ဝိပႆနာက်င့္စဥ္ အဘယ္ေၾကာင့္က်င့္ၾကံသင့္သနည္း
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 5/16/2014 06:49:00 PM
စာဖတ္သူတို႔၏ ေနစဥ္အသက္ရွင္ေနထိုင္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္းမွန္းခ်က္ သိရွိလိုပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆမ်ားရဲ႕ ေျဖၾကားခ်က္က
“ငါကေတာ့ မိသားစု စားေသာက္ဖို႔ ေငြအလံုအေလာက္၊ အိမ္နဲ႔ ျခံရွိရင္ လံုေလာက္ပါျပီ၊ ေလာဘမၾကီး ေတာ့ပါဘူး”။ “ငါကေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ငါးႏွစ္လုပ္ျပီး ရန္ကုန္ျပန္လာ၊ အေမတို႔နဲ႔ အတူေနမယ္။”
“ငါကေတာ့ ဒီမွာမေနဘူးကြာ။ အေျခအေနအရပဲ။ ဟိုမွာ (နယူးေယာက္) အဆင္ေျပရင္ မိသားစုနဲ႔ အျပီးေျပာင္း မယ္”။ “ကပၸတိန္ဘဝနဲ႔ ငါးႏွစ္သေဘၤာလိုက္ျပီး အျပီးအနားယူျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနမယ္ကြာ”
“ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ အေမတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ေရႊဆိုင္ကိုပဲ ဆက္လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့၊ အေဖနဲ႔ အေမကို ေက်းဇူးဆပ္ရ မယ္”။ “မေလးမွာ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ နယ္မွာ ျပန္ရင္းႏွီးလုပ္စားမယ၊္ အသက္ၾကီးလာရင္ေတာ့ ဘုရားတရား လပ္ရမွာေပါ့ကြာ”
စသည္ျဖင့္စသည္ျဖင့္ ရွိၾကေလ၏။ စာဖတ္သူတို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္ကေကာ အဘယ္နည္း။
မိမိတို႔တြင္ ရွိေသာ အစြမ္း အစျဖင့္ ဘဝကို မည္မွ်ေမ်ာ္လင့္ထား သနည္း။ ေအာင္ျမင္မွုဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ပန္းတိုင္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔တြင္ရွိေသာ ေျခ၊လက္၊ ဦးေႏွာက္၊ စိတ္ စသည္ျဖင့္တို႔ျဖင့္ ရွင္သန္လုပ္ကိုင္ေနၾကရာတြင္ မိမိတို႔သ႑န္တြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ေလာဘကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ၾကသည္။ စည္းတားၾကသည္။ ေမးစရာတစ္ခုရွိသည္က စာဖတ္သူတို႔ ထင္သလိုျဖစ္ လာရဲ႕လား။ စာဖတ္သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္ရေလာက္ ေအာင္ ၾကိဳးစားလိုက္ႏိုင္လား။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိတို႔ ပညာေရးကိုပင္ အထေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏုိင္ခဲ့ျပီလား။ ဘဝသံသရာလို႔ မေျပာေသးႏွင့္။ လူ႔သံသရာကိုပဲ စဥ္းစားၾကပါကုန္၊ မ်ားလိုက္သည့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ၊ မ်ားလိုက္သည့္ မိသားစု၊ မ်ားလိုက္သည့္ သားသမီး၊ ဘိုး၊ေဘး၊ဘီ၊ဘင္ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုမ်ား၊ ဝမ္းသာမွုမ်ား၊ ငိုေၾကြးမွုမ်ား၊ ပူေဆြးမွုမ်ား တစ္လည့္စီ၊ တစ္လည့္စီ ၾကံဳၾကိဳက္ေနၾက သည္။ ထီေပါက္လွ်င္ ေပ်ာ္သည္။ အိမ္မီးေလာင္လွ်င္ ဝမ္းနည္းသည္။ သားသမီးေမြးဖြားလွ်င္ ဝမ္းသား၊ဝမ္းနည္းျဖစ္သည္။ ေသလြန္သူရွိလွ်င္ ဝမ္းနည္းမည္။
ဒါကို ဘဝဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္သည္။ ယခုဤစာကိုဖတ္ရွုေနေသာ စာဖတ္သူ မ်ားထဲ၌ ဝမ္းနည္းေနသူရွိမည္။ ဝမ္းသာေနသူရွိမည္။ ရည္းစားႏွင့္ အဆင္မေျပသူရွိမည္။ မိဘႏွင့္ အဆင္မေျပသူရွိမည္။ ထီေပါက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသူလည္းရွိမည္။ အေျဖရ၍ ေပ်ာ္ေနသူ လည္းရွိမည္။ စာရ၍ စိတ္ေက်နပ္သူလည္းရွိမည္။ စာမရ၍စိတ္ညစ္ေနသူ လည္းရွိမည္။ မ်ားလိုက္တဲ့ လူ၊ မ်ားလိုက္တဲ့ စိတ္အေျပာင္းအလဲ။ ျပီးေတာ့ ဒါေတြအားလံုး ပံုေသလိုက္ အျမဲျဖစ္တည္ေနမည္ဟု စာဖတ္သူတို႔ ယံုၾကည္ၾကပါသလား။
ယခုေပ်ာ္ေနသူတို႔ တစ္ခ်ိန္ဝမ္းနည္းရမည္။ ဝမ္းနည္းေနသူတို႔ တစ္ခ်ိန္ဝမ္းသာရမည္။ တရားသေဘာျဖင့္ၾကည့္ လွ်င္ ကုသိုလ္ကံ အခြင့္ေပးတုန္းခဏ ဝမ္းသာရသည္။ ကိုယ္စိတ္ ခ်မ္းသာရသည္။ အကုသိုလ္ကံ ႏွိပ္စက္သည့္ ဒဏ္ခံရ သည့့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဝမ္းနည္းရသည္။ ပူေဆြးရသည္။
ကုသိုလ္ေကာ၊ အကုသိုလ္ပါ ပူးတြဲလုပ္လာၾကေသာ လူသားမ်ား သည္ ေကာင္းသည္ႏွင္လည္း ၾကံဳမည္၊ ဆိုးသည္ ႏွင့္လည္းၾကံဳမည္။ ဝမ္းသာစရာၾကံဳတိုင္း ေပ်ာ္မည္။ေလာဘတက္မည္။ ဝမ္းနည္းစရာၾကံဳတိုင္း ငိုေၾကြးမည္။ ေဒါသထြက္မည္ ဆိုပါက ပူလိုက္ေအးလိုက္၊ နိမ့္လိုက္၊က်လိုက္ ဘဝကို ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနထုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနရေသာဘဝကို စာဖတ္သူတို႔ တြယ္မတ္ၾကသလား။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မညာတမ္း ဝန္ခံၾကည့္ ပါ။ ဘဝကို တြယ္မတ္ေပ်ာ္ေနမည္မွာ မလြဲပင္။ စိတ္ညစ္ေနတုန္းခဏသာ “ေသတာပဲေကာင္းတယ္။ ဘဝက စိတ္ကုန္ဖို႔ေကာင္းတယ္” ဟု ျငီးညဴေျပာဆိုၾကသည္။ တကယ္ဝမ္း သာေနသည့္ အခ်ိန္၌ “မင္းလည္း တစ္ေန႔ေသရမဲ့လူသားပါ” ဟုသြားေျပာလွ်င္ “မင္း တရားေတြေပါက္ေနျပီ။ ေတာထြက္ခ်င္ေနျပီလား” ဟုပင္ ေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆုိေခ်လိမ့္မည္။
မွန္ပါသည္။ စာဖတ္သူ တို႔ ၾကားေနက်စကားတစ္ခြန္းေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ လူသားတို႔ တစ္ေန႔ေသရမည္။ ေသကိုေသရမည္။
“ဟားဟား…တစ္ေန႔ေသရမွာကို မင္းမေျပာနဲ႔ လမ္းေဘး ကေလးေမးေတာင္သိတယ္” ဟု ေတြးျမင္ယူဆသူမ်ား လည္း ရွိၾကမည္။ တစ္ေန႔ေသရမည္ကို လူတိုင္းသိသည္။ တစ္ေန႔အုိရမည္။ နာရမည္ကို လူတိုင္းသိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထို အုိရျခင္း၊ နာရျခင္း၊ ေသရျခင္း ကိစၥတို႔ကို ေၾကာက္အမွန္တကယ္ေရာ ေၾကာက္ရႊံ႕ၾကသေလာ။ “အိုတယ္ဆိုတာ အလွပ်က္၊ အသားအရည္ပ်က္စီးတာ၊ နာတယ္ဆိုတာ ထိမိရွမိရင္။ ေသတာကေတာ့ ေသသြားတာေပါ့ကြာ” ဟု သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျဖၾကားဖူးသည္။ စာဖတ္သူတို႔ တကယ္ပဲ ေသရမည့္ ဝဋ္၊ နာရမည့္ ဝဋ္၊ အိုရမည့္ ဝဋ္ကို ခံစားသိျမင္ႏုိင္ၾကသလား။ တကယ္ပဲ သေဘာေပါက္၊ ေၾကာက္ရႊံ႕ၾက သလား။ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း ဟူေသာ စကားဆုိသူလည္း ရွိေခ်မည္။
လူသားတို႔ပင္မက သတၱဝါအားလံုး ေန႔စဥ္ရွင္သန္၊ လုပ္ကိုင္ၾကိဳးပမ္းရင္း တစ္ေန႔ အိုၾကမည္၊ နာရမည္၊ေသၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ဘဝဆက္တိုင္း ကိုယ္ ႏွင့္ စိတ္ ခ်မ္းသာျခင္းျပည့္စံုရန္ အလွဴအဒါန္းျပဳၾက သည္။ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ရန္၊ သီလမ်ားေစာင့္ၾက သည္။ကုသုိလ္ျပဳျခင္း သည္ ေကာင္းရာဘံုဘဝ သို႔ေရာက္ေစျပီး၊ အကုသိုလ္ျပဳမွုသည္ မေကာင္း ဒုကၡတိဘံုသို႔ ေရာက္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လူသားတို႔သည္ ဤ ၃၁ ဘံုတြင္ ၾကင္လည္ေနၾက ျခင္းျဖစ္ေခ်သည္။
စာဖတ္သူတို႔ ဘဝကိုခ်စ္သလား။ မိဘကိုခ်စ္သလား။ သားသမီးခ်စ္သလား။ ခ်စ္သူကိုခ်စ္သလား။ သူငယ္ခ်င္း ကို ခ်စ္သလား။ မိမိကိုယ္ကုိယ္ခ်စ္သလား။
ခ်စ္ၾကသည္။ အဝိဇၨာ (မသိမွု) ႏွင့္ ကပ္ျငိစြဲလမ္းမွု (တဏွာ) ထံုမြန္းမွုေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကသည္။ မုန္းၾကသည္။ ေလာဘ တက္ၾက သည္။ ေဒါသထြက္ၾကသည္။ ေကာင္းသည့္ ဟိတ္တရား (အဟိတ္) (အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေလာဘ) ယွဥ္သည့္ အခါ၌ ကုသိုလ္ျပဳၾက သည္။ ေကာင္းသည့္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားျပဳလုပ္သည္။ စိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းေစသည္။ မေကာင္းသည့္္ ဟိတ္တရား (ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ) ယွဥ္သည့္အခါ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္ အမွုမ်ား ျပဳလုပ္ၾကေခ်သည္။ စာဖတ္သူတို႔ ဘဝကို စိတ္မကုန္ေသးဘူးလား။
နက္ဖန္သြားလာရန္ ျပင္ဆင္ ေနၾက သည္။ စာေမးပြဲေျဖရန္ စာက်က္ေနၾကသည္။အသက္ ရွင္ ေနထိုင္ရရန္ ေန႔တိုင္း ရံုးတက္သည္။ အလုပ္လုပ္သည္။ စာဖတ္သူတို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္လား။ သြားေနလာေန၊ အိပ္ေန၊ ေျပာေန၊ စားေသာက္ေနသည္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသလား။ စာဖတ္သူတုိ႔ စိတ္ညစ္လာလွ်င္ တစ္မ်ိဳးေျပာမည္။ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ အခါ တစ္မ်ိဳးေျပာမည္။ လူတစ္ကိုယ္စိတ္တစ္မ်ိဳးမက။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္ေပါင္း အေထြေထြမ်ားလွသည္။ စိတ္ျဖစ္ပ်က္မ်ား ကေဋမကျဖစ္ပ်က္ေနသည္။
ဒါေတြအားလံုး (ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ၊ …..) တို႔ကို ေသခ်ာသိျမင္လာလွ်င္ ဝိပႆနာ တရားအား ထုတ္ၾကည့္ ပါ။ ဝိပႆနာ ဟူသည္ ရုပ္ႏွင့္ နာမ္တရားတို႔၏ အနိစၥ (ပ်က္ျခင္း)၊ ဒုကၡ (နာျခင္း)၊ အနတၱ (အစိုးမရျခင္း) တရားတို႔ကို သိျမင္လာေအာင္ ၾကိဳးစားက်င့္ၾကံအား ထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရုပ္ႏွင့္ ခႏၶာတုိ႔၏ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ျခင္း ဟူသည္ကား အဘယ္နည္း။
စာဖတ္သူတို႔ ဝမ္းနည္းစရာကိစၥၾကံဳခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကာလ ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ သည့္ အခ်ိန္ကာလကို ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ ထိုအခ်ိန္က စာဖတ္သူတို႔ ရင္တြင္းမီးေလာင္၊ ဗလဆူပြ၊ ေသာကမီးမ်ား ေတာက္ေလွာင္ေနသည္။ ေျပာခ်င္ရာေျပာသည္။ စိတ္ထင္ရာလုပ္ ခဲ့သည္။ ယခုအခါ ယင္းလုပ္ရပ္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါေခ်။ မွားေနတာေတြ႕သည္။ မွန္ေနတာေတြ႕သည္။ ေဒါသထြက္ခဲ့သည့္ အခါ မိမိတို႔ ၏ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားမ်ားကုိ ျပန္ျမင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းပူေဆြး သည့္ အခ်ိန္က ရုပ္ႏွင့္ နာမ္တရားႏွင့္ ယခုအခ်ိန္ ရုပ္ႏွင့္ နာမ္တရား ႏွိုင္းယဥ္ၾကည့္ပါ။ လားလားမွ မအပ္စပ္ သည္ကို ေတြ႕ရေခ်မည္။ ဤသည္ကား အလြယ္ကူဆံုးဥပမာ ျဖစ္သည္။
စိတ္တို႔သည္ စကၠန္႔တိုင္း၊ စကၠန္႔တိုင္းတြင္ ကေဋမကျဖစ္လိုက္ပ်က္ လိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ဤျဖစ္ပ်က္ေနမွုကို သတိကပ္သိရိွသူ အင္မတန္နည္းပါးသည္။ အရိယာ၊ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သာသိေခ်လိမ့္မည္။ သိလွ်င္ ဘာအက်ိဳးထူးသနည္း။ စကၠန္႔တိုင္းျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ သေဘာကို နားလည္လာသည့္အခါ အသိဥာဏ္ဝင္လာ သည္။
ထိုအခါ ေလာဘနည္းလာသည္။ ေဒါသနည္းလာသည္။ ေမာဟအေမွာင္မိုက္မ်ား ေပ်ာက္ပ်က္လာရ သည္။ တစ္ခဏ ေလ့လာဆန္းစစ္သိရွိလွ်င္၊ တစ္ခဏ ကိေလသာ အပူမီးျငိမ္းသည္။ တစ္ဘဝစာ ခႏၶာဥာဏ္ ေရာက္က်င့္ၾကံႏုိင္လွ်င္ ဘဝမရွည္လ်ာေတာ့ပဲ ရုပ္၊နာမ္အျပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသည္။
ဘယ္လိုက်င့္မလဲ။ စာဖတ္သူတုိ႔ ဝိပႆာက်င့္ရန္ နည္းလမ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဆရာေတာ္၊ရွင္ရဟန္းမ်ားပင္မက လူပုဂၢိဳလ္ဆရာသမားမ်ားစြာက နည္းလမ္းညြန္ၾကားျပသ ထားသည္။ မိုးကုတ္ဝိပႆနာ၊ မဟာစည္ဝိပႆနာ စသည္ျဖင့္ က်င့္စဥ္နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနေသာ္လည္း အားလံုး ဗုဒၶတရားေတာ္အတိုင္း က်င့္စဥ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သတိပဌာန္ တရား ေလးမ်ဳိးတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ေဗာဓိပကၡိယတရား (မဂ္ဥာဏ္သင္းအပင္း) အားလံုး အတူတူသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိပႆနာတရားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ က်င့္ၾကံအား ထုတ္ေစလိုသည္။
ဆိုရိုးတစ္ခုက အရြယ္သုံးပါးခြဲ၍ ေနာက္ဆံုးအရြယ္မွသာ တရားအားထုတ္ရန္ လမ္းညြန္သည္။ ယင္းကား မွားယြင္းသည့္ အယူအဆျဖစ္သည္။ လူဟူသည္ မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည္႔ ရက္ ေသရမည္ကို ၾကိဳမသိေခ်။ ဝိပႆနာတရား မက်င့္ၾကံ အားမထုတ္ထားလွ်င္၊ ေရာက္ တတ္ရာရာဘံု ဘဝ ေရာက္သည္။ အပါယ္ငရဲက်သည္။ လူျပန္ျဖစ္သူရွားေသာ္လည္းျဖစ္သူ လည္းရွိမည္။ နတ္ျပည္ေရာက္မည္ စသည္ျဖင့္ အားလံုး ၃၁ ဘံုအတြင္းတြင္သာျဖစ္သည္။
ဝိပႆာနာက်င့္ၾကံအားထုတ္ပါက နိဗၺာန္ေရာက္ရန္ ဥာဏ္မေပါက္ေသးလွ်င္ပင္၊ ဘဝဆက္တိုင္းအက်ိဳးမ်ားလွသည္။ ယခုဘဝမရေသးလည္း ေနာက္ ဘဝတစ္ခုတြင္ ဆက္လက္က်င့္ၾကံႏိုင္ ရန္ ဓာတ္ခံအေထာက္ အကူျပဳသည္။
နိဗၺာန္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။
နိဗၺာန္ဟူသည္ ရုပ္၊နာမ္ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ၊ ကိေလသာ ကင္းရာ၊ကုန္ရာရပ္ျဖစ္သည္။ ထုိအရပ္တြင္ အခ်စ္မရွိ၊ အမုန္းမရွိ၊ ေပ်ာ္ရႊင္၊ဝမ္းနည္း၊ဝမ္းသာ၊ ပူေဆြးတို႔မရွိ။ ခ်စ္သူမရွိ၊လူမရွိ၊ နတ္မရွိ၊ မိတ္ေဆြမရွိ၊သူငယ္ခ်င္းမရွိ။ ၃၁ဘံုမွ လြတ္ကင္းေသာ ရုပ္ေကာ၊ နာမ္ပါမရွိသည့္ အရပ္ေဒသျဖစ္သည္။ စာဖတ္သူတို႔ အမွန္တကယ္ေကာ နိဗၺာန္ဟူေသာ အရပ္သို႔ သြားလိုသည့္ ဆႏၵျပင္းျပၾကကုန္ေလာ။ လက္ရွိလူေနမွုဘဝကို ခင္တြယ္ေနသူတို႔ အတြက္ ေတြေဝရမည့္ေမး ခြန္းျဖစ္ေခ်သည္။ ဘဝကို စြဲလမ္းသည့္ တဏွာေၾကာင့္ ယခုပင္ နိဗၺာန္ပို႔ေပးမည္ ဆုိလွ်င္ေတာင္ ျငင္းဆန္ၾကမည့္ သူမ်ားရွိေခ်လိမ့္မည္။ မည္သု႔ိပင္ဆုိေစကာမူ စာဖတ္သူတို႔ ဝမ္းနည္း၊ပူေဆြး၊ ေသာက ပရိေဒဝမ်ားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဤစာကို ျပန္လည္ႏွလံုးသြင္း စဥ္းစားၾကည့္ေစလိုသည္။ ငါတကယ္ေကာ လူ႔ဘဝအဓိပၸါယ္သိျပီလား။ ငါဘာလုပ္သင့္သလဲ။ စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္မိ သည့္အခ်ိန္အခါ ရွိလာေခ်မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူတို႔ ၾကိဳးစားပါ။ ဘဝအတြက္ၾကိဳးစားပါ။ ရွာေဖြပါ။ စားေသာက္ပါ။ အစြမ္းရွိသမွ် ေငြရွာ၊ ေအာင္ျမင္မွုရွာျပီး မိဘလုပ္ေကြ်း ပါ။ ေက်းဇူးဆပ္အပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းကို ဆပ္ပါ။ ေလာဘ ကို ေဘာင္ခတ္ျပီး ဤမွ်ဆိုေတာ္ေလာက္ျပီဟု မေရာင့္ရဲ႕ပါႏွင့္။ မပ်င္းရိပါႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ေလာဘကင္းရမည္။ ေဒါသကင္းရမည္။ လုပ္သမွ် ကိစၥရပ္မ်ားအေပၚ အဝိဇၨာ၊ တဏွာ ဖံုးဖိမွုအလႊာပါးရန္ သတိႏွင့္ အျမဲယွဥ္ႏွလံုးသြင္းလုပ္ကိုင္ေစလိုသည္။ ေဒါသ ထြက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းသိ၊ ေလာဘတက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းသိ၊ ေလာကီလုပ္ငန္းေဆာင္တာကို အကုသိုလ္နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေသာ နည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ပါ။
မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ အလုပ္ျဖစ္သည့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ တို႔ကို ေလာကီအလုပ္လုပ္ေနစဥ္တြင္ပင္ေတာင္မွ မပ်က္မကြက္ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ပါ။ ဒါနျပဳရန္လြယ္သည္။ သီလေစာင့္ရန္လြယ္သည္။ ဘာဝနာကား အခ်ိန္ေပးျပဳလုပ္အပ္သည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္လံုးတြင္ တစ္ရက္အခ်ိန္မေပးႏုိင္လွ်င္ေတာင္၊ တစ္နာရီခန္႔ေတာ့ေပးေစလိုသည္။
သို႔ေသာ္ ဘာဝနာအလုပ္က ေလာကီအမွုကိစၥတို႔လုပ္တိုင္း လည္း ျဖစ္ပ်က္ တရားကို ရွုသိႏိုင္သျဖင့္ တကူးတကအခ်ိန္မေပးႏုိင္ လွ်င္ေတာင္မွ သတိကပ္တိုင္းလုပ္ႏိုင္ သည့္ ကိစၥရပ္ ျဖစ္ေခ်သည္။
စာဖတ္သူတို႔ ေလာကီဘဝရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာထားၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ ရင္း ေလာကုတၱရာလုပ္ငန္းမ်ားကို မပ်က္မကြက္ျပဳလုပ္ကာ ဝိပႆနာက်င့္စဥ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားထူး၊တရားျမတ္မ်ား ရရွိႏိုင္ၾကပါေစ။
--
ေအာင္ခမ္း(ရိုးရာေလး)
