အလြမ္းမင္းသားႀကီးနဲ႔ အကယ္ဒမီ ပိုက္ဆံခြာ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 12/30/2013 02:55:00 PM
ဆီးဂိမ္းကာလတြင္ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ အလြန္ေကာင္းေစရမည္၊ အလြန္႔အလြန္ ေကာင္းေစရမေည္ဟု ေၾကညာ ထားေသာ္လည္း ဆီးဂိမ္းသာၿပီးသြားသည္ … အဝိုင္းေလးက လည္ေကာင္းတုန္း။ “ဘႀကီး MPT ညာတယ္” ဆုိသည့္ ေခတ္သစ္ ပံုျပင္တပုဒ္ ထပ္ေရးရေတာ့ မလို ျဖစ္ေနသည္။
ထားေတာ့ …။ ရွိေစေတာ့။ “ဒီဆိုင္က ကြန္နက္ရွင္ ေကာင္းတယ္” ဆိုၿပီး ခၽြန္တြန္း လုပ္လိုက္ေသာ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ ႏွစ္ေကာင္ကိုသာ ဦးရုကၡစိုး စိတ္ထဲက ေမတၱာ အတံုးလိုက္ ပို႔ေနမိသည္။ ေျပာသာေျပာရသည္ အင္တာနက္က ဘယ္ေနရာမွ မေကာင္း။ ၀ိုင္ဖိုင္ အလကားရသည့္ ေနရာေတြမွာ လိုက္သံုးတတ္သည့္ ဦး႐ုကၡစိုးပင္လွ်င္ ပိုက္ဆံေပးရသည့္ေနရာမွာ ပိုေကာင္းမလားဆုိၿပီး ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္၏။
“ဦး႐ုကၡစိုး လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ ပိတ္လိုက္ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
ေနာက္က အသံထြက္လာလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ေနာက္မွာ ေရာက္ေနသည္။ ထိုႏွစ္ေကာင္ကို သိပ္အစာမေက်ေသာ္လည္း ဆက္ထိုင္ေန၍ မထူးသည့္အတြက္ ဦး႐ုကၡစိုး ထလိုက္လာရသည္။ သံုး၍သာမရသည္ ပိုက္ဆံက်ေတာ့ နာရီ၀က္ဖိုး ေပးလိုက္ရသည္။ ႐ုကၡစိုးဆိုတာ VIP မဟုတ္သည့္အတြက္ ဆိုင္ရွင္ကို ျပန္ျငင္းမေနေတာ့ဘဲ မေက်မနပ္ႏွင့္ ေပးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။
“မိုဘုိင္းဖုန္းေတြေတာင္ ဟလို ဟလို … ၾကားရလား ၾကားရလား ဆုိတာနဲ႔တင္ ဘာမွမေျပာရေသးဘဲ ပိုက္ဆံ ျဖတ္ေသးတာပဲ ဦးရုကၡစိုးရယ္” ဟု ႂကြက္စုတ္က ႏွစ္သိမ့္ေနေသးသည္။ ဆိုင္ကထြက္လာေတာ့ ဖိုးရႈပ္က တကၠစီ တစီးကို တားသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမွာ တကၠစီ ငွားဖို႔ လိုလို႔လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းေလး သြားထုိင္မလို႔ပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ဒီနားမွာက ဆုိင္ေကာင္းေကာင္း မရွိလို႔။
ဦးရုကၡစိုး စိတ္ကို ထပ္မံေလွ်ာ့လိုက္သည္။ တကၠစီေပၚေရာက္ေတာ့ တကၠစီက ၅ မိနစ္ခန္႔သာ ေမာင္းႏုိင္ၿပီး ေနရာက မေရြ႕ေတာ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ၊ ကားပ်က္လို႔လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မဟုတ္ဘူး ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … ကားေတြ ပိတ္ေနတာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေရွ႕မွာ သစ္လံုးကားႀကီးပဲ ေလးစီး၊ ကြန္တိန္နာကားက ၂ စီး၊ သစ္လံုး မတင္ရေသးတဲ့ ၁၂ ဘီးကားႀကီးက ၃ စီး။
ဦးရုကၡစိုး သက္ျပင္းကို ဟင္းခနဲ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေကာ ေရာက္ပါ့မလား။ ရန္ကုန္မွာ အင္တာနက္ သံုးရင္း၊ ကားစီးရင္းျဖင့္ အသက္ တိုႏိုင္သည္။ ဦးရုကၡစိုးအတြက္ကေတာ့ မေထာင္းတာ၊ တန္ခိုးျဖင့္ ႂကြလိုက္ရံုသာ၊ ဖိုးရႈပ္တုိ႔၊ ႂကြက္စုတ္တို႔ကို ငဲ့ေနေသာေၾကာင့္ သူပါ ေရာၿပီးနတ္သက္တိုသြား ႏုိင္သည္။
ေရွ႕က သစ္လံုးကားမ်ားႏွင့္ ကြန္တိန္နာကားမ်ားက တစီးကို တစီး ဖယ္မေပးဘဲ၊ ေက်ာ္တက္ရန္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစား ေနေသာေၾကာင့္ ပိုၾကန္႔ၾကာေနရသည္။ ထုိစဥ္ သူတို႔ တကၠစီေဘး လုိင္းကားေပၚမွ ဒရိုင္ဘာက လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္း ေထာင္ျပသည္။ ဦးရုကၡစိုး ေၾကာင္သြားသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ေဘးက လိုင္းကားေပၚက စပယ္ယာက ငါ့လိုပဲ ရုကၡစိုးလား မသိဘူး။ ၾကည့္ရတာ ရုကၡစိုးဘဝနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ စပယ္ယာ ဝင္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာ ဦးရုကၡစိုးရယ္၊ စပယ္ယာ ရုပ္က ရုကၡစိုးပံု ေပါက္ေနလို႔လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုိမွာ ၾကည့္ပါလား လက္ညႇိဳးေထာင္ျပ ေနတယ္။ ငါလည္း ကုိယ္ေရာင္လင္းခ်င္ရင္ လက္ညႇိဳးေထာင္ေနက်ေလ။ သူလည္း နတ္ဘဝက အက်င့္ပါလာၿပီး လက္ညႇိဳးေထာင္တာ ျဖစ္မွာေပါ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦးရုကၡစိုး လြဲခ်က္က ႏုိင္းေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒါ တစီးေလာက္လို႔ ေျပာတာဗ်၊ ၾကည့္လုိက္ လိုင္းကားတုိင္းက စပယ္ယာ အားလံုး လက္ညႇိဳးေလးေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႔။
ဦးရုကၡစိုး သူ႔အလြဲႏွင့္သူမို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ထုိစဥ္ သူတို႔စီးလာသည့္ တကၠစီ ဒရိုင္ဘာက “ေတာက္” တခ်က္ ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္ရာ သူတို႔ အားလံုး လန္႔သြားၾကသည္။
“မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ …။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးလို႔ သစ္လံုးေတြကို နင္းကန္ပို႔ေနတာ။ ေနာက္ႏွစ္က် သစ္လံုးေတြ ပို႔ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ လက္က်န္ေတြ အတင္းျဖတ္ေနတာ … ၿပီးေတာ့ ရံုးျပန္ခ်ိန္ႀကီးကို ဒီကြန္တိန္နာ ကားႀကီးေတြက ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေမာင္းစရာလား၊ စည္းကမ္းကို မရွိဘူးၾကဘူး … ဗ်စ္”
ေနာက္ဆံုးက “ဗ်စ္” မွာ ဒရိုင္ဘာက ကြမ္းတံေတြးကို လမ္းေဘးသို႔ မာန္ပါပါ ေထြးခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႔ ကြမ္းတံေတြးက ကြန္ကရစ္ လမ္းမ အသစ္စက္စက္ႀကီးေပၚတြင္ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒရိုင္ဘာ၏ တိုေနေသာ စိတ္ကို လန္႔ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးႏွင့္ တပါး ဘာစကားမွ မဟရဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရုႏွင့္ ပက္က်ိကိုပင္ ရႈံးရေလာက္ေအာင္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနေသာ ကားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာရင္း လမ္းေဘးဝဲယာကိုသာ ဟိုေငး ဒီေငး ေငးေနလိုက္ရသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေဟာ … ဟိုလူႀကီး ျမင္ဖူးသလိုပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေအးကြ၊ ဒီမ်က္ႏွာႀကီး ငါ ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ အဲဒါ … ပိုက္ဆံခြာ မဟုတ္လား။
ကိုယ့္ဘာသာ နစ္ေမ်ာေနစဥ္ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ အသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္မွန္ႏွင့္ နဖူးေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္ႏွာေက်ာ တင္းတင္း လူတေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူက က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ႏွင့္ ေမွာင္ရိပ္ခိုေနသည္။ ပိုလိုရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ထားေသာ ထုိသူသည္ အသက္ ၆၀ ခန္႔ ရွိၿပီဟု ထင္ရသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကားနဲ႔ ဆက္သြားလို႔ မရေတာ့မယ့္ အတူတူ ဆင္းရေအာင္ကြာ။
ဖိုးရႈပ္က ေျပာေျပာဆိုဆုိ ကားေပၚမွာ ေျပးဆင္းရာ ႂကြက္စုတ္လည္း ကမန္းကတန္း ကားသမားကို ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ေနာက္မွ လိုက္ေျပးသည္။ ဦးရုကၡစိုးလည္း မေနသာ။
ဖိုးရႈပ္၊ ႂကြက္စုတ္ႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးတို႔ ထုိသူေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုသူက ခါးကိုင္းၿပီး “အနယား ဆေရာ” ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ား ဘာမွ လာႏႈတ္ဆက္မေနနဲ႔ … ေျပာ၊ အခုေျပာ … ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီေပါက္ေဖာ္ႀကီးက လက္ပန္းေတာင္း ကလား၊ ျမစ္ဆံု ကလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … အဲဒါ တ႐ုတ္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကိုရီးယားဗ်။ အမ်ိဳးသား ေဘာလံုး အသင္း နည္းျပ။ သူလုပ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အသင္း႐ံႈးတာ။ ဒါေတာင္ မသိဘူးလား။
ႂကြက္စုတ္က ဦးရုကၡစိုးကို ေငါက္လိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ႐ံႈးတာေတာ့ ၾကားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါက အမ်ိဳးသား အသင္းပြဲေတြမွ စိတ္မ၀င္စားတာ။
ဦး႐ုကၡစိုးကသာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေနေသာ္လည္း ဟိုႏွစ္ေကာင္က ပိုက္ဆံခြာကို တခုခုလုပ္မည့္ဟန္ျဖင့္ စားမတတ္ ဝါးမတတ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးက ပြဲကို ဝင္ထိန္းဖို႔ ႀကံလိုက္ရသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေနၾကပါဦးကြာ၊ သူလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ပဲ၊ သူကိုင္တဲ့ အသင္း တမင္႐ံႈးေအာင္ေတာ့ လုပ္မလား၊ ငါေမး ၾကည့္ပါဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ ေဘာလံုးအသင္း ႐ံႈးေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္သလား။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒါ … ဒါေပမယ့္ ခြာခြာ ဘာမွမသိပါဘူး ခညာ။ အဲဒါ အသင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေၾကာင့္ပါ ခညာ။
ပိုက္ဆံခြာက မပီကလာ ပီကလာ ျပန္ေျဖသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ မဆုိင္တာေတြ လာမၿဖီးနဲ႔ … ေသခ်ာရွင္းျပ။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ တကယ္ပါ သူက က်ေနာ့္ကို ၿပိဳင္ပြဲ စည္းကမ္းေတြကို အဂၤလိပ္လို ေရးထားတာေတြ အိုင္ပက္ဖြင့္ၿပီး လာရွင္းျပတယ္ေလ။ အဲဒါ က်ေနာ့္ကို ေစာ္ကားတာဗ်။
ႂကြက္စုတ္။ ။ လုပ္ျပန္ၿပီ၊ မဆုိင္တာေတြ။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ ဆိုင္တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ကိုရီးယားထုတ္ ဆမ္ေဆာင္း တက္ပလက္ေတြ တကမာၻလံုး သံုးေနၾကတာကို သူက က်ေနာ္ ကိုရီးယား လူမ်ိဳးမွန္း သိရက္နဲ႔ အေမရိကန္ထုတ္ အိုင္ပက္သံုးၿပီး က်ေနာ္နားမလည္တဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြ လာျပတယ္ ဆိုတာ သက္သက္ အမ်ိဳးသားေရးကို တိုက္ခိုက္တာ၊ ေစာ္ကားတာ။ ဒါေၾကာင့္ အသင္းကို လူစံု မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာင္ေလး ေတြကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္မေပးဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီလို တြက္လို႔ ျဖစ္မလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆမ္ေဆာင္းလိုပဲ ပန္းသီးေတြလည္း တကမာၻလံုး သံုးေနၾကတာပဲ။ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ တလြဲဆံပင္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ေတြလည္း နစ္နာတယ္၊ ခင္ဗ်ားကိုလည္း အားလံုးက မုန္းေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားက ကိုရီးယား မျပန္ေသးဘဲ ဒီမွာ ရွိေနရတာလဲ။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္တာပဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ အခု မလာမေနရ ျပန္လာရမယ္ဆုိလို႔ ျပန္လာတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခင္ဗ်ားလို လူကိုမ်ား … ဘယ္သူက ျပန္ေခၚမွာလဲ။ လာလုပ္မေနနဲ႔။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ တကယ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို အကယ္ဒမီေပးပြဲ တက္ရမယ္ဆုိလို႔ ဒီညေန ေလယာဥ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာရတာပါ။
သူေျပာေတာ့မွ ထိုေန႔ အကယ္ဒမီ ေပးပြဲ က်င္းပသည့္ေန႔ ဆိုသည္ကို သူတုိ႔ အားလံုး သတိရသြားသည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေထာင္ထားေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကား စက္ႀကီးကလည္း အကယ္ဒမီ ပြဲ ျမင္ကြင္းမ်ားကို စတင္ ျပေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆုိလည္း ပြဲ က်င္းပတဲ့ေနရာကို တန္းမသြားဘဲ ဒီမွာ ဘာကိစၥ ေမွာင္ရိပ္ခိုေနတာလဲ။
ပိုက္ဆံခြာ။ ။ သြားတာပဲေလ … ကားလမ္းပိတ္ေနလို႔ ဆက္သြားမရတာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးပဲ သြားေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ကားေပၚက ဆင္းလာတုန္း ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ေတြ႕တာပဲ။
ထုိစဥ္ ယခုႏွစ္ အကယ္ဒမီေပးပြဲတြင္ ပါဝင္မည္ဟု ႀကိဳတင္ ေျပာထားေသာ အကယ္ဒမီ အထူးဆုႀကီးကို စတင္ေၾကညာ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔အားလံုး စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ရုပ္ျမင္သံၾကား စက္ႀကီးဆီ အာရံုေရာက္သြား ၾကသည္။
အစီအစဥ္ ေၾကညာသူ။ ။ ဒီႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီ အထူးဆုႀကီးကို ပူးတြဲဆု သံုးဆု တိတိ ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အထူးဆုက သံုးဆုေတာင္တဲ့ဗ်။
အစီအစဥ္ ေၾကညာသူ။ ။ ပထမဆံုး အထူးဆု အေနနဲ႔ “ေတြ႕တဲ့သူတုိင္းကို ဖက္ငိုမယ္” ဆိုတဲ့ အလြမ္းဇာတ္ကားႀကီးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသား သရုပ္ေဆာင္ အထူးဆု ရရွိသြားသူ ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲ ဦးေဘာအုပ္ …။
တီဗီထဲတြင္ ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲ၏ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ မ်က္ႏွာႀကီး ေပၚလာသည္။ သူက ဖက္၍ရသမွ် လူအားလံုးကို ဖက္ကာ တဟီးဟီး ငုိခ်င္းခ်ေနေလ၏။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ … ေဘာအႀကီးအကဲက ဘယ္တုန္းက ရုပ္ရွင္ရိုက္လိုက္တာလဲ …။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါကြာ … ဒီႏွစ္က ရံုမတင္ရေသးတဲ့ ကားေတြကိုပါ ေပးမယ္လို႔ ေၾကညာထားသားပဲဟာ၊ မရိုက္ရေသးတဲ့ ကားလည္း ေပးခ်င္ေပးမွာေပါ့။
အစီအစဥ္ ေၾကညာသူ။ ။ ဒုတိယ အထူးဆု အေနနဲ႔ “ခြာခြာ ဘာမွမသိ” ဆိုတဲ့ အက္ရွင္ ဇာတ္ၾကမ္းကားႀကီးရဲ႕ အထူး ဇာတ္ပို႔ သရုပ္ေဆာင္ ပုိက္ဆံခြာ …။
ထိုသို႔ ေၾကညာလိုက္သည္ႏွင့္ … ဖိုးရႈပ္ေကာ၊ ႂကြက္စုတ္ပါ ခုနက တင္းေနသမွ် ေမ့သြားၿပီး “ေဟး” ကနဲ႔ ထေအာ္၍ အကယ္ဒမီေပးပြဲ တက္သူမ်ား လုပ္ေနၾကအတုိင္း ပိုက္ဆံခြာကို ဝိုင္း၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အာပြားေပးၾက လုပ္ေနၾက ေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံခြာက “ခြာခြာ ဘာမွမသိ” “ခြာခြာ ဘာမွမသိ” ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနသည္။ တီဗီတြင္ေတာ့ ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲက သူ႔အနားရွိ ေဘာလံုး ႏွစ္သင္းစာ လူမ်ားကို ဖက္ငိုျပန္သည္။
ထုိစဥ္ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ရုတ္တရက္ ပ်က္ေတာက္သြားရာ ေမွာင္အတိ က်သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “က်ပ္ ၅ ေသာင္းတန္ စည္းကမ္းျပည့္ဝ မွန္ကန္ေသာ အလံ မီးရႈိ႕မႈႀကီး” ဆိုသည့္ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ ကားျဖင့္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ညႊန္းႏွင့္ ဒါရိုက္တာဆုကို ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲ ဦးေဘာအုပ္ကပင္ ထပ္မံ ဆြတ္ခူး ရရွိသြားေၾကာင္း၊ ထိုဆုအတြက္ ဝမ္းသာသျဖင့္ ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲက ေနာက္ထပ္ ေဘာလံုးတသင္းစာ လူမ်ားကို ဖက္ငိုေၾကာင္း ေနာက္တေန႔ သတင္းစာဖတ္မွ ဦးရုကၡစိုးတို႔ သိရသည္။
ေဖာင္ပိတ္သတင္း။ ။ အကယ္ဒမီေပးပြဲသို႔ ကိုယ္တုိင္ တက္ခြင့္ မရလိုက္ေသာ ပိုက္ဆံခြာသည္ သူ႔ကို ေမတၱာထားသူမ်ား မသိခင္ ညတြင္းခ်င္း ကိုရီးယား ျပန္မည္ အႀကံျဖင့္ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ အသြား မည္သူက မည္သို႔ မည္ပံု လက္တို႔လိုက္သည္ မသိ “ခြာခြာ ဘာမွမသိ” ဆိုသည့္ ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားသူတုိ႔က လမ္းပိတ္ကာ ကားကိုဝုိင္းထား ေသာေၾကာင့္ ကားေပၚမွ ဆင္း၍ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တသားတည္း က်ေအာင္ ေျပးေလေသာေၾကာင့္ တကၠစီခ မကုန္ဘဲ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ေရာက္သြား ေၾကာင္း၊ ေဘာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲက ပိုက္ဆံခြာေနာက္မွ အမီလိုက္၍ ဖက္ငိုေၾကာင္း။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
ဧရာ၀တီ သတင္း
