မ်ဳိး႐ုိးကအထက္တန္းစားေလ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/27/2014 12:49:00 PM

ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား တြင္ မ်ဳိး႐ိုးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အဆင့္အတန္းသတ္မွတ္တတ္သည့္ အေလ့ရွိသည္။ ၾကက္မွာအ႐ိုး၊ လူမွာအမ်ဳိးဟုပင္ ဆို႐ိုးစကားမ်ားရွိၾကသည္။

ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ား ကိုယ့္ဘဝလက္တြဲေဖာ္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ မ်ဳိး႐ိုးကဘယ္လိုရွိသည္ကို စံုစမ္းတတ္ၾကသည္။ မဂၤလာအခမ္းအနားမ်ားတြင္သီဆုိ ေလ့၊ ဖြင့္ေလ့ရွိသည့္ သီခ်င္းစာသားေလးၾကားဖူးေနသည္။ ေလ်ာက္ပတ္တင့္တယ္ မ်ဳိးႏြယ္တူေဆြဆိုသည့္စာသားျဖစ္သည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးအတူတကြ ေပါင္းသင္းလက္တြဲၾကရန္အတြက္ ေလ်ာက္ပတ္တင့္တယ္ဖို႔လိုသလို အမ်ဳိးအႏြယ္တူရာသူကို ေရြးခ်ယ္သင့္သည္ ဆိုသည့္သေဘာ။ ထုိသို႔သတ္မွတ္သည့္မ်ဳိး႐ုိးဆိုသည္ကို ကြၽန္မစိတ္ဝင္စားသည္။ မ်ဳိး႐ိုးျမင့္ျခင္း၊ နိမ့္ျခင္းကို စိတ္ဝင္စားျခင္းမဟုတ္။ ကိုယ္က်င္လည္ေန သည့္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္သတ္မွတ္လိုက္သည့္ မ်ဳိး႐ုိးကိုျဖစ္သည္။ လူတန္းစားမေရြး၊ အလႊာမေရြး မ်ဳိး႐ိုးရွိၾကသည္။ နိမ့္ျခင္း၊ ျမင့္ျခင္းသည္ မိမိသတ္မွတ္လိုက္သည့္ အေပၚမွာသာ မူတည္ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။

မ်ဳိး႐ိုးႏွင့္အဆင့္အတန္းကို တြဲသံုးေလ့ရွိၾကသည္။ အဆင့္ အတန္းရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းကို ကြၽန္မ ကေတာ့ အလုပ္တာဝန္ေက်ပြန္ ျခင္းႏွင့္သတ္မွတ္သည္။ အလုပ္ တာဝန္ဆုိသည္မွာ မိမိလုပ္ေဆာင္ တတ္သည့္၊ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္အသက္ေမြးမႈကိုဆိုလိုပါသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ အဆင့္အတန္းက အသီးသီးကြဲျပားသြားၾကသည္။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား၊ အထက္လူႀကီးမ်ားႏွင့္ေအာက္လက္ငယ္သားမ်ား၊ ဝယ္သူႏွင့္ ေရာင္းသူ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ အလုပ္ရွင္ျဖစ္ တိုင္း၊ အထက္လူႀကီးျဖစ္တိုင္း၊ ဝယ္သူျဖစ္တိုင္း တစ္ဆင့္ျမင့္ သည္ဟု ပံုေသသတ္မွတ္၍မရပါ။ လုပ္စားသူကသခင္၊ ဝယ္စားသူ ကကြၽန္ဆိုသည့္ဓႏုဆို ႐ိုးစကားဟု ထင္ပါသည္။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝကသင္ခဲ့ဖူးသည္။ အလုပ္လုပ္သူကသခင္ျဖစ္သည္ဟုဆိုလိုခ်င္ပံုရသည္။

တာဝန္ေက်ပြန္သည့္ အလုပ္သမားကို အလုပ္ရွင္က ေတာ္႐ံု မႏွိမ့္ခ်ရဲ။ စက္မႈလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ေဝါလ္တာခ႐ိုင္စလာကေျပာဖူး ပါသည္။ ‘‘အလုပ္သိမ္းခရာမႈတ္ သံမၾကားတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္နာရီတၾကည့္ၾကည့္မလုပ္တတ္တဲ့သူဆယ္ေယာက္ရွိရင္ေတာ္ပါၿပီ’’တဲ့ တာဝန္ေက်ပြန္သည့္ အလုပ္သမားဆယ္ေယာက္ရွိလွ်င္ပင္ သူ႔စက္႐ံုႀကီးတစ္ခုလံုးကို လည္ပတ္ႏိုင္ပါသည္ဟုဆိုသည္။ ကြၽန္မတို႔ျမန္မာရွင္ဘုရင္မ်ားလက္ထက္တြင္လည္းရွိခဲ့ဖူးသည္။ စစ္သည္တစ္သိန္းအားေတာင္းသည္ကို အရည္အခ်င္းျပည့္ဝ၊ သတၱိျပည့္ဝသည့္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ကိုသာ ေစလႊတ္ေပးၿပီး စစ္သည္တစ္သိန္းအားႏွင့္ညီမွ်သည္ဟုဆုိခဲ့ဖူးသည္။အလုပ္သမားျဖစ္ျခင္း၊ လက္ေအာက္ငယ္သားျဖစ္ျခင္းႏွင့္ မဆိုင္။ အရည္အခ်င္းရွိျခင္း၊ တာဝန္ေက်ပြန္ျခင္းတို႔ျဖင့္သာ အဆင့္အတန္းကိုသတ္မွတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတန္းစားအလႊာကြာဟမႈကိုညႇိယူစရာမလိုသလို ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံစရာလည္း မလိုဟု ကြၽန္မထင္ပါသည္။ သူ႔ အရည္အခ်င္း၊ သူ႔တာဝန္ႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မထုိသို႔ လက္ခံထားပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္လက ကြၽန္မ အားကစားသင္တန္းအတြက္လို အပ္သည့္စက္ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ကို မႏၲေလးမွမွာယူျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ လိုပင္ မႏၲေလးတြင္အားကစား သင္တန္းဖြင့္ထားသူ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္အကူအညီႏွင့္ျဖစ္ သည္။ အေလာတႀကီးႏိုင္တတ္ သည့္ကြၽန္မက သႀကၤန္မတိုင္မီ ပစၥည္းမ်ားကိုအေရာက္လိုခ်င္ သည္။ ကြၽန္မမိတ္ေဆြကလည္း မိသားစုႏွင့္အတူ ျပည္ပအပန္း ေျဖခရီးစဥ္သြားစရာရွိေနသည္။ ထိုအခါ သူအပ္ေနက်အလုပ္႐ံု တစ္ခုတြင္ သူစိတ္ခ်ရသည့္ အ လုပ္သမားႏွင့္ လႊဲေျပာင္းအပ္ ေပးခဲ့သည္။ လိုအပ္သည့္ပစၥည္း မ်ားကို ကုိယ္တိုင္ဝယ္ထားေပးခဲ့ သည္။ အလုပ္သမားအခက္အခဲ ေၾကာင့္ ကြၽန္မလိုခ်င္သည့္အခ်ိန္ တြင္မရႏိုင္ခဲ့။ ကိစၥမရွိ။ သႀကၤန္ တြင္းလည္း သင္တန္းကပိတ္ထားသည္။ သႀကၤန္ၿပီးေတာ့ ပစၥည္း မ်ားရသည္။ မိတ္ေဆြက ၿပီးသြား သည့္ပစၥည္းမ်ားကို အလုပ္မအား သျဖင့္ မၾကည့္လိုက္မိ။ ရန္ကုန္ သို႔တင္ပို႔ခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ကြၽန္မကလည္း ပစၥည္းပံုစံကို ျမင္ ဖူးၿပီးသားျဖစ္သည္။ အေဝးေျပး ဂိတ္တြင္ ပစၥည္းသြားေရြးၿပီး သင္ တန္းေရာက္ေတာ့ စကၠဴပတ္မ်ား ကိုခြာလိုက္ၾကသည္။ လက္ရာ ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ သည္။ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းစရာ မိတ္ေဆြက ခရီးမွျပန္မေရာက္ ေသးသျဖင့္ လက္ရာၾကမ္းကိုပင္ စတင္အသံုးျပဳလိုက္သည္။

တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ မိတ္ ေဆြကျပန္ေရာက္ေၾကာင္းဖုန္း ဆက္လာသည္။ ပစၥည္းအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ့ အျမန္လုပ္ရသျဖင့္ လက္ရာၾကမ္းသြားတာျဖစ္ႏိုင္ ေၾကာင္း၊ အသံုးျပဳသည့္ပစၥည္း အရည္အေသြးကေတာ့မညံ့ႏုိင္ ေၾကာင္းအာမခံသည္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ ပစၥည္းဖိုးေငြမ်ားကို ဘဏ္မွလႊဲေပးၿပီးျပန္အလာ သင္တန္း ေရာက္ေတာ့ စက္ပစၥည္းက အရင္း မွျပတ္၍ျပဳတ္က်သြားၿပီ။ ကစား ေနသည့္သင္တန္းသူကံေကာင္း ေထာက္မ၍ ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွစ္ရက္ၾကာအသံုး ျပဳလိုက္ရသည္။ ေနာက္တစ္လံုး ကလည္း ျပဳတ္ထြက္ရန္တည္း တည္းသာလိုေတာ့သည္။ ဆက္၍အသံုးမျပဳရဲေတာ့။ ေငြလႊဲၿပီး ေၾကာင္းႏွင့္ ပစၥည္းပ်က္သြား ေၾကာင္း မိတ္ေဆြကိုဖုန္းဆက္ရ ေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ အသုံးျပဳ ထားသည့္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္း ေမးေတာ့သည္။ စက္ပစၥည္းမ်ား ကိုဓာတ္ပံု႐ိုက္ခိုင္းၿပီး ဗိုက္ဗာမွပို႔ ခိုင္းသည္။ ဓာတ္ပံုကိုေတြ႕ရေတာ့ မွ ကြၽန္မမိတ္ေဆြက စိတ္ဆိုး ေတာ့သည္။ သူဝယ္ေပးခဲ့သည့္ ပစၥည္းမ်ား တစ္ခုမွသံုးမထား။ သူ႔အလုပ္သမားႏွင့္အလုပ္႐ံုမွ အလုပ္သမားတို႔ပူးေပါင္းႀကံစည္ လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ၾကားထဲမွ မိတ္ေဆြက ေတာင္းပန္သည္။ ပစၥည္းမ်ားကိုျပန္ပို႔ေပးဖို႔ေျပာသည္။သူစိတ္ တိုင္းက် ျပန္ျပင္ခိုင္းလိုက္မည္ဟုဆိုသည္။ ကြၽန္မျပန္မပို႔ျဖစ္ေတာ့။ အသစ္ႏွစ္လံုးပို႔ေပး၍ အေဟာင္းႏွစ္လံုးျပန္ပုိ႔ေပးရသည္ဆိုလွ်င္ေတာ္ေသးသည္။ အခုကျပန္ျပင္လွ်င္ၾကာမည့္ အခ်ိန္မ်ား၊သယ္ယူပို႔ေဆာင္ စရိတ္မ်ားေၾကာင့္ကြၽန္မ မလုပ္လိုေတာ့။ ၿမိဳ႕တြင္းခ်င္း ဝယ္ယူသည္မဟုတ္ဘဲ မႏၲေလးမွ ရန္ကုန္သို႔ပို႔ေပးရသည္။ အလုပ္ရွင္ကလည္း ပစၥည္းကိုမျမင္လိုက္ႏိုင္၊ ဝယ္သူကလည္းႀကိဳမျမင္ရ ေရာက္လာလွ်င္လက္ခံလိုက္႐ံုသာ။ ထုိအခြင့္အေရးမ်ားကိုအသံုးခ်လိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္မကို အားနာနာႏွင့္မိတ္ေဆြက စကားတစ္ခြန္းဆိုသည္။ အလုပ္သမားေတြစိတ္ဓာတ္က အဲဒီလိုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွမယံုၾကည္ရဘူးဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ က်န္သည့္အလုပ္သမားမ်ားကို ကြၽန္မအားနာမိပါသည္။

Wear and tear ဆိုသည့္ စကားသည္ အားကစားသင္တန္း အတြက္ ေပၚေပါက္လာသည္ဟု ပင္ထင္မိသည္။ အသံုးျပဳတာမ်ား လာသည့္အားကစားပစၥည္းမ်ား က ပ်က္စီးစျပဳလာသည္။ အား ကစားစက္ပစၥည္းမ်ားကိုျပဳျပင္ တတ္သူက ျမန္မာျပည္တြင္ရွား သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပမွတင္ သြင္းလာသည့္စက္မ်ားကိုေသ ခ်ာၾကည့္မေပးတတ္ၾက။ မၾကာခဏျဖစ္ဖန္မ်ားလာေတာ့ကိုယ္ တုိင္ပင္စက္ျပင္ သင္တန္းတက္ရမည္လားဟု ကြၽန္မစဥ္းစားမိ လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုေတြ႕သည္။ အားကစားပစၥည္းမ်ားကို သင္ တန္းအေရာက္၊ အိမ္အေရာက္  လိုက္လံျပဳျပင္ေပးသည္တဲ့။ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ဖုန္းဆက္ ၿပီးစံုစမ္းရသည္။ အရင္တစ္ခါ အဲဒီလိုႀကံဳဖူးသည္။ စက္ျပင္ဆရာမ်ားက ေျခႂကြခယူသည္တဲ့။သင္ တန္းသို႔ စက္ပစၥည္းမ်ားကိုလာ ၾကည့္မည္။ လာၾကည့္သည္ဆုိ သည္မွာျပင္တတ္၊ မျပင္တတ္လာၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ မျပင္တတ္လွ်င္လည္း ေျခႂကြခေပးရမည္။ ျပင္တတ္လွ်င္ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ေခါက္ျပန္ယူမည္။ ၿပီးမွျပန္လာျပင္ေပးမည္။ ထုိအတြက္ ေျခႂကြခကေနာက္ တစ္ေခါက္  စကားေျပာရသည္ ကို အဆင္မေျပသျဖင့္ မေခၚျဖစ္လိုက္။ အနည္းငယ္ျပင္တတ္ ၾကသည့္မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕အကူ အညီျဖင့္ လက္ပူတိုက္ထားလိုက္သည္။

စက္တစ္လုံးအတြက္ လက္ ခတစ္ေသာင္းမွ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္။ ပစၥည္းထည့္ရလွ်င္ ပစၥည္းဖိုးသတ္သတ္ေပးရမည္။ ျပင္လို သည့္စက္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ပို႔ ေပးရသည္။ စကားေျပာၾကည့္ရ သည္မွာ မဆုိးဟုဆိုရမည္။သင္ တန္းပိတ္ရက္ကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္မကစက္ျပင္သည့္အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕လိုက္လာမည္ဟုထင္ ထားသည္။ တကယ္ေရာက္လာ ေတာ့ အိတ္အေသးေလးတစ္လံုး လြယ္ကာ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေရာက္လာသည္။ၾကည့္ရမည့္ စက္ကသံုးလံုး။ ဒါလည္း ကိစၥမရွိေသး။ ပညာရွင္ျဖစ္လွ်င္တစ္ ေသာင္း အားႏွင့္ညီမွ်သည္ေပါ့။ အထုပ္ေလးခ်ကာ စက္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အဝတ္စုတ္စတစ္ခုေတာင္းသည္။ ကြၽန္မလည္း ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူျပင္တာၾကည့္ထားမွကိုယ္လည္းနည္းနည္းပါးပါးသိႏုိင္မည္။ ပံုစံတူစက္ႏွစ္လံုးကို အဝတ္စျဖင့္သန္႔ရွင္းေရးစလုပ္သည္။ မူလီမ်ားကို လိုက္က်ပ္သည္။ ထုိအလုပ္မ်ားသည္ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ ကြၽန္မလုပ္ေနက်အလုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ စက္ပစၥည္းမ်ားကိုလာစမ္းၾကည့္ပါဟုဆိုသည္။ မထူးျခားေၾကာင္း ကြၽန္မေျပာေတာ့ တစ္ခုလံုးျဖဳတ္ၿပီးတြင္ခံုကိုပို႔မွသိသာမည္ဟုဆိုသည္။ ထုိအလုပ္ကေတာ့သူႏွင့္မဆုိင္။ ေနာက္စက္တစ္လံုးအတြက္အသံုးျပဳရမည့္စက္ဆီမ်ားကို အမ်ဳိးအစားေျပာသည္။ စက္ဆီတစ္မ်ဳိးကုန္ေနသျဖင့္ သြားဝယ္ခုိင္းထားသည္ကို ျပန္လာေအာင္မေစာင့္ႏိုင္။ သူျပန္ေတာ့မည္ဟုဆိုသည္။

လက္ခကို ေလးေသာင္းခြဲသာေပးပါဟုဆိုသည္။ ၾကည့္ခ တစ္လံုး ေသာင္းႏွစ္ေထာင္သာေျပာထားၿပီးသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္လဲဟုေမးၾကည့္သည္။ သူေျပာသည့္ ၿမိဳ႕နယ္ဧရိယာသည္ အင္းစိန္ မပါဝင္ဟုဆုိသည္။ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ေဝးလွ်င္ တစ္လံုးတစ္ေသာင္းခြဲရွိေစ ႏွစ္လံုးမွသံုးေသာင္းသာက်မည္။

အခုေတာင္းသည္က ေလး ေသာင္းခြဲ။ ကြၽန္မ မေပးႏုိင္ဟုဆို လိုက္သည္။ ႐ိုးသားသည့္သူျဖစ္ ေန၍သာ ကြၽန္မစက္ပစၥည္းမ်ား ကိုျဖဳတ္ယူမသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွပ္ခ်မသြားျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ထုိ႔အတြက္ ေတာင္းသည့္ေလး ေသာင္းခြဲကေပးသင့္ေၾကာင္းပင္ အေရးဆိုသည္။ ေမြးကတည္းက အေလးတံုးမ်ား၊ အားကစားပစၥည္း မ်ားႏွင့္ဖက္၍ႀကီးလာသည္ဟုပင္ ေျပာႏုိင္သည့္ကြၽန္မက ႏွပ္ခ်တိုင္းခံရေအာင္ ငတံုးမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့သည္။  ရန္ျဖစ္ သ ေလာက္နီးပါး ေျပာလိုက္ရၿပီး ေနာက္ဆံုးသံုးေသာင္းခြဲေပးလိုက္ ရသည္။

ကြၽန္မအခ်ိန္ႏွင့္ေငြမ်ား သာကုန္သြားသည္။ စက္ပစၥည္း မ်ားက ပ်က္ၿမဲအတိုင္း။ ႏွစ္ပတ္ ခန္႔အၾကာ ကြၽန္မအမ်ဳိးသားက ေနာက္ထပ္စက္ျပင္ဆရာတစ္ ေယာက္ေခၚလာသည္။ လိုအပ္လွ်င္ ပစၥည္းမ်ားလဲရန္ တစ္ပါ တည္းပါလာတာေတြ႕ရသည္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ကြၽန္မ စိတ္မဝင္စား၊ မယံုၾကည္ေတာ့။  သူလုပ္ေနသည္ကို ခဏေတာ့ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ ေတာ့ ဆက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ အိမ္ေပၚသို႔တက္ခဲ့လိုက္သည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ စက္ ေတြကိုလာစမ္းၾကည့္ဖို႔ အမ်ဳိး သားကလွမ္းေခၚသည္။ သင္တန္း ခန္းမထဲ ကြၽန္မျပန္ေရာက္သြား ခ်ိန္တြင္ စကူဒ႐ိုက္ဘာအခ်ဳိ႕ျပန္႔ က်ဲလ်က္။

စက္ေပၚတက္ၿပီး အသံုးျပဳလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကြၽန္မအံ့ၾသသြား ရသည္။ အသစ္နီးပါးအတိုင္း စက္ကအလုပ္လုပ္ေနသည္။ ၿပီး ေတာ့ ေနာက္တစ္လံုးကလည္း ထုိနည္းအတိုင္း ဘာပစၥည္းမွ လည္း အစားထုိးမလဲလိုက္ရ။ ဘယ္စက္ေတြကို လုပ္ေပးဖို႔လို ေသးလဲဟုဆိုကာ က်န္စက္မ်ား၏မူလီအခ်ဳိ႕ကို လိုက္က်ပ္ေပးေန ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့သူ႔ပစၥည္း မ်ားကိုသိမ္းကာ ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ လက္ခဘယ္ေလာက္က်သလဲ ဟုေမးလိုက္ခ်ိန္တြင္ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ငါးေထာင္ေတာ့ေပးပါ တဲ့။ ကြၽန္မက ငါးေထာင္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲဟု ဆိုေသာအခါ စကားမဆက္ေတာ့။ နည္းလြန္း လို႔ေျပာလိုက္မိသည့္ ကြၽန္မစကားက သူ႔အတြက္ေတာင္းလိုက္မိ တာမ်ားၿပီဟုပင္ ထင္ေနသည္။ တန္ရာတန္ေၾကးဆိုတာ ရွိပါ သည္။ သူေတာင္းသည့္ပမာဏ ထက္ပိုၿပီး ကြၽန္မေပးလိုက္ပါ သည္။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ ေသာ္လည္း သူေတာင္းသည့္ႏႈန္း က ပံုမွန္ေစ်းႏႈန္းျဖစ္ပါသည္ဟု ေျပာသြားေသးသည္။ အလုပ္ သမားမာနျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကြၽန္မေယာင္၍ပင္ ဦးၫြတ္လိုက္မိသည္။ မ်ဳိး႐ိုးျမင့္ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ပါသည္။

ဇာတိေသြးဇာတိမာန္တက္ ႂကြေစသည့္သီခ်င္းမ်ားထဲမွ ကြၽန္မႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္သီခ်င္းစာသားရွိသည္။‘မ်ဳိး႐ိုးက အထက္တန္းစားေလ’ဆုိသည့္စာ သားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ျမႇင့္ လိုက္သည့္သေဘာ။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကားေကာင္းသည့္သီခ်င္း စာသားမ်ားကိုေရးစပ္ၿပီး နားေထာင္ေကာင္းသည့္အသံၾသဇာ ျပည့္ျပည့္ျဖင့္သီဆိုတိုင္း ကြၽန္မတို႔မ်ဳိး႐ိုးျမင့္တက္မလာႏုိင္ပါ။ အထက္တန္းစားျဖစ္မလာႏုိင္ပါ။ အလုပ္ႏွင့္သက္ေသျပရန္ေတာ့ လုိပါလိမ့္မည္။ အလႊာအသီးသီးမွ ႏိုင္ငံသားတိုင္းတာဝန္ရွိသည္ဟု ကြၽန္မခံစားမိပါသည္။

7day daily