ဆင္းရဲျခင္းမွ တြန္းပို႔ခဲ့ေသာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 4/02/2014 03:02:00 PM

(အိႏိၵယႏုိင္ငံ၊ နယူးေဒလီၿမိဳ႕၊ စီရပူရိဧရိယာရွိ ကေလးငယ္မ်ားျမင္ကြင္းအား ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပုံ-ၿဖိဳးေ၀))
(Written by: ၿဖိဳးေဝ)

စူးရွေသာ အနံ႔ဆုိးတစ္ခုသည္ အလံုပိတ္ထားေသာ ကားအတြင္းမွ လူအမ်ားဆီသို႔ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာဆီ အကဲခတ္ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ ယင္တေလာင္းေလာင္းထေနေသာ အမိႈက္ပံုမွ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။ ကားေပၚရွိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခံစားေနရသည္က အဆိုပါအမႈိက္ပံုဆီမွ ရရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအမႈိက္ပံုေပၚတြင္ ေဘးပတ္လည္၀န္းက်င္တြင္မေတာ့ အမႈိက္ပံု စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားအား ေကာက္ခံစုေဆာင္းေနသည့္ လူအခ်ဳိ႕အား သန္႔ရွင္းမႈကင္းစြာျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာသည္ကား ျပင္သစ္စာေရးဆရာ ေဒါမနစ္လာပီးယား ေရးသားသည့္ City of Joy စာအုပ္အား ျမန္မာႏုိင္ငံမွ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္မွ ဇာတ္၀င္ခန္းအခ်ဳိ႕အား အေျချပဳခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ကိုးလ္ကတၲားၿမိဳ႕၏ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူက်ေနသလား ေတြးဆမိႏိုင္ေလာက္သည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ နယူးေဒလီၿမိဳ႕၏ ဆင္ေျခဖံုးေဒသတစ္ခုျဖစ္သည့္ စီရပူရိဧရိယာသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။

နယူးေဒလီၿမိဳ႕ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအတြက္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိသနည္းဟု ေတြးမိစရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ ေနရာတစ္ခုအား မ်က္စိတြင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚထြက္ရန္ ေရးျပရမည္ဆိုပါက ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္ဘုရားရွင္ သုတၱန္ေပါင္းမ်ားစြာအား ေဟာၾကားခဲ့သည့္ ကု႐ုတိုင္း၊ ကမၼာသဓမၼၿမိဳ႕သည္ နယူးေဒလီ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းတြင္ တည္ရွိခဲ့သည္ဟု အိႏၵိယေရွးေဟာင္း သုေတသနဌာနက အတည္ျပဳထားခဲ့သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ အခါက ဇမၼဴဒီပကြၽန္းမွာ ယေန႔အိႏၵိယႏိုင္ငံပင္ ျဖစ္သည္။ မဇၥ်ိမေဒသဆိုသည္မွာ၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္းမွ ဗီဟာျပည္၊ ယူပီျပည္တို႔ႏွင့္ နီေပါႏိုင္ငံတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က အိႏၵိယေဒသ တစ္ခုလံုးကို တိုင္းႀကီး(၁၆)တိုင္းအျဖစ္ ခြဲျခမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းျပည္နယ္မ်ားအနက္မွ မာဂဓတိုင္း ယခုဗီဟာျပည္နယ္ႏွင့္ ေကာသလတိုင္း ယခုယူပီျပည္နယ္တို႔မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ အေရးအပါဆံုး အခ်က္အခ်ာေဒသမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဗုဒၶသာသနာ စတင္ထြန္းကားခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားအနက္ အဆင္းရဲဆံုးေသာ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုအား ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ၿမိဳ႕ေတာ္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕သို႔ ၿပီးခဲ့သည့္ မတ္ ၁၇ ရက္က မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္ရွိျဖစ္ခဲ့သည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ဘတ္ဂ်က္ခြဲေ၀မႈႏွင့္ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားအား ေလ့လာရန္ သြားေရာက္သည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ႏုိင္ရန္ နယူေဒလီၿမိဳ႕၊ စီရပူရိဧရိယာသို႔ Action Aid India ၏ တာ၀န္ရွိသူမ်ား၏ ပို႔ေဆာင္မႈျဖင့္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

စီရပူရိဧရိယာသို႔ ေရာက္ရွိစတြင္ အဆိုပါဧရိယာရွိ လူမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္စြာ ေနထိုင္၍ ယင္းလူမ်ား၏ အေၾကာင္းအား အလံုးစံုသိရွိသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည့္ Pardarshita အဖြဲ႔ႏွင့္ ကနဦး ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။

Pardarshita အဖြဲ႔ဆီ သြားေရာက္သည့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မၾကား၀ံ့မနာသာ စကားအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္မႈမ်ား၊ ကင္မရာ သတိထားဆိုသည့္ သတိေပးစကားမ်ား၊ ကေလးေတြက ႐ိုင္းတယ္၊ သတိထားေနာ္ဆိုသည့္ စကားမ်ား၊ ခဲနဲ႔ အေပါက္ခံရမယ္၊ လူမကြဲေစနဲ႔ စသည့္သတိေပးစကားမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ လိုက္လံပို႔ေဆာင္သူမ်ား၏ စိုးရြံ႕မႈမ်ားသည္ အလဟႆေတာ့ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိခြင့္ရရွိခဲ့သည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ လူဦးေရ ၁ ဒသမ ၃ ဘီလ်ံခန္႔ရွိသည့္ ျပည္နယ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၈၀၀ ခန္႔မွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ စည္းမ်ဥ္းေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီး ႏိုင္ငံ့လူဦးေရ၏ ၁၇ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔မွာ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ျပႆနာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေနစရာလံုေလာက္ေအာင္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕၌ပင္ ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ က်ဴးေက်ာ္တဲမ်ား ျပည့္ေနသည္။

“ဒီလူေတြက လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြပါ။ လုပ္ကိုင္စားစရာမရွိလို႔ ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာတယ္။ အစိုးရက ႏွင္ထုတ္တယ္။ သူတို႔ကလည္း ျဖစ္သလိုေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးက ေရသန္႔ပါ” ဟု Pardarshita အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက စီရပူရိဧရိယာတြင္ ေနထိုင္သူမ်ား အေျခအေနအေပၚ ေျပာဆိုသည္။

ေသာက္သံုးေရသန္႔ လိုအပ္ခ်က္ ႀကီးမားသည့္ ျပႆနာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္ ဆိုေသာ္လည္း အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ လူဦးေရ ၆၆ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္သည္ အိမ္သာမရွိဆိုသကဲ့သို႔ စီရပူရိဧရိယာသည္လည္း အိမ္သာမရွိျခင္းႏွင့္ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ခြဲျခားမႈ ျပင္းထန္သည့္ ႏိုင္ငံ့အေျခအေန၌ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ အမ်ားစု အဓိကေနထိုင္သည့္ စီရပူရိဧရိယာမွာ အိႏၵိယျပည္သူမ်ားသည္ အႏွိမ္ခံရမႈေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရျပန္သည္။

ယင္းဧရိယာတြင္ ေနထိုင္သည့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရး အေျခအေနမွာ ေအာင္လက္မွတ္ပင္ ထုတ္ယူရန္ မလြယ္ကူဆိုသည့္ အေနအထားမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ အနာဂတ္မ်ားသည္ လူျဖစ္ေနပါလ်က္ ေပ်ာက္ေသာလမ္းတြင္ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနရေၾကာင္း Pardarshita အဖြဲ႔မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးေျပာၾကားခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။

Pardarshita အဖြဲ႔မွ တာ၀န္ယူ စာသင္ၾကားေနသည့္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာအၿပီးတြင္မေတာ့ ရပ္ကြက္အတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ယင္းဧရိယာတြင္ ေနထိုင္သူမ်ား အေၾကာင္းအား အစအဆံုး သိရိွထားသည့္ Pardarshita အဖြဲ႔မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔အား ေရွ႕ေနာက္ပိတ္၍ ဂရုတစိုက္ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။

ရပ္ကြက္အတြင္း ေနထိုင္သည့္ အိမ္အမ်ားစုမွာ အလ်ား၊ အနံ၊ အျမင့္ ရွစ္ေပပတ္လည္ခန္႔သာ က်ယ္၀န္းႏိုင္သည္။ ထိုမွ် ေသာ အက်ယ္အ၀န္းေလးမွ ထြက္ေပၚလာသည္မွာ တစ္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ လူေျခာက္ဦး၊ ခုနစ္ဦးခန္႔ ရွိေနသည္။ အဆိုပါ အိမ္ေလးမ်ားဆီ သြားရာလမ္းမွာ ႏွစ္ေပခန္႔သာ က်ယ္၀န္းႏိုင္သည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္၊ အိမ္သာေရခ်ဳိးခန္းကို လံုး၀ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ လမ္းၾကားေလးတြင္ ေစ်းေရာင္း၀ယ္ေနသူမ်ား၊ ျငင္းခုံေနသူမ်ား၊ ေဆာ့ကစားေနသူမ်ား၊ အမိႈက္ပံု စြန္႔ပစ္ပစၥည္းျဖစ္ေနၿပီး ဖက္လံုးမ်ား၊ ေခါင္းအံုးမ်ားတြင္ ျပန္လည္သံုးႏိုင္သည့္ ေဖာ့မ်ားကို ခြာေနသူမ်ားကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ရပ္ကြက္ဧရိယာ၏ ထိပ္ပိုင္းဟု ယူဆႏိုင္သည့္ လမ္းထိပ္သည္လည္း ႀကီးမားသည့္ အမႈိက္ပံုမ်ားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ေနသည္။ ေရေကာင္းေရသန္႔ လိုအပ္သည္ဟုဆိုသည့္ ယင္းဧရိယာမွ လူမ်ားအတြက္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ဆိုသည္မွာ အဘယ္ေနရာ၌ ရွာေဖြရမည္နည္း။

အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ ရွိခဲ့သည့္ ေလးရက္တာ ကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္မွာ စီရပူရိ ဧရိယာတစ္ခုသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသို႔ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားစြာမွာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕တြင္ တည္ရွိေနေၾကာင္းလည္း Burma Center Delhi အဖြဲ႔အစည္းမွ ကင္မ္ကဆိုသည္။

စီရပူရိဧရိယာတြင္ ေနထိုင္သူ အမ်ားစုသည္ လယ္လုပ္သူမ်ားႏွင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားဆိုသည့္ စကားကို အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အေတြးဋီကာ ခ်ဲ႕မိသည္။ မည္သို႔ပင္ လူ႔အဆင့္အတန္းေအာက္ ေရာက္ေနသည္ ဆိုေစကာမူ သူတို႔သည္ လူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔အား ယခုကဲ့သို႔ အေနအထားဆီသို႔ တြန္းပို႔ခဲ့သည့္ တရားခံသည္ကား ဆင္းရဲျခင္းဆိုသည့္ ဇာတ္ေကာင္သာ ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

Eleven Media Group