ျမစ္ဆံုကိုလြမ္းတဲ့ ခ်စ္စိုးကိုရွက္ပါ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 4/21/2014 05:15:00 PM
 |
| ျမစ္ဆံုတစ္ေနရာကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအတြင္းက ေတြ႔ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု-ေအာင္ေဇာ္ထြန္း) |
Written by - ေမာင္စံေပါ
(၁)
လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထား ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊ အရာ၀တၳဳ၊ အေၾကာင္းျခင္းရာ၊ ေနရာေဒသေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သံုးေလ့ရွိပါတယ္။ ဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္ လိုက္ရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ေ၀းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္မႈ ရွိလာတဲ့အခါ လြမ္းတတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။
အခု စာတစ္အုပ္ရဲ႕ နာမည္ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဘုရားတလိုက္မိတယ္။ အတိတ္နိမိတ္ စနည္း တေဘာင္ ဘေ၀ါစတဲ့ အယူေတာ္ မဂၤလာဦးႏိုးရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တပည့္အတတ္ေဟာ ပညာရွိ သတိထား ေလ့လာေလ့ ရွိတာေတြထဲမွာ ဒီစာအုပ္နာမည္ရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းမပါပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစ မဆံုး႐ံႈးပါရေစနဲ႔။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဆရာက ခရီးသြားၿပီး ျပန္အလာမွာ လြမ္းတာကိုစာစီသတာမို႔ ေျဖစရာရလိုက္ပါတယ္။
(၂)
မုိင္ ၁၃၅၀ ရွည္လ်ား၍ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတြင္စ၊ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံတည္း တြင္ဆံုးၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ေလးေပမွ် ေရဖံုးေအာင္ လံုေလာက္ေသာ ထူးျခားလွသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ အစ ေမခ၊ မလိချမစ္ဆံုကို လွမ္းျမင္လိုက္ရေသာအခါ အံ့ၾသ၀မ္းသာ၊ တည္ၿငိမ္တက္ၾကြ၊ ရသစံုခံစားရေပသည္။ ၾကည္လင္လွေသာ ျမစ္ေရႏွင့္ နာမည္ႀကီး ျမစ္ဆံုေက်ာက္မ်ား၏ လံုး၀န္းေအးျမေသာ အထိအေတြ႕မွာ မေမ့ႏိုင္စရာ။ (စာ-၁၀)
စက္တပ္ေလွတစ္စင္းငွား၍ ေမခ၊ မလိခေရအလ်ဥ္ကို လွည့္ပတ္၊ ထိေတြ႕ တစ္သားတည္း ညႇိခဲ့ၾကသည္။ အေဖာ္ပါသူ ေဒါက္တာလိႈင္ျမ၀င္းမွာ ေရေၾကာက္တတ္ေသာ္လည္း ျမစ္ဆံု၏ရသကိုမူ လက္မလႊတ္ႏိုင္သျဖင့္ အရဲကိုးလိုက္ပါ လာပါသည္။ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္မ်ား လွပစြာ၊ ေရၾကည္ေရေနာက္ ဆန္းျပားစြာ၊ စိမ္းစိုေသာ သစ္ေတာမ်ား ဖံုးလႊမ္းေသာ ကမ္းပါးမ်ားစြာ၊ အမိႏိုင္ငံ၏ ၾကြယ္၀မႈကို ၀မ္းေျမာက္စြာ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကသည္။ လြမ္းစရာ။ ၀င္း-၀င္း အေျဖရေအာင္ စဥ္းစားၾကည့္ရရင္ျဖင့္ ဒီျမစ္ဆံုအလွ၊ သဘာ၀ကိုေတာ့ ဘယ္အက်ဳိး၊ တိုးတက္မႈႏွင့္မွ် လဲႏိုင္စရာမျမင္။ (စာ-၁၃)
(၃)
ျမန္မာျပည္ဖြားမွန္ရင္ ျမန္မာျပည္သားမွန္ရင္ ဧရာ၀တီကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္ေနဆဲပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်က္ကို ရာႏႈန္းမွ ျပည့္ပါေလေတာ့ရယ္လို႔ သံသယပြားရေလာက္ေအာင္ ဧရာ၀တီဟာ က်န္းမာေရး က်ဆင္းခဲ့ပါၿပီ။ စံခ်ိန္ခ်ဳိးၿပီး ေရလယ္မွာထြန္းလာတဲ့ ေသာင္ျပင္က်ယ္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚဟာ ကြၽန္းဆိုတဲ့ နာမသညာတပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္ကမ္းပါးကို တိုင္မလို ေပါင္မပါ အခင္းမဲ့စြာနဲ႔ နတ္ဖန္ဆင္းတဲ့ ကိုယ္ေပ်ာက္တံတား ျဖစ္လုလုပါ။
အက်ဳိးတစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚေစတာ အရင္းခံအေၾကာင္းမ်ားပါတဲ့။ အေၾကာင္းေတြ သိေနၿပီဆိုရင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ။ အေတြးထဲနစ္ မြန္းေနဆဲခဏတာမွာ ျမစ္ဆံုရဲ႕ လိႈင္းၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေရၾကည္ၾကည္ ေဆာင္ပို႔တာနဲ႔ ပုဂံကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ခ်စ္ရပါေသာ၊ ျမတ္ႏိုးရပါေသာ၊ တန္ဖိုးထားရပါေသာ ပုဂံ။
(၄)
"ပုဂံေခတ္ ပန္းခ်ီေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာ ခုိင္ျမဲခဲ့သည္။ မင္းခ်ီးေျမႇာက္႐ံု၊ ပိဋကတ္သင္႐ံုျဖင့္ လူထုသို႔ အေျခခံဘာသာေရး နားလည္မႈ ေရာက္မည္ဟု မဆုိသာ။ ဗုဒၶ၀င္ အခန္းခန္းတို႔ကို မ်က္စိျဖင့္ျမင္၍ အံ့ၾသဖြယ္၊ ထိတ္လန္႔ဖြယ္၊ ရႊင္လန္းဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးမွလူထုအတြက္ ဘာသာေရးေစတနာ ပြင့္လန္းႏိုင္မည္။ ပုဂံပန္းခ်ီသည္ ထိုကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္" ဟူသည့္သေဘာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ (စာ-၂၃)
ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ၊ ဗူးေသာင္ (Vung Tau) က ဗုဒၶဘာသာဘုရား ေက်ာင္းတစ္ခုရဲ႕ နံရံမွာ ေရးဆြဲထားတဲ့ ငရဲခန္းပန္းခ်ီကားေတြကို သတိရမိတယ္။ အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္အမ်ားႀကီးပါ။ ငရဲသားေတြ ငရဲမ်ဳိးစံု ခံေနၾကရပံုေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ဘယ္လိုမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကိုလုပ္ခဲ့လို႔ အဲဒီငရဲေရာက္ရသလဲဆုိတာ စာနဲ႔ရွင္းျပထားတယ္။
ဒီမွာေတာ့ ငရဲကားေတြ ေတြ႕ျမင္ရတာ နည္းသြားၿပီ။ ေရာက္ေလရာ ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္ေပမယ့္ မျမင္မိသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ရွိလို႔ေတြ႕ရင္ ျမင္ရင္ေတာင္မွ ေၾကာက္ၾကပါဦးမလား စဥ္းစားမိတယ္။
(၅)
ကင္မရာခလုတ္ႏွိပ္တဲ့ စာေရးတဲ့လက္ေတြက နားၾကပ္ကိုင္ၿပီး စာလည္းသင္ ေဆးလည္းကုပါတယ္။ စာကိုမည္ကာမတၱသင္တာ မဟုတ္ေၾကာင္း သိရတဲ့အခါ ေလးစားမႈပိုခဲ့ရတယ္။ ဆရာ့လိုဆရာေတြ မ်ားလာေစခ်င္လိုက္တာ။
ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားကို စာသင္ရာတြင္လည္း လူအမ်ားကို ေလးစားရန္၊ ကုထံုးမ်ားကို လူနာမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ရွင္းျပၿပီးမွ ၀ိုင္း၀န္းဆံုးျဖတ္ၾကရန္တို႔ ေျပာင္းလဲေစခ်င္ပါသည္။ (စာ-၂၃)
(၆)
အိႏိၵယသတင္းစာမ်ားက အိႏိၵယဆရာ၀န္မ်ားသည္ လာဘ္စား၍ ေဆးကုမၸဏီမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ဘက္လိုက္ သံုးစြဲေနပါသည္ စြပ္စြဲေသာအခါ ဆရာ၀န္မ်ားကလည္း "မွန္ပါေပသည္။ ဆရာ၀န္မ်ားသည္လည္း ျပည္သူလူထုထဲမွ လူတန္းစားတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တရားစီရင္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နယ္ပယ္အားလံုးတြင္ ဘက္လိုက္မႈ မကင္းေသးသမွ် ဆရာ၀န္ေလာက တစ္ခုတည္း ထီးထီးႀကီး သန္႔စင္ေနရန္ ေမွ်ာ္လင့္၍မရႏိုင္ပါ" ဟု ဆိုပါသည္။ (စာ-၇၆)
ဆရာက ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္မွာေပါ့လို႔ စေနာက္ၿပီး ေထ့ေတ့ေတ့ ေျပာမယ့္သူေတြ ရွိမွာပါ။ အမွန္က သူတို႔မသိၾကလို႔ပါ။ ဆရာက လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလံုး မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့တာေလ။
(၇)
အဆင္မေျပတာေတြ အေျခခုိင္မာေနဆဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြးရင္း သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအေၾကာင္း စိတ္ထဲေရာက္လာပါတယ္။ တုိင္းေဒသႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ မေ၀းလွတဲ့ေနရာမွာ အလည္လာဘုရားဖူးသူေတြ အမ်ားႀကီးခါးစည္းၿပီး သည္းခံရတာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးပါတဲ့။ သြားခ်င္ရာ ေရာက္ဖို႔ခက္တဲ့ အေျခအေနမွာ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ေနရာ၀င္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေရာ။ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေျပာရမယ့္ဘ၀ မျဖစ္ရေလေအာင္ ပီတိေတြေ၀ျဖာ ဂုဏ္ယူစရာေတြ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ဖို၀င္ေတာင္ခရီးမွာ ေတြးစရာေတြ ေတြ႕တဲ့ေနာက္ လိုက္မိရာက ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အေျခအေန ဘ၀င္မက်စရာေတြ ေတြ႕ရပါေရာ။
ေက်ာက္ေတာင္နံရံေတြကို ထြင္းထားတဲ့ စို႔ရာေတြနဲ႔ ေက်ာက္ဂူဓမၼာ႐ံု၊ ေက်ာက္တုိင္ အမြမ္းအေျပာက္ေတြက ေရွးလူေတြရဲ႕လုပ္အားနဲ႔ ဇြဲလံု႔လကို အံ့မခန္းျဖစ္ေစပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၀ ေက်ာ္ ပုဂံနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ နားရြက္ေတာ္ရွည္ရွည္၊ သကၤန္းေတာ္ပါးပါးနဲ႔ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကလည္း ဖူးမကုန္သပၸာယ္လွပါ၏။ ထြက္ေပါက္၀ ေက်ာက္နံရံမွာ ထြင္းထားတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္႐ုပ္ႀကီးကလည္း ႏွစ္ထပ္တုိက္ တစ္လံုးစာေလာက္ရွိေတာ့ အဂၤလန္မွာ ျမင္းျဖဴ႐ုပ္ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာေကာင္းလို႔ သြားၾကည့္ခဲ့ရေသာ ၁၅ ေပသာသာ အ႐ုပ္ေလးကို ျပန္သတိရမိပါသည္။ ကေမၻာဒီးယား၊ အန္ေကာ၀ပ္ႏွင့္အၿပိဳင္ ေၾကာ္ျငာဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ျမင့္ေက်ာက္ ဆစ္၊ ပန္းေတာ့၊ ပန္းတေမာ့ အႏုပညာေတြဟာ ဟိုမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဒၚလာသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွာေပးေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာၾကည့္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာကို ဆရာမႀကီး ေဒၚျမျမရီက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနပါသည္။
(စာ-၅၂၊ ၅၃)
မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့အလွကို မိတ္ကပ္ေကာင္းေကာင္းလိမ္းၿပီး နဂိုထက္ပိုလို႔ ႐ုပ္ထြက္ေကာင္းေအာင္ ျပတတ္တဲ့ သူငယ္မ မယ္စၾက၀ဠာရတာ မဆန္းလွေပမယ့္ သူ႔ထက္ပိုလွသူခမ်ာ ျပတာမတတ္ေတာ့ ရစရာအမွတ္ေတာင္မွ အျဖတ္ခံခဲ့ရရွာတယ္။ ေၾသာ္ ေစ်းေရာင္းျခင္း အတတ္ပညာတဲ့လားကြယ္။
(၈)
ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြက စကားကုိ သင့္ရာသင့္သေလာက္သာ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ အခါသင့္ အခြင့္သာပဟရယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာေတြ ၾကြားခ်င္တာေတြကို ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ မဆုိၾကဘူး။ ေျပာမွသိမယ့္ တရားေတြထက္ မေျပာရင္ေတာင္မွ ဦးေႏွာက္နဲ႔စဥ္းစားၿပီး ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားနားေထာင္ ႏိုင္ၾကမယ့္ စကားေတြထား ရစ္တတ္ၾကတယ္။
(၉)
အျပန္က်ေတာ့ ေၾကးနီေတာင္ အိမ္ရာ၀င္းထဲက ျဖတ္ျပန္ၾကပါသည္။ "၀န္ထမ္းေတြဟာ ၀င္ေငြေကာင္းၿပီး ဒီေဒသမွာ သီးျခားကမၻာေလးတစ္ခုလို အိမ္တုိင္းဆုိင္ကယ္ကိုယ္စီ၊ ေရခဲေသတၱာကိုယ္စီနဲ႔ အ၀တ္အစား ေခတ္ဆန္လို႔ က်န္းမာေရး၊ အားကစား လိုက္စားႏိုင္ၾကတယ္" လို႔ ကားဆရာႀကီးက ေျပာပါတယ္။ ေတာင္သံုးလံုးအနက္ တစ္လံုးကေတာ့ ၿဖိဳၿပီးသြားပါၿပီ။ သတၱဳထုတ္ၿပီး ျပန္စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ေျမမႈန္႔ေတြက မုန္႔စိမ္းေပါင္းပံုႀကီးလို ညီညီညာညာေတြ႕ရပါ၏။ "သို႔ေသာ္ စက္ေတြက ထိုေၾကးနီကို ကုန္ေအာင္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ စီးလာတဲ့မိုးေရစီးေၾကာင္းေတြမွာ ေၾကးနီညႇိေတြပါလာၿပီး ယာခင္းေတြကို ဖံုးသြားတတ္ပါသည္။ ေဒသခံေတြက ယာမလုပ္ေတာ့ဘဲ အေပၚယံေျမကို ကန္သံုးဆင့္နဲ႔ေဖ်ာ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးႏို႔ဆီခြက္ သံျဖဴနဲ႔ စစ္ဖမ္းၾကပါသည္။ "တစ္ပိႆာ က်ပ္ ၉၀၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းရလို႔ တြက္ေျခကိုက္ၾကတယ္" လို႔ တစ္ေယာက္က ရွင္းျပပါသည္။ (စာ-၅၅)
(၁၀)
ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေတာင္ႀကီးကို မွန္းဆၿပီး လြမ္းလို႔ငိုေနၾကတဲ့ ေဒသခံေတြကို ဆရာမေမ့ပါဘူး။ အဆင္ေျပေနသူေတြ၊ အဆင္မေျပသူေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆိုတာ သခ်ၤာပညာရွင္ မဟုတ္ေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႔ တြက္ႏုိင္တဲ့ပုစၦာ။ ဘာအုိင္ေအ၊ ညာအိုင္ေအ သက္ေရာက္မႈ အစီရင္ခံစာေတြ ကေတာ့ ဆရာထုတ္ျပန္ ေပးႏိုင္တဲ့အရာေတြမွ မဟုတ္ဘဲ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ ပညာရွိကကြက္လပ္ ထားခဲ့ေပမယ့္ ဒီကလူမိုက္ ႀကီးကေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ကြက္လပ္ျဖည့္ေနမိတာပါ။ တခ်ဳိ႕လူေတြက သံပရာလိုခ်င္ေနရက္သားနဲ႔ သၾကားေတာင္းခ်င္ ေတာင္းတတ္တာကလား။
ဓာတ္ပံုေအာက္မွာေတာ့ ဘိုလို ေရးထားပါတယ္။ Ugly copper production process destroying the environment eco system တဲ့။
(၁၁)
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ရွိရန္ ခ်ဳိခ်ဥ္ခြံ၊ အေအးဘူးခြံ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ဘာမွမက်န္ခဲ့ေစရန္ နားလည္ေအာင္ ေျပာထားေသာအခါ အံ့အားသင့္ဖြယ္အားလံုးက ကိုယ္တုိင္တာ၀န္ယူတတ္၊ ထိန္းသိမ္းတတ္ၾကပါ၏။ တခ်ဳိ႕က သူတစ္ပါးေရွ႕အဖြဲ႕မ်ားကက်န္ခဲ့ေသာ အမိႈက္မ်ားကို ပင္ေကာက္ထည့္လာသူမ်ား၊ ေရအလြန္ရွားလာခ်ိန္တြင္ မိမိေရဘူးကို မေသာက္ဘဲ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ခြဲေ၀ေပးေနသူမ်ားကုိလည္း ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ (စာ-၁၁၀)
(၁၂)
ေျမကမၻာမွာ ေနစရာေဖြရွာေနရသူေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ဆိုတာက ေမ့ထားလို႔ မရတာအမွန္။ စိန္ေသတၱာေပၚမွာထိုင္ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက ဂဏန္းေတြၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနဖို႔ဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ လိုကိုလိုပါတယ္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေတြ အကုန္ပ်က္စီးၿပီး အထီးက်န္ရင္ေတာင္မွ ဘာအေရးလဲ။ ဥစၥာဓနေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ကမၻာအတု ဖန္ဆင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနမဟဲ့လို႔ ေငြဆိပ္ငယ္ထိပ္ေရာက္ ေမွာက္ေမွာက္မွားမွား စကားဆုိသူလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေမးစရာေမးခြန္းရွိပါတယ္။ တစ္ကမၻာလံုးပ်က္စီး တစ္စု၊ တစ္ဦးတည္း က်န္ခ်ိန္မွာ ေနေပ်ာ္ပါ့မလား။ တေစၦသရဲေတြၾကားထဲ ေနရဲရဲ႕လား။ (၁၃)
'ဘုန္းေတာင္ႀကိဳး၀ိုင္း၊ ဧက ၂၄၀၇၀' ဆိုေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ႕ရေသာ္လည္း သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမား မေတြ႕ရေသးပါ။
"အရင္ေခတ္တုန္းကမွ သစ္ထုတ္ေပမယ့္ အလွည့္က် ျပန္စုိက္ေသးတယ္။ လုပ္တဲ့သူေတြ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သစ္ေတာကို ခ်စ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းလုပ္ေနက် မဟုတ္တဲ့ ကန္ထ႐ုိက္ေတြကို ေပးလုိက္ေတာ့ အျမတ္ရၿပီးေရာဆိုၿပီး ေပါင္လံုးေလာက္ အပင္ေတာင္ မခ်န္ေတာ့ဘဲ အေျပာင္ရွင္းၾကတယ္ထင္တယ္။ ေတာင္ေတြက ကတံုးခ်ည္းပဲ။ အခုေခတ္ ျပန္စိုက္ၾကေပမယ့္ နည္းနည္းနဲ႔ အပင္ေသးေသးေလးေတြပဲ ရွိေသးတယ္။"
ကိုေအးထြန္းက ျမည္တမ္းပါသည္။ သစ္ပင္မွာ 'ေတာင္ယာမ ခုတ္ရ၊ ပံု အစိုးရ' ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ ေတြ႔ေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ 'တိမ္ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး' စာအုပ္ကို သတိရပါသည္။
"ငါတို႔ေတြ ေတာင္ယာခုတ္လို႔ ျပဳန္းတာလား၊ ကားအစီးလိုက္သယ္ သယ္သြားၾကလို႔ ကုန္တာလား၊ ဘာလို႔ကတံုးျဖစ္လဲ ငါတို႔သိပါတယ္" လို႔ ေျပာေနတဲ့ ခ်င္းအမ်ဳိးသားကို ျမင္ေယာင္ပါသည္။ (စာ-၁၃၀)
(၁၄)
'၀ိေသသတိုင္း သမိုင္းအစ' လို႔အမည္ရတဲ့ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ဖတ္ဖူးခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ေတာင္ဇလပ္ပန္းရနံ႔ကို စာေတြကတစ္ဆင့္ နမ္း႐ိႈက္ခံစား ခဲ့ရဖူးသလို ေအာက္ခ်င္းငွက္ဖို၊ ငွက္မ သစၥာထားပံုကို ၾကားရျပန္ေတာ့ သနားျခင္းနဲ႔အတူ ေလးစားရပါတယ္။ အဟိတ္ တိရ စၦာန္ေတြရဲ႕ သစၥာတရားကို အသိအမွတ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ျခင္းနဲ႔အတူ အစစအရာရာ တိရစၦာန္ေတြထက္ သာလြန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ သစၥာမထား စကားမတည္ျခင္း အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။
တာ၀န္ၿပီးက၊ အစပထမ၊ လာခဲ့ၾကသည့္၊ မူလေနရာ၊ ငါျပန္ပါမည္၊ စိတ္ကရည္လည္း၊ မတည္စကား၊ တပည့္သားက၊ ေမွာက္မွားေဖာက္ျပန္၊ ေဇာက္ထိုးလွန္၏၊ ေျပာသည့္စကား၊ ထားမိကတိ၊ မွားသည့္အရာ၊ ငါ့၀န္တာဟု၊ ႏႈတ္မွာဖြဖြ၊ ရြတ္ရင္းကလွ်င္၊ ေနလံုး၀င္သည္၊ အသင္၀မ္းေျမာက္ ပါေလေတာ့။ (ကုိေက်း)
စစ္သားအိုႀကီးရဲ႕ ေနာင္တစကားေတြကို ၾကားမိတဲ့ခဏမွာ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားကို ျမင္မိတယ္။ ႏွလံုးသားသဏၭာန္ ရိဒ္ေရကန္မွာ လေရာင္ျဖာေနပါေပါ့။
ေနခ်င္ရက္သား၊ မသြားမျဖစ္၊ ထားရစ္ရမွာ၊ မခ်ိပါတည့္၊ ႏြမ္းသည့္ရင္ႏွင့္၊ အခြင့္မေတာင္း၊ ျပန္ရေၾကာင္းကို။ (ကိုေက်း)
ကားလမ္းပဲရွိတဲ့ေနရာမွာ ကားဆရာေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။
(၁၅)
"တ႐ုတ္နယ္စပ္ကေတာ့ အရမ္းဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး အိႏိၵယနယ္စပ္ ကုန္သြယ္ေရးက ေႏွးတယ္ေနာ္"
"ဒီမိုကေရစီေပါ့၊ တ႐ုတ္က တစ္ပါတီတစ္အာဏာဆိုေတာ့ ညႇိလို႔လြယ္တယ္။ အိႏိၵယက တစ္ခုခုဆို ပါလီမန္မွာေဆြးေႏြးရ၊ ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ျပရနဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ ယႏၲရားႀကီးေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလည္း အရမ္းဆိုးတယ္"
ကားဆရာကလည္း ခံစားခ်က္ကိုဖြင့္ဟ၏။ (စာ-၁၂၁)
နာလိုက္တာ ဒီမိုကေရစီရာ၊ ကားဆရာနဲ႔ေတြ႕မွ နာမည္ပ်က္ရေလျခင္း။ အေမးစကား၊ အေရြးမမွားသင့္ေၾကာင္း ဗဟုသုတပြားခဲ့ရပါရဲ႕။ ေျဖတဲ့သူက သူ႔ဥာဏ္ပညာအဆင့္ အနိမ့္အျမင့္အေလ်ာက္ သိသေလာက္ အေျခခံစဥ္းစားၿပီး ထင္ရာျမင္ရာေတြပဲ ေျဖမွာမဟုတ္လားဗ်ာ။
(၁၆)
"ပ်ဴေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦး"
"သိခ်င္လို႔ေမးတာလား"
"ဘာရယ္"
"ဒီလိုေလ၊ သိခ်င္လို႔ေမးတာ ဆိုရင္ေျပာျပမယ္။ ညႇိခ်င္လို႔ေမးတာ ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သိတာေတြကလည္း ညႇိရေလာက္ေအာင္ အေျခမခုိင္ဘူး။ တစ္ဆင့္ၾကား သေဘာမ်ဳိးပဲ။ နည္းနည္းသိၿပီးသားဆိုရင္ မေျပာေတာ့ဘူး" ဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီေခတ္ အစပိုင္းတြင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေမးခြန္းတစ္ခုကို 'သိ' ခ်င္၍ေမးျခင္း၊ 'ညႇိ' ခ်င္၍ေမးျခင္း၊ 'ရိ' ခ်င္၍ေမးျခင္း၊ 'ကလိ' ခ်င္၍ေမးျခင္း၊ 'ရွိ (သိရွိ)' တာေတြကို ကိုယ္တုိင္ၾကြားေျပာခ်င္၍ သူမ်ားမသိေလာက္သည့္ ေမးခြန္းကို ေမးျခင္းဟု ပုဒ္မတပ္ခံေနရမည္စိုး၍ အစည္းအေ၀းမ်ား၌ မ်ဳိခ်ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနခဲ့ၾကရသည္ကို ရည္ရြယ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေသာ ကိုကိုႏွင့္ သင္းသင္းႏြဲ႕တို႔က ကားေပၚတြင္မို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ (စာ-၇၇)
(၁၇)
ျမန္မာျပည္မွာ သဘာ၀အလွ၊ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္၊ သမုိင္းဆုိင္ရာ အေထာက္အထားမ်ား ၾကြယ္၀ပီသလွသည္။ ေဖာ္ထုတ္မႈ အားနည္းေနမႈေၾကာင့္သာ ကမၻာ့အလယ္တြင္ လူသိနည္း၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားမ်ား အလယ္တြင္လည္း ဂုဏ္ယူရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကေသးသည္။ (စာ-၅)
(၁၈)
ဂုဏ္ယူရေလာက္မွန္း အသိေတြ ရွိေနၾကေတာင္မွ ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ ေတြ႕ျမင္ခံစားဖို႔ဆႏၵေတြ ျပည့္ေနၾကေတာင္မွ သြားလာေရးက မလြယ္ေသးတာအမွန္။ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ မျပည့္စံုေသးတာ ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။
ရွက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ 'ၿငိမ္းကိုရွက္ပါ' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကေလး သတိရမိရဲ႕။ ရွက္ေနေပမယ့္ မိတၱဴပြားစပယ္ရွယ္လစ္ အမွန္အကန္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပခ်င္တာနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္။
"ခ်စ္စိုးကိုရွက္ပါ"
ဟုတ္တယ္ေလ။ ကိုယ္ကခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားလွခ်ည္ရဲ႕ တဖြဖြပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတာ၊ ေျခကေျမမၾကြေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေသးခ်ိန္မွာ ဆရာက ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ခရီးဆန္႔ခဲ့ၿပီ။ ဗမာႀကီးေတြေနထိုင္တဲ့ အေနာက္တံခါးေပါက္ ရခုိင္ျပည္နယ္ကစၿပီး ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း ကေန မြန္တို႔ဌာနီရာမညကို ေခၚသြားတယ္။ တနသၤာရီလည္း မက်န္ရဘူး။ ပဲခူး႐ိုးမကိုဆန္ၿပီး တမာနံ႔ ေမႊးတဲ့အညာကို ပို႔ေပးရဲ႕။ ဓာတ္ပံုလွလွေတြနဲ႔ ခံစားမႈစာစုေတြေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။
ပိုတိုအက္ေဆးဆိုရင္ အမွတ္ျပည့္ ေပးမိမွာအမွန္။
(၁၉)
႐ိုးရွင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မာန္မတက္ ဟန္မဖက္တဲ့ဆရာ။ ေရာင္စံုဓာတ္ပံုေလးေတြက ရသေပါင္းစံုေပးတယ္။ ဟိုတစ္တို႔ ဒီတစ္စက္နဲ႔ ခရီးသြားဒိုင္ယာရီထဲမွာ ဆရာေရးတဲ့စာေတြက သုတရဲ႕အၾကား ရသေတြပါ ပြားေစတယ္။ ခံစားမႈနဲ႔အတူ အေတြးသံသရာမွာပါ လည္ေစတယ္။
မၾကည့္ေတာ့ မျမင္၊ မျမင္ေတာ့ မသိ၊ မသိေတာ့ မခ်စ္ခင္၊ မခ်စ္ခင္ေတာ့ တန္ဖိုးမထားၾကပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ မေရာက္ဖူးေတာင္မွ ကိုယ္တုိင္မသြားႏိုင္ေတာင္မွ ဓာတ္ပံုေလးေတြကတစ္ဆင့္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕အလွ၊ ၾကြယ္၀တဲ့ သဘာ၀သယံဇာတနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ တို႔တို႔ထိထိ စာကေလးေတြက အသိတရား ပြားမ်ားေစေၾကာင္း ႏႈိးေဆာ္ေပးတယ္။
ခ်စ္ခင္ရာက ေလးစား၊ ေလးစားရာက တန္ဖိုးထား၊ တန္ဖိုးထားရာက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ၾကတဲ့အထိ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တက္လွမ္းႏိုင္ၾက ေစခ်င္ပါတယ္။
လွပေကာင္းမြန္ အဓိပၸာယ္ျပည့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စကားလံုးေတြ စာသားေတြဟာ သီခ်င္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟန္လုပ္မာန္တင္းၿပီး လူျမင္ေကာင္း႐ံု ဌာန္အျပည့္ဆိုေနဖို႔ သက္သက္ထက္ကို အမ်ားႀကီးပို ေလးနက္တဲ့ အႏွစ္သာရေတြ ရွိပါတယ္။
လွပတဲ့စာတစ္အုပ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္။
(ညႊန္း-ရတနာသိုက္ စာေပတုိက္က ၂၀၁၄ မတ္လမွာ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့တဲ့ ခ်စ္စိုးရဲ႕ ျမစ္ဆံုအလြမ္းႏွင့္ ခရီးသြားဒိုင္ယာရီ)
Eleven Media Group
