ကိုယ္ ေသဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္ - ဝိညာဉ္အေၾကာင္းအရာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/06/2014 06:35:00 AM

လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ ေလာက္က ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ ခ်စ္ဦးသူ အေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့သလို အဲသည္ အေၾကာင္း ကိုလည္း ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မည္ မဟုတ္။ အခု အခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစား လွ်င္လည္း မေန႔ တစ္ေန႔က ျဖစ္ခဲ့သလို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ လာသည္။ ဝိညာဥ္ .. ေလာေလာ လတ္လတ္ ေသဆံုး ၿပီးသား လူ၏ ဝိညာဥ္။ အိပ္မက္ မက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ႏွင့္ မမက္တတ္ ခဲ့ေသာ၊ ေနာက္ၿပီး .. အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၿပီး၍ မနက္ ႏိုးလာလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ထိုအိပ္မက္ကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ မွတ္မိေလ့ မ႐ွိေသာ ကိုယ္သည္  အဲဒီ အိပ္မက္ ကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ေန ရသလို တစ္ကြက္ခ်င္း၊ တစ္ခန္းခ်င္း၊ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုခ်င္းကို စြဲစြဲထင္ထင္ မွတ္မိ ေနခဲ့သည္။ ထို အေၾကာင္းကို မိဘမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို ကိုယ္ ျပန္လည္ ေျပာျပ ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကို မယံုၾက။ အိပ္မက္ မက္သည္ဟု ဇာတ္လမ္းဆင္၍ ကိုယ္ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနသည္ ဟုသာ သူတို႔ ယံုၾကည္ ၾကသည္။ အဲဒီ အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္လို စာေရး ထားဖို႔ ေတြးထား ခဲ့သည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ေလာက္က ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ အဲဒီတုန္းက ေတာင္ေပၚ ေဒသ ႐ြာေလး တစ္႐ြာမွာ ေရာက္႐ွိ ေနသည္။ စိတ္စြဲ၍ မက္ေသာ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္၊ အေၾကာင္းအရာ တိုက္ဆိုင္၍ မက္ေသာ အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘဲ ထိုအိပ္မက္သည္ ကိုယ့္ည တစ္ညထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဝင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ယခု ကိုယ္ေရးမည့္ အေၾကာင္းအရာ သည္ ဝတၳဳလည္း မဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္၊ အက္ေဆးလည္း မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိ တစ္ခုလို ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳခဲ့ ေတြ႕ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ ေျပာျပသည့္ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဝိညာဥ္ အိပ္မက္ဟု ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ျပည့္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနျခင္း မဟုတ္၊ ရယ္ရတာ ေတြလည္း ပါသည္။ ကိုယ့္ အိပ္မက္ ဆံုးသည္ အထိ စာဖတ္သူ အဖို႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းခ်င္ မွလည္း ေကာင္းလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ သံေဝဂ ရစရာ ေတြေရာ၊ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား စရာေတြေရာ အကုန္လံုး ေရာျပြန္း ေနခဲ့သည္။  အဲဒီ အေၾကာင္းကိုပဲ ေရးမည္ဟု ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။
ကိုယ္ … ေသဆံုး သြားသည္။ ဟုတ္သည္ … အိပ္မက္ စစခ်င္း မွာပင္ ကိုယ္ ေသဆံုးၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန ခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္ ႐ုပ္အေလာင္း ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ စိတ္ႏွင့္ ဝိညာဥ္ ကေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ႐ွိေနသည္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကိုယ့္လိုပဲ ေသဆံုးၿပီးသား အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း ရွိေနသည္။ ကိုယ္ ဘာေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့သလဲ ျပန္စဥ္းစား မိသည္။ ကိုယ့္ အာ႐ံုမ်ား ေဝေဝဝါးဝါး ေထြးေထြးေနာက္ေနာက္ .. စဥ္းစား၍ မရ။ အေသအခ်ာ ျပန္ စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့မွ ကိုယ္ ေသဆံုး ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကို ျပန္သတိရ ေတာ့သည္။ အျဖစ္ အပ်က္က ရွင္းရွင္းေလး။
ကိုယ္ရယ္ .. ကိုယ့္ညီရယ္ .. ကိုယ့္ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းရယ္ သံုးေယာက္ ေတာင္ဥကၠလာပ နႏၵဝန္ေဈ း အနီး လမ္းမ ေပၚတြင္ ဟိုင္းလပ္ကား တစ္စီးကို ေမာင္းႏွင္လ်က္ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးဦး ဆီမွ ျပန္လာျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ကိုယ္တို႔ ကားကို ကုန္ကားႀကီး တစ္စင္း ေရွ႕တည့္တည့္မွ အရွိန္ွႏွင့္ ဝင္တိုက္သည္။ ကိုယ္ မ်က္လံုး မွိတ္လိုက္သည္။ နာက်င္မႈ မရွိ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈ မရွိ … ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားသည္။ ေသဆံုး ၿပီးေသာ ကိုယ့္ အေလာင္းေကာင္သည္ ေရွ႕ဆက္ ျဖစ္ေသာ ကိစၥေတြကို ဘာမွ သိႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ့။ ကိုယ့္ ျဖစ္တည္မႈ အလံုးစံု ခဏေလး ေပ်ာက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္သည္ ကိုယ့္ဝိညာဥ္ ႏွင့္အတူ ေလထဲတြင္ ပ်ံဝဲလ်က္ ရွိေနၿပီ။ သံုးေယာက္လံုး ကားတိုက္ ခံရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ညီကို ရွာမေတြ႕ေတာ့။ သူ မေသဘူးဟု ထင္သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း တို႔သာ ေသဆံုး သြားသည္ဟု ကိုယ့္စိတ္ထဲ အလိုလို သိလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကိုယ့္အိမ္ အဝင္ေပါက္ ေျခနင္းခံုတြင္ ထိုင္လ်က္သား ေရာက္ရွိ ေနၾကသည္။
ထူးဆန္း တာက ေသဆံုး ၿပီးမွန္း သိေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦး စိုးရိမ္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္မိၾက။ အသက္ ရွင္ေနစဥ္ တုန္းကလိုပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး အနားတြင္ ကိုယ့္စက္ဘီးေလး ရွိေနသည္ကို မွတ္မိသည္။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကို ေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္ .. ငဘုန္း၊ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေသၿပီး ဝိညာဥ္ ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွ ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႔ငါ စက္ဘီး ေလွ်ာက္စီးၿပီး လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့ ေကာင္မေလး ေတြကို လိုက္ေနာက္ ရေအာင္”
ကိုယ္ သေဘာတူ လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ေရွ႕မွ စက္ဘီး နင္းၿပီး ကိုယ္က အေနာက္ ထိုင္ခံုမွ ထိုင္၍ လိုက္သည္။ လမ္းေပၚမွ လူမ်ား ကိုယ္တို႔ကို မျမင္ႏုိင္ဘူးဟု ထင္သည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နား ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ထိုမိန္းကေလး အနားသို႔ စက္ဘီးကို ကပ္နင္း၍ အရွိန္ေလွ်ာ့ ေပးသည္။ ထို ေကာင္မေလး ေခါင္းကို ကိုယ္ ပုတ္လိုက္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ထင္တာက ေကာင္မေလး ေနာက္လွည့္ ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္တို႔ကို ျမင္မည္ မဟုတ္။ မျမင္ ရေသာ အရာဝတၳဳ တစ္ခုက သူ႔ေခါင္းကို လာပုတ္ျခင္းကို သိသြားလွ်င္ ေကာင္မေလး ေၾကာက္လန္႔ သြားမည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ .. ကိုယ္တို႔ မေအာင္ျမင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ေကာင္မေလးသည္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို မျမင္ရ ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႔၏ ေခါင္းေတြ ကိုေတာ့ ျမင္ေနရသည္။ ကိုယ္တို႔ကို သူ ေလွာင္ေျပာင္၍ ေအာ္ဟစ္ၿပီး က်န္ခဲ့ ေလသည္။ ကိုယ္တို႔ ထပ္၍ စမ္းသပ္ ၾကည့္သည္။ လူတိုင္း ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို ေခါင္းေတြ ျမင္ေနၾက ေလသည္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးကို သူတို႔ ေၾကာက္လန္႔ ရမည့္အစား ျပန္လည္၍ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ ၾကသည္။ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္လာ ခဲ့ၾကသည္။
ထို အခ်ိန္တြင္ ညေန ေစာင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွလည္း ရွိၾကပံု မရ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးတည္း။ ကိုယ္တို႔ အိမ္မွာ ဆက္၍ ထိုင္မေန ခ်င္ေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း လမ္းမေပၚ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေပၚ မွာလည္း ဘယ္သူမွ မေတြ႕။ တစ္ေလာက လံုးမွာ .. ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္းလား၊ ကိုယ္တို႔ႏွင့္ ဘဝတူ ဝိညာဥ္ ေတြကိုလည္း မေတြ႕ရ။ ညေန ေမွာင္ေမွာင္ရီရီတြင္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦး လူသူေလးပါး တိတ္ဆိတ္၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အထီးက်န္ ေနေသာ လမ္းမေပၚ ေလွ်ာက္ေန ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ္တို႔ ေရွ႕မွာ လူႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္။ တစ္ဦးက အရပ္ ပုပု လူေကာင္ လံုးလံုးေလး။ တစ္ဦးက အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး အတူတူ ေလွ်ာက္လာ ၾကသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းလို သူတို႔ ႏွစ္ဦး သည္လည္း ေသဆံုး ၿပီးသား ဝိညာဥ္ ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္၍ ေနသည္။
ထိုလူ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူတူ ေလွ်ာက္သြားဖို႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္၊ မိတ္မဖြဲ႕ ျဖစ္ပါဘဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားၿပီး လမ္းအတူတူ ေလွ်ာက္မိ ၾကသည္။ ေလးေယာက္ ေဘးတိုက္ တန္းစီ၍ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ဖက္ အစြန္မွာ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ဝိညာဥ္၊ သူ႔ ေဘးမွာ ပုပုလံုးလံုး ဝိညာဥ္၊ အဲဒီ ေဘးမွာ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ေဘးမွာ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အစဥ္လုိက္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တာ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ လူ၏ ကုတ္အက်ီ ၤ ေဘးအိတ္ ထဲမွ ပိုက္ဆံ တစ္ေထာင္တန္ တစ္အုပ္ကို ခပ္ပုပု လူက ႐ုတ္တရက္ ႏိႈက္လိုက္ သည္။ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူက အဲဒါကို မသိ။ ႏိႈက္ၿပီးၿပီး ခ်င္းမွာပင္ ခပ္ပုပု လူက အဲဒီ တစ္ေထာင္တန္ ပိုက္ဆံအုပ္ကို ကိုယ့္လက္ထဲ ထည့္၍ ေလသံ တိုးတိုးျဖင့္ “ခဏ သိမ္းေပးထား” ဟု ေျပာသည္။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ ကိုယ္ ယူထား လိုက္မိသည္။ ခဏေနေတာ့ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူက သူ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ေပ်ာက္ေနေၾကာင္း သိသြားၿပီး ကိုယ္တို႔ သံုးေယာက္ဖက္ လွည့္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသ အရိပ္အေယာင္ ေတြႏွင့္။
အျဖစ္အပ်က္က အလြန္ျမန္သည္။ သူ လွည့္လာလာခ်င္း ဘာမွ မေျပာရ ေသးခင္မွာ ခပ္ပုပု လူက သူ႔လက္ထဲ ဖြက္ထား ေသာ ဓါးေျမွာင္ကို ထုတ္ကာ ထို ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ လူ၏ ဝမ္းဗိုက္ကို အားကုန္ ထိုးခ် လိုက္သည္။ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ ဝိညာဥ္သည္ အံ့ၾသမႈ တစ္ဝက္၊ ေဒါသ တစ္ဝက္ ပါဝင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ပင္ လဲက် ေသဆံုး သြားေလသည္။ ခပ္ပုပု လူက ဓါးကို ျပန္သိမ္း ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ဖက္ လွည့္လာၿပီး ကိုယ့္ကို ေျပာသည္။
“ပိုက္ဆံ သိမ္းေပးတာ ေက်းဇူးပဲ .. ေပးေတာ့၊ ရၿပီ”
ကိုယ့္ဆီက ပိုက္ဆံအုပ္ကို ေတာင္းယူ ၿပီးေနာက္ ခပ္ပုပု ဝိညာဥ္သည္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးႏွင့္ လမ္းခြဲ သြားေလသည္။ ေသၿပီးသား လူသည္ ပိုက္ဆံ ကိုင္၍ ရသလား၊ ေနာက္ၿပီး ေသၿပီးသား ဝိညာဥ္သည္ ဓါးႏွင့္ ထပ္အထိုးခံ ရလွ်င္ ထပ္မံ၍ ေသဆံုး တတ္သလား၊ ေသၿပီးေသာ သူမ်ား အတြက္ ထိုပိုက္ဆံသည္ ဓါးႏွင့္ ထိုး၍ လုယူ ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး ရွိေန ေသးသလား၊ ေသဆံုး ၿပီးသူ တို႔၏ စိတ္ ဝိညာဥ္သည္ ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္မေနဘဲ ေလာဘ ေမာဟမ်ား ကပ္ၿငိ၍ ေနႏုိင္ ေသးသလား။ ကိုယ္ … ဘာကိုမွ နားမလည္ႏုိင္။ စိတ္႐ႈပ္၍ .. ေၾကာက္လန္႔၍ … တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား၍ ကိုယ္တို႔ အိမ္ကို ျပန္လာ ခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသဆံုး ၿပီးသားမွန္း သိေသာ္လည္း ေၾကာက္လန္႔သည့္ ခံစားမႈ မ႐ွိခဲ့သည့္ ကိုယ္သည္ အခု ေၾကာက္လန္႔၍ ေနသည္။ ကိုယ္ … မေသခ်င္ေတာ့။ ေသဆံုး ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ကို ခံယူဖို႔ ကိုယ္ ေၾကာက္လာသည္။ ကိုယ္ … အိမ္ကို အျမန္ ျပန္ေျပး လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အႏွံ႔ အေမ့ကို ကိုယ္ရွာသည္။ အေမ အိမ္ေပၚထပ္ သူ႔အခန္း ေလးထဲမွာ ရွိေန လိမ့္မည္ဟု ကိုယ္ အလိုလို သိေနသည္။ အေပၚထပ္ တက္၍ အေမ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာ ေပၚမွာ ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ ေထာက္၍ လွဲေနသည္။ ကိုယ့္ကို အေမက “ဘာလဲ” ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္လံုး ေဝ့ၾကည့္ သည္။ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားတာကို အေမ အခုထိ မသိေသး တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါဆို ဘာလို႔ ကိုယ့္အတြက္ ပူေဆြး ဝမ္းနည္း မေနတာလဲ။ အဲဒါေတြ စဥ္းစားမိၿပီး ကိုယ္ ခဏေတာ့ ေတြေဝ သြားသည္။ ခဏေလးပဲ … ကိုယ္ အေမာတေကာ အေမ့ကို ေတာင္းဆို မိသည္။ အေမ့ ကုတင္ ေဘးမွာ ဒူးေထာက္လ်က္။
“အေမ .. သားအတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြ ပင့္ၿပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေဝ ေပးပါ .. သား .. လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္”
ကိုယ့္စိတ္ထဲတြင္ အေမသာ ဘုန္းႀကီးေတြ ပင့္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အလွဴအတန္း ျပဳလုပ္၍ အမွ်ေဝ ေပးလွ်င္ ကိုယ္သည္ ကားတိုက္၍ မေသခင္က အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္ သြားမည္၊ အသက္ ျပန္ရွင္ လာမည္ဟု ထင္ေနသည္။ အဲဒီ အတုိင္းပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္ ေနမိသည္။ ကိုယ္ .. ဝိညာဥ္ ဘဝမွာ မေနခ်င္ေတာ့။ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ အျခား ဘံုဘဝ တစ္ခု ကိုလည္း မသြားခ်င္။ ကိုယ္ အေမ့သား ျပန္ျဖစ္ ခ်င္သည္။ ကိုယ္ မေသဆံုးခင္ အခ်ိန္က ဘဝကိုပဲ မက္မက္ ေမာေမာ ျပန္လို ခ်င္သည္။ ကိုယ္ ေျပာတာကို အေမ စိတ္မဝင္စား ဘူးလား။ အေမသည္ ဝန္ေက်တန္းေက် ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ “ေအး .. ေအး” ဟုသာ ျပန္ေျဖသည္။ ကိုယ္ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္ သြားသည္။ ကိုယ္ အေမ့ကို လာ၍ စေနာက္ ေနသည္ဟု အေမ ထင္ေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကို အေမ မလိုခ်င္ ေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္ … ထပ္၍ ေျပာမိသည္။
“သား အေရးႀကီးလို႔ ေျပာေနတာ အေမ .. တကယ္ .. သား .. သားကို အလွဴအတန္းလုပ္ အမွ်ေဝ ေပးပါ .. သား ခ်က္ခ်င္း လူျပန္ျဖစ္ လာမွာ အေမ … လုပ္ေပးပါေနာ္”
ကိုယ္ ေျပာၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္၍ ေျပးဆင္း လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ။ သူက ဘာမွ အပူအပင္ မရွိ သလိုမ်ိဳး ဂစ္တာ ထိုင္တီး ေနသည္။ ကိုယ္ အားေလ်ာ့ ၫွိဳးႏြမ္းစြာ သူ႔အနား ထိုင္ခ် လိုက္မိ သည္။ အခု .. ကိုယ္ ဘာလုပ္ ရမလဲ။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာ ဦးမလဲ။ ဘာမွ ဆက္၍ မေတြးႏုိင္ခင္ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အၾကားသို႔ မိုးေပၚမွ စာရြက္လိပ္ အရွည္ႀကီး တစ္႐ြက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်လာသည္။ ေကာင္းကင္မွ တန္ခိုးရွင္ တစ္ဦးဦးက ကိုယ္တို႔ဆီ ေရာက္ေအာင္ လႊတ္ခ် လိုက္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး။ ကိုယ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း အဲဒီစာကို ယူ၍ ဖတ္ၾကည့္ မိသည္။
“မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္ရွင္စဥ္ လူ႔ဘဝမွာ တုန္းကလည္း မေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ အခု ဝိဥာဥ္ ဘဝကေန လြန္ေျမာက္ရင္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငရဲမွာ ႏွစ္ေပါင္း တစ္သန္းတိတိ ငရဲက်ခံ ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ငရဲကေန လြတ္ရင္လည္း မင္းတို႔ လူျပန္ ျဖစ္မယ္လို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပုရြက္ဆိတ္ ဘဝကို ေရာက္သြား ၾကလိမ့္မယ္”
စာကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ .. တုန္ယင္ ေနသည္။ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိေတာ့။ ကိုယ္တို႔ တကယ္ပဲ လူ႔ဘဝ တုန္းက မေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့သလား။ သူမ်ားေတြလို ေန႔စဥ္ ဘဝ ရွင္သန္မႈျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ပံုမွန္ အတိုင္း စားေသာက္ သြားလာသည္။ သူမ်ားတကာ ေတြလို ကိုယ့္မွာ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲစိတ္ အနည္းငယ္ ရွိသည္။ ျဖဴစင္ ၾကင္နာစိတ္ အနည္းငယ္ ရွိသည္။ ကိုယ္ လူေပါင္း မ်ားစြာကို အမွန္အတိုင္းလည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ လိမ္ညာ ၍လည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္ … သူလို ကိုယ္လိုပဲ ရွင္သန္ ေနထိုင္ ခဲ့တာပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ အေပၚ မွာမွ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္ နစ္နာ ဆံုး႐ံႈး ေစလိုစိတ္ျဖင့္ မမိုက္႐ိုင္းခဲ့၊ မယုတ္မာခဲ့။ ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔ ငရဲသို႔ သြားရမည္ဟု ေစလႊတ္ ပါသနည္း။ ကိုယ္ ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ မ်ားကိုသာ ေရတြက္၍ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ ဖူးေသာ ေကာင္းမႈ မ်ားသည္ အရာမထင္ ေတာ့ဘူးလား။ ငရဲက လြတ္လွ်င္လည္း ကိုယ္သည္ လူျပန္ ျဖစ္ခြင့္ မရွိတဲ့။ လူ႔အျဖစ္ထက္ မ်ားစြာ နိမ့္ပါးေသာ တရိစၦာန္ တစ္ေကာင္ ဘဝသို႔သာ ေရာက္ရမည္တဲ့။
ကိုယ္ … အရမ္းကို ေၾကာက္လန္႔ ေနမိၿပီ။ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား ေနပံု ရသည္။ ဂစ္တာ ဆက္မတီး ႏုိင္ေတာ့။ ကိုယ္ .. ဒီလို လြယ္လြယ္ေတာ့ အရံႈးမေပး လိုက္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္ လူျပန္ ျဖစ္ခ်င္ သည္။ ကိုယ္ မေသဆံုး ခ်င္ေတာ့။ ဝိညာဥ္ တစ္ေကာင္ ဘဝျဖင့္ ဆက္၍ မေနလိုေတာ့။ ကိုယ္ အခုေန အသက္ ျပန္ရွင္ခြင့္ မရလွ်င္ … လူျပန္ ျဖစ္ခြင့္ မရလွ်င္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ လူ႔အျဖစ္၏ အခြင့္အေရးကို ျပန္လည္ ရရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္လာသည္။ ကိုယ္ .. လက္မခံႏုိင္ပါ။ ကိုယ္ လူျပန္ျဖစ္မွ ရမည္။ ကိုယ္ … ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အခုခ်က္ခ်င္း အသက္ ျပန္ရွင္ ခ်င္သည္။ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ ႏုိင္သူမွာ အေမ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ အေမ .. ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ ႏုိင္လိမ့္ မည္။ ကိုယ့္ကို ရည္စူး၍ အလွဴအတန္း တစ္ခုခု ခ်က္ခ်င္း ျပဳေပးလွ်င္ ကိုယ္ လူျပန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္ အေမ့ အခန္းေလး ထဲသို႔ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျပန္၍ တက္လာ ခဲ့သည္။ သားကို ကယ္ပါ … ေမေမ။
“အေမ .. သားကို ကယ္ပါ … အေမ သားအတြက္ အလွဴဒါန မလုပ္ေပးရင္ .. အမွ် မေဝေပးရင္ သား ငရဲကို သြားရ ေတာ့မယ္၊ ၿပီးရင္ သား ပုရြက္ဆိတ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ သား .. လူ ျပန္ျဖစ္ ခ်င္တယ္၊ အသက္ ျပန္ရွင္ ခ်င္တယ္၊ အေမ အခုေန တစ္ခုခု လုပ္ေပးရင္ သား ခ်က္ခ်င္း အသက္ ျပန္ရွင္ လာမွာ အေမရဲ႕၊ သားကို ကယ္ပါ အေမရယ္ … သား ဝိဥာဥ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး .. သား မေသခ်င္ဘူး … သားကို အေမတို႔ အနားမွာပဲ ေနခြင့္ ေပးပါ အေမရယ္ ..”
အေမ့ ကုတင္ေဘး ထုိင္၍ ကိုယ္ အဆက္မျပတ္ ေျပာေနမိသည္။ အေမ ကေတာ့ ခုနက အတုိင္းပင္ မတုန္ မလႈပ္၊ ေအးတိ ေအးစက္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ့္ကို ၾကည့္၍သာ ေနသည္။ ကိုယ္ ဝမ္းနည္း သြားသည္။ အေမ ကိုယ့္ကို မလိုခ်င္ ေတာ့တာ ေသခ်ာၿပီ။ ကိုယ္ ေသဆံုး သြားတာကို သိလ်က္နဲ႔ အေမ ကိုယ့္အတြက္ ပူေဆြး ဝမ္းနည္းမႈလည္း မျဖစ္၊ အခု ကိုယ္ ေတာင္းဆို တာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားပံု မေပၚ။ ကိုယ္ … ငရဲ သို႔သာ သြားရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့သူ တို႔၏ ထံုးစံ အတိုင္းပင္ ကိုယ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်၍ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္း လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာ ဗလာ ဟင္းလင္း ပြင့္လ်က္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္ ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေဘး ျပန္ထိုင္ လိုက္သည္။ ကိုယ္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ သြားၿပီ … တကယ့္ကို အခ်ိန္ က်ၿပီ ထင္သည္။
ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ ခုနကလို ပံုစံမ်ိဳး မရွိေတာ့။ သူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴေရာင္ အမႈန္မ်ား အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲ လာေနသည္။ သူ႔ကို လာေရာက္ ေခၚငင္ၿပီ ထင္သည္။ ကိုယ့္ မ်က္စိေအာက္ မွာပင္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ လူခႏၶာကိုယ္ အစိုင္အခဲ အျဖစ္မွ အျဖဴေရာင္ အမႈန္အစမ်ား အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနၿပီ။ ကိုယ္ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကိုယ္ … ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခားစြာ ၾကည့္ေန ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ … ကိုယ့္ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ လာေခၚမလဲ။ ကိုယ္ .. သြားရ ေတာ့မည္။ ဒီေလာကႀကီး ထဲကေန ကိုယ္ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရ ေတာ့မည္ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားလာရသည္။ ကိုယ္ ခ်စ္ေသာ သူမ်ား အနားသို႔ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ လာႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ အျဖဴေရာင္ အမႈန္ ကေလးမ်ား အျဖစ္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္ရွိေတာ့မည္။ သူတို႔ ကိုယ့္ကို တိုက္စား ဝါးၿမိဳ သြားေတာ့မည္။
ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေနၿပီ။ သူ႔ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဘယ္ဖက္ လက္ကိုသာ ျမင္ရ ေတာ့သည္။ သူ အဆံုးတုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္လု ဆဲဆဲတြင္ သူ၏ လက္ထိပ္ဖ်ား ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ ပုခံုးကို လာေရာက္ ထိတို႔ သြားသည္။ သူ ကိုယ့္ကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္ သိလိုက္သည္။ သူ႔ လက္ဖ်ား ေလးကို ကိုယ္ လွမ္းဆြဲ ထားလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေသာ္လည္း မရေတာ့။ သူ ကိုယ့္အနားမွ အၿပီးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီ။ ကိုယ္ အလိုလို သိလိုက္သည္။ ကိုယ္လည္း မၾကာခင္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရေတာ့မည္။ ေတြးေနတုန္း အခ်ိန္မွာပင္ ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေတြ ေပါ့ပါး၍ လာကာ မရွိေတာ့ သလို ခံစား လိုက္ရသည္။ ကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳလာသည္။ အခ်ိန္က်ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာကိုမွ မေတြးေတာ့ဘဲ ကိုယ့္မ်က္လံုး မ်ားကို ခပ္တင္းတင္း မွိတ္ထား လိုက္မိ ေလသည္။
သူရႆဝါ -
၇ – ႏိုဝင္ဘာ – ၂၀၁၂