မိန္းမဆိုုတာ … ဘာလဲ ေမးခြန္းနဲ႔ သူတိုု႔အတြက္ ေနရာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/17/2014 12:09:00 PM

ေမာင္ရစ္၊ ဇန္န၀ါရီ ၃၊ ၂၀၁၃

 အခုု ၂၁ ရာစုုမွာ က်ားေတြ မေတြရဲ့ တန္းတူျဖစ္မႈ၊ အခြင့္အေရး ညီမွ်မႈေတြ ေရွးတန္းေရာက္လာတယ္။ က်ားေတြ မေတြမွ မဟုုတ္ပါဘူး။ လူသားဆန္မႈကိုု ေမးခြန္းထုုတ္လာတာပါ။ က်ားေတြ မေတြ၊ လိင္တူ ဆက္ဆံသူေတြမွ မဟုုတ္ဘူး၊ အားနည္းသူေတြ အားၾကီးသူေတြ၊ တိရစာၦန္ေတြ၊ ေရေျမ ေတာေတာင္ေတြကိုု လူသားေတြက ဘယ္လိုု ရႈျမင္သူံးသပ္မလဲ၊ သေဘာထားမလဲကိုု ေဆြးေႏြးလာတယ္။ ေပၚလစီ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္လိုု႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

အဲသည္မွာ TED Talks မွာ Colin Stokes က How Movies Teach Manhood ဆိုုတဲ့ ေဟာေျပာပြဲတခုု အင္တာနက္မွာၾကည့္လိုုက္ရတယ္။ အဲသည္မွာ ေဟာေျပာသူက သူ႔သားနဲ႔ သမီးအေပၚမွာ လက္ရွိေဟာလိ၀ုုဒ္ ရုုပ္ရွင္ေတြ လႊမ္းမိုုးမႈေတြနဲ႔ ပုုံသြင္းေနမႈကိုု သုုံးသပ္ေျပာဆိုုပါတယ္။


သူရဲ့ စကားေျပာဆိုုမႈကိုု အဆင္ေျပသလိုု ေရးသြားပါ့မယ္။

သမီးနဲ႔ အေဖ ငယ္ငယ္က အတူတူၾကည့္တဲ့ ကားက Wizard of Oz ကလပ္စစ္ကားျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္ကားက လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ စာေျခာက္ရုုပ္၊ စက္ရုုပ္၊ ျခေသၤ့နဲ႔ ေဒၚရသီဆုုိတဲ့ မိန္းကေလးတိုု႔ လမ္းရွာဖိုု႔အတြက္ စုုန္းမၾကီးနဲ႔ တိုုက္ခိုုက္တာ၊ ေမွာ္ဆရာၾကီးကိုု အကူအညီေတာင္းၾကတဲ့ စြန္႔စားခန္း ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ သမီးအတြက္ကေတာ့ အဲသည္ကားထဲက မင္းသမီးက သူ႔စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ လႊမ္းမိုုးတယ္လိုု႔ သူက မိတ္ဆက္ျပီး ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္မွာ သူ႔မွာ သားေလးတေယာက္ထပ္ရတယ္။ သူ႔သားကေတာ့ စတား၀ါးစ္ ၾကည့္ျပီး ၾကီးျပင္းလာတယ္လိုု႔ ဆိုုပါတယ္။ စတား၀ါးစ္မွာက သိပၺံဆန္းၾကယ္ေတြ စစ္ပြဲေတြ၊ တိုုက္ပြဲေတြ၊ ေယာက်ားေတြရဲ့ သူရဲေကာင္းဗိုုလ္လုုပြဲေတြကုုိ မက္မက္စက္စက္ၾကည့္ခဲ့ၾကရတယ္ လိုု႔ ဆိုုပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈေတြဟာ သမီးလက္ထက္က Oz ကားထဲကထက္ ပိုုမ်ားလာတယ္။

မင္းသမီးေတြက ဇာတ္လိုုက္မဟုုတ္ေတာ့ပဲ မင္းသားေတြက သတၱိရွိသူေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ၊ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြ ျဖစ္လာတယ္။ မင္းသမီးဆိုုတာက သူမ်ားလာကယ္တာကိုု ေစာင့္ေနတာ၊ မင္းသားလုုပ္သမွ်ကိုု ေနာက္ကေန လက္ခုုတ္လက္၀ါးတီးျပီး ခ်ီးက်ဳး ဂုုဏ္ယူတဲ့ ဇာတ္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အဲသည္လုုိ ရုုပ္ရွင္ေတြခ်ည္းပဲ ေဟာလိ၀ုုဒ္က ထြက္လာတယ္။ ေယာက်ားအဓိကဇာတ္ကားေတြဆိုုေတာ့ မိန္းမေတြဆိုုတာ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ မင္းသားနဲ႔ ေပါင္းဖိုု႔ေစာင့္ေနတာနဲ႔ ျပီးသြားတာပဲ။ မင္းသမီးေတြကိုု ကာကြယ္ဖိုု႔ ေယာက်ား္ေတြက ရွိေနရတယ္။ သူတိုု႔မရွိရင္ မိန္းမေတြက သူမ်ားေတြရဲ့ အႏိုုင္က်င့္ခံရတယ္။ အဲသည္ၾကားထဲမွာ မင္းသမီးဇာတ္လိုုက္ကားေတြ ေပၚလာတယ္။ သူတိုု႔မွာက်ေတာ့လည္း က်ားေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္၊ ကုုိယ့္အသက္ကိုု မနည္းေမြးၾကရရွာတယ္။

မိန္းမဟီးရိုုးမင္းသမီးေတြဟာ သူ႔ဖာသာသူ ရုုန္းကန္ရေတာ့တယ္။

ေယာက်ာ္းဇာတ္ေကာင္ေတြ လာကယ္တာကိုု မေစာင့္ဘဲနဲ႔ သူ႔ကိုုယ္သူ ကယ္တင္တဲ့ အဓိကဇာတ္လိုုက္မ ေတြ ျဖစ္လာတယ္။  ဟယ္ရီေပၚတာထဲက ဟာမာနီ၊ ဟန္ဂါးဂိန္းက ကက္တနစ္တိုု႔ကိုု ျပန္ၾကည့္ပါ။ သူတိုု႔ေတြကိုု ေဟာေျပာဆရာက ဥပမာေပးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ပစ္ဆာ (Pixar) က  Brave ဇာတ္ကားမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးကိုု မင္းသမီးတင္ရိုုက္လာတယ္။ အဲသည္မင္းသမီးဇာတ္လိုုက္ ဇာတ္ကားေတြ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ပရိသတ္က အားေပးပါတယ္။ မင္းသားေခ်ာေခ်ာ၊ ဗလေကာင္းေကာင္ေတြ မပါေပမယ့္လည္း မိန္းမေတြရဲ့ ရုုန္းကန္မႈကုိ ေက်နပ္ၾကပါတယ္ တဲ့။

 အဲဒီကားေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ေဟာလိ၀ုုဒ္ရုုပ္ရွင္ေတြဟာ (Bechdel Test) ဆိုုတဲ့ “မိန္းမေတြကိုု ေနရာေပးသလား” ဆိုုတဲ့ စစ္ေဆးမႈမွာ ဘယ္သူမွမေအာင္ၾကဘူး။ အဲသည္စာေမးပြဲက ဘာလဲဆိုုေတာ့ …



“ရုုပ္ရွင္ထဲမွာ မိန္းမ ၂ ေယာက္ အနည္းဆုုံးပါသလား”။

“သူတိုု႔ကိုု နာမည္ေပးထားသလား၊ နာမည္ေတြ ရွိသလား”။ ျပီးေတာ့

“သူတိုု႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသလား။ စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားအေၾကာင္းအျပင္ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြေကာ ေျပာဆိုုၾကရဲ့လား”။

ဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ စစ္ျပီးေတာ့ ရုုပ္ရွင္ကားေတြကိုု ဇကာတိုုက္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ရုုပ္ရွင္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲသည္မိန္းမစာေမးပြဲ (Bechdel Test) မေအာင္ဘူး။ ဥပမာက Argo ကားကိုု ၾကည့္ပါ။ အီရန္က အေမရိကန္ဓားစာခံေတြကုုိ ကယ္တင္တာ။ က်ားေရာ မေရာ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ သူတိုု႔မွာ ဇာတ္ကားေနာက္ခံအတြက္ ေျပာစရာေတြ သရုုပ္ေဖာ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြရဲ့ အခမ္းက႑က “ေယာက်ားေရ … က်မကိုု မထားခဲ့နဲ႔ေနာ္ …” လိုု႔ ေျပာတာပဲ ပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဇာတ္ကားက ေအာ္စကာပဲ ရရ၊ ၀င္ေငြစံခ်ိန္ပဲ ခ်ဳိးခ်ဳိး၊ မိန္းမစာေမးပြဲ မေအာင္ဘူး။

ျမန္မာကားေတြဆိုုရင္ေကာ … Dechdel Test ေအာင္မလား။ မေအာင္ဘူး ေျပာရမယ္။ ရုုပ္ရွင္ထဲမွာ မိန္းမ ၂ ေယာက္ပါမယ္။ နံမယ္ေတြကေတာ့ မင္းသမီးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဇာတ္ရံမိန္းမေတြက လူျပက္ေတြလိုုပဲ “ေကာင္မေရ” “ေကာင္မေရ” နဲ႔ ျပီးတာပဲေလ။ သူတိုု႔အခ်င္းခ်င္းေျပာၾကရင္ မင္းသားအေၾကာင္းကိုု “ပိုု႔”ျပီး မင္းသမီးနားမွာ ပလီပလာေျပာေနၾကတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုုန္ၾကတယ္ မဟုုတ္ဘူးလား။ မိန္းမေတြကိုု ေနရာေပးတဲ့ ဇာတ္မဟုုတ္ဘူးေပါ့။ ေယာက်ာ္းေလး ဇာတ္လုုိက္ကိုု ပိုု႔တဲ့ ဇာတ္ကားေတြမ်ားပါတယ္။

အဲသည္ ဇာတ္ကားေတြ၊ တီဗီဇာတ္ကားေတြနဲ႔ ၾကီးလာတဲ့ အေမရိကန္မွာ အခုု “မိန္းမ … မိန္းမအေရး …” ေျပာေနေသာ္လည္း မိန္းမ ၅ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္က လိင္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ အေစာ္ကားခံေနရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ အေမရိကန္ကားေတြရဲ့အႏွစ္က (က်ားေတြက မေတြကိုု ကယ္တင္ရတယ္)။ ျပီးရင္ (အဲသည္ မ ကိုု သိမ္းပိုုက္လိုုက္တယ္)။ မ ကိုု “ဆု”အျဖစ္ ရတယ္။ ဒါေတြပဲ အဓိကျဖစ္ေနတယ္။ ဇာတ္ကားေတြမွာ မိန္းမေတြဟာ မိတ္ေဆြမရွိဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္မရွိဘူး။ သူ႔ေယာက်ာ္းအေၾကာင္းကလြဲရင္ တျခားစကား မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါဟာ အေမရိကန္ေဟာလိ၀ုု္ ပင္မေရစီးျဖစ္တယ္။ တကမာၻလုုံးကိုု ေဟာလိ၀ုုဒ္ကားေတြက လႊမ္းမိုုးထားတယ္။ (သည္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလည္း “ကိုုကိုုေရ ကိုုကိုုေရ အခ်စ္ဆုုံးကိုုကိုုေရ” လိုု႔ ကုုန္းေအာ္ေနတာ မဆန္းဘူးေပါ့)

ဒီေတာ့ မိန္းမဇာတ္ေဆာင္ေတြ၊ အခန္းက႑ေတြ တင္ဆက္ ျပသမႈေတြ ထြန္းကားလာဖိုု႔  အေရးၾကီးတယ္။ ဂ်ပန္က Spirited Away ဒစၥနီက ရပၺန္ဇယ္၊ ပစ္ဇာက Brave မင္းသမီးတိုု႔လိုုမ်ဳိး “မ” ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ၊ အျခား က်ားေတြ အင္အားေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အျပိဳင္ေပၚဖိုု႔လိုုတယ္။ ပရိသတ္က ေျပာင္းလဲ ေတာင္းဆိုုရမယ္။ အားေပးရမယ္။
ဘာေၾကာင့္ ေဟာေျပာသူက ေတာင္းဆိုုသလဲဆိုုေတာ့ … က်ားေတြရဲ့ အျပင္ေလာကမွာ လက္ေတြ႔အခန္းက႑က ေျပာင္းလဲေနျပီ။ က်ားေတြဟာ မေတြထက္ လစာနည္းလာတယ္။ ေနာက္လုုိက္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကေလးထိန္းတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြ လုုပ္လာတယ္။ ႏိုုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ “မ” ေတြက ေနရာေတြ ရလာတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ေခတ္က ေျပာင္းေနျပီ။
မဟာဖိုု၀ါဒၾကီးကုိ အေသဆုုပ္ကိုုင္ေနလိုု႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုုယ့္သားေတြကိုု အရင္တုုန္းကလိုု မိန္းမေတြ ေရွ႔ကေန ရွာေဖြဖိုု႔၊ လုုပ္ေကၽြးဖိုု႔၊ ဆရာလုုပ္ဖိုု႔၊ သူရဲေကာင္းခ်ည္းပဲ လုုပ္ျပေနရာကေန ေျပာင္းလဲဖိုု႔ သဟဇာတဘ၀တခုု ေဆာက္ျပဖိုု႔ သင္ၾကားရမယ္လိုု႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
အဲသည္လိုုမ်ဳိး ေခတ္ေျပာင္းေနမႈကိုု အသိအမွတ္ျပဳဖိုု႔ ၊ အေလ့အက်င့္ လုုပ္ဖိုု႔ အတြက္ကေတာ့ … က်ားနဲ မ ၾကားမွာ ယုုံၾကည္မႈ၊ ေလးစားမႈကိုု ထူေထာင္ၾကရမယ္။ မိန္းမေတြအေပၚ ေစာ္ကားသူေတြကိုု အတူတူရင္ဆိုုင္ျပီး စိန္ေခၚၾကဖုုိ႔ ရပ္တည္ၾကဖိုု႔ လုုပ္ၾကရမယ္။ မိဘေတြက ခုုနင္က Bechdel  စာေမးပြဲေအာင္တဲ့ ဇာတ္ကားေတြ မ်ားမ်ားျပၾကရမယ္။ မိန္းမအဓိက၊ ေယာက်ာ္းအဓိကဆိုုျပီး လိင္ခြဲျခားတဲ့တဖက္စြန္းဆီ သြားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေန က်ားမ မခြဲျခားဘဲ အတူတူ team work နဲ႔ ရင္ဆိုုင္ ျဖတ္သန္း ေျဖရွင္းတဲ့ ဇာတ္ကားေတြ၊ ဇာတ္ေဆာင္ေတြကိုု သားတိုု႔ သမီးတိုု႔ အားက်ေအာင္ မိဘေတြက တုုိက္တြန္းရမယ္။
ေဟာေျပာသူက သူ႔နိဂုုံးမွာ ဘာေျပာလိုုက္သလဲဆိုုေတာ့ … သမီးကိုု စတား၀ါးထဲက ဘယ္မင္းသားကိုု ၾကိဳက္သလဲလိုု႔ ေမးခဲ့တယ္တဲ့။ သမီးက ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲက က်ားမ မခြဲျခားဘဲ ကာကြယ္သူေတြ၊ မွ်ေ၀သင္ၾကားသူေတြကိုု ေရြးတယ္။ အဲသည္ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ လက္ရွိ ေလာကထဲက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြကုုိ ထင္ဟတ္တာ ျဖစ္တယ္လိုု႔ သူက သုုံးသပ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုု ေရြးတယ္ဆိုုတာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ သားကိုုေတာ့ တေယာက္တည္း ေလာကၾကီးထဲထြက္ျပီး လူစြမ္းေကာင္းမလုုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အဖြဲ႔အသင္းနဲ႔ ထြက္ျပီး စြန္႔စားသူ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုုင္ရင္ သူတိုု႔ အသင္းအဖြဲ႔မွာ မိန္းမက ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ဒါကိုုလည္း အေဖတဦးအေနနဲ႔ အားေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္လိုု႔ ေျပာျပီး နိဂုုံးခ်ဳပ္လိုုက္ပါတယ္။

သူ႔ေဟာေျပာခ်က္ မူရင္းကိုု သည္မွာ နားေထာင္ႏိုုင္ပါတယ္။

http://www.ted.com/talks/colin_stokes_how_movies_teach_manhood.html
ယခုုစာေရးေနသူအေနနဲ႔ မိမိကိုုယ္ပိုုင္ နိဂုုံးခ်ဳပ္ကိုု ေရးရမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ အခုု အေမရိကန္မွာ ျပေနတဲ့ တီဗီစီးရီး (CBS’s Elementary) ဆိုုတာ မူရင္း ရွားေလာ့ဟုုမ္းနဲ႔ ၀ပ္ဆင္ (ဦးစံရွားန႔ဲ ဦးသိန္းေမာင္) ဇာတ္လမ္းေတြကိုု ေခတ္ေျပာင္းျပီး ျပန္ရိုုက္တာပါ။ သိုု႔ေသာ္ ရွားေလာ့ဟုုမ္းရဲ့ ဇာတ္ပိုု႔ ေဒါက္တာ၀ပ္ဆင္ကိုု တီဗီသမားေတြက အာရွသူ ဆရာ၀န္ေဟာင္း မိန္းမတဦးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလိုုက္ပါတယ္။ (ဦးသိန္းေမာင္ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ ခင္သိန္းေမာင္ ျဖစ္သြားတာေပါ့)  အဲသည္အတြက္ ရွားေလာ့ဟုုမ္းပရိသတ္ေတြက ေဒါသပုုန္ထၾကေသာ္လည္း အရင္ေခတ္က ေယာက်ာ္း ၂ဦး စုုံေထာက္ဇာတ္လမ္းကေန က်ား၊မ စုုံေထာက္ ၂ဦး ဇာတ္လမ္းက တီဗီစီးရီးကိုု ထူးျခားဆန္းသစ္ ေျပာင္းလဲလိုုက္ပါတယ္။


ရွားေလာ့ဟုမ္း လုုပ္သမွ် ရင္သတ္ရႈေမာျပီး ေနာက္ကေန ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ဇာတ္ပိုု႔ေနရသူ ေဒါက္တာ၀ပ္ဆင္ကေန က်ားနဲ႔ အျပိဳင္ ပညာတတ္၊ အေတြ႔အၾကဳံခ်င္း မတူတဲ့၊ အခ်င္းခ်င္းလည္း အီစီကလီမလုုပ္တဲ့ တရုုတ္မဆရာ၀န္ဇာတ္ေကာင္ဟာ ရွားေလာ့ဟုုမ္းဇာတ္လမ္းကိုု တေခတ္ဆန္းေစတယ္လိုု႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိး လုုပ္တာ ငါတိုု႔က မၾကိဳက္ေပါင္ဆိုုရင္ေတာ့ စာဖတ္သူမွာလည္း မဟာဖိုုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္၊ ပါရမီျဖည့္ဖက္“မ”ပဲ လုုပ္ခ်င္တယ္ဆိုုသူေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

            အင္း … တခ်ဳိ႔တိုုင္းျပည္ေတြမွာ၊ တခ်ဳိ႔ဇာတ္လမ္းေတြမွာ မိန္းမက သူရဲေကာင္းေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လည္း က်ားေတြကိုုယ္တိုုင္က မင္းသမီးလာကယ္တဲ့အခ်ိန္ကိုု လည္တဆန္႔ဆန္႔နဲ႔ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဇာတ္သိမ္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားလိုု႔ စဥ္းစားမိပါရဲ့။ ဒါဆိုုလည္း မနိပ္ေသးဘူးေပါ့။ ရာစုုသစ္မွာ က်ေနာ္တိုု႔က Team Work နဲ႔ အတူတူ ရုုန္းၾကမွ ေတာ္ကာၾကမယ္ မဟုုတ္လား။


(အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၄ ထုုတ္က ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)