ရနံ႔ထူးေပးသူ…

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/08/2014 11:45:00 AM

အင္း…
ေၾကာက္တတ္ရင္ ေဘးကင္းဆိုတဲ့စကားပံုက အေဖ့အတြက္ေတာ့
မွားတယ္ကြ ။ အေဖရဲ ႔အျဖစ္က မေၾကာက္တတ္လို႔သာ ေဘးကင္း
ခဲ့တာ ။ အေဖမ်ား အဲဒီအခ်ိန္က ေၾကာက္တတ္ခဲ့ရင္ ရူးရင္ ရူး ၊
မရူးရင္ေတာင္ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ထြက္ေျပးျပီး ရပ္ေက်ာ္
ရြာေက်ာ္ ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း ျဖစ္ကုန္မွာ ။ ကိုယ္က
ဌာနရဲ႕ဝန္ထမ္းလည္း ဟုတ္ ၊ လူငယ္လည္းဟုတ္ေတာ့ အခုလို
မေၾကာက္တတ္ခဲ့တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလို႔ ေျပာရမယ္ ။
ခုေတာ့ လူအမ်ားေရွ ႔မွာ အေဖက ဟီးရိုးလံုးလံုးကို ျဖစ္ေရာ ။
ကုိယ့္သမီးေရွ ႔မွာမို႔ ၾကြားတာ မဟုတ္ဘူး ။ အေဖ့အျဖစ္မ်ိဳးက
ေတာ္ရံုတန္ရံု သတၱိဆို ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေသသြားႏိုင္တယ္ေဟ့ ။
အဲ့သည့္အခ်ိန္တုန္းက တစ္အိမ္လံုး မသိခဲ့တဲ့လွ်ိဳ ႔ဝွက္ခ်က္ကို
အေဖ သမီးေလးကို ေျပာျပမယ္ ။
* မိုးလင္းသြားတဲ့အထိ သရဲေျခာက္ေနမွန္း အေဖ မသိလို႔ေပါ့…
သမီးရဲ ႔ ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အေဖလည္း လူပဲဥစၥာ ။ ေၾကာက္တာ
ေပါ့ ။ ဒီလိုကြယ့္…။’
**********************************************
- ပ်ားလုပ္ငန္းဦးစီးဌာနဆိုတာကို စာဖတ္သူတို႔ ၾကားဖူးေကာင္း
ၾကားဖူးပါလိမ့္မည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ထုိဌာနမွ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ဦး
ျဖစ္၏ ။ ဌာနက ပ်ားပံုးမ်ား လုိက္စစ္ေဆးရန္တာဝန္ေပး၍ တိုက္ၾကီး
တစ္ဖက္ရွိ ဂ်ိဳးျဖဴစံျပေက်းရြာကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေရာက္ခဲ့ရသည္ ။
- ေက်းလက္ေဒသေလးျဖစ္သျဖင့္ သစ္ပင္ပန္းပင္ အုပ္အုပ္ဆိုင္း
ဆိုင္းညိဳ ႔ညိဳ ႔မွိဳင္းမွိဳင္းႏွင့္ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ ။ လယ္ကြင္းမ်ားကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚၾကီး က်ယ္ဝန္းကာ စိုက္ပင္
ပ်ိဳးပင္မ်ားျဖင့္ စိမ္းလန္းစိုျပည္လ်က္ ရွိ၏ ။ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္၂၀ေက်ာ္
ကျဖစ္၍ လယ္ထြန္စက္မ်ားကို အသံုးမျပဳၾကေသးဘဲ ထြန္တံုးႏွင့္ႏြား
ကို ရုန္းေစကာ လယ္ထြန္ေနၾကေသာေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကို
ၾကည့္ရင္း ေလးစားၾကည္ညိဳစိတ္မ်ား ျဖစ္မိသည္ ။ ဤေဒသတြင္
စိုက္ပ်ိဳးေရးအတြက္ ေရအလံုအေလာက္ ရရွိေစရန္ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို
သြယ္တားျပီး ဆည္ေျမာင္းသေဘာမ်ိဳး ေရကာတာတစ္ခု ေဆာက္
လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏ ။ ထုိေရကာတာအနီးတြင္ အေစာင့္တဲ
တစ္ခုလည္း ရွိသည္ ။
- ကြ်န္ေတာ္က သဘာဝအလွတရားမ်ားကို ေရခပ္ဆင္းေသာ
လံုမပ်ိဳမ်ားထက္ ပို၍ စိတ္ဝင္စားတတ္သူ ျဖစ္ရာ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္
ရန္ စိတ္မကူးေပ ။ ရြာထဲတြင္ ေနထိုင္လွ်င္ လာေရာက္ဧည့္ခံေသာ
လူၾကီးသူမမ်ားကို ျပန္လည္ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ စကားေျပာေနရမည္ ။
သို႔အတြက္ လယ္တဲတစ္တဲတြင္ ခြင့္ေတာင္းေနထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္
လိုက္သည္ ။
**********************************************
“ ငါ့တူက ေမာင္တိုးျမင့္ရဲ ႔မိတ္ေဆြ မဟုတ္လား ။ ေမာင္တိုးျမင့္
က မွာလိုက္တယ္ ။ ငါ့တူ ရြာကိုေရာက္လာရင္ ေဒၚၾကီးတို႔အိမ္မွာ
တည္းပါေစတဲ့ ။”
တိုးျမင့္က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္
ျဖစ္သည္ ။ ဘယ္အိမ္တြင္ တည္းရမည္မွန္း မေရရာေသာ
ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္သြားရသည္ ။
“ ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚၾကီး ။ ဒါဆိုရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို လယ္တဲမွာပဲ
အိပ္ခြင့္ျပဳပါလား ။ ကြ်န္ေတာ္ ရြာထဲမွာ မတည္းခ်င္လို႔ပါ ။”
ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အေဒၚၾကီး၏တြန္႔ေနေသာနဖူးေၾကာမ်ား
ပို၍ တြန္႔သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ ႔လို္က္ျပီး…
“အင္း…ငါ့တူက ျမိဳ ႔သားဆိုေတာ့ လယ္တဲမွာ ေနႏိုင္ပါ့မလား ?
ျခင္က ကိုက္ ၊ ေအးကလည္း ေအးပါဘိ ။”
“ရပါတယ္…ေဒၚၾကီး ။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လာလုပ္
တာ ။ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ေနတဲ့ေနရာက ဇင္းက်ိဳက္မွာ ။ ရြာမွာဆို
ဒီလိုပဲ လယ္တဲမွာ အိပ္ေနက် ။”
ကြ်န္ေတာ္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာလိုက္ေသာစကားမ်ား
ေၾကာင့္ အေဒၚၾကီး၏ က်ဥ္းေျမာင္းေသာမ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြား
ရျပီ ။
“ငါ့တူက ဇင္းက်ိဳက္ဇာတိလား ? ေဒၚၾကီးအမ်ိဳးေတြလည္း
ဇင္းက်ိဳက္မွာ ရွိတယ္…ေဒၚပုမတို႔မကြမ္းအိမ္တို႔ဆိုတာ ေဒၚၾကီးညီမ
ဝမ္းကြဲေတြေလ ။”
“ အာ ! သိတာေပါ့ ။ သူတို႔သားေတြနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း
ေတြ ။”
သည္လိုႏွင့္ ဇင္းက်ိဳက္ရြာအေၾကာင္းေျပာရင္း ေဆြမ်ိဳးေတြစပ္လိုက္
ၾကတာ ညေနေစာင္း သြားပါေရာလား ။ ေဒၚၾကီးက လယ္တဲတြင္
သူႏွင့္အတူ သားတို႔လင္မယား ေနထိုင္ေၾကာင္း၊ယခု ထိုလင္မယား-
ရြာထဲကအိမ္ တြင္ ဆီဆားသြားယူေၾကာင္း ၊ ၾကာမီ ျပန္လာၾကမည္
ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ လယ္တဲ၌ ေပ်ာ္သေလာက္ ေနႏိုင္ေၾကာင္းတို႔ကို
ဝမ္းပန္းတသာ ေျပာျပရွာသည္ ။ ငါးနာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေဒၚၾကီး၏သားႏွင့္ေခြ်းမ ျဖစ္သူတို႔
အေမာတေကာျဖင့္ ျပန္လာၾကသည္ ။
“ အေမ…အေမ့အစ္မ ဖ်ားေနလို႔ ။ အဲ့ဒါ ေဆးခန္းသြားရမယ္တဲ့ ။
လိုက္သြားဖို႔ကလည္း လူမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။ အေမ အခု ျပန္မွျဖစ္
မယ္ ။ လယ္တဲအတြက္ေတာ့ မပူနဲ႔ ။ ဒီမွာက သူခိုးလည္း မပူရပါ
ဘူး ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လင္မယားလည္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္ ။”
ခရီးေရာက္မဆိုက္ပင္ ေျပာခ်လိုက္ေသာ ေဒၚၾကီး၏သား ကိုျမင့္မူ၏
စကားမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚၾကီး စိတ္ပူသြားပံုရသည္ ။ သို႔ေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္ရန္ ၊ ဧည့္ဝတ္ေက်ရန္ မွာၾကားျပီး အျမန္ထြက္
သြားေလေတာ့သည္ ။
- ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးကာ ကိုျမင့္မူ၏မိန္းမမျမေထြး ျပင္ဆင္ေပး
ထားေသာထမင္းဝိုင္းတြင္ ထမင္း ဝင္တြယ္လို္က္သည္ ။ ဟင္းက
ခ်ည္ေပါင္ဟင္းႏွင့္ ဝက္သားေၾကာ္ျဖစ္၍ ထမင္း အလြန္ျမိန္လွ၏ ။
စားေသာက္ျပီးသည့္ေနာက္ ထမင္းလံုးစီသည့္အေနျဖင့္ တဲေရွ ႔
ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ကာ ဝင္လုဆဲေနလံုးၾကီးကို
ေငးၾကည့္ရင္း ဇိမ္ရစ္ေနမိသည္ ။
“ဟို…အစ္ကိုေရ ကြ်န္ေတာ္တို႔လင္မယား ရြာထဲကဘုရားပြဲကို
ခဏသြားခ်င္လို႔ ။ လယ္ကြင္းနဲ႔ရြာနဲ႔က သိပ္မေဝးပါဘူး ။ အဲ့ဒါ
အစ္ကို မေနခဲ့ရဲရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ လုိက္ခဲ့ပါလား ။”
“ ဟာ…သြားပါဗ်ာ ။ ရပါတယ္…ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း
ေနရဲပါတယ္ ။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္လာမွာလဲ ?”
“ သိပ္မၾကာပါဘူး ။ ၈နာရီ ၉နာရီဆို ျပန္ေရာက္ပါတယ္ ။”
ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္ကာ ထြက္
ခြာသြားၾကသည္ ။ ေနက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လယ္ကြင္းေတြ
ေနာက္ဘက္သို႔ တိမ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ။ မိုးခ်ဳပ္
သြားသည္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ကိုျမင့္မူတို႔လင္
မယားကား ျပန္မေရာက္လာေသးေခ် ။ ပ်င္းရိလာသည္ႏွင့္
ကြ်န္ေတာ္လည္း အိပ္ခန္းထဲဝင္ကာ ျခင္ေထာင္ခ်ျပီးေမွး
ေနလိုက္ေတာ့၏ ။
- မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…မီးဖိုခန္းဆီမွ
အသံဗလံမ်ား ၾကားရ၍ ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္ ။ ေတာရြာ
ေဒသေပမို႔ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း မရွိ ။ ေခါင္းရင္းက ေက်ာပိုး
အိတ္အတြင္းမွ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ထုတ္ယူကာ ကြ်န္ေတာ္
မီးဖိုခန္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္ ။
ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယား ျပန္ေရာက္ေနလို႔မ်ားလား ၊ ဒါမွမဟုတ္
သူခိုးဝင္တာမ်ားလား…ထိုအေတြးေၾကာင့္ ေျခရင္းအခန္းေထာင့္
တစ္ေနရာတြင္ ေထာင္ထားေသာ အုန္းတံျမက္စည္းကို လွမ္းယူ
ကာ ေျခသံလံုလံုျဖင့္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ။ လယ္ေစာင့္တဲ
ဟုဆိုေသာ္ျငားလည္း အေတာ္ ၾကီးမားက်ယ္ဝန္းလွသည္ ။
အလ်ားေပႏွစ္ဆယ္ ၊ အနံေပေလးဆယ္ေလာက္ က်ယ္ဝန္းျပီး
သြပ္မိုး ၊ ထရံကာတဲၾကီးျဖစ္သည္ ။ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း ၊ အလယ္
တြင္ စၾကၤန္လမ္း ရွိျပီး အေနာက္ဖက္က မီးဖိုခန္းႏွင့္ ဆက္လ်က္
ရွိသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ တဲဆိုသည့္ အတိုင္း ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့
ဘာမွ ခင္းက်င္းထားျခင္း မရွိ ။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို
ေရွ ႔တည့္တည့္ဆီသို႔ထိုးရင္း မီးဖိုခန္းထဲသို႔ လာခဲ့သည္ ။
အသံဗလံမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာစဥ္တုန္းကေလာက္
မက်ယ္ေလာင္ေတာ့ေပ ။ ခြ်တ္ခြ်တ္ခ်ပ္ခ်ပ္ အသံေလာက္သာ
ၾကားေနရေတာ့သည္ ။
“ ဟာ! ဘာအနံ႔လဲ… ။ တစ္မ်ိဳးပဲ ။”
မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ နႏြင္းနံ႔က ေထာင္းလေမာင္း
ထေနသည္ ။ အျခားဘာပစၥည္းမွ ေပ်ာက္ရွေနပံု မေပၚသျဖင့္
သူခိုးဝင္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ။ လယ္ကြင္းထဲတြင္ျဖစ္၍ ေျမၾကြက္
အိမ္ၾကြက္ေတြေတာ့ ေပါမ်ားေပလိမ့္မည္ ။ သို႔ေၾကာင့္ ၾကြက္
သူခိုးေလးမ်ား၏ လက္ခ်က္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္
တထစ္ခ် ယူဆမိလိုက္သည္ ။ အသံဗလံမ်ားက ထမင္း ဟင္း
အနံ႔ရ၍ လာေရာက္ၾကေသာ ၾကြက္သူခိုးမ်ား၏ ဟိုတိုးသည္
တိုးအသံမ်ားျဖစ္ျပီး ဆႏြင္းပုလင္းကိုလည္း ဝင္တိုးတိုက္ခဲ့ပံုရ
သည္ ။
“ ေတာက္ ! ၾကြက္သူခိုးစုတ္ေတြ…”
ကြ်န္ေတာ္ ေဒါသထြက္စြာ ေရရြတ္လိုက္ရင္း ဆႏြင္းနံ႔ ေပ်ာက္
ကင္းသြားေစရန္ ေမွာက္ေနေသာဆႏြင္းပုလင္းကို ဓါတ္မီး
အလင္းေရာင္ျဖင့္ ရွာေဖြၾကည့္သည္ ။ မေတြ ႔ေခ်။ ၾကာေတာ့
ရွာတဲ့ကြ်န္ေတာ္သာ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ကာ အခန္းထဲသို႔ ျပန္
လာခဲ့သည္ ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ
ခြဲေတာ့မည္ ။ ကုိျမင့္မူတို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျပန္မလာေသးပါ
လိမ့္ ။ တစ္ေနကုန္ ပ်ားပံုးမ်ားလိုက္လံစစ္ေဆးခဲ့ရ၍ ပင္ပန္း
ေနျပီမို႔ အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္
သြားေတာ့သည္ ။
*********************************************
“ ဟာ…ေတာက္ ! အိပ္ေရးကို ပ်က္တယ္ ။ ၾကြက္စုတ္ေတြ…”
ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနေသာ ဆူညံသံေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ
လန္႔ႏိုးလာသည္ ။ မီးဖိုခန္းတစ္ခုလံုး အိုးခြက္သံမ်ားျဖင့္
ေသာေသာညံေန၏ ။ကြ်န္ေတာ္ မုန္းတဲ့ ဆႏြင္းနံ႔ကလည္း
အိပ္ခန္းထဲအထိပင္ သင္းလ်က္ရွိသည္ ။
“ ဒီ နႏြင္းနံ႔က တစ္မ်ိဳး ။ ေတြ ႔မယ္…”
ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူကာ မီးဖိုခန္းသို႔ ထြက္လာ
ခဲ့သည္ ။ ၾကြက္တို႔၏ သဘာဝအတိုင္း လူလာျပီဆိုသည္ႏွင့္
အသံမ်ိဳးစံုက ျဗဳန္းဆို တိတ္သြားသည္ ။ မီးဖိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့
အပုန္းေကာင္းေသာ ၾကြက္မ်ားႏွင့္ နႏြင္းပုလင္းကို ကြ်န္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ ႔ ။ ၾကာလာေတာ့ မ်က္လံုး က်ိန္းစက္လာ
ျပီျဖစ္ရာ လက္ေလ်ာ့ကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္ ။
ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္
အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္ ။
“ ဟာ……ဒီၾကြက္စုတ္ေတြေတာ့ ။”
အသံေတြက ဝုန္းဒိုင္းၾကဲေနျပန္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေလးဆယ္ ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို
ကြ်န္ေတာ္က ျပန္အိပ္လိုက္ ၊ ၾကြက္သံေတြေၾကာင့္ ႏိုးလိုက္ ၊
ထၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မိုးလင္းေတာ့မည္ ။ မျဖစ္ေခ်…မနက္က်
လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေတြက ရွိေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္- နေဘးမွ
ေစာင္ကို ဆြဲယူကာ ေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္သည္ ။ ေနာက္ေတာ့
အသံေတြ တိတ္မတိတ္ မသိ...ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္
အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေရာဗ်ာ ။
*********************************************
“ ေမာင္ခင္ေမာင္…ငါ့တူ… ႏိုးလာျပီလား ? လာ…ထမင္းစား ။”
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မွဳန္စံုဖြားျဖင့္အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ တဲေရွ႔
ကြပ္ပ်စ္တြင္ ေဒၚၾကီးေရႊဥက နံနက္စာ ထမင္းေၾကာ္ျဖင့္
ဆီးၾကိဳေနေလသည္ ။
“ ဟာ…ေဒၚၾကီး ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္လဲ ? ေဒၚၾကီးအစ္မ
ေကာ သက္သာရဲ ႔လား ?”
ကြ်န္ေတာ့္အေမးကို ေဒၚၾကီးက ေခါင္းညိတ္အေျဖေပးရင္း…
“ဒါနဲ႔ ေမာင္ျမင့္မူတို႔လင္မယားေကာ?ေဒၚၾကီး ေရာက္ေတာ့
သူတို႔ကို မေတြ ႔ေတာ့ဘူး ။ ဘယ္သြားၾကလဲ?”
“ ညကတည္းက ပြဲသြားၾကည့္ၾကတာ ခုထိ ျပန္မေရာက္
ေသးပါဘူး…ေဒၚၾကီးရယ္ ။”
ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္ ထမင္းေၾကာ္ကို တြယ္ရင္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျဖ
လိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ေဒၚၾကီး မ်က္လံုး ျပဴး
သြားျပီး...
“ ဘာရယ္ ! ဒါ…ဒါဆို ညက ငါ့တူ တစ္ေယာက္တည္းေပါ့ ။”
“ ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚၾကီး ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?”
“ ငါ့တူ ထူးထူးျခားျခား ဘာေတြ ၾကံဳေသးလဲ ?”
ေဒၚၾကီးက အထိတ္တလန္႔ ေမးလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္
ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားမိသည္ ။
“ ဟို…ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မၾကံဳရပါဘူး ။ ဒါေပမဲ့ ၾကြက္
ေတြေတာ့ အေတာ္ ေသာင္းက်န္းတယ္ ။ ဆူညံေနတာပဲ ။”
“ ၾကြက္ေတြ…ဟုတ္လား ။ ငါ့တူက ၾကြက္ေတြကို ျမင္လိုက္လို႔
လား ?”
“ဟာ…ေဒၚၾကီးကလည္း ၾကြက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ လာတဲ့အထိ
ဘယ္ေစာင့္မလဲ ။ အကုန္ ထြက္ေျပးကုန္တာေပါ့ ။ ဒင္းတို႔
ဝင္တိုက္ခဲ့လို႔ နႏြင္းပုလင္း ေမွာက္သြားတယ္ ထင္တယ္ ။
နႏြင္းနံ႔ကို နံေနတာပဲ ။”
“ နႏြင္းနံ႔…ေၾသာ္…နႏြင္းနံ႔ ။”
ေဒၚၾကီးက ထုိစကားကိုသာ ေရရြတ္လိုက္ျပီး ဘာေမးခြန္းမွ
ထပ္မေမးေတာ့ေခ် ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အေဒၚၾကီး
ဘိုးဘြားလက္ထက္က နႏြင္းမို႔လို႔မ်ား ႏွေျမာေနသလား မသိ..
ဟု ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးလိုက္မိေသးသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္
ထမင္းစားေသာက္ျပီး ပ်ားပံုးေတြ စစ္ေဆးရန္အတြက္ ထြက္
သြားခ်ိန္အထိ ေဒၚၾကီး ဘာမွ မေမးေတာ့ ။ ျပန္သည့္ေန႔ထိတိုင္
သူ႔တဲတြင္ တည္းခိုရန္သာ အတန္တန္မွာလ်က္ ရွိသည္ ။
*********************************************
“ ဟဲ့…နင္တို႔လင္မယား လုပ္ပံု ေကာင္းလား ? ေမာင္ခင္ေမာင္
ခမ်ာ မေၾကာက္တတ္သူမို႔လို႔သာ ။ ႏို႔မို႔ဆို ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ
မသိဘူး ။ နင္တို႔ ဘာလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့တာလဲ ?”
ေဒၚၾကီးက ကိုျမင့္မူတို႔လင္မယားကို ဆူပူေန၍ သူမ်ား
သားအမိေတြၾကား ဝင္မပါတာ ေကာင္းပါတယ္ေလ…
ဟု ေတြးမိကာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ထဲသို႔မဝင္ေသးဘဲ အိပ္ျပင္၌
အသာရပ္ေနလိုက္သည္ ။ ကိုျမင့္မူတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္
အဆူခံေနရသည့္အတြက္ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းလွ ။ ကြ်န္ေတာ္
တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ရေပမဲ့ ဘာမွ်ထိခိုက္သည္လည္း
မဟုတ္...။
“အေမကလည္း…အေမ့ ေခြ်းမအေၾကာင္းလည္း သိရဲ ႔သား
နဲ႔ ။ သူက အေမ မရွိရင္ အျငိမ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး…အေမရဲ ႔ ။”
“ ေဟ ! ျမေထြး…နင္ နင့္ေယာက်္ားကို ဘာေတြ ပူဆာေနလို႔
လဲ ?”
ေဒၚၾကီးက သူ႔သားနေဘးတြင္ က်ံဳ ႔က်ံဳ ႔ေလး ထိုင္ေနေသာ
ေခြ်းမအား ခပ္ေဟာက္ေဟာက္ ေမးလိုက္သည္ ။
“ ဟာ…မဟုတ္ရပါဘူး အေမရယ္ ။ သူေျပာတဲ့ အေမ့ေခြ်းမ
ဆိုတာ အစ္မရီေဌးကို ေျပာတာ ။”
မျမေထြးက မရီေဌးဟူေသာ အမည္ကို ေရရြတ္လိုက္စဥ္
မ်က္လံုးကလည္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္
ေသးသည္ ။
“ေၾသာ္…နင္တို႔က နင္တို႔မရီးကို ေၾကာက္လို႔ေပါ့ေလ ။
နင္တို႔ကို နင္တို႔က်ေတာ့ သနားျပီး ဧည့္သည္ေလးကိုေတာ့
ပစ္ထားခဲ့တယ္ေပါ့ ။ သူ႔ခမ်ာ သရဲေခ်ာက္ေနမွန္းသိလ်က္
သားနဲ႔ ငါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔မေျပာရွာဘူး ။ၾကြက္ေတြ
ေသာင္းက်န္းတာပါ တဲ့ေလ ။”
ဗုေဒၶါ…သရဲေခ်ာက္တာတဲ့…ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းတာ
မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ ။ ၾကားလိုက္ရသည့္စကားေၾကာင့္
ကြ်န္ေတာ္ တံေထြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခနဲ ျမိဳခ်လိုက္ျပီး သူတို႔
ဘာဆက္ေျပာမလဲ နားစြင့္ေနလို္က္သည္ ။
“မရီေဌးကို မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ဟယ္ ။ ငါ့ေခြ်းမၾကီးက သနား
စရာပါ ။သူ႔ခမ်ာ သားသမီးသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ဒီတဲက မခြဲႏိုင္
ျဖစ္ေနတာ ။ ငါ့ကိုလည္း ေၾကာက္ရွာပါတယ္ ။ ငါရွိရင္
ဘယ္တုန္းက အရိပ္အေယာင္ ျပဖူးလို႔လဲ ။ ဟဲ့…ျမင့္မူ…
နင္ ဟုိသူငယ္ေလးကို အတင္း သြားေမးမေနနဲ႔ဦး ။ သူ႔ခမ်ာ
နင့္ေၾကာင့္ သရဲေခ်ာက္ခံရတာ ။ နင္ ေမးလား ျမန္းလား
လုပ္မေနနဲ႔…ၾကားလား ။”
“ ဟုတ္ကဲ့…အေမ ။”
သူတို႔ေဆြးေႏြးပြဲ ျပီးဆံုးသြားသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္
ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနျပီးမွ ဘာမွ မၾကားသည့္ပံုစံျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ဝင္သြားလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာေတာ့ ေဒၚၾကီးႏွင့္
မျမေထြးက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားၾကျပီ ။
“ ငါ့ညီ…မင္းက အေတာ္ သတၱိ ရွိတာပဲ ။ ငါေတာင္ ငါ့မရီး
ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ မေနရဲဘူးကြ ။”
“ ေၾသာ္…အစ္ကိုရယ္ ။ သရဲဆိုတာ အပါယ္ဘံုသားတစ္မ်ိဳး
ပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ နိမ့္က်ပါတယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾကာက္
စရာ မလိုပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔မရီးက ဘယ္လို ေသသြား
တာလဲ ?”
ကိုျမင့္မူက အတိတ္ကို ျပန္လည္ေတြးေတာမိကာ စိတ္
မေကာင္းဟန္ျဖင့္…
“ေတာရြာတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးမဖြားႏိုင္လို႔ေပါ့ ။ ဒီတဲ
မွာပဲ ဆံုးသြားတာ ။ မီးေနသည္ဆိုေတာ့ နႏြင္းအျမဲလိမ္း
ရတယ္ေလ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိုးသံ ခြက္သံ ေပးတယ္ ။
နႏြင္းနံ႔ ေပးတယ္ ။ ဒီေလာက္ပဲ ေခ်ာက္ပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူ႔ရုပ္ကို ျပတတ္တယ္ ။ အစ္ကို
ေတာင္ တစ္ခါျမင္ဖူးတယ္ကြာ။ ေၾကာက္စရာၾကီး ။”
ကိုျမင့္မူက ၾကက္သီးထသြားသည့္ပံုစံျဖင့္ တစ္ခ်က္တြန္႔ျပ
သည္ ။
“ အစ္ကို…သူက အျမဲ ေခ်ာက္လန္႔လား ?”
“ အေမ ရွိရင္ေတာ့ မေခ်ာက္ဘူးကြ ။ သူက အေမ့ကို
ေၾကာက္ရတယ္ေလ ။ ခုထိလည္း ေၾကာက္တုန္းပဲ
ထင္ပါရဲ ႔ ။”
“ ေၾသာ္…သနားစရာပဲေနာ္ ။”
ကြ်န္ေတာ္က စုတ္တသပ္သပ္ လုပ္ျပကာ တစ္ျခားအေၾကာင္း
အရာ တစ္ခုကို စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလုိက္သည္ ။ ထုိ႔ေနာက္
ကြ်န္ေတာ့္ ပ်ားေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း ဗဟုသုတရေအာင္
ေျပာျပ၊ ကိုျမင့္မူကလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရး အေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပ
သည္ ။ သည္လိုႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရာ ထုိေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္မွာ
ရင္တထိတ္ထိတ္…ေဒၚၾကီး ရွိလွ်င္ အမွန္ပဲ မေျခာက္လွန္႔ဘူး
လား…ဟု သံသယပြားေနမိသည္ ။ သို႔ေသာ္ ထုိညက အမွန္ပင္
ဘာသံမွမၾကားရေတာ့...ဆႏြင္းနံ႔လည္း မရေခ် ။ ေနာက္ေန႔
ညမ်ားလည္း ထိုအတိုင္းသာျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္သည့္ေန႔အထိ
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ခဲ့ရသည္ ။ ပထမဦးဆံုးေန႔ညက
ၾကံဳေတြ ႔ခဲ့ရေသာ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ ယခုထိ ေမ့
မရေသးပါ ။ သို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း မီးပ်က္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ တေစ ၦ
ေခ်ာက္ေသာ္လည္း ေခ်ာက္မွန္း မသိသျဖင့္ သတၱိရွိခဲ့ေသာ
ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ့္သမီးမ်ားအား ဟာသ
တစ္ပုဒ္ပမာ မၾကာခဏပင္ ေျပာျပတတ္ပါေတာ့သည္ ။
( ဖခင္ၾကီးေျပာျပေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္(ကိုယ္ေတြ႕)ဇာတ္လမ္းကို
ဆီေလ်ာ္သလို ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္ )

ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္
ဂါဦးႏြန္းကို
(၂၀၁၁ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထုတ္ ဂမ ၻီရေလာကမဂၢဇင္း )