ေလာက္ငၾကပါရဲ႕လားလို႔ ေမးလိုက္ခ်င္သေလ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 6/10/2014 05:43:00 PM
ကိုပိန္တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႔ကသစ္ရိပ္မွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံး သတင္းစာ တစ္ေစာင္န႔ဲေအးေအး လူလူႏွပ္မလို႔ ရွိေသးတယ္။ ကာလသားေခါင္း ကိုေဇာ္ရဲန႔ဲ ဆရာေလး ကိုမ်ဳိးဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေပါက္ခ် လာပါေလေရာ …။
ကိုပိန္႔စိတ္ထဲမွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမယ္လို႔ တြက္လိုက္တယ္။ ကိုပိန္တြက္ထားတာ မမွားဘူး။ ထင္တ့ဲအတိုင္းပဲ ကာလသားေခါင္းကိုေဇာ္ရဲက ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ေျပာခ်လိုက္တယ္။
“ကိုပိန္ ခင္ဗ်ားတစ္ရက္၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဗ်”
ကိုေဇာ္ရဲေယာက္ဖက အခြန္ဌာနကဆိုေတာ့ ကိုပိန္လန္႔သြားတယ္။ ၀င္ေငြခြန္ေကာက္ဖို႔အတြက္ သူ႔ ေယာက္ဖက တစ္ဖက္လွည့္န႔ဲ စုံစမ္းခိုင္းလိုက္တာလုိ႔ ထင္မိတယ္။ စကားအကုန္မေျပာန႔ဲ အစားသာ ကုန္ ေအာင္စားဆိုတ့ဲ စကားပုံလိုလို ဆို႐ုိးလိုလိုစာသား ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းပဲ ေျပာ လိုက္တယ္။
“ပုံမွန္မရွိေပါင္ ေမာင္ရာ”
ကိုပိန္႔ဆီက ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္စကား သံထြက္လာေတာ့ ကိုေဇာ္ရဲ ကၽြဲမီးတိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။
“ခင္ဗ်ားကလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာတ့ဲ ေခတ္ႀကီးမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလုပ္စမ္းပါ” “မပြင့္ရဲေပါင္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ က တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒီလိုပဲ။ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္န႔ဲ ရႊီေရွာင္လုပ္လာတာ မ်ားလွၿပီပဲဟာ”
ကိုပိန္ရဲ႕စကားၾကားေတာ့ ဆရာေလး ကိုမ်ဳိးဦးက ၿပဳံးတယ္။ ကိုပိန္ေျပာလည္း ေျပာစရာ၊ အခုေနာက္ပိုင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားန႔ဲ ယွဥ္လာရင္ ဘယ္သူမွ လူမိုက္လုပ္ၿပီး ေခါင္းမခံေတာ့ဘူး။ ပတ္ ၀န္းက်င္မွာလည္း ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားကို မထိခိုက္သ၍ ေနေကာင္းစားေကာင္းေလးေတြပဲ လုပ္ေနတာမ်ားလွ ၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေလးကိုမ်ဳိးဦးက သူတို႔ လာရင္းကိစ္ၥအေၾကာင္းကို ကိုပိန္ကို ေျပာျပတယ္။
“ခင္ဗ်ားဆီက ၀င္ေငြခြန္ေတြဘာေတြ ေကာက္ဖို႔လာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ လူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ကုန္က်စရိတ္ ဘယ္ေလာက္မွ ေလာက္ငတယ္ဆိုတာ သိ ခ်င္လို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားက ဘုတ္အုပ္ေလး ဘာေလး ဖတ္ေတာ့ ဗဟုသုတစုံတယ္မဟုတ္လား”
ကိုပိန္က လက္ထဲမွာကိုင္ထားတ့ဲ ဂ်ာနယ္ကို ယပ္ေတာင္လို တဖ်က္ဖ်ပ္ခတ္ရင္း ၿပံဳးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ စကားကို တစ္လုံးခ်င္း ေျပာလိုက္တယ္။
“လူတစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ေတာ့ ၀င္ေငြႏႈန္းထားေတြက မတူၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ စြမ္း ေဆာင္ရည္ေပၚ မူတည္ၿပီး ၀င္ေငြကြာဟမႈေတြကြာျခားႏိုင္တာေပါ့။ ဘုရင္ခံန႔ဲအေစခံလုပ္ခ လစာ ဘယ္ တူႏိုင္မလဲ။ ေနရာေဒသရာထူး ဌာနႏ္ၲရ ေပၚမူတည္ၿပီးလည္း ၀င္ေငြေတြကြဲျပား ျခား နားႏိုင္ေသးသေပါ့””
ကိုေဇာ္ရဲက သူသိခ်င္တာကိုေမးတယ္။
“လူတစ္ေယာက္၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္ ရွိမွ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ထင္လဲ”
ကိုပိန္က ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးဆို အကုိးအကားန႔ဲ ေျဖေတာ့တာပဲ။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ ဟုိင္းဂိတ္ သုသာန္မွာ အရင္က်မ္း ကိုျပဳစုခ့ဲတ့ဲ ကားလ္မက္ႀကီးကိုဂူသြင္းေတာ့ အိန္ဂ်ယ္က သခ်ဳႋင္း စာဖတ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ဟာ စား၀တ္ေနေရးျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြျပည့္စုံမွသာ ႏိုင္ငံေရး၊ အႏုပညာ၊ အားကစား စတာ ေတြ လုပ္သင့္တယ္တ့ဲ”
ဆရာေလးကိုမ်ဳိးဦးေရာ ကာလသားေခါင္း ကိုေဇာ္ရဲပါ ကိုပိန္ျဖီးသမွ် ခံေနရတယ္။ ကိုပိန္က ဆရာႀကီးေလ သံန႔ဲ ဆက္ၿပီး ၾသ၀ါဒေတြ ေခၽြတယ္။
“ဟိုတေလာကေတာ့ တစ္ရက္လုပ္ခ ေငြက်ပ္ ၇,၅၀၀ ရရွိဖို႔ ရန္ကုန္က လုပ္သားေတြဆႏၵျပၾကတယ္။ ဆႏၵေတြကေတာ့ ျပေနၾကတာပါပဲဗ်ာ။ ဆႏၵျပေနလုိ႔ လိုက္ေလ်ာတာေတာ့ တစ္ခုမွမၾကားမိေသးဘူး။ ဆႏၵ ျပတ့ဲအတြက္ အလုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ ဗီႏိုင္း ဆိုင္ေတြပဲဗ်ာ။ အာဏာပိုင္ေတြမ်ား ဗီႏိုင္းဆိုင္ဖြင့္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္”
“ဆႏၵျပတာေတြက ခြင့္ျပဳခ်က္ တင္ရတယ္ဆိုဗ်”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ဆႏၵျပခြင့္ရဖို႔ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြဆီမွာ တင္ရတယ္။ မရရင္တိုင္းအဆင့္ျပည္ နယ္အဆင့္ကို တင္လို႔ရတယ္။ သူတို႔ကခြင့္ျပဳမွ ဆႏၵျပလို႔ ရတယ္။ အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာျပၿပီး ခြင့္မျပဳ ရင္လည္းရတယ္”” ဆရာေလး ကိုမ်ဳိးဦး ကေတာ့ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာတယ္။
“ေန႔စားလုပ္အားခေတြ တစ္ရက္က်ပ္ ၇,၅၀၀ ဆိုရင္ အေသးစား၊ အလတ္စား စက္႐ုံအလုပ္႐ုံန႔ဲ ကုန္ထုတ္ လုပ္ငန္းေတြက ေပးႏုိုင္ပါ့မလား။ သူတို႔ေတာင္ မၿပိဳလဲေအာင္ မနည္းက်ားကန္ေနရတယ္။ ေန႔စဥ္သြားလာ စရိတ္၊ စားစရိတ္၊ ေနစရိတ္၊ အ ခြန္အခစရိတ္ေတြကို ပညာရွင္ေတြန႔ဲ တြက္ ခ်က္ၿပီး စနစ္တက် ေဆာင္ ရြက္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္လည္းမနစ္နာ၊ လုပ္သားလည္း တြက္ေျခကိုက္တ့ဲေန႔တြက္ချဖစ္ ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ဗ်ာ”
ကိုေဇာ္ရဲက အင္တာနက္ထဲက ဖတ္လာတ့ဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေျပာတယ္။ ““လူတစ္ေယာက္ တစ္ရက္ က်ပ္၂,၀၀၀ ရွိရင္ ေလာက္ငၿပီတ့ဲ”
ကိုပိန္ ၿပဳံးလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေတာ့ ဓါတ္ရွင္မင္းသားဗိုလ္ေအာင္ဒင္လို ျပဳံးလိုက္တယ္လို႔ ထင္ေနေပ မယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ငါးခူၿပဳံးလုိလို၊ ငါးသေလာက္ၿပဳံးလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။
““ရြာမွာ ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏုတ္ရင္ေတာင္ က်ပ္ ၂,၅၀၀ ေလာက္ေပးမွ လာလုပ္ၾကေတာ့တာ။ ထန္းတက္တာ လည္း ေန႔တြက္ က်ပ္ ၃,၀၀၀ ေလာက္ရမွလုပ္ၾကေတာ့တာ။ မေလးရွား သြားလုပ္ၾကသူေတြက ပုံလု႔ိ။က်ဳပ္ တို႔ေတာင္ ထန္းရည္ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ရတာ ၾကာေပါ့။ ေတာဆိုေတာ့ မီးခြန္၊ အိမ္ခြန္၊ အမႈိက္ခြန္ ေဆာင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္လွည္းကိုယ္ေမာင္းၿပီး လယ္ထဲဆင္း႐ုံပဲ။ ဘာကားခမွလည္း မကုန္ဘူး။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ အစစအရာရာ ေငြလမ္းခင္း သြားေနရတာ။ တစ္ရက္ ေလးငါးေျခာက္ ေထာင္မွမ၀င္ရင္ ဘာ သြားစားမလဲဗ်ာ”
ကိုပိန္တို႔ အုပ္စုစကားေကာင္းေနတုန္း ၿမိဳ႕မွာေနတ့ဲ ကိုပိန္ရဲ႕တူေတာင္ေမာင္ ျမဴနီစပယ္အရာရွိ ရဲရင့္လႈိင္း တစ္ေယာက္ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ၿပီး ေရာက္ခ်လာတယ္။
“ဘေဒြးတို႔ ဘာေတြတိုင္ပင္ေနတာတုံး”
“တစ္ရက္ ၀င္ေငြဘယ္ေလာက္ရမွ ရပ္ တည္ႏိုင္သလဲဆိုတာ တြက္ခ်က္ေနၾကတာ ပါ ငါ့တူရာ။ မင္းက ၿမိဳ႕မွာ ေနတာဆိုေတာ့ ငါတို႔ထက္ ပိုကုန္မွာေပါ့”
ရဲရင့္လႈိင္းက ပ်ာပ်ာသလဲ ျငင္းတယ္။“တစ္ရက္ ေလးငါးရာ ကုန္တာပါ ဘေဒြးရာ” ရဲရင့္လႈိင္း စကားၾကား ေတာ့ ကိုပိန္တင္မကဘူး။ ကိုေဇာ္ရဲေရာ ဆရာေလးကိုမ်ဳိးဦး ပါ အ့ံၾသသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေနတ့ဲ ကိုပိန္႔တူက တစ္ရက္ေလးငါးရာပဲ ကုန္တယ္ လို႔ေျပာေနပါေရာလား။ ဒါဆို ဟုိလူႀကီး ေျပာတာ မွန္ေနျပီ ေပါ့။
“ရွင္းစမ္းပါဦးငါ့တူရာ။ မင္းသုံးတာ ေဒၚလာမ်ားလားကြာ”
“ျမန္မာေငြပါဗ်ာ”
“ေဟး … ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ားလဲ”
“ေနေတာ့ ၀န္ထမ္းတိုက္ခန္းေတြထဲက အရာရွိရိပ္သာမွာေနတယ္”
“ေနပါဦး၊ စားေတာ့ေရာ”
“ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္လုိ႔ လိုင္စင္တို႔ပါမစ္တို႔ ရသြားတ့ဲသူေတြက သိတတ္ၾကပါတယ္ဗ်။ စား စရာေသာက္စရာေတြ ျခင္းႀကီးျခင္းငယ္န႔ဲ လာပို႔ၾကသဗ်ာ။ မုန္႔ပုံးတို႔ ေကာ္ဖီမစ္တို႔ စေကာ့၀ီစကီတို႔ ဆိုတာ မကုန္လို႔ ျပန္ေတာင္သြင္းရေသးတယ္။ ဆီဆိုပုံးလိုက္၊ဆန္ဆိုအိတ္လိုက္ဘေဒြးေရ၊ ဟန္က်ခ်က္ကေတာ့..။
“ေရဖိုး၊ မီးဖို၊ အမႈိက္ခြန္ေတြေရာကြာ”
“ေရက အလကားရတယ္၊ မီးဖိုးက ေပး စရာမလိုဘူး။ အမႈိက္ခြန္က က်ဳပ္လိုလူကို ဘယ္သူ လာေကာက္ရဲမွာလဲ”
“အ၀တ္အစားေတာ့ ၀ယ္ရေသးမို႔လား ကြယ္”
“ဘေဒြးတို႔ အဲဒါခက္တာေပါ့။ က်ဳပ္က တပည့္ေတြေပါတယ္ မဟုတ္လား။ ဂါရေ၀ါစ နီ၀ါေတာစေပါ့ဗ်ာ။ သီတင္းကၽြတ္ လာကန္ေတာ့ၾက၊ သႀကၤန္လာကန္ေတာ့ၾကန႔ဲ။ အ၀တ္အစားတင္ ဗီ႐ိုန႔ဲ သုံးလုံးေလာက္ ရွိတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမက ဗီ႐ိုေလးလုံး” ကိုပိန္က သူ႔တူကိုၾကည့္ၿပီး သာဓု ႏွစ္ ႀကိမ္ ႀကိတ္ၿပီး ေခၚလိုက္ပါ တယ္။
Mizzima
