AIDS ႏွင့္ ျမန္မာ (၅)

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 2/28/2014 08:47:00 PM

အေမရိကန္ျပည္ အေနာက္ဘက္ကမ္းရိုးရွိ နာမည္ႀကီး အေမရိကန္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆန္ဖရန္ဆစၥကုိၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အလယ္ ဒုစရိုက္ေတြ မ်ားလွပါတယ္ဆိုတဲ့ အဲလစ္လမ္း ညအခ်ိန္ ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ ေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးကုိ အရပ္ဝတ္ရဲက ရပ္ေမးၿပီး “လူသြားပလက္ေဖာင္း ပိတ္ဆို႔မႈ” ဆိုကာ စြဲခ်က္ျပဳလုိက္တယ္။ သူရဲ႕ ရာဇဝတ္မႈ မွတ္တမ္းကေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ေခၚရမွာပါ။ သူ႕အသက္က ၃၄ ႏွစ္၊ အမည္က “စစ္(လ)ဗားနား” ၅ ႏွစ္အတြင္း ၃၂ ႀကိမ္ အဖမ္းခံထား ရတယ္။ ခိုးမႈ၊ ဓားျပမႈပါတယ္။ ဒီေနရာကို “ကြ်မ္းၿပီး” လုပ္ရည္ဝေနသူ ရဲအေနနဲ႔ေတာ့ သူ႕ကုိ ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ သူ႕လက္မွာ အညိဳမည္းစက္ အပ္ရာကေလးေတြ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ကို ေဆးရံုေခၚသြားၿပီး ရဲေတြက AIDS ရွိမရွိ စစ္ပါလို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီတုန္းက AIDS စစ္နည္း အခြင့္ လုိက္စင္မရေသးလို႔ စစ္ေပးလုိ႔ မရေသးဘူးလို႔ ေဆးရံုက ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ သူ႕ကုိ ျပန္လြတ္လိုက္ရတယ္။ သူရဲ႕ အေဖာ္ေယာက္်ားလည္းျဖစ္၊ အထိန္းလည္း ျဖစ္တဲ့ “တိုနီ”ဆီ ျပန္သြားတယ္။ သူ ဒီဘဝကုိ ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ၊ သူဟာ ဆန္ဖရန္ဆစၥကို ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ မိေကာင္းဖေကာင္း မ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္တဲ့ အီတာလ်ံ မိသားစုက သမီးငယ္ျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ “ကာတိုလစ္” အထက္တန္းေက်ာင္းက အထက္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ ဒီလို အရြယ္သူေတြ ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ရြယ္သူပီပီ သူ႕ရဲ႕ေရွ႕ေရးနဲ႔ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလံုးအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အားထားခ်က္ႀကီးေတြ အျပည္နဲ႔ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အေပၚကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ သိပ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ငါ လူႀကီးဘဝကို ဝင္ေနၿပီ၊ လြတ္လပ္စြာ ငါ့ဘဝ ငါဖန္တီးလို႔ ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး စိတ္မာန္တက္ေနခ်ိန္၊ သာယာတဲ့ ေရွ႕ဘဝကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ။

ဒါေပမယ့္ သူမက္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ႀကီးဟာ တကယ္ျဖစ္မလာဘူး။ အလုပ္လည္း ရုတ္တရက္မရဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ “တုိနီ” နဲ႔ စေတြ႕ၿပီး ေဆးေတါ စလုပ္ေတာ့တာပဲ။ တိုနီနဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ရတယ္။ စားဝတ္ေနေရးကလည္း ၾကပ္တည္း၊ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ ဟီးရိုးအင္း (ေဆး) အတြက္ ေငြလိုေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး အလြယ္ေငြရွာနည္းဘက္ကို စစ္(လ)ဗားနား လွည့္ေတာ့တာပဲ။ တိုနီကလည္း အားေပးတယ္။ ေငြကလည္း ရပါတယ္။ ဒီလိုေနရာကေန AIDS အေၾကာင္း ၾကားလာတယ္။ ေဆးထိုးအပ္တစ္ေခ်ာင္းတည္းကုိ အတူတူ တစ္လွည့္စီသံုးရင္ ရႏိုင္ေၾကာင္း သိလာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ၊ တိုနီမွာ AIDS ေရာဂါ စေနၿပီ။ သူဒါနဲ႔ပဲ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေနမႈစရုိက္ကိုေတာ့ တိုနီက မေျပာင္းဘူး။ ေျပာင္းလုိ႔လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ေဆးကစြဲေနၿပီကိုး။

သူ႕ရဲ႕ “မိတ္ေဆြေကာင္းႀကီး” ေတြကလည္း တိုနီကုိ ေဆးခိုးယူလာၿပီး ေပးၾကတယ္။ အားလံုး အပ္အတူတူ သံုးၾကေသးတယ္။ အခုလည္း တိုနီ ေနလို႔မေကာင္းဘူး၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္ေနတဲ့ ခပ္စုတ္စုတ္ ဟုိတယ္ခန္းထဲက အိပ္ယာထဲမွာ လဲေနတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္(လ)ဗားနား ဘာလုပ္မလဲ။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတာ့ အေတြးႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီညအတြက္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ “အလုပ္” ထြက္ လုပ္ရမွာပဲ။ တိုနီကမွ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာ၊ တိုနီကလည္း စစ္(လ)ဗားနားကုိ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနေစ ခ်င္တာပဲ။ ဒါမွ သူဟီးရိုးအင္းအတြက္ ေငြရမွာကုိး။ “ဟုတ္တယ္ သူတို႔ တီဗြီမွာေျပာတာ မွန္တယ္။

ဒီေဆးစြဲတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ဝင္လို႔ေတာ့ ရတယ္။ ထြက္လို႔မရတဲ့ ကိစၥ”လုိ႔ စစ္(လ)ဗားနားက စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ သူလည္း AIDS ေရာဂါ ျပန္႔ပြားမွာ စိုးပါတယ္၊ မလိုလားပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ဂလင္းအႀကိတ္ေတြ ႀကီးေနၿပီ။ ညအိပ္ရင္လည္း ေခြ်းေတြထြက္ထြက္ေနလုိ႔ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရဘူး။ တစ္ေန႔လံုး အခ်ိန္မျပတ္ ႏုံးခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔ ေမာေနတယ္။ သူ႕မွာ AIDS အစပ်ဳိးေနၿပီ။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီည ဒီအလုပ္လုပ္ဦးမွာလဲ။ သူ႕အတြက္ အျခားေငြရွာတဲ့နည္း မရွိဘူး၊ မသိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ပဲ။

ဒီမွာ စဥ္းစားစရာက လူေတြဟာ ျပည့္တန္ဆာေတြအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သလဲ။ အမ်ားကေတာ့ ဒုစရိုက္ေကာင္ေတြ၊ ယုတ္မာသူေတြ၊ “လူေကာင္း”ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးေနသူေတြလို႔ ဆိုၾကတတ္တယ္။ ဒါဟာ တကယ္ပဲလား။ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ ယံုၾကည္သလား။ အေၾကာငး္အရာ တစ္ခုေပၚမွာ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို အတည္တက် အဆံုးအျဖတ္ မေပးခင္ ဒီအေၾကာင္းအရာရဲ႕ အရင္းခံ သေဘာသဘာဝ ကုန္စင္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိထားဖို႔ လုိပါတယ္။ အေပၚယံသာ ျမင္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္ မမွန္တတ္ပါဘူး။ ျပည့္တန္ဆာ ဘဝကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္လို႔ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ သေဘာအေလ်ာက္ေရြးၿပီး လုပ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု ကမၻာေပၚရွိ ျပည့္တန္ဆာအမ်ားစု ကေတာ့ ဆင္းရဲျခင္း၊ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ အရင္းအႏွီး မရွိျခင္း စသည့္ ဘယခ်ိဳ႕တဲ့မႈကို အရင္းခံၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈနဲ႔ ငတ္ျပတ္ေဘးကို ရင္ဆိုင္ေနရတာေၾကာင့္ သူတကာ စက္ဆုပ္လွတဲ့ နိမ့္က်လြန္းတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ၾကရတာပါ။

အျခားအလုပ္သာ ရွိရင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ေဖးေဖးမမနဲ႔ သူတို႔အေပၚ ကရုဏာသက္မႈ နားလည္မႈနဲ႔ ဆက္ဆံမည္ဆိုရင္ ဒီျပည့္တန္ဆာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ဒီအလုပ္လုပ္တဲ့ ကာယကံရွင္ေတြရတဲ့ ဝင္ေငြဟာ သူတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ေခါင္းပံုျဖတ္ မတရားလုပ္ေနသူေတြရတာနဲ႔ မမွ်တပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕တိုင္းျပည္ေတြမွာ ဒီအလုပ္ မလုပ္ရေအာင္ သူတို႔အတြက္ အျခားအလုပ္ေတြ ဖန္တီးေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုလာတာေတြ ရွိေနၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆႏၵျပၾကစဥ္က အစိုးရေတြဟာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ ထုိင္းကို လာခ်င္ေအာင္ ျမႇဴဆြယ္ေရးအတြက္ သံုးတဲ့ေငြရဲ႕ ၂၀ ပံု ၁ ပံုသာ AIDS ကာကြယ္ေရးအတြက္ သံုးတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေလာက္ ျပည့္တန္ဆာ ျပႆနာ မတတ္ေသးတဲ့ ျမန္မာအတြက္ မွတ္သားေလ့လာနာယူဖြယ္ သင္ခန္းစာေတြလို႔ ဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္တယ္။

ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ ေရးသားေသာ “လူတိုင္းအတြက္ ထုိးတဲ့ ေခါင္းေလာင္း” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေရးသား ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

HIV Information for Myanmar