ရဲေဘာ္ရဲဘက္
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 2/23/2014 07:43:00 PM
ထို႔အျဖစ္အပ်က္သည္ အီရတ္ႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္စစ္သား ဒါလီဘီတီအတြက္ ေန႔စဥ္လုံၿခံဳေရး ကင္းလွည့္သကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ တစ္ခုကို တာဝန္အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူစီးနင္း လိုက္ပါလာသည့္ စစ္သုံးဟမ္းဗီး ဂ်စ္ကားက လမ္းေဘးသို႔ နည္းနည္းေလး ေရာက္သြားေသာအခါ သူ႔ဘဝ တစ္ခုလုံးကို ေျပာင္းလဲသြားေစမည့္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိတာကေတာ့ ကားေရွ႕မွာ သဲေတြ ျဖာထြက္သြားတာပဲ။ ဒါပဲ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိတယ္” ဟု ၿပီးခဲ့သည့္ ရွစ္ႏွစ္ကကိစၥကို ဘီတီက ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။ အလြန္ႀကီးမားေသာ လမ္းေဘးဗုံးႀကီးတစ္လုံး ေပါက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ နာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဟမ္းဗီးဂ်စ္ကားသည္ တင့္ကားဖ်က္ မိုင္းထိသြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေလထဲကို ေပေပါင္း ၅၀ ေလာက္ ေျမာက္တက္သြားခဲ့သည္။ သူသတိရလာေတာ့ သူေျခေထာက္ေတြက ဗုံးေၾကာင့္ ျဖစ္သြားသည့္ အပ်က္အစီးမ်ား ၾကားတြင္ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဒူးေအာက္မွ ျဖတ္လိုက္ရသည္။
လူတစ္ေယာက္၏ ဘဝကို ေျပာင္းသြားေစႏိုင္ေလာက္ေသာ ဒဏ္ရာျဖစ္ေသာ္လည္း အစကတည္းက ဘီတီသည္ ထိုကိစၥအေပၚ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အျမင္မ်ဳိး ထားႏိုင္သည္မွာ အံ့အားသင့္စရာ ျဖစ္သည္။ “ဒါဟာ လက္သည္းခြံတစ္ခု ကြၽတ္သြားတာနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူမလဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရတာပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ဆိုးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လူေတြေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွ မျဖစ္ရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားလို႔မွ မရတာ” ဟု သူကဆိုပါသည္။
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၿမဳိ႕ေတာ္ ဝါရွင္တန္ရွိ ေဝၚတာရိဒ္ စစ္ေဆး႐ုံတြင္ အကုသ ခံလိုက္ရသည္။ ေဆး႐ုံဆင္းၿပီး ကိုယ့္ေနရပ္ ေျမာက္ကယ္႐ိုလိုင္းနား စတာတက္စ္ဗီလီကို ျပန္လာေတာ့ မိန္းမႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ေဆာက္ေပးလိုသည္။ သူကိုယ္တိုင္က ပ႐ိုစ္သက္တစ္ေျခတု ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သြားေနရသည္။ တစ္ခါတရံ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ႏွင့္ ေနရသည္။ ဘယ္ကဘယ္လို စရမွန္းလည္းမသိ။
ဘီတီအေၾကာင္းကို ၾကားၾကသည့္ ဘုရားေက်ာင္းမွ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ ရပ္႐ြာကလူမ်ား သူ႔အိမ္ကိုလာကူ ေဆာက္ေပးၾကသည္။ အိမ္ထဲမွာ ဝွီးခ်ဲသြားလို႔ရမည့္ အေနအထားမ်ား၊ တံခါးေပါက္မ်ား ပါဝင္သည္။ အေဖေပးတဲ့ေျမမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားက ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေပးခဲ့ၾကသည္။ “ရပ္႐ြာ တစ္ခုလုံး လာကူၾကတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တူတူ ဝိုင္းလုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈပဲ” ဟု အသက္ ၃၄ ႏွစ္အ႐ြယ္ ဘီတီက ေျပာျပသည္။
အိမ္ေဆာက္ေနေသာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ ဟမ္းဗီး ကားေပါက္ကြဲစဥ္က ေဘးမွာကားေမာင္းလ်က္ ရွိေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းစစ္သား ဂြၽန္ဂါလီနာကလည္း လာကူသည္။ သူက အေဆာက္အအုံ ကန္ထ႐ိုက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ သူလည္း ဦးေခါင္းႏွင့္ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ား အီရတ္မွ ရလာသူ ျဖစ္သည္။ လူေတြ အိမ္ေဆာက္တာ လာကူၾကျခင္းကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ ႏွစ္ေယာက္ အစီအစဥ္တစ္ခုကို အိုင္ဒီယာ ရသြားၾကသည္။ စစ္ေျမျပင္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ မသန္စြမ္း ျဖစ္သြားေသာ စစ္ျပန္မ်ားသည္ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း သန္သန္စြမ္းစြမ္း စစ္သားတစ္ေယာက္ ဘဝမွ မသန္စြမ္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ရပ္တည္ရေသာအခါ အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳရသည္။ အဓိကက အိမ္ထဲတြင္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ သြားလို႔ လာလို႔ မေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ျပန္ မသန္စြမ္းမ်ားအတြက္ ေနအိမ္အတြင္း အဆင္ေျပေအာင္ လက္သမား အလုပ္ျဖင့္ ကူညီေပးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား ေနအိမ္မ်ားဆိုသည့္ အက်ဳိးအျမတ္ မယူေသာ ပရဟိတ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ တည္ေထာင္ခဲ့ကာ စစ္ျပန္မသန္စြမ္း ၃၀ တို႔၏ ေနအိမ္မ်ားကို မသန္စြမ္း တစ္ေယာက္အတြက္ အဆင္အေျပဆုံး ျဖစ္ေအာင္ သြားေရာက္ ကူညီျပင္ဆင္ ေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“သူတို႔ ဘာေတြလိုေနတယ္ ဆိုတာကို လူေတြက နားမလည္ၾကဘူး” ဟု မစၥတာဘီတီက ေျပာျပပါသည္။ အီရတ္ႏွင့္ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔တြင္ အေမရိကန္ စစ္သြားတိုက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စစ္ျပန္ မသန္စြမ္းမ်ားအတြက္ ကူညီၾကေသာ အက်ဳိးအျမတ္ မယူသည့္ ပရဟိတအဖြဲ႕မ်ား ေပၚလာခဲ့ေသာ္လည္း စစ္ျပန္ မသန္စြမ္းအားလုံး၏ ၁၅ ရာခိုင္ႏူန္းအထိသာ ေနထိုင္ေရး အဆင္ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ ပံ့ပိုးႏိုင္ေသးသည္ဟု စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဌာနက ထုတ္ျပန္ထားသည္။
ဘီတီႏွင့္ ဂါလီနာတို႔ ေထာင္ထားသည့္ အဖြဲ႕က ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ၊ ေဘာ့စနီးယား၊ ကိုဆိုဗို၊ ဗီယက္နမ္ စသည္တို႔မွ စစ္ျပန္ မသန္စြမ္းမ်ားကိုလည္း အိမ္မ်ား လိုက္ျပင္ကူညီေပးသည္။ ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္ႀကီး ေဒ့ဗ္မိုရယ္ဆိုလွ်င္ သူ႔အခန္းထဲကို ဝွီးခ်ဲဝင္မရသျဖင့္ တံခါးဝတြင္ထားကာ အခန္းထဲသို႔ တြားၿပီးဝင္ရသည္။ သူ႔အိမ္ကိုလည္း ျပင္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ခုမွစစ္ပြဲက ျပန္လာၾကေသာ စစ္သားငယ္ မသန္စြမ္းမ်ားက်ေတာ့ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အိမ္ပင္ မပိုင္ၾကေသးေပ။ သူတို႔အတြက္လည္း ေနအိမ္မ်ား ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ဘီတီႏွင့္ ဂါလီနာတို႔ စီစဥ္ေနသည္။ အမ်ားလွဴထားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မသန္စြမ္းမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိေသာအိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ထားသည္။
ေျချပတ္လက္ျပတ္ ျဖစ္၍ စိတ္ဓာတ္ က်ေနေသာ စစ္ျပန္တစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္စကား သြားေျပာျခင္း၊ အရက္ဝယ္တိုက္ျခင္းထက္ တူေတြ၊ လႊေတြကိုင္ကာ သူႏွင့္အတူ သူ႔အိမ္ကို သြားျပင္ ေဆာက္ေပးျခင္းက ကူညီရာလည္း ေရာက္သလို လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းထဲသို႔ သူျပန္ဝင္ဆံ့လာေအာင္ လက္တြဲ ေခၚေပးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရဖူးသူ ဘီတီက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
စစ္ျပန္ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား ေနအိမ္မ်ားအဖြဲ႕သည္ တျဖည္းျဖည္း ေအာင္ျမင္လာၿပီး တစ္ပတ္လွ်င္ စစ္ျပန္မသန္စြမ္း ေနအိမ္ငါးလုံးခန္႔ကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္မႈ ပုံမွန္ျပဳလုပ္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ “၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီဗ်ာ ဘယ္သူမွလာၿပီး ဂ႐ုစိုက္တာ မႀကံဳဖူးဘူး” ဟု ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္ အမ်ဳိးသားႀကီး ကီဗင္စမစ္က ေျပာျပသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ စစ္သားေတြက စစ္ေျမျပင္မွာ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ကို ပစ္ထားခဲ့႐ိုး မရွိဘူးဗ်၊ ခု ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ ျပန္ေရာက္ေနကာမွ ဘာျဖစ္လို႔ ပစ္ထားရမွာလည္းဗ်ာ” ဟု ဘီတီက ၎ပရဟိတ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း အေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။
ဘီတီသည္ မသန္စြမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သြားသည့္အတြက္ ေရွ႕တန္းမွ ျပန္လာရကာ အရပ္သား ျပန္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း စစ္သားစိတ္ကား မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ M-16 ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ရမည့္ ေနရာတြင္ တူႏွင့္လႊကိုကိုင္ၿပီး အမ်ားအက်ဳိး လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ စစ္သား တစ္ေယာက္ကို၏ ေပးဆပ္မႈကို ဆက္လက္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
The Voice Weekly
