ေဘာလံုးပြဲမ်ားမွာ မဆဲဖို႕
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 12/11/2013 08:30:00 AM
………………………………………………
ဗထူးကြင္း ေဘာလံုးပြဲမ်ားတြင္ အလြန္ဆဲေနၾကသည္ဟု မိတ္ေဆြမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ခဏခဏပင္ ေျပာၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးပြဲသို႕ မေရာက္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ၾကာၿပီ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း ဘာမွမသိ။ သို႕ရာတြင္ ေဘာလံုးပြဲတြင္ ဆဲၾကသည္၊ အလြန္ပဲ ဆဲေနၾကသည္ ဆိုေသာသတင္းကို ၾကားရေသာအခါ အမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္၊ ဝမ္းနည္းမိသည္။
၁၉၄၇-၄၈၊ ၄၉-၅၀၊ ၅၁-၅၂ ခုႏွစ္ေလာက္ထိ ယခင္က ယူဘီေအကြင္းဟုေခၚေသာ ဗထူးကစားကြင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြ လူႀကီးလုပ္ၿပီး ေဘာလံုးပြဲမ်ား က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ စစ္ၿပီးကာစပြဲမ်ား၌ ဆဲၾကပါသည္။ ရန္ျဖစ္ခ်င္ၾကပါသည္။
သို႕ရာတြင္ ေနာင္ေတာ့ မဆဲၾကေတာ့ပါ။ တစ္ေယာက္တစ္ေလ၏ အသံေၾကာင့္ ဆဲသံမ်ားပင္ ထြက္ေပၚ၍မလာပါ။ ရန္ခိုက္ေဒါသလည္း မျဖစ္ၾကပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ သမၼတႀကီး ေဒါက္တာဘဦး ႀကံဳ၍ ေဘာလံုးပြဲလာၾကည့္သည့္အခါ၌လည္းေကာင္း၊ အျခား ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ လာၾကည့္ၾကသည့္အခါလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေကာင္းေကာင္း ႂကြားေလ့ရွိၾကသည္။
ႂကြားသည္ ဆိုရာ၌လည္း မ႑ပ္တိုင္ တက္ၾကျခင္းမဟုတ္၊ ႀကိတ္၍ ဂုဏ္ယူၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္ေဘာလံုးပြဲမ်ားတြင္ အလြန္ဆဲေနၾကသည္။ အစိုးရလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။
ထို႕ေၾကာင့္ သမၼတႏွင့္ ရန္ကုန္က လူႀကီးမ်ားလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဘာလံုးပြဲမ်ားကို အံ့ၾသေနၾကသည္။
ရပ္ေဝးမိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က ခင္ဗ်ားတို႕ ေဘာလံုးပြဲေတြက “ဆဲလည္း မဆဲပါလား” ဟု ဆိုၾကသည္။
“ဆဲေစခ်င္လို႕လား” ဟု ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြမ်ားကို ျပန္၍ေမးေသာအခါ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားက ” မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႕ပါ ” ဟု ျပန္ေျပာၾကသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္က လာေသာဧည့္သည္၊ ပုသိမ္က လာေသာဧည့္သည္မ်ားကလည္း “ဆဲသံမၾကားေသာ ေဘာပြဲကို မႏၱေလးေရာက္မွပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္” ဟု ထုတ္၍ ေျပာဆိုၾကသည္။
တစ္ဦးႏွစ္ဦးကမူ “မႏၱေလးမွာမို႕လို႕ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ” ဟု ဆိုၾကသည္။
“မႏၱေလးကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စုရာေနရာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ဒီလိုယဥ္ေက်းၾကတာပဲ” ဟု အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။
“ထီးနန္းအရိပ္၊ ေရွးျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအျပင္ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားတဲ့ၿမိဳ႕၊ တရားေတာ္အဆံုးအမ ခံယူေနၾကတဲ့လူေတြကိုးဗ်” ဟု ဆိုသူမ်ားက ဆိုလိုက္ၾကေသးသည္။
ပြဲၾကည့္ပရိသတ္သည္ အိမ္တြင္ ဆဲခ်င္ဆဲမည္၊ အရပ္ထဲတြင္ ဆဲခ်င္ဆဲမည္၊ ေဘာလံုးပြဲတြင္မူ တစ္ခြန္းမွမဆဲ၊ ေယာင္လို႕မွမဆဲ၊ ‘ငါ’ ပင္ မတိုင္းေတာ့။
အိမ္က ငါးပါးသီလ ယူလာၾကလွ်င္ပင္ ဤမွ် ေစာင့္စည္းေကာင္းမွ ေစာင့္စည္းၾကမည္။ ေဘာလံုးပြဲထဲသို႕ ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အကဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မဆဲေသာေၾကာင့္ ေယာင္ၿပီး ဆဲတတ္သူကလည္း မိမိႏႈတ္ကို မိမိ သတိထားၿပီး ထိန္းသည္။
ဤသတင္းေကာင္းမ်ားသည္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး လုပ္ႀကံ၍ ေရးေနသည္မ်ားမဟုတ္၊ ႏွစ္၊ လ ဘာမွ မၾကာေသး၍ မွတ္မိသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကေပေသးသည္။
တစ္ခါက ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ေသာ ပရိသတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ဘီေအေအကစားကြင္း (ယခု ေအာင္ဆန္းကစားကြင္း) မွာ ထိုအခါက ပထမတန္းအသင္းတစ္သင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ျမဴနီစီပယ္အသင္းကေနၿပီး ကစားဖူးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က တရုတ္ႏွင့္ နည္းနည္းတူလို႕ ‘ေခြးမသားတရုတ္ကိုခ်’ ဟု ေအာ္သံမ်ား နားထဲ တိုးတိုးဝင္လာတယ္။ အိမ္ကေဆြမ်ိဳးေတြလည္း သူတို႕ဆဲလို႕ အားလံုးပဲကုန္ၾကၿပီ (ရယ္ၾကသည္)။ ”
“ကၽြန္ေတာ္က လက္ဝဲအတြင္းလူအျဖစ္ ကစားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးသြင္းလို႕ ဝင္သြားတဲ့အခါ ပရိသတ္ထဲက ‘ဒါမွ ငါ့သားကြ’ ဟု အားရပါးရ ၾသဘာေပးသံမ်ား ၾကားရတယ္။ ဂိုးသြင္းရာတြင္ အျပင္ထြက္သြားတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ အိမ္ကေဆြမ်ိဳးေတြ ကုန္ျပန္ၿပီ။ ဘယ္ဘက္ကမွ မသက္သာဘူး။ ”
“တစ္ခါ သတင္းစာလုပ္ငန္းဘက္လုပ္၊ ႏိုင္ငံေရးဘက္ စိတ္ထက္သန္လာေတာ့ အေပါင္းအသင္းျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘစိန္နဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားက ‘ လာ ကိုလွ၊ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ သြားတင္ရေအာင္’ ဆိုၿပီး ေဘာလံုးပြဲအသြား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝင္ေခၚေလ့ရွိၾကပါတယ္။”
“ထိုအခါက ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္ျဖစ္ေတာ့ ဂ်မခန္နာ ကလပ္အသင္းက အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴ၊ အထက္တန္းအရာရွိႀကီးေတြ ကစားၾကတာကိုး။ သူတို႕အသင္းက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အလုပ္က ‘ခ်ဟဲ့’ တို႕ ဘာတို႕အျပင္ ဒီ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို အားရပါးရ ဆဲၾကရတာကိုး။ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြ အုပ္စိုးေနတာကို မႀကိဳက္လို႕ အျပင္မွာ ဆဲရင္ အဖမ္းခံရမွာေသခ်ာတယ္။ တမတ္ေပးၿပီး ေဘာလံုးပြဲထဲမွာ တစ္နာရီလံုးလံုး ဆဲႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။”
“အခုေတာ့ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕မ်က္ႏွာျဖဴေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မဆဲသင့္ၾကေတာ့ဘူး။”
“မ်က္ႏွာ အေပၚေမာ့ၿပီး တံေတြးေထြးရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ တံေတြးက်သလိုပဲ။ ဆဲတာကလည္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မ်က္ႏွာေပၚ တံေတြးေထြးတာလို ျဖစ္ေနပါတယ္။”
“ရဲအသင္းကလူေတြကို တခ်ိဳ႕က ဆဲခ်င္ၾကတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ဆဲသံပင္ ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ တကယ္ဆိုေတာ့ သူတို႕ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တူေတြ၊ ညီေတြပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕တေတြပဲ လူဆိုးသူဆိုးေတြရန္ကို ကာကြယ္ေပးေနၾကတာပဲ။ ေရႊကူ၊ ေစာျပည့္၊ ေမာင္ညြန္႕၊ ေအးေမာင္၊ သာဒြန္းတို႕တစ္ေတြဟာ ရန္ကုန္ကအသင္းေတြ လာကစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားကိုးရတဲ့လူငယ္ေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ‘ခ်ဟဲ့’ ဆိုလို႕ တစ္ဖက္က တကယ္ခ်လိုက္တာနဲ႕ သူတို႕နာသြားေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္ လက္ေရြးစင္၊ ျမန္မာျပည္က ေဘာလံုးသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ နစ္နာသြားမွာ၊ ဆံုးရႈံးသြားမွာပဲမဟုတ္လား။”
“တပ္မေတာ္အသင္းကေနၿပီး ကစားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အရာရွိေတြကို ၾကည့္ပါဦး။ သူတို႕တစ္ေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တူေတြ၊ ညီေတြ၊ အစ္ကိုေတြပဲ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြပ္လပ္ေရးကို ရင္ေျမကတုတ္ လုပ္ၿပီး ကာကြယ္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ ဆဲရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အမွားေပါ့။ ”
“အမရပူရ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အသင္း၊ စစ္ကိုင္းအသင္း၊ ေက်ာက္ဆည္၊ မိတၳီလာ အသင္းသားေတြ၊ ေဌးေဌး၊ ေမာင္အုန္း၊ ဘတင္၊ ဘၾကဴး၊ လွဘူး၊ လွေမာင္တို႕ပါတဲ ့ၿမိဳ႕မအသင္း၊ အဲဒီလူငယ္ေတြကို တစ္ေယာက္စီ ၾကည့္ၾကပါဦး။ ဘယ္သူ႕ကိုမ်ား ဆဲစရာေတြ႕ပါသလဲ။ သူတို႕တစ္ေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားကိုးရတဲ့ လူေတာ္ကေလးေတြပဲ။”
“ရမ္းရမ္းကားကားကစားလို႕ ဆဲတယ္ဗ်ာ လို႕ တစ္ခ်ိဳက ဆိုၾကလိမ့္မယ္၊ ရမ္းတဲ့လူကို ဘာဆဲဖို႕လိုသလဲ၊ လူထုပရိသတ္ေရွ႕မွာ သူတို႕အရွက္ကြဲေနပါၿပီ။ ဘယ္သူမွာ ဘယ္လိုအက်င့္စာရိတၱမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာ ေဘာလံုးကစားရာမွာ အေပၚဆံုးေပါ့။ ဒိုင္လူႀကီးကလည္း သူ႕ကို အျပစ္ေပးမွာပဲ။”
“ဒိုင္ညစ္လို႕ ဒိုင္ကို ဆဲတာဗ်ာ” လို႕လည္း တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါလိမ့္မည္။
“ဒိုင္ညစ္ရင္လည္း မဆဲပါနဲ႕၊ ဒိုင္ညစ္တယ္ဆိုတာကလည္း လူပံုအလယ္မွာ ညစ္ရတာမို႕ သူ႕ဘာသာသူ အရွက္ကြဲေန၊ ဂုဏ္ပ်က္ေနပါၿပီ။”
“တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဒိုင္က ရိုးရိုးသားသား သူျမင္တဲ့အတိုင္း အဆံုးအျဖစ္ေပးၾကတာပဲ၊ ပရိသတ္အျမင္နဲ႕ မကိုက္ပဲ ရွိေနတတ္တယ္။”
“ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဘက္ အားေပးၾကပါ၊ လက္ခုပ္တီးၾကပါ၊ ဆဲသာမဆဲပါနဲ႕။”
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏၱေလးကို ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေသာၿမိဳ႕မို႕ အရပ္ရပ္ အနယ္နယ္က ေလးေလးစားစားရွိၾကတယ္။ အတုခိုးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဆဲေနၾကရင္ အရွက္ကြဲၾကေရာေပါ့ဗ်ာ” စသည္ျဖင့္ တင္ျပေဆြးေႏြး၊စဥ္းစားေစကာ အဆဲကိုတားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ေဘာလံုးကစားသူမ်ား တမင္ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းႀကီး ကစားသည္မ်ိဳးကိုလည္း တားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ပရိသတ္မ်ားသည္ မဆဲၾကရေသာ္လည္း ေပ်ာ္ၾကပါသည္။
အားကစားစိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ကစားေသာ ေဘာလံုးပြဲေကာင္းမ်ားကို ၾကည့္ၾကရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ၾကသည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၌လည္းေကာင္း ကစားသူမ်ား၌လည္းေကာင္း ေလာင္းကစားစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မရွိၾကေပ။
ထို႕ေၾကာင့္ ေအာက္ျမန္မာျပည္အသင္း လာကစားေသာအခါ မၾကာမၾကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အႏိုင္ကစားလိုက္ႏိုင္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားအသင္းမ်ား လာကစားလွ်င္လည္း ေကာင္းေကာင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ၾကသည္။ ဘယ္အသင္း လာကစားလာကစား “မႏၱေလး ေဘာပြဲၾကည့္ပရိသတ္က မဆဲဘူး၊ အားေပးရာမွာလည္း မွ်တယ္၊ ေတာ္လွ်င္ေတာ္သလို ဟိုဘက္ဒီဘက္ အားေပးတယ္၊ ရန္ကုန္မွာဒီလိုမဟုတ္ဘူး” စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
မႏၱေလးက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္၏ အားကစားစိတ္ဓာတ္ကို ထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးသြားၾကသည္။ မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ေရးသြားၾကသည္။ ဤကား မႏၱေလးၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ရခဲ့သည့္ ဂုဏ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေရာ့ေရာ့ရဲရဲ ႏိုင္လာၿပီး စည္းကမ္းမ်ား ပ်က္လိုက္လာသည္ဟု ၾကားရသည္။
ဤသတင္းမ်ားကို ရန္ကုန္ေထာင္တြင္းမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရေသာအခါ အမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
မွန္းတြဲပြဲ ေလာင္းကစားတစ္မ်ိဳးကို ကိုယ္လက္ႀကံ႕ခိုင္ေရး ေကာင္စီဆရာမ်ား ထြင္လိုက္ေသာအခါ အမ်ားဆဲ၊ တအားဆဲ၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း ဆဲကုန္ၾကေတာ့သည္။
ယခုေသာ္ မွန္းတြဲပြဲ၏အေမြဆိုး ‘အဆဲ’ သည္ ဗထူးကြင္းတြင္ မင္းမူလ်က္ ရွိေနေပၿပီ။
ခြန္အားေမြးၿပီး ကၽြမ္းက်င္မႈေလ့က်င့္ကာ အစြမ္းကုန္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရသည့္ အားကစားစိတ္ဓာတ္ေမြးျမဴရာ ဗထူးကြင္းသည္ ယခုေသာ္ အစြမ္းကုန္ဆဲေရးရာ႒ာနႀကီး ျဖစ္ေနေပၿပီ။
ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မႏၱေလးၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအေနႏွင့္ အမ်ားႀကီး အရႈံးေပၚေနသည္။ ဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ျပဳျပင္ေရးအတြက္ အားလံုး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကဖို႕လိုေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္ ႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။
ဆဲသူမ်ားအားလည္း ရပ္တန္႕ၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္အပ္ပါသည္။
လူထုဦးလွ
လူထုသတင္းစာ (၂၇.၈.၆၃)
