ဘယ္လို၊ ဘယ္စခန္း ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္း

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/16/2014 11:56:00 AM

ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ လမ္းဖြင့္ၿပီးသည့္အခ်ိန္ကာလမွ စတင္၍ မၾကာခဏ ၾကားရတတ္ သည္မွာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မေတာ္ တဆျဖစ္သည့္ ယာဥ္တုိက္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၄ ႏွစ္ ဆန္းမွစ၍ ဧၿပီလကုန္အထိ ေလး လအတြင္းမွာပင္ ထိုအျမန္လမ္း ေပၚမွာ ယာဥ္တုိက္မႈေပါင္း ၁၄၇ မႈျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူေပါင္း ၅၇ ဦး ေသ ဆုံးခဲ့ရၿပီဟု သတင္းမ်ားကဆုိ သည္။ လမ္းစတင္ဖြင့္လွစ္ၿပီးခ်ိန္ မွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ ငါးႏွစ္ရာ သီအတြင္း လူေပါင္း ၃၆၇ ဦး ေသဆုံးခဲ့ၿပီဟုလည္း သိရသည္။

ဤသို႔ ေနျပည္ေတာ္အျမန္ လမ္းမႀကီးမွာ အျခားလမ္းမ်ား ထက္ ယာဥ္တိမ္းေမွာက္မႈမ်ား ပိုမုိျဖစ္ပြားေနသည့္ အေၾကာင္း ရင္းကို တိတိက်က် မည္သူကမွ် မေျပာႏုိင္။ ျပည္သူလူထုအၾကား မွာေတာ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္အ မ်ဳိးမ်ဳိး ရိွေနသည္ကို သတိျပဳမိခဲ့ သည္။ လမ္းမွာ ကြန္ကရစ္လမ္း ျဖစ္၍ မေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြမ်ား ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားတာယာ ေတြ ပူၿပီးလည္း ပြင့္ထြက္တတ္ သည္ဟု ဆုိသူလည္း ရွိသည္။ ဒါလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ယာဥ္ ေမာင္းသူေတြ ယာဥ္စည္းကမ္း မလုိက္နာ၍ဟုလည္း ဆိုၾက သည္။ ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္း မွာ နာနာဘာ၀၊ ၀ိနာဘာ၀ေတြ စီး ေနသည္ဟု ေျပာဆုိသူမ်ားပင္ ရွိ လာေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ဟု ထင္ ၏။ မၾကာမီရက္ပိုင္းက အာဏာ ရႀကံ႕ခိုင္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးပါတီ ေခါင္း ေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးေဌးဦးက ဦးစီးဦးရြက္ျပဳကာ အျမန္လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျမန္မာဗုဒၶဘာ သာဓေလ့ထုံးတမ္းႏွင့္အညီ ပရိတ္ရြတ္ဖတ္သရဇၨာယ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ျပဳလုပ္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာပင္ ရာဇာမင္း ဘတ္စ္ကားလုိင္းမွ ယာဥ္တစ္စီး တိမ္းေမွာက္၍ လူ ၁၄ ဦးပဲြခ်င္းၿပီး ေသဆုံးခဲ့ျပန္သည္။

ကြၽန္မအဖို႔ ထိုအျမန္လမ္း ကို ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ တိတိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။ ျဖတ္ သန္းစဥ္ အခ်ိန္မွာ လမ္း၏အေနအထားကိုလည္း သတိထား ၾကည့္မိခဲ့ပါသည္။ လမ္းမွာအ ေကြ႕အေကာက္ နည္းပါးသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းမွာ လည္း ကမူကုန္းတန္းမ်ား ျဖစ္ သည္။ ေနျပည္ေတာ္ရွိ လူႀကီး မင္းမ်ား ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ ကို ကူးသန္းရာမွာ ခ်ဳံခိုတုိက္ခိုက္ မည္ စိုးရိမ္ၾက၍ ထင္သည္။ မုိင္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ လုံးရွိ ကမူကုန္းတန္းအားလုံးမွာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီး မားမားမရွိ။ ေျပာင္တလင္းခါေနသည္။ ယခင္ ကေတာ့ ထုိေနရာမ်ားသည္ေတာ ေတာင္ထူထပ္ေသာ ႐ိုးမေတာ။ သစ္ေတာ၊ သစ္ပင္ထူထဲလွ်င္ လက္နက္ကိုင္တို႔က ခ်ဳံခို တုိက္ခုိက္မည္ကို စိုးရြံ႕ဟန္တူသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာသာမက အေတာ္ေ၀းေ၀းအထိ သစ္ေတာ၊ သစ္ပင္ေတြကို ရွင္းထားသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႏွစ္ပါးသြားေနသူေတြဆိုေတာ့လည္း စိုးရိမ္ေသာက ရွိၾကသည္မွာ မဆန္း။ စစ္ေရးအျမင္ရွိရမည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္။ ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ားမွာ အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ ဘယ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ျမင္ကြင္းမွာတူေန၏။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖတ္သန္းရေသာ ၿမိဳ႕၊ ရြာဟူ၍လည္း မွတ္သားစရာ မရွိ။ တုံးတိတိ။ ငုံးစိစိ။ ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းကိုမွတ္ခ်က္ေပးရလွ်င္ စိတ္၀င္စားစရာျမင္ကြင္းဟူ၍ အေျပာင္းအလဲ ဘာမွ်မရွိေသာ အလြန္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္လမ္းတစ္လမ္းဟုသာ မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္သည္။

အထက္ပါ အခ်က္ႏွင့္ဆက္ စပ္၍ ေထာက္ျပခ်င္မိသည္။ လူ တုိ႔၏ မွတ္ဉာဏ္မွာ သဘာ၀ေတြ ရွိသည္။ တူညီေသာအေၾကာင္း အရာ၊ တူညီေသာအသံ၊ တူညီ ေသာ အျမင္အာ႐ုံမ်ားကို အခ်ိန္ အတန္ၾကာေအာင္ တစ္ဆက္ တစ္စပ္တည္း ၾကားရ၊ ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရလွ်င္ ၿငီးေငြ႕ထုိင္းမႈိင္းလာ တတ္သည္။ ဦးေႏွာက္၏ မွတ္ သားလုိစိတ္၊ မွတ္ႏုိင္စြမ္းအား ေလ်ာ့က်ကာ ေလးလံထုိင္းမႈိင္း သြားတတ္သည္။ ထိုအခါ အိပ္ခ်င္ငိုက္မ်ဥ္းလာသည္။ ထိုေၾကာင့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ေပးၾကသည့္အခါ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စာသင္ၾကားခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္အ တြက္ မိနစ္ငါးဆယ္ခန္႔သာ သင္ယူေစၿပီး ေခတၱခဏ အနားေပး ေစရျခင္း ျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္တြင္ မိနစ္ငါးဆယ္ေသာ္ မွ စာခ်ည္းသင္ေပး၍ မရ။ ဟာသ ေလးေတြ ေရာေႏွာေျပာရသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ အျခားေခါင္းစဥ္ ေတြ ၾကားညႇပ္သင္ၾကားၾကရ သည္။ ႐ုပ္ရွင္မ်ား၊ တီဗီစီးရီး ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ေၾကာ္ျငာထုိး လ်က္ ျပသရျခင္းမွာ စီးပြားေရးအ တြက္ သာမက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္၏ စိတ္အာ႐ုံကို အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္ေစၿပီး အနားေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ အိပ္ခ်င္ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္းကင္းေ၀းၿပီး ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ကို စိတ္၀င္တစားမွတ္သားႏုိင္မည္။

ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ခရီးသြား ရာမွာလည္း သေဘာတရား အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ နမူနာအားျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ ရန္ကုန္မွ ျပည္ကို ခရီးထြက္ၾကည့္ၾကမည္။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္။ ထုိမွ မဂၤလာဒုံ။ ဒါကေထာက္ၾကန္႔၊ ဒီၿမိဳ႕က ေမွာ္ဘီ။ေမွာ္ဘီၿပီးလွ်င္ တုိက္ႀကီးကို ေရာက္ေတာ့မည္။  သုံးဆယ္ၿမိဳ႕ကို ၀င္ေတာ့မည္။ မင္းလွ၊ လက္ပံတန္း၊ ေရႊေတာင္၊ ျပည္ၿမိဳ႕စသည္ျဖင့္ ဦးေႏွာက္၏ အသိမွတ္ဉာဏ္မွာ မွတ္သားစရာ အေတြးေတြ ဆန္းသစ္ေနသည္။ လမ္းခရီးမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ၿမိဳ႕ငယ္၊ ရြာငယ္ေလးေတြ ရွိေသးသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ စိတ္၀င္စားစရာေစတီ၊ တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္း၊ လူ၊ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္ စေသာ တိရစၧာန္တို႔ ေနမႈ၊ ထုိင္မႈစိတ္အေျပာင္းအလဲ ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာကို စိတ္မွာအလိုအေလ်ာက္ သတိျပဳမွတ္သားရင္း ဦးေႏွာက္သည္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းခြင့္မရ။ ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းကား ထိုသုိ႔ မဟုတ္ပါခဲ့။ လူတုိ႔၏ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဆုိက္ကိုသေဘာ တရားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မရွိေသာ စစ္ေရးအျမင္လမ္းဟု သာ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္။

ကြၽန္မသြားေရာက္ခဲ့ေသာ ေနျပည္ေတာ္ ခရီးစဥ္အတြက္ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေအာ္ဒါငွားရမ္း စီးနင္းခဲ့ရာ ပထမတြင္ ကြၽန္မက ကား၏ေနာက္ခန္းမွာ စီးသည္။ တူေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္က ေမာ္ေတာ္ကား ဒ႐ုိင္ဘာႏွင့္အတူ ေရွ႕ခန္းမွာထုိင္လ်က္ ဒ႐ိုင္ဘာ အိပ္ငိုက္မည္စိုး၍ စကားထုိင္ ေျပာေပးေနသည္။ ၁၁၅ မုိင္ယာဥ္ရပ္နားစခန္းအလြန္တြင္ တူေတာ္ေမာင္ႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ ေရွ႕ခန္း၊ ေနာက္ခန္းေနရာခ်င္း လဲလွယ္၍ ဒ႐ိုင္ဘာ၏ ေဘးခုံမွာ ထုိင္ခဲ့ၿပီး စကားေျပာလာသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေျပာစရာစကားလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့သျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား ျပတင္းေပါက္မွေန လမ္းနံေဘးျမင္ကြင္းကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္ေတာ္ကားဒ႐ုိင္ဘာဘက္သို႔ ႐ုတ္တရက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ ဒ႐ိုင္ဘာမွာ မ်က္လုံးစင္းၿပီး အိပ္ငိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကြၽန္မအေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာအိပ္ငိုက္ေနေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ကားမွာမူ သြားၿမဲ သြားလ်က္ရွိေနသည္။ မည္မွ်ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အျဖစ္ပါနည္း။

ကြၽန္မက ‘‘ကားဆရာ၊ ကား ဆရာ၊ အိပ္ငိုက္ေနတာလား’’ ဟု မတုိးမက်ယ္အသံျပဳလုိက္မွ ဖ်တ္ခနဲ ႏုိးလာသည္။ ကားဒ႐ိုင္ ဘာမွာ အမွန္တကယ္ပင္ အိပ္ ငုိက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည္ဟု မဆုိသာေသာ္လည္း အိပ္ငိုက္သြားခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာ လွပါသည္။ ကြၽန္မ၏ အသံကို ၾကားမွ ဆတ္ခနဲ ႏုိးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ခက္သည္က ေမာ္ေတာ္ ကားဆရာသည္ သူအိပ္ငိုက္ေန သည့္ အခ်က္ကို ၀န္မခံ ‘‘ကြၽန္ေတာ္ မငိုက္ပါဘူး’’ ဟုသာ ျငင္းသည္။  ထားလုိက္ပါသည္။ အျငင္းမပြား ေတာ့။ သို႔ေသာ္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လုံး အသြားေရာ၊ အျပန္မွာပါ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ဒ႐ိုင္ဘာအနား မွာ တစ္လွည့္စီထုိင္လ်က္ ေကာ္ဖီခ်ဳိခ်ဥ္ေလးငုံ ခိုင္းလုိက္၊ လိေမၼာ္သီးေလး ေကြၽးလုိက္။ ေမာ္ေတာ္ကားကို ရပ္ခုိင္းကာ မ်က္ႏွာသစ္လုိက္ပါလားစသျဖင့္ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ အထူးဂ႐ုစိုက္လာခဲ့ရသည္။ အလားတူ အျဖစ္မ်ဳိးကို ကြၽန္မ၏မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ မိသားစုလည္း ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းေပၚမွာ ခရီးထြက္စဥ္အခ်ိန္က ျဖစ္ပ်က္ဖူးသည္ဟု သိရသည္။

 ဤလမ္းကို စတင္ဖြင့္စဥ္က တာ၀န္ရွိသူတုိ႔သည္ ရန္ကုန္မွ ေနျပည္ေတာ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္ခရီးကို အခ်ိန္ေလးနာရီ ႏွင့္ ေရာက္သည္ဟု ဆိုလုိက္သည့္ စံခ်ိန္သတ္မွတ္ေျပာဆိုလုိက္ျခင္း သည္ကလည္း အမွားေတြထဲက အမွားတစ္ခုဟု ထင္မိသည္။ ထို ေၾကာင့္ပင္ ထင္၏။ ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္ကိုယ္ပုိင္ေမာင္းသူျဖစ္ေစ၊အငွားေမာင္းသူျဖစ္ေစ၊ ခရီးသည္ယာဥ္ ဘတ္စ္ကားကို ေမာင္းႏွင္သူျဖစ္ေစ ထိုယာဥ္ေမာင္းတို႔သည္ အလုပ္မာနျဖင့္ ရန္ကုန္- ေနျပည္ေတာ္ခရီးကို သူ႔ထက္ငါ ေလးနာရီစံခ်ိန္ကို မီေအာင္ အားသြန္ခြန္စိုက္သာ ေမာင္းၾကေလေတာ့ သည္။ ထိုသို႔ က်ဳပ္တို႔ အစိုးရေဖာက္သည့္ လမ္းကသိပ္ကိုေကာင္း၊ သိပ္ကိုျမန္ပါသည္ဟု ႂကြားလုံးထုတ္ကာ ေလးနာရီခရီး ဟု အာမခံသတ္မွတ္ထားခဲ့ျခင္း သည္ပင္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားကို ျမန္ျမန္ေမာင္း၊ စံခ်ိန္မီေအာင္ ေမာင္း။ မေမာင္းပါက မင္းညံ့ရာ က်သည္ဟု ဆိုေနသေယာင္။ ကားဆရာတို႔ကား ျမန္ႏႈန္းစစ္ ေဆးသည့္ ဂိတ္မ်ားရွိေနသည့္ တုိင္တုိင္ စံခ်ိန္အက်မခံ။ ကီလို မီတာ ၈၀-၁၀၀ မက။ ေခ်ာင္ လွ်င္ ေခ်ာင္သလို ေမာင္းၾကေလ ေတာ့သည္။

လမ္းက မညီမညာ။ ႏုိင္လြန္ကတၱရာလမ္းႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ကြာလွသည့္ လႈိင္းထေနေသာ ကြန္ကရစ္လမ္း။ ထိုလမ္း၏ ေဘးေဘးဘီဘီျမင္ကြင္း တို႔ကလည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္း လွသည္။ ကားေမာင္းသူတစ္ရာရွိ လွ်င္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေလးတဲြ႕ ထုိင္းမႈိင္းသြားႏုိင္သည္။ အိပ္ ေပ်ာ္ေကာင္းေပ်ာ္သြားႏုိင္သည္။ ကြၽန္မသည္ ေနျပည္ေတာ္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ လုံး၀မအိပ္ ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူျဖစ္ရာ မိမိ တုိ႔၏ ကားကိုေက်ာ္ကာ၊ ျဖတ္ ကာ၊ ေရွာင္ကာသြားေနၾကသည့္ ယိမ္းခါေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကား မ်ားကို ၾကည့္ရင္း အသည္းတုန္၊ အူတုန္ျဖစ္ရသည့္ အႀကိမ္လည္း မနည္းခဲ့။ အကယ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ရာ ဤလမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီးကို ေမာင္းႏွင္ေနသူသည္ အရက္ေသစာေသာက္သုံးထား သူျဖစ္ပါက ပို၍ အႏၲရာယ္ရင္ ဆုိင္ရဖြယ္ ရွိသည္။

ဤေနရာတြင္ သတိေပးလုိ သည္မွာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေမာင္း သူတုိင္း အရက္ေသာက္ျခင္းကို တားျမစ္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ တိတိ က်က် မလုိက္နာလွ်င္ အေရးယူ ရန္လည္း လိုအပ္သည္။ အထူး သတိေပးလုိသည္မွာ အေ၀းေျပး ခရီးသည္တင္ယာဥ္ကို ေမာင္းႏွင္ ၾကသည့္ ဒ႐ုိင္ဘာမ်ား၊ ယာဥ္ ေနာက္လုိက္မ်ားကို အေ၀းေျပး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ရွိေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားက ထမင္း၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ပဲသေရစာကို အေ၀ေကြၽး႐ုံမွ်မက၊ ဘီယာ၊ အရက္ကို ႀကိဳက္လွ်င္လည္း အ၀ တုိက္ကာ ဧည့္ခံတတ္ျခင္း ျဖစ္ သည္။ အစားအစာျဖင့္ ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံသည္က ထားေတာ့။ အ ေသာက္ကိစၥ ပါရွိေနသည္ကိုေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ဆင္ျခင္သင့္ သည္။

ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္း၊ ယာဥ္တုိက္မႈေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေန၍ ေၾကာက္လွပါသည္။ ကြၽန္မကဲ့သို႔ပင္ ျပည္သူအမ်ား စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနၾက သည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ လူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေသမင္းတမန္လမ္း ဟုပင္ ေခၚဆိုေနၾကၿပီ။ ျဖစ္စဥ္ ေတြ မ်ားလာေတာ့လည္း နာနာ ဘာ၀၊ ၀ိနာဘာ၀မ်ားေၾကာင့္ဟုပင္ ထင္ျမင္သူေတြ ရွိလာေနၿပီး ဤလမ္းေပၚမွာ ခရီးသြားၾကရမည္ကိုလည္း အေတာ္ပင္ ထိတ္လန္႔ေန ၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ နာနာ ဘာ၀၊ ၀ိနာဘာ၀ကိစၥေတြကိုမစဥ္းစားခ်င္။ မည္သို႔ပင္ဆုိေစ။တုိင္းျပည္၏ ဘ႑ာေငြေၾကးေတြ အေျမာက္အျမားသုံးစဲြထားသည့္ လမ္းျဖစ္၍ ဤလမ္းကို အခ်ည္း ႏီွးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္မိ။

ဤလမ္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ လမ္းေၾကာင့္၊ ယာဥ္ေမာင္းသူ ေၾကာင့္ဟု ေထာက္ျပစရာ ႏွစ္ခု ရွိေနသည္။ ယာဥ္ေမာင္းသူ ေၾကာင့္ဟုဆိုလွ်င္ အျခားလမ္း မ်ားမွာလည္း ယာဥ္တုိက္မႈေတြ၊ တိမ္းေမွာက္မႈေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီမွ်ေလာက္မျဖစ္သနည္း။ ကြၽန္မ ကေတာ့ လမ္း၏အထီးက်န္မႈက ယာဥ္ေမာင္းသူ၏ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ အလုပ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းအားကို ေျပာင္းလဲေစသည္ဟုသာ ယူဆ သည္။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာလမ္းႏွင့္ ယာဥ္ေမာင္းသူတုိ႔အၾကားက အညမည၊ သဟဇာတျဖစ္တည္မႈ ကို ဆိုလုိသည္။ ကြၽန္မေထာက္ျပ သည္မွာ ျပည့္စုံမည္မဟုတ္။ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ကိုသာ မွ်ေ၀ ျခင္းျဖစ္သည္။

ဤအထီးက်န္ဆန္လွေသာ ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းကို လက္ေတြ႕က်က် အႏၲရာယ္ကင္း ရွင္းေစရန္မူ လမ္းေဖာက္လုပ္ျခင္း နည္းပညာကို အမွန္တကယ္ ကြၽမ္းက်င္ေသာ လမ္းတံတား ေဆာက္လုပ္ေရး ပညာရွင္အ ေဟာင္း၊ အသစ္မ်ားကိုလည္း ေကာင္း၊ ခရီးသည္မ်ားကိုလည္း ေကာင္း၊ ဤလမ္းေပၚမွာ ေမာင္း ႏွင္ဖူးေသာ ယာဥ္ေမာင္းမ်ား၏ တစ္ဦးခ်င္း အခက္အခဲ၊ အေတြ႕ အႀကံဳ၊ စိတ္ခံစားမႈမ်ားကိုပါ ေလ့ လာဆန္းစစ္ၿပီး ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား ကို ရွာေဖြျပင္ဆင္သင့္ဟုသာ အ ႀကံျပဳလုိက္ပါရေစ။   ။

7day daily