ေစ်းထဲသို႔ သြားမိေလေသာအခါ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/29/2014 08:39:00 PM

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေစ်းတစ္ခုကို ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု – ေအာင္မ်ဳိးသန္႔)

တစ္ေန႔ နံနက္အေစာ ဇနီးသည္က ေဈးဖိုးလာေတာင္းေတာ့ အၾကံတစ္ခုရလိုက္သည္။ မည္သည့္အၾကံလည္းဟု ဆိုလွ်င္ ဇနီးသည္ေဈးသြားက ေတာ္ေတာ္ကေလး ၾကာတတ္သည္။ ၾကာ၍ “မင္းေဈးသြားတာကလည္း ၾကာလိုက္တာ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေသာ အခါ “ရွင္ဘာသိလဲ။ ဒီမွာျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာဝယ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားလိုက္ရတာ လူကို မူးေနာက္ေနတာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဇနီးသည္အေပၚ သံသယရွိပါ သည္။ မိသားစုေလးေယာက္ မနက္စာ၊ ည စာအတြက္ ေဈးဖိုး ၃ဝဝဝ ေပးလုိက္လွ်င္ အျမဲ ညည္းေလ့ရွိသည္။ ၃ဝဝဝ ဆိုတာ နည္းတဲ့ပိုက္ဆံလား။ ဒီေတာ့ ဟိုပစၥည္းအေပၚ နည္းနည္း၊ ဒီပစၥည္းအေပၚ နည္းနည္း ေဈးဖိုးပိုတင္ ပိုျပၿပီး သူ႔အတြက္ဒါမွမဟုတ္ သားနဲ႔ သမီးအတြက္ အက်ၤီဖိုး၊ ထဘီဖိုးမ်ား ပိုက္ဆံ “ကစ္” ေနသလားဟု သံသယျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္ျဖစ္ေန၍ ေဈးသို႔သြားရန္ အၾကံရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အၾကံျဖင့္ ဇနီးျဖစ္သူကို “က်ဳပ္လည္းလိုက္ခဲ့မယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာက ဇနီးသည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားမည္။ ထိတ္လန္႔သြားလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ “ေတာ္က ဘာလိုက္လုပ္မွာလဲ။ အလကား လမ္းျဖင့္ေလွ်ာက္ႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေဈးက အေဝးႀကီးပဲဥစၥာ။ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ေနခဲ့ပါ” စသည္ ျဖင့္ ေဈးသို႔ ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ရန္ တားျမစ္လိမ့္မည္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္အထင္လြဲသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဈးလိုက္မည္လည္းၾကားေရာ မုန္႔ဖိုးအမ်ားႀကီးရလိုက္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဇနီးသည္၏မ်က္ႏွာ ဝင္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေပ်ာ္သြားလုိက္သည္မွာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။
လက္တစ္ဖက္က ေဈးျခင္းေတာင္းကို ခ်ိတ္။ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ေပၚမွ အေျပးဆင္းေတာ့၏။ ဒီလိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ေဈးထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကေလသည္။

ေဈးထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပထမဦးဆံုး ဇနီးသည္သြားသည္က ဆန္ဆိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔တိုင္းဝယ္ေနက် ဆိုင္မို႔ထင္သည္။ ဆန္ေရာင္းေနသည့္ မိန္းမႀကီးႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိလွသည္။ “စစ္ေဆးေရးပါတယ္ အစ္မေရ” ဟု ဇနီးသည္က ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သို႔ ေမးေငါ့၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဆန္သည္မိန္းမႀကီးက “စစ္ပါေစညီမရယ္ စစ္ပါေစ။ ဒါမွ ေယာက်္ားျဖစ္သူေတြသိမွာ။ ေဈးထဲမွာ မိန္းမေတြ ဘယ္ေလာက္ ေခါင္းမီးေတာက္ရသလဲဆုိတာ” ဟု အျပံဳးႏွင့္ျပန္၍ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု ေလးေယာက္စလံုးက လူႀကီးခ်ည္းပဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မနက္ ဆန္ႏွစ္လံုး ညေနအတြက္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာ ထမင္းၾကမ္းအတြက္ပါ ဆန္သံုးလံုးေပါင္း တစ္ေန႔ကို ဆန္ငါးလံုး ခ်က္ရသည္။ အစာအိမ္သမားက သံုးေယာက္မို႔ အသင့္အတင့္ေကာင္းမြန္ေသာ ဆန္ငါးလံုး ဝယ္လိုက္ရာ ေငြက်ပ္ ၁ဝဝဝ ေပးလိုက္ရသည္။ ဇနီးသည္က သူ၏ လက္ထဲမွ ၁ဝဝဝ တန္တစ္ရြက္ကို ဆန္သည္ဆီသို႔ လွမ္းေပးရင္း ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ၏အျပံဳးကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ပါသည္။ ဒီဆန္ တစ္မ်ဳိးတည္းႏွင့္ပင္ “ဟိုပစၥည္းအေပၚ နည္းနည္း၊ ဒီပစၥည္းအေပၚ နည္းနည္းေဈးပိုတင္ ပိုျပထားေလမလား” ဆုိသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက သံသယမ်ား ယိုင္နဲ႔၍ သြားသည္။

ဆန္ၿပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴဝယ္သည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴက ငါးက်ပ္သားကို က်ပ္ ၁၅ဝ  ေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးေသြးဆုိင္ဘက္သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၾကသည္။ ထိုသုိ႔သြားရင္း မွ ေဈးထဲမွာရပ္ေန၊ ေငးေန၊ ေတြးေနသည့္ မိန္းမမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသြားသည္။
အခ်ဳိ႕မိန္းမေတြမွာ လက္ထဲက ပိုက္ဆံကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုတ္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မိန္းမေတြက ၾကက္သား၊ အမဲသား၊ ငါး စသည့္အပံုမ်ားကို ေငးၾကည့္လ်က္ မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕မဲ့ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မိန္းမေတြက ေဈးတစ္ခုလံုးကို ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝ လုပ္ေနၾကသည္။ မီးေသြးဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မီးေသြး ၅ဝ သားဝယ္ရာ ၃ဝဝ ေပးရျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွ သံသယက ပို၍ယိုင္လာသည္။

“ဟဲ့ေကာင္မ ဝယ္လည္း မဝယ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ လာဆစ္တာလဲ။ ဟင္း ဘာမွတ္ေနသလဲ”

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကက္သားဆုိင္ေရွ႕အျဖတ္ ၾကားလုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္စိကို ေထာင့္ကပ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ရာ လည္ပင္းမွာ လက္သန္းေလာက္ ဆြဲႀကိဳးႀကီးႏွင့္ လက္မွာ လက္ေကာက္ ၁ဝ ကြင္းခန္႔ ဝတ္ထားသည့္ ၾကက္သားသည္ကို လက္ထဲမွာ ဓားကိုင္လ်က္ ေဒါသထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ေရွ႕ မွာေတာ့ အဝတ္အစားေရာ မ်က္ႏွာပါႏြမ္းေနသည့္ မိန္းမပိန္ပိန္တစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရပါသည္။ ထိုမိန္းမပိန္ပိန္က ၾကက္သားသည္ကို “ဟုတ္ပါတယ္ အစ္မရယ္။ ကြ်န္မေယာက်္ားက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ေတာ့ ဝင္ေငြမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူအားရွိၿပီး ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ကေလး တုိက္ခ်င္တာနဲ႔ အစ္မဆီ ဝင္ေမးမိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္သားကေလး တစ္ဆယ္သားကို ၈ဝဝ ေပးလုိက္ရရင္ ကေလးေတြအတြက္ ဝယ္စရာမရွိေတာ့မွာကို သြားၿပီးသတိရလိုက္လို႔ပါ” ဟု ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေျပာေလသည္။ စကားဆံုးေတာ့ ၾကက္သားသည္အမ်ဳိးသမီး ငိုင္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ လံုးဝမထင္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ၾကက္သားသည္အမ်ဳိးသမီးသည္ ေစာေစာက သူခုတ္ထစ္ထားသည့္ ၾကက္သားကေလး တစ္ဆယ္သားကို ေဈးခံုေအာက္မွာရပ္ေနသည့္ မိန္းမပိန္ပိန္၏ ဆြဲျခင္းအစုတ္ကေလးထဲသို႔ ဆတ္ခနဲ လွမ္းထည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ “အခုနက ကြ်န္မေျပာလိုက္မိတာကို စိတ္မဆုိးပါနဲ႔။ ႐ုတ္တရက္ခုတ္ထစ္ၿပီးမွ မယူေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္သြားလို႔ပါ။ ဟုတ္တာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ မက်န္းမမာျဖစ္ေနရင္ မိသားစုေတြအားလံုး စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ၾကရတာပဲ။ တကယ္လို႔ ဒီၾကက္သားကေလး တစ္ဆယ္သားေလာက္က ကြ်န္မ အလကားေပးလုိက္ရမွာ။ ဒါေပမဲ့ အရင္းအႏွီးကလည္းမေသးဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ရွင္ရွိေတာ့မွေပး ဟုတ္ၿပီလား” ဟု တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း မေကာင္း။ ဇနီးသည္က လက္တို႔မွ ၾကက္သားဆုိင္ေရွ႕ ရပ္ေငးေနမွန္း သိသည္။ ၾကက္သား တစ္ဆယ္သား က်ပ္ ၈ဝဝ ဟု ၾကားလုိက္ရသည့္အတြက္ အမဲသားေဈး၊ ဝက္သားေဈးကို ဇနီးျဖစ္သူအား ေမးၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အမဲသားတစ္ဆယ္သား က်ပ္ ၉ဝဝ၊ ဝက္သား တစ္ဆယ္သား က်ပ္ ၁ဝဝဝ မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့သည္။ ထို ေဈးႏႈန္းမ်ားကို ၾကားရသိရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ သံသယက ယိုင္နဲ႔ယိုင္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့။ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကို ၿပိဳပ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဝယ္ယူလာသည့္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ က်သင့္ေငြကို စာရင္းေရးၿပီး ဇနီးသည္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ

ဆန္ငါးလံုး —— ၁ဝဝဝ က်ပ္
ၾကက္သြန္ျဖဴ(ငါးက်ပ္သား) ——  ၁၅ဝ က်ပ္
မီးေသြး( ၅ဝ သား) ——  ၃ဝဝ က်ပ္
ခရမ္းခ်ဥ္သီး (၂ဝ သား) ——  ၂ဝဝ က်ပ္
မွ်စ္ (၃ဝ သား) ——  ၆ဝဝ က်ပ္
မုန္ညင္း (သံုးစည္း) ——  ၅ဝဝ က်ပ္
ခရမ္းႂကြပ္သီ  (ေျခာက္လံုး) ——  ၆ဝ က်ပ္
အခ်ဳိမႈန္႔ (တစ္ထုပ္) ——  ၂၇ဝ က်ပ္
ၾကက္သြန္နီ (၁ဝ သား) ——  ၈ဝ က်ပ္
င႐ုတ္သီးစိမ္း၊ နံနံပင္——  ၂ဝဝ က်ပ္
ဆီ (၇က်ပ္ခြဲသား) ——  ၂၂၅ က်ပ္
—————————————–
စုစုေပါင္း ၃၅၂၅ က်ပ္

ဟု ေတြ႕ရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မနက္ေစာေစာအတြက္ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ စားရန္ မုန္႔ ဟင္းခါးႏွစ္ထုပ္ ဝယ္လိုက္ရသည့္ ကုန္က်ေငြ က်ပ္ ၄ဝဝ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ထြက္ရမည့္ လမ္းစရိတ္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ ကို ထည့္ေပါင္းလုိက္ရာ ၄၉၂၅ က်ပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုက ယေန႔မနက္စာႏွင့္ ညစာကို မွ်စ္ေၾကာ္ႏွင့္ စားရမွာျဖစ္သည္။ ၾကက္သား ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားကေလးႏွင့္ စားလွ်င္ေတာ့ ဤမွ်မက ကုန္က်ပါလိမ့္မည္။ စားပြဲေပၚေရာက္လာသမွ်ကို အဆင္သင့္စားေနေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေန႔စဥ္ေပးရေသာ ေဈးဖိုး က်ပ္ ၃ဝဝဝ ကို မ်ားလွၿပီထင္ေန၏။ ကိုယ္တုိင္ေဈးထဲသို႔ လိုက္သြားေသာအခါမွသာလွ်င္ ကုန္ေဈးႏႈန္းအေျခအေနကို သိလုိက္ရၿပီး ဇနီးသည္ကို ေက်းဇူးတင္စိတ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ဒါေတာင္ သာေရးနာေရးစရိတ္မ်ား၊ ေန႔ဝက္စရိတ္မ်ား မပါ “တစ္ေန႔စား” ဖို႔ကေလးပင္ မဟုတ္လား။

ပ်မ္းမွ် တစ္ေန႔ဝင္ေငြ က်ပ္ ၂ဝဝဝ သာ ရွိေသာ လက္လုပ္လက္စားမ်ားႏွင့္ စက္႐ုံအလုပ္သမားကေလးမ်ား မည္သို႔ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကသနည္းဆိုသည္ကို ေတြးေနမိခ်ိန္မွာ မိန္းမျဖစ္သူ၏ “စာေရးဆရာ ကာတြန္းဆရာကိုယူထားေတာ့လည္း အသားမစားရတာကို အျပစ္မျမင္ပါဘူးေတာ္။ တစ္ေန႔ သံုးသိန္းေလာက္ လက္ေဆာင္ရတဲ့ အရာရွိနဲ႔ မရခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္သာ အျပစ္တင္မိပါတယ္” ဆိုသည့္ ခနဲ႔တဲ့စကားေၾကာင့္ “ေသာက္ကျမင္းမ” ဟုသာ ေအာ္လိုက္မိပါေတာ့သည္။

ရဲေခါင္မဲေမာင္
Eleven Media Group