ေသေဖာ္ညိႇ ေလာကထဲကလူ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 3/20/2014 10:23:00 AM

(Written by: ေမာင္စံေပါ)

(၁)
တစ္ခါတုန္းက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ရွိၾကပါတယ္။ အစ္ကိုက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ညီက သူငယ္တန္းတက္ခါစ အရြယ္။ အသက္ကြာသလုိ အရပ္ကြာတယ္။ ေျခတံလက္တံကြာတယ္။
တစ္ရက္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကို ညီအငယ္ေကာင္ ၀င္လာခ်ိန္ အစ္ကိုမုန္႔ခိုးစားေနတာနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးပါေရာ။ အေမနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကိုက ညီကိုေခ်ာ့တယ္။ မတိုင္ပါနဲ႔ ညီေလးရာ၊ မင္းကိုလည္း မုန္႔ေကြၽးပါမယ္ေပါ့။ ညီကလည္း စဥ္းစားတယ္။ ငါ့အရပ္နဲ႔ လွမ္းလို႔မမွီဘူး။ အစ္ကိုေကြၽးမွ စားရမွာ။ ေနာက္ၿပီး ငါခိုးစားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူေပးတာယူတာဟာ ဘာညာေပါ့ေလ။

အစ္ကိုေပးတဲ့ ႏႈတ္ပိတ္ခ မုန္႔ေလးတစ္ခုနဲ႔ ေက်နပ္ၿပီးေနခဲ့တယ္။ အစ္ကိုကလည္း ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ခိုးစားသလဲ မသိပါဘူး။ မုန္႔ေတြေလ်ာ့တယ္။ မုန္႔ကုန္တာ ျမန္တယ္ဆိုၿပီး အေမ့မွာ မုန႔္ၾကြပ္ေတြကို ေရတြက္မွတ္သားရတဲ့အလုပ္ ပိုလာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က မံုရြာမွာ ေက်ာက္တိုင္တံဆိပ္ မုန္႔ၾကြပ္ဆိုတာ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးတာကလား၊၊

အဲဒီေနာက္မွာ မုန္႔ေတြမေလ်ာ့ေတာ့ေပမယ့္ အရြယ္ေတြေသးကုန္တယ္။ မုန္႔ပံုးကို ခေလာက္ၿပီး မုန္႔ၾကြပ္အေၾကြ အမႈန္႔ေတြက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ယူစားတာကိုမ်ား (စကားခ်ပ္)

(၂)
စာဖတ္တတ္စ ပံုျပင္ေတြဖတ္ေတာ့ ခိုးစားတဲ့အေၾကာင္းပါတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ဖတ္မိတယ္။ ဇာတ္လိုက္က လူေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေျမေခြး။ ေျမေခြးတစ္ေကာင္က လူေတြအလစ္မွာ ရြာထဲ၀င္ၿပီး ၾကက္ေတြခိုးစားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကက္ေတြေပ်ာက္လြန္းတာနဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ေထာင္ပါေရာ။ အစာငတ္ေတာ့ ေျမေခြးေထာင္ေခ်ာက္မွာ တန္းခနဲ မိေတာ့တာေပါ့။ လူေတြအလာမွာ ေသမွာေၾကာက္တာနဲ႔ အတင္း႐ုန္းၿပီး ေျပးတဲ့အခါ ေထာင္ေခ်ာက္မွာ ညပ္ေနတဲ့အၿမီး ျပတ္ၿပီးက်န္ေနခဲ့တာေပါ့။

အဂၤါမစံုေတာ့တဲ့ ၿမီးျပတ္ေျမေခြးကို က်န္တဲ့ေျမေခြးေတြက ၀ိုင္းၿပီးကဲ့ရဲ႕ၾကသတဲ့။ အဲဒီမွာေတာ့ ၿမီးျပတ္ေျမေခြက အၿမီးရွိတာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ေျပးလႊားရတာ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ မရွိေၾကာင္း၊ ေထာင္ေျခာက္မွာလည္း မိႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကံမေကာင္းရင္ ေသႏိုင္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ေျမေခြးေတြလည္း အၿမီးျဖတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ အီစြတ္ပံုျပင္ထဲက မွတ္မိသမွ် တစ္ပုဒ္ပါ။

(၃)
အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ ပညာေတြတတ္လာတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳက စံုလာတယ္။

တစ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေဂါက္သီး႐ိုက္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ေငြေၾကးအထိုက္အေလ်ာက္ ျပည္စံုၿပီး အေျခအေနတစ္ခုမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႐ိုက္တဲ့ေနရာက ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေဂါက္ကြင္းမွာ။
ဒီကြင္းမွာ႐ိုက္ေတာ့ ဒီစည္းကမ္းေပါ့ဗ်ာ။

ေဒသႏၲရ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း (Local Rules) ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ Fair Way အတြင္းမွာဆိုရင္ ေဂါက္သီးေဘာလံုးကို သုတ္ခြင့္ သန္႔ရွင္းခြင့္ တည္ခြင့္ေပးတယ္။ အျပင္ဘက္ ေရာက္သြားရင္ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူး။ မထိမကိုင္ရဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ႐ိုက္ေပေတာ့။

ကစားသမားတစ္ေယာက္က ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ဖဲယားေ၀းအျပင္ဘက္ ျမက္ၾကမ္း (Rough) ထဲေရာက္သြားတဲ့ ေဘာလံုးေတြလည္း သုတ္တယ္၊ ကိုင္တယ္၊ ႐ိုက္ေကာင္းေအာင္ က်က်နနတည္တယ္။ ကယ္ဒီေကာင္းမေလးကို လုပ္ခိုင္းတယ္။ အဲရီ ကေလးမကလည္း လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ႔႐ိုက္ခ်က္ေတြ အကုန္လံုးေကာင္းတာေပါ့။

က်န္တဲ့ထဲက ကစားသမား (Golfer) တစ္ေယာက္က အဲဒီလူ ဘာလုပ္သလဲဆိုတာ ျမင္တယ္။ ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကာေတာ့ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္လာလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူးရယ္ (Rough)ထဲမွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး႐ိုက္တဲ့ သန္တည္႐ိုက္ကစားသမားက ဟိုဆရာကေလးကိုပါ အခြင့္အေရးေပးသလိုနဲ႔ သူလို႐ိုက္ေအာင္ ေသြးေဆာင္တယ္။ ျဖားေယာင္းတယ္။

“ေနရာမွ မေကာင္ဒဘဲဗ်ာ။ ေရႊ႕႐ိုက္ပါဗ်။ သစ္ပင္မလြတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လႊတ္ေအာင္ေရႊ႕လိုက္ပါဗ်”

(၄)
“ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက လုပ္ေရာလား”

“လုပ္စရာလားဗ်ာ။ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ကစားတဲ့ေကာင္ဗ်။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ထား”

“ခင္ဗ်ားက အဲဒီလူကို မလုပ္ဖို႔မေျပာဘူးလား”

“ေျပာစရာလားဗ်ာ။ သူလဲ ေဂါက္ဖာ (Golfer) ပဲဥစၥာ။ ႐ိုက္လာတာ ေသေတာ့မယ္”

“ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါခက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္မဟုတ္တာ မလုပ္႐ံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ သူမ်ားမဟုတ္တာ လုပ္တာေတြ႕ရင္ သတိေပးတန္ေပး၊ တားျမစ္တန္ တားျမစ္ရမွာေပါ့”

“ေနစမ္းပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကစားတာက အေပ်ာ္သက္သက္လား၊ ေလာင္းေၾကးေလးဘာေလး မပါဘူးလား”

“တစ္က်င္းတစ္ေထာင္ ႏိုင္သူစား၊ ပုိက္ဆံေၾကး နည္းနည္းပါးပါး ပါတာေပါ့ဗ်ာ”

“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ံႈးဖို႔မ်ားၿပီ။ ဟိုလူက နဂိုကတည္းက လက္ရည္ေကာင္းတဲ့လူ”

“ပိုက္ဆံေၾကး ပါေသးတယ္လည္းေျပာရဲ႕။ သူမ်ားမဟုတ္တာ လုပ္တာကို ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာမွမေျပာဘူး။ ႐ံႈးတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္”

“လူေတြကလည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ဥပေဒဆိုတာ ရွိတာေတာင္မွ ေက်ာ္လြန္ၿပီး လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အခြင့္အေရး သိပ္ယူခ်င္ၾကတယ္”

“အဲဒါေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေဘာင္ထဲကေန မွန္မွန္ကန္ကန္ ၿပိဳင္ၾကစမ္းလည္းဆိုေရာ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ံႈးေရာဆိုတာ”

မနက္ေဂါက္ကြင္းကအေၾကာင္း ညေနမွာ၀ိုင္းဖြဲ႕ရင္း အတင္းတုပ္ေတာ့ ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြပါ။

(၅)
ငယ္ငယ္တုန္းက ခိုးစားတဲ့မုန္႔ ေ၀စုယူမိတဲ့အခါ ၾကံရာပါ ျဖစ္သြားတယ္။ “သူက်ေတာ့ အမ်ားႀကီးစားၿပီး။ ငါ့ကိုက်ေတာ့ တစ္ခုပဲေပးတယ္။ ရပါတယ္ ငါမွအရပ္မမီေသးဘဲ။ လက္တံမရွည္ေသးဘဲ။ ငါႀကီးလာရင္ေတြ႕မယ္။ ငါ့ဘာသာ အမ်ားႀကီး ယူစားပစ္မယ္” ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ဆက္လာရင္ မေကာင္းေတာ့ပါ။

(၆)
ကိုယ္အၿမီးျပတ္သြားတာနဲ႔ တျခားအေကာင္ေတြပါ အၿမီးျဖတ္ဖို႔ စည္း႐ံုးတာ ေျမေခြးေလာကမွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥရပ္တစ္ခုပါ။ ဘာမွ သိပ္မဆန္းလွပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေျမေခြးေလာကက ေျမေခြးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြ လူေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ဆိုးတဲ့ ကိစၥရပ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ဆန္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ႀကီးပါ။ အဲဒါမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေျမေခြးေလာက္မ်ား သနားတယ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ သာမက ဉာဏ္ခရမ္းေရာင္ ဉာဏ္မဲနယ္ပုပ္ ဉာဏ္မီးခိုး အမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြေသာ ဉာဏ္ေတြက အေရာင္စံုလွတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။

(၇)
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာေပသမုိင္းထဲက စာနယ္ဇင္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္ဆိုရင္ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းဟာ ထိပ္ဆံုးစာရင္းထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြထဲမွာ “စာေပေလာက” ကို အရင္ဆံုး လွန္ၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေသေဖာ္ညႇိေလာကဆိုတာ စာေပေလာကရဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ားလွတဲ့ က႑ေတြထဲက တစ္ခုပါ။

မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ သခၤါရတရားရဲ႕ေအာက္မွာ စာေပါေလာကလည္း နိ႒ိတံခဲ့ပါၿပီ။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ေသေဖာ္ညႇိေလာကႀကီးကေတာ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ႀကီးထြားတိုးတက္ ရွင္သန္ေနဆဲ။

Eleven Media Group