ငါးကို အ႐ုပ္ေရးျပရတဲ့ေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွာလား

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 6/29/2014 09:49:00 AM

‘‘သို႔

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန၊ မတင္ေရႊထံ

အေမအေၾကာင္းျပန္လုိက္ပါသည္။

သမီး

ညည္းေပးလုိက္တဲ့၊ စာနဲ႔တကြ

ပစၥည္းေလးမ်ားပါ ရပါသည္။

ဆန္ကတစ္အိတ္၊ ငါးပိတစ္ပိႆာ

အေမတို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး

စားသြားရမွာပါ။

မ်က္စိမႈန္ၿပီး

ရင္တုန္တာက လဲြရင္

အေမလည္းေနေကာင္းပါတယ္။

က်န္းမာပါ၏။

က်န္းမာပါေစ

အေမတဲ့’’

လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္သုံးဆယ္ ၀န္းက်င္က ျဖစ္၏။ စာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ မဂၢဇင္း ေရႊေရာင္ေတာက္ပေနစဥ္ ကာလ။ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ အ မ်ားစုက ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ စုစည္းမိခဲ့ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္က ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္သည့္ ေဇာင္းထက္၊ ေမာင္သာခ်ဳိ၊ မင္းသိုက္မြန္စသူ တုိ႔ ေရးအားေကာင္းေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကာလ ေမာင္သာခ်ဳိ၏ ကဗ်ာမ်ားက ကာ ရန္လည္းပါ၊ အသံလည္းသာ၊ ေရးပုံလည္း ဆန္းသစ္သျဖင့္ သတိျပဳ၍ ေစာင့္ဖတ္မိခဲ့၏။ အမ်ားစုကို ႏွစ္သက္ခဲ့ေသာ္ျငားအထက္က ကဗ်ာကိုျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်ခ်င္ခဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ေနသည့္ သမီးက ေတာကအေမ့ထံ ဆန္တစ္အိတ္ႏွင့္ ငါးပိတစ္ပိႆာျပန္ပို႔ရသည္ဆုိေတာ့ နည္းနည္းမ်ား စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေန သလားဟု ထင္ခဲ့မိ၏။ ယခုအႏွစ္သုံးဆယ္၀န္းက်င္ရွိလာေသာအခါ…။

ဇြန္လ ၁၃ ရက္ထုတ္ 7Day သတင္းစာတြင္ ထူးထူးျခားျခား  သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္လုိက္ရသည္။ ‘‘ဧရာ၀တီသို႔ ရန္ကုန္မွ ငါးျပန္ပုိ႔ေနရ’’တဲ့။ သဘာ၀ျမစ္၊ ေခ်ာင္းေတြ၊ လူဖန္တီးသည့္ ႐ိုးေတြ၊ ေျမာင္းေတြ သစ္ပင္အျမစ္ ဖြာထြက္သလို ေပါမ်ားလွသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚအရပ္ကို ရန္ကုန္ကေန ငါးျပန္ပို႔ေနသည္ဟူ သည့္ သတင္းကလြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ သုံးဆယ္၀န္းက်င္က ဖတ္ခ့ဲရသည့္ ေမာင္သာခ်ဳိ႕ ကဗ်ာထဲကလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနမတင္ေရႊဟူသည့္ သမီးက ေတာက အေမ့ထံဆန္တစ္အိတ္ႏွင့္ ငါးတစ္ပိႆာျပန္ပို႔ေပးရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္တူေနသည္။  သည္သတင္းက သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ေတြကို ပရမ္းပတာ၊ ဗုံးေပါလေအာ လုပ္ပစ္ေနသည့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ သူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသား ေတြကို သတိေပးေခါင္းေလာင္း ထုိးလုိက္သည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဟုပင္ ဆုိခ်င္သည္။

သစ္ေတာေတြလည္း ကုန္ သေလာက္ရွိခ့ဲၿပီ။ ေျမႀကီးထဲက သတၱဳေတြ၊ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ၊ ေရနံ ေတြလည္း ေျမာ့ေျမာ့ပဲ က်န္ ေတာ့၏။ စပီ႐ူလုိင္းနားဟုေခၚ သည့္ စိမ္းျပာေရညႇိကေတာ့ တြင္း ေတာင္ေဒသမွာ ယခုႏွစ္မွစ၍ လုံး၀မထြက္ေတာ့ဟု သိရသည္။ ႏွေျမာစရာေကာင္းလုိက္တာ။ ရတနာေတြ ရတနာေတြ။ သဘာ၀က ေပးခဲ့သည့္ ရတနာေတြ။ ပတၱျမား၏ တန္ဖိုးကို က်ီးမုိက္ေတြ မသိသလို တန္ဖိုးမသိ သူတုိ႔၏ လက္ထဲတြင္ သဘာ၀၏ ရတနာေတြ တန္ဖိုးမရွိျဖစ္ၾကရကုန္၏။

ယခုလည္း သဘာ၀ျမစ္ ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေပါမ်ားလွသည့္ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚအရပ္ကို ရန္ကုန္ ဗဟိုစံျပငါးေစ်းႀကီးက ငါးေတြ ျပန္ပို႔ေပးေနရၿပီတဲ့။ ငယ္ငယ္ တုန္းက လူႀကီးေတြေျပာၾကသည့္ စကားခဏခဏ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ‘‘ေပါတုန္းစားထားၾကဟဲ့။ ေနာင္ က်ရင္ ကုလားနဲ႔ ငါးအ႐ုပ္ေရးျပ ရလိမ့္မယ္’’တဲ့။ ကုလားကေတာ့ မဆုိတတ္။ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ ကေတာ့ အ႐ုပ္ေရးျပရေလာက္ သည္။

ငါးသေလာက္အေကာင္ ႀကီးႀကီး၊ ပုစြန္တုပ္အေကာင္ႀကီး ႀကီး ေစ်းထဲမွာ မေတြ႕ရေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ခုလို မိုး တြင္းဆုိ အိမ္ေနာက္ဘက္ လယ္ ကြင္းထဲကိုင္းတံ ေလးငါးေခ်ာင္း ျဖင့္ သြားေထာက္လွ်င္ နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီေလာက္ႏွင့္ တစ္ဟင္း စားရသည္။ ပုစြန္တုပ္ဆိုလွ်င္ ေတာ္သလင္းလေလာက္ စပါးပင္ေတြ စိမ္းေမွာင္ေနခ်ိန္၌ လယ္ ကြက္ထဲဆင္းၿပီး စပါးပင္ေျခရင္း လုိက္စမ္း႐ုံျဖင့္ ဆယ့္ေလးငါး ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ကို ခဏႏွင့္ရသည္။ ယခုေတာ့ သည္လိုဆင္း စမ္းလည္း ဘာပုစြန္တုပ္မွ မရ ေတာ့သလို ဆင္းစမ္းခြင့္လည္း မရိွေတာ့။ ကိုင္းေထာက္ခြင့္လည္း မရွိေတာ့သလို ကုိင္းေထာက္ လည္း ဘာငါးမွ် မိမည္မဟုတ္ေပ။

အေၾကာင္းကား ယခင္က ရြာစားေခ်ာင္းအျဖစ္ ပလပ္ထား ေသာ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးမ်ားက အစ ယခုေလလံေခ်ာင္းေတြ ျဖစ္ ကုန္ၿပီ။ ယခင္ရြာစားေခ်ာင္းဘ၀ က ရြာသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွာရွာ ကြန္တစ္လက္၊ ဒုိင္ကြင္း တစ္ခု၊ စူးတစ္ေခ်ာင္း၊ အုပ္ ေဆာင္းတစ္ခုထက္ မပို။ လယ္ ကြင္းထဲ ကိုင္းဘယ္ေလာက္ ေထာက္ေထာက္ ကိုင္းတံ ၅၀ ထက္ မပို။ ဘယ္သူမွ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ပိတ္ၿပီး ပိုက္စိပ္တုိက္ ရွာခြင့္ မရွိ။ ေလလံေခ်ာင္းမ်ားျဖစ္သြား သည့္အခါ ေလလံဆဲြသူတို႔က ႏုိင္ငံေတာ္ကို ေပးသြင္းရသည့္အ ခြန္က နည္းနည္း၊ ဆုိင္ရာပိုင္ရာ ေတြကို ပူေဇာ္ပသရသည္က မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ အာဏာရွိသူတို႔ ႏွင့္ လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ကာ ေလလံေခ်ာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ ေရနယ္နိမိတ္ အားလုံးကို မည္သူမွ်ငါးမဖမ္းရဟု ကန္႔သတ္ပစ္လုိက္သည္။

ၿပီးမွ ေလလံဖုိးအပါအ၀င္ စြန္႔ႀကဲထားရသမွ် အဖိုးအခ အားလုံးေက်ေအာင္ ေခ်ာင္းကိုလည္း  ယင္းအထပ္ထပ္ ပိတ္ဆို႔ၿပီးဖမ္း​ သည္။ ႐ိုးလက္တက္ကေလးမ်ားမွစ၍ လယ္ထဲမွ ေရထုတ္သည့္ ကတြတ္ေပါက္ပါမက်န္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ငါးမႈန္ငါးမႊားေလးမ်ားပါ အလြတ္မေပးတမ္း ဖမ္းေတာ့၏။

‘‘ငါးမဖမ္းရကာလ’’ ဆုိတာ စာရြက္ေပၚမွာသာ ရွိသည္။ျပကၡဒိန္ထဲမွာပဲ ရွိသည္။ အျပင္မွာေတာ့ ဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူတုိ႔ ႏွင့္ နားလည္မႈယူကာ ဖမ္းလာခဲ့ သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သည္ေတာ့ ေခ်ာင္း ေတြ၊ ေျမာင္းေတြထဲ ငါးမႈန္ငါးမႊားကအစ ရွားပါးလာေတာ့၏။ သည္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ယခုလို အခ်ိန္ေပါေပါေလာေလာ စားရသည့္ ကဏန္းေလွာ္မ်ားပင္ အရပ္ထဲ လုိက္ၿပီးေအာ္ဟစ္ ေရာင္းခ်တာ မေတြ႕ရပါေလၿပီ။

‘‘ငါးရစ္ငါးသန္၊ ေဘးမဲ့ခ်န္၊ ပုံမွန္စားသုံး၊ မ်ဳိးမတုံး’’ ‘‘ဥႏွင့္ ငါးကို ပြားေစလို ဖမ္းကို မဖမ္းႏွင့္’’ စသည္တုိ႔ကား ငါးလုပ္ငန္းဦးစီး ဌာန၏ ေဆာင္ပုဒ္မ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ ေသာ္ ယခုလိုရာသီျမစ္၀ကြၽန္း ေပၚအရပ္က ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕၏ ငါးစိမ္းတန္းတစ္ခုေလာက္ကိုပဲ တက္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ငါးတန္ဥေတြ၊ ငါးပုတ္သင္ဥေတြ အပုံ လုိက္ေရာင္းခ်ေနတာကို ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မည္။ ငါးတန္ဥေသးေသး ေလးတစ္ခုက လူ ၂၀၊ ၃၀ စားလုိ႔ ရသည့္ ငါးတန္ႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္လာႏုိင္သည္။ ငါးပုတ္သင္ ဥမ်ားမွ ငါးပုတ္သင္အေကာင္ ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ထုိငါးပုတ္သင္မ်ား မွ ႏုိင္ငံျခားသို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ႏုိင္ သည့္ ငါးပုတ္သင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရႏုိင္သည္ဆုိတာ မည္သူမွ် ေတြး မၾကည့္ၾက။ တာ၀န္ရွိသူကလည္း  မသိက်ဳိးကြၽံျပဳထားသလို ဖမ္းဆီး သူကလည္း ဘယ္ငါးရစ္၊ဘယ္ငါး သန္၊ ဘယ္ဥႏွင့္ ငါးမွ်ေဘးမဲ့ခ်န္ မထား။ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပိုက္ေတြ အထပ္ထပ္၊ တံငါေလွ ေတြက အဆင့္ဆင့္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ေတြၾကာလာ ေတာ့ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚအရပ္က ျမစ္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြထဲ ငါးၾကင္း ေတြလည္း မဆန္ႏုိင္၊ ငါးတန္ေတြ လည္း မျမဴးႏုိင္ေတာ့။ နာဂစ္မုန္ တုိင္းတုိက္ၿပီးစက စစ္အစိုးရ၀န္ ႀကီးတစ္ပါးေျပာတာ သတိရမိ၏။ ‘‘ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚအရပ္ဆိုတာ တစ္သက္လုံး ဖားရွာ၊ ငါးရွာ စား လာတာ။ ေရရွိရင္ ငါးရွိတာပဲ။ ဘာမွ ငတ္စရာမရွိဘူး။ ဘာအ ကူအညီမွ မလိုဘူး’’ ဟူ၏။ ကေလးေတြစကား ခဏငွားသုံးရလွ်င္ အ၀ွာက်ယ္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ယခုေရရွိတုိင္း ငါးမရွိေတာ့။ ယခင္က မုိးရာသီဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္မ်ားရွိ အိမ္တုိင္းလိုလို၏ ေအာက္တြင္ တစ္မိုးတြင္းလုံး ေရရွိ၏။ ငါးရံ႕၊ ငါးခူစေသာ ငါးမ်ားကို အိမ္ၾကမ္းေပါက္မွ ငုံ႔ ၾကည့္လွ်င္ပင္ေတြ႕ႏုိင္သည္။ ယခုမူ ငါးေခါင္းတုိလို ငါးမ်ဳိးပင္ မေတြ႕ရေတာ့။

သည္အတုိင္းဆက္သြား၍ ေနာင္ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာလွ်င္ ‘‘ငါးဆိုတာ ေဟာသလို အေကာင္ မ်ဳိးကြ’’ ဟု ကေလးေတြကို ၾကမ္း ျပင္ေပၚမွာ မီးေသြးခဲႏွင့္ အ႐ုပ္ဆဲြ ျပရလိမ့္မည္ထင္သည္။ ဤအ ျဖစ္မ်ဳိး မေရာက္ရေအာင္ သက္ ဆုိင္ရာ တာ၀န္ရွိသူတုိ႔ကလည္း တာ၀န္ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို လက္နက္သဖြယ္ အသုံးခ်လ်က္ ေအာက္ဆုိက္မရွာဖို႔ လုိပါသည္။ ငါးဖမ္းျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူ မ်ားကလည္း ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို အျပည့္ အ၀လုိက္နာဖို႔ လိုပါသည္။ လုိက္ နာလာေအာင္လည္း ပညာေပး ျခင္း၊ အေရးယူျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ယခင္ရြာ စားေခ်ာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထား ေသာ ေခ်ာင္းငယ္မ်ားကိုလည္း ေလလံေခ်ာင္းအျဖစ္မွ ျပန္လည္ ပလပ္ေပးဖို႔ လိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားသုံးသူမ်ားကလည္း ငါးဥ စားသုံးျခင္း၊ အေလ့အထမ်ား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ငါးသယံဇာတ မ်ား မျပဳန္းတီးေရးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံသားအားလုံးမွာ တာ၀န္ရွိပါသည္။

ဤသို႔မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္ ေမာင္သာခ်ဳိကဗ်ာထဲကလို ဆန္ တစ္အိတ္ႏွင့္ ငါးပိတစ္ပိႆာ သာမက ငါးရံ႕ေျခာက္ကေလး တစ္ဆယ္သားေလာက္ပါ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးကေန ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚရြာ ကေလးဆီ ျပန္ပို႔ရသည့္ ေန႔ရက္ မ်ဳိးသို႔  မလဲြမေသြေရာက္ရွိလာ လိမ့္မည္ဟုသာ ေျပာလိုပါသည္။

7day