ႏွလံုုးေသြးေႀကာ မက်ဥ္းပါေစနဲ႔ (၁)

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/21/2014 08:52:00 AM

---------------------------------

“ႏွလံုုးေသြးေႀကာ မက်ဥ္းပါေစနဲ႔” လိုု႔ေျပာရင္ “ဘယ္သူက က်ဥ္းခ်င္မွာလည္း” လိုု႔ ေျပာႀကမွာေပါ႔။
မွန္ပါတယ္ ဘယ္သူမွ ကိုုယ္႔က်န္းမာေရးကိုု ထိခိုုက္ေစခ်င္မွာလည္း။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္ေရာ ႏွလံုုးေသြးေႀကာမက်ဥ္းေအာင္ ေနထိုုင္ ဆင္ျခင္ႀကရဲ႔လား ဆိုုရင္ေတာ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေမ႔ေလ်ာ႔ေနႀကပါတယ္လိုု႔ ေျပာရမွာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ႏွလံုုးေသြးေႀကာမက်ဥ္းေအာင္ ဆင္ျခင္ဖိုု႔ အသိေတြရွိလားဆိုုရင္ေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်န္းမာေရး ဗဟုုသုုတေတြ ရွိႀကပါတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္၊ ေသြးတိုုးေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳေသြးခ်ိဳေရာဂါရွိရင္၊ အ၀လြန္ရင္၊ ကိုုယ္လက္ လႈပ္ရွားတာ နည္းရင္ စသျဖင္႔ အခ်က္ေတြဟာ ႏွလံုုးနဲ႔ ေသြးေႀကာေရာဂါေတြကိုု ရႏိုုင္ေႀကာင္း က်န္းမာေရး ဗဟုုသုုတ အေတာ္အသင္႔ ရွိသူေတြေတာင္မွ သိႀကပါတယ္။

လူအမ်ားက စား၀တ္ေနေရးေတြ၊ လူမႈေရးေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ရုုန္းကန္ေနရေတာ႔ မိမိကိုယ္ကုုိ ဂရုုစိုုက္ဖိုု႔က ေမ႔ေနတတ္ႀကပါတယ္။ မိမိနဲ႔ သက္တူရြယ္တူေတြ ေရာဂါရတဲ႔အခါ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ သူတပါးကိုု သနားတတ္ႀကေပမယ္႔လိုု႔ ကိုုယ္႔ကိုုယ္ကိုုေတာ႔ ေရာဂါျဖစ္ႏိုုင္တယ္ဆိုုတာ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနတတ္ႀကေလ႔ ရွိပါတယ္။ ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုုသျခင္းထက္ ပိုုထိေရာက္သည္ ဆိုုတဲ႔ စကားကိုု လူအမ်ားႀကာဖူးနား၀ ရွိေပမဲ႔ လူအမ်ားျဖစ္တတ္တဲ႔ေရာဂါ ကိုုယ္႔ဆီမလာေလာက္ဘူးလိုု႔ ေမွ်ာ္လင္႔တတ္ႀကပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူးစက္ေရာဂါ၊ ထိခိုုက္ဒဏ္ရာ ေတြနဲ႔ မေသရင္ အမ်ားစုုံး ေသႏိုုင္တဲ႔ေရာဂါကေတာ႔ ႏွလံုုးနဲ႔ေသြးေႀကာေရာဂါမ်ားေႀကာင္႔ပါပဲ။

အသက္ကေလး ရလာျပီဆိုုရင္ လူတိုုင္းလိုုလိုု ကိုုယ္ခႏၱာက တစ္မ်ိဳးမဟုုတ္တစ္မ်ိဳး ခၽြတ္ယြင္းလာတတ္ပါတယ္။ အသက္နဲ႔အတူ ကိုုယ္ခႏၱာ ဇီ၀ကမၼေျပာင္းလည္းမႈေတြလည္း ေႏွးလာတာမိုု႔လိုု႔ အဆီေတြမ်ားျပီး အ၀လြန္လာေလ႔ ရွိပါတယ္။ အစား ေလွ်ာ႔စားတာပဲ ဘာလိုု႔ ၀လာမွန္းမသိဘူးဆိုုျပီး ေျပာႀကေလ႔ ရွိပါတယ္။ အစားအစာဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုုအပ္သလိုုပဲ ပိုုလွ်ံေနရင္ေတာ႔ ေဘးျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ “စြမ္းအင္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာ မရွိဘူး”ဆိုုတဲ႔ ႏ်ဳတန္ရဲ႔ နိယာမ တရားလိုုပဲ လူတစ္ေယာက္ စားလိုုက္တဲ႔ အစားရဲ႔ အင္နာဂ်ီေတြဟာ ဘယ္မွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပါဘူး၊ ကိုုယ္ခႏၱာက လိုုအပ္တဲ႔ ကယ္လိုုရီေတြကိုု သံုုးျပီးရင္ ပိုုလွ်ံတာေတြကိုု စုုဗူးတစ္လံုုးလိုု အဆီေတြကိုု စုုပါတယ္။ ေန႔စဥ္ နည္းနည္း စုုလာရင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေတာ႔ ခင္သႏၱာသက္ခ်ိဳျပံဳးေတြ ျဖစ္သြားႏိုုင္ပါတယ္။ တစ္ေနတစ္ေန႔႔ကိုု အေပါင္းလကၡဏာျပတာေတြ စုုလာရင္ တစ္လကိုု တစ္ေပါင္ပဲတက္ဦး တစ္ႏွစ္ကိုုဆိုုရင္ ၁၂ ေပါင္တက္ေနပါျပီ။ ကိုုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈနည္းရင္ ကယ္လိုုရီေတြသံုုးတာ နည္းတာ ထံုုးစံပါပဲ။ ေဖ႔စ္ဘုုတ္၊ တယ္လီဗီြးရွင္းေတြေႀကာင္႔လည္း ေခတ္ေပၚလူသားေတြ စက္ဖန္သားျပင္မွာ ေကာ္နဲ႔ကပ္ခံထားရတာ တကမၻာလံုုးပါပဲ။၀တာကိုုေလွ်ာ႔ခ်င္ရင္ေတာ႔ လုုပ္ရမယ္႔ အခ်က္ေတြကေတာ႔ လူတိုုင္းသိျပီးသား အခ်က္ေတြပါ။ နံပါတ္တစ္က ေလွ်ာ႔စားရမယ္။ နံပါတ္ ၂ ကေတာ႔ ကိုုယ္လက္လႈပ္ရွား မ်ားမ်ားလုုပ္ရပါမယ္။

ကိုုယ္အေလးခ်ိန္မတက္ေအာင္ ဘယ္လိုုေလွ်ာ႔စားမယ္လည္း ဆိုုတာကေတာ႔ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္ပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးေျပာရရင္ေတာ႔ ကယ္လိုုရီမ်ားတဲ႔ အစားအစာေတြကိုု အဓိက ေလ်ွ်ာ႔စားေပါ႔။ ေန႔စဥ္စားသံုုးတဲ႔ အစားအေသာက္ေတြထဲမွာ ကယ္လိုုရီအမ်ားဆံုုး ၂ ခုုကေတာ႔ အႀကမ္းအားျဖင္႔ဆိုုရင္ “အခ်ိဳနဲ႔ ဆီ” ေတြပါပဲ။ အခ်ိဳစားရင္ အဆီ တက္တတ္တယ္ဆိုုတာကိုု မသိႀကသူေတြ ရွိေကာင္း ရွိႏိုုင္ပါတယ္။ “တိုု႔ကေတာ႔ အရသာေပါ႔ရင္ မစားတတ္ေပါင္” ဆိုုသူေတြအေနနဲ႔ကေတာ႔ အခ်ိဳစားတဲ႔ပမာဏကိုု ေလွ်ာ႔ေပါ႔စားပါ။ ၂ လုုပ္စာ စားမယ္႔အစား တစ္လုုပ္၊ ၂ ဇြန္းစားမယ္႔အစား တစ္ဇြန္းပဲ စားႀကေပါ႔။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ ဘာမွ ထူးသလိုု မထင္ရေပမယ္႔ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီလာရင္ ထူးပါတယ္။ တစ္ေန႔ကိုု ဆီတစ္ဇြန္း၊ သႀကားတစ္ဇြန္းစာျဖစ္ျဖစ္၊ အစားတစ္လုုပ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာ႔ႀကည္႔ပါလား ၆ လ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ေတာင္မွ သိသာလာပါလိမ္႔မယ္။

ကမၻာ႔ အသက္ရွည္လူမ်ားကိုု စစ္တမ္းလုုပ္ျပီး သူေတသနလုုပ္တဲ႔အခါ အသက္ရွည္ႀကတဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုုင္ငံျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔က လူေတြအေႀကာင္းဟာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ သူတိုု႔ရဲ႔ အေရးႀကီးတဲ႔ ဓေလ႔တစ္ခုုကေတာ႔ အစားစားရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ဗိုုက္ျပည္႔ေအာင္ မစားႀကဘူးတဲ႔။ အစားစားတဲ႔အခါ လူတိုုင္ကိုုယ္တိုုင္ ဗိုုက္ျပည္႔ေတာ႔မယ္ဆိုုရင္ အမ်ားစုုက သိႀကပါတယ္။ ဇူဇကာပုုဏၰားကိုု စာသမွ်၀င္ေနရင္ေတာ႔လည္း မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အစာစားရာမွာ လံုုး၀ျပည္႔အင္႔တဲ႔အထိ စားေသာက္ျခင္းကိုု ေရွာင္ရင္ေတာ႔ သိသိသာသာ ထိေရာက္ပါလိမ္႔မယ္။ လက္တစ္လံုုးစာေလာက္ ခ်န္ရင္ကိုုပဲ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီရင္ အမ်ားႀကီး ထိေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ အေရးႀကီးတာကေတာ႔ ျဖည္းျဖည္းစားျခင္းပါ။ စားတာျခင္းအတူတူ ျဖည္းျဖည္းစားေတာ႔ ဘာထူးသလည္းလိုု႔ ေမးစရာရွိႏိုုင္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ေမးသင္႔ေမးထိုုက္တဲ႔ ေမးခြန္းပါပဲ။ အစားစားတဲ႔အခါ အစာအိမ္ကေနတစ္ဆင္႔ အူသိမ္ထဲကိုု အစာေတြေရာက္ပါတယ္။ အစာအိမ္ဟာ အစားေျခရံုုကလြဲလိုု႔ အစားအစာေတြကိုု စုုတ္ယူျခင္း မလုုပ္ႏိုုင္ပါဘူး အူသိမ္ထဲေရာက္မွ အစားအစာေတြကိုု စုုပ္ယူတာပါ။ အစားထဲက သႀကားဓာတ္နဲ႔ တျဖားဓာတ္ေတ ြတက္လာမွ ဦးေဏွာက္က ဗိုုက္ျပည္႔တဲ႔ အသိကိုုရပါတယ္။ အစားက အစာအိမ္ကိုုေရာက္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔ ေသြးထဲမွာ အစာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က ျခားပါတယ္။ ျမန္ျမန္စားတဲ႔အခါ အစာအိမ္ကျပည္႔ေနေပမယ္႔လိုု႔ ဦးေဏွာက္က မသိေသးဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ဆက္ျပီးစားေနမိတာေပါ႔။ ျဖည္းျဖည္းစားတဲ႔အခါ အဲဒီလိုု ျဖစ္စဥ္က နည္းသြားတာေပါ႔။ တခါတေလ ျမန္ျမန္စားတာ ျပသနာ မဟုုတ္ေပမယ္႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သုုတ္သုုတ္သုုတ္သုုတ္ စားရတာဆိုုရင္ေတာ႔ ႀကာရင္ ျပသနာ ျဖစ္လာႏိုုင္ပါတယ္။ တရားမွတ္ျပီး အစားစားတဲ႔အခါမွာလည္း အစားနဲ႔ ကိုုယ္ခႏၱာ သဟဇာတျဖစ္ျပီး အက်ိဳးကိုု ရႏိုုင္ပါတယ္။

အခ်ိဳရည္ေတြထဲမွာ သႀကားအမ်ားႀကီးပါတာ လူေတြ သိခ်င္သိပါလိမ္႔မယ္။ ကိုုကာကိုုလာအခ်ိဳရည္တစ္ဗူးမွာ သႀကား ၆ ဇြန္း ၇ဇြန္းေလာက္ ပါႏိုုင္တာကိုု သိသူ နည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကိုု အခ်ိဳရည္တစ္ဗူးေသာက္သူဟာ တစ္ႏွစ္ေနရင္ သႀကား ၁၀ ကီလိုုအိတ္ တစ္အိတ္ေလာက္ ကိုုယ္ထဲကိုု ေရာက္ရွိႏိုုင္ပါတယ္။ ဘီယာနဲ႔ အရက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြဟာလည္း ကယ္လိုုရီမ်ားတာမိုု႔လိုု႔ ကိုုယ္အေလးခ်ိန္ကိုု တက္ေစပါတယ္။ အရက္က ကိုုယ္ခႏၱာရဲ႔ အဆီစုုပ္ျခင္းကိုုလည္း အားေပးပါတယ္။ ဘီယာဗိုုက္ ဆိုတဲ႔အတိုုင္း ဘီယာေသာက္သူေတြ ဗိုုက္ကေလးေတြ စူထြက္ေနႀကတာ အံ႔ႀသစရာ မရွိလွပါဘူး။

“အစာလည္းေဆး ေဆးလည္းအစာ” ဆိုုေပမယ္႔ “တန္ေဆး လြန္ေဘး”မိုု႔လိုု႔ အစားဆိုုတ႔ဲ မိတ္ေတြကိုု ႀကည္႔ျပီး မွ်မွ်တတေပါင္းသင္းသင္႔တယ္လိုု႔ ဆိုုခ်င္ပါတယ္။
“အစားေဘးေရွာင္လိုု႔ မေလာင္ခင္ တားႏိုုင္ႀကျပီး ႏွလံုုးေသြးေႀကာက်ဥ္းျခင္းကိုု ကာကြယ္ႏိုုင္ႀကပါေစ”ဟုု ဆုုေတာင္းလုုိက္ပါတယ္။

Myanmar Heart Foundation