ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္၏ အရိုးရွင္းဆံုး ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 4/26/2014 09:41:00 PM
ဒီမိုကေရစီေခတ္သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး တက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားမႈမ်ားနွင့္ ျပည့္တန္ဆာတရား၀င္ ရိွသင့္/မရိွသင့္ လႊတ္ေတာ္တြင္ ေဆြးေႏြးမႈရိွခဲ့ေသာ္လည္း ထင္ရွားသည့္ ေျပာင္းလဲမႈကို မေတြ႔ရေသးေပ။
ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္း သက္ဆိုင္ရာ၏ အနိုင္က်င့္ျခယ္လွယ္မႈမ်ား၊ လူ အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ားရိွေနသည့္ ယင္းလုပ္ငန္းမွ ၾကိဳးစားရုန္းထြက္ရန္ခဲ့သူ၊ HIV ေ၀ဒနာခံစားေနရေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက News Watch ဂ်ာနယ္သို႔ ရင္ဖြင့္စာေပးပို႔ခဲ့သည္။
ျပည့္တန္ဆာ ေလာက၏ ပံုရိပ္အား အနည္းနွင့္အမ်ား ေပၚလြင္ေအာင္ေရး
သားထား ျခင္းျဖစ္၍ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။
“ကြ်န္မ ဒီေရာဂါရတာ ေသြးသြင္းလို႔၊ ကတံုးရိတ္လို႔၊ မ်က္ခံုးေမြးရိတ္လို႔ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြဇာတ္လမ္းေတြအတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လြယ္ လြယ္ေငြေနာက္လိုက္တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ ေခတ္ၾကီးေၾကာင့္ပဲဆိုဆို တိုင္းျပည္က စစ္အာဏာရွင္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲလို႔ပဲေျပာေျပာ ဘယ္လိုအေၾကာင္း
ျပပဲေျပာပါေစ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ဇာတ္ကာင္ပါပဲ။
ေျပာရရင္ ကြ်န္မျပည့္တန္ဆာေလာကမွာ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေလာကဟာ ေတာ္ေတာ္ဇာတ္လမ္းေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ က ရတဲ့ဘ၀ပါ။ ကြ်န္မဘ၀ ဟာ အေမရယ္၊ အစ္မတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးရယ္ လိႈင္သာယာမွာ ေနပါတယ္။
အစ္မက ေရာဂါသည္။ အေမကေတာ့ စက္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီ၀င္ေငြ နွင့္မေလာက္ဘူးပဲေျပာၾကပါစို႔။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ဆိုးတယ္။ ဇာတ္နာေအာင္ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မလည္း ထြက္ေပါက္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အသက္ (၂၀)ေက်ာ္မွာ ေယာက်ာၤးယူလိုက္တယ္။ ေယာက်ာၤးကလည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္ဘူး။
သိပ္မၾကာပါဘူး၊ တစ္နွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ ကဲြတယ္။ သူကေတာ့ ျပန္ေပါင္းခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မ တရုတ္ဘီးကဲ်ေဘာေစ့တစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေပးရမယ္ဆိုျပီး ကြ်န္မ တို႔နားက အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ့မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ေသေနတဲ့ အသက္ (၅၀)ေက်ာ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ဟင္းေတြ ဘာေတြ တစ္ပတ္ျခားခ်က္ေပးရတယ္။
ကိုယ္လက္သန္႔စင္၊ အ၀တ္ေလ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ေပါ့ရွင္။ သူကေတာ့ ေငြစ၊ ေၾကးစေလးလည္း ပိုပိုမိုမိုေပးပါ တယ္။ ေနာက္ လက္၀တ္လက္စားလည္း ဆင္ေပးပါတယ္။ တိုတိုေျပာ ရရင္ သူနဲ႔ေနတယ္ပဲေျပာၾကပါစို႔။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူရဲ့မယားၾကီး ထိုင္၀မ္က ျပန္လာတဲ့အခိ်န္မွာ ကြ်န္မရဲ့စိတ္ မထိန္းနိုင္မႈေၾကာင့္ စိန္ေလာ့ကတ္သီး ခိုးမိတယ္။
အဲဒီပုဒ္မေၾကာင့္ ေထာင္တစ္နွစ္က်ျပီး ဒီလိုင္းကိုက်ေရာက္ လာတာပါရွင္။ ပထမေတာ့ ကြ်န္မ ျပည့္တန္ဆာေခါင္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ပါ တယ္။ ေဖာက္သည္ကို ကိုယ့္ဘာသာရွာစရာမလိုဘူး။ သူ႕ ရဲ့ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာလုပ္ရံုပဲ။ ရုပ္ေခ်ာရင္ ေခ်ာသေလာက္ ေခ်းေငြေပးထားတယ္။ အမ်ားဆံုး တစ္သိန္း၊ တစ္သိန္းခဲြေလာက္ ေငြၾကိဳေပးတဲ့သေဘာပါ။ ေနာက္လုပ္ငန္းခြင္ထဲက ဖဲ့ဆပ္ေပါ့။
သူရဲ့ေခါင္းေၾကးက ကြ်န္မတို႔တစ္ေသာင္းရရင္ သူက ေျခာက္ေထာင္ယူတယ္။ ရဲလိုင္းေၾကးေပးျပီး စားစရိတ္၊ ေသာက္စရိတ္အျပီး အိမ္ျပန္ရင္ (၁၀)ေယာက္ဆိုရင္ ေလးေသာင္းယူသြား၊ ဧည့္သည္ေတြ ေစတနာရိွလို႔
ပိုေပးရင္ ကြ်န္မတို႔လက္ထဲကိုထည့္မွရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လုပ္လာခဲ့တာ၊ အပိုင္နယ္ထိန္းက ကြ်န္မတို႔နဲ႔ေနခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေန ေပးရပါတယ္။
သူမျပန္မခ်င္း ကြ်န္မတို႔ ေဖာက္သည္မရဘူးေပါ့။ အဲဒီ ေလာက္အထိ ကြ်န္မ စိတ္မပ်က္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အမႈလို တယ္ဆိုျပီး အဖမ္းျပတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မေနမေကာင္းလို႔ကံေကာင္း သြားတယ္။ အလုပ္မဆင္းဘဲ အိမ္မွာေနတဲ့အခိ်န္ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။
ကြ်န္မ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ျပည့္တန္ဆာပုဒ္မနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ထဲေရာက္ သြားတယ္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္မေခါင္းနဲ႔လုပ္စားတဲ့ကိစၥကို စိတ္ပ်က္ သြားတယ္။ လုပ္ငန္းလည္း ကြ်မ္းက်င္သြားျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကြင္း ဆင္းတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ေငြေၾကးဟာ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲ။ အနၱရာယ္ေတာ့ ၾကည့္ေရွာင္ေပါ့။
'ေညာင္သီးလည္းစား ေလးသံလည္းနားေထာင္'ဆိုရိုးစကားလိုပါ ပဲ။ အဲဒီမွာ သီရိမဂၤလာေဈးတို႔ KTV တို႔က ေအာက္လိုင္း၊ ေလယာဥ္ကြင္းတို႔၊ ကန္ေတာ္ၾကီးဟိုတယ္တို႔၊ ဘာတို႔က အထက္လိုင္းဆိုျပီးခဲြထား တဲ့ေဈးကြက္လည္း ရိွေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ္ေတာ္နပ္သြားေတာ့ ကိုယ့္ ဘာသာ လိုင္းေၾကးေပးျပီး သြားတယ္။
အဖမ္းအဆီးရိွရင္ ၾကိဳသတင္းရ ေအာင္ပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ခု်ပ္ေဈး၊ ျမိဳ႕ထဲ၊ ကန္ေတာ္ၾကီးတို႔ဟာ ကြ်န္မ စားက်က္ေတြပါပဲ။ တစ္ပတ္ကို (၃)ရက္ အလုပ္ဆင္းပါတယ္။ ကြ်န္မ နွစ္နွစ္ေလာက္လုပ္ကိုင္ရင္း
ေနမေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ့ ကြ်န္မ AZG ကိုေရာက္တယ္ပဲဆိုပါစို႔။ AZG ကေတာ့ အေတာ္ေလးေကာင္း ပါတယ္။ ကြ်န္မကို အလုပ္နားခိုင္းတယ္။
'တစ္လ၊ နွစ္လေလာက္နားပါ' ဒီမွာ ေဆးကုေနတဲ့အခိ်န္မွာ အလုပ္မဆင္းပါနဲ႔။ ေရာဂါဟာ HIV အဆင့္ (၂)ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အိမ္ကို ဆီ၊ ဆန္၊ ရိကၡာေပးတယ္။ ကြ်န္မ ရဲ့ေရာဂါကို ေနာက္လူမကူးနိုင္ေအာင္ အသိပညာေပးတယ္။ အေဖာ္လည္း ေဆာင္ခိုင္းထားပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ မိန္းမကိုယ္ကိုလည္း တစ္ပတ္တစ္ၾကိမ္ ေဆးေၾကာေပး တယ္။ တစ္လတစ္ၾကိမ္ ေဆးခန္းကို လာျပရတယ္။ အနီးကပ္ကုသေပး တဲ့သေဘာေပါ့ရွင္။ ေနာက္ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေတာ့ အလုပ္ျပန္ဆင္း တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကြ်န္မလက္ထဲမွာ အေဖာ္နဲ႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိတယ္။ ေထာင္ (၁) နွစ္ျပန္က်တယ္။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာပါ။
အခုလို ဒီမိုကေရစီအစိုးရတို႔ လႊတ္ေတာ္ေခတ္တို႔ ဘာတို႔မွာေတာ့ အေဖာ္မိ လို႔ရိွရင္ ဘယ္လိုပုဒ္မနဲ႔ ဖမ္းမလဲ ကြ်န္မလည္းမသိဘူး။ အေျခခံဥပေဒ ဘယ္လိုျပ႒ာန္းတယ္ဆိုတာလည္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မၾကာေသးခင္က ကြ်န္မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆြးေနြးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေလး ကြ်န္မ ၾကားမိတယ္။ ကြ်န္မတို့နဲ့ ပတ္သက္ျပီး ရိွသင့္တယ္။ မရိွသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရာပဲ သိတယ္။
ကြ်န္မ အေနနွင့္ကေတာ့ ရိွသင့္တယ္ လို့ ထင္တယ္။ ဥာဏ္နည္းလို႔၊ အသိပညာမရိွလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ပါေစ၊ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ဘ၀ေတြကို ရဲေတြ၊ ေခါင္းေတြရဲ့ မတရား အလုပ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တရား၀င္ရိွသင့္တယ္လို႔ ကြ်န္မ ေျပာခ်င္တယ္။
ဘယ္နိုင္ငံကမ်ား ျပည့္တန္ဆာမရိွဘူးလို႔ေျပာရဲလဲ ကြ်န္မ ေမးခ်င္တယ္။ တရား၀င္ရိွတာနဲ႔ တရားမ၀င္ရိွတာပဲကြာတယ္ မဟုတ္လား။ တရုတ္နိုင္ငံမွာလည္းရိွတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ သတ္ေနျဖတ္ေနပါ တယ္ဆိုတဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားနိုင္ငံမွာလည္းပဲ ျပည့္တန္ဆာ မရိွဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာနိုင္သလဲ။
လူသားေတြရိွတဲ့ေနရာမွာ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဥပေဒပုဒ္မေတြဟာ ေမွာင္ခိုေဈးကြက္အားေပးတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္သြားျပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတဲ့သူေတြရဲ့ အိတ္ထဲကို ေငြမ်ားမ်ားေရာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာပဲ။ မရိွလို႔ လုပ္စားတဲ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြအေနနွင့္ သူတို႔ျပဳသမွ် နုရတဲ့သေဘာပဲ ရိွတယ္။
ဟိုတေလာက ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားက အာဏာရူး ေကာင္ေလးရဲ႕အေဖကို ျပည့္တန္ဆာရွာေပးရတဲ့ သူ့ဦးေလးကို ေခြးစာ ေကြ်းလိုက္တယ္ဆိုပဲ။
ကြ်န္မေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာက ဗုဒၶဘာသာ နိုင္ငံျဖစ္လို့ မရိွသင့္ဘူးတို႔၊ ရိွသင့္တယ္လို႔ ေဆြးေႏြးေနမယ့္အစား ရိွရင္ဘာျဖစ္နိုင္တယ္၊ မရိွရင္ ဘယ္လိုအက်ဳိးရလာဒ္ေတြထြက္မလဲ စဥ္းစား သင့္တယ္၊ စာရြက္ေပၚမွာရိွတယ္၊ မရိွဘူးဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး။ အျပင္ မွာ တကယ္ရိွေနတာကို စဥ္းစားမွ အေျဖေကာင္းေကာင္းထြက္မွာပါ။ ကြ်န္မအေနနွင့္ တရား၀င္ျပည့္တန္ဆာ ရိွေရး၊ မရိွေရးအတြက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား က႑ေတြမွာပါ စဥ္းစားဖို႔လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။
အဲဒီလို တရား၀င္ရိွေတာ့ မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ ျပည့္တန္ဆာက ဘယ္နွေယာက္၊ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့သူက ဘယ္နွေယာက္၊ ေဆး၀ါးကုသ ေပးေနတဲ့သူက ဘယ္နွေယာက္ဆိုျပီး ခဲြျခားထြက္လာမယ္။
အဲဒီမွာ HIV ခံစားေနရသူကို ဘယ္လိုအလုပ္အကိုင္ေတြေပးမယ္၊ ဘယ္လို လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ကူးစက္နႈန္းက်ဆင္းမယ္ဆိုတဲ့အေျဖေတြ ထြက္လာ ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္မ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေျပာၾကည့္တာပါ။ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းဟာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကတည္းက ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ ထဲမွာလည္းပဲ ရိွခဲ့ပါတယ္။
ယခု အခိ်န္အထိ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္ေနတုန္းပဲလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကြ်န္မတို႔လို ဘ၀တူညီအစ္မေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပါ။ ကြ်န္မ အခု ကြမ္းယာဆိုင္ လိႈင္သာယာမွာ ေရာင္းေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ကြမ္း (၇၀) သားေလာက္ကုန္ပါတယ္။
ေလးငါးေထာင္ေလာက္ ျမတ္ပါတယ္။ အိမ္စရိတ္ေလးေတာ့ ရျပီ။ (ART) ေဆးေတာ့ ၀ယ္မေသာက္နိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတၾကီးကို ျပည့္တန္ဆာတို႔၏ ပံုရိပ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုး၀ါးေနသလဲကို သိရိွနိုင္ေအာင္ ရင္ဖြင့္ေရးသားျခင္းသာ ျဖစ္ျပီး ေတာင္းဆိုမႈေတြ အမ်ားၾကီးခံေနရေသာ နိုင္ငံေတာ္ သမၼတၾကီး အေနနွင့္ စိတ္အေနွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါရွင္။
အမည္မေဖာ္လိုသူတစ္ဦး
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
