ဗြက္ေတာလမ္းႏွင့္ ပီတိတရား
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 12/15/2013 07:00:00 AM
မနက္ ၂ နာရီအခ်ိန္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက အပ္က်သံမွ်ပင္ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ တခါတရံ ေၾကာင္ေတြအိမ္ေခါင္မိုးအေပၚ ေဆာ့ကစားသံကလြဲလို႔ဘာသံဆို ဘာမွမၾကားရ ။ “ ဆရာ ..ဆရာ ” “ ဒုန္း ..ဒုန္း ..ဒုန္း ” ျခံတံခါးကို ဖြင့္သံေတြၾကားေနရည္ ။ အိပ္မက္လာ ဘာလားမသိေတာ့ ဆက္ျပီးမွိန္းေနလိုက္သည္ ။ သို႔ေသာ္မရ အိမ္ေရွ႕မွ ေခၚသံေတြက ပိုပို က်ယ္ေလာင္လာသည္ ။
“ ဆရာ ..ဆရာ လူနာပင့္ခ်င္လို႔ ဆရာ ” အင္း မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး မိုးကလည္းေအးစိမ့္စိမ့္မို႔ အိပ္ယာကေန တကယ္ပင္မထခ်င္ ။ သို႔ေသာ္ ထမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲကလူးလဲထျပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္မိသည္ ။
“ ဟုတ္ .. ဆိုပါဦးခင္ဗ် ”
“ လူနာ ပင့္ခ်င္လို႔ဆရာ တစ္ခါက ဆရာေရာက္ဖူးပါတယ္ ကန္ဇြန္းကြင္းထဲမွာေလ အဲဒီဦးေလး အခု အရမ္းေမာျပီးရင္ဘတ္ေတြေအာင့္ေနလို႔ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ေဆးခန္းမွာ ေဆးသတၱာယူရေအာင္လိုက္ခဲ့ၾကပါ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ”
လူနာလာပင့္လာေခၚတာက လူသံုးေယာက္ အမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အမ်ိဳးသမီး ၁ ေယာက္ ။ သံုးေယာက္စလံုးဖိနပ္မစီးထားၾကတာ ျမင္ေတာ့ အေရးေပၚပဲ ဘာမ်ားျဖစ္ေနျပီလဲဟူေသာ စိုး၇ိမ္စိတ္က၀င္လာသည္ ။ ေျခလွမ္းတို႔ကိုျမွင့္ျပီး နားၾကပ္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းကိရိယာႏွင့္ ေဆးေသတၱာတို႔ကိုယူျပီး လိုက္လာခဲ့လိုက္သည္ ။ ဒီလိုႏွင့္ အျမန္ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ၂ လမ္းေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုထဲ၀င္ရသည္ ။အိမ္ ႏွစ္အိမ္ၾကားက လမ္းၾကားေလးဟု ေခၚလွ်င္ပိုမွန္မည္ ။ ထို လမ္းၾကားေလးဆံုးလွ်င္ ကန္ဇြန္းရြက္ေတြ စိုက္ထားေသာ လယ္ကြင္းျပင္ၾကီးရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သိထားသည္ ။
“ ဆရာ ပုဆိုးတိုတို ၀တ္လုိက္ပါလား ”
“ ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ဟို ..ေလ အားေတာ့နာပါတယ္ဆရာရယ္ ဖိနပ္ေလးပါခၽြတ္လိုက္ပါ ”
“ ဗ်ာ .. ဘာ ..ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ”
“ ဗြက္ေပမွာစိုးလို႔ပါဆရာ ဖိနပ္နဲ႔သြားလို႔မရပါဘူး ”
မတတ္သာေတာ့ဘူး ဒီေနရာေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္မလိုက္ေတာ့ဘူးဟု၍ ေျပာလို႔လည္းမရေတာ့ ေရွ႕မွာ လူနာကအေရးၾကီးေနျပီ ေပါက္တဲ့ႏွဖူးမထူးေတာ့ျပီ မို႔ ေဆးေက်ာင္းတုန္းက ဆရာၾကီးမ်ားသင္ေပးထားေသာ “ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့မစင္မေၾကာက္ႏွင့္ ” ဟူေသာ စကားပံုကို ရင္၀ယ္ပိုက္ျပီး ပုဆိုးကို ဒူးအထက္နားအထိျပင္၀တ္လိုက္သည္ ။ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ျပီး ေျမသားမာမာေပၚတင္ထားခဲ့သည္ ။ ဒီအခ်ိန္ၾကီးေပ်ာက္ေတာ့မေပ်ာက္ေလာက္ပါဘူး ။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဗြက္ေတာခရီးကားစတင္ခဲ့ေပသည္ ။ လူနာလာပင့္ေသာ လူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အားတြဲရွာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမေလွ်ာက္တတ္ ။ တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခမ်က္စိအထက္နားအထိ ဗြက္မ်ားက နစ္၀င္သြားသည္ ။ ၅ မိနစ္ခဲ့ေလွ်ာက္ျပီးေတာ့ ၀ါးလံုး ေလးလံုးေလာက္စီထားေသာ ၀ါးတံတားေလးတစ္ခုကိုေတြ႔ရသည္ ။
ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔တံတားေလးမို႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါ့မလားေတြးမိေသးသည္ ။ မထူးေတာ့ျပီမို႔ ၀ါးတံတားအေပၚ ေျခတစ္ဖက္လွမ္းတင္လိုက္သည္ ။ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေခ်ာ္ထြက္သြားေသာ္လည္း ေဘးမွ လူက အခ်ိန္မွီလက္လွမ္းကိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လဲေတာ့မက်သြား ။ ညကလည္းတိတ္ဆ္ိတ္စြာ ေမွာင္ရီလွ်က္ရွိသည္ ။ လယ္ကန္သင္းရိုးတေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပမ်ားအား ခံစားမၾကည္ႏူးႏုိင္အား ။ ေျခတစ္လွမ္းပ်က္လွ်င္ ဗြမ္းကနဲ ေျမာင္းထဲက်မည့္ကိန္းမို႔ ဘုရားတကာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကအလယ္မွာ ေရွ႕မွာ လူတစ္ဦး ေနာက္မွာ လူႏွစ္ဦးကၽြန္ေတာ့္ကို ညွပ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလာခဲ့ၾကသည္ ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မလွမ္းရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတာကလြဲလို႔ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ထြက္သြားတာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပစြာပင္တစ္ဖက္တံတားထိပ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ လူနာအိမ္ကိုေတာ့လွမ္းျမင္ေနရျပီ သို႔ေသာ္ ျဖတ္သြား၇မည့္ ဗြက္ေတာၾကီးကား တေမွ်ာ္တေခၚပင္ ။
ကၽြန္ေတာ္အခုခ်ိန္ေတြးေနတာတစ္ခုပဲရွိသည္ ။ လူနာဆီအျမန္ေရာက္ဖို႔အျမန္သြားရမည္ ။ ဗြက္မ်ားထဲတြင္ပုလင္းကြဲမ်ား ဖန္ကြဲစမ်ားရွိႏုိင္သည္ ။ ေျခေထာက္လည္း အခန္႔မသင့္လွ်င္ဟက္တက္ကြဲသြားႏုိင္သည္ ။ မေတာ္တဆ ေဘးနားလယ္ကန္သင္းရိုးမ်ားမွ ေျမြမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ကိုက္ႏုိင္သည္ ။ ေမွ်ာ့မ်ားလည္းရွိႏုိင္သည္ ။ကၽြန္ေတာ္အလြန္ေၾကာက္တတ္ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုအရာမ်ားအတြက္ ေၾကာက္လန္႔ေနခ်ိန္မေပးႏုိင္ပါ ။ ႏွလံုးေအာင့္ေသာ လူနာျဖစ္ပါက အခ်ိန္မေရြး အသက္ဆံုးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အျမန္ဆံုးေရာက္ဖို႔သာလိုသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ႏွလံုးႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ လူနားမ်ား ဆံုးပါးသြားၾကတာျမင္ဖူးသည္ ။ ႏွလံုးေသြားေၾကာပိတ္ရာမွာ ႏွလံုးပုပ္ေသာ အဆင့္ထိေရာက္သြားလွ်င္ လူနာအတြက္အေျခအေနမေကာင္းႏုိင္ပါ ။ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ လယ္ကန္သင္းအလယ္က တဲအိမ္ကေလးသို႔ေရာက္လာသည္ ။ အေရွ႕တြင္စည္ပိုင္းၾကီးခ်ထားေပးတာျမင္ရသည္ ။
အိမ္ရွင္မိန္းကေလးမ်ား ဦးၾကီးမ်ားက ေျခေထာက္ကို အတင္းေဆးေပးေနေသာေၾကာင့္အျမန္တားျမစ္ရသည္ ကိုယ့္ဘာသာေရေတြေဆးရင္း ေျပာင္ေအာင္ေတာ့မေဆးႏုိင္ပါ ရြံ႕ဗြက္အနံ႕မ်ားကလႈိုင္လႈိုင္ထေနပါသည္ ။ တဲ ေပၚအျမန္ တက္မိေတာ့ ဒုန္း ..ဆို ႏွဖူးႏွင့္တဲ အမိုးတိုက္မိကာ အီစလံေ၀သြားသည္ ။ ၾကယ္ေတြလေတြျမင္သြားသလားမေျပာတတ္ ။
“ ဟာ ဆရာရယ္ အားနာလိုက္တာ ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တဲက အရမ္းနိမ့္တယ္ ဆရာ့ကိုသတိေပးဖို႔ေမ့သြားတာ ” တဲ့ အင္း မတတ္ႏုိင္ပါေလ လူနာကို ၾကည့္ေတာ့ထုိင္ေနသည္ ။ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လတ္ေသာ လကၡဏာရွိသည္ ။ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက ျပာႏွမ္းႏွမ္း ။ အသက္ရွူႏွုန္းက နည္းနည္းျမန္ေနသည္ ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကေတာ့ပံုမွန္ပင္ ။ ျပီးခဲ့ေသာ အပတ္ကစစ္ထားေသာ အေျဖမ်ားရွိသည္ဟုေျပာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္လူနာကိုစမ္းသပ္ရင္းယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ECG အေျဖက ပံုမွန္ျဖစ္သည္ ။ ဓါတ္မွန္မွာေတာ့ ႏွလံုးၾကီးျပီး ေလျပြန္ေယာင္သည္ဟုေရးထားသည္ ။
“ လူနာကို ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးဖို႔လိုတယ္ လိုအပ္တဲ့ေဆးထိုးေဆးေသာက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးခဲ့မယ္ ေဆးရံုတင္ႏုိင္ပါသလား ”
“ မတင္ႏုိင္ပါဘူး ေဆးရံတက္ဖို႕ အဆင္မေျပပါဘူး ဆရာ ဆရာၾကည့္ျပီးေတာ့ေကာင္းသလိုသာစီမံေပးပါ ဒီေနရာကို ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးကိုမွ ပင့္လို႔မရပါဘူး ဆရာကိုလည္းအရမ္းအားနာလွပါတယ္ ဆရာခိုင္းသမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုပ္ပါ့မယ္ ”
“ ေအာက္ဆီဂ်င္အရင္ေပးဖို႔လိုပါတယ္ ရင္ဘတ္က အရင္ကတည္းကေအာင့္ေနၾကလား အခုမွ ေအာင့္တာလား ဘယ္ကစျပီးေအာင့္တာလဲ ”
“ အရင္ကေတာ့သိပ္ေအာင့္ေလ့မရွိဘူးဆရာ ၄ ရက္ေလာက္ရွိျပီေခ်င္းအရမ္းဆိုးျပီး အခု ဒီညေနေလးမွ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တာ ရင္ဘတ္ကေအာင့္သြားတာပါ ”
“ တစ္ေယာက္က ေအာက္ဆီဂ်င္သြားငွားပါ ေဆးရံုမ်က္ေစာင္းထိုးေလးက ဆိုင္မွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးငွားတယ္ မွတ္ပုတင္ယူသြား မယူသြား၇င္ စေပၚေငြ တစ္ေသာင္းေပးခဲံရမယ္ ဘူးၾကီးသာ းငွားလာခဲ့ပါ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ”
“ ရပ္ကြက္ထဲမွာအသိရွိလား လူနာကို ရပ္ကြက္ထဲကအိမ္တစ္အိမ္မွာထားပါလား အေရးအေၾကာင္းဆို လြယ္ေအာင္လို႔ ”
“ ရွိပါတယ္ဆရာ အခု လူနာက ဘယ္လိုမွမထႏုိင္လို႔ပါ သူသက္သာလာတာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရြ႕ပါ့မယ္ ”
“ ဒီေနရာက ေလသိပ္တိုက္တယ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားပါ ကၽြန္ေတာ္ေဆးထိုးေပးျပီးေသာက္ေဆးေတြလည္းေပးခဲ့မယ္ လိုအပ္တဲ့ကုသမႈေတြလုပ္ေပးခဲ့မယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္လည္းေပးခဲ့မယ္ အေရးအေၾကာင္းဆို ဖုန္းဆက္ပါ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးမယ့္၀န္ထမ္းတစ္ဦးအိမ္ကိုလိုက္လုပ္ေပးပါတယ္ တစ္ခါတည္းေခၚခဲ့ပါ အဆင္မေျပရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကိုဆက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေပးပါ့မယ္ ”
ဒီလိုနဲ႔လူနာကို လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားေပးခဲ့သည္ ။ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ ရယ္ ” အထပ္ထပ္ေျပာေနသည္ ။ ေသာက္ေဆးမ်ားလည္းေပးျပီးေနာက္ အျပန္ခရီးကိုကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိသည္ ။ ေအာ္ .. အလာတုန္းက ဗြက္ေတာၾကီးကိုျပန္ျဖတ္ရဦးမွာပါလား ။ ကမၻာသူကမၻာသားမ်ားကေတာ့ေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ေနျပီထင္သည္ ။ မအိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ေသာ လူတစ္စုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္လူနာရွင္နဲ႔လူနာရယ္ အျပန္ခရီးအတြက္ စတင္ခဲ့ၾကသည္ ။ အျပန္ခရီကေတာ့ သိပ္ေလာစရာမရွိေတာ့ ေျမြမကိုက္ပါေစနဲ႔ေမ်ာ့မတြယ္ပါေစနဲ႔ ပုလင္းကြဲမရွပါေစနဲ႔လူနာ သက္သာပါေစ ဟူေသာ ဆုၾကီးေလးခုကို တတြတ္တြတ္ရြတ္ျပီးသကာလ ဗြက္ခရီးလမ္းကိုစတင္ခဲ့ပါေတာ့သည္ ။ သတိထားေန၍လားမသိ ဒူးလည္းလည္းလဲက်သည္ ။ ဘိုင္းကနဲလည္းေခ်ာၾကသည္ ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္းဗြက္ေတြနဲ႔ျမင္မေကာင္း ။ ကံေကာင္း၍သာ ၀ါးလံုးတန္း တံတားေပၚမွ ျပဳတ္မက်ျခင္းပင္ျပဳတ္က်ရင္ေတာ့ေရလည္းမကူးတတ္ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဗြက္အလိမ္းလိမ္း ဗြက္ေတြက တစ္ကိုယ္လံုးပင္ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ “ အားနာပါတယ္ဆရာရယ္ ဟုသာ အထပ္ထပ္ေျပာေနေသာ လူနာရွင္မ်ားအား ” “ ရပါတယ္ခင္ဗ် အားနာစရာမလိုပါဘူး ” ဟုသာ ေျပာျပီး အိမ္ေရွ႕အုတ္ကန္တြင္ေရေဆးသည္ ။ တစ္ခါတည္းေရခ်ိဳးမွျဖစ္မည္ဟုေတြးျပီးမနက္ ၂ နာရီခြဲ နဲ႔ ၃ နာရီၾကား ခန္႔မွန္းေျခ ၃ နာရီေလာက္ရွိျပီထင္သည္ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္ ။ဗြက္နံ႕မ်ားကမေပ်ာက္ခ်င္ လူနာသက္သာပါေစဟုသာဆုေတာင္းေနမိသည္ ။
မေန႔က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္ ေျခေထာက္ေတြက အားစိုက္ရ၍လားမသိ က်င္သလိုလို ထံုသလုိုလိုႏွင့္ပူရွိန္းရွိန္းျဖစ္ေနသည ္။
===================================
ဒီေန႔ မနက္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္း၀င္လာပါသည္ ။
“ ဆရာ ..ညက လူနာလာပင့္တဲ့ကန္ဇြန္းခင္းက အိမ္ကပါ ညက ဆရာကုေပးတဲ့လူနာ ေကာင္းသြားျပီဆရာ အခုသက္သာေနျပီ ရပ္ကြက္ထဲလည္း ခ်ီမျပီးေရြ႕ထားလိုက္ပါျပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ ဒီညေနဆရာေဆးခန္းျပန္ေခၚလာခဲ့ပါ့မယ္ ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္ဆရာ ” တဲ့ ။ ဖုန္းနံပါတ္ကေတာ့ PCO ဖုန္းျဖစ္သည္ ။
ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗြက္ေတာျဖတ္ရက်ိဳးနပ္ခဲ့ပါသည္ ။ ၾကည္ႏူးမိေသာ ပီတိႏွင့္ဒီစာကိုေရးလိုက္ပါသည္ ။ ဘ၀တူမ်ားကိုလည္းမွာခ်င္ပါသည္ ။
“ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့မစင္မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔စားသာစားလိုက္ပါေလ ”
သက္တန္႔ခ်ိဳ
