အလြတ္ က်က္ျခင္း ျပႆ နာႏွင့္ က်ဴ ရွင္၏ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/04/2014 07:11:00 AM

ေက်ာင္းသားတို႔ မိမိတို႔ဘာသာ ေလ့လာရန္ျဖစ္ေသာ အရြယ္ႏွင့္လိုက္သည့္ ေလ့လာစရာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာရင္း အေၾကာင္းျပဳခ်က္မ်ားအေပၚ ထိေတြ႕ ေဆာင္ရြက္ဖန္မ်ား၍ သိသည္ထက္ သိလာ၍ သိမႈမ်ားျပား လာေသာေၾကာင့္ ေမးသမွ် အကုန္သိေနျခင္းသည္ အရြယ္အလိုက္ သိသင့္သည္မ်ားကို မိမိကိုယ္တိုင္ မည္မွ်သိေအာင္ ေလ့လာေနသည္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ရန္သာ လိုသည္။ မည္မွ်သိသလဲ ေမးျခင္းသည္ မည္မွ်ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာထားသလဲသာ သိလို၍ ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ထိေတြ႕မႈ ရွိသလဲဟု အရြယ္အလိုက္ သိရမည့္အရာမ်ားႏွင့္ မည္မွ်ရင္းႏွီးေနသလဲ၊ မည္မွ်ထိေတြ႕မႈ ရွိသလဲ ဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္မွ် အလြတ္က်က္ထားသလဲကို ေမးျခင္းမဟုတ္။

အလြတ္က်က္၍ အကုန္ေျဖႏိုင္ျခင္းသည္ ဤအေၾကာင္းျပဳခ်က္ႏွင့္ အတူေနတာမ်ား၍ သိေနျခင္းမဟုတ္။ အတူေနတာမ်ား၍ သိေနျခင္းမ်ားကို အခ်က္အလက္ျပဳစု စုစည္း၍ အလြတ္က်က္ ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားၾကပါ။ အေရးႀကီးပါသည္။ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ခက္ကုန္၏။ နီးနီးေလးႏွင့္ ေဝးကုန္၏။ ေက်ာင္းသား၏ မူလဘူတ လုပ္ငန္းမွာ ေလ့က်င့္စဥ္မ်ား၊ စဥ္းစားစရာမ်ား အားလံုးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ အဓိကမွာ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ စဥ္းစားရန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအလုပ္ လုပ္ရန္မ်ားႏွင့္ စဥ္းစားစရာမ်ားကို ဆရာတို႔က ပံ့ပိုးဖန္တီး စီစဥ္ေပး၏။ အလုပ္ လုပ္ရန္မ်ားသည္ မလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္မ်ားႏွင့္ မလုပ္ၿပီးေသးေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္၍ ေသခ်ာေပါက္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ၾကရမည္။ စဥ္းစားစရာမ်ားကို ဆရာမ်ားက ဖန္တီးပံ့ပိုးသည့္အခါ စဥ္းစားစရာ အားလံုးသည္ ျပႆနာမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားသာ ျဖစ္ေခ်သည္။ ဤျပႆနာ အခက္အခဲမ်ားကို အသက္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ ျပႆနာႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားျဖစ္ေအာင္ ဆရာအတတ္ျဖင့္ စီမံၿပီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔က က်န္အခက္အခဲ ျပႆနာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ရွင္းလင္းေနျခင္းသည္ ေလ့က်င့္စဥ္ အခက္အခဲ ရွိႏိုင္ေသးေသာ္လည္း သူတို႔၏ အေတြ႕အႀကံဳက သင္ျပမႈျဖင့္ ေသခ်ာေပါက္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ၾကသည္။ မိဘမ်ား စိတ္မပူရေပ။ ေပးခက္ခဲပါ။ ေပးေက်ာ္ျဖတ္ပါ။ ျပႆနာမ်ား သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေပးရွင္းပါ။ ျပႆနာကို မည္သူမွ် ဝင္ရွင္းေပးရန္ မလိုအပ္။

ဒါသည္ ျပႆနာတက္ေနျခင္း မဟုတ္။ ေလ့က်င့္စဥ္၏ လုပ္ငန္းပိုင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား သူတို႔၏ ဦးေႏွာက္ကို သံုးပါေစ။ ေပးသံုးပါ။ သံုးတိုင္း ထက္ျမက္လာၾကလိမ့္မည္။ ေပးမသံုးရင္ တံုးတံုးလာၾကလိမ့္မည္။ ဤသို႔ မူႀကိဳမွစ၍ မလုပ္တတ္သည္မ်ားကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း မလုပ္တတ္သည္မ်ားကို လုပ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္သည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ျဖစ္လာၾကလိမ့္မည္။ မူႀကိဳမွစ၍ တကၠသိုလ္အထိ ျပႆနာ အခက္အခဲမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ (ကိုယ္တိုင္) ေျဖရွင္းရင္း တစ္ေန႔ လူ႔ဘဝ ျပႆနာမ်ား အားလံုးကို ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္း လာႏိုင္ေသာသူမ်ား၊ ကိုယ့္ျပႆနာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းလာႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ အစိုးရအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ား ေလ်ာ့လာမည္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ရွိသမွ် လူမ်ား၏ ျပႆနာကို အစိုးရရွင္းဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္၏။ ပညာေရး စနစ္က ပံုျပဳလုိက္သည့္ ပံုစံအတုိင္း ျဖစ္လာမည္။ အရာရာ အစိုးရရွင္း အေတြး အေခၚျဖစ္ေပၚလာ၏။ အရာရာ အစိုးရရွင္းမွသည္ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ရွင္း ျဖစ္လာေစရန္ ကမ႓ာ့ႏိုင္ငံမ်ားအားလံုး ပညာေရးတြင္ ေလ့က်င့္ေနၾကသည္။ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းရာတြင္ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ က်န္းမာေအာင္ေနရန္၊ ေနတတ္ရန္ လိုအပ္သည္။ ဟုတ္သည္။ အရာရာ ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္း၍ မရ။ အစိုးရက တာဝန္ရွိသည့္ အပိုင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။

ကိုယ့္က်န္းမာေရး ျပႆနာ ကိုယ္ရွင္းရန္အတြက္ အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့သလို စဥ္းစားတတ္လာေသာ အသိဉာဏ္ေၾကာင့္ က်န္းမာေအာင္ေနမွ ျဖစ္မည္ကို သိလာၾကလိမ့္မည္။ က်န္းမာေအာင္ စားခ်င္လာသည္ကို မစားဘဲ ေနႏိုင္လာလွ်င္၊ ေသာက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေသာက္ဘဲ ေနႏိုင္လာလွ်င္ က်န္းမာသင့္သေလာက္ က်န္းမာလာၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤၾကားထဲမွ ကံတရားေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းလာပါက ကုသေပးႏိုင္ရန္ အစိုးရမွ ေဆး႐ံုမ်ား ေဆးဝါးမ်ား၊ ဆရာဝန္မ်ား၊  ေဆးဝန္ထမ္းမ်ား အဆင္သင့္ ထားေပးရန္ လိုပါသည္။ ေျပာလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း စဥ္းစားႏုိင္လာ၍ လည္းေကာင္း၊ မိမိအတၱျဖင့္လည္းေကာင္း တတ္ႏိုင္သေရြ႕ က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္တတ္လာလွ်င္ အစိုးရ၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး နည္းလာမည္။ ဟုတ္ပါသည္။ က်န္းမာေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္သည့္ၾကားမွ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ ေရာဂါ ေဝဒနာမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ရန္ အစိုးရက အမ်ားျပည္သူတို႔ ထည့္ဝင္ထားေသာ အခြန္ေငြမ်ားကို အသံုးျပဳ၍ အထက္ေဖာ္ျပခဲ့သလို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ျပဳရန္ျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ ကတည္းက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ က်န္းမာစြာ ေနတတ္ေအာင္က်င့္ေသာ ပညာေရးစနစ္ မဟုတ္ဘဲ ဂုဏ္ထူးရေအာင္ခ်ည္း အလြတ္က်က္ က်ဴရွင္တက္ အရေျဖ ဂုဏ္ထူးရ ပညာေရးေၾကာင့္ က်န္းမာေအာင္ မေနတတ္သူမ်ား မ်ားမ်ားလာေသာအခါ ထိုတိုင္းျပည္အစိုးရ ဒုကၡေရာက္ေတာ့သည္။ ဘတ္ဂ်က္လည္း မသံုးႏိုင္။ မက်န္းမာသူကမ်ား၊ ေဆး႐ံု မျပည့္စုံႏိုင္ေတာ့၊ ေဆးဝါးမ်ားလည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ေတာ့၊ ေဆးဝန္ထမ္းမ်ားလည္း မည္မွ် ေမြးထုတ္ထုတ္ မေလာက္ႏိုင္ေတာ့။ စနစ္တက် ရွင္း၍ရသည့္ကိစၥ ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့၏။ မလုပ္တတ္လွ်င္ လုပ္သမွ်အကုန္ခက္၏။ လြယ္ကူေသာအလုပ္ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း လုပ္ရင္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ လက္စဲြရည္မွန္း ခ်က္ႏွစ္ခု၌ ပညာေရး ေလ့က်င့္မႈမွတစ္ဆင့္ က်န္းမာခ်မ္းသာေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္လာေစေရးဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ရွိေသာ လူဦးေရအားလံုး တက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ အကုန္ဆံ့ေအာင္ လံုေလာက္ေသာ ေဆး႐ံုမ်ား ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ပံ့ပိုးရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ က်န္းမာေအာင္ ေနထိုင္သည့္ၾကားမွ ျဖစ္လာသမွ် လူနာတို႔ကိုသာ ႏိုင္ငံသားတို႔ကသာ ေစာင့္ေရွာက္ရလွ်င္ က်န္းမာေရးစရိတ္ က်ဆင္းလာမည္။ ပညာေရးတြင္ စရိတ္ ဘတ္ဂ်က္ ပိုသံုး၍ရသည္။ စားအုန္းဆီ သြင္းၿပီးမွ စားအုန္းဆီ မစားရန္၊ စားလွ်င္ ႏွလံုးေသြးေၾကာ က်ဥ္းတတ္သည္ဟု က်န္းမာေရးဌာနမွ လိုက္ပညာေပးရသည္။ အေကာင္းဆံုး တားဆီးမႈက ကုန္သြယ္ေရးမွ စားအုန္းဆီအား ေပးမသြင္းလွ်င္ အေကာင္းဆံုး။ ျပည္တြင္းဆီဖူလံုမႈ ရွိေအာင္ အျခားဝန္ႀကီးဌာနတို႔ ပူးေပါင္းရမည္ကို နားလည္သည္။ ဥပမာတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။

ေဆးလိပ္အရက္ လုပ္ငန္းမ်ား ေသာက္ေသာက္လဲ ျမတ္စြန္းသည္။ ပုဂၢလိက ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈ ျမင့္မားသည္မွာ ေကာင္းပါသည္။ လူတစ္ဦးခ်င္း ခ်မ္းသာေတာ့ ႏိုင္ငံလည္း ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၎ေဆးလိပ္ အရက္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ေနာက္ဆက္တဲြ က်န္းမာေရး ျပႆနာမ်ားအတြက္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန အျပစ္ပံုက်ေတာ့၏။ သူမကုေပးႏိုင္၍ သူ႔ကိုအျပစ္ ပံုခ်ေတာ့၏။ သူ မကုေပးႏိုင္၍ ေရာဂါ ျဖစ္သည္မဟုတ္။ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ေၾကာင့္ ေရာဂါျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ အရက္ ဘာေၾကာင့္ေသာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္လို႔ေသာက္၊ စိတ္ဘာေၾကာင့္ မထိန္းႏိုင္ အသိဉာဏ္ အဆင့္နိမ့္၍ ျဖစ္သည္။ အသိဉာဏ္အဆင့္ ဘာလို႔နိမ့္ အသိဉာဏ္ အဆင့္ကို မျမႇင့္ခဲ့၍နိမ့္၊ အသိဉာဏ္ အဆင့္ကို ဘယ္လိုျမႇင့္၊ အသိဉာဏ္ အဆင့္ဆိုသည္မွာ စဥ္းစားႏိုင္ျခင္း။ စဥ္းစားႏိုင္ျခင္း ေကာင္းလာေအာင္ အေကာင္းဆံုး ေလ့က်င့္ခန္းမွာ စဥ္းစားျခင္း သို႔မဟုတ္ မ်ားမ်ားစဥ္းစားေလေလ အသိဉဏ္ ေကာင္းေလေလ၊ အသိဉာဏ္ ရင့္က်က္ေလေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာလို႔ အသိဉာဏ္ အဆင့္နိမ့္၊ မ်ားမ်ားမစဥ္းစားခဲ့လို႔။

ဘာလို႔ မ်ားမ်ားမစဥ္းစားခဲ့ၾကလဲ၊ မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ အခြင့္အေရးမရခဲ့လို႔။ ဘယ္မွာ မရခဲ့တာလဲ၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက။ ဘာ့ေၾကာင့္ မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့တာလဲ၊ မိဘနဲ႔ ဆရာက မေပးခဲ့လို႔။ မိဘနဲ႔ဆရာက ဘာလို႔မ်ားမ်ား စဥ္းစားခြင့္ မေပးခဲ့တာလဲ၊ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားေနရင္ၾကာလို႔ က်ဴရွင္ဆရာ သို႔မဟုတ္ အတန္းဆရာမ်ားက ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ဆိုတာ အကုန္လံုးေျပာျပခဲ့လို႔ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားစရာ မလိုေတာ့ဘဲ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ပုစၧာမ်ား ဘယ္လိုတြက္ရင္ အေျဖရတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားေနရင္ တန္းစဥ္ ရီပို႔ကတ္ေတြမွာ မင္နီေတြနဲ႔ပါမယ္။ ဒါ႔ ေၾကာင့္ မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ အခြင့္အေရး မရခဲ့ၾကဘူး။ သူမ်ားေျပာျပလို႔ ပုစၧာကို ဘယ္လိုတြက္ရင္ အေျဖထြက္မလဲ ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိၾကျခင္းသည္ ျပႆနာကို ရွင္းတတ္လာျခင္း မဟုတ္။ ဘဝတြင္ လိုအပ္ေသာ အရည္အေသြး လကၡဏာမ်ားအနက္ တစ္ခုမွာ ျပႆနာ ရွင္းလင္းနည္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဘဝတြင္ ျပႆနာဟူသည္ ၿပီးသြားသည္ မရွိ။ တစ္ခုရွင္းလွ်င္လည္း လာမွာေတြကလည္း ရွိေသးသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းသားမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားခြင့္ေပးရန္ လိုသည္၊ အေရးႀကီးသည္။ ဤသို႔မလုပ္မခ်င္း ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းမွာ ေဆးၿမီးတို (က်ဴရွင္) ႏွင့္ ရွင္း၍ရေသာ္လည္း ႀကီးျပင္း လာၾကေသာအခါ ေဆးၿမီးတိုျဖင့္ရွင္း၍ မရေတာ့။ တိုင္းျပည္၏ အဓိက အခက္အခဲမ်ား ျဖစ္လာ၏။ ျပႆနာ အရင္းကို ၾကည့္ရန္လိုသည္။ ျပႆနာ မူရင္းက ပညာေရးမွာ။ သို႔မဟုတ္ပါက တစ္ျပည္လံုး ဆရာဝန္ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ဆရာဝန္မ်ား ထပ္လိုေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

ILBC တင္ေမာင္ဝင္း (The Voice)