ႏိုင္ငံေရး ေသတြင္းတူးျခင္း - ဇာဂနာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 5/15/2014 01:42:00 AM

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာဟု ဆိုၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိရန္သူ၏ ရန္သူသည္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြဟု ဆိုျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ ရပံုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ျဖစ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ စာေပေဟာေျပာပဲြ မေဟာျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ကိုးလေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ေဆး႐ံုႏွစ္ခါ တက္လိုက္ရသျဖင့္ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ခ်ဴခ်ာေသာ ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ဆရာ၀န္ကလည္း အလုပ္ေတြ ေလွ်ာ့ခိုင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာ့မရ။

ရခိုင္ျပည္နယ္ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား စိစစ္ေရး ေကာ္မတီ အလုပ္ေတြကပိသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပဲြေတာ္ေတြကိုလည္း လုပ္မိျပန္ေတာ့ အနားမရႏိုင္။ ေသခ်ာတာကေတာ့
ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းေ၀းေနလို ့မရေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ အ၀န္းအ၀ိုင္းကိုက ႏိုင္ငံေရး မိသားစု ျဖစ္ေနသည္။

ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ ေနသူမ်ားျဖစ္၏။ အားမလို အားမရျဖစ္တာေတြကို မခ်ိတင္ကဲလည္း ေျပာၾက၊ ရင္ဖြင့္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေပ ေဟာေျပာပဲြေတြ ေဟာေစခ်င္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ စာေပေဟာေျပာပဲြ အေခြေတြက ေတာ္ေတာ္ျပန္႔သည္။ အျမန္ကားႀကီးေတြေပၚမွာေတာင္ ျပသည္ဆို၏။

နယ္က လူငယ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ေဟာေျပာပဲြ အေခြကို
ႀကည့္ၿပီး၊ နားေထာင္ၿပီး ေဆြးေႏြးပဲြေတြ လုပ္ၾကသည္တဲ့။ ရန္ကုန္ကို တခ်ိဳ႕ေရာက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လာေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရး ပါရဂူ မဟုတ္သလို ပုေရာဟိတ္လည္း မဟုတ္ေခ်။

ႏိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာပါလို႔ ေလ့လာေနျခင္း သက္သက္သာ။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘာဘဲြ႕မွ မရခဲ့ဖူးေခ်။
တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက ႏိုင္ငံေရးသမား လူႀကီးေတြကို အစာမေက်။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေရြ႕မွာ လမ္းပိတ္ဆို႔ေနသည္၊ လမ္းေပ်ာက္ေနသည္၊ လမ္းပ်က္ေနသည္ဟု ဆိုၾက၏။

မဆလေခတ္က ဦးေန၀င္း၏ တစ္မိန္႔တည္းကိုသာ နာခံၿပီး လိုက္လုပ္ေနခဲ့ၾကရပံုႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လာၾကသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ အာဏာရွင္ ျဖစ္ေနၿပီဟုလည္း ရင္ထုမနာ ဆိုၾကသည္။ ဧကရာဇ္မွသည္ ဧကရီဆီသို႔ ေရႊ႕လာၿပီဟု ဆိုျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္သေလာက္ ရွင္း၏။ မရေခ်။
စာေပ ေဟာေျပာပဲြေတြမွာ စာေရးဆရာေတြက ႏိုင္ငံေရးကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေဟာသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ပရိသတ္ကို ဒို႕အေရး ေအာ္ခိုင္းသည္။ တခ်ိဳ႕က အစိုးရကို ဆဲခိုင္းသည္။ စိမ္ေခၚခိုင္းသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။

ေလးစား
သည္။ အလဲြသံုးစား မလုပ္ၾကေစခ်င္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေျပာတာကို သူတို႔နားေထာင္မည္
မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာေ၀ဖန္မႈမွ မေပးေတာ့ဘဲထိုသို႔ေသာ ေဟာေျပာသူမ်ားကို
ေရွာင္လိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ စာေပ ေဟာေျပာပဲြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းခဲ့ရသည္။

သို႔တေစ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ပရိသတ္ေတြက ေတာင္းဆိုသည္။ ေျပာေစခ်င္
ႀကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနစဥ္က အတူေန မိတ္ေဆြေတြရိွသည္။ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ေပးၿပီး ဖတ္ေစခဲ့၏။

ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြ ေပးပို႔လိုက္ေသာ အင္ဒ႐ူးေဟး၀ုဒ္၊ ပိတာရွ႐ိုးဒါး၊ လယ္ရီဒိုင္းမြန္း၊ ေရာဘတ္ ေအဒါးလ္၊ ဖူးကူယာမား စသည့္ စာေရးဆရာမ်ား၏ စာအုပ္ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္လည္းဖတ္ျပသည္။ ဘာသာျပန္ၿပီးလည္း ေပးဖတ္သည္။ သူတို႔တေတြက ကၽြန္ေတာ့ကို ထိုစာေတြ စုေပါင္းၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္က လိပ္ျပာမလံု။

သို႔ေသာ္ စာေပ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ သင္တန္းေတြမွာေတာ့ ထိုစာအုပ္ေတြထဲက ထုတ္ႏႈတ္ ထားေသာ မွတ္စုေတြကို ေျပာျဖစ္ ေဟာျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဖတ္မွတ္မိေသာ ေလ့လာမိေသာ စာေတြကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခဲ့သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေဟာေျပာပဲြ တစ္ခါေဟာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ အရိွန္ယူရသည္။ အခ်ိန္လည္း ယူရသည္။

ေပါ့လြယ္လြယ္ မေဟာ မေျပာခ်င္။ ပရိသတ္ကို ရယ္စရာေတြ ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမခက္။ သို႔ေသာ္ ဒါအၿငိမ့္ဇာတ္ခံု မဟုတ္။ အပ်င္းေျပ စိတ္အေညာင္းေျပ ရယ္ေမာစရာေလးေတြ ညႇပ္ေျပာတာမ်ိဳးေလာက္သာ ေျပာရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စိတ္ခ်င္း ေစတနာခ်င္းတူေသာ
ေဇာ္သက္ေထြး၊ ေနဘုန္းလတ္တို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး ေဟာေျပာပဲြေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုထားၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျပာၾကဖို႔ တိုင္ပင္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က စာေပ ေဟာေျပာပဲြေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားေထာင္ဖူးသည္။ ဦးကိုယုတို႔ ဆရာဗိုလ္သခင္ဆရာတို႔ ေျပာတာေတြကို သေဘာက်သည္။ သူတို႔ ေဟာတာ၊
ေၿပာတာ နားေထာင္ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးရသည္။ ဆက္ျဖန္႔ ေတြးေတာစရာေတြလည္း ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုပံုစံကို ႏွစ္ျခိဳက္သည္။ ကိုေဇာ္သက္ေထြးက သတင္းသမားပီပီ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေဇာင္းေပးခ်င္သည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆီသြားခ်င္ပါက ေစာင့္ၾကည့္ရမည့္ ၀တၱရားေတြ တင္ျပခ်င္သည္။ ကိုေနဘုန္းလတ္က လူလူခ်င္း အမုန္းပြားေစမည့္ စကားေတြ ဘယ္ေလာက္ အႏၲရယ္ႀကီးေၾကာင္း တင္ျပမည္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို
တိတိပပ နားလည္ဟန္မတူ။ အစိုးရက မုန္းမွာ ေၾကာက္လို႔လားဟု ခနဲ႔သည္။ ျပႆနာ မရိွပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးဖို႔သာ လိုအပ္တာ ျဖစ္၏။ ျငင္းရ ခုန္ရတာသည္ အရသာ။
သို႔ျဖင့္ ၀က္လက္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေရႊပန္းကုန္း ေက်းရြာႏွင့္ လား႐ိႈးတို႔မွာ ေဟာေျပာခြင့္
ရသည္။ ေရႊပန္းကုန္းမွာ ကြင္းျပည့္ခမန္း လာနားေထာင္ေသာပရိသတ္တို႔၏ ေရခ်ိန္
ကျမင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း တစ္လမ္းသြား ေဟာရတာ မႀကိဳက္၊ ပရိသတ္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာခ်င္ ေမးခ်င္သည္။ ဒီမွာတင္ ျပႆနာက တက္ေတာ့၏။

(ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ ျပင္တဲ့ကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္သူရြာသားေတြနဲ႔ ဆိုင္သလား)
လို႔ ေမးလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖဖို႔ခက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေဟာေနသည္မွာ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ အေၾကာင္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကိုထိုးထိုးေဖာက္ေဖာက္ ေဆြးေႏြးႏိုင္မည့္သူမဟုတ္။ ျပည္သူ
ေတြမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္လို႔ မယုတ္မလြန္ ေျဖလိုက္မိေတာ့ ဒါဆို လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲလို႔ ေမးခြန္းက ဆက္လာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေျဖရက်ပ္သည္။

ဒါစာေပ ေဟာေျပာပဲြ ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာပဲြ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဘုေတာလုိ႔က မျဖစ္။ ဒီအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖို႔ အခ်ိန္ယူ ရပါဦးမည္။
ေနာက္အလ်ဥ္းသင့္ေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ဟု ေခၽြးသိပ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။

လား႐ိႈးေရာက္ေတာ့ ျပႆနာနာက္တစ္မ်ိဳး တက္ျပန္သည္။ ဒုတိယ သမၼတလာမွာမို႔
ေဟာေျပာပဲြ ေနာက္တစ္ရက္ ဆုတ္ခိုင္းသည္။ ဒုတိယ သမၼတႏွင့္ ေဟာေျပာပဲြ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ေခ်။ ဒီလို စ႐ိုက္ဆိုးေတြ အေမြအျဖစ္ က်န္ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္။

သို႔ျဖင့္ စာေပ ေဟာေျပာပဲြက NLD ႐ံုးခ်ဳပ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ လူတို႔၏ သဘာ၀ ဒါမ်ိဳးဆို ပိုအားေပးတတ္သည္။ ဒီေတာ့ NLD႐ံုးေဘး ေျမကြက္လပ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ၿပည့္သြားသည္။ ဒီေနရာမွာတင္ ပဲြကိုစီစဥ္ေသာ ေမတၱာပန္းခင္း လူငယ္ကေလးမ်ား မ်က္လံုး ျပဴးရေတာ့သည္။

ထံုစံအတိုင္း ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက လံုၿခံဳေရး ဘန္းျပ
လာသည္။ ဒါေတြကို စာေပ ေဟာေျပာပဲြထဲမွာ ခပ္စပ္စပ္ ကေလးေဟာဖို႔၊ ထည့္ၿပီး ေျပာဖို႔ လာတိုက္တြန္းၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္မွ ထိုကိစၥကို မေျပာခဲ့ၾကပါ။

ကၽြန္တာ္တို႔၏ မူလ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ေမတၱာပန္းခင္း လူမႈကူညီေရး အဖဲြ႕အတြက္ မုဒိတာ ေျပာဖို႔ျဖစ္သည္။ ထစ္ကနဲရိွ ရန္ေထာင္ေနဖို႔မဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေန
ေဟာေနတာေတြကို ဒုတိယ သမၼတ လာနားေထာင္လွ်င္လည္း သေဘာတူပါလိမ့္မည္။

တိုးတက္ခ်င္ေသာ လူငယ္တိုင္း အတြက္ ေလ့က်င့္ေမြးျမဴရမည့္ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဟာေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သတင္းလာယူေသာ ရဲေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊ ခ႐ိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမားေတြပါ ႏွစ္ၿခိဳက္သြားၾကသည္။

ပဲြစီစဥ္သူ လူငယ္မ်ားလည္း မ်က္ႏွာပန္းလွၾက၏။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ လင္းထြဋ္(ေခၚ)
ပလာယာႀကီး ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားေတာ့ေလသည္။
ဒီေနရာမွာ သင္ခန္းစာႏွစ္ခု ရလိုက္သည္။ တစ္ခုက စိတ္ခံစားမႈကို ဦးစားေပးၿပီး ဆတ္ဆတ္ထိမခံ တုံ႔ျပန္တာမ်ိဳး မလုပ္မိဖို႔ ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္ၿပိဳင္ဖက္
ကို အားေကာင္းသြားေအာင္ မလုပ္ေစဖို႔ ျဖစ္သည္။
ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ လူမႈကူညီေရး အဖဲြ႕သည္ NLD ပါတီ မဟုတ္ေခ်။ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖဲြ႕သည္ ႀကံ႕ခိုင္ေရး၏ မဟာမိတ္ ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့ NLD႐ံုးထဲ လူစုေအာင္၊ အားေတာင့္တင္းေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သလိုႏွယ္။

ၿမိဳ႕နယ္က လူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖဲြ႕ကို ေမတၱာပို႔ၾကသလို NLDကို ခ်စ္အားေတြ ပိုၾကေလေတာ့၏။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အထက္က စကားကို ျပန္ဆက္ပါေတာ့မည္။ ရန္သူေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ မဟုတ္သည့္တိုင္ ၿပိဳင္ဖက္ေတာ့ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေယာက္ဖကို ဗိုင္ရာဂရာ လက္ေဆာင္ ေပးတာမ်ိဳးသည္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ေသတြင္းတူးျခင္းပင္။

ဇာဂနာ
( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္အမွတ္(၁၁)ပါ ေဆာင္းပါး )
Kyaw Swar Myint