လူေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 6/29/2014 09:15:00 PM
ကၽြန္မသည္ အၿငိမ္းစားပညာေရးဝန္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ အၿငိမ္းစားမယူခင္က တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ရသည့္ ရန္ကုန္အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ႐ုကၡေဗဒဌာနသုိ႔ အိမ္မွကားမအားလွ်င္ ‘Taxi’ ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ လုိင္းကားျဖင့္လည္းေကာင္း ေနထုိင္ရာဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ (ေျမာက္ပုိင္း) မွ ၈ မုိင္၊ ၈ မုိင္မွ အဆင္ေျပသည့္ကားျဖင့္ သြားရပါသည္။ ကၽြန္မလုိင္းကားစီးသည့္အခါတိုင္း သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ ကေလးမ်ားႏွင့္သူမ်ားကုိ ေနရာဖယ္ေပးေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အေဖာ္မ်ားတက္လာ၍ ကၽြန္မေနရာဖယ္ေပးလုိက္ပါသည္။ ထမင္းဘူး၊ ေရဘူး၊ စာအုပ္မ်ားပါသည့္ျခင္းကုိ ေဘးမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ယူထားေပးပါသည္။
ကၽြန္မဆင္းမည့္မွတ္တိုင္ အမ်ားႀကီးလုိပါေသးသည္။ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ထားသည့္ မေပါ့မပါးကေလးမ ကေလးကုိ ေနရာဖယ္ေပးရ၍ ကၽြန္မမ်ားစြာ ဝမ္းသာေနမိပါသည္။ ႏွစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္တြင္ ေနရာဖယ္ ေပးထားေသာ ကေလးမကေလး၏ ေဘးတြင္ခရီးသည္ဆင္းသြား၍ ကၽြန္မလည္း ျခင္းကုိလွမ္းယူကာ ထုိင္မည္ဟုစဥ္းစားေနမိပါသည္။ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ကေလးမကေလးသည္ အနည္းငယ္လွမ္းေသာေန ရာတြင္ ေရာက္ေနသည့္ သူ႔အေဖာ္ကုိ အတင္းလွမ္းေခၚၿပီး လြတ္သြားေသာေနရာ၌ ထုိင္ေစပါသည္။ ေဘးကလူမ်ားက တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကတာ သူမမႈပါ။ ေနရာဖယ္ေပးလုိက္တာက ‘ကၽြန္မ’၊ ယခုေန ရာလြတ္သြား၍ ထုိင္ေနသူက ဒီကေလးမကေလးရဲ႕ ‘အေဖာ္’။
ေၾသာ္-ေလာကႀကီးထဲက လူေတြရဲ႕ . . . . စိတ္ဓာတ္ပါလား။ ကၽြန္မေနရာဖယ္ေပးမိတာ ‘ေနာင္တ’ မရပါ။ ‘ကုသုိလ္’ စိတ္ပဲေလ။ သူ႔စိတ္နဲ႔သူ၊ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုိယ္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ‘အကုသုိလ္’ စိတ္မျဖစ္လုိ ေတာ့ပါ။
ၿပီးခဲ့သည့္အတိတ္ကာလကလည္း ကၽြန္မခုလုိႀကံဳခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားသည္ အထူးကုဆရာ ဝန္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အိမ္တြင္ေဆးခန္းဖြင့္ထားပါသည္။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွ သူမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ား၊ သီလရွင္မ်ားကုိ ကုသုိလ္ျဖစ္ကုသေပးသူျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေျပာင္း၍ရပ္ကြက္အသစ္သုိ႔ ေရာက္လာေသာအခါ ပထမရပ္ကြက္မွ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦး လာေရာက္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ မီးဖုိထဲမွာ ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း သမီးႀကီးကုိ “သမီးေရ၊ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေတြက အရင္ရပ္ကြက္ကေနာ္၊ ေဖေဖႀကီး မမွတ္မိမွာစုိးလုိ႔ သြားေျပာလုိက္အုံး” ဟု ကၽြန္မေျပာလုိက္၍ ေဆးဖုိးေရာ ကုသစရိတ္ပါ မယူလုိက္ပါ။
ေနာက္ေန႔ ကၽြန္မေစ်းထဲတြင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးမ်ားဖြင့္ထားသည့္ ထန္းလ်က္ဆုိင္သုိ႔ သြားဝယ္ပါသည္။ ယခင္ကလည္း အားေပးခ်င္သည့္စိတ္ျဖင့္ ကၽြန္မအၿမဲဝယ္ေနၾကပါ။ ထုိအမ်ဳိးသမီးက “ဆရာမေရ၊ ထန္းလ်က္ေတြေစ်းတက္သြားၿပီ၊ အရင္ေစ်းနဲ႔ မရေတာ့ဘူးေနာ္” ကၽြန္မသူတို႔ဆုိင္မွာ တစ္ခါမွေစ်းမ ဆစ္ခဲ့ဘူးပါ။ ကၽြန္မလည္းဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ပုိက္ဆံေပးၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မသာေစ်းေရာင္းသူျဖစ္ပါက ကုိယ့္ကုိေစတနာျဖင့္ ကုသေပးလုိက္သည့္ ေမတၱာေတြကုိ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္မိမွာပါ။ ကၽြန္မကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိေပးေနပါသည္။ ေဆးကုေပးလုိက္တာက ကုသုိလ္စိတ္၊ ေနာက္ျဖစ္ေပၚေနတာေတြက အကုသုိလ္စိတ္ေတြပါလား။ ကုိယ္ေပးႏုိင္တာေပးၿပီး ဘာမွျပန္မလုိခ်င္ဘဲ အရာရာကုိစြန္လႊတ္ႏုိင္ရပါမယ္။ ကုိယ္ပထမကုသုိလ္စိတ္ပဲ အစြန္းအထင္းမျဖစ္ ေစလုိဘဲ ဆက္လက္ပီတိျဖစ္ေနရာမွာပါ။ ကုိယ္ေသရင္ ကုိယ့္ေနာက္ကုိကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေတြသာ ပါသြားမွာပါ။ အားလုံးကုိစြန္႔ခဲ့ရမွာပဲ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိသာ စံနမူနာ ယူၿပီးလုပ္ေဆာင္ပါ။
“ဘုရားမုိ႔လုိ႔ စြန္႔ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ စြန္႔ႏုိင္လုိ႔ဘုရားျဖစ္သြားတာ။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ တကယ္ၾကည္ညိဳ တယ္ဆုိရင္ သူခင္းတဲ့လမ္းအတုိင္း တတ္ႏုိင္သမွ်ႀကိဳးစားၿပီး ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့” ဟု လမ္းညႊန္မိန္႔ၾကား ခဲ့ေသာသန္လ်င္သဘာဝရိပ္သာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ကုိကၽြန္မ ‘ကုသိုလ္ စိတ္’ ျဖစ္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါၿပီ။
ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ႏွစ္သက္ခဲ့ရေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ‘တုိးေဝ’ ၏ ‘စိတ္ဓာတ္’ ကဗ်ာကုိ မွ်ေဝေပး ပါရေစ။
အက်ည္းတန္သူ
ဘီးမွန္ကူ၍ သႏုိင္၏။
အုိဇာမႈအသြင္
လုိရာျပဳျပင္၍ ရႏုိင္၏။
စိတ္ဓာတ္ ယိမ္းယုိင္သြားရင္ျဖင့္ မိတ္ကပ္မလိမ္းႏိုင္ပါ
တကား . . . ။
ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ‘တုိးေဝ’ အား ဂါရဝျပဳ၏။
ေၾကးမုံသတင္းစာ
ဇြန္ (၁၅) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
