ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ (၂)
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 5/17/2014 11:41:00 AM
မိုးသု (မႏၲေလး)
ကိုရင္ေတြ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တ့ဲအခါမွာ စာေအာင္ပြဲ အခမ္းအနား က်င္းပၿပီး စာေမးပြဲေအာင္ ကိုရင္ေတြကို ဆုေပးဖို႔ဆုိၿပီး ဒကာ ဒကာမေတြဆီကို အလွဴခံျပန္ပါတယ္။ ဒကာ ဒကာမေတြ လွဴတဲ့အတုိင္း ဆုိရင္ စာေအာင္ကိုရင္ တစ္ပါးကို သံုးသိန္းေက်ာ္ေလာက္ ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုရင္တစ္ပါးကို ငါးေထာင္ေလာက္ပဲ ေပးၿပီး က်န္တာကို သူတုိ႔ ႏွစ္ပါးက ခြဲေဝၿပီး ယူၾကပါတယ္။ ကိုရင္ေတြ အသက္ တစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိလာရင္ သူတုိ႔ႏွစ္ပါးကို ခံတန္တန္ လုပ္လာမွာမုိ႔ ပဲခူးက စာသင္တုိက္ႀကီးကို ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီလို ေမြးျမဴေရး လုပ္စားၾကတာ အခုဆုိရင္ တစ္ပါးကို လံုးခ်င္းတုိက္ ႏွစ္လံုးစီေလာက္ ပိုင္ဆုိင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းတစ္ပါးက မိမိသူ႔ဆီ အလည္သြားတုန္းက ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ မိမိသူငယ္ခ်င္း ရဟန္းကိုေတာင္မွ စီးပြားေရးဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးလံုး မလြန္ဆန္ဝံ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက “ငါ့တပည့္ေလးကို ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ေနတုန္း မင္းတုိ႔ေက်ာင္းမွာ ေနခြင့္ေပးလိုက္ပါ” လို႔ ေျပာၾကားတာေၾကာင့္ မထားခ်င္ဘဲ ထားရတာပါ။ သူတုိ႔ႏွစ္ပါး အေၾကာင္းကို မိမိသူငယ္ခ်င္းက ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိရွိသြားတာေၾကာင့္ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာင္းကေန ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေတာရြာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား အေနနဲ႔လည္း မိမိတုိ႔တပည့္ ကိုရင္ေလးေတြကို ၿမိဳ႕က စာသင္တုိက္မ်ားကို စာသင္ဖို႔ ေစလႊတ္တဲ့အခါမွာ အမွန္တကယ္ သာသနာ့ တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စာသင္တုိက္ ဟုတ္မဟုတ္ ဆုိတာ ေလ့လာစိစစ္ၿပီးမွ ပုိ႔သေပးသင့္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ရင္းႏွီးမႈနဲ႔ မေလ့လာ မစူးစမ္းဘဲ ပို႔မေပးသင့္ပါဘူး။
သာသနာ့ ဝန္စီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ခ႐ိုနီဘုန္းႀကီး စီးပြားေရးဘုန္းႀကီးေတြ အေၾကာင္းကို သိသေလာက္သာ ေျပာျပေရးျပရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ မဟာျဗေဟၼ လွ်ာကုေဋျဖင့္ ႏွစ္လအသေခ်ၤ ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ေျပာလုိ႔လည္း ကုန္ဆံုးႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ ဆုိတာကလည္း အခုေခတ္က်မွ ေပၚေပါက္လာတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္ ကာလတုန္းကတည္းက ရွိေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ တခ်ိဳ႕ထဲက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဘုန္းႀကီး ခ႐ိုနီတစ္ပါး အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို ေကာ႑ည အမွဴးရွိေသာ ပုေရာဟိတ္ႀကီးမ်ား လကၡဏာေတာ္ကို ဖတ္စဥ္အခါတုန္းက ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ရွစ္ေသာင္းတုိ႔ဟာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ မင္းသား စၾကဝေတးမင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ သဗၺညဳဘုရားပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္အိမ္လွ်င္ သာကီဝင္ မင္းသား တစ္ေယာက္ကို အေလာင္းေတာ္ မင္းသားရဲ႕ အၿခံအရံအျဖစ္ ေပးၾကကုန္အံ့လုိ႔ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီးထံမွာ ဝန္ခံကတိျပဳ စကား ေျပာၾကားၾကပါတယ္။ ေနာင္အခါ အေလာင္းေတာ္မင္းသား သဗၺညဳဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့အခါမွာ ခံဝန္ ကတိစကား အတုိင္းပဲ မိမိတုိ႔ရဲ႕ သားမ်ားကို ရဟန္းျပဳေစ၍ ဘုရားရွင္အထံေတာ္ကို ပို႔ၾကပါ တယ္။ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ခံဝန္ ကတိစကား အတုိင္းဆုိရင္ သာကီဝင္မင္းသား ရဟန္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းတိတိ ရွိရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မင္းသား ေျခာက္ေယာက္က ရဟန္းမျပဳေသးဘဲ ေနတာေၾကာင့္ သာကီဝင္မင္းသား ရဟန္းရွစ္ေသာင္း ျပည့္ဖို႔ ရဟန္းေျခာက္ပါး လိုေနပါတယ္။
ရဟန္းမျပဳၾကေသးတဲ့ မင္းသားမ်ားကေတာ့ ၁။ ဘဒၵိယမင္းသား ၂။ အႏု႐ုဒၶါမင္းသား ၃။ အာနႏၵာမင္းသား ၄။ ဘဂုမင္းသား ၅။ ကိမိလမင္းသား ၆။ ေဒဝဒတၱ မင္းသားတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမင္းသား ေျခာက္ေယာက္ ရဟန္းမျပဳၾကေသးဘဲ ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ၾကရတဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တုိ႔က “ဒီမင္းသား ေျခာက္ေယာက္ဟာ ရဟန္းျပဳၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕အထံမွာ အၿခံအရံအျဖစ္ မေနၾကဘူး။ ဒီမင္းသားေတြဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕” စသျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕ အတင္းဆိုစကား ေျပာၾကားၾကတာေၾကာင့္ မင္းသား ေျခာက္ေယာက္လံုး ဥပါလိ အမည္ရွိတဲ့ ဆတၱာသည္နဲ႔အတူ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ၿပီး ရဟန္းျပဳၾကပါတယ္။
သာသနာေတာ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံက ရဟန္းအရင္ျဖစ္တဲ့သူကို ေနာက္မွ ရဟန္းျဖစ္တဲ့သူက အ႐ိုအေသ ျပဳရပါတယ္။ မိမိထက္ တစ္စကၠန္႔မွ် ေစာၿပီး ရဟန္းျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အ႐ိုအေသ ျပဳရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသား ေျခာက္ေယာက္ဟာ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ဆုိတဲ့ ဇာတိမာန္ကို ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အေနနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ကြၽန္ျဖစ္တဲ့ ဥပါလိဆတၱာသည္ကို အရင္ရဟန္းျပဳေစၿပီးမွ မင္းသား ေျခာက္ေယာက္က ရဟန္းျပဳၾကပါတယ္။ မင္းသား ေျခာက္ေယာက္ဟာ လူ႔ဘဝက မင္းသား ဆုိေပမယ့္ ကြၽန္ျဖစ္တဲ့ ဥပါလိက သူတုိ႔အရင္ ရဟန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဥပါလိနဲ႔ ေတြ႔တုိင္း သူတုိ႔ကပဲ ရွိခုိးကန္ေတာ့၍ အ႐ိုအေသ ျပဳၾကရပါတယ္။ အံ့ခ်ီးေလာက္တဲ့ မင္းသားေတြပါပဲ။ ေနာင္အခါမွာ အရွင္ဥပါလိမေထရ္၊ အရွင္ဘဒၵိယမေထရ္၊ အရွင္ကိမလမေထရ္၊ အရွင္ဘဂုမေထရ္၊ အရွင္အႏု႐ုဒၶါမေထရ္တုိ႔ဟာ ရဟႏၲာမ်ား ျဖစ္သြားၾကၿပီး အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကေတာ့ ေသာတာပန္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အရွင္ေဒဝဒတၱ မေထရ္ကေတာ့ ပုထုဇဥ္ဘဝနဲ႔ပဲ စ်ာန္အဘိညာဥ္ေတြကို ရရွိပါတယ္။
ေနာင္အခါ ေကာသမၺီျပည္မွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ကို လာေရာက္ၾကတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ။ အရွင္ဘဒၵိယ၊ အရွင္ကိမိလ၊ အရွင္ဘဂု အရွင္အႏု႐ုဒၶါ၊ အရွင္အာနႏၵာတုိ႔ေကာ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနၾကပါသလဲ” စသျဖင့္ ရဟန္းငယ္ေတြကို ေမးျမန္း စံုစမ္းၾကေပမယ့္ “အရွင္ေဒဝဒတ္ ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးေနပါသလဲ” လိ႔ု တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် မေမးျမန္း မစံုစမ္းၾကပါဘူး။ အရွင္ေဒဝဒတ္ သီတင္းသံုးရာကို တကူးတက သြားေရာက္ လွဴဒါန္းျခင္းလည္း မျပဳၾကပါဘူး။
ထိုအခါမွာ “ဤသူတုိ႔သည္ ငါနဲ႔အတူတကြ ရဟန္းျပဳသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏။ သူတု႔ိသည္လည္း မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ ငါသည္လည္း မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ငါ့ကိုကား ဘယ္သူကမွ ေမးျမန္းစံုစမ္းျခင္း၊ လာေရာက္လွဴဒါန္းျခင္း မျပဳၾက။ သူတုိ႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသေလာက္ ငါ့ကိုကား ဘယ္သူမွ မသိၾက။ ငါသည္ သူတုိ႔နဲ႔ တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ေအာင္၊ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားေအာင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ျပဳလုပ္ရပါအံ့နည္း။ ဗိမၺိသာရ မင္းႀကီးသည္လည္း ေသာတာပန္ ျဖစ္၏။ ေကာသလမင္းႀကီးသည္လည္း ဘုရားရွင္ႏွင့္ အလြန္အကြၽမ္းတဝင္ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါသည္ ထိုမင္း ႏွစ္ပါးအား ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုး၍ သိမ္းသြင္းျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္။ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးသည္ကား ငယ္ရြယ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူအား လူဆုိးျဖစ္မည္၊ လူေကာင္းျဖစ္မည္ဟု မခြဲျခားႏုိင္ေသး။ ငါသည္ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးကို ဆြဲေဆာင္ သိမ္းသြင္းေပေတာ့အံ့” လို႔ မာနနဲ႔ ယွဥ္ေသာ အလိုေလာဘျဖင့္ ႀကံစည္ စဥ္းစားပါတယ္။
အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ သူရဲ႕ ႀကံစည္ စဥ္းစားမႈကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္အတြက္ ေကာသမၺီျပည္ကေန ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ရွိ အဇာတသတ္ မင္းငယ္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲသုိ႔ အဘိညာဥ္တန္ခိုးရဲ႕ စြမ္းအားကို အသံုးျပဳ၍ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ သြားေရာက္ပါတယ္။ အဇာတသတ္ မင္းသားရဲ႕ အပါးထံကို သြားေရာက္တဲ့အခါမွာ ရဟန္းအသြင္နဲ႔ မသြားေရာက္ဘဲ မိမိကိုယ္ကို လုလင္ငယ္ တစ္ေယာက္အသြင္ ဖန္းဆင္ကာ အလြန္အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းထန္ေသာ ေႁမြေလးေကာင္ကို လက္ေျခတု႔ိ၌ ရစ္ပတ္ေနေစ၍ လည္းေကာင္း၊ ေႁမြတစ္ေကာင္ကို ဆြဲႀကိဳးကဲ့သုိ႔ လည္ပင္းမွာ ရစ္ပတ္ေနေစ၍ လည္းေကာင္း၊ တစ္ေကာင္ကို ဦးေခါင္းေပၚ၌ ကရြတ္ေခြကဲ့သို႔ တင္ထား၍ လည္းေကာင္း၊ တစ္ေကာင္ကို ပခံုးေပၚ၌ ေနေစ၍ လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေႁမြတုိ႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ အဇာတသတ္ မင္းသားငယ္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို သက္ဆင္းလိုက္ပါတယ္။
အဇာတသတ္ မင္းသားငယ္ေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ “သင္ဘယ္သူလဲ” လို႔ ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ “ငါ ေဒဝဒတၱရဟန္း ျဖစ္တယ္” လုိ႔ ေျဖၾကားၿပီးေတာ့ ဒုကုဋ္သပိတ္သကၤန္း ပရိကၡရာ စံုလင္စြာျဖင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ရဟန္းအသြင္ကို ျပန္လည္ ဖန္ဆင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေသာ တန္ခိုးျပသမႈကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အဇာတသတ္ မင္းသားငယ္ေလးဟာ အရွင္ေဒဝဒတ္ကို အလြန္အကဲ ၾကည္ညိဳသြားၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ဆြမ္းအုပ္ငါးရာ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ဆြမ္းအုပ္ငါးရာ ေန႔စဥ္ရရွိျခင္း ဟူေသာ-လာဘကို သာမက အ႐ုိအေသ ျပဳခံရျခင္း ဟူေသာ-သကၠာရ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားျခင္း ဟူေသာ-သိေလာကကိုပါ ထပ္မံလိုလား ျပန္တာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေနရာကိုပါ ရယူလိုတဲ့ ေလာဘ ျဖစ္ေပၚပါတယ္။ အဲဒီလို ေလာဘစိတ္ ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳက္နက္ အရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ စ်ာန္အဘိညာဥ္ တန္ခိုးေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။
အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ မင္းႏွင့္တကြေသာ ပရိသတ္တုိ႔အား တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆး တုိက္ေကြၽးေနေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ၿပီး “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ယခုအခါ အိုမင္းႀကီးရင့္ေသာ အရြယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာကို ခံစား၍ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ကိုယ္စား ရဟန္းအေပါင္းအား အႀကီးအမွဴးလုပ္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ပါအံ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တပည့္ေတာ္အား အာဏာလႊဲေျပာင္း၍ ေပးေတာ္မူပါ” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ “သင့္လို သူတစ္ပါးတုိ႔ ေထြးပစ္ထားေသာ တံေတြးကို စားသူအား ရဟန္းပရိသတ္၏ အႀကီးအမွဴး အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေနရာကို မေပးႏုိင္” လို႔ ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေတာ္မူကာ အရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္။
ဆက္စပ္
ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ ၁
ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ ၂
ဘုန္းႀကီးခ႐ိုနီ ၃
thevoicemyanmar
