစာရင္းဝင္ အေဖတုိ႔၊ သမီးတို႔မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆုိသလုိ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမႈနဲ႔အတူ ျပႆနာေတြျဖစ္တတ္ၾက တယ္။ ဥပမာ အေဖနဲ႔အေမကုိပဲၾကည့္ေလ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တာနဲ႔ စကားမ်ားေနၾကရတယ္။ ရန္ျဖစ္ တယ္ဆုိတာ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ေရွာင္လုိ႔မွမရဘဲ သမီးရယ္။ ဒါေတြနဲ႔လုံးခ်ာလုိက္ေနတဲ့ အေဖ တုိ႔၊ သမီးတုိ႔အေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေရးလုိက္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲကြယ္။ မုသားမပါလကၤာမေခ်ာတဲ့။ တစ္ခုရွိတာက ဒါမ်ဳိးေတြကုိေရွာင္လဲႊၿပီး ‘သမီးတုိ႔မိသားစုသည္ ဥမကဲြသုိက္မပ်က္ျဖင့္ မိသားစုဘဝ ေရွ႕ေရးတုိးတက္ေစရန္ အားလံုးကႀကိဳးစားေနၾကပါသည္’ ဘာညာနဲ႔ေရးျပႏုိင္ရမယ္။ အေမကအေဖ့ ကုိအထင္မေသးဖုိ႔ရယ္၊ အေဖကလည္းအေမ့ကုိ နားလည္ဖုိ႔ရယ္၊ ေမာင္ေလးက မမအေပၚ႐ုိေသခ်စ္ ခင္ဖုိ႔ရယ္၊ မမကလည္း ေမာင္ေလးအေပၚငဲ့ညႇာဖုိ႔ရယ္ ဒါေတြအားလုံးပါေအာင္ စ၊ လယ္၊ ဆုံး ေရးျပႏုိင္ မယ္ဆုိရင္ စာစီစာကုံးေကာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီေပါ့ကြယ္’
အေဖရွင္းျပေနေသာ စကားအေပၚ သမီးအေနျဖင့့္ နားမလည္ႏိုင္စရာမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္စာစီစာကုံး၏ ပဏာမနိဒါန္းကုိ ဘယ္လုိစ၍ေရးရမည္ ဆုိျခင္းသည္သာ အခက္ခဲဆုံးျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝက ဝလုံးကုိဝုိင္းစက္ေအာင္ႀကိဳးစား၍ ေရးခဲ့ျခင္းကုိ အမွတ္ရလုိက္မိသည္။
‘ဘယ္လုိလဲသမီး။ ေရးဖုိ႔ခက္ေနၿပီလား။ အစကေတာ့ ဒီလုိေပါ့သမီးရယ္။ စကားကုိေျပျပစ္ေအာင္ ေျပာတတ္ေသးရင္စာကုိလည္း ေျပျပစ္ေအာင္ ေရးတတ္ရမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာဆုိတာ ဟာအေဖတုိ႔ေန႔စဥ္ ေျပာေနတဲ့စကားေတြပဲလုိ႔ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ေျပာခ့ဲဖူးတယ္။ ကုိယ္ေျပာ ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကုိ စကားလုံးေတြခ်ိတ္ဆက္ၿပီး အက်ဳိးနဲ႔၊ အေၾကာင္းနဲ႔လူေတြနားလည္ေအာင္ ေရးျပႏုိင္ဖုိ႔က လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ႀကိဳးစားရင္ ဘာမွမခက္ပါဘူး။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရမယ္။ ဒါမွ ဗဟုသုတႂကြယ္ဝၿပီး စာစီစာကုံးထဲမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံ့ဝင္ခြင္က် ထည့္သုံးႏုိင္မွာ။ ၿပီးေတာ့စာေရးတဲ့ အက်င့္ကုိလုပ္ရမယ္။ ဒိုင္ယာရီသေဘာမ်ဳိး စိတ္ထဲရွိရာတစ္ေန႔တာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြ၊ ခံစားရတာ ေတြကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေရးတဲ့အက်င့္ကုိ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္ လုပ္ေပးရ မယ္။ ဆုရတဲ့လူေတြရဲ႕ စာစီစာကုံးစာအုပ္ေတြ အေဖဝယ္ေပးမယ္။ သူတို႔ဘယ္လုိေရးတယ္ဆုိတာ အတုယူရမယ္။ ဒါမွသမီးဟာဘယ္လုိစာစီစာကုံးမ်ဳိးကုိမဆုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္တပ္ ထား၊ တပ္ထား ေရးျပႏုိင္ၿပီေပါ့။ သူမ်ားေတြအတြက္ ခက္တဲ့အေၾကာင္းအရာဟာ သမီးအတြက္လြယ္ သြားၿပီ’
‘ဟဲ့ေကာင္မေလး စာမက်က္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
‘ဟုိဟုိ က်က္မလုိ႔ပါ ေမေမ။ စာစီစာကုံးမေရးတတ္လုိ႔ အေဖ့ကုိေမးေနတာပါ’
‘ဒါနဲ႔အငယ္ေကာင္ေရာ ဘာလုပ္ေနလဲ’
‘သားပုံဆဲြေနတယ္ ေမႀကီး’
‘ၾကည့္စမ္း တစ္ေယာက္ကစာေရးနည္းေမးတယ္။ တစ္ေယာက္က စာမက်က္ဘဲ ပုံဆဲြေနတယ္။ စာေမးပဲြကဖင္နားကပ္ေနၿပီ။ အတတ္ေကာင္းေတြ လုပ္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။ စာေရးတယ္၊ ပုံဆဲြတယ္ ဆုိတာ ထမင္းငတ္မယ့္ အလုပ္ေတြဟဲ့။ ဟဲ့ေကာင္မေလး နင့္စာစီစာကုံးေနာက္မွေရး၊ စာကုိအရင္ က်က္။ အငယ္ေကာင္ဖတ္စာအုပ္ယူၿပီး စာက်က္စမ္း’။
ပုံဆဲြစားပဲြသုိ႔ေရာက္ေနေသာ အေဖ့အားေမးေငါ့ရင္း အေမကသမီးတို႔ကုိ ဆူေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါသ မာန္မာနႀကီးလြန္းေသာ အေဖသည္ အရက္ျဖတ္ၿပီးကတည္းက အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္သူက သူ႔ကုိဘာပဲလာေျပာေျပာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္သည္။ သမီးသိသည္ကား အေမသည္သမီး တုိ႔အား ေျပာသလုိလုိျဖင့္အေဖအား ရန္စတုိက္ခုိက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။
အေဖ၊ အေမ၏ အရိပ္အကဲကုိသိေသာ သမီးေမာင္ေလးက ျမန္မာစာ ဖတ္စာအုပ္ကုိယူ၍ ေကာက္ လွန္ကာေတြ႕သည့္စာမ်က္ႏွာကုိ ႀကံဳး၍ေအာ္ဆုိေနသည္။
‘စားဝတ္ေနေရး ေငြရွာေပး ေက်းဇူးႀကီးေပ တုိ႔ေဖေဖ’
‘ဂေလာင္’
ေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္မွ ဒန္အုိးလြတ္က်ေသာအသံကုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလုိက္ရသည္။ အေမ့ လက္ထဲမွ ထမင္းခ်က္ဒန္အုိးသည္ အေၾကာင္းမဲ့ လြတ္မက်တန္ရာ။
(၃)
ပုံဆဲြစားပဲြ၌ စဥ္းစားေနဟန္တူေသာ အေဖဖ်တ္ခနဲထရပ္လုိက္သည္ကုိ သမီးျမင္လုိက္ရသည္။
မၾကာမီမျပည့္ေသာ အုိးႏွစ္လုံးေဘာင္ဘင္ခတ္ၾကေတာ့မည္။
ထုိေန႔က ေမာင္ေလးလည္း စာမက်က္ျဖစ္ေတာ့သလုိ သမီးလြန္စြာေရးခ်င္ေနေသာ ေရးဖုိ႔ႀကိဳးစားေန ေသာ သင္၏မိသားစုအေၾကာင္း စာစီစာကုံးကုိ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။၏
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ လွပသည့္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွသည့္ သမီးတို႔မိသားစုအေၾကာင္း စာစီစာကုံးတစ္ ပုဒ္ကုိ ေရးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ဇြန္ (၁၁) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
