ကန္စြန္းရြက္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/28/2014 06:23:00 PM

အဖိုးနည္းေသာ္လည္း အာဟာရတန္ဖိုးတြင္ မ်ားျပားလွသည့္ ေရႊထုတ္သည့္ျမပ၀ါပမာ ဟင္းရြက္ကိုျပပါ ဟုဆိုပါလွ်င္ ကန္စြန္းရြက္ကို ျပရပါလိမ့္မည္။

ကန္စြန္းရြက္တြင္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိသည္။ ေရ၌ ေပါက္ေသာ ကန္စြန္းရြက္ႏွင့္ ကုန္းကန္စြန္းရြက္ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိေပသည္။ ေရကန္စြန္းသည္ အရိုးပြ၍ ကုန္းကန္စြန္းမွာမူကား အရိုးက်စ္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ ကန္စြန္း၏ အေရာင္အဆင္းတြင္ အနီႏွင့္အျဖဴဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိျပန္သည္။

အျဖဴဟုဆိုေသာ္လည္း အေရာင္မွာ စိန္းဖန္႔ဖန္႔ရွိသည္။
စားသံုးရာတြင္ ေရ၌ေပါက္ေသာ ကန္စြန္းျဖဴနီ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ခ်ဥ္ေရခ်က္၍ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာ္၍လည္းေကာင္း၊ ကန္စြန္းညႊန္႔ကို တို႔စရာအျဖစ္လည္းေကာင္း ငွကေပ်ာအူတိုင္ပါးပါးလွီးၿပီးႏွင့္အတူ ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္၍ လည္းေကာင္း စားသံုးႏိုင္သည္။

ကန္စြန္းရြက္ကိုေၾကာ္၍စားရာတြင္ ျပည္ႀကီးငါးႏွင့္ေရာ၍လည္းေကာင္း ၾကက္သားႏွင့္ေရာ၍ ေကာ္ရည္ ေခါက္ဆဲြတြင္ ထည့္၍လည္းေကာင္း၊ ကန္စြန္းရြက္သႏွပ္လုပ္၍ စားျခင္း၊ မိႈႏွင့္ေရာခ်က္စားျခင္း၊ အာလူး ကက္သလစ္တြင္ ဌာပနာအျဖစ္ထည့္၍ သံုးျခင္းတို႔သာမက အျခားနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စားသံုး ႏိုင္ၾကသည္။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကန္စြန္းရြက္မ်ားမွ အရြက္ႏုမ်ားကို ေရေႏြးေဖ်ာ၍ျဖစ္ေစ၊ မေဖ်ာပဲျဖစ္ေစ တို႔၍ စားႏိုင္သည္။ ကန္စြန္းအရြက္ႏွင့္ အရိုးတို႔ကို ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေၾကာ္ခ်က္ခ်က္၊အျခားဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားႏွင့္ေရာ၍ ေၾကာ္ခ်က္ ခ်က္ သႏွပ္လုပ္ ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္၍ လည္းေကာင္း စားသံုးၾကပါေသးသည္။
မိႈဟင္းခ်က္၌ ကန္စြန္းအနည္းငယ္ထည့္ခ်က္က ေဘးကင္းေစသည္။ မိႈဆိပ္ေတာက္ခဲ့ေသာ္ ကန္စြန္းရြက္ကို ျပဳတ္၍ ေသာက္ျခင္းျဖင့္ အဆိပ္ေျပႏိုင္သည္။

ကန္စြန္းရြက္တြင္ ပးိုစိမ္းေကာင္းေလးမ်ားပါတတ္သျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ေရထဲစိမ္၍ ဆားခတ္ထားရန္ လိုသည္။ ထိုပိုးေကာင္ေလးမ်ား ေရေပၚသို႔ တက္လာေသာ အခါ ေရကိုသြန္ပစ္လ်ွက္ ေရသန္႔သန္႔ႏွင့္ တစ္ဖန္လႈပ္၍ လႈပ္၍ ေပးရပါသည္။ ကန္စြန္းရြက္ခ်က္လ်ွင္ ဆားခပ္ရာတြင္ အျခားဟင္းမ်ားထက္ ေလွ်ာ့၍ ထည့္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အစာမ်ားမွာ ကန္စြန္းအျမစ္ႏွင့္ ႏွမ္းမႈန္႔ျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္ေဆးပညာအလုိအရ

အဂၤလိပ္ေဆးပညာအလိုအရ ကန္စြန္းရြက္တြင္ ေရေငြ႔ဓာတ္၊ ကစီဓာတ္၊ထံုးဓာတ္ႏွင့္ ဗီတာမင္ ေအႏွင့္စီ ဓာတ္တို႔ ပါ၀င္သည္။ အရိုးႏွင့္ ကလာပ္စည္းမ်ား တည္ေဆာက္မႈကို အားေပး၍ ခႏၶာကိုယ္သန္မာ ထြားႀကိဳင္းေစသည္။ မ်က္စိၾကည္လင္ေစသည္။ အာရံုေၾကာမ်ား၊ သြားမ်ားေကာင္းမြန္ေစၿပီး အသားအေရစိုျပည္ေစသည္ဟုဆို၏။

ေရွးျမန္မာေဆးက်မ္းမ်ားအလိုအရ

ဓာတုရသႏွင့္ ရသဓာတုက်မ္း၌ ေဖာ္ျပထားပံုမွာ ကန္စြန္းရြက္သည္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ေအာင့္ေသာ အနာကို ပယ္ႏိုင္၏။ အာေပါဓာတ္ကို ေၾကေစတတ္၏။ ေတာင္ကန္စြန္းသည္ ေသြးႏွင့္သင့္၏။ ေၾကလည္း ေၾကေစတတ္၏။ တိမ္စဲြေသာ အနာကိုလည္း ပယ္နိုင္၏။

ေရွးေဆးအဘိဓာန္ေဆးက်မ္းမ်ားအလိုအရ ၀မ္းမီးေျဖာင့္ညီ၏။ သုတ္ကို ပြားေစတတ္၏။ ရူးေသာအနာကို လည္းေကာင္း၊ သည္းေျခႏွင့္ယွဥ္ေသာ အနာကိုလည္းေကာင္း ခ်မ္းသာေစတတ္၏။ ကန္စြန္းရိုးသည္ သည္းေျခမပြား၊ ပူေသာအနာကို ခ်မ္းသာေစတတ္၏။

ဥတုေဘာဇနက်မ္းအလိုအရ

ကန္စြန္းရြက္သည္ ခ်ိဳ၏။ နို႔ရည္သုတ္တို႔ကို ပြားေစတတ္၏။ ထို႔အျပင္ ကန္စြန္းရြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေရွးျမန္မာသမားေတာ္မ်ား ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္အရ သိထားသည္မွာ-

၁။ ငန္းမန္းရွိေသာ အနာကို ဆြတ္လိမ္းျခင္းအားျဖင့္ ငန္းမန္းေက်ေစႏိုင္၏။

၂။ ေရ၌ျဖစ္ေသာ ပိုးတို႔ကို ပယ္တတ္၏။

၃။ ႏူနာေရာဂါ၌ အက်ိဳးုျပဳတတ္၏။

၄။ ကာမစိတ္ကိုထက္သန္ေစတတ္၏။

၅။ ကန္စြန္းရြက္ကို ညွစ္၍ရေသာ သတၳဳရည္သည္ မီးေလာင္နာ၊ ေရငတ္ျခင္း၊ ဆီးႏွင့္စပ္ေသာ ေရာဂါတို႔ကို ေပ်ာက္ေစ၏။

၆။ ရက္က်န္ဖ်ား၊သိႏိ႖ပါတ္ဖ်ားတို႔ကို ႏိုင္၏။

၇။ ဘိန္းႏွင့္စိန္အဆိပ္မ်ားကို ေျပေစတတ္၏။

၈။ ေသြး၀မ္း၊ ပူေလာင္ေသာအနာ၊၀ါသင့္နာ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊အသည္းႏွင့္စပ္ေသာ အနာတို႔ကို အက်ိဳးျပဳ၏။

ကန္စြန္းရြက္ကား တန္ဖိုးနည္းေသာ္လည္း အေနာက္တိုင္း အဂၤလိပ္ေဆးပညာအယူအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာက်မ္းအသီးသီး၏ အယူအဆအရလည္းေကာင္း သာမာန္မွ် စားသံုးေသာ အာဟာရအျဖစ္သာမက လြန္စြာမွ ေဆးဖက္၀င္လွပါသည္။

(မွတ္ခ်က္။ တကၠသိုလ္စိုးမိုးႏိုင္ေရးသားေသာ ဥတုဓာတ္စာ သဘာ၀ေဆးပညာ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)

MOI Webportal Myanmar