မေလးရွား ဒုကၡသည္ေက်ာင္း

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 12/28/2013 02:40:00 PM

ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုးရဲ႕ အဆိုအရ မေလးရွားႏိုင္ငံဟာ ေလာေလာဆယ္မွာ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ခိုလႈံခြင့္ေတာင္းသူေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းေနရာ ေရႊ႕ေျပာင္းခံရသူ ၂ သိန္း၀န္းက်င္ေလာက္ကို လက္ခံထားရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ဆာဘားက ဖိလစ္ပိုင္ မြတ္စလင္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေန ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ေတာ္က ဆိုမာလီ ဒုကၡသည္ေတြအထိ ပါ၀င္ပါတယ္။

ကေလးေတြဟာ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္ ပညာသင္ႀကားလို႔ မရႀကပါဘူး။ ဖူဂ်ီ ရပ္ရြာေက်ာင္းကို သူတို႔ေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနတဲ့ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာတခုကို ေပးအပ္ဖို႔ တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။

တေန႔မွာ ၅ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ ဖူဂ်ီရပ္ရြာေက်ာင္းက ဒီေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ သိပၸံပညာနဲ႔ ပန္းခ်ီပညာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ကဇာတ္၊ သဘာ၀၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္မႈလို တျခား ဘာသာရပ္ေတြကိုလည္း သင္ႀကားေပးေနပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းကို မေလးရွားမယ္ေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္တဲ့  ဒက္ဘိုရာ ဟင္နရီရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ တည္ေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒက္ဘိုရာ ဟင္နရီက “၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ က်မ မစ္မေလးရွားဘြဲ႔ကို ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ မေလးရွားႏိုင္ငံက တခ်ိဳ႕ အင္ဂ်ီအိုလုပ္ငန္းေတြကို သတိျပဳမိလာေအာင္ အေလးေပး ေဆာင္ရြက္တဲ့ စီမံခ်က္တခ်ိဳ႕ကို လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ ၾကည့္ရႈခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်မက ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔က က်မနဲ႔ ဆက္သြယ္လာၿပီး ဒုကၡသည္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္ရုပ္ရွင္္ကား ရိုက္ကူးေပးဖို႔ ေျပာလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔က ဒီ တိုက္ခန္းမွာ လာေနၾကတဲ့ ဆိုမာလီမိသားစုေတြထဲက မိသားစုတစုဆီကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မက အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းဖို႔ အဲဒီအိမ္ကို သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သားသမီး ၄ ေယာက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အဘြား ရွိပါတယ္။ က်မက အဲဒီ ကေလး ၄ ေယာက္ ကို ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔မွာ တကယ္ကို ဘာမွမရွိပါဘူးရွင္။ သူတို႔ေက်ာင္းလည္း မတက္ႏိုင္၊ ပညာလည္း မသင္ႏိုင္ႀကပါဘူး။ ေခ်ာင္ပိတ္မိၿပီး ဘာမွမသိျဖစ္ေနႀကတာပါပဲ။ က်မက သူတို႔နားက ခြာမသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ကို ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ က်မ တခုခုေတာ့ လုပ္ရပါမယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ဟင္နရီက ဆိုမာလီပညာေရးသမားနဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္ ရွာဖီ ရွရစ္ဖ္ မိုဟာမက္ရဲ႕ အင္အားစုနဲ႔ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

 ရွာဖီ ရွရစ္ဖ္ မိုဟာမက္က “က်ေနာ္က ဆိုမာလီယာစစ္ေႀကာင့္ မေလးရွားကို လာခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ မေလးရွားကို လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုမာလီယာစစ္ကေန အကာအကြယ္ ရဖို႔ပါ။ က်ေနာ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ မေလးရွားကို လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုမာလီကေလးေတြအတြက္ ဘာေက်ာင္းမွ မရွိပါဘူး။ သူတို႔မွာ တက္စရာေက်ာင္း မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္မွာ ပိုက္ဆံ နည္းနည္းပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီပိုက္ဆံကို ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ အသံုးျပဳရမယ္လို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ရွရစ္ဖ္ မိုဟာမက္ဟာ ဆိုမာလီယာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ဆရာတေယာက္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

“က်ေနာ့္ႏိုင္ငံမွာကေတာ့ က်ေနာ္က တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူတေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က လူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔အခြင့့္္အေရးနဲ႔ လိင္အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က စာသင္ခဲ့သလို တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူတေယာက္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဒါေႀကာင့္ က်ေနာ္ ဒီကို လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ရြာမွာ ဆရာတေယာက္ျဖစ္လာသလို ရပ္ရြာ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္လည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။”

ပုဂၢလိကနဲ႔ ကုမၸဏီေတြနဲ႔ အုပ္စုေတြရဲ႕ ေငြေၾကး ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ၊ ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြ စုေဆာင္းေပးသူေတြရဲ႕ကူညီပံ့ပိုးမႈေတြနဲ႔ ဖူဂ်ီေက်ာင္းက သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြကို စာအုပ္ေတြ ေပးအပ္သလို အခ်ိန္ျပည့္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ဆရာေတြကိုလည္း ခန္႔အပ္ေပးပါတယ္။

ေက်ာင္းက ဒုကၡသည္ကေလးေတြကို ပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔တဲ့ မေလးရွား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတရပ္ ျဖစ္လာေရးအတြက္လည္း အကူအညီေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လုိ႔ မေလးရွားမယ္ေဟာင္း ဒက္ဘိုရာ ဟင္နရီက ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းလာတက္ေနႀကတဲ့ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ထဲက ေက်ာင္းသား တေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိုဟာမက္ အဗၺဒူလာက ဆိုမာလီစစ္ကို ေရွာင္ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာ မေလးရွားကို ထြက္လာခဲ့တာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“က်ေနာ္က မေလးရွားမွာ တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္မိန္းမကို ဒီမွာ ဘ၀သစ္တခု ရဖို႔ အရာရာကို ေပးအပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ဒီမွာ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္တယ္ေလ။ အစားအစာ၊ လူေတြနဲ႔ ဘာသာစကား ေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က စရိုက္လကၡဏာေတြ အားလံုးနဲ႔ အျပဳအမူေတြ အားလံုးကို သိပါတယ္။ ဒီ ႏိုင္ငံက ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ႏုိင္ငံတခု၊ အစၥလာမ္ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္သလို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတဲ့ႏိုင္ငံတခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံက လွတယ္ဗ်။ “

 ေက်ာင္းအတြက္ ျမင့္မားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္လို႔ ဒက္ဘိုရာဟင္နရီက ေျပာပါတယ္။

“က်မတို႔က သူတို႔ကို ေလာကႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးတာပါ။ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ဆိုမာလီ နိုင္ငံအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ သူတို႔ကို လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရေစခ်င္သလို သူတို႔ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားၿပီး ယံုၾကည္မႈရွိဖို႔ အားေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈတခုကို တပ္ဆင္ေပး ခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အေျခအေန အ၀န္းအ၀ိုင္း ရွိေနေပမယ့္ ဒီကမၻာေပၚမွာ သူတို႔ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေနေန သူတို႔ေတြမွာ အရာရာကို ေအာင္ျမင္ရယူဖို႔ ဇြဲသတၱိ ရွိၾကမွာပါ။”

သခ်ၤာအတန္းေတြကေန လူထု ေျပာဆိုဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ေရး အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္မႈအထိ ဖူဂ်ီေက်ာင္းက သူ ေက်ာင္းသားေတြကို အလံုးစံု ပညာေရးတခုကို ေပးအပ္ေနပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသာ မရွိခဲ့ရင္ အဲဒီကေလး အမ်ားစုဟာ ဘာပညာေရးမွ ရနိုင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

ေဆအက္က အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးက႑အတြက္ မေလးရွားႏိုင္ငံကေန သတင္းေပးပို႔ ထားပါတယ္။

DVB Burmese