ထိုင္း သင္ခန္းစာ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 12/01/2013 07:21:00 AM

ထိုင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ၿပီး ဆင္တူေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကျခင္းလည္း တူသည္။ လူဦးေရအားျဖင့္ အလယ္အလတ္တန္းႏုိင္ငံ ျဖစ္ျခင္းလည္း တူသည္။ တပ္မေတာ္ ၾသဇာႀကီးသည္ခ်င္းလည္း တူျပန္သည္။ မတူေသာ အရာေတာ့ ရွိသည္။ ယင္းမွာ ထိုင္းသည္ ကိုလိုနီအျဖစ္ ျပင္ပ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံက စနစ္တက် ႀကီးစိုး အုပ္ခ်ဳပ္မခံ ခဲ့ရဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္သည္ ၁၉၃၀ ေက်ာ္ကာလ မ်ားအထိ အေျခမပ်က္ ရွိေနခဲ့သည္။ ၁၉၃၀ ေက်ာ္တြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့ ေသာ္လည္း စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္ အျဖစ္ ႏုိင္ငံ့ အေဆာင္အေယာင္ သေဘာထားခဲ့သည္။ လက္ရွိဘုရင္ ဘူမိေဘာ လက္ထက္တြင္ ျပည္သူ ျပည္သားတို႔၏ အေရးအရာမ်ားကို ကူညီခဲ့သျဖင့္ ျပည္သူတို႔၏ ကိုးကြယ္ျခင္း ခံရၿပီး ၾသဇာ ႀကီးမားလာသည္။ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစု အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားလွ်င္ ဒိုင္လူႀကီးေနရာက ဝင္ရွင္းေပးသည္မွာ နန္းေတာ္ ျဖစ္သည္။ နန္းေတာ္ ဆုိသည္ထက္ ဘုရင္ ဘူမိေဘာဟု ဆိုလွ်င္ ပုိမွန္သည္။

Establishment ဟု ေခၚေသာ အစဥ္အလာအရ ၾသဇာႀကီးသူမ်ားသာ လႊမ္းမိုးထားသည့္ ထိုင္း ႏုိင္ငံေရးသည္ သက္ဆင္ ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သက္ဆင္သည္ Establishment မွ မဟုတ္ဘဲ စည္းအျပင္မွလူ ျဖစ္သည္။ ရဲတစ္ျဖစ္လဲ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး သက္ဆင္သည္ ႏုိင္ငံေရးတြင္း ဝင္ေရာက္လာၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ သြက္သြက္ လႈပ္ရွား၊ ပါတီေထာင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏုိင္ကာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ အစဥ္အလာ ႏုိင္ငံေရးသမားတုိ႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားေသာ ေက်းလက္ေနတို႔ ႏွစ္သက္မည့္ မူဝါဒမ်ား ခ်မွတ္သည္။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ မူဝါဒမ်ား Populist Policies မ်ားသည္ အမ်ားျပည္သူ ေထာက္ခံမႈ အႀကီးအက်ယ္ရသည့္ မူဝါဒမ်ား ျဖစ္သည္။ တစ္သက္တစ္ကိုယ္ ဘယ္သူတက္တက္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာဟု သေဘာေပါက္ခဲ့ေသာ ထိုင္း ဆင္းရဲသူတို႔သည္ သူတို႔ဘက္မွ ရပ္သည့္ လူထူးလူဆန္း သက္ဆင္ကို ၾကည္ညိဳသြားၾကသည္။ ျပည္သူတို႔ အားကိုးေၾကာင္းကို မဲပုံးမ်ားက သက္ေသတည္ၾကရာ သက္ဆင္သည္ ထိုင္းႏုိင္ငံ သမိုင္းတြင္ သက္တမ္းျပည့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သည့္ ပထမဦးဆုံးေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္။

အာဏာကို သုံးစြဲၿပီး ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ကိုယ့္အိတ္ကပ္ထဲ ကိုယ္ထည့္သည္ဟု ျမင္ေသာ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားက သက္ဆင္ကို သေဘာမက်။ အျပင္လူ ဝင္လာျခယ္လွယ္သည္ဟု ဆိုကာ အစဥ္အလာ ၾသဇာႀကီးသူ မ်ားကလည္း သက္ဆင္ကို မေက်နပ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ဘုရင္ကို ေစာ္ကားသည့္ ျပစ္ဒဏ္ Lese majeste law မွာ အာဏာအျပင္းဆုံး ျဖစ္ၿပီး ဘုရင္ကို ၿပိဳင္ရန္ ႀကံသူတို႔ အမုန္းခံရၿမဲ ျဖစ္သည့္အတြက္ သက္ဆင္ကို ဘုရင္ႏွင့္ လွည့္တုိက္ၾကသည္။ သက္ဆင္ ကုလသမဂၢ အစည္းအေဝး တက္ရန္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ ျပင္ပသို႔ ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုင္း တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းသည္။ သက္ဆင္သည္ ဝရမ္းေျပး ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာတြင္ လွည့္လည္ ေနထိုင္သည္။ သက္ဆင္ အာဏာရေစခဲ့ေသာ အေျခခံဥပေဒကို ျပန္ျပင္သည္။ သက္ဆင့္လူမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခြင့္ ပိတ္သည္။

ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေသာ္လည္း သက္ဆင့္လူမ်ားပင္ ႏုိင္ျပန္သည္။ သက္ဆင့္လူမ်ား တက္ေသာအခါ အစဥ္အလာ သမားမ်ား၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားက ဆႏၵ အႀကီးအက်ယ္ ျပၾကရာ အစိုးရ ျပဳတ္က်ျပန္သည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပင္ရင္း ပိတ္ရင္း ေနာက္ဆုံး ဒီမိုကရက္ပါတီ ႏုိင္ၿပီး အဘီဆစ္ တက္လာသည္။

အဘီဆစ္ကို သက္ဆင္ဘက္သားမ်ားက ဆႏၵ သဲသဲမဲမဲ ျပၾကျပန္သည္။ ႏွစ္ဖက္ ဆႏၵျပသမားမ်ား၏ တူညီေသာ ဗ်ဴဟာမွာ ၿမိဳ႕တြင္း အဓိက ေနရာမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ဆႏၵျပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သက္ဆင္ ဆန္႔က်င္ေရး သမားမ်ားက ဘုရင့္အေရာင္ ျဖစ္သည့္ အဝါေရာင္အဝတ္မ်ား ဝတ္ဆင္ၾကရာ ရွပ္ဝါမ်ားဟု ေခၚတြင္ၾကသည္။ သက္ဆင္ဘက္သား မ်ားက အနီေရာင္ ဆင္ျမန္းၾကရာ ရွပ္နီမ်ားဟု နာမည္တြင္သည္။ ရွပ္ဝါမ်ားက ရွပ္နီမ်ားကို ‘လူအ’ မ်ား၊ သက္ဆင္ လွည့္တိုင္း ရသူမ်ားဟု အထင္ေသးၾကသည္။ ရွပ္နီမ်ားကလည္း ရွပ္ဝါမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီကို ဆန္႔က်င္သူမ်ား၊ အာဏာကို ခြဲမေပးလိုသူမ်ားဟု စြပ္စြဲၾကသည္။

ယခု ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္တြင္ သက္ဆင္၏ ညီမငယ္ မိန္းမေခ်ာ ယင္းလပ္က ကိုလူေခ်ာ အဘီဆစ္ကို ႏုိင္ၿပီး ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ ပထမဦးဆုံး အမ်ဳိးသမီးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနသည္။ရာဇဝတ္ေကာင္ အျဖစ္ အမိန္႔ထုတ္ ခံထားရသည့္ အစ္ကို သက္ဆင္ အပါအဝင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း အဘီဆစ္ စသည္တုိ႔ပါ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ရေစမည့္ Amnesty Bill ဥပေဒၾကမ္းကို ယင္းလပ္က တင္သြင္းရာမွ ယခုကဲ့သို႔ အခင္းျဖစ္ပြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္တစ္ပြဲလည္း ေတာ္႐ံုႏွင့္ မၿပီးဟု အကဲခတ္မ်ားက သုံးသပ္ၾကသည္။

ထိုင္းသည္ အဆိုးေက်ာ့ သံသရာအတြင္း နစ္ေနၿပီး တစ္ဖြဲ႕အာဏာရလိုက္ ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျဖင့္သာ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္ ေနသည္ဟု ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမင္လာၾကသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ တက္လာသူကို ေလဆိပ္ ပိတ္ဆို႔ ဆႏၵျပျခင္း၊ စီးပြားေရးအတြက္ အဓိကက်သည့္ ေနရာမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ဆႏၵျပျခင္း၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျခင္း နည္းတို႔ျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ၾကသည္။

Populist Policies မ်ားသည္ သက္ဆိုင္သူတို႔ကို ေအာင္ပြဲခံေစသည္။ ထိုသို႔ လူၿပိန္းႀကိဳက္ မူဝါဒမ်ားသည္ ေရရွည္အတြက္ ေကာင္း၊ မေကာင္း မေသခ်ာ ေသာ္လည္း လက္ခုပ္သံ ရသည္။ ထိုမူဝါဒမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ ေငြကုန္ေၾကးက်တို႔ကို ျပည္သူ႔ဘ႑ာ ထဲမွသာ ႏိႈက္ယူ သုံးစြဲၾကရာ အက်ဳိးမရွိလွ်င္ ျပည္သူသာ နာေပသည္။ သက္ဆင္ လက္ထက္က Populist Policies မ်ားကို ေဝဖန္ ရႈတ္ခ်ခဲ့ေသာ ဒီမိုကရက္ပါတီက ႏုိင္ငံဘတ္ဂ်က္ ျပ႒ာန္းေသာအခါ သက္ဆင္၏ လူၿပိန္းႀကိဳက္ မူဝါဒမ်ားထက္ပင္ လူၿပိန္းႀကိဳက္ ပိုဆန္သည္ဟု အကဲခတ္မ်ားက ေဝဖန္ၾကသည္။ ရန္သူလုပ္သည့္ နည္းအတိုင္း လိုက္လံ က်င့္သံုးကာ မဲရယူရန္ ႀကိဳးစားျခင္း ျဖစ္သည္။



ႏုိင္ငံေရးသမား မွန္လွ်င္ အာဏာရရန္ ႀကိဳးစားသည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဏာ လြန္ဆြဲပြဲတိုင္းသည္ ႏုိင္ငံကို အက်ဳိးမျပဳေၾကာင္း ထိုင္း သင္ခန္းစာက သက္ေသျပသည္။

ထိုင္းတြင္ အာဏာ သိမ္းသည့္အႀကိမ္ ဆယ့္ရွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီ။ အေျခခံဥပေဒလည္း ဆယ့္ရွစ္ခု ရွိၿပီ။ ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ ရပ္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ရသည္။ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရာတြင္ ဝါအရင့္ဆုံးမွာ ထိုင္းတို႔ ျဖစ္သည္ဟုပင္ ျပက္လုံး ထုတ္ရမတတ္။ အေျခခံဥပေဒ တို႔သည္ ႏုိင္ငံေရး စနစ္ကို အေျခတည္ရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အာဏာ အခင္းအက်င္းကို မထင္ဟပ္လွ်င္ ေရရွည္မခံပါ။

ထိုင္းသည္ ပုဂၢိဳလ္အေျချပဳ ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ေနေသးသည္။ ထိုင္းကို အာရွတြင္ ရင့္က်က္လာသည့္ ဒီမိုကေရစီဟု ေထာမနာ ျပဳမႈမ်ားသည္ ၂၀၀၆ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဟာသသဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထုိင္းတြင္ Institution မ်ား သည္ ခုိင္မာသေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ခုိင္မာမႈ မရွိေသး။ ထုိင္း ႏုိင္ငံေရးတြင္ အဓိကက်သည့္ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးမွာ သက္ဆင္ႏွင့္ ဘုရင္တို႔သာ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ဆင္ ေမႊလိုက္တိုင္း တိုင္းျပည္သည္ ခါယမ္းသြားေလ့ရွိျခင္း၊ လက္ရွိဘုရင္ နတ္ရြာစံလွ်င္ တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္မည္ဟု ထိုင္း အမ်ားစုက ယုံၾကည္ေနျခင္းတို႔က ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ Institution မ်ား (အဖဲြ႕အစည္းမ်ား၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား) သည္ အိပ္ရာေပၚ လဲေနေသာ ဘုရင္ႏွင့္ ဝရမ္းေျပး သက္ဆင္တို႔ေလာက္မွ အားမရွိဟူေသာ သေဘာကို ေဆာင္သည္။

ထိုင္းတို႔ မွားတိုင္း ျမန္မာတို႔ လုိက္မွားရန္ မလိုေသာ္လည္း ထိုင္းတုိ႔ မွန္သြားသည့္ အတိုင္း လုိက္မွန္ႏုိင္ ပါသည္။ ထိုင္း အေတြ႕အႀကဳံသည္ ျမန္မာတို႔ အတြက္ ယူတတ္လွ်င္ သင္ခန္းစာေကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေဇယ်သူ
thevoicemyanmar