ျပင္ျပင္၊ မျပင္ျပင္ ..... ငါ့ထိုင္ခုံ ျပန္ေပး
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 2/16/2014 06:39:00 PM
[ Satire ]
ဒီရပ္ကြက္ေလးက လူေတာ္ေတာ္ စုံတယ္။ ႀကံ့ခိုင္ေရးလည္း ရွိတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီလည္း ရွိတယ္။ ရာအိမ္မွဴးေတြ ရွိတယ္။ စီအိုင္ဒီက ရဲေမလည္း ရွိတယ္။ စစ္သား မိန္းမလည္း ရွိတယ္။ စြမ္းအားရွင္ လိုလိုေတြ၊ အရန္မီးသတ္လိုလို ေတြကလည္း ရွိတယ္။
သူတို႔ေတြရွိတာ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး ေျပာၾကတယ္။
ကိုေထြးကို ကိုညဳိက “ဖြတ္မ်ဳိးေတြ” လို႔ ေခၚတယ္။ ကိုေထြးကေတာ့ ကိုညဳိကို ဒီလိုေျပာတယ္။ “ထဘီ လိုက္ဆြဲေနတဲ့ အေကာင္” တဲ့။
ကိုညဳိကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဒီမိုေမာင္ညဳိလို႔ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။
ကိုေထြးကေတာ့ “ေမာင္ညဳိက ဒီမို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုမိုကြ။ ေျခာက္ေနတာ” လို႔ ေျပာတယ္။
ဟိုးအရင္ အစိမ္းေရာင္ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရန္မီးသတ္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေနာက္ကြယ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရးအသင္းက လူေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။
အခုေခတ္က်ေတာ့ ဒီမိုကိုညဳိကို ေၾကာက္ၾကရျပန္တယ္။ ဒီမို ကိုညဳိက သူ႔ကို မခန္႔ေလးစားလုပ္ရင္ “ငါ့အေမနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္” လို႔ အၿမဲေျပာတယ္။ သူ႔အေမက နည္းနည္း ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ရွိေတာ့ ရပ္ကြက္သားေတြက ေၾကာက္ၾကတယ္။
ကိုေထြးကေတာ့ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ “အဘနဲ႔ တိုင္ေျပာမွာေနာ္” တဲ့။ သူ႔ကိုေတာ့ အရင္ကတည္းက လူရာ မသြင္းဘူးေလ။ ငေပါႀကီးလို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ အဘေတြကိုေတာ့ ေၾကာက္ရတုန္းပဲ။
ဒီမိုကိုညဳိက စစ္သားမိန္းမ ေဒၚခ်ဳိကိုလည္း ၾကည့္မရဘူး။ စီအိုင္ဒီက ရဲေမ မသိန္းကိုလည္း ၾကည့္မရဘူး။ ဒီမိုကိုညဳိက သူတို႔ကို “စစ္ေခြး ေနာက္လိုက္ေတြ” လို႔ ေခၚတယ္။
ေဒၚခ်ဳိနဲ႔ မသိန္းကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူ႔ဘာသာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစား ေနရတာတဲ့။
ဒီမိုကိုညဳိရဲ႕ အေပါင္းအသင္း အေဟာင္းေတြကေတာ့ သူ႔ကို အခုလို မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။
“သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္း ထေနတာပါ။ ၂၀၀၇ တုန္းက အျပင္သြားဖို႔ ေခၚတာေတာင္ ဖ်ားေနလို႔တဲ့”
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဒီမိုကိုညဳိက သူတို႔ ပါတီမွာ အေကာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အရင္ႏွစ္တုန္းက ပါတီက ထုတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ ကိုယ္စားလွယ္ ယူၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ေရာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမတ္လိုက္ဖူးတယ္။
တစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္။
ကိုညဳိက ေထာင္မက်ဖူးတာပဲ။
ဒါကိုလည္း ေနာင္တရလို႔ မဆုံးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ာနယ္ ေရာင္းေပးတဲ့အတြက္ ၂၀၁၅ မွာေတာ့ ရပ္ကြက္စည္း႐ုံးေရး ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ဖို႔ ေရပန္းစား ေနၿပီ။
ကိုေထြးက ေပါေတာေတာမို႔ လူခ်စ္လူခင္ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘဘႀကီးတို႔ ပါတီကဆိုေတာ့ လူမျမင္ရေသးခင္ အသံၾကားကတည္းက နားေၾကာက စိမ့္ေနၿပီ။
ကိုေထြးတို႔ ပါတီကို တည္ေထာင္ခဲ့တာက ျပည္သူအားလုံး ေလးစားခ်စ္ခင္ အားက်ခဲ့ရတဲ့ စာဖတ္ေနသူႀကီး မဟုတ္လား။ အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ့ ကိုေထြးတို႔ ေခတ္ေကာင္းတာေပါ့။ လမ္းထိပ္က ေစ်းဆိုင္ေတြ အကုန္ပိတ္ရမယ္ ဆိုတုန္းကလည္း ကိုေထြးပဲ အီးအိုကို ဝင္ေျပာခဲ့တာေလ။ ကိုေထြးကိုေတာ့ ဘာညာသာရကာ အာရေကေလး ေပးရတာေပါ့။ အခုေတာ့ ေစ်းသည္ေတြက ကိုေထြးနဲ႔ စကားေျပာရမွာပဲ ရွက္သလိုလို။
အရင္ ကိုေထြးက စည္ပင္နဲ႔လည္း ပိုင္တယ္။ ရယကနဲ႔လည္း ပိုင္တယ္။ အခုေတာ့ ရာအိမ္မွဴးေတြကလည္း ခပ္ခြာခြာ လုပ္ေနၿပီ။
အရင္က အရန္မီးသတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း မီးသတ္တစ္ပိုင္း၊ ၾကက္ေျခနီတစ္ပိုင္း လုပ္ၿပီး ကိုေထြးကို စြန္႔ခြာသြားၿပီ။
ဘာတဲ့ “အဲ့ဒီ ပါတီကလို႔ ေျပာတာ ရွက္စရာ ေကာင္းသတဲ့”
အခုတစ္ေလာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူအကုန္လုံးက ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို စိတ္ဝင္တစား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ဘာတဲ့။
ဒီမို ကိုညဳိက သူ႔အေမကို သမၼတ မျဖစ္ေအာင္ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒထဲက ၅၉ (စ) ကို ျပင္ရမယ္တဲ့။ မျပင္ရင္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုပဲ။ သူ႔အေမ သမၼတျဖစ္မွ တိုင္းျပည္ တိုးတက္မွာဆိုပဲ။
အခုဆို ဒီမိုကိုညဳိမွာ ျပင္ဆင္ေရးသမားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၿပီ။
ကိုေထြးကေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒထဲက ၅၉ (စ) ကို ျပင္လို႔ မျဖစ္ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါကို ျပင္လိုက္ရင္ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႀကီးစိုးသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ ရပ္ကြက္ကလည္း ဘာသာေရး သိပ္ျပင္းထန္တဲ့ ရပ္ကြက္မို႔ ကိုေထြးကို ေထာက္ခံၾကျပန္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရပ္ကြက္က ဒီမို ကိုညဳိကို ျပင္ဆင္ေရးသမားလို႔ ေခၚတယ္။ ကိုေထြးကိုေတာ့ ပုတ္သင္ညဳိတဲ့။ ဘာလာလာ ေထာက္ခံလို႔ဆိုပဲ။
ဒီမို ကိုညဳိနဲ႔ ကိုေထြးတို႔ လုပ္လိုက္တာ တစ္အိမ္တည္းမွာေတာင္ မိသားစုေတြ စိတ္ဝမ္း ကြဲကုန္ၿပီ။ ဟိုတစ္ေန႔ကေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္က အဘိုးႀကီးနဲ႔ သူ႔သား “ျပင္မယ္” “မျပင္ဘူး” ေအာ္ရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ဦးတည္းေသာ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးေတာ့ ေျပာတာ ရွင္းတယ္။
“အဲ့ဒီစာအုပ္ တစ္ခုလုံး မီး႐ိႈ႕ၿပီး အသစ္ ျပန္ေရးရမွာ” တဲ့။
အဲ့ဒီ ကြန္ျမဴနစ္ ဘဘႀကီးကိုေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ေၾကာက္ၾကတယ္။ စိတ္မထင္ရင္ ေအာ္ဆဲၿပီး ထိုးမယ္ တကဲကဲ လုပ္တတ္တာ။
ဒီၾကားထဲမွာ ေဒၚခ်ဳိကလည္း က်ိတ္ဝမ္းသာေနတယ္။ ျပင္မယ္၊ မျပင္ဘူးနဲ႔ တစ္တိုင္းျပည္လုံး ရန္ျဖစ္ရင္ သူ႔ေယာက်္ား အေျခအေနေကာင္းၿပီး အခြင့္အေရးေတြ ရလာႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။
ေဒၚသိန္းကေတာ့ ရန္ေတြျဖစ္လို႔ အမႈေတြ စီအိုင္ဒီ ေရာက္လာရင္ လက္ေဗြရာေတြ စစ္ရတာ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေတြးပူေနတယ္။
အရန္မီးသတ္လိုလို၊ ၾကက္ေျခနီလို လိုေတြကေတာ့ ယူနီေဖာင္းကို မီးပူ တိုက္ေနတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္ရင္ ဧည့္စာရင္း စစ္ရမွာဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။
“ဧည့္စာရင္း စစ္ရင္ ျခင္ေထာင္ လွန္ရမွာ” ဆိုပဲ။
ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ႐ုံးကေတာ့ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနတယ္။
“ဧည့္စာရင္း မတိုင္ပါက မိမိတာဝန္သာ ျဖစ္ပါသည္” တဲ့။
တစ္ေန႔ ေနပူပူမွာ လမ္းေထာင့္က အ႐ူးႀကီးက “ျပင္ျပင္၊ မျပင္ျပင္ ..... ငါ့ထိုင္ခုံျပန္ေပး .... ေဝးေဟး ေဟး ပလို႔ဂ်ိ” လို႔ ဘာမွန္း မသိတဲ့သီခ်င္းကို ဆိုၿပီး ကေနပါတယ္။
စိုေျပ (သံေခ်ာင္းပါတီ)
The Voice Weekly
