ႏွင္းကန္႔လန္႔ကာအဖြင့္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 12/19/2013 08:30:00 AM

“ေစာေစာအိပ္လို႔၊ ေစာေစာထလို႔ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို႔”

ယခုလို ေဆာင္းဦးကာလႏွင္းေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ေနခ်ိန္တြင္ ငယ္စဥ္က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး နားထဲစြဲေနတဲ့ သီခ်င္းသံကို ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အခုလို ေဆာင္းဦးေပါက္ စေနေန႔လို ညမ်ိဳးမွာ ေနာက္ရက္ မနက္ ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲဆင္ႏြဲဖို႔အတြက္ စာရင္းေကာက္ လံႈ႕ေဆာ္ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထိပ္ ကင္းတဲမွာက ညလံုးေပါက္ ဆန္ျပဳတ္အိုး ႀကီးတည္ထားၿပီး အလွည့္က်ကင္းေစာင့္ၾကရမယ့္ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးေတြ အိမ္ဆန္အိုးထဲက ဆန္တစ္ဆုပ္တစ္ခြက္ ယူလာတာပါ။ ထင္းမီးဖိုႀကီးအၿမဲမျပတ္ဖိုထားၿပီး က်ပ္ခိုးေတြႂကြပ္တက္ေနတဲ့ ဒန္အိုးႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္မ်ား က်ဳိထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ သည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာရိွဦးမလဲ။ ၁၃ ႏွစ္ ၁၄ ႏွစ္သားေပါ့။ ကေလးမဟုတ္ လူႀကီးမဟုတ္စကအရြယ္။ ကင္းတဲမွာ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္နီးခ်င္းေတြ ႏွင့္မို႔ အိမ္ကလည္း စိတ္ခ်တယ္။

ဆန္ျပဳတ္အိုးႀကီး ပြက္ပြက္ဆူေတာ့ ရိွတဲ့ ဇလံု၊ ပန္းကန္ေတြနဲ႔ အေငြ႕ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထမွ်ကို တဖူးဖူး မႈတ္ေသာက္ရတာ ၀ႏိုင္ဖြယ္မရိွပါဘူး။ ႐ံုေတာ္ႀကီး နန္ကင္းအလင္းဆိုင္က အီၾကာေကြးေတြ ၀ယ္လာ သူက ၀ယ္လာတယ္။ တစ္ညလံုးနီး ပါးလမ္းေလွ်ာက္လိုက္။ မီးလံႈလိုက္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လိုက္နဲ႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္ နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ ဓမၼာ႐ံုက ခဏ ယူထားတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ႀကီးကို ဂ်စ္ကားေဘာနက္ေပၚတင္ၿပီး အသံကို အသားကုန္တင္ကာ “ဟဲလို တက္စတင္း၊ တက္စတင္း ၀မ္း၊ တူး၊ သရီး၊ ဖိုး” ကို ကင္းတဲရိွ လူကုန္အသံၿပဲႀကီးေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၾကၿပီး ေနာက္ ...

“ေစာေစာအိပ္လို႔၊ ေစာေစာထလို႔ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို႔” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းရီေကာ္ဒါေခြႀကီးကို အျပန္ ျပန္အလွန္လွန္ ဖြင့္ေတာ့တယ္။ တစ္ရပ္လံုးၾကားေအာင္လည္း ဟြန္းႀကီးကို ထမ္းၿပီး အရပ္ရွစ္ မ်က္ႏွာလွည့္ရေသးတယ္။ သုံးနာရီထိုးေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးႏိုးၿပီ။ ဟိုအိမ္သည္အိမ္က ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ေတြ ၾကားလာရၿပီ။ ဖေယာင္းတိုင္မီး၊ မွန္အိမ္မီးေလးေတြလင္းလက္လာၿပီ။ တစ္အိမ္နဲ႔ တစ္အိမ္လွမ္း ေအာ္ၿပီးႏိႈးသံေတြ ဆူညံလာတယ္။ လက္မွတ္ထိုး စာရြက္ေတြလည္း အဆင္သင့္ျပင္ထားၾကတယ္။ ကင္းမွဴးက သူ႕တစ္အိမ္လံုးက အိမ္ေထာင္စု ဇယားေပါက္နာမည္ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္တက္ေရာက္ လက္မွတ္ထိုးစာရြက္မွာစၿပီး ျဖည့္သြင္းတယ္။ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ေလးနာမည္လည္းပါေနတာ မို႔ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူးေလဟုဆိုကာ မွင္နဲ႔ ေၾကာင္ပစ္ေနတယ္။ မၾကာမီ ရပ္ကြက္တြင္းမွ တစ္အိမ္ တစ္ ေယာက္အနည္းဆံုးတဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၿပီး လက္မွတ္ထိုးၾကတာေပါ့။ ကင္းမွဴးက နံနက္ ၄ နာရီေနာက္ ဆံုးစာရင္းလက္ခံမွာတဲ့။ တနလၤာေန႔နံနက္ သမ၀ါယမဆိုင္အဖြင့္မွာ ဆပ္ျပာတစ္ျဖတ္စီကို သမ၀ါယမ အသင္းသားစာအုပ္နဲ႔ လာေရာက္ထုတ္ယူၾကဖို႔လည္း ေဆာ္ၾသၾကတယ္။

နံနက္ေလးနာရီထိုးေတာ့ ဂ်စ္ကားေပၚက အသံခ်ဲ႕စက္က “ေစာေစာအိပ္လို႔ ေစာေစာထလို႔ ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို႔”သီခ်င္းသံတညံညံနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္စုရပ္ကို ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြ ဦးတည္ၾက ေတာ့တယ္။ မိေက်ာင္းတံတားအတက္ လမ္းမီးပ်က္ေနေတာ့ ေမွာင္ရိပ္မွာ တခ်ဳိ႕က အေပါ့သြားသလို လိုနဲ႔ နေ၀တိမ္ေတာင္လုပ္ေနလို႔ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးမွာ လူစာရင္းထပ္စစ္ဦးမွာေနာ္လို႔ ကင္းမွဴးက တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးေရွ႕မွာ ရပ္ကြက္ေပါင္းစံု တစ္စုတစ္ေ၀းေရာက္ရိွလာၿပီး နံနက္ငါးနာရီ ထိုးတာနဲ႔ “ေစာေစာအိပ္လို႔၊ ေစာေစာထလို႔၊ ေစာေစာလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါစို႔” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံ ဆူညံစြာ အေရွ႕ဘက္က်ံဳးဆီသို႔ ႏွင္းမႈန္မႈန္ေအာက္ တေပ်ာ္တပါး လမ္းေလွ်ာက္ၾကေတာ့တယ္။

“လူႀကီးေတြကမျဖစ္လို႔ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး လိုက္ၾကတာပါေတာ္” သင္းက ကေလးပီပီ အိမ္မွာအိပ္မေန ဘူး။ တကတည္း တစ္ညလံုး မိုးလင္းလို႔ အေမကကၽြန္ေတာ့္ကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးတယ္။ “ထူးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာလားဗ်ာ။က်ဳပ္က ေစ်းေတာင္းထမ္းၿပီး မနက္တစ္ေခါက္ညေနတစ္ေခါက္ တစ္ၿမိဳ႕ လံုး လွည့္သြားေနရတာ” ဟုလည္း ဦးႀကီးက ေျပာပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ဒီဇင္ဘာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါ။

                                              ×××××××××××

စာအုပ္ေတြထဲက ဒီဇင္ဘာကိုေတာ့ ဒီလိုမွတ္သားဖူးတယ္။ ၁၉၄၂ ခု၊ ေမလ ၁ ရက္မွ ၁၉၄၅ ခု မတ္လ ၂၀ ရက္အထိ မႏၱေလးကို ဂ်ပန္ကသိမ္းပိုက္ၿပီး အ၀င္မွာေရာအထြက္မွာပါ စစ္ေျမတလင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမွာ ေရႊနန္းႀကီးကအစၿမိဳ႕ရဲ႕ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား ျပာပံုဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ စစ္ႀကီးေၾကာင့္ မႏၱလးရဲ႕႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းအမ်ားအျပား ပ်က္စီးရတဲ့အျပင္ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ား လည္း ၿပိဳလဲပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမႈက အဆိုးရြားဆံုး ျဖစ္ တယ္။ မီးေလာင္ျပင္စစ္တလင္းမွာ အိုးအိမ္မ်ားကိုျဖစ္သလို ကုတ္ကပ္ေနထိုင္ၾကရၿပီး ျပန္လည္ထူ ေထာင္ေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ႀကံ့ခိုင္ေရးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အဂၤလိပ္စစ္တပ္က အေမြေပးခဲ့တဲ့ အရက္၊ ဘီယာနဲ႔ အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားမႈ မ်ားျဖင့္သာ ဒုစ႐ိုက္မ်ဳိးစံုေနာက္ ေရစုန္ေမ်ာပါခဲ့တဲ့ လူငယ္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ မီးေလာင္သြပ္ျပား အတြန္႔အလိန္မ်ားနဲ႔ ရရာသစ္သားတိုစမ်ားတိုင္ထူၿပီး ရႊံ႕ထဲဗြက္ ထဲ ေရာဂါဘယေဘးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေနထိုင္ရေပမယ့္ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ႐ံုေတာ္ႀကီးက ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ယမကာဆိုင္ေတြမွာ တ႐ုန္း႐ုန္း စည္ကားေနတယ္ဆိုၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားနဲ႔ ပညာရွင္မ်ားက “ကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ အိုးအိမ္မ်ားျပန္ လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ လူငယ္မ်ား ကိုယ္လက္ႀကံ့ခိုင္ေရး အတြက္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ၁၉၄၅ ခု ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ရက္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ေယာက္်ားေလးေက်ာင္း ၀င္းႀကီးအတြင္း ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ေနသူရိန္႐ံုႀကီးမွာ “လူမ်ဳိးျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ က်န္း မာေရးႏွင့္ အားကစားပြဲေတာ္” ကို က်င္းပခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ ပြဲေတြနဲ႔ေ၀းေနတဲ့ မႏၱေလးသားေတြ တခဲနက္ အားေပးၾကသတဲ့။ အဲဒီပြဲမွာ ကာယဗလႏွင့္ ႀကံ့ခိုင္ေရးကို အားေပးတဲ့သီခ်င္းေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြ၊ ေတးသ႐ုပ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ ေရႊမန္းေမာင္မယ္ ေရြးပြဲ လည္း ပါ၀င္တယ္။ ယေန႔တိုင္ ေခတ္စားေနတဲ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ အိုလံပစ္၊ ယဥ္တစ္ကိုယ္မယ္၊ ကရ ၀ိက္သျမဴးဇစ္စတဲ့သီခ်င္မ်ားမွာ အဲဒီပြဲအတြက္ေရးစပ္တီးမႈတ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္သား ရပါတယ္။
                                                   ××××××××××××

ဒီဇင္ဘာမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္သြား ခဲ့ပါၿပီ။ႏွင္းေတြကေတာ့ ေ၀မိႈင္းစြာ က်ေနဆဲပါပဲ။ မနက္ေစာေစာ မွာေတာ့ ခ်မ္းေသးတယ္။ ေနတစ္ဖ်ားေရာက္တာနဲ႔ အပူေငြ႕က ႐ိုက္ခတ္လာတယ္။ က်ဳံးနံေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ ေအ႐ိုးဗစ္ ကစားသူ၊ ၀ူ႐ႈးကစားသူ၊ ၾကက္ေတာင္႐ိုက္သူ၊ အေႏွးေျပးသူမ်ားနဲ႔ စည္း ကားေနပါၿပီ။ အမ်ားတကာ က်ဳံးနံေဘးမွာ စည္ကားေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေလးက ၿငိမ္သက္ ေနတယ္။ ငယ္စဥ္က ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဦးႀကီးရဲ႕ “က်ဳပ္က ေစ်းေတာင္းထမ္းၿပီး မနက္တစ္ေခါက္ ညေန တစ္ေခါက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးသြားေနတာ” ဆိုတဲ့ အသံကို အေ၀းဆီက ႏွင္းမႈန္တို႔က ပါးပါးေလး သယ္ေဆာင္ လာေလသလား။

ဟိုး ...ေတာင္ဘက္ က်န္းမာေရး ကြက္သစ္ဆီက။“စြမ္းစြမ္းသန္သန္၊ လက္႐ံုးထြားထြားက်ားမမဟူ ခြန္အားႀကီးက်ယ္တက္ေခတ္ဗမာ(ျမန္မာ)မယ္ေမြး” ဆိုတဲ့သီခ်င္းသံကျဖင့္ ေသခ်ာေပါက္ လြင့္ပ်ံ႕လာ ပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ရာထဲ ေကြးေကာင္းေနဆဲပါပဲ။

Mizzima Burmese