ဆႏၵျပပဲြေတြ လမ္းေခ်ာ္ေနၿပီလား

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/05/2014 06:08:00 PM

၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လူထုဆႏၵျပပြဲ။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ေနာက္ပုိင္းမွာစတင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး အသြင္ကူးေျပာင္းမႈ ကာလထဲမွာ အျမင္သာ ဆုံး ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈက ဆႏၵျပျခင္းလုိ႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္တယ္။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး၊ ျပည္တြင္း စစ္ ရပ္စဲေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလုံး လြတ္ေျမာက္ ေရး၊ သိမ္းဆည္းခံ လယ္ယာေျမမ်ား ျပန္ရေရး၊ အလုပ္သမားအခြင့္ေရး ရရွိေရး စသျဖင့္ လူထုရဲ႕ တကယ့္လိုအပ္ခ်က္ အတြက္ ျပတဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခု ရက္ပုိင္းအတြင္း ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သေဘာ မေဆာင္တဲ့ဲ့ ဆႏၵျပပဲြတခ်ဳိ႕ ဆက္တုိက္ ျဖစ္ေပၚလာ ေနတာလည္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြ အတြက္ ဘယ္လုိ ဆႏၵျပေန ၾကတာလဲ။ ဘယ္ကုိ ဦးတည္ေနတာလဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္၊ ၁၉၈၈ က ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ ၂၀၀၇ ခုနွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဆႏၵျုပပဲြေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ႏုိင္ငံ တကာရွိ စစ္အစုိးရ သံ႐ုံးေတြေရွ႕မွာ ျပခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြနဲ႔ အခုရက္ပုိင္း အတြင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြကို နႈိင္းယွဥ္ ေလ့လာသင့္ ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အရင္ စစ္အစိုးရ ေခတ္က ဆႏၵျပပဲြ အားလုံးဟာ “စစ္အစိုးရ ျပဳတ္က်ေရး၊ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံ ကိုသာ အဓိကထားခဲ့ ၾကတာ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခု ရက္ပုိင္းအတြင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဆႏၵျပပဲြ တခ်ဳိ႕ဟာ အာဏာရွင္ရဲ႕ လက္က်န္ စနစ္ဆုိးကို ဆႏၵျပတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ သေဘာ။ တုိင္းရင္းသား အင္အားစုေတြကို ေ၀ဖန္တဲ့ သေဘာန႔ဲ အမ်ိဳးသားေရး အစြန္းေရာက္လာတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေတြ ေတြ႔လာေနရ ပါတယ္။

အတိအက် ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ ဗုိလ္စိန္မွန္ အားကစားကြင္းမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) အား မျပင္သင့္ေၾကာင္း လူထုေဟာေျပာပဲြနဲ႔ တနလၤာေန႔က စစ္ေတြမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ White Card ကုိင္ေဆာင္သူမ်ားအား မဲေပးခြင့္ မျပဳေရး ဆႏၵျပပဲြ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အခုရက္ပုိင္း အတြင္း ဆက္တုိက္ ထြက္လာတဲ့ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပဲြ ႏွစ္ခုကို နမူနာထုတ္ျပတာပါ။

ဗုိလ္စိန္မွန္ ကြင္းကပဲြကုိ အရင္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ပုုဒ္မ ၅၉ (စ) ဆုိတာ လြယ္လြယ္ ေျပာမယ္ ဆုိရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ခံပုိင္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ပုဒ္မ။ တနည္းအားျဖင့္ နုိင္ငံျခားသား ခင္ပြန္း၊ သားသမီးေတြ ရွိေနသူေတြ သမၼတ ေရြးခ်ယ္ခံခြင့္ မရွိဆုိတဲ့ ဥပေဒကုိ မျပင္သင့္ဘူးလုိ႔ ေဟာေျပာ ၾကတာပါ။

ေဟာေျပာတဲ့ အေၾကာင္းရာထက္ ေဟာေျပာသူေတြက ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းေနပါတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ NLD ရဲ႕ အဓိက ၿပိဳင္ဖက္ ႀကံံ့ခုိင္ေရးပါတီ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းက ေဟာေျပာတာ မဟုတ္ဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မဟာမိတ္ေတြလုိ႔ အမ်ားက ယူဆခဲ့တဲ့ NDF ပါတီက ကိုယ္စားလွယ္တဦးနဲ႔ မတူကဲြျပားျခင္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါတီက ကိုယ္စားလွယ္တဦးတုိ႔က အဓိက ေနရာက ေဟာေျပာသြားလို႔ပါ။

ဒီမုိကေရစီ စနစ္မွာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲခြင့္ ရွိတယ္ ဆုိေပမယ့္ အခုခ်ိန္ဟာ ဒီလုိ သေဘာထား ကဲြရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူူး လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္က အၿပီးသတ္ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသးဘဲ၊ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အသြင္တမ်ဳိးနဲ႔ ရွင္သန္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီ စနစ္ဆုိးကုိ အားေပးတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိး မျဖစ္မိေစဖုိ႔ေတာ့ နုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စား သူတုိင္း သတိထားသင့္တယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။

ဒုတိယ ဆႏၵျပပြဲျဖစ္တဲ့ White Card ကုိင္ထားသူ၊ တနည္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံသား မျဖစ္ေသး သူေတြကို မဲေပးခြင့္ မေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိတာဟာ တရားမွ်တတယ္ လို႔ ထင္ေကာင္း ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေတာင္းဆုိမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ခဲြျခားဆက္ဆံမႈ (Discriminations) ကုိ အလြယ္တကူ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ “ႏုိင္ငံတကာ NGO မ်ား အလုိမရွိ။ ရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားကို လက္နက္ေကာင္းေကာင္း တပ္ဆင္ေပးပါ” ဆုိတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ ေတြဟာ မူလ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရးကေန လမ္းေခ်ာ္လာေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆႏၵျပတာဟာ ဘယ္သူေတြက ဘယ္သူေတြ အတြက္ ဘယ္လုိ ဆႏၵျပေန ၾကတာလဲ။ ဘယ္ကုိ ဦးတည္ေနတာလဲ ဆိုတာ သိျမင္ဖို႔ လိုၿပီလို႔ က်ေနာ္ အထက္မွာ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္တယ္။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္နဲ႔ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သမွ် ဆႏၵျပပဲြေတြကို လက္နက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခြင္းခဲ့တာ ဒီ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ၊ ဒီ တပ္မေတာ္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ ေမ့ပစ္လုိက္ၾက ေတာ့မွာလား။ အမ်ဳိးသား လုံၿခံဳေရး အတြက္ စုိးရိမ္သင့္တယ္ ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွ မျငင္းေပမယ့္ မတူကဲြျပားသူေတြ အတူတကြ ရွင္သန္ ေနထုိင္ေရး ဆုိတာကို ၂၁ ရာစုမွာ ရွင္သန္ေနထုိင္သူေတြ ေမ့ထားလုိ႔ မျဖစ္ႏ္ုိင္ပါ။

အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကုိ ဦးစားေပးရမယ္ ဆုိတာကို ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ လူ႔အခြင့္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ ပေပ်ာက္ေရး ဆုိတဲ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕ လူသားျဖစ္မႈ စံခ်ိန္စံညႊန္း ေတြကုိ လည္း ေလးစားဖုိ႔ လုိအပ္ေန ပါတယ္။ ဒီလုိ မတူကဲြျပားတဲ့ တန္ဖုိးစံ သတ္မွတ္ခ်က္ ၂ ခုကို ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႔စည္း အတြင္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္သုံးနုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေရးဟာ အားလုံးရဲ႕ တာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာ လက္ကုိင္ထားတဲ့ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္က ဒီကိစၥေတြအတြက္ အလ်င္အျမန္ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါတယ္။

အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္ေရး အရ လူတုိင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲခြင့္ ရွိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခြင့္၊ လူစု ေဟာေျပာခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ ေဟာေျပာပဲြေတြ ဟာ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ဆီ ဦးတည္ေနတာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ အာဏာ ရွင္စနစ္ကုိ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာေအာင္ လမ္းခင္းေပးသလုိ ျဖစ္ေနေလသလား ဆုိတာကို ေတာ့ အေသအခ်ာ စဥ္းစားဖုိ႔ လုိလာေနၿပီ ျဖစ္္ပါတယ္။

နယ္စပ္က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ သုံးေနက် စကားလုံးကို ငွားသုံးရမယ္ ဆုိရင္ “ဘုံရန္သူ မေပ်ာက္ဖုိ႔” လုိပါတယ္။ တကယ္ ဦးတည္တုိက္ရမယ့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးကုိ အဓိက မထားဘဲ အခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ တုိက္လာၿပီ ဆုိရင္ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္းကေန ေသြဖီသြားနုိင္တဲ့ အတြက္ ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူ အားလုံး အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီး လမ္းေၾကာင္း တည့္မတ္ေပးဖုိ႔ လုိေနၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

Irrawaddy