တစ္ရာတန္ သင္ခန္းစာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/08/2014 04:48:00 AM

(၂၀၁၁ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ ဂမ ၻီရမဂၢဇင္း)

- အမွန္ ထိုေန႔က စာမူ သြားပို႔ရန္ အစီအစဥ္ မရွိ ။ တကယ့္
တကယ္က သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ခ်ိန္းျပီး YKKေၾကးအိုး ျဖစ္ျဖစ္
CPၾကက္ေၾကာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ စားေနက် ရွမ္းဆိုင္တြင္
ခ်ိန္းကာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားရင္း စကားေျပာၾကမည္ဟု
စဥ္းစားထားမိေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းက သင္တန္း
အေရးၾကီးသျဖင့္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္
တည္း ထြက္မိထြက္ရာထြက္လာရင္း စာမူသြားပို႔ျဖစ္ျခင္း
ျဖစ္သည္ ။ အိမ္၌လည္း မေနခ်င္…တစ္လလံုးေနမွ
တစ္ရက္သာ အားလပ္ေသာ ဤေန႔တြင္ ကြ်န္မ
တစ္ေနရာရာသို႔ သြားခ်င္၏ ။
ေရႊတိဂံုဘုရားျဖစ္ေစ…ကမာၻေအးဘုရားျဖစ္ေစ…
ဘုရားတစ္ဆူဆူကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခ်င္သည္ ။
ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကားစီးရလည္း အဆင္ေျပ
လမ္းေၾကာင္းလည္း သင့္သည့္ ဆူးေလဘုရားသို႔
သြားရန္ 43 အထူးကား စီးရင္း ထြက္လာလိုက္သည္ ။
- မိုးရာသီျဖစ္၍ မိုးသည္ တဖြဲဖြဲ ရြာသြန္းလ်က္ ရွိျပီး
လမ္း၏ ေျမနိမ့္ပိုင္းေနရာမ်ားတြင္ ေရတို႔ ျပည့္ဝင္အိုင္
ထြန္းလ်က္ ရွိၾက၏ ။ ကားမွန္သည္ တစ္ဝက္ခန္႔ လွစ္ဟ
ပြင့္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုကားတံခါးေပါက္မွ ဝင္လာေသာ
မိုးေရစက္တို႔သည္ ကြ်န္မ့မ်က္မွန္ကို ေျပးဝင္တြန္းတိုက္
ၾက၍ မ်က္မွန္ႏွစ္ဖက္လံုး မိုးေရစက္တို႔ႏွင့္ မွဳန္ဝါးေနသျဖင့္
စာလည္း ဆက္ဖက္၍ မရေတာ့…။ ကြ်န္မ ဖတ္ေနသည့္
စာအုပ္က ဆရာတိုးထက္ ေရးသားသည့္ အံ့ဖြယ္ဝိညာဥ္
စာအုပ္ ျဖစ္သည္ ။ စာအုပ္သည္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္း
သလို အံ့ၾသတုန္လွဳပ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွသည္ ။
ဝိညာဥ္ႏွင့္လူ႔ဘံုေလာက၏ ဆက္ႏြယ္ကူးယွက္ပံုကို ႏိုင္ငံ
တကာကပင္ အမွန္ ယံုၾကည္လက္ခံေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ေဆးပညာႏွင့္တဖံု ဒႆနႏွင့္တသြယ္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ
အက်ယ္တဝင့္ရွင္းလင္း ေရးသားတင္ျပထားသည္ ။
- ကြ်န္မ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ျပီး အျပင္ဘက္သို႔ ေငး
ရင္း စိတ္ကူးအေတြးေတြ ပြားမ်ားရွင္သန္ေနလိုက္မိသည္ ။
*လူေတြၾကားထဲတြင္ ဝိညာဥ္ေတြေကာ သြားလာ ေနထိုင္
ေနေလမလား……လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိ ေသဆံုးသြား
သည္ကုိ မသိရွိေသးပါက က်န္ရွိေနေသာဝိညာဥ္သည္
အသက္ရွင္ခဲ့စဥ္ကအတိုင္း ပံုမွန္လုပ္ငန္းေတြကို
ေဆာင္ရြက္ေနေလမလား…သူတို႔ကို အမွ်မေဝသေရြ႕
သူတို႔သာဓု မေခၚရသေရြ႕ မကြ်တ္လြတ္ၾကသည္မွာ
အမွန္ပဲလား…အေတြးပင္လယ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ နစ္ေျမာ
ေပ်ာ္ဝင္ေနမိသည္ ။
“ ကြ်ီ…!”
ကားက ဘရိတ္ကုိ ေဆာင့္နင္းအုပ္လိုက္သျဖင့္ ကြ်န္မတို႔
ခရီးသည္ အားလံုး ေရွ႕သို႔ ယိုင္ထိုးျပိဳလဲမတတ္ ျဖစ္သြား
ၾကသည္ ။ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္စပယ္ယာထံမွ တျပိဳင္နက္
ဆိုသလို ဆဲဆိုသံထြက္သြား၏ ။
“ ေသခ်င္ေနျပီလား ။ ကားလမ္းကို ၾကည့္ကူးမွေပါ့။”
စပါယ္ယာ၏ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ မွန္ျပတင္း
ေပါက္က ေခါင္းအနည္းငယ္ ျပဴၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူလတ္
ပိုင္းလူတစ္ေယာက္ တစ္ဖက္လမ္းဆီသို႔ ယိုင္တိယိုင္ထိုး
ျဖင့္ လမ္းေလ်ွာက္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္ ။
သူ႔ဆံပင္တို႔သည္ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနျပီး ဝတ္ထား
ေသာ ရွပ္အက်ၤ ီအျဖဴသည္ မည္းညစ္ကာ ေက်ာအလယ္ပိုင္း
တဝိုက္တြင္ ေဆးနီနီတို႔ စြန္းထင္လ်က္ ရွိသည္ ။
“ အမေလး…ေတာ္ေသးတာေပါ့ ။ ဒီေနရာက ခဏခဏ
ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္တယ္ ။ ဟိုးတေလာကေတာင္ ေက်ာင္း
ဆရာတစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံရေသးတယ္ ။ ကားေတြ
ကလည္း အရွိန္ျပင္းေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ ။”
နေဘးမွ အေဒၚၾကီး၏စကားကို ကြ်န္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္
ျဖင့္ နားစြင့္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြးဆလိုက္မိ၍
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပတင္းတံခါးမွ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္မိ
သည္ ။ ေဆးနီေတြ စြန္းထင္ေနေသာ အက်ၤ ီျဖဴႏွင့္ပုဆိုးစိမ္း
ကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေစာေစာကလူကို တရိပ္ရိပ္ေျပး
စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ကားေပၚမွ ကြ်န္မ ရိပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္
ရသည္ ။
“ ေတာက္…ဘယ္က ေဆးသုတ္သမားလဲ မသိပါဘူး
ကြာ ။ ကားတိုက္မွဳျဖစ္ရင္ ငါတို႔ ေလ်ာ္ရ ေထာင္က်ရ
ဦးမယ္ ။”
“ လူေတြကလည္း ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ ။ ကဲ…ရုပ္ရွင္
ရံုေရွ႕ဆင္းမဲ့သူေတြ ျပင္ထားေနာ္ ။”
ကြ်န္မ ရွဳပ္ေထြးေနေသာ အေတြးစမ်ားကို သိမ္းဆည္းကာ
ကားေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္သည္ ။ ကြ်န္မ့တြင္ ပစၥည္း
မ်ားမ်ားစားစား မပါ…ပုိက္ဆံအိတ္ေသးေလးတစ္လံုး ၊
စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ စာမူတစ္ထုပ္ကို ထည့္ထားေသာ
လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးသာ ပါသျဖင့္ ထိုလက္ဆြဲအိတ္ကို
တစ္ဖက္မွ ဆြဲ ၊ ထီးကို တစ္ဖက္လက္ျဖင့္ ကိုင္ေဆာင္းရင္း
စာအုပ္တိုက္ဆီသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္ ။
- စာအုပ္တိုက္တြင္ စာမူပို႔ျပီး အျပန္တြင္ ဆူးေလဘုရား
ဖူးမည္ဟု ကြ်န္မ ရည္ရြယ္ထားလိုက္ျပီး မိုးသည္းသည္း
တြင္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ ။ ပိတ္ရက္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပလား မသိ…လမ္းတေၾကာလံုး လူသူ
ကင္းရွင္းေနသလို ခံစားမိသည္ ။ ဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း
(ဘားလမ္း)ထိပ္ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ေရးဘဏ္ အနီးသို႔
အေရာက္ မိုးသည္ တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ သည္းသည္း
မည္းမည္း ရြာခ်လာသျဖင့္ ကြ်န္မ စာအုပ္တိုက္ဆီသို႔ အူလ်ား
ဖါးလ်ား ေျပးသြားလိုက္သည္ ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေရညႇိ
မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေခ်ာ္ခြ်တ္ခြ်တ္ျဖစ္ေနသျဖင့္
ေခ်ာ္မလဲေစရန္ သတိထားေလွ်ာက္ရေသးသည္ ။
- စာအုပ္တိုက္ေရာက္ေတာ့လည္း အယ္ဒီတာႏွင့္ မေတြ႕…
ဆူးေလဘုရားလည္း ဝင္ဖူးဦးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အိမ္ျပန္ေနာက္က်မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ စာမူကို ေပးခဲ့ျပီး
ကြ်န္မ ထြက္လာခဲ့သည္ ။ မိုးကား သည္းသည္းထန္ထန္
ရြာခ်ေနတုန္း ။
- ပိတ္ရက္ျဖစ္၍ လူနည္းရသည့္အထဲ မိုးသည္းထန္ေနျခင္း
ေၾကာင့္ လမ္းတေလ်ာက္လံုး လူသူ ကင္းရွင္းလ်က္ ရွိသျဖင့္
အလိုလိုေနရင္း ကြ်န္မ ထိတ္လန္႔ေနမိသည္ ။ ပိုက္ဆံအိတ္ႏွင့္
စာအုပ္ ထည့္ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆြဲကိုင္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း ထီးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္
ကာ လမ္းကို ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာလိုက္ရာ
ကုန္သည္လမ္း အေမရိကန္သံရံုးနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
အေမရိကန္သံရံုးကား သံရံုးေဟာင္းျဖစ္သည္ ။ သံရံုးေရွ႕မွ
တိုင္ကီမ်ားက အျပင္လူ ဝင္ေရာက္ျခင္း မရွိေစရန္ ကာရံထား
ျခင္း ျဖစ္မည္ ။ ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ဗႏၶဳလပန္းျခံတြင္
လည္း လူတစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် မေတြ႕ျမင္ရေပ…။ (၂၀၁၀
က ေရးသားထားေသာဝတၳဳျဖစ္ပါသည္...စာေရးသူ)
လမ္းမၾကီးထက္တြင္ ကားတစ္စီးတစ္ေလ ျဖတ္သန္းသြား
ျခင္းမွအပ တစ္ေၾကာလံုး လူသူ ကင္းမဲ့ေနျခင္းက ကြ်န္မ့ကို
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြ တိုးပြားလာေစသည္ ။
“ သမီးေလး…အေဒၚ့ကို ပိုက္ဆံေလးတစ္ရာေလာက္
ေပးပါလားကြယ္ ။ အေဒၚ ျပန္စရာ ကားခ မရွိလို႔ပါ ။”
ရုတ္တရက္ ေနာက္မွ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ ကြ်န္မ
အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ေနာက္သို႔ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္
ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။
အေရာင္မြဲမြဲ လံုခ်ည္ ခ်ည္ထည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအက်ၤ ီကုိ ဝတ္ဆင္
ျပီး ထီးစုတ္စုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေဆာင္းထားေသာ ထိုမိန္းမက
ကြ်န္မႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းေက်ာ္အကြာတြင္ ရပ္ေနသည္ ။
- ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ့ဦးေႏွာက္က အလုပ္တစ္ခုကို လ်င္ျမန္စြာ
ေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္လိုက္သည္ ။ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္
အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ကြ်န္မ လ်င္ျမန္စြာ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကြ်န္မ ေရာက္ေနသည့္ေနရာက ဗႏၶဳလပန္းျခံ၏အလယ္
တစ္ဖက္လမ္း၌ အေမရိကန္သံရံုး ေရွ႕တည့္တည့္ေလာက္
ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္ ။ လမ္းတေၾကာလံုး၏အလယ္ဗဟို
ျဖစ္ျပီး လူသူကလည္း အလြန္ရွင္းလင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္ ။
မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာသြန္းေနျခင္းေၾကာင့္
ကြ်န္မ အႏ ၱရာယ္ၾကံဳ၍ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းလွ်င္
ေတာင္ ၾကားမည့္သူ ရွိမည္ မဟုတ္…။ ကြ်န္မ ထိုအေၾကာင္း
အရာေတြကို စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ႏွင့္ ေတြးေတာလိုက္ကာ ထိုမိန္းမ
ကို ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ျပီး လမ္း၏ထိပ္ ယာဥ္ထိန္းရဲတဲ
(အေဆာက္အဦးငယ္)ဆီသို႔ တအား ေျပးသြားလိုက္မိသည္ ။
ကြ်န္မ့အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ယာဥ္ထိန္းရဲတဲနားမွ သစ္ပင္အုတ္
ခံုေလးမ်ားတြင္ ေစ်းသည္ေတြ နားေန မိုးခိုတတ္ၾက၍ လူသူ
ရွိမည့္ေနရာသို႔ ကြ်န္မ ေျပးလာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ထိုေနရာ
သို႔ ေရာက္မွ ထိုမိန္းမ ေရာက္အလာကို ေစာင့္ကာ သူ လိုအပ္
ေနေသာ ေငြတစ္ရာကို လွဴဒါန္းမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေျပးလာ
လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ တဲနားသို႔ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မ အေမာပင္
မေျဖႏိုင္ေသးဘဲ ေျပးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
“ ဟယ္ေတာ္…ဘယ္…ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ။”
ပလက္ေဖာင္းထက္တြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိ…။
ကြ်န္မ တအံ့တၾသျဖင့္ လမ္းမၾကီးထက္ကိုလည္း ေဝ့ဝဲၾကည့္
လိုက္ေတာ့လည္း ပကတိ နတၳိ ။ ပလက္ေဖာင္း၏အလယ္မွ
ယာဥ္ထိန္းရဲတဲဆီသို႔ ကြ်န္မ ေျပးလာစဥ္ ပိုက္ဆံေတာင္းေသာ
ထိုမိန္းမ အဘယ္သို႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသနည္း…။ ကြ်န္မ
ယူဆလိုက္မိသည္က လမ္းမထက္တြင္ လွည့္လည္ေနေသာ
ဝိညာဥ္ဟူ၍သာ…။
“ အဲ့ဒါပဲ…မမလတ္ရယ္ ။ သမီးျဖင့္ အံ့ၾသလုိက္တာ ။ မလတ္
စဥ္းစားၾကည့္…အဲ့ဒီမိန္းမ အေမရိကန္သံရံုးထဲ ဝင္ေျပးရေအာင္
ကလည္း လမ္းကူးရင္ သမီး ေတြ႕မွာေပါ့ ။ ေနာက္ျပီး ဝင္ေျပးလို႔
လည္း လြယ္မယ္ မထင္ပါဘူး ။ ေနာက္တစ္ခုရွိတာက ေနာက္
ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေျပးရင္ေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းၾကားထဲ ဝင္သြား
ရေအာင္ကလည္း သမီး ေျပးလာတဲ့ဘက္က ပိုနီးတယ္ေလ ။
ေျပာရရင္ သမီး ေျပးထြက္လာခ်ိန္က စကၠန္႔ပိုင္းေတာင္ မၾကာဘူး
ေနာ္ ။ ဒီေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားတာ အံ့ၾသစရာပဲ ။ သူ ေျပးသြား
တာကို သမီး လွည့္ၾကည့္ရင္ ျမင္မွာေပါ့ ။ ေနာက္ဆံုး ေတြးစရာ
က ပိုက္ဆံေလးတစ္ရာ ေတာင္းမိတာနဲ႔ သူ လွည့္ေျပးဖို႔ မလိုဘူး
ထင္တာပဲ ။”
ကြ်န္မ ဆူးေလဘုရားမွအဆင္း ထိုအေၾကာင္းအရာက
ေခါင္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာျပန္၍ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ကာ
အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အစ္မလတ္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ျခင္း
ျဖစ္သည္ ။
“ အမေလး…မိႏြန္းကို…နင္ ကံေကာင္းလို႔ပါလား ။ နင္
ဝတ္စားသြားတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ ဂမ ၻီရဆရာမၾကီၤးရဲ႕ ။”
အစ္မလတ္၏စကားကုိ ကြ်န္မ နားမရွင္းသျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္
သည္ ။
“ ဘာကို ကံေကာင္းတာလဲ သမီးက ဘာကို ၾကည့္ရမွာလဲ
မမလတ္ရဲ႕ ။”
“ ေၾသာ္…ခက္ပါ့ ။ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ျပီး ဘာမွ လွည့္လည္
ဝိညာဥ္ေတြ ဘဝမဲ့ဝိညာဥ္ေတြ လုပ္မေနနဲ႔ ။ အဲ့ဒါ နင့္ကို ပစၥည္း
လုမလို႔ ၾကံတာဟဲ့ ။ သိျပီလား ။ နင္ ဒီေန႔ ဝတ္သြားတဲ့ ဆြဲၾကိဳး
ရယ္ ဟန္းခ်ိန္းရယ္က သူတို႔ မ်က္စိက်ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာကိုး ။
ေနာက္ျပီး ဟန္းဖုန္းကို လူျမင္သာေအာင္ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္
ထားတယ္ မဟုတ္လား ။ နင္က မိန္းကေလး ျပီးေတာ့ တစ္
ေယာက္တည္း ။ မိုးကလည္း သည္းေနတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
လံဳး လူကလည္း ရွင္း…ဒါ့ေၾကာင့္ သူက နင့္အနား ကပ္လာတာ ။
နင္သာ ပုိက္ဆံတစ္ရာ ထုတ္ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေခါင္းငံုလိုက္တာ
ပုိက္ဆံႏွိဳက္လိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူက လုေတာ့မွာ ။ ကံ
ေကာင္းခ်င္ေတာ့ နင္က ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲ
အေဆာက္အအံုဆီ ေျပးေတာ့ သူလည္း နင္ အကူအညီသြား
ေတာင္းတယ္ ထင္ျပီး လာလမ္းအတိုင္း လွည့္ေျပးတာ ေနမွာ
ေပါ့ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့…တစ္ေယာက္တည္း မိုးသည္း
တဲ့ေန႔ ေလွ်ာက္မသြားပါနဲ႔ဆိုတာ ။ လူကျဖင့္ ကေလးသာသာပဲ
ရွိေသးတာ တစ္ေယာက္တည္း လပ္လ်ားလပ္လ်ားလုပ္မေနနဲ႔ ။
ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့…။ စီးေနက် ကားပဲစီးေနာ္ ။ မသိတဲ့
ကားေတြ ေလွ်ာက္မစီးနဲ႔ဦး ။”
“ ဟုတ္…ဟုတ္…။”
အစ္မလတ္က ကရုဏာေဒါေသာျဖစ္ကာ ကြ်န္မ့ကို ဆူပူၾကိမ္း
ေမာင္းျပီး ဖုန္းခ်သြားသည္ ။ ဘုရားလည္း ဖူးျပီးသြားျပီျဖစ္၍
ကြ်န္မ ကားဂိတ္တြင္ ကားေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။ 43အထူးကား
က သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရဘဲ ေရာက္လာသျဖင့္ ကြ်န္မ
အဆင္ေျပမည့္တစ္ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
တစ္လမ္းလံုး စာအုပ္လည္းမဖတ္ျဖစ္……အေတြးထဲတြင္သာ
ေျမာလြင့္ ကြ်ံဝင္ေနမိသည္ ။ ကြ်န္မ့ကို ပိုက္ဆံ လာေတာင္း
ေသာ ထိုမိန္းမသည္ အမွန္ပင္ အၾကံသမားတစ္ေယာက္လား…
ဒါမွမဟုတ္ အမွ်ေဝစဥ္က ခရီးနယ္လြန္ေနေသာ လွည့္လည္
ဝိညာဥ္ေပလား…ကြ်န္မ ေတြးဆ၍ မရႏိုင္ေတာ့ပါျပီ ။
(ထိုပေဟဠိပုစာၦႏွင့္အတူ ကြ်န္မ ရရွိလိုက္သည္က မိုးသည္း
သည္းထန္ထန္ ရြာေနခိုက္ လူသူျပတ္လပ္သည့္ေနရာသို႔
မိန္းကေလးတစ္ဦးတည္း မသြားသင့္ဟူေသာသင္ခန္းစာ
တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။)

ေစတနာေရွ႕ထားလ်က္..
ဂါဦးႏြန္းကို
တေစ ၦစံုေထာက္ မိန္းကေလး