NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြ က ဒါကို အံ့အားသင့္ သြားၾကတယ္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 12/18/2013 11:00:00 PM

ဘာတီးလင့္ တနာ သည္ ဆယ္စု နွစ္ သံုးခု နီးပါး အာရွ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႕အျပင္  Far Eastern Economic Review အတြက္ ျမန္မာနိုင္ငံ ဆိုင္ရာ သတင္းေထာက္ အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့သည္။ ၁၉၈၅-၁၉၈၇ ခုနွစ္မ်ား တြင္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ျမန္မာနယ္စပ္မ်ားသို႕ ဇနီးျဖစ္သူ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူ ႏွင့္အတူ ခရီးၾကမ္းကို သြားလာခဲ့ျပီး တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴႏွစ္ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ ခဲ့သည္။ထို႕ေနာက္ Burma in Revolt ၊ Rise and Fall of Burmesem Communism ကဲ့သို႕ေသာ နာမည္ေက်ာ္ စာအုပ္မ်ားကို ေရးသား ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ အေရး ကြ်မ္းက်င္သူ ဘာတီးလင့္တနာသည္ နို၀င္ဘာလ (၂၉)ရက္ေန႕က မနၱေလးတြင္ က်င္းပသည့္ လူထု ေဒၚအမာ ေမြးေန႕ပဲြသို႕  တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ဘာတီးလင့္တနာ ေရာက္ရိွ ေနခိုက္ ႏို၀င္ဘာလ (၃၀)ရက္ေန႕ တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕  လူထုစာၾကည့္တိုက္ တြင္ ျမန္မာ မီဒီယာသမားမ်ား ျဖစ္သည့္ ၀င္းေဖေမာင္ နွင့္ စိုးေက်ာ္သူတို႕ မွ ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္း ခဲ့သည္။ ျမန္မာ-ေျမာက္ ကိုရီးယား ဆက္ဆံေရး၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ား အေရး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ သမၼတျဖစ္နိုင္ေျခ၊ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး တြင္ တပ္မေတာ္ ၏ က႑ စသည္တို႕ နွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဘာတီးလင့္တနာ ၏ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား ကို ေဖာ္ျပ လိုက္ပါသည္။

ဘာတီးေရ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ေတြ႕ရတာ သိပ္ကို အံၾသစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အေၾကာင္း ကို စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူးေတာ့ လည္း သိပ္ကို စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဂ်ာနယ္လစ္၊ စာေရး ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက Asia Pacific Media Services အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာပိုင္း ဆိုင္ရာ အတိုင္ပင္ခံ။

 အဲဒါက ကြ်န္ေတာ့္ ကုမၸဏီပဲ။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုင္း ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေလးပါ။ သိပ္ျပီး မခမ္းနား ပါဘူး။

ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့။ ခင္ဗ်ားက ျမန္မာ၊ ေျမာက္ ကိုရီးယား၊ အိႏၵိယ၊ တရုတ္အေၾကာင္းေတြ နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ား ၾကီး ေရးခဲ့ ပါတယ္။

          ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတာ က ခင္ဗ်ား ဟာ ၁၉၈၅ ကေန ၈၇ အထိ တိုင္းရင္း သား လက္နက္ကိုင္ အမ်ားစု ထိန္းခ်ဳပ္ ထားတဲ့ ျမန္မာ့နယ္စပ္ ေနရာ အေတာ္ မ်ားကို သြားေရာက္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကာလ ေတြ မွာ ခင္ဗ်ားက ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္း တဲ့ ခရီးေတြ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရခဲ့ ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကာလေတြမွာ ခင္ဗ်ား က ၾကည္နူး ဖြယ္ အခိ်န္ေတြလည္း ၾကံဳေတြ႕ ခဲ့မွာပါ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ခင္းဗ်ား ရဲ႕ ခ်စ္သူ နဲ႕ ဆံုေတြ႕ ခဲ့လိုပါ။

          မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ တာ ၁၉၈၃ ခုနွစ္ ကတည္းက။ အဲဒီ မသြားခင္ နွစ္ နွစ္ေလာက္က တည္း ကပါ။

ေအာ္ ေဆာရီး ဘာတီးေရ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ား တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ နွစ္ေယာက္ ျမန္မာနယ္စပ္ က  ခရီးၾကမ္းေတြ ကို အတူ ျဖတ္သန္း ခဲ့ ရတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ နွစ္ဦးက ျမန္မာ ျပည္ထဲ ၀င္ဖို႕ အိႏၵိယ နယ္စပ္ ကေန တိတ္ တဆိတ္၀င္ လာခဲ့ တာလား။



          ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ က ၁၉၈၃ ခုနွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မွာ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ လက္ထပ္ ခဲ့ပါတယ္။ဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခရီးရွည္ၾကီး ကို အတူ သြားခဲ့ ပါတယ္။ ျပီး ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ရဲ့ ပထမဆံုး ရင္ေသြးေလး ကို သူ ကိုယ္၀န္ လြယ္တယ္။ စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၈၅ ခုနွစ္ မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲ့ သမီးေလးကို နာဂျပည္မွာ ေမြးဖြား ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ ေနမေကာင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ကိုင္း အထက္ပိုင္း နာဂေတာင္တန္းေတြ က ျဖတ္ျပီး ခရီးၾကမ္း ကို သြားခဲ့တယ္။စစ္ကိုင္းတိုင္း ထဲကေန ကြ်န္ေတာ္တို႕ နာဂသူပုန္ ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားတဲ့ ေနရာကို ျဖတ္ျပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ ကို သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ တရုတ္နယ္စပ္ ကို သြားပါ တယ္။ အဲဒါ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာပါတယ္။

ခင္ဗ်ား ခရီးစဥ္က သိပ္ကို ၾကမ္းတမ္း ခဲ့ မွာေပါ့ ဘာတီး။ ခင္ဗ်ား တစ္ခါတစ္ရံ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရမယ္၊ တစ္ခါတရံ ဆင္ေတြေပၚ ကေန သြားလာ ခဲ့ရမယ္။

          ဟုတ္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခရီးလမ္း က သိပ္ကိုၾကမ္းတမ္း ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမေလွ်ာက္ နိုင္လို႕  ဆင္စီးျပီး သြား ခဲ့ရတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ရတယ္။ ဟိုပုန္း ဆိုတဲ့ ရြာေလးကို ေရာက္တယ္။ အဲ့ဒီတုန္း က ဟိုပုန္းက ရြာေလး ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို ေမွ်ာ့ေတြ ၀ိုင္းတြယ္တယ္။ ေျခေထာက္ၾကီး ေဘာလံုး လို ေယာင္ကိုင္း လာျပီး ကြ်န္ေတာ္ လမ္းဆက္ မေလွ်ာက္နိုင္ ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ ေျခေထာက္ ဒဏ္ရာ က ပိုး၀င္ သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္ ေလာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ နိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆင္နဲ႕ ခရီးသြား ခဲ့ရတယ္။ အခု ခိ်န္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္က ဆာတာတာနဲ႕။ အဲဒီ ဒဏ္ေတြေပါ့။ ဆင္ေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ ဒီေကာင္ၾကီးေတြ က သိပ္လိမၼာတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆင္ အေၾကာင္း အဘိဓာန္ တစ္အုပ္ေလာက္ ေရးရင္ေတာင္ ရ ေလာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ပါ ေခ်ာင္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီ ၁၉၈၇ ေလာက္ က မိုးတြင္းၾကီးေပါ့။ ေအာက္တိုဘာ မိုးေတြသည္း ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕လမ္းေလွ်ာက္ ရတယ္။ အဲဒီမွာ ေျခာက္လေလာက္ေနခဲ့တယ္။ ကြန္ ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ျပီး ေတာ့ တရုတ္ျပည္ကို သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အဖမ္း ခံရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ျပန္ပို႕ ပါတယ္။

ခင္ဗ်ား တရုတ္ျပည္ မွာ သခင္ဗသိန္းတင္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ ေသးလား။
 ေတြ႕တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ပန္ဆိုင္းမွာ ေတြ႕တာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ အားလံုးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သခင္ ဗသိန္းတင္၊ သခင္ ခင္ေမာင္ၾကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ္တို႕နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ေအးဗ်ာ သူ ကေတာ့ မႏွစ္ကပဲ ကြယ္လြန္ သြားပါျပီ။

          ဟုတ္ပါတယ္။ သူက သိပ္ကို သေဘာထား ျပည့္ တဲ့ သူပါ။ သူ့မိသားစုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ အခုခိ်န္ အထိ အဆက္ အသြယ္ ရိွေနပါတယ္။

ခင္ဗ်ားပါ ေခ်ာင္မွာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ ခဲ့လား။

          ၈၇ ေရာက္တုန္း ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႕ ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္း က ၈၈ အံုကၾကြမႈ မျဖစ္ ေသးဘူးေလ။ ၈၈ ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမရယ္၊ သမီးရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ တို႕ ယူနန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရႊလီကို သြားခဲ့တယ္။ ေရႊလီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ABSDF ေက်ာင္း သား ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ ပါတယ္။ သူတို႕ က ကခ်င္ ေဒသ ထဲမွာပါ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သတ္ျဖတ္မႈေတြ အေၾကာင္း ၾကားခဲ့ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းကို အံ့ၾသျပီး တုန္လႈပ္ သြားခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီ အေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္ ျပီးေတာ့ Far Eastern Economic Review မွာ ေ၀ဖန္ ေရးသား ခဲ့ပါ တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာေၾကာင့္ ေရး သလဲ ေမးၾက ပါတယ္။ အဲဒါ အမွန္ တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ လို႕ပဲ။ ဒီမိုကေရစီ အေရး လႈပ္ရွား တဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ခဲ့တာ သိပ္ကို ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္ လြန္းပါတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ဘ၀ က ခက္ခဲ ပါတယ္။ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား က သူတို႕ သေဘာက်တဲ့ အရာ ေတြကို ေရး ေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ဒီသတ္ျဖတ္မႈေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေရး သားဖို႕ တာ၀န္ရိွတယ္လို႕ ခံယူ ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ကာလေတြတုန္း က ခင္ဗ်ားက ျမန္မာ အစိုးရ ရဲ့ အမည္ပ်က္ စာရင္းထဲ မွာ ပါခဲ့ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ နိုင္ငံတြင္း ကို တရား၀င္ လာေရာက္လို႕ မရဘူး မဟုတ္ လား။

          တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ၁၉၈၉ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ထိုင္း ကို ၁၉၈၇ ခုနွစ္၊ ဧျပီ (၇) ရက္ မွာ ျပန္ေရာက္ ခဲ့တယ္။ မတ္လ ၈၈ မွာ ဆႏၵျပပဲြ ေတြ စတင္ ျဖစ္ပြားတယ္။ ေနာက္ ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာလ မွာ တစ္နိုင္ငံလံုး အံုၾကြမႈ ေတြ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒါ နဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး  Far Eastern Economic Review အတြက္ သတင္းေတြ ေရးေပး ခဲ့ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က ဘီဘီစီ အတြက္ အလုပ္ မလုပ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ကို ဘီဘီစီ က ဘာသာျပန္ ထုတ္လုပ္ ေပးခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ ကာလ တုန္း က ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ ဂါးနက္စ္ က သိပ္ကို နာမည္ ၾကီး ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၈၉  မွာ ထိုင္းအစိုးရ က ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစု ကို ျမန္မာ ျပည္ထဲ ျပန္ပို႔  ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းသံုး သစ္လံုးေတြ နဲ႔ အလဲအထပ္ လုပ္ဖို႕ပါ။



ထိုင္းအစိုးရ ကလည္း ရန္ကုန္ အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြ ကို ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ ေတြ ၀င္ခြင့္ ျပဳ ဖို႕ တိုက္တြန္း ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီက အစိုးရကလည္း သေဘာတူ ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းမွာ ရိွတဲ့ နိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ စာရင္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ နာမည္ကိုလည္း ထည့္ထား ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ရိွတဲ့ ျမန္မာသံရံုး ကို ကြ်န္ေတာ့္ စာရင္း ေရာက္တဲ့ အခါ ကြ်န္ေတာ့္ နာမည္ကို အမွန္ ျခစ္ထည့္ လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို ျခစ္သလဲလို႔  အရာရိွ ကို ေမးတဲ့ အခါ ဒီလို ျခစ္ရ မွာ ငါ့တာ၀န္ပဲ လို႕ ေျဖပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ခရီးစဥ္ က အေစာင့္အၾကပ္ ေတြနဲ႕ သိပ္ကို တင္းၾကပ္ ခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို ရန္ကုန္ကို ၀င္ခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တို႕ မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ ကို ဆိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလာ ကို ပို႔ တယ္။ ျပီးေတာ့ ကယား ျပည္နယ္ က လိြုင္ေကာ္ၿမိဳ႕ကို သြားရ ပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ ေတာင္ၾကီး ကို ေရာက္တယ္။မိတၳီလာ ကေန  မႏၱေလး ေရာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုဂံ မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔  နွစ္ရက္ေလာက္ လည္ခြင့္ ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ကို တန္းသြား ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သတင္း စာရွင္းလင္းပဲြ တက္ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႕ က ျပဳလုပ္ တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္း အခ်ဳိ႕ ေမးခဲ့ ပါတယ္။ ဘီဘီစီ သတင္းေထာက္ ဦးေနမင္း ကို ဖမ္းဆီး တဲ့ ကိစၥ နဲ႕ ပတ္သက္ပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလဆိပ္ကို သြားရ ပါတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အရာရိွ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေျပးလာပါ



တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အုပ္စုနဲ႕ ခဲြျပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ ေပးပါတယ္။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ ပါ။ သူက ကြ်န္ေတာ္ တို႕ကို ျမန္မာျပည္ ကို ျပန္လာ လည္ဖို႕ ဖိတ္ ေခၚခ်င္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါက စိတ္၀င္ စားစရာေကာင္းတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ ျပန္လာရင္ အုပ္စုလိုက္ မလာခ်င္ ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ပိုင္ သီးျခား လာခ်င္ ပါတယ္။ သူက ခင္ဗ်ား လာလည္ ႏိုင္ပါတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ပတ္ ေလာက္ လာလည္ ခြင့္ ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ၀င္ခြင့္ မျပဳေတာ့ပါဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ အထိေပါ့။

ခင္ဗ်ား ျမန္မာျပည္ ကို မေရာက္တာ ဆယ္စုနွစ္ နွစ္ခု ေက်ာ္ခဲ့ျပီေပါ့။ အခု ခင္ဗ်ား က ခရီးတိုေလး ျပန္လည္ ပတ္ခြင့္ ရပါျပီ။ ဒီလိုခိ်န္မွာ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အတိတ္ေၾကာင္းေတြ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေမးခြန္းေတြ ၾကား ရတဲ့ အခါ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရ ပါသလဲ။

          ဒီကို ျပန္လာရတာ သိပ္ကို အံၾသစရာ ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ ပါဗ်ာ။ လူေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာရတာလည္း သိပ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ ပါတယ္။ ဒီမွာ ရိွတဲ့ လူေတြ ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ၾကား သိႏိုင္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ ပါတယ္။ ဒါက အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ ပါပဲ။ အျခား တစ္ဖက္က ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္လည္း ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ က ထိပ္ပိုင္း ကေန ေအာက္ ကို သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။ အေျခခံ ပါ၀ါ အေဆာက္အအံုေတြ ကေတာ့ အခုခိ်န္ထိ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲမႈ မရိွေသး ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္း တစ္ခု ေလာက္ ေမးခ်င္ ေသးတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ား က တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားတဲ့ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြကို လွည့္လည္ သြားလာ ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ အဲဒီ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ကေန ခင္ဗ်ားက တန္ဖိုး ရိွျပီး နာမည္ေက်ာ္ တဲ့ စာအုပ္ေတြ ေရးသား နိုင္ ခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ Burma in Revolt,The Land of Jade,Rise and Fall of Burmese Communism စတာေတြ ကို ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ ခင္ဗ်ား အၾကိဳက္ဆံုး စာအုပ္က ဘာလဲ။

          အဲဒီလို ေျပာဖို႕ ရာေတာ့ ခက္ပါ တယ္ဗ်ာ။ တစ္အုပ္နဲ႕ တစ္အုပ္ က မတူကဲြျပားမႈ ေတြ ရိွပါ တယ္။ The Land of Jade ကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ ေရးရာ ဆန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုနဲ႕ ပတ္သက္ ပါတယ္။ The Land of Jade ကို ဒိန္းမတ္လို ဘာသာျပန္ ခဲ့ပါတယ္။အိႏၵိယ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း က မဏိပူရလို လည္း ဘာသာ ျပန္ပါတယ္။

ဘာတီေရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၂၀၁၆ မွာ သမၼတ ျဖစ္ဖုိ႔ တားဆီး ေနတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒထဲ ကပုဒ္မက ၅၉(စ)ပါ။ အဲဒီပုဒ္မ ကုိ ျပင္ဆင္ေပး လိမ့္မယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ထင္ ပါသလား။

          အဲဒီ ပုဒ္မကုိ ျပင္ဖုိ႔ရာ သိပ္ကုိ ခက္ခဲ ပါတယ္။ နည္းဥပေဒ ေတြေၾကာင့္ပါ။ လႊတ္ ေတာ္ထဲမွာ ၇၅ ရာခိုင္ ႏႈန္းေက်ာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔ ဆႏၵခံယူပြဲလည္း လုပ္ရမွာမုိ႔ပါ။လူေတြေမ့ ေနတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ လည္းရွိပါတယ္။ ပထမဆုံး ၇၄ အေျခခံ ဥပေဒထဲမွာ ေျပာခဲ့တာက ႏိုင္ငံျခား တုိင္း ျပည္နဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရွိတဲ့ သူေတြက သမၼတ မျဖစ္ ႏုိင္ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာခဲ့တာ။ လက္ထပ္တာေတြ၊ သားသမီး ကိစၥေတြ မပါဘူး။ အဲဒီကာလက ရန္ကုန္ရဲ႕ လူဦးေရ တစ္၀က္က အိႏ္ၵိယသား ေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ အိႏ္ၵိယ ကလည္း လြတ္လပ္ ေရးရၿပီး ခါစပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာ-အိႏ္ၵိယ အႏြယ္ေတြ သမၼတ မျဖစ္ေအာင္ တားရပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းကုိလည္း ၾကည့္ပါ။ သူ ရတနာ နတ္မယ္ကုိ လက္ထပ္ ခဲ့တယ္။ သူမ က ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံသူပါ။ သူက ၾသစေၾတး လ် မွာေတာ့ ေနတယ္။ အဲဒီ ဥပေဒသာ အတည္ ျပဳႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဦးေန၀င္း ေတာင္ သမၼတ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ႏုိင္ငံျခားသူကုိ လက္ထပ္ ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိ မျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ တား ျမစ္ထားတဲ့ ပုဒ္မ ကေတာ့ အဓိပၸာယ္ မရွိပါဘူး။ သူ႔ကုိ သက္သက္ ရည္ရြယ္ တားျမစ္ထား တာျဖစ္တယ္။ တျခား ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္က  ဒါကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ မလား ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ကေတာ့ သိပ္ခက္ခဲ ပါတယ္။ ၂၀၁၅ မတုိင္မီ ဒီကိစၥျဖစ္ ဖုိ႔ကေတာ့ အေတာ္ေလး အလွမ္း ေ၀းပါ တယ္။

ျမန္မာ ႏုိင္ငံ ေရးမွာ စစ္တပ္ ပါ၀င္ပတ္ သက္မႈက အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ေလ်ာ့က်သြား မယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားထင္လား။

          ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာ ပါ။ မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ ေလာက္လည္း ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒက စစ္တပ္ ကုိ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ႏုိင္ ေအာင္ ေသခ်ာ လုပ္ထားပါတယ္။ ဒီမုိက ရက္တစ္ဆန္ၿပီး ဖယ္ဒရယ္ အေျခခံဥပေဒ လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးကုိ အသစ္ေရး ဆြဲတာတုိ႔၊ ျပင္ဆင္ တာတုိ႔ မလုပ္မခ်င္းေတာ့ ဒီကိစ္ၥက အျမန္အေကာင္ အထည္ေပၚမယ့္ပုံ မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရး မွာ ပါ၀င္ပတ္သက္တာ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ထင္တယ္။ ပုိအေရးႀကီးတာက စစ္တပ္က ျဗဴ႐ုိ ကေရစီ ယ္ၲရားမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ ေနျခင္းပါ။ အစုိးရ ဘယ္သူပဲ တက္တက္၊ အစုိးရအတြက္ အလုပ္ လုပ္ေပးေနတဲ့ ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းေတြကုိ စစ္တပ္က လႊမ္းမုိးထား ပါတယ္။ အစုိးရ ဌာနေတြ၊ အင္စတီက်ဳးရွင္း ေတြကုိ ၾကည့္ပါ။ အဲဒီမွာအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူ အမ်ားစုက စစ္သား အေဟာင္းေတြပါ။ ခင္ဗ်ား က လုံေလာက္တဲ့ အရပ္သား ၀န္ႀကီးေတြပါ တဲ့ အစုိးရရွိရင္ေတာင္မွ ျဗဴ႐ုိကေရစီ ယႏၲရား ကုိ စစ္တပ္က ကာလရွည္လႊမ္းမုိးထား တာပါ။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္၊ ခင္ဗ်ားမ်ဳိး ဆက္က ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ Challenge ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး၊ (ရယ္လ်က္)။ အဲဒါ မေျပာင္းဘဲနဲ႔ေတာ့ အျခား အေျခခံ အင္စတီ က်ဳးရွင္းေတြ ေျပာင္း မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ျဗဴ႐ုိကေရစီ ယႏၲရားမွာ စစ္တပ္ ပါ၀င္ ပတ္သက္ ေနျခင္းက ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ ပတ္ သက္ေန တာထက္ ပုိအေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္တာ။

စစ္တပ္နဲ႔ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ ေတြ အၾကားက အပစ္ အခတ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ေနာက္ကြယ္က အေျခ အေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ား အျမင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲတဲ့ စပ္ကူး မက္ကူးကာလမွာ ပဋိပက္ၡ ဇုန္အတြင္းက သယံဇာတ ေတြကလွ်င္ ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကြယ္ ကုန္တယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမႈ ဘယ္ ဟာက ပုိၿပီးအေရးပါ ပါသလဲ။

          တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥ ႏွစ္ရပ္လုံးက ခြဲ ျခား လုိ႔မရပါဘူး။ ဒါက ႏွစ္ဘက္လုံးရဲ႕ လုိ အပ္ခ်က္ေတြကုိ ညိႇႏႈိင္းရမယ့္ ကိစ္ၥပါ။ ဗမာ ရယ္၊ ဗမာမဟုတ္တဲ့ အျခားတုိင္းရင္း သား အဖြဲ႕ေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ဘုံသေဘာ တူညီခ်က္ ကေတာ့ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကုိ အသိအမွတ္ ျပဳေရး ပါ။ ေျပာရရင္ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု၊ ဖယ္ ဒရယ္စစ္တပ္ တည္ေဆာက္ေရးပါ၊ ဘယ္လုိ လဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒီလုိအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အစုိးရဘက္ကုိၾကည့္ မယ္ ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔က ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒကုိ ေလးစား လုိက္နာရမယ္၊ တည္ဆဲ ဥပေဒေတြကုိ ေလးစားရမယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးက ဒုတိယအေရး ပါတဲ့ကိစၥပါ။ ပုိင္း ျခားေပမယ့္ လုိင္းက ဒီမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥက ဗမာမဟုတ္တဲ့ တုိင္း ရင္းသားေတြက ဗမာေတြကုိပဲ ဆန္႔က်င္ေန တာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာဆို ရွမ္းနီအုပ္စုေတြ ရွိတယ္။ ပအုိ႔၀္ေတာင္ၾကား က ပအုိ႔၀္ေတြက ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြကုိ ယခင္ ကတည္းက ေတာ္လွန္ခဲ့တာပါ။ ျပည္မကုိ မ ဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကိစၥက သိပ္ကုိ ႐ႈပ္ေထြးပါ တယ္။ ဗမာ သုိ႔မဟုတ္ ျမန္မာဆုိတဲ့ ကိစၥက သိပ္ကုိအေရးပါတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္မွန္ တဲ့ အပစ္ အခတ္ရပ္စဲ ေရး ရဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ စစ္တပ္က အေလး မထားတဲ့ စကၠဴ တစ္ရြက္ပဲ ျဖစ္ေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ကခ်င္ လြတ္ ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က ၁၇ ႏွစ္တာ အပစ္ အခတ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူခဲ့တယ္။ ၁၉၉၄ ကေန ၂၀၁၁ ထိပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ တုိက္ခုိက္ ခံခဲ့ရတယ္။ ေကအုိင္ ေအက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပုိင္း တပ္မေတာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တုိက္ ခုိက္ခံေနရတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္ မွာေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တုိက္ ပြဲေတြ မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီမွာ မႀကံဳဖူးတဲ့ ပမာဏနဲ႔ အစုိးရတပ္ေတြ အေျခစုိက္မႈက မ်ားျပား ေနတယ္။ ရဟတ္ ယာဥ္ကြင္းေတြ တည္ေဆာက္ တာမ်ဳိး ေတြ ေပါ့။

          အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး အတြက္ပဲ တုိင္း ရင္းသား အဖြဲ႕ေတြကုိ လက္မွတ္ေရး ထုိင္းခုိင္း ေနျခင္းက ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ လႊဲမွားတဲ့ အခ်က္လို႔ပဲ ထင္ ရတယ္။ ဒါဟာ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡနိဂံုး ခ်ဳပ္ဖုိ႔ရဲ႕ အစလုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ ဗမာ မဟုတ္တဲ့ တုိင္းရင္းသား ေတြေနတဲ့ ေနရာ ေတြမွာ စစ္ေရးခ်ဲ႕ထြင္တာတုိ႔၊ တုိက္ပြဲျဖစ္ တာေတြကုိ ရပ္တန္႔ ပစ္ရမယ္။ ေရးထုိးထား တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကုိ ႏွစ္ဖက္ လုံးက လုိက္နာရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမႈ မပါတဲ့ ကနဦး ေဆြးေႏြးမႈကုိ လုပ္ေဆာင္ရင္ ဘာတုိးတက္မႈမွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာ က MPC ကလည္း ဒါကုိ မလုပ္ႏုိင္ ဘူးလုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဒီကိစ္ၥက အႏွစ္ သာရ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိရမယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ အျခားခုိင္မာတဲ့ သေဘာတူညီ ခ်က္ မရွိဘဲနဲ႔ အဓိပၸာယ္ မဲ့တဲ့ စာရြက္တစ္ ရြက္ေပၚမွာပဲ လူတုိင္းကုိ လက္မွတ္ ေရးထုိး ခုိင္းေနလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ ကုိင္တပ္ဖြဲ႕ ေတြကုိ ကားေတြ တင္သြင္းဖုိ႔ လုိင္စင္ေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ အျခားစီးပြားေရး အက်ဳိး အျမတ္ ေတြ ရေအာင္ ဖန္တီးေပး ေနတယ္။ ဒါက အလုပ္ မျဖစ္ပါဘူး။ အကယ္၍ တုိင္း ရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕က MPC ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းမႈကုိ လက္ခံရင္ေတာင္မွ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဒသ အသီးသီးမွာရွိတဲ့ သာမန္ျပည္သူ ေတြ အၾကားမွာ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ကန္႔ ကြက္မႈေတြ ရွိလာ ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ဳိးက ကခ်င္ျပည္ နယ္မွာ လည္း ျဖစ္ဖူး တယ္ေလ။ နာမည္ႀကီး တဲ့ အခ်က္က စစ္တပ္ထဲက လူအခ်ဳိ႕က ဖယ္ ဒရယ္ကုိ သေဘာေပါက္တယ္။ ဖယ္ဒရယ္ စနစ္ကုိ သြားမယ္ ဆုိရင္လည္း မလြယ္ကူပါ ဘူး။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဒီမွာျဖစ္ေနတဲ့ တုိင္းရင္းသား ပဋိပကၡေတြကုိ ၾကည့္ပါ။ ဗမာနဲ႔ ဗမာမဟုတ္တဲ့ ၾကားမွာျဖစ္ ေနတဲ့ ပဋိပကၡ မဟုတ္ဘူး။ ကခ်င္ျပည္နယ္ မွာ ၾကည့္ရင္လည္း ရွမ္းနီ တုိင္းရင္းသား ေတြလည္းရွိတယ္၊ ပအုိ႔၀္ ေတာင္ၾကားမွာ လည္း ရွမ္းေစာ္ဘြား ေတြကုိ တြန္းလွန္ ခဲ့တာပဲ။ ဗမာကုိ ပုန္ကုန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျပႆနာ ေတြက သိပ္ကုိ ႐ႈပ္ေထြးပါတယ္။

 ဆက္ရန္
messenger