ေၿမာက္ဦး ဆရာေတာ္ ၏သုသာန္ ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 4/24/2014 03:07:00 PM
ဤအရွင္သည္ သုသာန္ေပါင္း၂၀ မွာ တရား အားထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤအရွင္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ “လန္႔ဖြယ္ ထိတ္ဖြယ္ ပံုသဏၭာန္ေတြ၊ အသံေတြ မၾကားရ မျမင္ရပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး တရားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တရား အားထုတ္သည့္အခါ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္း ကိုလည္း အထူး အာရံုစိုက္ၿပီး လုပ္သည္။ အခ်ိန္လည္း ေပးသည္။ တရားအားထုတ္သူ မ်ား ေတြ႔ၾကံဳရေလ့ရွိသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုမ်ား ေတြ႔ရမည္ဟုလည္း တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အာရံုမွန္သမွ်ကို အဖ်က္ေတြဟု သိၿပီး မသိမ္းပိုက္ထားမိဖို႔ ကမၼ႒ာန္း နည္းျပ ဆရာမ်ား၏ ဆံုးမ သြန္သင္မႈမ်ားကလည္း နားထဲ စြဲေနသည္။
(၂၉-၉-၀၇) သုသာန္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဓုတင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ကာလကမူ မတူ။ တစ္ခ်ိဳ႕သုသာန္တြင္ ခုနစ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုသာန္တြင္ ဆယ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုသာန္တြင္ ဆယ့္ငါးရက္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္လ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္။ လန္႔စရာ ထိတ္စရာ အာရံုေတြ အသံဗလံေတြ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါေစနဲ႔ဟု အဓိ႒ာန္ ထားေသာ္လည္း ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ညည္းညဴေနသံ၊ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္သံေတြ ကလည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္သည္။
မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးေတြ သုသာန္တိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႔ရသည္။ လူလိုလို အေကာင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းမပါ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းသာ ျမင္ရသည္ ကိုယ္ကို မေတြ႔ရ၊ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သတၱ၀ါေတြလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ အ၀တ္မပါ ဗလာ လူေယာက်္ား၊ လူမိန္းမေတြ စံုသည္။ မိန္းမေတြက ဆံပင္ဖားလ်ား ခ်လို႔၊ ဤ အရွင္၏ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တိုတုိ၊ အခ်ိဳ႕က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာရွည္ၿပီး ေအာက္ပိုင္း ေျခေထာက္ေတြ တုိတုိပံမ်ိဳး ပါသလို၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာက ပုတုိတုိ၊ ေအာက္ပိုင္း ေျခတံ ရွည္လ်ားလ်ားလည္း ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္က အခၽြန္အတက္ေတြ ထြက္ေနေသာ သတၱ၀ါေတြ လည္း ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသမွ် သတၱ၀ါမ်ားသည္ ဤအရွင္အား ေက်ာခိုင္း ထိုင္ေနၾကသည္သာ မ်ားသည္။ ႏြားေတြလို ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့့္ သတၱ၀ါေတြလည္း ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္မ်ား၏ မ်က္လံုးေတြက စေကာေလာက္ ႀကီးသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က တအားက်ယ္သေလာက္ အသံက်ေတာ့ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က်ျပန္ေတာ့ သံမိႈပြင့္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဤအရွင္၏ အနားမွ ေျမႀကီးထဲက ထိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး ေတြ႔ရသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္ႀကီးထဲ လူေခါင္းေတြ ျပဴထြက္လာၿပီး ဤအရွင္အား မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္ေနသည္ ကိုလည္း ျမင္ရသည္။
ဆက္စပ္ - ၿပိတၱာမိသားစုရဲ႕ ၀ဋ္ေကြ်း
သုသာန္ တစ္ခုမွာေတာ့ သခ်ဳႋင္းဂူႀကီး တစ္လံုးက လွဳပ္လာၿပီး မည္းမည္း အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ဤအရွင္အား လာၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂူထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ဂူထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း အေပါက္ဟူ၍ မရွိ၊ ျပန္၀င္သြားေတာ့လည္း အေပါက္မေတြ႔။ သင္းပိုင္ အစုတ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလိုလို ၿပိတၱာႀကီးကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရ ဖူးသည္။ ထိုဘုန္းႀကီး၏ ပါးစပ္မွာ ေလာက္ေတြက အျပည့္၊ ႏွာေခါင္းအရင္း ကေန ေမးေလာက္အထိ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြား ကိုက္စားေနသည္။
ဤ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာရံုေတြကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ဤအရွင္သည္ ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္က ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္မိ၏။ “သစၥာမသိ၊ ဒိ႒ိမက်၊ ပုဂၢိဳလ္မွာလွ်င္၊ လူတြင္ စၾကာ၊ နတ္မွာသိၾကား၊ မိုးဖ်ားျဗဟၼာ၊ ျဖစ္တံုပါလည္း၊ ခႏၶာၿပိဳကြဲ၊ ကုသိုလ္စဲက ေဖာက္လြဲပယ္ရြာ၊ ေရာက္ျမဲသာတည္း” ဒိ႒ိ မျပတ္ေသးသေရြ႕ အပါယ္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ဆိုမိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမဲေနရမည့္ စံအိမ္သည္ အပါယ္ေလးဘံုသာ ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးပိုက္ထားဖို႔ သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဤအရွင္ နားလည္မိသည္မွာ ျပဳမွားမိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေတြက “ေခါင္း” အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေပတ၀တၳဳတိုေတြ ထဲမွာလည္း ပါသည္။ ေန႔စံ၊ ညခံ၊ ေန႔ဘက္မွာ သုခ စံေနရသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ ယခု ဤအရွင္ ကိုျပေသာ အာရံုေတြကိုၾကည့္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ႀကီးလြန္းလွသည္။
ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အနိ႒ာရံု အာရံုမ်ားကို ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ေဖ်ာက္ပစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုမ်ားက ဤအရွင္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား၏။ အခ်ိဳ႕က မေပ်ာက္၊ အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ အာရံုမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အသစ္အသစ္ အာရံုေတြလည္း တိုး၍တိုး၍ ေပၚလာသည္။ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ေပၚလာလိုက္ ေမတၱာပို႔လိုက္ လုပ္ေနရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မည္၊ အမွ်ေ၀တာကို သာဓု ေခၚခ်င္လို႔ လာၾကတာ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ “တရား ေဟာေပးမည္၊ တရားနာ လာၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဖိတ္ၾကားကာ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၱ လကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယုေဒၵသတို႔ကို ရြတ္၊ သရဏဂံုေပးၿပီး ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ် ေပးေ၀ခဲ့သည္။ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ ရေနသည့္အတြက္ ဤအရွင္မွာ ေက်နပ္ေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕ သုသာန္ေတြက အေတာ္ၾကမ္းသည္။ အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း၊ အသက္ရွဴရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ စစ္ေတြ သုႆာန္မွာ ၾကံဳရသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
လူေလးေယာက္ လူေသေခါင္းႀကီး တစ္ခုကို ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းလာေနၾကသည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္သည့္ အခါ အေခါင္းႀကီးကို ခ်ၿပီး “ေကာက္ထည့္ကြာ၊ ေကာက္ထည့္” ဟု တစ္ေယာက္က အမိန္႔ေပးသည္။ ဤအရွင္ကို အေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိန္႔သာေပးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ “မထည့္လွ်င္လည္း ေနကြာ” ဆိုၿပီး ထိုအေခါင္းႀကီးကို ျပန္ထမ္းသြားၾကသည္။
တစ္ရက္မွာလည္း ဤအရွင္ တရားမွတ္ေနတုန္း လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ေအးစက္စက္ အရာႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ လွ်ာႀကီးႏွင့္ အလ်က္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။ ဤအရွင္အား ေက်ာက္တံုးႀကီးႏွင့္ ဖိသတ္ရန္ လာေသာ ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးကို လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာႏွင့္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္လာသည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေတြ႔ရသမွ်၊ ျမင္ရသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို ေရးလွ်င္ မ်ားစြာရွိေသးသည္။ အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးေပးကို သံေ၀ဂ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး အနည္းငယ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဆက္စပ္ - ျပိတၱာမ်ား တရားထူး ရႏိုင္ မရႏိုင္ ႏွင့္ အသုရကာယ္ ဟူသည္
Myawady News
