ဘယာနက ဟင္းတခြက္ – အ႐ွင္ဇ၀န (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း)
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 7/21/2014 09:21:00 AM
အစားေကာင္းစားရရင္ မိတ္ေဆြေတြကို သတိရတတ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္က အစားေကာင္း မစားရရင္ မိတ္ေဆြေတြကို ပိုသတိရတတ္ပါတယ္ ဆိုတာကိုပါ ဆက္ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငရဲခန္းက ဒုကၡ ဒိုင္ယာရီေတြကို ျပန္လွန္ေလွာလိုက္ရင္ ငန္တူးေနတဲ႔ ပုံစံငပိပါမယ္၊ ေရတစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔ ျပဳတ္ထားတဲ႔ ဟင္းႏုနယ္ အ႐ိုးစင္း တာလေပါဆိုတာ ပါမယ္။ စပါးလံုး ႏိုင္းျခင္းနဲ႔ ထမင္း မာဂေလာက္လည္းပါမယ္။ ဒါပဲလားဆိုေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ဟင္းခ်က္ စားရတဲ့ ဒုကၡလည္း ပါမယ္။ ဟင္းခ်က္စားတာကိုမ်ား ဒုကၡဆိုတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား တြဲသံုးတာလည္းလို႔ေမးရင္ ဟင္းတစ္အိုးအတြက္ ေဒါက္နဲ႔ စိန္ေခၚ တိုက္ပိတ္တာနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ဂန္းပိုက္နဲ႔ ရြယ္မိုးခံရမယ့္ ေဘးကေန စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ရတဲ႔ ကိစၥမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ဟင္းခ်က္ရတဲ႔ ဒုကၡလို႔ ဒုကၡနဲ႔ ဟင္းခ်က္တာကို တြဲသံုးလိုက္ရတာပါ။ ဒီလို ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္းရတိုင္း အတူစား အတူသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ ေထာင္ျပင္ပက ရက္ေတြကို ေျပာမဆံုးဘူး။ သတိတရ ျပန္ေျပာ အျဖစ္ဆံုးထဲမွာ ပါမယ္ထင္တယ္။ ေထာင္၀င္စာ ပံုမွန္မလာတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ ေထာင္ကေပးတဲ႔ ပံုစံငပိရယ္၊ တာလေပါရယ္ကို စား၀င္ေအာင္ ျပင္ရတာေပါ႔။ ျပင္တယ္ဆိုလို႔ အေထြအထူးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကံဖန္ ရွာလို႔ရထားတဲ႔ အခ်ိဳမႈန္႔ကို သင္႔႐ံုခတ္လိုက္တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡေတြကို ဟာသနဲ႔ ေဆးခ်လိုက္ေတာ႔ ေသာကေတြ ရင္ထဲက ကြာက်ကုန္ ရတာပါပဲ။
ေထာင္၀င္စာ ပံုမွန္မလာႏိုင္တဲ႔ အခန္းတစ္ခန္းမွာ ဟာသ ေျပာတတ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္မ်ား ရွိရင္ သူ႔အခန္းထဲကေန စားေသာက္ခ်ိန္ဆို ဒီစကားေလးေတြ ၾကားၾကရႏိုင္တယ္။
“ဟိုငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳ အလယ္ခ် ဆိတ္သားခါးပတ္ႏွင္႔ ငါးသေလာက္ေပါင္းက ခ်န္ထားလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ကုန္ေအာင္စားပစ္” ဟင္းတစ္ခြက္ရဖို႔ စီမံရတဲ႔ အတားအဆီးေတြက မ်ားလွတယ္။ အျပင္ေလာကမွာေတာ႔ ဟင္းတစ္ခြက္ စီမံရတာကို အႏုပညာ ေျမာက္တဲ႔ ကိစၥလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အလွအပ အျပင္အဆင္ အထိ မေရာက္ခင္ ဟင္းတစ္ပြဲတည္း ပါ၀င္ရမယ္႔ ရသေျမာက္ ဟင္းလ်ာထဲက အငန္အေပါ႔၊ အခ်ဳိ၊ အဆိမ္႔၊ အခ်ဥ္၊ အစပ္ ညီၫြတ္ မွ်တမႈကို အႏုပညာလို႔ ေျပာၾကတာကိုး။ ကိုယ္ကလည္း အားက်မခံ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ ေထာင္ထဲက ဟင္းတစ္ခြက္မွာ ဘယာနက ရသ၊ ၀ီရ ရသေတြ ေရာႁပြမ္းထားတဲ႔ စိတ္ခံစားမႈကေန ေပါက္ဖြားလာတာမို႔ ေထာင္ထဲက ဟင္းတစ္ခြက္မွာလည္း အႏုပညာေတြပါ ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။
ေထာင္ထဲ စေရာက္ခါစကေတာ့ ခ်က္ဟင္း ပူပူေႏြးေႏြးေလးေတြကို တစ္ခါစ္တခါ စားရတတ္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေရာက္စဆိုေတာ့ ဘယ္လို ျပဳလုပ္ဖန္တီးလာခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ဘူး။ မသိဘူးေလ။ တကယ္က သူတို႔ေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားထားခ်က္မွာ ဟင္းတခြက္အတြက္ သတၱိေတြ ေမြးၿပီး ခ်က္ခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာရတယ္။
ဟင္းခ်က္ေနတုန္း မိခဲ႔ရင္ ေဒါက္အခတ္ခံရႏုိင္တယ္။ တိုက္အပိတ္ခံရႏုိင္တယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ အ႐ိုက္ခံရႏုိင္ေသးတယ္။ ပလပ္စတစ္ တစ္ထပ္ အ၀တ္စုတ္ တစ္ထပ္ ပတ္ထားတဲ႔ ေလာင္စာနဲ႔ သူတို႔ခ်က္ခဲ႔ၾကမွန္း ေနာက္မွ သိရတယ္။ တစ္ေယာက္က ခ်က္ေနတုန္း ေနာက္တစ္ေယာက္က ကင္းေစာင့္ေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေထာင္၀င္စာ ပုံမွန္ မလာႏုိင္သူေတြက ဒီလို စြန္႔စားခန္းကို ေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ၾကရတာ။ ဦးဇင္းတို႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္ခါစ ရက္ေတြမွာ 10-Dလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားစု။ ဒီေက်ာင္းသားေတြက လူသစ္ျဖစ္တဲ႔ ဦးဇင္းတို႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ ကူညီၾကတယ္။ ဦးဇင္းတို႔က ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ အရွည္ေလးလို႔ေခၚတဲ့ ေအာင္မ်ိဳးေက်ာ္ကို ဦးဇင္းတို႔ တစ္ဖြဲ႔လုံး ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။ သူကေန႔စဥ္ ဒိုင္ခံ ဟင္းတခြက္ ဖန္တီးေပးတယ္။ သူ႔အိမ္က အလွ်ံအပယ္ ပုံမွန္လာေနေပမယ့္ ေထာင္၀င္စာ မလာသူေတြရယ္ လူသစ္ေတြရယ္ကို ေထာင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေဒါက္နဲ႔ရင္း တိုက္နဲ႔ရင္းၿပီး သူခ်က္ေကၽြးတယ္။
ဦးဇင္းတို႔ သာယာ၀တီေထာင္ေရာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြကို အထူး တင္းၾကပ္ထားတယ္။ ေထာင္ေျပာင္းခါစဆိုေတာ့ အိမ္ေတြကလဲ မသိၾကေသးဘူး။ စားေရး အခက္အခဲကို ပထမဦးဆုံး ႀကိဳးစား ေျဖရွင္းၾကည့္သူက ေဒါက္တာထြန္းသူ ဆရာက အင္းစိန္ေထာင္မွာလဲ အေနၾကာခဲ႔သူ ဆိုေတာ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ဟင္းခ်က္နည္းေတြကို တတ္ထားျပီးသား။ ဒီေတာ့ ေန႔လည္ ေထာင္ပိတ္ခိ်န္မွာ သူစြန္႔စားမႈ တစ္ခုကို ျပဳလုပ္တယ္။ ေပးထားတဲ့ ေထာင္ပုံစံ ဒန္ပုဂံျပားက ဟင္းခ်က္ဖို႔ ဒယ္အိုးေပါ့။ ေထာင္ေတြမွာ ေန႔လည္ ၁၂နာရီထိုးကေန ၂ နာရီအထိ ေထာင္ပိတ္ထားတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက အျပင္ထြက္သြားတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြကို တိုက္ခန္းေတြထဲ ထည္႔ၿပီး ေသာ႔ျပန္ခတ္ထားတယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ အၿမဲဆင္းလို႔ ေခၚၿပီး၊ သာယာ၀တီေထာင္မွာေတာ႔ ဘာယာလို႔ေခၚတဲ႔ အက်ဥ္းသားေတြသာ အခန္းထဲ ထည့္မပိတ္ဘဲ အျပင္မွာ ၁၂-၂ နာရီအတြင္း ေနခြင္႔ရတယ္။ သူတို႔က သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ ၅(ည)ေတြ အတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးရတယ္။ တကယ္က သူတို႔ကို အဲဒီအလုပ္ေတြ အျပင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လုပ္သမွ် သတင္းပို႔ဖို႔ သူတို႔ကို ထားတာ။ တျခားေထာင္ေတြထက္ သာယာ၀တီေထာင္က ခၽြန္တြန္း လုပ္သူ ပိုေပါတယ္။ ေထာင္ အေခၚ “အပ္”ေတြတဲ႔။ ငခၽြန္ေတြေပါ႔။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ကိုထြန္းသူ ဟင္းခ်က္တာကို ခ်က္ျခင္း သတင္းပို႔တယ္။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းက ႐ံုးတင္မယ္ ဘာညာေျပာေတာ႔ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ႐ံုးမတင္ဖို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ႐ံုးမတင္ ျဖစ္လိုက္ဘူး။ မီးဖိုဖို႔ ကိစၥက ငခၽြန္ေတြကို မေတြ႔ေအာင္ လုပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ခ်က္ဟင္း မစားရေတာ႔ဘူး။ လူဆိုတာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ႀကံဖန္ ေက်ာ္ျဖတ္တတ္ခဲ႔ၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုနည္းလမ္း အသစ္ တစ္ခုရတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ တိုက္ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကို ခူးတယ္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ထဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကိုထည့္၊ သံစည္ပိုင္းျပတ္ထဲ ထည္႔ယူလာတဲ႔ တာလေပါ ဟင္းရည္ပူထဲကို ခုန ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္အိတ္ ထည္႔လိုက္ေတာ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ အကုန္လံုး ျပဳတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကို ဇြန္းနဲ႔ေခ်တယ္။ လိုအပ္တဲ႔ ငပိထည္႔တယ္။ အခ်ိဳမႈန္႔ခပ္တယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္၊ ငပိေၾကာ္ေလးကို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေမႊထဲ လိုသေလာက္ ထည္႔လိုက္ၿပီး တာလေပါ ဟင္းရည္နဲ႔ ေရာလိုက္ေတာ႔ စားေကာင္းတဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္ ရသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ျပဳတ္စားခဲ႔ရတဲ႕ ရက္ေတြ မနည္းဘူး။ အဆာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရာလိုက္ေတာ့လည္း စားျဖစ္တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြ ဘာယာေတြဆိုတာကလည္း စားေရး၊ ေသာက္ေရး ျပည္႔စံုၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ပိုင္၊ ေထာင္မွဴးေတြက ခိုင္းလို႔သာ အစပထမက တင္းက်ပ္ထားေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းရွိတဲ႔ ဟင္းေတြ ေကၽြးေမြး၊ ပါလာတဲ႔ မုန႔္ေတြ ေ၀ငွရင္း ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ ဟမ္းေကာခ်ိဳင္႔ထဲ ဟင္းခ်က္စရာ အစံုထည့္ ဖိုႀကီးက ျပာပူထဲ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီ သြားျမႇဳပ္ထားရင္ ဟင္းတစ္ခြက္ေတာ့ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြ ဘာယာေတြကို စည္း႐ံုးၿပီး လုပ္ခိုင္းရတာေပါ႔။ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဟင္းခ်က္စရာ ပစၥည္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကံဖန္ၾကရတယ္။ သၾကားတို႔၊ ထန္းလ်က္တို႔ဆိုရင္ အခ်ိဳမႈန္႔ အစားသံုးဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ မာရီ ဘီစကြတ္တို႔၊ ေရႊက်ီး မုန္႔ႂကြပ္တို႔လို ဟာမ်ိဳးကိုေတာင္ ဟင္းခ်က္စရာထဲ ထည္႔လို႔ရတဲ႔ အထိ လုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အႏၲရာယ္ ေပးမယ့္ အနီးကပ္က လူေတြကို စည္း႐ံုး လိုက္ႏိုင္ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ ကိုယ္ခ်က္လို႔ရတဲ့ အထိ ျဖစ္လာတယ္။ တရား၀င္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ အရာရွိ တစ္ဦးဦးေတြ႔ရင္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရႏိုင္တယ္။ အျပင္က မုန္႔ဟင္းခါးေျခာက္ေတြကို သြင္းတယ္။ ဟင္းကိုေတာ႔ ပါလာတဲ႕ ငါးေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ ငပိေၾကာ္ တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္း ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးတယ္။ ေထာင္၀င္းထဲမွာ စပါးလင္ေတြက ေပါမ်ားတယ္။ စပါးလင္ကို ပါးပါးလွီး၊ ေထာင္း။ ငါးေၾကာ္ကို ေထာင္းၿပီးေတာ႔ မာရီဘီစကြတ္ ဒါမွ မဟုတ္ ေရႊက်ီးမုန္႔ႂကြပ္ တစ္ခုခုကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီးေရာ က်ိဳလိုက္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းက ေရႊျခည္နံ႔ေလးကို ေမႊးလို႔ ဟင္းခ်ခါနီး ထန္းလ်က္ခဲေလး တစ္ခဲႏွစ္ခဲေလာက္မ်ား ထည့္လိုက္ရင္ ဖ်ာပံု တင္တင္ေအးတို႔၊ ခင္ေထြးရီတို႔ေတာင္ အ႐ႈံးေပးသြားရမယ္႔ ဟင္းတစ္ခြက္ ရတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ခိုးၿပီး ခ်က္စားရေပမယ္႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ဖန္တီးၾကတယ္။ ေတာင္ယာေတြ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ စိုက္ခြင္႔ရေတာ႔ သီးႏွံမ်ိဳးစံုကို စိုက္ၾကတယ္။ အလွ်ံအပယ္ကို စားရတယ္။ ကိုက္လန္တို႔ ႏိုကိုဥတို႔ဆိုတာ အျပင္ေလာကမွာ ရွားပါး ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာေတာ႔ ေပါမ်ားတယ္။ တစ္ေန႔တာ ပံုစံထဲက ပိုေနတဲ႔ ပန္းေဂၚဖီလို ဟာမ်ိဳးကို ရွမ္းခ်ဥ္လို ထည္႔တယ္။ အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းထားတဲ႔ ထန္းလ်က္နဲ႔ သမေအာင္ေမႊၿပီး ေကာ္ဘူးထဲမွာထည္႔ ေနလွန္းထားလိုက္ရင္ သံုးရက္ေလးရက္ေလာက္ဆို စားေကာင္းတဲ႔ ရွမ္းခ်ဥ္ကိုရတယ္။ ဒါကို အစိမ္းမစားခ်င္ရင္ ေၾကာ္ၿပီးေတာ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဟင္းခ်ိဳျဖစ္ျဖစ္လုပ္ရင္ အျပင္ ေဟာ္တယ္ေတြမွာ ေစ်းႀကီးေပး စားရတဲ႔ ႀကံမဆိုင္ ဟင္းခ်ိဳ၊ ႀကံမဆိုင္ေၾကာ္ စားရတယ္။ မစားႏုိင္ေတာ့တဲ့ ခ်ဥ္ဖတ္ေတြကို အေျခာက္လွမ္းထားလိုက္ရင္ စြန္တန္ေၿခာက္ကို ရတယ္။ ဒီစြန္တန္ေၿခာက္ေတြကို ေသခ်ာ သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္တဲ့အခါ ေရေႏြးနဲ႕ေရာ က်ိဳၿပီး စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳ တစ္ခြက္ကို ရၿပန္တယ္။ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ အေျခအေနေတြက အခက္အခဲေတြႀကားက ေက်ာ္ၿဖတ္နည္းေတြကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ အခက္အခဲဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနပါေစ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြကေတာ့ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွိၿပီးသားပါ။ ေထာင္လို အႏၲရာယ္ေတြနဲ႕ လက္တစ္လံုးေလာက္ နီးတဲ့ ေနရာမွာေတာင္ ျဖတ္ေက်ာ္နည္းေတြကို ရွာႀကံလို႕ရရင္ အၿပင္ေလာကက အခက္အခဲ ဆိုတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ နည္းေတြက အေျမာက္အျမား ရွိမွာပါ။ အျပင္ေလာကက ေလာကဓံနဲ႕ အခက္အခဲ တစ္ခုခု ႀကံဳတိုင္း ေထာင္ထဲက အႏၲရာယ္ေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ လန္႔လန္႔ ၾကားထဲက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္စားခဲ့ရတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ကို သတိရေနတုန္းပဲ။
အရွင္ဇ၀န (ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း)
Tomorrow Jouranl
