တန္းစီျခင္းအႏုပညာ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 2/16/2014 08:39:00 PM
Written by: သူရိန္လႈိင္ဝင္း
ျမန္မာ-ထိုင္းနယ္စပ္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားအနီး ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာမည့္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကို
ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းက ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု-ေရႊသိန္း(ျမ၀တီ))
တန္းစီျခင္းအႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ တပ္လိုက္ေတာ့ တန္းစီရတာမ်ား ဘာအႏုပညာဆန္စရာ ရွိသလဲ။ လူတိုင္းတန္းစီတတ္ေနတာပဲလို႔ အျပန္အလွန္ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တန္းစီရတာ မခက္ပါဘူး။ လူတိုင္းတန္းစီတတ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမခက္တဲ့ တန္းစီရတဲ့ကိစၥကို ေခါင္းထဲမွာမရွိတဲ့သူေတြ တစ္ေန႔တျခားကို မ်ားမ်ားလာတဲ့အတြက္ လူတိုင္းမတတ္ၾကေတာ့တဲ့အတြက္ တန္းစီျခင္းဆိုတာကို အႏုပညာတစ္ရပ္လို သင္ေပးရမယ့္ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ေရာက္လာလို႔ တန္းစီျခင္း အႏုပညာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရတာပါ။
ျမန္မာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တန္းမစီတတ္ၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ႀကီးပဲလို႔ ျပန္ေျပာမယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မယ္။ ဥပမာတစ္ခုေလာက္ ျပပါရေစ။ အခ်ိန္က ႐ံုးဆင္းတဲ့အခ်ိန္ ညေန ၆ နာရီေလာက္။ လမ္းမတစ္ခုလံုးကားေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနၿပီး မီးပြိဳင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးက မ်က္စိတစ္ဆံုး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဟာ မီးပြိဳင့္တန္းစီေနတဲ့ ကားေတြအကုန္လံုးကို ဘယ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာကေန လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္လာရာက တန္းစီေနတဲ့ ကားတန္းထဲကို ေခါင္းထိုး၀င္ေရာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီကားေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆက္တိုက္လိုက္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ မီးပြိဳင့္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာကားေတြဟာ လမ္းေၾကာေျပာင္းျပန္စီထားတဲ့ ကားေတြေၾကာင့္ ဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ကားတန္းေတြဟာ ေရွ႕လည္းမတိုးႏုိင္ ေနာက္လည္းမဆုတ္ႏိုင္ ျဖစ္ကုန္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပိတ္ဆို႔၊ ဟြန္းသံေတြ ဆူညံၿပီး အရပ္ပ်က္ေနသလို ျဖစ္သြားတယ္။
တန္းမစီတတ္တဲ့ သူေတြဆီမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္တဲ့ စိတ္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္ပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြမွာ “ငါႏွင့္ငါသာ ႏိႈင္းစရာ” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိစၥက အေရးအႀကီးဆံုး၊ ငါကအေရးအပါဆံုး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ စြဲေနတတ္တယ္။ ေနာက္လူအတြက္ မၾကည့္တတ္ဘူး။ ေနာက္လူဘယ္လိုဆိုတာမ်ိဳး မစဥ္းစားဘူး။ တကယ္ေတာ့ တန္းမစီတတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ဘူး။ တန္းမစီတတ္တာ ရွက္စရာပါ . . . . .
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ အျပင္ထြက္ေနရတဲ့သူတိုင္း ေန႔တိုင္းလိုလို ၾကံဳေတြ႔ရတတ္တဲ့ ျပႆနာပါ။ ဒီတစ္ေနရာတည္းလားဆိုေတာ့ ကားတန္းစီတဲ့ကိစၥဟာ သာဓကေပါင္း မ်ားစြာထဲက သာဓကတစ္ခုပါ။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းလခသြင္းဖို႔လိုမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေဖာင္ျဖည့္တာလိုမ်ိဳးေတြမွာ တန္းမစီၾကဘဲ အခ်င္းခ်င္း အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ၾကလို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ ရၾကတယ္။ ခိုက္ရန္ေတြ ျဖစ္ပြားၾကရတယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့ေနရာ၊ ရထားစီးတဲ့ေနရာ အစခ်ီၿပီးေျပာရင္ ကုန္မွာေတာင္မဟုတ္တဲ့ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ စနစ္တက် တန္းစီေနၾကတယ္ ဆိုတာကို အေတာ္ေလး အေတြ႔ရခက္လာၿပီး ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတဲ့ ၀႐ုန္းသုန္းကား လူအုပ္စုႀကီးေတြကိုသာ ျမင္ရလိမ့္မယ္။
ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ တန္းစီတဲ့အေလ့အထ မထြန္းကားရတာလဲ။ အရွင္းဆံုး အေျဖကေတာ့ မရွက္သင့္တဲ့ အရာေတြကို ရွက္ၿပီး ရွက္သင့္တဲ့ အရာေတြကို မရွက္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ တန္းစီတယ္ဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ၿဖိဳး ရင့္က်က္တဲ့လူေတြရဲ႕ စိုက္လကၡဏာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ လကၡဏာပါ။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေတာ့ တန္းမစီၾကတဲ့သူေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကလို ပရမ္းပတာစ႐ိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေသးသိမ္တဲ့လူေတြရဲ႕ စ႐ိုက္လို႔ ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက တန္းစီရမွာကို ရွက္စရာလို႔ ထင္ၾကတယ္။ တန္းစီေနတဲ့ အတန္းႀကီးထဲမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲလိုၾကားျဖတ္၀င္ၿပီး ေနရာရလိုက္တာကို “ငါကြ” ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခ်င္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ေတြ႔လား ငါကတန္းစီစရာ မလိုဘူးကြ” ဆိုတာမ်ိဳး ျပခ်င္တယ္။ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အႀကီးအကဲေတြကိုယ္တိုင္ တန္းစီေနၾကေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ အခြင့္အေရးရရင္ ရသေလာက္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ေနရာယူၾကတာက အေလ့အထတစ္ခုလို ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဒါဟာရွက္စရာ တစ္ခုအျဖစ္ ေသးသိမ္တဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ မျမင္တတ္ၾကတာ ျဖစ္ႏုိင္သလို သိမ္ဖ်င္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္အခံေၾကာင့္ လူမႈနီတိဆိုတာကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ အမွားလား၊ အမွန္လားဆိုတာကို ခြဲျခားမသိႏိုင္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ဖူကူရွီးမား ငလ်င္လႈပ္ၿပီး လူေတြအတိဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့ စတိုးဆိုင္ေတြက ရွိသမွ်ေတြကို ထုတ္ေရာင္းေပးတယ္။ မတရား ေစ်းတင္ေရာင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ေစ်း၀ယ္သူေတြဘက္ကလည္း လုယက္တာေတြ၊ ၀႐ုန္းသုန္းကား တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခိုက္ၾကတာေတြ မရွိဘူး။ အားလံုးေအးေအးေဆးေဆး တန္းစီရင္း အရင္၀ယ္ခြင့္ရတဲ့သူက ေနာက္လူအတြက္ ခ်န္၀ယ္ေပးတယ္။ ကိုယ္အရင္၀ယ္ခြင့္ရလို႔လည္း တစ္ေယာက္တည္း သိမ္းကံ်ဳး၀ယ္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘူး။ ဂ်ပန္လို ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ႏုိင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ေနတာမ်ိဳးဆိုတာက မေတြ႔ရသေလာက္ဘဲ။ ေကာ္ဖီ၀ယ္တာ မုန္႔၀ယ္တာမ်ဳိး အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ ေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ အေနာက္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ရပ္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လူကူးမ်ဥ္းက်ား ကူးဖို႔ေတာင္ တန္းစီၾကတယ္။ ဒီအခ်က္က ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတင္ မကဘဲ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရင့္က်က္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကလည္း အေရးပါေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျပတာပါ။ သူတို႔ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္တန္းစီၾကတာလဲ။ မျဖစ္မေန တန္းစီရမယ္လို႔ ဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳးလည္း မရွိပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ရွက္စိတ္ပါ။ တန္းမစီဘဲ ၾကားျဖတ္၀င္ရတာ၊ စုျပံဳတိုးရတာ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီရွက္စိတ္ေလး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မေပၚလာေသးသေရြ႕ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာေတြ ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဥပမာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ေဘာင္းဘီမပါဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာကို ရွက္စရာအျဖစ္ မသိေသးသေရြ႕ ေဘာင္းဘီ၀တ္၀တ္မ၀တ္၀တ္ သူ႔အတြက္ အေရးမႀကီးသလိုပါပဲ။ ရွက္စရာလို႔ ျမင္လာတာနဲ႔ အလိုလို ျပဳျပင္ၿပီး ျဖစ္သြားမွာပါ။
တန္းမစီတတ္တဲ့ သူေတြဆီမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္တဲ့ စိတ္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့စိတ္ပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြမွာ “ငါႏွင့္ငါသာ ႏိႈင္းစရာ” ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ငါ့ကိစၥက အေရးအႀကီးဆံုး၊ ငါကအေရးအပါဆံုး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ စြဲေနတတ္တယ္။ ေနာက္လူအတြက္ မၾကည့္တတ္ဘူး။ ေနာက္လူဘယ္လိုဆိုတာမ်ိဳး မစဥ္းစားဘူး။ တကယ္ေတာ့ တန္းမစီတတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ဘူး။ တန္းမစီတတ္တာ ရွက္စရာပါ။ တန္းမစီတတ္လို႔ ၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ လုပ္ၾကတာ လူပင္ပန္း၊ အလုပ္မျဖစ္႐ံုတင္မက စိတ္တိုေဒါသထြက္ရတယ္၊ မလိုအပ္ဘဲ အင္အားေတြ အခ်ိန္ေတြ ျပဳန္းတီးရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အျမင္မွာလည္း အထင္ေသးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေနရာတကာ ၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔ အရပ္ပ်က္သလိုျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာေတြဟာ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ လူမ်ိဳးလို႔သာ ထင္သြားရင္ေတာ့ နဂိုဆင္းရဲရတဲ့ၾကားထဲ ေနာက္ထပ္နာမည္ ပ်က္ရဦးမယ္။ ဒီကိစၥကို အေသးအဖြဲေလးလို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြကစၿပီး မျပဳျပင္ႏုိင္ရင္ အႀကီးအမားေတြ ျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ ပိုလို႔သာေ၀းေတာ့မယ္။ မျပဳျပင္ခဲ့မိလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အမွားေတြ အမွန္ျဖစ္လာခဲ့ရင္၊ တန္းစီရတာ ရွက္စရာ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔တာကမွ အမွန္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာရင္ ျပဳျပင္ဖို႔ ခက္သြားေတာ့မွာပါ။
credit to orignal writer
