ငါတုိ႔အိမ္ဘယ္မွာလဲ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/08/2014 03:08:00 PM

---------------------
ေရးသားသူ- ၀င္းေဇာ္လတ္

ညေနခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္။ စာသင္ခန္းထဲမွ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေျပးထြက္လာေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦး။ လြယ္အိတ္ကို ခပ္တိုတုိထုံးခ်ည္လုိက္သည္။ အက်ႌလက္ကို ပင့္တင္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ဆီသို႔ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ျပန္သြားေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ္ကျပင္ေပၚ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ပစ္တင္မည္။ ဒီလိုဆုိလွ်င္ အေမကေတာ့ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း “ဟဲ့ ကျပက္ကေခ်ာ္ေကာင္ေလး ဘယ္သြားဦးမွာလဲ”ဟု ေအာ္ဦးမွာေသခ်ာသည္။

ဒါေပမဲ့ အေမ့ကိုေတာ့ သူပိုင္သည္ “ဒီနားေလးတင္ပါ အေမရ”ဆိုၿပီး လစ္ထြက္လွ်င္ရသည္။ အရပ္ထဲက အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ကစားမည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕ ေျမကြက္လပ္မွာ ညေနတုိင္း သူႏွင့္ရြယ္တူကေလးေတြစုၿပီး ေဘာလုံးကန္ေနက်။ ၿပီးေတာ့ ေရကိုတ၀ႀကီးခ်ဳိးမည္။ အေမခ်က္ထားမည့္ ထမင္းဟင္းကို ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္စားမည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ ေက်ာင္းကေပးလုိက္သည့္ အိမ္စာလုပ္မည္ စသည့္စိတ္ကူးတစ္ေထြးႀကီးႏွင့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ သြက္လက္လြန္းလွသည္။

သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ သူ႔စိတ္ကူးကမၻာၿပိဳပ်က္သြားသည္။ ေန႔စဥ္ သူျပန္လာေနက် ေက်းလက္လမ္းကေလး၏ ေဘးဘီ၀ဲယာမွ ႐ႈခင္းသည္ ခါတုိင္းေန႔ေတြကႏွင့္မတူ။ ရြာပတ္၀န္းက်င္သည္ ေသြ႕ေျခာက္ေနသည္။ အပ်က္အစီးပုံေတြၾကားထဲမွာ သူေန႔စဥ္ျမင္ေနက် လူႀကီးေတြကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပိုင္ဆုိင္သမွ်ကို အ၀တ္ေဟာင္းတစ္ခုႏွင့္ စု႐ုံးထုပ္ပိုးၿပီး ဦးတည္ရာမဲ့ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သြားေနၾကသည္။ မိန္းမႀကီးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ငိုလ်က္ရွိသည္။

ရြာထဲမွာလည္း သူတစ္ခါမွာမျမင္ဖူးသည့္လူေတြကို ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔က ဓာတ္ပုံေတြ႐ိုက္သည္။ အခ်ဳိ႕က ဗီဒီယိုကင္မရာႀကီးေတြႏွင့္။ ႐ုတ္တရက္ ရြာထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္မ်ားလာ႐ိုက္ၾကသလားဟုပင္ ထင္မိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ဟုတ္ပံုမရ။ မင္းသား၊ မင္းသမီးဆုိလွ်င္ ရြာထဲမွာ မိန္းမပ်ဳိေတြ၊ အေဒၚႀကီးေတြက ဒီအတုိင္းေနမွာမဟုတ္။ သူတုိ႔ရြာ မင္းသမီး၊ မင္းသားလာတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကမွာ။

တစ္ေနရာမွာေတာ့ ရဲသားႀကီးေတြကို ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔လက္ထဲမွာလည္း တုတ္ႀကီးေတြႏွင့္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြ ခပ္တင္းတင္း။ လူတုိင္းကို မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ရြာထဲကလူေတြကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး အမိန္႔ေတြေပးေနသည္။ သူတုိ႔၏မ်က္လုံးေတြကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွမသကၤာသည့္ မ်က္လုံးမ်ဳိး။ သူက မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ကေလးပီပီ စပ္စုသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ရဲသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိသည္။ သူခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာေအာက္ငုံ႔လုိက္သည္။ ၾကက္သီးေတြပင္ထလာသည္။ အိမ္ပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္တာေကာင္းသည္ဟု သူေတြးသည္။

လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေတြ႕ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ သူစိုးရိမ္လာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ကေလးတစ္ဦးအေနႏွင့္ ဒီ့ထက္လည္း ပိုမေတြးတတ္။ သူ႔အိမ္ရွိရာသို႔ ျပန္လာသည္။ ခက္သည္။ သူ႔အိမ္ေနရာကိုလည္း သူမမွတ္မိေတာ့။ အားလုံးက အပ်က္အစီးပုံႀကီးေတြ၊ အိမ္တစ္လုံးၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနာက္ တုိင္လုံးႀကီးေတြက ေလထဲမွာ မိုးတိုးမတ္တတ္။ ငါ့အိမ္ဟာ ဘယ္မွာပါလိမ့္။ မနက္က ငါေက်ာင္းမသြားခင္ကေလးတင္ ရွိေနခဲ့ေသးသည့္ ငါ့အိမ္။ ငါတို႔အိမ္၊ ငါ့ကစားေဖာ္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အိမ္ေတြဘယ္မွာလဲ။

ခဏေနေတာ့ အေဖ့ကိုေတြ႕သည္။ အေမ့ကိုေတြ႕သည္။ အေဖက အံႀကိတ္ရလြန္းသျဖင့္ ေမး႐ိုးႀကီးပင္တင္းမာေနသည္။ အေပၚအက်ႌမပါ။ ရင္ဆို႔ဆီမွ ေခၽြးကေလးေတြသီးေနတာ အထင္းသားျမင္ရသည္။ အေမကေတာ့ တစ္ေန႔လုံးငိုထားပုံပါပဲ။ မ်က္ခံြေတြမို႔ေမာက္လ်က္ရွိသည္။ အေဖ့ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ကို ေခါင္းမွာပတ္စည္းထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကပိုက႐ုိ။ အေမ့ဆံပင္ေတြက ထုံးခ်ည္ထားျခင္းမရွိသျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနသည္။

ေျခာက္ေသြ႕ေနသည့္ အေမ့ႏႈတ္ခမ္းက အနည္းငယ္မွ် လႈပ္သြားသည္။ “သား”ဟု ေခၚလုိက္သည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမ့အသံထြက္မလာ။ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံမွ်သာ။ သူအခုထိ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကိုလြယ္ထားတုန္း။ အေမဘာျဖစ္ေနသလဲ။ အေမဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ငါတို႔အိမ္ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ စသည့္ေမးခြန္းေတြက လည္ေခ်ာင္း၀မွာ။ အေမ့ကုိ ေမးခ်င္သည္။ အေဖ့ကို ေမးခ်င္သည္။ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်ာ။ ေမးခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနေတြကို သူနားမလည္ေသးပါ။

ေနာက္ထပ္ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ သူတုိ႔သားအမိသားအဖသုံးဦးစလုံး အပ်က္အစီးပုံႀကီးနားမွာ ေတြေ၀ၿပီးရပ္ေနမိၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေန႐ုံကလဲြၿပီး စကားသံထြက္မလာ။ ခဏေနေတာ့မွ အေဖက မတ္တတ္ရပ္ေနရာမွ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ အိမ္ေခါင္မုိးမွ ၀ါးလုံးတစ္လုံးေပၚသို႔ ဒူးေထာက္မိသျဖင့္ အေဖ့ကိုယ္လုံးႀကီး အနည္းငယ္ယိုင္တုိင္တုိင္ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေဖက ေျမႀကီးေပၚလက္ေထာက္ထားလုိက္သျဖင့္ ကိစၥမရွိ။ အေဖလက္၀ါးမွာေတာ့ ဖုန္ေတြကပ္ပါလာသည္။

အေဖက သူ႔ကိုသိုင္းဖက္လုိက္သည္။ ႐ုတ္တရက္႐ုန္းမည္ဟု စဥ္းစားလုိက္ေသးသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အေဖ့လက္ဖ၀ါးမွာ ဖုန္ေတြမဟုတ္လား။ သူ႔အက်ႌျဖဴကေလးညစ္ေထးမွာကို စိုးမိသည္။ မနက္က်လွ်င္လည္း ဒီအက်ႌျဖဴကိုပဲ ျပန္၀တ္ရမည္။ အေမက ေက်ာင္းစိမ္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌျဖဴကို ႏွစ္ရက္တစ္ထည္ပဲ၀တ္ရမည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မညစ္ပတ္ေစႏွင့္ဟု ေျပာထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေဖက သူ႔ကို အခုလိုၾကင္ၾကင္နာနာဖက္ခဲသည္မို႔ မျငင္းခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲ အလုိက္သင့္တုိး၀င္ေနလုိက္သည္။ ဖုန္ေတြ၊ သဲေတြ၊ ေခၽြးေတြ ေပခ်င္လည္းေပပါေစေတာ့။

ထိုအခိုက္ အေမ့ဆီမွ “ဟင့္”ဆုိသည့္ ႐ႈိက္သံထြက္လာသည္။ ေသခ်ာသည္။ အေမငိုေနၿပီ။ “ဟင့္”ဆိုသည့္ အသံက ဆင့္ကာဆင့္ကာ ၾကားရသည္။ အေမငိုသည့္အခါတုိင္း သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း အလိုလုိ၀မ္းနည္းတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမစိတ္ဆင္းရဲမည့္အလုပ္ဆိုလွ်င္ သူအၿမဲတမ္းေရွာင္ခဲ့သည္။ ယခု အေမငိုေနျပန္ၿပီ။ မငိုပါနဲ႔အေမရယ္ဟု သူေခ်ာ့ခ်င္သည္။ ခက္တာက အေမဘာေၾကာင့္ ငိုေနသည္ကို သူမသိ။ အေမငိုေနသည္ကိုသာ သူမသိသည္မဟုတ္။ သူတို႔အိမ္ကေလး ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆုိတာကိုလည္း အခုထိမသိရေသး။ ေခၽြးေတြသီးခဲေနသည့္အျပင္ တင္းမာေနသည့္ အေဖ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဆုိသည္ကိုလည္း သူ႔အေနျဖင့္ မေမးရဲ။ သိပ္ခြက်တာပဲ။

အေဖက သူ႔ေက်ာကေလးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ေနသည္။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကသာ အခုလို အေဖက တယုတယျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနလွ်င္ သူသိပ္ၿပီးေပ်ာ္မိမွာ။ အခုေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ အိမ္ဘယ္မွာလဲ။ မနက္က သူ႔ေဘာလုံးကေလးကို အိမ္ေရွ႕ကျပင္ေထာင့္က ေသာက္ေရအိုးစင္ေပၚမွာ တင္ထားခဲ့သည္။ ဟိုတစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဘာလုံးကန္ေနစဥ္ အဲဒီေဘာလုံးကေလးကို သူခဏငွားလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ယခုညေန ျပန္ေပးမည္ဟုလည္း ကတိထားခဲ့သည္။ ခက္ၿပီ။ အခုေဘာလုံးလည္း ေပ်ာက္ေနသည္။ အင္းေလ။ အိမ္ပါ ေပ်ာက္ေနမွေတာ့ ေဘာလုံးတစ္လုံး ေပ်ာက္သြားတာကလည္း ဘာမွမဆန္း။ ဒါေပမဲ့ သူ႔တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ၾကားမွာ ကတိမတည္သူလုိ႔ေတာ့ အထင္ေသးမခံခ်င္ပါ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ေဘာလုံးကိုလည္းရွာရမည္။ အိမ္ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲဆိုတာကိုလည္း စုံစမ္းရမည္။

တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားေသာ အေဖ့လက္ေမာင္းႀကီးေတြၾကားထဲမွာ သူ႐ုန္းလုိက္သည္။ အေဖကလည္း သူ႔လက္ကို အသာေလးေျဖေလွ်ာ့ေပးပါသည္။ အေမကေတာ့ ငိုေကာင္းေနဆဲ။ အေမ့မ်က္ႏွာကို သူေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ အေမ့မ်က္လုံးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအုိင္ထြန္းေနသည္ဟု သူထင္လာသည္ မ်က္လုံးႀကီးကလည္း နီရဲေနသည္။

“ကေလးေရွ႕မွာ သိပ္လည္းငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ”အေဖ့ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ အေမက “ေအးပါေတာ္”ဟု တုိးတိမ္စြာျပန္ေျဖသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ အေဖ့ေရလဲပုဆိုးကေလးျဖင့္ မ်က္ရည္စမ်ားကို ပြတ္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြေျခာက္သြားေသာ္လည္း မို႔ေနသည့္ မ်က္ခံြ၊ ရဲေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ က်န္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ အေမငိုမေနဘူးဆိုလွ်င္ သူေပ်ာ္ပါသည္။

“သားတို႔အိမ္ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ အေဖ”ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရင္ထဲမွာ အုံက်င္းဖဲြ႕ေနသည့္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာအနက္မွ အသိခ်င္ဆုံးေမးခြန္းတစ္ခုကို သူေမးလုိက္ႏုိင္သည္။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းမေျဖပါ။ စဥ္းစားေနပုံရသည္။ သူ႔သား မူလတန္းေက်ာင္းသားတစ္ဦး အေကာင္းဆုံးနားလည္ႏုိင္မည့္အေျဖကိုေပးရန္ စကားလုံးေရြးခ်ယ္ရတာ အေတာ္ေတာ့ ခက္ခဲသည္။ ဟုတ္သည္။ “အိုးမဲ့အိမ္မဲ့”ဆိုသည့္စကားလုံးကို အစားထုိး၍ေျပာဆုိရင္ ေတာသူေတာင္သားျဖစ္သည့္ အေဖ့မွာလည္း အျခားေ၀ါဟာရသစ္မရွိပါ။ အိမ္ေျခမဲ့သြားသူတစ္ေယာက္၏ခံစားခ်က္ကို စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖို႔အတြက္မူ အဆရာေထာင္ခ်ီ၍ ခက္ခဲလိမ့္မည္။

အေဖက သူ႔သား၏မ်က္ႏွာကို ေတြၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ေျပာရန္စကားလုံးေတြက လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္ဆို႔လ်က္ရွိသည္။ ဒီရြာမွာ သူတုိ႔ေနထုိင္ခ့ဲသည္။ နိမ့္ပါးလွသည့္ ၀င္ေငြကေလးကို ျခစ္ျခဳတ္စုၿပီးေနာက္ ေျမကေလးတစ္ကြက္ ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သင့္ေတာ္သပ္ရပ္သည့္ အိမ္ကေလးေဆာက္သည္။ ဒီရြာမွာ အေျခက်ေနတာပင္ သူ႔သားကေလးတစ္သက္။ ယခု သူ႔သားကေလးပင္ ရြာကစာသင္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနၿပီ။

သို႔ေသာ္ ရြာကေလးသည္ တပ္ပိုင္ေျမဆုိၿပီး သူတုိ႔ကို အာဏာပိုင္ေတြက ေရႊ႕ခိုင္းသည္။ မဖယ္ဘူး၊ မေရႊ႕ေပးဘူးဆိုလွ်င္ ပစၥည္းေတြကို မီး႐ႈိ႕မည္ဟုလည္း ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ သူတုိ႔လည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ ခက္သည္မွာ သူတုိ႔ရြာမွာမေနရလွ်င္ ဘယ္အရပ္ေဒသကို ေရႊ႕ၿပီးေနရမည္လဲ မသိရျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူတို႔ မေရႊ႕မိၾက။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မနက္မွာေတာ့ တပ္ပိုင္ေျမဟုဆိုေသာ သူတုိ႔ရြာကေလးသို႔ သက္ဆုိင္ရာက အင္အားသုံး၍ လာေရာက္ဖယ္ရွားၾကသည္။ အိမ္ေျခအေဆာက္အအုံမ်ားကိုလည္း
ေျမထုိးစက္ႀကီးေတြႏွင့္ဖ်က္သည္။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပ်က္စီးကုန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ရွိစုမဲ့စုကေလး ေကာက္သင္းေကာက္ၿပီး ေျခဦးတည့္ရာထြက္သြားၾကၿပီ။

ဒီစကားေတြကို အေဖက သူ႔သားအား ေျပာျပခ်င္သည္။ သူတုိ႔မွာ အိမ္မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ဘယ္မွာသြားေနရမည္ကိုလည္း မသိေၾကာင္း သားျဖစ္သူကို ရင္ဖြင့္လုိသည္။ သားကေလးကေတာ့ သူ႔အေဖကို ၾကည့္ေနဆဲ။ အေဖကလည္း သားမ်က္ႏွာကို စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ အေစာပိုင္းက မ်က္ရည္ေတြေျခာက္ၿပီဟုထင္ရသည့္ အေမ့မွာလည္း သားႏွင့္ခင္ပြန္းသည္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္သြန္စီးလာျပန္သည္။

အျပင္မွာ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္းသိပ္သည္းထူထပ္လာၿပီ။ အေ၀းမွာ ၾကယ္ကေလးတစ္ပြင့္ကိုပင္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သားကေလးကေတာ့ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို လြယ္ထားသည္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းေက်ာင္း၀တ္စုံကိုလည္း အခုထိ မခၽြတ္ရေသး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အိမ္ဘယ္ေရာက္သြားသလဲဆိုသည့္အေျဖကို ရွာေဖြေနသည္။ ပုစၧာတုိင္းမွာ အေျဖရွိသည္ဟု ဆရာမကေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမယုံခ်င္ေတာ့ပါ။ စာသင္ခန္းျပင္ပမွာ သူနားမလည္ႏုိင္သည့္၊ မေရရာသည့္ ေလာကႀကီးတစ္ခုရွိေနေသးေၾကာင္း ဒီညေနမွာ သူခံစားမိလာသည္။

ဟုတ္သည္။ မနက္ကပင္ တည္ရွိေနေသးသည့္ သူ႔ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ခ်ိတ္ရမည့္ အိမ္နံရံကေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲ သူမသိေတာ့ပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ကစားရမည့္ ေဘာလုံးကေလးလည္း မရွိေတာ့။ သူတုိ႔အိမ္ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ သူတို႔ရြာမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။ သူ႔ေမးခြန္းကို အေဖမေျဖခ်င္လည္းေနပါေစ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ အေရးတႀကီး သိခ်င္ေနမိသည့္ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုေတာ့ အရဲစြန္႔၍ေမးမိလုိက္သည္။

“သားတုိ႔ ဒီည ဘယ္မွာအိပ္ရမွာလဲ အေဖ”

(မွတ္ခ်က္ - ေဖေဖာ္၀ါရီ ၄ ရက္က တပ္ပိုင္ေျမျဖစ္သည္ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အင္အားသုံးဖယ္ရွားျခင္းခံခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္တုိင္း လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္ရွိ သမီးကေလးေက်းရြာမွ နားခိုစရာအိမ္ေျခမဲ့သြားေသာ ကေလးငယ္မ်ားသို႔ ဤေဆာင္းပါးကို ရည္ၫႊန္းပါသည္)

ဓာတ္ပုံ- ေက်ာ္ဇင္သန္း
7Day News Journal