အားနာပါသည္ M.P.T

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/09/2014 05:01:00 PM

ျပည္ပဆက္သြယ္ေရး ကုမၸဏီေတြ လာေတာ့မည္။ သူတို႔ကလည္း လိုင္စင္ ခ်ေပးလိုက္သည့္ အစိုးရကိုမွ မ်က္ႏွာမေထာက္။ စစခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္းသလို ရွစ္လအတြင္း ဖုန္းကတ္သန္း ၃၀ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်မည္ဟု ေၾကညာသည္။

ယခု မဲေဖာက္ကာ ေရာင္းေနသည့္ ၁၅၀၀ က်ပ္ထက္ နည္းေသာ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ေရာင္းမည္ဟုလည္း ေၾကညာလိုက္သည္။ ေျပာခလည္း ေလွ်ာ့ေပးဦးမည္တဲ့။

လက္ရွိ ဆင္းမ္ကတ္ ေရာင္းေနသည့္ အစိုးရႏွင့္ ပါတနာႀကီးတို႔ မ်က္လုံး ျပဴးသြားသည္။ ငါတို႔ ခြင္ေပ်ာက္ေတာ့မွာပဲ ဟုလည္း ေတြးၾကသည္။ ခြင္ေပ်ာက္လွ်င္ ေနာက္ခြင္ အသစ္တစ္ခုလည္း စဥ္းစားၾကသည္။ ျပည္သူေတြကလည္း လက္ရွိ လူေတြကို စိတ္ပ်က္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒါကို လက္ရွိ ဆင္းမ္ကတ္ ေရာင္းေနသူေတြလည္း သိၾကသည္။

ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကလည္း ျပည္ပ ကုမၸဏီေတြလို ေၾကညာလိုက္သည္။ လာမည့္ ၾသဂုတ္လအတြင္း ဆင္းမ္ကတ္ေတြ အလကား ေဝမည္ဟု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူေတြက မရေတာ့။ ျပည္ပမွ ျပည္ပ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

တို႔ျပည္သူေတြက အၿငိဳးအေတး ႀကီးသည္။ ျပည္ပေတြ လာလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ကို ကုပ္ေသြး စုပ္ထားတဲ့ ျပည္တြင္းက ေကာင္ေတြကို လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ အခုလို ျပည္ပေတြ မလာခင္တုန္းေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကို သည္းခံၿပီး ေပါင္းလိုက္ဦးမည္ဟု ေတြးထားၾကသည္။

လက္ရွိ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ႐ြာက ကိုျမႀကီး အရက္ဆိုင္ကို သတိရမိသည္။ စိုေျပတို႔ ႐ြာကား ရန္ကုန္ ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေဝးကြာလြန္းလွေသာ တနသၤာရီတိုင္း ေဒသႀကီးအတြင္း တည္ရွိသည္။ အခ်ိန္ကာလက လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ျဖစ္သည္။

႐ြာတြင္ ကိုျမႀကီး၏ အရက္ဆိုင္က နာမည္ႀကီးသည္။ နာမည္ႀကီးသေလာက္ ဆိုင္ကလည္း ႀကီးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးသနည္း။ ႐ြာတြင္ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ အရက္ဆိုင္မို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီလို တစ္ဆိုင္ထဲေသာ အရက္ဆိုင္ ျဖစ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္လွ။

သူႀကီးေခၚ ဥကၠ႒ကိုလည္း ေပးရသည္။ ရဲလည္း ေပးရသည္။ ျပည္သူ႔စစ္လည္း ေပးရသည္။ မီးသတ္လည္း ေပးရသည္။ စြမ္းအားရွင္ကိုလည္း ခြံ႕ရသည္။
အို... ႐ြာတြင္ အာဏာရွိသူ မွန္သမွ်အကုန္ ေပးရသည္။
ေပး႐ုံႏွင့္ အားမရ။ အရက္လည္း အလကား တိုက္ရသည္။ အျမည္းလည္း အလကား ေကြၽးရသည္။ သူ႔တင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္။ ႐ြာဦးေက်ာင္းကိုလည္း လွဴရေသးသည္။ ဒီလိုလွဴမွ ႐ြာသားေတြ ၾကည္ျဖဴၾကမည္လို႔ တြက္ထားပုံ ရသည္။

ဒီလိုေပးဖို႔၊ ဒီလို လွဴဖို႔အတြက္ အရက္ ေရာင္းရသည္။ အရက္ဆိုင္ကလည္း တစ္ဆိုင္တည္းမို႔ ေတာ္ေသးသည္။ တစ္႐ြာလုံး တစ္ဆိုင္တည္းမို႔ စိတ္ႀကဳိက္ေစ်း တင္ေရာင္းသည္။ အရက္ျဖဴ တစ္ပုလင္း ၿမဳိ႕မွာ တစ္ရာ ေရာင္းသည္။ ကိုျမႀကီးတို႔ကေတာ့ ႐ြာမွာ ငါးရာႏွင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ဓနိရည္ကို အျခား႐ြာမ်ားထက္ ေစ်းသုံးဆေလာက္ တင္ေရာင္းသည္။ ဘီယာလည္း ထိုနည္း၎။ ဝီစကီဆိုလွ်င္ ေလးငါးဆ တင္ေရာင္းသည္။ ကိုျမႀကီး ဟန္က်သည္။

ေဘး႐ြာေတြကလည္း အလွမ္းေဝး။ ၿမဳိ႕ကိုလည္း သြားမေသာက္ႏိုင္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ တစ္႐ြာလုံးမွာလည္း တစ္ဆိုင္၊ ရွိသမွ် ႐ြာသားေတြက ကိုျမႀကီးတို႔ ဆိုင္မွာပင္ အံကေလး ႀကိတ္ကာ အားေပးၾကသည္။

ကိုျမႀကီး ျမတ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမတ္သည္။ ႐ြာသားေတြ အားေပးလြန္းသျဖင့္ တခါတစ္ရံ ဆိုင္မွာ အရက္ပင္ ျပတ္သြားတတ္သည္။ ဒူးရင္းသီးေပၚခ်ိန္၊ တညင္းသီး သီးခ်ိန္မ်ား ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုျမႀကီးဆိုင္က အရက္ကို လိုသေလာက္ မေရာင္းႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္လွ်င္ လစ္ပိုတစ္ပုလင္းစာသာ ေရာင္းႏိုင္ေတာ့သည္။ ထိုမွ် ေရာင္းေကာင္းသည္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုျမႀကီးတို႔ ေရႊေခတ္ပင္။

အစတုန္းကေတာ့ ႐ြာသားေတြက ကိုျမႀကီးဆိုင္ ေစ်းႀကီးသည္ကို သိပ္မသိ။ ေနာက္ေတာ့ ႐ြာသားေတြ ၿမဳိ႕ကို ဒူးရင္းသီး အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥေတြျဖင့္ အေရာက္မ်ားေတာ့ ၿမဳိ႕က အရက္ေစ်းႏႈန္းေတြ သိလာသည္။ ကိုျမႀကီးဆိုင္က အရက္ေစ်း တအား ႀကီးလြန္းမွန္း သိလာၾကသည္။

တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားျဖင့္ ၿမဳိ႕ကို မေရာက္ဖူးသူမ်ားကလည္း ကိုျမႀကီးဆိုင္ ေစ်းႀကီးလြန္းမွန္း သိကုန္ၾကသည္။ ကိုျမႀကီးကို ေစ်းႀကီးသျဖင့္ ေစ်းေလွ်ာ့ေပးပါဟု ဝိုင္းေျပာသည္။ ေစ်းႀကီးလွ်င္ မေသာက္နဲ႔ဟု ကိုျမႀကီးက ျပန္ေျပာသည္။ ႐ြာသားေတြ ၿငိမ္ကုန္သည္။ ကိုျမႀကီးဆိုင္မွာမွ မေသာက္လွ်င္ ေသာက္စရာ အရက္ဆိုင္မရွိ။ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေသာက္ေတာ့လည္း သူႀကီးက ဖမ္းသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုျမႀကီး ကလန္ကဆန္လုပ္၍ မျဖစ္ဟု သေဘာထားလိုက္ၾကသည္။ ကိုျမႀကီးမွာ အာဏာရွိသည္။

ေနာက္သုံးေလးႏွစ္ အၾကာတြင္ ႐ြာက ဒူးရင္းသီး ပိုင္ရွင္တစ္ဦးက အရက္ဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ ေၾကညာလိုက္သည္။ ေစ်းသက္သက္ သာသာျဖင့္ ဖြင့္မည္ဟုလည္း သတင္းလႊင့္လိုက္သည္။ ႐ြာက အရက္သမားေတြ ေပ်ာ္ၾကသည္။

ကိုျမႀကီးတို႔ မိသားစု ပ်ာယာ ခတ္သြားသည္။ ၿပဳိင္ဘက္ေပၚလာလွ်င္ သူတို႔ ေရာင္းအား က်လိမ့္မည္။ ႐ြာသားေတြက ေစ်းသက္သာသည့္ ဆိုင္တြင္သာ ေသာက္ၾကလိမ့္မည္။ ဒါဆို ကိုျမႀကီးတို႔ စီးပြားပ်က္ ႏိုင္သည္။ မျဖစ္။ ကန္႔ကြက္သည္။ ဒူးရင္းၿခံ ပိုင္ရွင္ အရက္ဆိုင္ မဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ သူႀကီးကို သြားေျပာသည္။ သူႀကီးကို ေငြေပးထားေၾကာင္း၊ အရက္လည္း တိုက္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးရင္းၿခံ ပိုင္ရွင္သည္ ဒီ႐ြာ ဇာတိ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒူးရင္း ၿခံပိုင္ရွင္ အရက္ဆိုင္ မဖြင့္ရန္ တားဆီးေပး သင့္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒူးရင္းၿခံ ပိုင္ရွင္ႏွင့္လည္း ရန္သြားျဖစ္ လိုက္ေသးသည္။ ကိုျမႀကီးက ႐ြာမွာ ငါတို႔ အလွဴဆုံးဟု ႂကြားသည္။ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကိုလည္း သြားေျပာသည္။ အျခား အရက္ဆိုင္မ်ားကို ဖြင့္ခြင့္ေပးလိုက္မည္ ဆိုပါက ယခုေလာက္ လွဴႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္ အေနျဖင့္ တားဆီးေပးရန္ ျဖစ္သည္။

သို႔ႏွင့္ ဆရာေတာ္ကလည္း ဒူးရင္းၿခံ ပိုင္ရွင္ကို အရက္ဆိုင္ မဖြင့္ရန္ တားဆီးသည္။ သူႀကီးကလည္း တားဆီးသည္။ ႐ြာသားမ်ားကေတာ့ ဒူးရင္းၿခံပိုင္ရွင္ ဖြင့္မည့္ အရက္ဆိုင္ကို အားထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ သူႀကီးက တားဆီးသျဖင့္ မဖြင့္ျဖစ္လိုက္။

ဒူးရင္းၿခံပိုင္ရွင္က မဖြင့္ျဖစ္လိုက္သျဖင့္ ကိုျမႀကီးက ႐ြာ၏ အရက္ေလာကႀကီးကို ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္လိုက္သည္။ ႐ြာသားမ်ားကေတာ့ မေက်နပ္ၾက။ ဆႏၵျပမည္ တကဲကဲ ျဖစ္ကုန္သည္။

ကိုျမႀကီး လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈကိုလည္း သိရွိသြားၾကၿပီ။ အရက္သမားမ်ားတင္ မေက်နပ္ၾကသည္ မဟုတ္။ အရက္သမားမ်ား၏ မိသားစုမ်ားကလည္း ကိုျမႀကီးကို မေက်နပ္။ ကိုျမႀကီးကေတာ့ ဆက္လက္ ပန္းပန္လ်က္ပါပဲ။

အရက္ေစ်းကို စိတ္ႀကဳိက္ တင္ေရာင္းသည္။ ကိုျမႀကီးႏွင့္ မတည့္သူကို မေရာင္း။
သြား... မင္း အရက္ပ်ံ ေရေရာေသာက္။ ၿပီးရင္ေသ။ ဒါပဲ။

သိပ္မၾကာပါ။
႐ြာက သူႀကီး ေသသြားသည္။ ေနာက္ထပ္ သူႀကီး (ဥကၠ႒) အသစ္ တက္လာသည္။

သူႀကီးအသစ္ကလည္း အရက္သမား ျဖစ္သည္။ ကိုျမႀကီး အရက္ဆိုင္ကို သိပ္မေက်နပ္။ သူႀကီးအသစ္က ေက်း႐ြာအတြင္း သတ္မွတ္ထားေသာ အခြန္အခမ်ား ေပးႏိုင္လွ်င္ အရက္ဆိုင္မ်ား ဖြင့္ႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။ အရင္ ဒူးရင္းၿခံပိုင္ရွင္ကေတာ့ အရက္ဆိုင္ မဖြင့္ျဖစ္။ အျခား႐ြာမ်ားက သူေဌးမ်ားက အရက္ဆိုင္ လာဖြင့္ၾကသည္။

ထိုအခါတြင္ေတာ့ ေက်း႐ြာအတြင္း ကိုျမႀကီး အရက္ဆိုင္ အပါအဝင္ အရက္ဆိုင္ ေလးဆိုင္အထိ ရွိလာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဖြင့္သည့္ အရက္ဆိုင္မ်ားက အျခား႐ြာမ်ားက အရက္ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း ေရာင္းသည္။ စားပြဲထိုး ေကာင္းေကာင္း ထားသည္။ အျမည္း ေကာင္းေကာင္းရသည္။ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္သည္။ ႐ြာရွိ အရက္သမားမ်ားသည္ အရက္ဆိုင္ အသစ္မ်ားဆီသို႔သာ သြားေတာ့သည္။

ကိုျမႀကီးဆိုင္ကို အေပါ့ပင္ ဝင္မသြားေတာ့။ ကိုျမႀကီးလည္း ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေန႔စဥ္ သူ႔ဆိုင္ကို လာေသာက္သူ မရွိေတာ့။ အရက္ေစ်းမ်ားကို အျခားဆိုင္မ်ားထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းသည္။ အျမည္းေကာင္းေကာင္း ထားလာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ြာသားမ်ားက ကိုျမႀကီးကို စိတ္နာေနဆဲ။ ဘယ္သူမွ သြားမေသာက္။ သပိတ္ေမွာက္သည္။

သို႔ႏွင့္ ကိုျမႀကီးလည္း ေရာင္းမေကာင္းေတာ့။ ယခင္က ငါးေပါင္းထုပ္မ်ားကို ေဖာက္သည္ ယူေရာင္းခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ငါးေပါင္းထုပ္ကိုပင္ ကိုယ္တိုင္ထုပ္ၿပီး ေရာင္းေနရၿပီ။

ယခု အစိုးရ၏ ဖုန္းကတ္ ေရာင္းသူမ်ားလည္း ကိုျမႀကီး အတိုင္းပင္ ျဖစ္ဖို႔ ရွိေတာ့သည္။ ျပည္သူမ်ားက စိတ္ပ်က္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္လိုပင္ ေလွ်ာ့ေရာင္းေရာင္း။ လွည့္ၾကည့္ၾကမည္ မဟုတ္ေတာ့။ အခြင့္သာတုန္း အခ်ိန္က ျပည္သူမ်ားကို ကုပ္ေသြး စုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျပည္သူမ်ားလည္း ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ျပည္သူမ်ားအေနႏွင့္ ကိုျမႀကီး အရက္ဆိုင္ကို ေရွာင္သကဲ့သို႔ အစိုးရ ဖုန္းကိုလည္း ေရွာင္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ဟန္က်ေပစြ။ အာဏာရွိေပစြဆိုသည့္ ကိုျမႀကီးခမ်ာ သနားစရာ ေကာင္းေပစြ။

တစ္ခုေျပာဖို႔ က်န္သြားသည္။
ယခု ကိုျမႀကီး အရက္မေရာင္းေတာ့ေခ်။

စိုေျပ (သံေခ်ာင္းပါတီ)
The Voice Weekly