ဒုတိယအၾကိမ္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ (၄)

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 1/13/2014 07:52:00 PM

ထက္ေအာင္ေက်ာ္ (ဒီဇင္ဘာ ၁၄။ ၂၀၁၄)

ဒါေပမဲ့ ဘိလပ္ျပန္ေမာင္ေသာင္းေဘလုိျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ္က အဲဒီလုိသြားအိပ္ေနလုိ႔လဲမျဖစ္ေသး။ နာမ က်န္းျဖစ္သြားရင္ ေဆးဖုိး၀ါးခက ဟုိတယ္အခန္းခထက္ ပုိကုန္သြားနုိင္ပါတယ္။ ဒီအရပ္မွာက ေနာ္ေ၀း မွာလုိ အခမဲ့ေဆးကုသေပးတဲ့ က်မ္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္က ရွိေသးတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ေစ်း အ ေပါဆုံး ငါးေသာင္းတန္အခန္းကိုယူမယ္လုိ႔ booking လုပ္လုိက္ပါတယ္။ ဆုိးတာက booking မလုပ္ ခင္မွာ အခန္းကုိၾကည့္ခြင့္မရွိ၊ ဓာတ္ပုံနဲ႔ျပထားတာမ်ဳိးလဲမရွိပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၇ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္အခန္းရလုိက္ပါတယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခန္းက လူရြင္ေတာ္ေတြပ်က္ေလ့ရွိသလုိ ''တ ေယာက္တည္းေတာင္ မတ္တပ္ရပ္အိပ္ရတဲ့အခန္းမ်ဳိး''။

ရင္ျပင္ေတာ္ကေန က်ီးပါးစပ္ဖက္သြားတဲ့လမ္းေဘးက ေတာင္ေစာင္းေပၚမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီဟုိ တယ္ဟာ ၃ ထပ္တုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚနွစ္ထပ္က အထူးနဲ႔ ေရေႏြးးပါတဲ့ရုိးရုိးခန္းျဖစ္ျပီး က်ေနာ္ တည္းရမဲ့ေအာက္ဆုံးအထပ္က ျပဴတင္းေပါက္ေတာင္မပါပါဘူး။ ၆ ေပ၊ ၄ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အလုံပိတ္အခန္းျဖစ္ျပီး လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ေလ၀င္ေပါက္ေလးတခုရွိေနလုိ႔သာ ေတာ္ပါေတာ့တယ္။ ေနာ္ေ၀း မွာဆုိရင္ေတာ့ လူမေနသင့္ တဲ့အခန္းကုိ အခေက်းေငြယူျပီးငွားစားမႈနဲ႔ ဟုိတယ္ပုိင္ရွင္ တရားစြဲခံရမဲ့ ကိန္းပါပဲ။

ဒါေမပဲ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွမတတ္နုိင္။ တျခားဟုိတယ္ေတြလဲ ဒီလုိပဲလူျပည့္ေနနုိင္တဲ့ အ တြက္ ဓမၼမိတ္ေဆြပီသစြာ သီးခံေတာ္မူလုိက္ရံုမွတပါး တျခားေရြးစရာ္မရွိပါ။ တညလုံးအိပ္ေရးပ်က္ ထားတာေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈေတြအားလုံးကုိခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမ့နုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း တေရးေလာက္ အိပ္ပစ္ လုိက္ပါတယ္။

မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ တေရးနုိးလာေတာ့ အမ်ားသုံးအိမ္သာနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းဖက္ ကုိယ္လက္သန္႔ စင္ဖုိ႔ထြက္လာပါတယ္။ ''အာပါးပါး'' လုိ႔ ေနာက္တခါေအာ္မိျပန္ေပါ့။ ေအးလုိက္တဲ့ေရ။ ဒီေလာက္ ေအး စက္ေနတဲ့ရာသီဥတုေအာက္မွာ ၅ ေသာင္းတန္ဟုိတယ္ ေရခ်ဳိးခန္းက ေရေႏြးေပးတဲ့စနစ္မရွိပါဘူး။ ရြာကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ အိမ္သာနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္းအဆင့္ထက္ ဘာမွမပုိ။

ဒါေပမဲ့ ဖုန္ေတြနဲ႔တကိုယ္လုံးညစ္ပတ္ေနေတာ့ ေရကလဲ မခ်ဳိးလုိ႔မျဖစ္။ ''ေရမခ်ဳိးလုိ႔ ဘာမွမျဖစ္၊ ေရခ်ဳိး မွားရင္ ေသတတ္တယ္'' ဆုိတဲ့ စကားကေခါင္းထဲ၀င္တဲ့အတြက္ မ်က္နွာသစ္၊ ေရပတ္တုိက္တာနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ လုိက္ရပါတယ္။ အ၀တ္အစားလဲျပီး ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ဖက္ျပန္တက္လာေတာ့ ''ဟာ ဒုကၡ သည္စခန္းၾကီးလုိပါပဲလား'' ဆုိျပီး နႈတ္ကထြက္သြားပါတယ္။

မနက္အေစာပုိင္းကေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ၀ါးဖ်ာခင္း၊ မုဒုံေစာင္ျခဳံျပီး အေအးဒဏ္ကုိအာခံေနသူအားလုံးဟာ အခု ေတာ့ ေနပူဒဏ္ကုိ အာခံဖုိ႔အတြက္ ေစာင္ေတြကုိအမုိးအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းလုိက္ၾကပါတယ္။ က်ဳိက္ထီး ရုိးေတာင္ေ၀ွးအျဖစ္နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ၀ါးလုံးေတြကို ယာယီတုိင္အျဖစ္အသုံးျပဳျပီး မုဒုံေစာင္ေဒါင့္ေလး ဖက္ကုိ အဲဒီတုိင္ေတြမွာခ်ည္၊ လူေတြကအထဲမွာေကြး။ ဒီလုိနဲ႔ ေပ ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ရွိ ရင္ျပင္ေတာ္ဟာ နယ္စပ္က ကရင္၊ ကခ်င္စစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္းတခုလုိ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့ေပါ့။

မွတ္မွတ္ရရ အေနာက္နုိင္ငံေတြ၊ ထုိင္းနုိင္ငံေတြမွာသုံးေလ့ရွိတဲ့ ပလပ္စတစ္တဲငယ္နဲ႔ စခန္းခ်ေနသူ တဦးတည္းကုိသာ မုဒုံေစာင္တဲေတြၾကားမွာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိတဲေတြအသုံးမ်ားလာရင္ မဆုိးဘူးလုိ႔ ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ ေရွ့ႏွစ္မွာတေခါက္ထပ္သြားျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒီလုိရြက္ဖ်င္တဲငယ္တလုံး ေဆာင္လာ မွျဖစ္မယ္ဆုိတာကို က်ေနာ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ လူတန္းကုိေက်ာ္လာျပီးတဲ့ေနာက္ မနက္အေစာပုိင္းက တက္လာခဲ့တဲ့ ကားဂိတ္ဖက္ရွိ က်ဳိက္ထုိဟုိတယ္ေရွ့ေရာက္လာပါတယ္။ အျပင္အဆင္က ရင္ျပင္ေတာေဘးက ၅ ေသာင္းတန္ဟုိတယ္ထက္ အလြန္ေကာင္းေနတဲ့အတြက္ေစ်းနံႈး ၀င္ေမးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ''ရိုးရုိးအခန္း ၇၅၊ အထူးခန္းဆုိရင္ ၉၅ ေဒၚလာပါ အကို'' လုိ႔ ဧည့္ခံေကာင္တာရွိ အမ်ဳိးသမီးတဦးကေျပာပါတယ္။  ၉၅ ေဒၚလာဆုိတာတသိန္းေတာင္မျပည့္တဲ့အတြက္ ရင္ျပင္ေတာ္ေဘးက တသိန္းခဲြအခန္းထက္ ပုိ တန္၊ ပုိသန္႔၊ ပုိက်ယ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခန္းလြတ္ကမရွိေတာ့ပါ။ ''အဲဒီရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကအခန္းေတြက ဟုိတယ္မဟုတ္ဘူးအကုိ၊ တည္းခုိခန္းအဆင့္ပဲရွိတာ။ က်မတုိ႔က ဟုိတယ္နဲ႔ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာ တရား၀င္ ရီဂ်င္စတာလုပ္ထား တာပါ၊ ဒီမွာတည္းရင္စိတ္ခ်ရပါတယ္'' လုိ႔ ဧည့္ေခၚအမ်ဳိးသမီးက ေျပာေနေပမဲ့ က်ေနာ္က နားမ၀င္ ေတာ့။ ၅ ေသာင္းတန္ က်ဥ္းေျမာင္းအခန္းမွာ ဒီညထပ္အိပ္ရမဲ့အေပၚ အထူးစိတ္ပ်က္ေနမိပါတယ္။

ဗိုက္ဆာလာလုိ႔ တခုခုစားမယ္ဆုိျပီးဆုိင္လုိက္ရွာေတာ့ ဒီဟုိတယ္နဲ႔မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ လမ္းတဖက္ခ်မ္း ေတာင္ေစာင္းေဘးက စားေသာက္ဆုိင္က အေတာ္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရွိပါတယ္။ ေတာင္တန္းတေလ်ာက္ ေတြ႔သမွ်ထဲက အသန္႔ျပန္႔ဆုံးဆုိင္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ေစ်းနံႈးထက္ သန္႔ျပန္မႈကုိ ပုိလုိလား ေနတဲ့က်ေနာ္ အဲဒီဆုိင္မွာပဲ ေန႔လည္စာဆြဲလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီလုိစားျပီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚျပန္တက္လာေတာ့မွ လုံျခံဳေရးဂိတ္နဲ႔တုိးပါေတာ့တယ္။ ''ဖိနပ္ခြ်န္ရံုနဲ႔ မရ ဘူး၊ ေျခအိတ္ပါခြ်တ္ရမယ္၊ ေျခအိတ္နဲ႔ဖိနပ္အတူတူပဲ။ ရွင္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူးလား'' ဆုိျပီး ရဲယူနီ ေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတဦးက က်ေနာ္ကုိ ဆူပါတယ္။ ဒီေလာက္ေအးတာဗ်ာ၊ ဒါေလးေတာ့ ၀တ္ထားပါရေစ။ နုိင္ငံျခားသားေတြ ဒီလုိပဲ၀တ္ထားတာ က်ေနာ္ေတြ႔ပါတယ္ ဆုိျပီး ဆင္ေျခေပးမိပါ တယ္။

''ရွင္တုိ႔က နုိင္ငံျခားသားေတြလား၊ အဲဒါဆုိ ဟိုးေရွ့က Check Point ကုိသြားျပီး ၀င္ေၾကး ၆၀၀၀ ေပး လုိက္။ သူတုိ႔ဆီကကဒ္ျပား လည္ပင္းမွာဆဲြလာရင္ က်မတုိ႔ဘာမွ ေမးစရာမရွိေတာ့ဘူး'' လုိ႔ အဲဒီလုံျခံဳ ေရးရဲေမက ေျပာပါတယ္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ က်ေနာ္တုိ႔က မနက္ေစာေစာ ၄ နာရီေလာက္ကတည္းက ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ျပီးေနသူေတြ၊ အဲဒီကေန ေအာက္ကိုခဏဆင္း လာလည္တာ။ ဒီလုံျခံဳေရးက မနက္ေစာေစာပုိင္းကမရွိပဲ ဘာလို႔အခုမွေပၚလာတာလဲ။ ၂၄ နာရီ တာ၀န္ယူတာမဟုတ္ပဲ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ ဒီကုိေရာက္လာၾကတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ မနက္ ၄ နာရီ က်ေနာ္တုိ႔ဘုရားေပၚတက္စဥ္ က ဒီစစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာေရာ၊ ခုနကသူညႊန္းေနတဲ့ ေရွ့နားက Check Point မွာေရာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။

''အင္း...၆၀၀၀ တန္ ဘုရားလုံျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ကလဲ တမ်ဳိးၾကီးပါလား'' လုိ႔ စဥ္းစားရင္း ရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ တေန႔ကဖတ္လုိက္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္သတင္းတပုဒ္မွာဆုိရင္ ''ႏို၀င္ဘာႏွင့္ ဒီဇင္ဘာ အတြင္း ႏိုင္ငံေပါင္း ၅၂ ႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံျခားသား ၂၄၀၀ ေက်ာ္ လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ၿပီး ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈဇုန္ ၀င္ေၾကးအျဖစ္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္း ၁၄၄၀ ေက်ာ္ ေကာက္ခံရွိခဲ့ေၾကာင္း က်ဳိက္ထီး႐ိုး ေတာင္ေပၚရွိ ႏိုင္ငံျခားသား Chick Point ႐ံုးမွ သိရသည္'' လုိ႔ေရးထားတဲ့အတြက္ ဒီ၀င္ေၾကး ၆၀၀၀ ဟာ သူတို႔အတြက္အေတာ္အေရးပါပုံရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဟုိတယ္ခေတြ၊ စားသုံးစရိတ္ေတြနဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ ဒီ ၆၀၀၀ က ဘယ္ေျပာပေလာက္ေတာ့မလဲ။ ဆုိလုိတာက ၀င္ေၾကး ၆၀၀၀ ရဖုိ႔ထက္ ၆၀၀၀ မကရနုိင္တဲ့ တျခားအခြင့္ေရးေတြအတြက္ပါ နုိင္ငံျခား သားေတြကို ေကာင္းမြန္စြာဆက္ဆံသင့္ပါတယ္။ နုိင္ငံျခားသားေတြ အျမဲတန္းလာခ်င္ေနေအာင္ ဧည့္ ၀တ္ေက်ဖုိ႔နဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကုိစိမ္းလန္းေအာင္ ထိမ္းသိမ္းေပးထားဖုိ႔က အဓိကက်မယ္လို႔ ထင္ မိပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ ဒုကၡသည္စခန္းလုိျဖစ္ေနတဲ့လူတန္းၾကီးကို တခါေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတ့ဲေနာက္ က်ီးကန္းပါးစပ္ ဖက္ က်ေနာ္ဆင္းလာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၃၀ ကဆုိရင္ေတာ့ ဒီလမ္းဟာ တကယ့္ေတာလမ္းၾကီး၊ လူ ျပတ္ရင္ မသြားရဲတဲ့ေနရာမ်ဳိးေပါ့။ အခုေတာ့ တဖက္တခ်က္မွာဆုိင္တန္းေတြက အျပည့္၊ လမ္းကလဲ ကြန္ကရစ္ေလွကားထစ္ေတြနဲ႔။ ဒီေလာက္ေအးစိမ့္ေနတဲ့ရာသီဥတုၾကားမွာေတာင္ ေခြ်းျပန္ လာတဲ့အ ထိ လူေတြက တုိးမေပါက္ေအာင္စည္ကားေနပါတယ္။

''၀က္၀ံသဲေျခရမယ္၊ က်ားစြယ္ေတြရမယ္၊ အကုိက္ခဲေပ်ာက္ေဆးေတြရမယ္္'' ဆုိျပီး လူငယ္တဦး ေအာ္ ေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္တခုေရွ့ေရာက္ေတာ့ က်ားတေကာင္လုံးရဲ့သားေရကုိ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားမွန္းသိေတာ့ ေသခါစ ၀က္၀ံေျခေတြ၊ လက္ေတြကုိ ထုတ္ယူလာျပပါတယ္။ ကင္မရာဆဲြျပီး ရုိက္မယ္ျပင္ေတာ့ ''ဒါေလးေတာ့ သီးခံပါဆရာ'' ဆုိျပီး ဆုိင္ေရာင္းလူငယ္က ကင္မရာေရွ့ပိတ္ ရပ္ လုိက္ပါတယ္။

''ဒါေတြအားလုံး ဒီေတာထဲကထြက္တာခ်ည္းပဲ။ အရင္ကဆုိရင္ ဒီေနရာအထိ က်ားေတြ၊ ၀က္၀ံေတြ လာတယ္'' လုိ႔ အဲဒီလူငယ္ကရွင္းျပျပီး သူဆုိင္က တခုခု မျဖစ္မေန၀ယ္ေအာင္ က်ေနာ္ကိုဆဲြေဆာင္ေန ပါတယ္။ ခက္တာက က်ေနာ္က ေစ်း၀ယ္ဖုိ႔လာတာမဟုတ္။ ဒီလုိ ေပ်ာက္ေစ ေဆးေတြကိုလဲ သိပ္ အ ယုံအၾကည္မရွိ။ ေတာရုိင္းတိရိဆန္ကာကြယ္ေရးေဒါင့္ကေနသာ အေသခ်ာဓာတ္ပုံရုိက္မွတ္တန္းတင္ ခ်င္ေနသူျဖစ္ေလေတာ့ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥက အလုပ္မျဖစ္။

ဆုိင္တန္းအလြန္ က်ီးပါးစပ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့လူတဦးနဲ႔ ရင္ဆုိင္တုိးမိပါတယ္။ ''ေဟ့ လူ ဘုရားလာဖူးတာလား'' ဆုိျပီး သူပခုံးကုိပုတ္ကာ ေမးလုိက္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ အေတာ္အံၾသသြား ပုံရပါတယ္။ အံၾသမယ္ဆုိလဲ အံ့ၾသစရာပဲ။ သူ႔ကုိဘယ္သူမွ မသိနုိင္ေလာက္ဘူးဆုိျပီး တကိုယ္ေတာ္ ဘုရားဖူးထြက္လာတဲ့ ABSDF ဗဟုိအတြင္းေရးမႈး ၂၊ သို႔မဟုတ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က သတင္းသမားနဲ႔မွ တည့္တည့္လာတုိးတာကုိး။

သူ႔အမည္က ရဲေဘာ္ခင္ေက်ာ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာထဲေရာက္စဥ္က အမွတ္ ၂၀၉ တပ္ရင္း၊ သံလြင္စခန္း က တပ္မႈးတဦးပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ တုိက္ခုိက္ေရးစြမ္းရည္ေကာင္းတယ္လို႔တေျဖးေျဖး နာမည္ရ လာျပိး အဲဒီအတြက္ မ်က္လုံးတဖက္ေပးဆပ္ခဲ့ရသူ။ ''ဦးစီးခ်ဳပ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ခြင့္ယူထားတယ္ဗ်'' လုိ႔ ကုိခင္ေက်ာ္ကဆုိပါတယ္။

လက္ရွိ အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရးကိစၥ၊ ျပည္ေတာ္ျပန္ကိစၥ၊ ကားပါမစ္ကိစၥေတြကိုေမးေတာ့ သူက သိပ္ေျပာ ခ်င္ပုံမရ၊ သိပ္လဲ စိတ္၀င္စားပုံမျပ။ ''ေလာေလာဆယ္ စစ္နားတုန္းမွာ မိသားစုကိစၥအတြက္ က်ေနာ္ အခ်ိန္ေပးထားပါတယ္'' လုိ႔သာသူကဆုိပါတယ္။ ေရွ့အလားလာကိစၥ သိပ္မေသခ်ာလွေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ ျပီး၊ ေပးဆပ္ခဲ့ျပီးျဖစ္တဲ့ က်ဆုံး-ေသဆုံး ရဲေဘာ္ေတြကိစၥကုိပဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ အဓိကေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ဆုံး-ေသဆုံး ရဲေဘာ္ ၆၇၀ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဘာလုပ္ေပးနုိင္မလဲ။ အဲဒီအတြက္ အတတ္နုိင္ဆုံး လက္တဲြေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။

က်ီးပါးစပ္ကေန မုတ္ဆုိးေတာင္ဖက္ျပန္တက္ေတာ့ ေနေစာင္းေနျပီ။ ေန၀င္ခ်ိန္အမွီ ေစတီေတာ္ကို ဓာတ္ပုံရုိက္နုိင္ဖုိ႔ အျမန္ျပန္ေျပးလာရပါတယ္။ က်ေနာ့္အရင္ ေစတီေတာ္ေရွ့ေရာက္ေနသူေတြက အ မ်ားၾကီး။ မနက္ပုိင္းက ရုိက္ခဲ့တဲ့ ေစတီေတာ္ဆီ၀င္ေပါက္ရဲ့ ယာဖက္ကေနရာမွာ လူသိပ္မရႈပ္ေပမဲ့ အခု ညေနပုိင္းရုိက္ရမဲ့ ၀ဲဖက္က ေလွကားထစ္ေတြမွာေတာ့ ဘုရားရွိခုိးေနသူေတြနဲ႔ျပည့္ေနပါတယ္။ ဘုရား ရွိခုိေနသူေတြၾကားတုိး၀င္ျပီး ကင္မရာကုိအေသခ်ာခ်ိန္လုိက္ေတာ့ ေစတီေတာ္တည္ထားတဲ့ ေက်ာက္ တုံးနဲ႔ ေအာက္ကေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးအၾကား ''ဟ'' ေနတဲ့ ေလဟာနယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းျမင္လုိက္ရ ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေစတီမွာ ေရႊသကၤန္းကပ္ေနသူေတြမ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ အဲဒီ ''ဟ'' ေၾကာင္းကုိ ေပၚေအာင္ မ ရုိက္လုိက္နုိင္ပါ။ ေရႊသကၤန္းဆုိင္းေတြ၊ ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ေသာက္ေတာ္ေရနဲ႔ ဘုရားအတြက္ပူေဇာ္နုိင္ တဲ့ ပစၥည္မ်ဳိးစုံကို ရင္ျပင္ေတာ္ေဘးမွာေရာင္းခ်ေနျပီး ေစ်းေတြကေတာ့ သိပ္မနဲလွပါ။ ဘုုရားဖူးအားလုံး နီးပါးဟာ ေစတီေတာ္နဲ႔ ဘာသာတရားဆီပဲအာရံုေရာက္ေနပုံရျပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆုိင္ရာကိစၥ၊ Eco-tourism ကိစၥေတြကိုစဥ္းစားမိသူ အေတာ္နဲမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ အရာရာကုိ သတင္းသမားအျမင္ နဲ႔ၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကသာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္တြက္ စုိးရိမ္ေနတာလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

ေစတီေတာ္မွာေရႊသကၤန္းကပ္ခြင့္ရဖုိ႔ အလုအယက္တုိးေ၀ွ႔၀င္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ဆီကေန ၀ဲပ်ံက်လာတဲ့ ေရႊသကၤန္းလက္က်န္စကၠဴစေတြဟာ ေစတီေတာ္ေအာက္ဖက္ အနိမ့္ပုိင္းမွာ ဘုရားဖူးေနသူေတြရဲ့ ေခါင္းေပၚ ပ်ံ၀ဲေနပါတယ္။ ေလကလဲ ပင့္တုိက္ေနပါတယ္။ ဖုုေရာင္းတုိင္မီးေတြၾကားမွာ အေမြးတုိင္အနံ႔ ေတြကလဲ ထြက္လာေနပါတယ္။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ဒီလူအုပ္ကေနထြက္လာတဲ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို ဘယ္လုိသိမ္းၾကမလဲ။ ေရ၊ မိလႅာကိစၥ ဘယ္လုိအေျဖရွာၾကမလဲ။ ဘုရားဖူးေတြကုိ ဒီလုိပဲ ရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚ ပုိးလုိးပက္လက္အိပ္ခုိင္းထားသင့္သလား။ ဒီအတြက္ ေဂါပကအဖြဲ႔က ဘာေတြစဥ္းစားထားသလဲ။

ဒီထက္ပုိျပီး စဥ္းစားမယ္ဆုိရင္ က်ဳိက္ထီးရုိးနဲ႔ ေရႊတိဂံု ဘာကြာသလဲ။ ပုံဂံဘုရားေတြနဲ႔ေကာ ဘာကြာ သလဲ။ ဘာေၾကာင့္ လူေတြ ေထာင္-ေသာင္းခ်ီျပီး က်ဳိက္ထီးရုိးကုိမွ တကူးတကာ့လာေနၾကတာလဲ။ တဦးခ်င္းစီမွာ တခုခ်င္းအျမင္ေတြ သိီးျခားစီရွိေနနုိင္ေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီေနရာဟာ ျမိဳ့ျပနဲ႔ေ၀း တဲ့ သဘာ၀ေဘးမဲ့ေတာေနရာတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးကို အေတာ္ အေလးထားေဆာင္ရြက္သင့္တဲ့ေနရာလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၃၀ ကလုိ ကင္ပြန္းစခန္းကေန ေတာင္ထိပ္အထိ ေတာလမ္းအတုိင္း လမ္းေလ်ာက္တက္ ရမယ္လို႔မဆုိလိုေပမဲ့ အဲဒီလုိတက္ခ်င္သူေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တကယ္ေလ့လာလုိသူေတြအ တြက္လဲ အဲဒီလုိလမ္းမ်ဳိးဆက္ထားေပးသင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအျမင္အျပင္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ အျမင္ကုိပါ ထည့္ေပါင္းဖုိ႔လုိေနပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာအမ်ားစုက ဘုရားဖူးဖုိ႔သက္သက္သာစိတ္၀င္စားေပမဲ့ နုိင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြကေတာ့ သာယာလွတဲ့ ေရ-ေျမ-ေတာ-ေတာင္-စိမ့္-စမ္း သဘာ၀ကုိပုိစိတ္၀င္စားမယ္ထင္ပါတယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေန ေဘးပတ္လည္ကုိၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ဟုိဖက္မွာ ျမစိမ္းေတာင္။ တျခားဖက္ မွာလဲက်ေနာ္အမည္မသိတဲ့ေတာင္ေတြအမ်ားၾကီး။ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြစိမ္းစုိေနတဲ့ ေတာင္တန္း၊ ေတာတန္းၾကီးကုိအေပၚစီးကေန ျမင္ရတဲ့အခြင့္ေရးက နဲနဲေနာေနာမဟုတ္။ အခ်ိန္ရမယ္ဆုိရင္ ဒီ ေတာင္ေပၚမွာ တပတ္ဆယ္ရက္ခန္႔ေနျပီး ဒီေတာ ဒီေတာင္ေတြထဲ ေလ်ာက္သြားေလ့လာသင့္တဲ့ေနရာ ေပါ့။ ဒီအတြက္ ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ကားလမ္းအျပင္ မူလလက္ေဟာင္း လူသြားလမ္းေတြကိုလဲ ျပန္ လည္ေဖၚထုတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီလုိအေတြးနယ္ခ်ဲ့ရင္းနဲ႔ ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာ ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းဖုိ႔ လမ္းေလ်ာက္မဲ့သူ လုိက္ရွာေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ မနက္အေစာၾကီးကတည္းက ဓာတ္မီးေတြထြန္းျပီး ဆင္းသြားၾကသလုိ လုိ၊ အုပ္စုလိုက္မသြားပဲ တေယာက္တည္းသြားရင္ ေတာင္ေကာင္စားတာ၊ ဓားျမတုိက္တာ ခံရမယ္လို လုိနဲ႔ ဘယ္လုိမွ လမ္းေလ်ာက္ဖုိ႔မလြယ္။ ဒီလုိနဲ႔ က်ဳိက္ထီးရုိးေတာင္ေပၚ လမ္းေလ်ာက္တက္မယ္ဆုိျပီး ဘန္ေကာက္ေနတကူးတကာ့၀ယ္လာတဲ့ က်ေနာ္ရဲ့ လမ္းေလ်ာက္ဖိနပ္နဲ႔ အားကစား၀တ္စုံဟာ အဓိ ပၸါယ္မဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့ေပါ့။

ျပန္အဆင္းမွာၾကံဳရတဲ့ကားသမားက အတက္ကားသမားထက္ စကားပုိကြ်ယ္ပါတယ္။ သူ ဒီမွာ ကား ေမာင္းေနတာ ၁၅ နွစ္ရွိေနျပီလုိ႔အစခ်ီျပီး ဘုရားေဂါပကထက္ၾကီးတဲ့လူေတြအေၾကာင္း၊ ဒီကားလုိင္းကုိ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနပါတယ္။ ''ဆရာစဥ္းစားၾကည့္ ေလ။ ဒီလုိကားမ်ဳိး အစင္း ၅၀ ေလာက္ကုိပုိင္တယ္၊ တေန႔တေန႔လာတဲ့လူက မနဲဘူး၊ မေန႔ကတေန႔ တည္းတင္ တစီးကုိ ၅ ေခါက္ စီေလာက္ဆဲြရတယ္'' လုိ႔ ကားဆရာကဆုိပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ကားသမားေတြက ဘာမွမရပဲ ကားပုိင္ရွင္ေတြ၊ ေဂါပကကုိ ပုိင္သူေတြကသာ ၾကီးပါြးေနတယ္ ဆုိျပီးလဲ သူက ရင္ဖြင့္ေနပါတယ္။ ''ဆရာဖတ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တေလာကထြက္တဲ့ ဂ်ာနယ္တခုမွာ ပါတယ္ေလ။ ဘာတဲ့ 'ခ်စ္သား ေဂါပက၊ ငါ ဘုရားစားဖုိ႔လဲ ခ်န္ထားပါဦး' ဆုိတဲ့ေဆာင္းပါးေလ'' လုိ႔ေျပာ ျပီး တဟားဟားနဲ႔ ရည္ေနပါတယ္။ အင္း...ဒီကားသမားနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။    ။

htetaungkyaw