ေရစည္ပင္လူသား (သို႔မဟုတ္) ေရေအာက္တြင္ ေငြရွိသည္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 1/21/2014 08:38:00 PM

ဒလျမစ္ကမ္းေဘးရွိ အဏၰဝါငါး လုပ္ငန္းအနီးေရာက္လာေတာ့ ‘ကိုစိုး တင့္’ (အမည္လႊဲ)တစ္ေယာက္ သူ၏ ေလွကို ေက်ာက္ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေရထဲ ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္ သည္။ ေဆာင္းမနက္ခင္းျဖစ္၍ အေအး ဓာတ္ ပိုကဲေနေသာ္လည္း ေရထဲဆင္း ရန္တုံ႔ဆိုင္းေန၍မျဖစ္။ ကိုယ္လက္ေႏွး လ်င္ ေရထဲရွိ ‘သံ’မ်ား သူမ်ားလက္ ထဲ ေရာက္ သြားႏုိင္သည္။ သြက္လက္စြာပင္ ေရထဲဆင္းလုိက္သည္။ ေရထဲဆင္းသြား သည့္သူ႔တြင္ ကိုယ္၌ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္မွအပ အျခား ပစၥည္းတစ္ စံု တစ္ရာမပါ။ အသက္႐ွဴအ ေထာက္အကူျပဳပစၥည္းလည္း မပါ။

သို႔ေသာ္ က်င့္သားရ ကြၽမ္းက်င္မႈ ျဖင့္ ေအးစက္ေနေသာေရထဲ အသက္ တဝ႐ွဴၿပီးငုပ္လိုက္သည္။ မည္သည့္ အရာကမွ သူ႔ကို တုံ႔ဆိုင္းေနခြင့္မေပး။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဟိုးေရေအာက္ တြင္ လူမျမင္သူမျမင္ရွိေနေသာ ပိုက္ဆံ မ်ားကို သူလို လုပ္ငန္းတူ အျခားသူမ်ား လက္ဦးမသြားေစေရးက ပိုအေရးႀကီး၍ ျဖစ္ ပါ သည္။ေရေအာက္မွ ပိုက္ဆံဆိုသည္က အျခားမဟုတ္ပါ။ သံတိုသံစမ်ားပင္ ျဖစ္ သည္။ ကိုစိုးတင့္ကဲ့သို႔ ေရေအာက္ၾကမ္း ျပင္မွ ပစၥည္းေကာက္ယူရွာေဖြသူမ်ား ကို ပတ္ဝန္းက်င္မွ သူမ်ားက ၎တို႔ကို ‘ေရစည္ပင္’ဟု ေခၚၾကသည္။ ကိုစိုးတင့္သည္ အသက္သံုးဆယ္ အရြယ္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဇနီး၊ သားႏွင့္သမီးဆိုသည့္ သူ အပါအ ဝင္ မိသားစုေလးဦးကို ေလွတစ္စီးျဖင့္ ရန္ကုန္ႏွင့္ဒလအၾကား ျမစ္ၾကမ္းျပင္ ေအာက္မွ ‘သံ’ ရွာေဖြေရာင္းခ်ၿပီး ရရွိ သည့္ေငြေၾကးျဖင့္ ဘဝရပ္တည္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။

သူသည္ ဝယ္ယူျပဳျပင္ထားသည့္ သမၺန္္တစ္စီးျဖင့္ မနက္၆နာရီေလာက္ တြင္ အိမ္မွထြက္ကာ ေရေအာက္တြင္ ‘သံ’ ရွာေဖြသည့္ အလုပ္ကို စတင္လုပ္ ကိုင္သည္။ မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္ထြက္ အိမ္ျပန္လာၿပီး ဇနီးသည္ဝယ္ထားသည့္ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုတ္တို႔ကို အဆာေျပ စားေသာက္၊ ၿပီးလွ်င္ တစ္ေခါက္ ျပန္ ထြက္ကာ ရန္ကုန္ႏွင့္ဒ လခရီး သည္ ပို႔သည့္အလုပ္ကို လုပ္သည္။

သူ၏ အဓိကအလုပ္မွာေတာ့ သမၺန္တစ္စီးျဖင့္ ခရီးသည္ပို႔ျခင္းထက္ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္တြင္ ‘သံ’ရွာသည့္ အလုပ္ကိုသာ အားထားသည္ဟုဆိုပါ သည္။ ”ဒီအလုပ္က ပိုက္ဆံရလည္းလြယ္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ အ လုပ္လည္းျဖစ္တယ္ေလ”ဟု သူ႔ဘဝကို သူေက်နပ္ဟန္အျပည့္ျဖင့္ဆိုပါသည္။ ယင္းသို႔ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ေ အာက္မွ ‘သံ’ ရွာသည့္ အလုပ္သည္ အမ်ားအား ျဖင့္ မနက္တစ္ပိုင္းရွာေဖြသည့္ ပိုက္ဆံ သည္ မိသားစုစားစရိတ္အတြက္ တစ္ ေန႔တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင့္ငါးရာခန႔္ရ ၿပီး ထပ္မံ၍ခရီးသည္ပို႔သည့္အခါ တစ္ ေန႔တာအတြက္ေတာ့ စားစရိတ္မပူရ ေတာ့ဘူးဟု ကိုစိုးတင့္က ေျပာသည္။

”တစ္ခါတေလ သေဘၤာေတြက ေန ပစၥည္းက်လို႔လာေခၚရင္လည္းလိုက္ ေပးတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳးၿမိဳး ျမက္ ျမက္ေလးရတာေပါ့”ဟု ဆိုၿပီး ထိုသို႔ ပိုက္ဆံရရွိလာပါက ကေလးႏွစ္ဦးႏွင့္ ဇနီးသည္တို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုေရႊဆင္ရန္အတြက္ ေရႊဒုန္းေရာင္းသည့္ သာေကတရွိ ၁ဝေစ်းသို႔ေျပးသည္ဟုဆို ကာ စားစရိတ္အ တြက္ေငြ အလံုအေလာက္ ရရွိသည့္ေန႔မ်ား ‘သံ’ရွာေဖြမေကာင္း သည့္ေန႔မ်ားတြင္ ယင္းေရႊကိုျပန္ေရာင္း လိုက္သည္ဟု ရယ္ရႊင္ၿပီး ေျပာဆိုပံုမွာ အပူအပင္ကင္းၿပီး ႐ိုးသားသည့္ သေဘာ သ႐ုပ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

သေဘၤာမ်ားေပၚမွ ျပဳတ္က်ေလ့ ရွိသည့္ပစၥည္းအမ်ားစုမွာ ေမာ္တာ၊ ပန္ ကာ၊ တက္မတို႔ျဖစ္ၿပီးပန္ကာသည္ ‘သံ’ ပန္ကာႏွင့္ ေၾကးပန္ကာဟူ၍ ရွိရကား သံပန္ကာ ဆင္း ရွာရသည့္အခါ ေလးငါး ရွစ္ေထာင္သာရ၍ ေၾကးပန္ကာဆင္းရွာ ၍ ဆယ္ယူေပးႏိုင္သည့္အခါ တစ္သိန္း နီးပါးရသည္ဟု ‘ကိုစိုးတင့္’က သူ အလုပ္အေၾကာင္း တက္ၾကြစြာပင္ရွင္း ျပပါသည္။

ယင္းသို႔ ပစၥည္းဆင္းရွာေဖြေပးရ သည့္အခါ ပစၥည္းေတြ႕ၿပီ း ဆယ္ယူေပး ႏိုင္မွ ေငြေၾကးရသည့္အခါရွိသကဲ့သို႔ ေရထဲဆင္းေပး႐ံုျဖင့္ ပစၥည္းေတြ႕သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေတြ႕ သည္ျဖစ္ေစ လုပ္အားခ ေပးသူမ်ားလည္းရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ေန႔စဥ္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ သာရွာႏိုင္ၿပီး ေနစရာအတြက္မူ ေဒါပံု ရွိ က်ဴးေက်ာ္ေျမေနရာ၌ မိသား စုေလး ေယာက္ေန႐ံုအက်ယ္တြင္ အိမ္ေသး ေသးတစ္လံုးေဆာက္ထားသည္။ တစ္ ခါတစ္ရံ ေရႏွင့္ေမ်ာလာသည့္ သစ္ မ်ား အိမ္တြင္းထည့္အသံုးျပဳႏိုင္သည့္ ပစၥည္းမ်ား ကို ေကာက္ကာ တျဖည္း ျဖည္း အိမ္ကို ျဖည့္သြားရသည္။

ရပ္ကြက္လူႀကီးမွာလည္း ထိုသို႔ မိမိ၏ က်ဴးေက်ာ္အိမ္ကေလးအေပၚ ဘာမွတစ္စံုတစ္ရာေျပာျခင္းမရွိဘဲ ဧည့္ စာရင္းျဖင့္ ေနထိုင္ခြင့္ေပးထားသည္။ သူတို႔ကဲ့ သို႔ေငြေၾကး မရွိသူမ်ား၊ ေရေအာက္မွ ေကာက္ယူရွာေဖြေနရသည့္သူမ်ားကို တစ္ခါတစ္ရံ ပစၥည္းေပ်ာက္စြပ္စြဲသည့္ အခါ ရပ္ကြက္ေနသူမ်ားက သူတို႔ဘက္ မွလိုက္ေပးသည္ဟု ကိုစိုး တင့္က ရပ္ကြက္ တြင္း ေနထိုင္ရပံုကို ရွင္းျပပါသည္။တခ်ိဳ႕လည္း ေရေအာက္ကပစၥည္း ရွာေဖြရင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ပစၥည္း ေပ်ာက္တာေတြ ဘာေတြရွိတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလိုတစ္ခါမွ မ လုပ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ပစၥည္းေတြ၊ ဘာ ေတြက်ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြေတာင္ ရွိပါတယ္”ဟု ႐ိုးသား မႈေၾကာင့္ ျပန္လည္ရရွိသည့္ အလုပ္အေပၚ ဂုဏ္ယူစြာဆိုသည္။

ဦးစိုးတင့္၏ ဖခင္သည္ သမၺန္္ သမားႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ငယ္စဥ္ကပင္ ဖခင္ေနာက္လိုက္ကာ ေက်ာင္းလည္း ႏွစ္တန္းအထိသာ တက္ ခဲ့ၿပီး ဖခင္ေဘးမွ ကူ ညီေပးခဲ့ရသူျဖစ္ သည္။ ထိုမွစတင္ကာ ေရႏွင့္ေလွ အကြၽမ္း တဝင္ရွိခဲ့ၿပီး ျမစ္ၾကမ္းျပင္သည္လည္း မစိမ္းေသာ ဖြားဖက္ေတာ္တစ္ဦးအျဖစ္ ႀကီးျပင္လာခဲ့သူပင္ျဖစ္ သည္။ ထို႔အ တြက္ေၾကာင့္ ”ကြၽမ္းက်င္ရာလိမၼာ”ျဖစ္ ကာ ေအာက္ဆီဂ်င္မပါ မိမိအသက္အ တြက္ တျခားအေထာက္အကူျပဳပစၥည္း တစ္စံုတစ္ရာမပါ ဘဲ ေရငုပ္ျခင္း ကို ေၾကာက္ စရာတစ္ခုအျဖစ္ မသတ္မွတ္ ဟု ေျပာသည္။

ကိုစိုးတင့္သည္ ယင္းသို႔ ‘သံ’ရွာ ေဖြသည့္ အလုပ္ကို သူ႕အလုပ္စတင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ အရြယ္ကပင္စတင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူႏွင့္ ျမစ္ၾကမ္း ျပင္ေအာက္မွ သံရွာေဖြျခင္း ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ပံုကို ရွင္းျပသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေရထဲ ဆင္းပါမ်ားလာသည့္အတြက္ နားသိပ္မေကာင္းဟု က်န္းမာေသာ ကိုယ္ခႏၶာရွိၿပီး ေၾကး နီေရာင္ေ ပါက္ေန သည့္ အသားအရည္ႏွင့္ ကိုစိုးတင့္က ေတာ္႐ံု ေခၚေျပာသည့္အသံႏွင့္ သူ႕နားက မၾကားဟု ဆိုသည္။

ကိုစိုးတင့္၏ ဇနီးသည္ မငယ္က ”သူက ကေလးေတြကိုေတာ့ ပညာတတ္ သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမသြားရင္ မင္းတို႔ေတြ ေက်ာင္း မတက္ၾကဘူး လား ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာ၊ တျခားေတာ့ဘာမွ မေျပာဘူး”ဟု ကိုစိုး တင့္မွ ကေလးမ်ားအေပၚထားရွိသည့္ ေမတၱာႏွင့္ သူကဲ့သို႔ ပင္ပန္းစြာလုပ္ကိုင္ ရွာေဖြျခင္းမ်ိဳးမျဖစ္ေစခ်င္၍ ပညာ တတ္ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုကို ရွင္းျပပါသည္။ကိုစိုးတင့္ကဲ့သို႔ သံရွာေဖြသူမ်ား သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္အဏၰဝါငါးလုပ္ ငန္းအနီးရွိ ေရေအာက္တြင္ ရွာေဖြၾကသူ ကမ်ားသည္။ ယင္းေနရာသည္ အဏၰဝါ ငါးလုပ္ငန္းႏွင့္ သေဘၤာမ်ားျပဳျပင္သည့္ အခါ အသံုးမလိုေတာ့သည့္ သံထည္ မ်ားကို နီးစပ္ရာေရေအာက္သို႔ လႊင့္ပစ္ တတ္ၿပီး သံရွာသူမ်ား လာေရာက္ ေကာက္ ယူျခင္းကိုလည္း ခြင့္ျပဳေပးထားသည္။

”အတိုအစဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ေရာင္းမစားဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အဲ့ဒီ ပစၥည္းေလး ေပးပါလားဆိုရင္လည္း မ ေပးဘူး။ ေရထဲပစ္ခ်တယ္။ ရရင္ေတာ့ ယူသြား။ သူေဌးကို က မေပးခိုင္းတာ။ သူတို႔လည္း ေရာင္းမစားဘူး။ အက်င့္ ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ ေရထဲပစ္ခ်ေတာ့ အဲ ဒီနားမွာေရငုပ္ၿပီး သံရွာတဲ့သူေတြ အမ်ား ႀကီး”ဟု သံရွာေဖြသူတစ္ဦးက ဆိုသည္။ေရေအာက္မွ သံရွာသူမ်ားသည္ ေရထဲသို႔ မဆင္းဘဲ ေလွေပၚမွ သံခြၽန္ ျဖင့္ထိုး၍ ရွာသူမ်ားလည္း ရွိသည္ဟု ကိုစိုးတင့္က ေျပာသည္။ ၎တို႔သည္ သံခြၽန္ထိပ္ကိုၾကည့္ကာ ေရေအာက္ရွိ ပစၥည္းသည္ ဒန္လား၊ သံလား၊ ေၾကး လားဆိုသည္ကို သိႏိုင္သည္ဟုဆိုသည္။ သံခြၽန္ျဖင့္ေရေအာက္ရွိ ပစၥည္း၏ အ ႀကီးအေသး၊ အမ်ိဳးအစားကိုလည္း ခန္႔ မွန္းႏိုင္ၾကသည္။ သံျပား ျဖစ္ႏိုင္လား၊ ဟိုတုန္းက သေဘၤာပ်က္ျဖစ္ႏိုင္လား ကိုလည္း ခန္႔မွန္းတတ္ၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ သံရွာရန္အတြက္ ေရေအာက္ မဆင္းခ်င္သည့္အခါမ်ား တြင္ သံလိုက္ႏွင့္ပစ္၍ ရွာသူမ်ားလည္း ရွိသည္ဟုသိရသည္။ ရရွိသည့္သံထည္ မ်ား ကိုျပန္ေရာင္း သည့္အခါ တစ္ပိႆာ လွ်င္ က်ပ္ ၄ဝဝ ခန္႔ရရွိၾကသည္။ ”ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သံုးေလး ပိႆာေလာက္ အနည္းဆံုးရေအာင္ ရွာတယ္။ ဒီထက္ပိုရ တဲ့ေန႔ေတြလည္း ရွိေတာ့ရွိပါတယ္”ဟု သူ၏ တစ္ေန႔တာ လုပ္အားကို ကိုစိုးတင့္ကေျပာျပသည္။

ယင္းသို႔ သံရွာျခင္း ပစၥည္းရွာေဖြ ျခင္းမ်ားအျပင္ ေလွအတက္အဆင္း၌ ဖုန္းျပဳတ္က်ပါကလည္း ျပဳတ္က် သည့္ ေနရာအတိအက်ေျပာႏို င္ပါက ေတြ႕ ေအာင္ ရွာေဖြေ ပးႏိုင္ၿပီး ရွာေပးသည့္ အတြက္ အခေၾကးေငြကိုမူ သတ္မွတ္ ထားၾကျခင္းမရွိဘဲ ဖုန္းက်သူမွ ေပး ေသာ ေငြေၾကးကိုသာ ယူၾကသည္ဟု သိရသည္။ေရေအာက္တြင္ ကိုစိုး တင့္ကဲ့သို႔ အသက္အတြက္ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္း တစ္စံုတစ္ရာ မပါဘဲ ေရငုပ္ရွာ ေဖြသူမ်ားရွိသကဲ့သို႔ ေအာက္ဆီဂ်င္တပ္ ၍ ပစၥည္းရွာသူမ်ားလည္းရွိၾကသည္။

တစ္ေန႔တာလံုး ပင္ပန္းစြာ ေရ ေအာက္တြင္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ၾကေသာ သူမ်ား အတြက္ေတာ့ တစ္ေန႔တာကို မည္သို႔အပန္းေျဖၾကသည္မသိ။ ကိုစိုး တင့္ကေတာ့ တစ္ေန႔ လွ်င္ လက္ဖက္ ရည္ သံုးခြက္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေသာက္သည္။ ညေရာက္လွ်င္သားသမီး ႏွင့္ ဇနီးသည္လက္ကိုဆြဲကာ ရပ္ကြက္ရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ တြင္ ေလးငါးရာဖိုးမွာ ယူစားေသာက္၍ ယင္းဆိုင္မွ ျပသည့္ ဗီဒီယိုတစ္ေခြၿပီးေအာင္ၾကည့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ျပန္ အိပ္ၿပီး မနက္ေလွျဖင့္ သံရွာရန္ ထြက္ပါသည္။

ဒီေန႔ အဖို႔ေတာ့ ကိုစိုးတင့္ တစ္ ေယာက္ဝင္ေငြေကာင္းသည္။ သံရွာေဖြ ရာတြင္လည္းငါးပိႆာရၿပီး ခရီးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေလွအတက္အဆင္းတြင္ ဖုန္းျပဳတ္ က်သြားေသာေၾကာင့္ သူဆင္း ဆယ္ေပးရာ မုန္႔ဖိုးတစ္ေသာင္းရလိုက္ သည္ဟု ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနဟန္ျဖင့္ ရွင္းျပပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိုးတင့္သည္ စားပြဲ ထိုးေလး လာခ်ေပးေသာ ႏြားႏို႔ႏွင့္ မုန္႔ ကို ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားဘက္တိုးေပးရင္း လက္ဖက္ရည္ကိုေတာ့ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာေမာ့ ေသာက္ေနေတာ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ ေျပာ လိုက္ေသာ စကားမွာ ”သားသမီး ေတြကိုေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီ ယာႀကီးဆိုၿပီးျဖစ္ရမယ္ဆိုၿပီး အမ်ား ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ တို႔ကို ေက်ာင္း သြားခိုင္းတာက ကိုယ့္ လိုမ်ိဳး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပင္ပင္ ပန္းပန္းမရွာေဖြေစခ်င္ဘူး” ဟု ေဘး နားရွိ သားႏွင့္ သမီးေခါင္းကို ပြတ္သပ္ ရင္း ကိုစိုးတင့္ ဆိုလိုက္သည္။

အိမ္စည္စိုးစံ၊ ခိုင္ႏြယ္ဦး
Popular Journal