ေသမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိတဲ့အခါ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 1/27/2014 11:43:00 AM

မ်က္ႏွာအလွျပဳျပင္ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ရစ္ခ်တ္ဟာ အသက္ ၄၀အရြယ္၊ သန္းၾကြယ္သူေဌး တဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အဆုပ္ကင္ဆာျဖစ္ပြားေနေၾကာင္း သိရျပီးေနာက္ သူ႔ရဲ့ဘ၀အေၾကာင္းကို ၁၉.၀၁.၁၂ ေန႔မွာ သြားေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႔မွာ ကိုယ္က်ဳိးမငွဲ႔ပဲ လူအမ်ားအတြက္ ေတြ႔ဆံုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အသံက နဲနဲၾသေနေတာ့ သည္းခံေပးပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရစ္ခ်တ္ပါ။ ဆရာ၀န္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္း နဲနဲေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ပါေမာကၡက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိတ္လို႔လာရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သင္ၾကားေနတဲ့ သြားေဆးကုသေရးဆိုင္ရာမ်ားအျပင္ တျခားအရာေတြရွိေသးတယ္ဆိုတာ ေတြးမိတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေျပာျပရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္က ဒီေန႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းစစ္စစ္ပါ။ အထိုက္အေလ်ာက္ေအာင္ျမင္တဲ့ ထုတ္ကုန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္ခင္ဗ်။ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက ေျပာၾကတာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ေအာင္ျမင္မွဳပဲတဲ့။ အဲဒီေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာလည္း ခ်မ္းသာမွဳပဲတဲ့ခင္ဗ်။ ဒီလို အေတြးအေခၚမ်ဳိးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္မတန္ျပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ မ်ားခဲ့တာကလား။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းမွာထိပ္ဆံုးျဖစ္ရုံသာမကေသးဘူး နယ္ပယ္အားလံုးမွာကို ေအာင္ျမင္ဖို႔လိုေသးတာ။ ၀တ္စံုဆင္တူ၀တ္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ၊ ေျပးပြဲျပိဳင္ပြဲေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔လိုတယ္ေလ။ အေရာင္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ဳိးစံု၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့တံဆိပ္ေတြ အားလံုးလိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက အျပင္းအထန္ျပိဳင္တတ္ခဲ့တာ။ ေဆးေက်ာင္းတက္ျပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ မ်က္စိအထူးကုျဖစ္ဖို႔က လူၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနေတာ့ အဲဒါျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္စိကုသေရးမွာ သင္တန္းတက္ခြင့္ရတယ္။ ေလဆာနဲ႔ မ်က္စိကုဖို႔ သုေတသန ပညာသင္ဆုကိုလည္း National University of Singapore ကေပးတယ္ေလ။

ပစၥည္းသစ္ထြင္ဖို႔၊ သုေတသနလုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြလည္းရ၊ ေဆးကုသေရးပစၥည္းေတြလည္းကိုင္ရ၊ ေလဆာေတြလည္းကိုင္ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဒါေတြက ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေအာင္ျမင္မွဳေတြခ်ည္းပဲဗ်။ ခ်မ္းသာမွဳ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ စာခ်ဳပ္ျပည့္သြားေတာ့ မ်က္စိကုသေရးသင္တန္းဟာ သိပ္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုဂၢလိကေဆးခန္းမွာ ၀င္ေငြေကာင္းတယ္ေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိထားမိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလွအပအတြက္ခြဲစိတ္ကုပညာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ေခတ္စားလာတာေပါ့။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးကိုရတာေလ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းတက္တာေတာ္ေလာက္ျပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းတ၀က္နဲ႔ ထြက္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အလွျပဳျပင္ေရး ေဆးခန္းနဲ႔ ခြဲစိတ္ကုေဆးခန္းဖြင့္တယ္ဗ်။

သိၾကတဲ့အတိုင္း အေထြေထြကုဆရာ၀န္ေတြ၊ မိသားစုဆရာ၀န္ေတြကို လူူေတြကသိပ္အထင္မၾကီးဘူးေလ။ လူေတြက ခ်မ္းသာတာ၊ ေက်ာ္ၾကားတာကိုမွ အထင္ၾကီးတာကလား။ ရုိးရုိးဆရာ၀န္ကို ေဒၚလာ၂၀ မေပးခ်င္ေပမယ့္ အဆီေတြကိုေလ်ာ့သြားေအာင္ခြဲစိတ္ေပးတဲ့ဆရာ၀န္ကိုေတာ့ ေဒၚလာတေသာင္းေပးဖို႔ ၀န္မေလးဘူးေလ။ ရင္သားအလွခြဲစိတ္ျပဳျပင္ဖို႔ ေဒၚလာတေသာင္းခြဲေပးတယ္။ ဘာလို႔အေထြေထြကုဆရာ၀န္လုပ္ေနမလဲဗ်။ ဒါနဲ႔ပဲ အလွအပျပဳျပင္ေရး ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ေနမေကာင္းျပီး ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကို ကုဖို႔ထက္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ နာမည္ၾကီးအလွဖန္တီးရွင္ျဖစ္လာတာေပါ့။

အလုပ္ကေတာ့ ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔။ ပထမေတာ့ လူနာေတြက တပတ္ေစာင့္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၃ ပတ္၊ ေနာက္ တလ၊ ႏွစ္လ၊ ၃ လအထိေတာင္ေစာင့္တယ္ဗ်ဳိ႔။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူနာမ်ားလြန္းေတာ့ စိတ္ညစ္ေရာ။ အေတာ္ဘ၀င္ျမင့္စရာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္မႏိုင္လြန္းလို႔ ဆရာ၀န္ ၄ ေယာက္ေတာင္ ထပ္ငွားရတယ္။ တႏွစ္အတြင္းမွာကို သန္းနဲ႔ခ်ီရတာဗ်။ တႏွစ္ထဲေနာ္။ ဒါလည္း ေတာ္ေလာက္ျပီလို႔ မထင္ဘူးဗ်။ စြဲေနျပီကိုး။ ဒါနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ေဆးခန္းထပ္ဖြင့္ျပီး အင္ဒိုနီးရွားလူခ်မ္းသာေတြဆီက ေငြရွာတာေပါ့။ ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းဗ်ာ။

ပိုတဲ့ပိုက္ဆံေတြဘာလုပ္တယ္ထင္တုန္း။ စေန၊ တနဂၤေႏြအားရင္ ဘာလုပ္လဲသိလား။ ကြ်န္ေတာ္က ကားကလပ္မွာ အဖြဲ႔၀င္ဗ်။ အပို၀င္ေငြနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ ထရပ္ကားကိုထုတ္၊ ခ်ိန္းထားတဲ့ဆီကိုသြား၊ မေလးရွားထိေအာင္ ကားေမာင္းျပဳိင္ၾကတာဗ်ဳိ႔။ ဒါဟာကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဖာရာရီျပိဳင္ကားတစီး၀ယ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ဒယ္ ၄၅၈ မထြက္ေသးလို႔ ပင့္ကူတံဆိပ္ ၄၃၀ ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဘဏ္သူေဌးကားက အနီေရာင္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကားက ေငြေရာင္ဗ်။

ကားေတြရျပီးသြားေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ အိမ္၀ယ္တာေပါ့ဗ်။ ကိုယ္ပိုင္ဘန္ဂလိုေတြေဆာက္ဖို႔ ေျမလိုက္ရွာတယ္။ ပိုက္စစ္တိုက္ရွာရတာဗ်။ ကဲ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုေနခဲ့လဲ။ ခ်မ္းသာမွဳနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမွဳၾကားမွာ ေနခဲ့တာပဲ။ မယ္စၾကာ၀ဠာ နဲ႔ေတာင္တြဲခဲ့ေသးတယ္။ လွေပ့ ေခ်ာေပ့ ခ်မ္းသာေပ့ ေက်ာ္ၾကားေပ့ဆိုတဲ့ သူငယ္မေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြသြား၊ Michelin စားဖိုမွဳးေတြခ်က္ေၾကြးတာကိုစား၊ ေပ်ာ္စရာေပါ့ဗ်ာ။

လိုခ်င္တာေတြအကုန္လံုးျပည္စံုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာတာေပါ့။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အားလံုးရွိေနျပီေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ေလာက္က အားကစားလုပ္ရင္းနဲ႔ ေတြးမိတာက ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းတည္ေဆာက္ႏိုင္ျပီလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ထိပ္ဆံုးက ကြ်န္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။

အင္း - ကြ်န္ေတာ္မွားသြားတာေပါ့ေလ။ အားလံုးကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာမွ မဟုတ္တာပဲ။ မႏွစ္က မတ္လတုန္းက ခါးနာလာတယ္ဗ်။ ထိုင္ထလုပ္တာမ်ားလို႔ နာတယ္ထင္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူေဆးရုံၾကီး ကိုသြားတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက MRI ရုုိက္ေပးတယ္။ ဘာျဖစ္သလဲရွာဖို႔ေပါ့။ ညေနလည္းက်ေရာ သူကကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚေရာ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ခါးရုိးထဲမွာ ကင္ဆာေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မယံုဘူးဗ်။ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေျပာတာလားလို႔ ျပန္ေမးေနေသးတယ္။ အားကစားရုံမွာ ေျပးလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေနေသးတာကိုး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ PET scan ထပ္ရုိက္တယ္။ အဆင့္၄ ( ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ) အဆုပ္ကင္ဆာတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမ်ားေရာက္လာတာလဲလို႔ အံ့ၾသေနမိတာ။ ဦးေဏွာက္၊ ခါးရုိး၊ အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္အေပၚပိုင္းအထိေတာင္ပ်႔ံေနတာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးပိုင္ဆိုင္ေနျပီလို႔ ထင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အားလံုးဆံုးရွဴံးရေတာ့တာပဲဗ်။

CT scan မွာၾကည့္လိုက္၊ အဆုပ္ေပၚက အစက္အားလံုးဟာ ကင္ဆာဗ်။ ဒါကို Miliaries turmor လို႔ေခၚသဗ်။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အဆုပ္ထဲမွာ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီးရွိေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ Chemo ေဆးေတြေပးရင္ေတာင္မွ ၃-၄ လပဲခံေတာ့မွာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ပ်က္မသြားဘူးလား။ မပ်က္ပဲဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ စိတ္ဓါတ္က်တယ္၊ အၾကီးအက်ယ္စိတ္ဓါတ္က်တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာအားလံုးရွိတယ္လို႔ထင္ခဲ့မိတာ။

ကဲ သံမဏိၾကီးလို ေအာင္ျမင္မွဳေတြနဲ႔။ အိမ္ရွိတယ္၊ ကားရွိတယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္၊ ဒါေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို ၀ယ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြားစိတ္ဓါတ္က်ေနရျပီ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္တာေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဖာရီရာကားကို ကြ်န္ေတာ္ဖက္ထားရင္းအိပ္လို႔ရမလား။ ဘယ္ရမလဲဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ လအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဟာေတြအသံုးက်မယ္ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရခဲ့တာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္မွ မဟုတ္တာပဲကိုး။ တကယ္တမ္း ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ လအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာက ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္တဲ့လူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္နားလည္ျပီး ဆက္ဆံရတာမွ ေပ်ာ္စရာဗ်။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ငိုတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ရယ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နာက်င္ခံစားရသလို သူတို႔လဲလိုက္ျပီးခံစားနားလည္ေပးတယ္ေလ။ ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေစတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြက ဒီလိုမေပးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီပစၥည္းေတြကသာ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်ေနတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းစဥ္းစားလိုက္ရင္ ေပ်ာ္လာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။

တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကို ေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အရင္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္လဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကားအသစ္ကို တပတ္ျပီး တပတ္ေမာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီသြားလည္၊ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကြား။ ဒါေပ်ာ္စရာလို႔ထင္ခဲ့မိတာ။ ေငြေရးေၾကးေရးသိပ္မေျပလည္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သလိုလိုက္ေပ်ာ္မယ္ထင္လား။ ဒီလိုကားသစ္ၾကီးေမာင္းျပီး ၾကြားေနတာကို ကူေပ်ာ္ေပးမလား။ ဘယ္ေပ်ာ္မလဲဗ်။သူတို႔၀င္ေငြနဲ႔သူတို႔ မနည္းေလာက္ေအာင္သံုးျပီး မီးရထားစီးေနရတဲ့ဟာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအားက်တာရယ္ မနာလိုျဖစ္တာရယ္ပဲရွိမွာ။ တခါတေလေတာ့ မုန္းေတာင္မုန္းဦးမယ္။

ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ထင္ထားတဲ့ အားက်မွဳမ်ဳိးပါ။ ပိုင္ဆိုင္မွဳကို ၾကြားတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္မာနနဲ႔ အတၱကို ျဖည့္ဆည္းတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထူးဆန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ သူ႔နာမည္က ဂ်နီဖာတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းပါဗ်ာ။ လမ္းအတူေလွ်ာက္သြားလို႔ ခရုတေကာင္ေတြ႔ရင္ သူကေကာက္ျပီးေတာ့ ျမက္ခင္းထဲကိုခ်ေပးတယ္ဗ်။ ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္တာလဲလို႔ ေတြးေနတာ။ တက္နင္းလိုက္လို႔ ေသသြားမွာ သူကစိုးရိမ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခရုက ခရုပဲေလ။ လူေတြလဲဒီလိုပဲ။ လမ္းေၾကာင္းေပၚကေနထြက္မသြားႏိုင္ရင္ နင္းခံရမွာပဲေလ။ ဒါကပဲ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဟုတ္ဘူးလား။ အသဲေတာ္ေတာ္မာတာေနာ္။

ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႔ သနားၾကင္နာဖို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ သင္ခဲ့ရသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တုန္းက National University Hospital က ကင္ဆာဌာနမွာလုပ္ရတယ္ေလ။ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေသတာေတြေတြ႔ေနရပါေရာ။ သူတို႔ဘယ္လိုခံစားရတယ္၊ ဘယ္လိုနာက်င္ဒဏ္ခံရတယ္ ေန႔တုိင္းေတြ႔ေနတာပဲ။ ေအာက္စီဂ်င္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိရွဴေနရတာ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလုပ္တခုသာပါပဲ။ ေန႔တုိင္း ေဆးရုံကိုသြား၊ ေသြးေဖာက္၊ ေဆးေပး လုပ္ေနေပမယ့္ ဒီလူနာေတြကို အစစ္လို႔မထင္ပါဘူး။ ဒါဟာအလုပ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္၊ ျပီးရင္အိမ္ျပန္၊ ဒါပဲ။

ဒီလိုနာက်င္ခံစားတာေတြက အစစ္လား။ မဟုတ္ေပါင္။ ေဆးပညာအေခၚအေ၀ၚအားလံုး ကြ်န္ေတာ္ သိသားပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လူနာမျဖစ္မခ်င္း ဒါေတြကိုမသိခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တကယ္သိလာျပီေလ။ အခုေနမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔က ကြ်န္ေတာ္ကို အသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိေသးရင္ အခ်ဳိးေျပာင္းမလားလို႔ေမးလာရင္ ေျပာင္းမယ္လို႔ ျပန္ေျဖမွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုမွပဲ လူနာေတြ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို နားလည္လာတာကိုး။ တခါတေလေတာ့ ဒီလိုပဲ ခဲရာခဲဆစ္ သင္ယူရတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။

အခုခင္ဗ်ားတို႔က ပထမႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းၾကီးကို ျဖတ္ရဦးမွာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အခ်က္ ၂ ခ်က္ သတိေပးစရာရွိတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးက ပုဂၢလိကေဆးခန္းပဲလုပ္ၾကရမွာပဲ။ ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်မ္းသာလာၾကမယ္ဆိုတာ အာမခံတယ္။ သြားစိုက္တာေလးတင္ အမ်ားၾကီးပိုက္ဆံရတာမို႔လား။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္၊ ဆိုတာေတြက မွားေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ျပသနာက ကြ်န္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက ဒီဒဏ္ေတြကို မခံႏိုင္တာ။

ဒါကိုကြ်န္ေတာ္ဘာလို႔ေျပာႏိုင္လဲဆိုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါမွာ ရေလလိုေလျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ႔လာတယ္ေလ။ ပိုပိုျပီးလိုခ်င္လာေတာ့ မရရင္ မေနႏိုင္ျဖစ္ေရာ။ ေျပာခဲ့ျပီးတဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ဒီလူမွဳပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ထားတာအားလံုးရခဲ့သားပဲ။ မရရင္ မေနႏုိင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူနာဆိုတာ ေငြ၀င္လမ္းလို႔ပဲ ျမင္ခဲ့တာ။ လူနာဆီက ရသမွ်ပိုက္ဆံညွစ္ယူခဲ့တယ္ေလ။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကယ္တမ္းဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးေနတာလဲဆိုတာ ေမ့ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အတြက္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါဟာ ေဆးပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သြားေဆးကုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိကေဆးခန္းမွာ လူနာကို မလိုတဲ့ကုသမွဳေတြ ေပးၾကတယ္။ သိပ္မေသခ်ာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေပါ့။ မလိုအပ္မွန္းသိတာေတာင္မွ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးေသးတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိလာတာက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တကယ္ဂရုစိုက္တဲ့လူနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးတဲ့လူနဲ႔ကို ခြဲတတ္လာျပီ။ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ပ်က္စီးလာတာေပါ့။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေၾကာင္း၊ ျပိဳင္ဘက္ေတြအေၾကာင္းကို ဆိုးဆိုးရြားရြားေျပာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ လိပ္ျပာမသန္႔တာေလးေတာင္ မျဖစ္ေပါင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သူမ်ားကိုႏွိမ့္ခ်ျပီး အေပၚေရာက္ဖို႔လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကေနရာအားလံုးမွာကို ျဖစ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သတိေပးခ်င္တာက ဒီလိုစိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းေတြ ပ်က္စီးသြားတာမ်ဳိးကိုေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကဒါကို ခဲရာခဲဆစ္သင္ခဲ့ရတာမို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လို မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ေနာက္တခုက လုပ္သက္ရွည္လာတာနဲ႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ လူနာေတြအေပၚမွာ သိပ္အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ထံုေပေပျဖစ္လာတယ္။ အစိုးရေဆးရုံျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢၢလိကေဆးခန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနာမွတ္တမ္းတထပ္ၾကီး လက္ထဲေရာက္ေနတာနဲ႔ အဲဒီဟာၾကီးျမန္ျမန္ကုန္သြားဖို႔ပဲ အေရးၾကီးေနေတာ့တာပဲေလ။ လူနာေတြမ်ားလြန္းလို႔ အခန္းထဲက ျမန္ျမန္ထြက္သြားဖို႔ပဲ အာရုံရွိေတာ့တာ။ ဒါအမွန္ပဲဗ်။ ဒါက ေန႔တဓူ၀ အလုပ္ျဖစ္လာေတာ့ ျငီးေငြ႔လာတာေပါ့ဗ်ာ။ လူနာေတြဘက္က ဘယ္လိုစိတ္ထဲမွာထင္သြားလဲ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ ေၾကာက္ရြ႔႔ံတာ၊ စိုးရိမ္တာ အားလံုးေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တကယ္ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ သိလာတာဗ်။ ဒါဟာကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အၾကီးဆံုးခြ်တ္ယြင္းခ်က္ပါပဲဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးထားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းလူနာေတြခံစားေနရတာကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္၊ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာလိုက္ျဖစ္ေနဖို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခံစားမွဳကဲလြန္းရင္ Professional မဆန္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တကယ္တမ္း သူတို႔ကိုနားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားသလား။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မၾကိဳးစားဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သတိေပးခ်င္တာကေတာ့ လူနာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါဗ်ာ။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နာက်င္တာေတြ၊ ေၾကာက္ရြ႔ံတာေတြ၊ စိုးရိမ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အစစ္မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ အစစ္ေတြကိုးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က အခုဆိုရင္ Chemotherapy ယူေနတာ ၅ ခါရွိျပီ။ ဒါဟာ သိပ္ခံရခက္တာပဲဗ်ာ။ Chemotherapy ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ရန္သူအတြက္ေတာင္ ဆုမေတာင္းသင့္ဘူး။ တကယ့္ကို ခံစားရတာဗ်ာ။ အစာစားမိလား မစားမိလားေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ သိပ္ကိုဆိုးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲနဲအင္အားရွိတာနဲ႔ တျခားကင္ဆာလူနာေတြဆီကို သြားပါတယ္။ နာက်င္တာေတြကို သိလာျပီကိုး။ ဒါက သိပ္ေနာက္က်ျပီး လုပ္ေပးႏိုင္တာလဲ သိပ္နဲေနပါျပီေလ။

ခင္ဗ်ားတို႔မွာက ေတာက္ပတဲ့အနာဂတ္နဲ႔ ခြန္အားအျပည့္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔ လူနာအေၾကာင္းကိုထဲထဲ၀င္၀င္သိေအာင္လုပ္ပါဗ်ာ။ သူတို႔ဟာလူသားစစ္စစ္ေတြ၊ အမွန္တကယ္ကို နာက်င္ခံစားျပီး အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေအာင္လုပ္ပါ။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြပဲ ခံစားရတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြက အစကထဲကသူတို႔မွာ နဲနဲပဲရွိေတာ့ ေရာင့္ရဲလြယ္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္လည္း ပိုျပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ၾကတယ္။ တျခားစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ေနတာ၊ ေငြေရးေၾကးေရး စတဲ့ျပသနာနဲ႔ လူေတြအမ်ားၾကီး။ ဒါေတြကလည္းတကယ္ရွိတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေနခဲ့ၾကတာ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့လူေတြအေပၚမွာ အေလးထားၾကပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲနဲေလးလုပ္ေပးလိုက္တာ သူတို႔အတြက္အမ်ားၾကီးကို ထူးျခားသြားတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေသခါနီးေနျပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူကတကယ္ဂရုစိုက္တယ္၊ အားေပးတယ္ဆိုတာကို ခံစားတတ္ေနျပီေလ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို တကယ္ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္။ ဒါဟာကုသမွဳေတြယူျပီးတဲ့ေနာက္သိလာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေဆးသြင္းထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ ေဆးထပ္သြင္းမယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို စကားေျပာဖို႔ အားရွိေနေသးတာေပါ့။

ေမာရစ္ နဲ႔ အဂၤါေန႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲက စကားလံုးေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ျပီးသားလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ လူတုိင္းေသရမွာသိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူး။ တကယ္ယံုတယ္ဆိုရင္ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို ေျပာင္းပစ္ၾကမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေတာ့ က်န္တာအကုန္လံုးေမ့ထားျပီး တကယ္လုိအပ္တာေတြပဲ စဥ္းစားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသခါနီးမွပဲ ဘယ္လိုေနရမွန္း သိေတာ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါမ်ဳိးကို မနက္ေစာေစာစီးစီးၾကားရတာ က်က္သေရေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့တဲ့အမွန္တရားမို႔ ေျပာျပတာပါ။

ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာတဲ့အတိုင္းမေနၾကပါနဲ႔။ မီဒီယာေျပာတာကိုလည္း လက္မခံနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ခံခဲ့ရျပီးျပီ။ ေပ်ာ္မယ္ထင္လို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ခဲ့မိျပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး ဘယ္လိုအသက္ရွင္သန္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ။ သူမ်ားေျပာတိုင္းလိုက္မလုပ္နဲ႔။ ကိုယ့္တကိုယ္ရည္စာပဲၾကည့္ေနမလား။ တျခားတေယာက္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ကူညီမလား။ ဆံုးျဖတ္ပါ။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲၾကည့္ေနလို႔မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရႏိုင္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ မရခဲ့ပါဘူး။ နားေထာင္ေပးတာေက်းဇူးပါပဲ။ ေမးခ်င္တာရွိရင္ ေမးႏုိင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

( ေဒါက္တာရစ္ခ်တ္ဟာ ၁၈.၁၀.၁၂ ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ )

http://www.facebook.com/notes/thanda-win/%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%9

Myawady