အန္ကယ္လပ္ကီး - ဇာဂနာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/04/2014 10:36:00 PM

အမွန္ကေတာ့ ေသမွမလြမ္းခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲရိွေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖေရာ အေမပါ ကြယ္လြန္သြားၾကသည္။ အေဖ့ကိုလြမ္းေသာ၊ အေမ့ကို တမ္းတေသာစာေတြ ကၽြန္ေတာ္ မေရးျဖစ္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါးသည္ သူတို႔၀န္တာ ေက်ခဲ့ၿပီ။

အန္ကယ္လပ္ကီးဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္စႏိုးေခၚေသာ ဦး၀င္းတင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို ထားခဲ့ၿပီ။ ေမြးကတည္းက ေသဖို႔ပါလာၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ အန္ကယ္လပ္ကီးသည္လည္း ေသရမည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသရဦးမည္။ သို ့ေသာ္ အန္ကယ္လပ္ကီးကား သူ႕၀န္တာေက်ခဲ့ၿပီ။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၏ ၾသဂုတ္လဆန္းမွာ ဘားလမ္းထဲက စပယ္ဦး ဦးတင္စိုး႐ံုးခန္းထဲ လူေတြစံုၾကသည္။ စာေပႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား စုေပါင္း လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ဆိုသည္။ ဦးေဆာင္သူက ဦး၀င္းတင္။ ထိုစဥ္က သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုန္ရဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာရွင္မ်ား အဖြဲ႕ (ဒါမွမဟုတ္) အႏုပညာရွင္မ်ား သမဂၢလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္သည္။ အန္ကယ္လပ္ကီးက ၿပံဳးၿပံဳးေလးႏွင့္ ေခါင္းခါသည္။ စာေပက ေရွ႕မွာရိွရမည္ ဟုဆိုသည္။ ဘႀကီးေအာင္ (ဦးေအာင္လြင္)၊ ဘႀကီးမိုး(ဦးမိုးသူ)၊ ဦး၀င္းခက္တို႔က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။ သို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၂၂)ရက္ေန႔မွာ စာေပနဲ႔ အႏုပညာရွင္မ်ား သမဂၢသည္ လမ္းမေပၚ ေရွ႕ဆံုးက ေနရာယူခဲ့ေလသည္။

စက္တင္ဘာမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးလို႔ ဘာလုပ္ရမွန္း ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဆဲြေခၚလိုက္သူကလည္း အန္ကယ္လပ္ကီး။ NLD ပါတီဖဲြ႕ေတာ့မွာမို႔ အားလံုးကို ပါတီ ၀င္ေစခ်င္ေၾကာင္း သူေခၚေျပာသည္။ သူ႕စကားက ၀င္ပါလို႔ တိုက္တြန္းတာ မဟုတ္၊ ၀င္ေစခ်င္တာ လို႔ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပါတီ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ခ်င္ဘူးဟု ခါးခါးသည္းသည္း ျငင္းေသာ္လည္း သူက အၿပံဳးမပ်က္။ စဥ္းစားဖို႔ကိုသာ ေျပာသည္။ အန္ကယ္လပ္ကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါးက ေမာင္ရင္းႏွမေတြလို ခင္ၾကသည္။ သူက ေဖေဖ့ကို ေျပာေလ့ရိွ၏။ ဒီေကာင္က စာဖတ္တယ္၊ အေျပာေကာင္းတယ္၊ အသံလည္း ၾသဇာရိွတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ္တဲ့။ ဆရာနန္း (ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကို အန္ကယ္ လပ္ကီးက ဆရာနန္းဟု ေခၚေလ့ ရိွသည္) ဆရာ့သားကို တိုက္တြန္း ဗ်ာတဲ့။ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နားခ်ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ နားမေထာင္ခဲ့။ ခုထက္ထိလည္း နားမေထာင္။

၁၉၈၉မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္ထဲက လြတ္လာေတာ့ အန္ကယ္လပ္ကီးႏွင့္ ေတြ႕ရျပန္သည္။ NLDပါတီ၀င္ ေလွ်ာက္လႊာေလး ထိုးေပးၿပီး တစ္ခါတည္း ပံုစံျဖည့္လိုက္ဟု ေျပာလာသည္။ အနားမွာ ဦးတင္ဦး ႏွင့္ ဦး၀င္းထိန္ရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျဖည့္ျဖစ္ခဲ့။

၁၉၉၀ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြ မတိုင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အန္ကယ္လပ္ကီးက ဆီးႀကိဳေနၿပီ။ နာမည္ေျပာင္ ေပးရတာ ၀ါသနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဦး၀င္းတင္ကို အန္ကယ္လပ္ကီးဟု အမည္ ေပးခဲ့သည္။ အမွန္ကေတာ့ သူ႕အခန္းက နံပါတ္(၇)။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္အယူအရ Sevenသည္ Lucky Number။ ထို႔ေၾကာင့္ အန္ကယ္လပ္ကီးဟု ေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေလသည္လားမသိ။ နာမည္မွဲ႔ၿပီး မ်ားမၾကာမီမွာပင္ အန္ကယ္လပ္ကီး (အူက်)ေတာ့၏။

ေထာင္ထဲမွာ ညေနဘက္ဆိုလွ်င္ အိမ္သတိရ ေရာဂါ ထတတ္ ၾကသည္။ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ သီခ်င္းဆိုၾကရ၏။ အန္ကယ္လပ္ကီး အၿမဲတမ္း ဆိုခိုင္းသည့္ သီခ်င္းကား ေႏြေႏွာင္း၀သန္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အန္ကယ္လပ္ကီးရာ သက္လ်ာဓါတုေရာ ရွိလို႔လား ဆိုေတာ့ ရယ္သည္။ အန္ကယ္ႀကီး ဦးတင္ေအာင္က အန္ကယ္လပ္ကီး နင္ေနၿပီဟု သတိေပးရသည္။ အန္ကယ္ လပ္ကီးက လူပ်ိဳႀကီးမို႔ အထင္မေသးပါနဲ႔ဟု ျပန္ေနာက္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သူ႕အေသြးအသားထဲမွာ သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ စီးဆင္းေနသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၏ ကဗ်ာေတြကို သူရြတ္ျပ၏။

မိုးကုပ္ကုပ္၀ယ္၊
အို ႐ုတ္တရက္
မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကဲြအက္ေၾကာင္းရာ၊
ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္
ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္
နီျမန္းကုန္သည္
အ႐ုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး။
၀ိုးတ၀ါးေန႔၊ ၀ိုးတ၀ါးညေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သန္းရင္း ၁၉၉၄မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က လြတ္လာသည္။ အန္ကယ္ လပ္ကီးကေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့ ေမေမက အန္ကယ္လပ္ကီး ႀကိဳက္တတ္ တာေလးေတြ ခ်က္ခ်က္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္ျပန္က်ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အန္ကယ္ လပ္ကီး ေထာင္သက္ ရွည္ခဲ့ေလသည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သံဃာ အေရးေတာ္ပံု ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ရျပန္သည္။ အန္ကယ္လပ္ကီးက ခုေတာ့ နံပါတ္ (တစ္)အခန္း ေရာက္ေနၿပီ။ စာေတြ ဖတ္ေနၿပီ။ ေရဒီယို(FM) နားေထာင္ေနၿပီ။ တစ္ေခါင္းလံုးလည္း ေဖြးလို႔။ သြားေတြလည္း မေကာင္းေတာ့။ ေထာင္ကေပးေသာ အသားပံုစံကို သူမစားႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ မပ်က္မကြက္ သူယူသည္။ သူ႕အတြက္ မဟုတ္။ သူေမြးထားေသာ ေဇာက္ထိုးနဲ႔ မိုးေမွ်ာ္ အတြက္ ျဖစ္သည္။ ေဇာက္ထိုးနဲ႔ မိုးေမွ်ာ္က ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္။ ထူးသည္က က်ီးကန္းတစ္ေကာင္ပါ ရိွသည္။ အန္ကယ္လပ္ကီး လမ္းေလ်ာက္ ထြက္လွ်င္ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ က်ီးကန္းက ေနာက္က တေကာက္ေကာက္။ က်ီးႏွင့္ေၾကာင္ ရန္မလုပ္ၾက။ ကၽြန္ေတာ္က အန္ကယ္လပ္ကီးရာ ဘယ္လိုမွ မတည့္တဲ့ က်ီးနဲ႔ေၾကာင္ကိုေတာင္ တည့္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးရင္ တပ္ နဲ႕ NLD ဘာလို႔ မတည့္ႏိုင္ရတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ရယ္သည္။ ဒါက တိရိစၦာန္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စကား နားေထာင္တယ္ဟလို႔ ေျပာကာေျပာကာ ရယ္သည္။

မနက္ဆိုလွ်င္ အန္ကယ္လပ္ကီးက ေစာေစာထ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ဦးေအးေဇာ္၀င္း၊ ကိုေအးေန၀င္း တို႔ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ ေလွ်ာက္ဖက္၊ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးေဟာင္း ဦး၀င္းေအာင္က ေကာ္ဖီ၊ ေရေႏြးၾကမ္းတို႔ျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ သတိုးသားေလာင္း သီခ်င္းကို ဦးေန၀င္းက စာသားေရးေပးတာ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေတာ့ လူႀကီးေတြ သီခ်င္းဆိုၾက ေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ဂီတ ၀ါသနာ ပါတာကို ေခါင္းစဥ္တင္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး သေဘာ ေတြ႕ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရာ၊ သခင္စိုးပါ ဂီတ ၀ါသနာပါပံုကို ေျပာျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ မနက္စာ ထမင္းစား ခ်ိန္သာ ေရာက္သြားသည္။ စကား၀ိုင္းက အမွ်င္မျပတ္။ အမွန္က အန္ကယ္ လပ္ကီးႏွင့္ အန္ကယ္ ဦး၀င္းေအာင္တို႔ အရင္ေန႔က စကား တစ္ခြန္း အဖုအထစ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ အန္ကယ္ ဦး၀င္းေအာင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ Impulsive ျဖစ္သည္ဟု ေ၀ဖန္လိုက္ရာ အန္ကယ္လပ္ကီးက ထိုစကားလံုးအေပၚ ျပန္လည္ ေခ်ပခဲ့၏။ သို႔တေစ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္၏ စကား၀ိုင္းက လွပလြန္းသည္။ မုန္တိုင္းၾကားမွာ ပြင့္ေသာ ပန္းႏွယ္။ စကားေလး တစ္လံုးမွ အစျပဳကာ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပဲြဆီ ဦးတည္ သြားေတာ့သည္။ သိသိသာသာ ဘက္ႏွစ္ဘက္ ကဲြေနခဲ့ေသာ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္၏ ဘံုသေဘာထား တူညီမႈက တိုင္းျပည္ကို ခ်မ္းသာေစခ်င္ၾကေလသည္။

ခုေတာ့ အန္ကယ္ ဦး၀င္းေအာင္လည္း အင္းစိန္ေထာင္ ထဲမွာပင္ ဆံုးပါးခဲ့ေလၿပီ။ တိုင္းျပည္ အတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခရီးအဆံုးဟာ ဒီလို ျဖစ္သင့္ပါရဲ့လားဟု ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ေတြးမိခဲ့သည္။
၂၀၀၈ခုႏွစ္ အကုန္နားမွာ အန္ကယ္လပ္ကီး လြတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာအုပ္ေလးေတြ ပို႔ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဆီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဆီ သူေရာက္ ေအာင္သြားလို႔ အားေပးစကား ေျပာသည္။ သူက်န္းမာေရးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေတာ့။ ႏွလံုး၊ အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္စံုၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကထြက္ လာကာစမွာ နိုင္ငံေရးကို ဦးစားေပး လုပ္မည္လို႔ ေျပာေတာ့ သူ၀မ္းသာသည္။ ေစာေစာ ကတည္းက လုပ္ရမွာဟု ေျပာ၏။ NLD နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေ၀ဖန္လွ်င္ အန္ကယ္လပ္ကီးက မေ၀ဖန္နဲ႔၊ လာခဲ့NLDထဲ ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ၿပီး၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျပင္လို႔ ေျပာေလ့ရိွသည္။

အရင္က ဆရာ(လူထု) ဦးစိန္၀င္းအိမ္မွာ စကား၀ိုင္း စုစုၿပီး ေျပာေလ့ရိွသည္။ ဆရာ ဆံုးပါးသြားေတာ့ ေနရာ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ေက်ာက္ကုန္းက အန္ကယ္လပ္ကီး အခန္းေလးထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ သြားဆံုျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္သည့္ ႐ုပ္ရွင္ပဲြေတာ္တို႔ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္ ဂုဏ္ျပဳပဲြတို႔ကို လာတက္ေပးသည္။ မိန္႔ခြန္း ေျပာေပးသည္။ ေတြ႕တိုင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး နယ္ထဲ တစ္ကိုယ္လံုး ပံုမ၀င္လာတာကို သူမေက်နပ္။

ခုေတာ့ အန္ကယ္ လပ္ကီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ သူေျပာေနက် ဘယ္စစ္အာဏာရွင္ကမွ ငါတို႔ကို မေခ်မွဳန္းႏိုင္ဘူးဟူေသာ စကားကို အၿမဲၾကားေယာင္မိသည္။ တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္သာ ေႂကြသြားေလၿပီ။ ေသနတ္ေျပာင္းတို႔က အေရာင္လက္ေနဆဲ။

၂၆ ဧျပီ ၂၀၁၄။

- ဇာဂနာ

( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္ အမွတ္(၉)ပါ ေဆာင္းပါး )