အေ၀းေရာက္ အနီးေရာက္တို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/12/2014 07:29:00 AM

အညာဘက္က လူေတြဆီက ရင္ဖြင့္သံေတြ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ထန္းတက္မယ့္ ထန္းသမား ရွားလာတယ္တဲ့။ ပဲစိုက္မယ့္၊ ၾကက္သြန္တူးမယ့္ လုပ္သားေတြလည္း နည္းလာေနသတဲ့။ အညာဖ်င္ၾကမ္းထည္ေတြ ရက္လုပ္ဖို႔  အညာကထြက္တဲ့ ၀ါ ဂြမ္းကလည္း အထြက္က်လာသ တဲ့။ ၀ါစိုက္ေနက် ေတာင္သူေတြ လည္း ဂြမ္းမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားရတယ္။ ကိုက္မွ မကိုက္တာ ကိုး။ ယာထဲဆင္းဖို႔ အရြယ္ေကာင္း အလုပ္သမားေတြတျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ရွားပါးလာေနတာ ကာလ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘယ္ေရာက္ ကုန္တာလဲဆိုတာ ေမးရေတာ့ တာေပါ့။ လူငယ္ေတြ တုိင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ စစ္ထဲကို လွိမ့္၀င္ကုန္လို႔ လုပ္သားရွားပါး လာတာလား။ လံုး၀မဟုတ္ပါ။  အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္အသီးသီးမွာ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြဖို႔ ကိုယ့္ နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေရာက္ကုန္ၾက တယ္ဆိုတာ အေျဖထြက္လာပါ တယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွာလည္း အ ညာဘက္ကလို အလားတူျပႆ နာနဲ႔  ရင္ဆိုင္ေနရတယ္လို႔ သိရ ျပန္ပါတယ္။ ခ်င္းျပည္နယ္နဲ႔ ကပ္ လ်က္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက မီဇိုရမ္ျပည္ နယ္ထဲမွာ  ခ်င္းလူငယ္  လူရြယ္ ေပါင္း ငါးေသာင္းေလာက္ ရရာ အလုပ္ေတြ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ရင္း အသက္ေမြးေနရတယ္လို႔ ဆုိပါ တယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲက လူ ငယ္ေတြကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ မေလးရွားႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္လုပ္တာက အမ်ားစုလို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။ ကယားျပည္နယ္ထဲက လူငယ္ေတြကေတာ့ နယ္စပ္မ်ဥ္းနဲ႔ ကပ္လ်က္သား ထိုင္းႏိုင္ငံကို ၀င္ေငြရွာဖို႔ ထြက္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ႏိုင္ငံသားအ မ်ားစုႀကီး လူတစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆို ရင္ ဆင္းရဲသားက အမ်ားစုပါ။ ေက်ာင္းထြက္တာလည္း ေစာၾက ပါတယ္။  ထမင္းနပ္မမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ရေတာ့တာေပါ့။ ရရာအလုပ္ကို ရွာေဖြလုပ္ၾကရ ေတာ့တာေပါ့။ ျပည္နယ္တစ္ခု ခ်င္းအေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခ်င္း ျပည္နယ္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္နဲ႔ကယား ျပည္နယ္ဟာ အဆင္းရဲဆံုး ျပည္ နယ္ေတြလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ လို ဆိုလိုက္လို႔ က်န္တဲ့တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြက ခ်မ္းသာေနတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ အဆိုပါ ျပည္နယ္သံုးခုဟာ အဆင္းရဲဆံုးထဲက  ပိုၿပီး ဆင္းရဲေနဆဲ ျပည္နယ္ေတြ၊ ေဒသေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားလုပ္သားေတြ လက္ညိႇဳးထိုး မလဲြ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ တစ္ခုေလာက္ ေျပာပါ့မယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံအေရွ႕ဘက္ပင္လယ္ထဲက ကိုေထာင္ဆိုတဲ့ ကြၽန္းငယ္ေလးတစ္ခုကို ဟိုးတစ္ေလာက ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ေတာင္ဖ်ားဆံုးက ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕နဲ႔ အမည္က ဆင္ပါတယ္။ ကၽြန္းကေလးက အေတာ္ေလးေသးေပမယ့္ လွပါတယ္။ ကြၽန္းရဲ႕ အေရွ႕အေနာက္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးလိုက္ရင္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္သာ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီကြၽန္းကို သြားလည္တဲ့သူအမ်ားစုက အေနာက္တိုင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကြၽန္းမွာ အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ လုပ္ငန္းကေတာ့ ေရငုပ္ဒိုင္ဗင္လုပ္ငန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကိုလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေရငုပ္၀တ္စံုေတြ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးေတြနဲ႔ ေရတိမ္ပိုင္း ဒါမွမဟုတ္ ေရနက္ပိုင္းေတြမွာ အေပ်ာ္တမ္းေရငုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တစ္ခါမွ ေရမငုပ္ဖူးတဲ့သူေတြလည္း ေရငုပ္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဖက္စပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့  ေရငုပ္ ဒိုင္ဗင္ရက္တိုသင္တန္းေတြ အ မ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံေရငုပ္သင္တန္းကို ပို႔ခ် ပါတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ရက္ တုိသင္တန္း တက္ၿပီးရင္ေရငုပ္ ဆရာနဲ႔အတူ ပင္လယ္ထဲမွာ ေရ ငုပ္လို႔ ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတာ့ နည္းနည္းပိုကုန္တာေပါ့။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာၿပီး ေရငုပ္တယ္ဆိုေတာ့  တည္းခို ခန္းနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ဘား ခန္းေတြ အစရွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လည္း တဲြပါလာပါတယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔ တည္းခိုခန္း ေတြမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ အ လုပ္လုပ္ၾကတာပါ။ ရခိုင္အမ်ိဳး သား အမ်ားအျပား အဲဒီကြၽန္းေပၚ မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ပဲခူး တိုင္း၊ မေကြးတိုင္း၊ ရန္ကုန္တိုင္း ဘက္က လူေတြလည္း အေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တည္းခို ခဲ့တဲ့ အေသးစားတည္းခိုခန္းနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္မွာေတာ့ မန္ေနဂ်ာက ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။ လုပ္သက္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီဆုိေတာ့ ပိုင္ရွင္က ရာထူးတုိးေပးထားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ျမန္မာမန္ေနဂ်ာကို ကြၽန္ေတာ္က  ေမးပါတယ္။ ဒီ ကြၽန္းေပၚမွာ  ျမန္မာႏုိင္ငံသားဘယ္ေလာက္မ်ား အလုပ္လုပ္ၾကသလဲလို႔ ေမးေတာ့ တစ္ေသာင္း၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္လို႔  သူက ဆုိပါတယ္။ အဲဒီေလာက္မ်ားမွန္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိသလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ေမးပါတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ဒီလိုရွင္းျပပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို တစ္ႏွစ္မွာ ဖိတ္ၾကားၿပီး တရားပဲြလုပ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ တရားပဲြက ႏွစ္ညလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။ တစ္ညကို ျမန္မာလုပ္သားေလးေထာင္၀န္းက်င္ေလာက္ လာၿပီး တရားနာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။  ႏွစ္ညဆိုေတာ့ ရွစ္ေထာင္ေပါ့။အဲဒါအျပင္ ထိုင္းအလုပ္ရွင္က  ခြင့္မေပးလို႔ လာၿပီး တရားနာခြင့္မရတဲ့  အလုပ္သမားေတြပါ  ထည့္ေပါင္းရင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ခဲ တစ္ပစ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့  ကြၽန္းက ေလးေပၚမွာ  ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေသာင္းေလာက္ အလုပ္လုပ္ ေနတယ္ၾကားရေတာ့ ပထမေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ ထင္မိပါတယ္။ ျမန္မာမန္ေနဂ်ာက အဲဒီလို ရွင္းျပ ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ ပါတယ္။ အဲဒီ ကိုေထာင္ကြၽန္းက ေန သေဘၤာႏွစ္နာရီေလာက္စီး ရင္ ‘‘ကိုစမႊီး’’ လို႔ေခၚတဲ့ ကြၽန္းႀကီး တစ္ခုကို ေရာက္ပါတယ္။ ကိုစမႊီး ကြၽန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္ သည္ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး လာလည္တဲ့ ကြၽန္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကို ေထာင္မွာေတာင္  ျမန္မာလုပ္ သား တစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိ တယ္ဆိုေတာ့ ကိုစမႊီးဆိုရင္ ပိုမ်ား မယ္ဆိုတာ တြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ မွာ အႀကီးဆံုးကြၽန္းကေတာ့ ဖူး ခက္ပါပဲ။ အဲဒီ ဖူးခက္မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အလုပ္သမား သံုးသိန္းေက်ာ္ ေလးသိန္းေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အခု ေျပာ တဲ့ နမူနာဟာ ကြၽန္းသံုးကြၽန္းကို တည္ၿပီးေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါေသး တယ္။ ထိုင္းတစ္ႏုိင္ငံလံုးက လုပ္ ငန္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာမွာ ၀င္ ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ တျခား ျမန္မာျပည္သားေတြကို ထည့္မ တြက္ရေသးပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက ႐ိုးရာလုပ္ ငန္းေတြမွာ လုပ္သားအင္အား နည္းနည္းလာတယ္ဆိုတာ မဆန္း ပါဘူး။ ၀င္တဲ့၀င္ေငြက စိုက္ထုတ္ ရတဲ့ လုပ္အားနဲ႔ အခ်ိဳးမညီတာ ေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ခရီးသြားနဲ႔ ဧည့္ႀကိဳလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ ေအာက္ ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတာကိုးလို႔ မွန္းလို႔ ရႏိုင္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းရဲေတြ၊ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးအာ ဏာပိုင္ေတြအတြက္ေတာ့ ျမန္ မာလုပ္သားေတြဟာ ေငြတြင္းလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ အဆိုပါ ျမန္မာ မန္ေနဂ်ာက ရွင္းျပပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုံးဆုိေတာ့  လုပ္သား တိုင္းမွာ တရား၀င္အလုပ္လုပ္ ခြင့္  ကတ္ျပားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားလုပ္ သား  ပတ္စ္ပို႔မရွိၾကတာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တိုတို ေျပာရရင္ တရား၀င္လက္မွတ္မရွိသူေတြ ရဲေတြ႕တိုင္း ဆက္ေၾကးေပးရပါတယ္။ လက္မွတ္ရွိေနသူေတြေတာင္ မၾကာမၾကာ ႀကံဖန္ၿပီး အညစ္ခံေနရတာကိုး။

ထိုင္းႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းမွာပဲ အခုဆိုရင္ ျမန္မာလုပ္သား အေရအတြက္ဟာ သံုးသန္းေက်ာ္ေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေလးသန္းေလာက္လည္း ရွိႏိုင္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ေသာ ေလ့လာသူမ်ားက ဆိုပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ ျမန္မာလုပ္သား အေရအတြက္ဟာ ရွစ္သိန္းနဲ႔ တစ္သန္းၾကား ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာလုပ္သားေတြဟာ သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကရတာပါ။ အဆင့္နိမ့္လုပ္သားေတြ သာျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာပညာရပ္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမရွိပါဘူး။

အဲဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ပညာရပ္တစ္ခုခုကို အေျချပဳ ၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အခုဆိုရင္ စင္ကာပူမွာ တရား၀င္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္ မာႏုိင္ငံသားဟာ သံုးသိန္းေက်ာ္ သြားၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က လည္း ေလးသိန္းေလာက္ရွိေနၿပီ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။

အိႏိၵယႏိုင္ငံ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွား၊ စင္ကာပူစတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာသာမက အခုဆိုရင္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲအထိ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း မ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။ ကားေရေဆး၊ ဓာတ္ဆီပန္႔ကိုင္၊ ပန္းရန္၊ အိမ္ေဖာ္အစရွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္သူေတြမ်ားပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာ သြားအလုပ္လုပ္တဲ့ သူမ်ားကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ အထက္ျမန္မာျပည္က မ်ားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က အရြယ္ ေကာင္းလုပ္သားအင္အားေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး သူတစ္ပါးႏိုင္ငံက ကုန္ထုတ္လုပ္မႈေတြအတြက္ သူ တို႔လုပ္အားကို ေရာင္းခ်ေနတယ္ လို႔  ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ပညာမတတ္သူကလည္း ေအာက္ ေျခအလုပ္ေတြကိုလုပ္၊  ပညာတတ္သူကလည္း သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြကိုလုပ္ၾကပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကေန အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြမွာ သြားၿပီး   အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြဟာ ပညာတတ္ရင္လည္း တတ္သလို၊ ပညာမတတ္ရင္လည္း မတတ္သလို သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနရတယ္ဆိုတာ ျမင္ေနရပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္မရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္မွာ ကြၽန္ခံေနတာ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသားေတြ ေငြမက္လို႔ ႏိုင္ငံ ျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္ခြာေန တာမဟုတ္ပါ။ မိမိေမြးရပ္ေျမမွာ ရပ္တည္ဖို႔ မေလာက္ငတဲ့အတြက္ ေဘးႏိုင္ငံမ်ားမွာ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘးႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ထက္ ၀င္ေငြေကာင္းေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ အမ်ားႀကီး ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရပါတယ္။ အႏိုင္က်င့္ခံရပါတယ္။ အေစာ္ကားလည္း ခံရပါေသးတယ္။ ၀မ္းနည္းဖို႔ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ လုပ္အားေတြဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ သူတစ္ပါး ေကာင္းစားဖို႔ ျဖစ္ေနျခင္းပါ။

အခုလို တိုင္းျပည္ရဲ႕ လုပ္ သားအင္အားေတြ ဆံုး႐ံႈးေနရတာ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါသ လဲ။ သမၼတႀကီး တက္ခါစက ေျပာသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္ဆိုတာ ဒီပံုအတိုင္းဆို ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ပညာမတတ္တဲ့သူေတြလည္း ျပန္လာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္သလို ပညာတတ္ေတြလည္း ျပန္လာဖို႔ မလြယ္လွေသးပါ။ အဲဒါ အျပင္ ေန႔စဥ္ဆိုသလို နယ္ျခားမ်ဥ္းကို တရားမ၀င္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကို ျမန္မာျပည္သားလူငယ္ေတြ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ထြက္ခြာေနပါတယ္။ သမၼတႀကီးရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြအတိုင္းဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ ဂ်ီဒီပီတက္လာတယ္။စီးပြားေရးဦး ေမာ့လာတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ အရင္ကထက္ ေလ်ာ့က်လာတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ အဲဒါ ေတြသာ အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း အ ေ၀းေရာက္၊ အနီးေရာက္ ျမန္မာ ျပည္သားေတြ ျပန္လာၾကမွာပါ။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့ အထိ  ျပန္မလာၾကေသးဘူးဆို ရင္ေတာ့ သမၼတႀကီး ေျပာေျပာေနတဲ့ ဂ်ီဒီပီေကာင္းလာတယ္၊ စီးပြားေရး ဦးေမာ့လာတယ္၊  ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတာ ေလ်ာ့က်လာတယ္ဆိုတာ မိန္႔ခြန္းထဲ ထည့္ေျပာဖို႔ သက္သက္သာ တီထြင္ထားတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။

တိုင္းျပည္တစ္ခုဟာ သဘာ ၀အရင္းအျမစ္တစ္ခုတည္းအ ေပၚမွာ မွီခိုေနလို႔ တိုးတက္လာ စရာမရွိပါဘူး။ ကုန္ထုတ္လုပ္ ငန္းေတြ ဖံြ႕ၿဖိဳးလာပါမွ ကုန္ေခ်ာေတြထုတ္ၿပီး ေဒသတြင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္ေတြကို တင္ပို႔ ႏိုင္မွသာ သမၼတႀကီး ေျပာခဲ့သလို ဂ်ီဒီပီေတြ တက္လာမွာျဖစ္သလို ဆင္းရဲမဲြေတမႈလည္း အမွန္တကယ္ ေလ်ာ့က်သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ ကာလကို ေရာက္ေတာ့မွသာ ဆံုး႐ႈံးေနရတဲ့ လုပ္သားအင္အားစုႀကီး (သို႔ မဟုတ္) အေ၀းေရာက္ အနီးေရာက္ ကာယနဲ႔ ဉာဏလုပ္သားမ်ား ျပည္ေတာ္ျပန္မွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

7day