ျပည္သူဆိုတာက အေျခခံဥပေဒကို သိစရာ မလို

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/24/2014 08:21:00 PM

အေျခခံ ဥပေဒကို ျပင္ဖို႔ ကိစၥမွာ ျပည္သူေတြ အမ်ားစုက "ဘာေတြကို ျပင္ရမယ္" ဆိုတာကို မသိပါဘူး ဆိုၿပီး ... ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး အဲဒီ ေကာက္ခ်က္အေပၚမွာ သံုးသပ္ ေျပာဆိုတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ျပည္သူအမ်ားစုက မသိပါဘူး။ မသိတာဟာလည္း အျပစ္ မဟုတ္သလို သိေအာင္ လုပ္ရမယ့္ မျဖစ္မေန လုိအပ္ခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို မသိတာကို အေျခခံ အခ်က္ျဖစ္ တည္ၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္လို႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။

ျပည္သူဆိုတာက အေျခခံဥပေဒကို သိစရာ မလိုပါဘူး။ သူတို႔သိရမွာက .... သူတို႔ရဲ႕ဘဝ ရပ္တည္ေရး ေကာင္းစားေရးအတြက္ မိမိကၽြမ္းက်င္ရာ ေနရာမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကတာပါ။ သူတို႔ ရပ္တည္ရွင္သန္ ဖြံ႔ထြားဖို႔၊ တိုးတက္ ၾကီးပြားဖို႔ အမ်ားကို မထိခိုက္တဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးကို ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို အျပစ္ကင္းတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး .. အဲဒီ သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္က်ိဳးကို ရွာေဖြရာမွာ ထိခိုက္မႈေတြ မရွိေအာင္ အေျခခံ ဥပေဒက ကာကြယ္ေပးႏိုင္လား၊ အဲဒီ ကိုယ္က်ိဳးေတြကို အေျခခံဥပေဒက ပိတ္ပင္ တားဆီးေနသလား ဒါကို သိရင္ ရပါၿပီ။

ဥပမာ သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ အစိုးရ အၾကီးအကဲ (သမၼတ) ကို ျပည္သူက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သီးျခားေရြးခ်င္တယ္။ ဒါကို သိရင္ ရပါၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ သမာအာဇီဝ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို အကာအကြယ္ ေပးသလား မေပးဘူးလား။ ေပးရင္ ေက်နပ္လက္ခံမယ္။ မေပးရင္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ခ်င္တယ္။ ဒီေလာက္ သိရင္ ေတာ္ၿပီ။ အမ်ားၾကီး သိစရာ မလိုဘူး။

အထက္က မွ်တတဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္နားလည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ေတြ၊ ဥပေဒသမားေတြက ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ေအာင္ ေရးစြဲေပးဖို႔ပဲ လိုတယ္။

အေျခခံ ဥပေဒကို ျပည္သူေတြက မသိလို႔ .... ပါတီေတြၾကား ဟိုဟာ ျဖစ္မယ္ ဒီဟာ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာေတြက အၾကံဳးမဝင္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြက သူ႔တို႔ ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေစဖို႔ ဆႏၵျပဳရပါမယ္။ အက်ိဳးကို ဆန္႔က်င္တာေတြကို ကန္႔ကြက္ရပါမယ္။ ဒါဆို လံုေလာက္ပါၿပီ။

ဥပမာ .... ကိုဘေမာင္က လယ္သမား။ သူက မုိလ္ဘိုင္း တယ္လီဖုန္း ကိုင္ခ်င္တယ္။ စကားေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒါ သူ႔ဆႏၵ။ အဲဒီ ဆႏၵျပည့္ဖို႔ ပိုက္ဆံရွာမယ္။ ဖုန္းဝယ္မယ္။ အသံုးျပဳမယ္။ ဒါပဲလိုတယ္။ သူက ဖုန္းတစ္လံုးကို ဘယ္လို လုပ္သလဲ။ အထဲက နည္းပညာမွာ processor ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္သလဲ၊ လွ်ပ္စစ္ ဗို႔အား ဘယ္ေလာက္သံုးတဲ့ ဘက္ထရီ လိုအပ္သလဲ။ ဘယ္လို သတၱဳမ်ိဳး သံုးရင္ ပိုေကာင္းမလဲ ... စတာေတြ သိစရာ မလိုပါဘူး။ သူသိဖို႔ လိုတာက ဖုန္းသံုးဖို႔ ဆႏၵရယ္ ... ဆႏၵကို ထိုက္သင့္တဲ့ အေကာင္အထည္ေဖၚမႈရယ္ (ဒီေနရာမွာ ပိုက္ဆံ) ပဲ လိုပါတယ္။

အေျခခံ ဥပေဒကို ျပင္ရာမွာလည္း ပုဒ္မ ဘယ္ေလာက္ကို ဘယ္လို ျပင္ရင္ ဘယ္ခ်က္န႔ဲ ၿငိမယ္။ ဘယ္အခ်က္ကို ဖ်က္သင့္တယ္။ ဘယ္အခ်က္ကို ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာေတြ သိစရာ မလိုပါဘူး။ အေျခခံ ဥပေဒဟာ သူတို႔အတြက္ မွားေနတာကို မွားေနတယ္လို႔ သိတယ္။ ျပင္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရယ္၊ ဆႏၵကို ထိုက္သင့္တဲ့ အေကာင္အထည္ေဖၚမႈ (ဒီေနရာမွာ ေတာင္းဆိုမႈ) ပဲ လိုပါတယ္။

က်န္တာက ပညာရွင္ေတြ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြက ဘာေတြ လုိသလဲ သိစရာ မလိုပါ။ ဒီအတြက္ ပါတီေတြၾကားမွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ျဖစ္စရာ မရွိေအာင္ ... ျပည္သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ ဆႏၵေတြကို သိရွိေတာင္းဆိုေနဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။

ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဆႏၵေတြက အျပစ္ကင္းသလား မကင္းသလား ဆိုတာကေတာ့ ... မွ်တသလား၊ မမွ်တဘူးလား၊ ျဖစ္သင့္သလား၊ မျဖစ္သင့္ဘူးလား ..... ဆိုတာ အမ်ားက ဝိုင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပညာရွင္ေတြက သံုးသပ္ အေကာင္အထည္ ေဖၚဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

ျပည္သူေတြ မသိတာကို ေျပာဆိုစရာ အခ်က္အျဖစ္ ေထာက္ျပတာ၊ မသိတာကို ေဝဖန္တာ၊ မသိတဲ့အေပၚ အေျခခံၿပီး သံုးသပ္တာေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး မွာ အၾကံဳးမဝင္ လွပါ ... ခင္ဗ်ာ။

(ကိုထုိက္)