ျပင္လုိက္ညာလုိက္ ပညာေရး ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 11/22/2013 08:23:00 PM

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြအျဖစ္ ခန္႔အပ္ထားတဲ့ သူေတြထဲမွာ အရည္အေသြးကို မၾကည့္ဘဲ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို ကိုယ့္အုပ္စု ေကာင္းစားေရးအတြက္ ကိုယ့္လူကိုယ္ ခန္႔ထားတဲ့သူေတြ ပါေနေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာေတာင္ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ လြတ္လပ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာ ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ငွက္ေပ်ာေတာကို ေမ်ာက္ေစာင့္ခိုင္းတဲ့ ပုံျပင္လိုျဖစ္မွာ အမွန္ပဲဗ် . . .

 ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရး စနစ္ကို အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ၾကဖို႕ဆိုတာ ဦးႏုရဲ႕ ပါလီမန္အစိုးရ လက္ထက္ ကတည္းက လႊတ္ေတာ္ မွာ ေအာ္လာလိုက္တာ အခုအထိ မဆုံးေသးဘူးဗ်။ ေအာင္ေမာင္းတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီ ကတည္းက ပညာေရးစနစ္ကို တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပာင္းေနလိုက္တာလည္း မဆုံးႏိုင္ေအာင္ပဲဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစမ္းသပ္ခံေပါ့။ ပညာေရးစနစ္ က်ဆုံးရတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ ပညာေရးကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔  ခ်ိန္ဆကာ ေဆာင္ရြက္ ေနၾကတဲ့ အစိုးရေတြ အဆက္ဆက္ေၾကာင့္ ဆိုတာက အဓိကပဲဗ်။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈေတြနဲ႔ ပညာေရးနဲ႔ဟာ ဆက္စပ္ ေနေတာ့ တက္လာတဲ့ အစိုးရတိုင္းက ဒါကို ခ်ိန္ဆ ေဆာင္ရြက္ေနၾကလုိ႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ပညာေရး က်ဆင္းရျခင္းနဲ႕ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ျငင္းပယ္ မရတဲ့အခ်က္ လို႔ ေအာင္ေမာင္း ထင္ တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ က ေက်ာင္းဆရာေတြရ႕ဲ အခန္းက႑ပဲ။ ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ စာရိတၲမ႑ိဳင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ပ်က္စီးတဲ့ ေနရာဟာ ဆရာဆရာမေတြပဲလို႔ အဆိုရိွတယ္ဗ်။ ဆရာေတြဟာ သူတို႔ကို ဂုဏ္သိကၡာ ေလးစားရမယ့္ သူေတြအျဖစ္နဲ႔ သတ္မွတ္ထားျခင္း ခံရတဲ့အတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အဂတိလိုက္စားမႈ ကင္းစြာနဲ႕ သိကၡာေတြ ထိန္းကာ အငတ္ခံ၊ ေတာင့္ခံၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာမွ  စာရိတၱပ်က္ယြင္း ၾကတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႕ပ်က္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဂတိလိုက္စားမႈ၊ စာရိတၲပ်က္ယြင္းမႈဟာ အဖတ္ဆယ္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆိုတယ္ဗ်။ ကဲ ဒီေန႔ ျမန္္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕အေျခေနကိုအဲဒီ ေပတံနဲ႔ ေလ့လာတိုင္းတာ လိုက္တဲ့အခါ ဘယ္အေျခအေန ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေအာင္ေမာင္း သာမက ျပည္သူေတြ အလိုလို သိႏိုင္မွာပါေနာ္။ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ၀မ္းစာမလုံေလာက္မႈကို ေတာင့္မခံႏိုင္တဲ့ အဆုံးမွာ သိကၡာမေစာင့္စည္း ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၀မ္း၀မယ့္ လမ္းစရွာလာၾကတာပါ။ ၾကာလာေတာ့ အစြယ္ေတြ ေပါက္ၿပီး ဘီလူး ဘ၀ ေရာက္ကုန္ၾကတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ပီတိထက္ အဂတိကို မက္ေမာ လာၾကတာဟာ ဆရာ ေလာကကို လုံး၀ ပ်က္ယြင္းေစတယ္ဗ်။ စာရိ္ၱပ်က္ယြင္းမႈကို ျပန္လည္ ဖာေထးရတာဟာ တကယ္မလြယ္တဲ့ လုပ္ရပ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။…

ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာမွာ စနစ္နဲ႔စနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈက စတင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာ ငါတို႔က ဘာအေရးလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးက စာရိတၱပ်က္ယြင္း ေစတဲ့လမ္းေၾကာင္း ဘက္ကို ေျပာင္းသြား ေစတာလည္း ပါတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေတြမွာ အမိန္႔အာဏာေၾကာင့္ အေအာင္ ေပးရတာေတြ၊ ၿခိမ္း ေျခာက္လို႔ အေအာင္ ေပးရတာေတြ ျဖစ္လာရာက တစ္ဆင့္ အဂတိလိုက္စားတဲ့ အထိ ျဖစ္လာပါေရာ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ေတြဟာ မၾကာေသးတဲ့ အတိတ္သမိုင္းမွာ တစ္ပုံႀကီးဗ်။ စာေမးပဲြခန္းကို တစ္နယ္တစ္မင္းတို႔က ကိုယ့္သားသမီးကို လုံၿခဳံေရး အေစာင့္နဲ႔ လာအေျဖခိုင္းၿပီး လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ကာ ေျဖခြင့္ရတာေတြ ႀကည့္ၿပီး က်န္တဲ့ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ၀င္သြားၿပီး တစ္ခန္းလုံး ပဲြေတာ္ႀကီးပမာ လြတ္လပ္စြာ ေျဖဆိုၾကတာေတြ ကလည္း အတိတ္သမိုင္း တစ္ေလွ်ာက္ ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ပါခဲ့တယ္ဗ်။   ေအာင္ေမာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲက သည္ေန႔ သည္အခ်ိန္မွာ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြရဲ႕ပါေမာကၡေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ပညာေရး ေလာက ဗိုလ္က်ခံရမႈေတြကို သူတို႔ ေျပာျပတာေတြက မၾကားခ်င္ အဆုံးေလ။ ေျပာစရာ ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။ သည္ခုံနံပါတ္ေတြကို ဘာလုပ္ေပးပါ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္မိန္႔ လာတာေတြကုိ ျပန္မေျပာရဲတဲ့ အေျခအေန ေတြက ၾကာလာတဲ့အခါ သူတုိ႔ေတာင္ ဒီလုိ လုပ္ေသးတာဆုိတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာရာကအစ ပညာေရး ေလာကရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းအခ်ဳိ႕မွာ စာရိတၱမ႑ိဳင္ ယိမ္းယိုင္ လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေခါင္က မိုးမလုံလို႔ အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္လိုက္တာကအစ၊ ပညာေရးဘ၀ စာရိတၱအဆုံး ပ်က္သုဥ္းရတာေတြ ျဖစ္လာပါေရာ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သင္႐ိုး ေတြ၊ ဖတ္စာအုပ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္မီၿပီးသား ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္း သိၿပီးသားပါ။ ဒါေတြကို အဓိကျပင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လူနဲ႔ မူကို ျပင္ရမွာပါ။ အခုတစ္ေလာ ၾကားေနရတာေတြက အမ်ားႀကီး။ စာေမးပဲြစနစ္ ျပင္ရမယ္၊ သင္႐ိုးေတြ ျပင္ရမယ္၊ ဘာညာေပါ့။ မၾကာေသးတဲ့ ကာလအတြင္း န၀မတန္း အထိ စာေမးပဲြစနစ္ဟာ အဓိက မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းတြင္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေအာင္ေပးေနတဲ့ ယေန႔ေခတ္ ေပၚစနစ္ပဲေလ။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတာင္ ၾကားဖူး လိုက္ေသးတယ္ေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မေအာင္ မရိွ ငါ့တပည့္ ဆိုရမယ့္ အတိုင္းပါပဲ။  ေက်ာင္းသားေတြလည္း အခက္အခဲ နည္းနည္းေလးမွ မရိွဘဲေအာင္ ေနၾကတာပါ။ သည္စနစ္  က်င့္သုံးလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းေတြမွာ တက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက အိမ္ျပန္ရင္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ျပန္ယူမသြားဘဲ ေက်ာင္းမွာပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ရင္ လြယ္အိတ္ မပါသလို ေက်ာင္းသြားရင္လည္း လြယ္အိတ္ မလိုဘူးတဲ့ဗ်။ အခ်ိန္တန္ရင္ ေအာင္မယ္ ဆိုတာ သိေနတယ္ေလ။ အဲဒီေလာက္ အခြင့္အေရး ေပးထားတဲ့ ၾကားထဲက က်တဲ့လူရိွရင္လည္း ဆရာေတြက ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ အခ်ိန္ပိုသင္ၿပီး က်တဲ့သူကို အေအာင္ေပးဖုိ႔ စာေမးပဲြ ျပန္ေျဖခိုင္းရ ေသးတယ္ဗ်ာ။ ၾကာလာတဲ့ အခါ ဆရာေတြက အလုပ္ပိုအျဖစ္ ထပ္သင္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ မခံေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္း အေအာင္ေပးလို႕ ရေအာင္ ဖန္တီး ေပးလိုက္တာေတြ ျဖစ္လာပါေရာ။

တကၠသိုလ္မွာ ဒီအတိုင္းပဲတဲ့ဗ်။ မေအာင္ရင္ ေမးခြန္းထပ္ထုတ္ၿပီး စာေမးပဲြ လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါမွ မေအာင္ ေသးရင္ ထပ္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ထပ္ေျဖ ခိုင္းရတယ္ဆိုပဲ။ ၾကာေတာ့ ဆရာေတြက အလုပ္႐ႈပ္ မခံေတာ့ဘဲ ေအာင္မွျဖစ္မယ္ ဆိုတာ သိေနေတာ့ အေအာင္တစ္ခါတည္း ေပးလိုက္ ေတာ့တယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားကလည္း ေျဖတာနဲ႔ ေအာင္မယ္ ဆိုတာသိေတာ့ ေက်ာင္း မတက္ေတာ့ဘူး။ ဒါရဲ႕အေျဖက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရည္အခ်င္းမဲ့တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ေရာက္ေစတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စံနဲ႕ လုပ္မရ ေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာကို သိဖို႔ လိုတယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံတကာစံကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ မကိုက္ဘဲ အတင္း႐ိုက္သြင္းလို႔ မျဖစ္တာေတြ အမ်ားႀကီးဗ်။ စာေမးပဲြစနစ္ဟာ မရိွသင့္ေတာ့တာ မွန္ေပမယ့္ သည္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ လူေနမႈစနစ္ေတြနဲ႕ဟန္ခ်က္ညီဖို႕က လိုပါေသးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ တာေတြကို ျပည္ပ ႏိုင္ငံမ်ား အလိုက် လိုက္လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ျပင္လို႔မဆုံးတဲ့ ပညာေရး ျဖစ္မွာကလဲြလို႔ ဘာမွ ထူးမလာဘဲ အစမ္းသပ္ခံ ပညာေရးပဲ ျဖစ္မွာလို႔ ေအာင္ေမာင္း ျမင္တယ္ဗ်ာ။

တစ္ခုေတာ့ ရိွတာေပါ့။ ကိုယ္က သူတို႔ေပးမယ့္ ပညာေရး ေထာက္ပံ့ေငြေတြ မက္ၿပီး ဟန္က်ပန္က် စီမံကိန္းေတြဆဲြ၊ ႏိုင္ငံတကာ စာတမ္းဖတ္ပဲြေတြ လုပ္ၿပီး ပညာေရးကို ဘယ္လိုျပင္မယ္၊ ညာလိုျပင္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကရင္ေတာ့  ျပင္လိုက္ညာလိုက္ ပညာေရး ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာ အေထာက္အပံ့ေတြ ရထားတဲ့ ျပင္ပအဖဲြ႕အစည္းေတြကလည္း  ေပးတဲ့သူ အလိုက် ဘယ္လိုျပင္မယ္ဆိုတာ ဟန္ေရး တျပျပနဲ႔ ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ပညာေရးမွာ ဦးစီးဦးေဆာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း အခုပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းကာ အရင္တုန္းက ပညာေရးက ဘာညာဆိုၿပီး ေျပာဆိုလာၾကတာ ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်။ ရယ္ေတာ့ ရယ္စရာ အေကာင္းသား။ တစ္ခ်ိန္က သူတို႕ ဖ်က္ခဲ့လို႔ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးကို သူတို႔က ျပဳမယ္ျပင္မယ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့အခါ ရယ္ခ်င္စရာ မေကာင္းေပဘူးလား။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ပညာေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြေတာင္ ဖဲြ႕ထား လိုက္ေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားက အေၾကာင္း အမ်ဳိးမိ်ဳးေၾကာင့္ ျပန္ေရာက္လာသူ ေတြကလည္း ပဲြေတာ္အမီ ႏဲႊေပ်ာ္ လိုက္ၾကေသးတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ ကယ္တင္ရွင္ ပုံစံေတြနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဟန္ပန္ေတြ၊ မွင္ ေမာင္းေတြနဲ႕ ဘာမသိညာမသိ၊ သဘာပတိေတာင္ တက္လုပ္ လိုက္ၾကေသးတယ္။ ေလွ်ာက္ျပန္ သံေပးေတြနဲ႔ သူတို႔မကယ္ရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီး ေသဖြယ္ရာ ပုံစံမ်ဳိးေတြနဲ႔ လုပ္ေနတာ ေအာင္ေမာင္းေတာ့ ရယ္ခ်င္ လာတယ္ဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း ေအာင္ေမာင္းက ငယ္ေပါင္းမို႔ သိေနသကိုး။ ေအာက္က နားေထာင္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာလဲ သူတို႔ ဘယ္လို ထြက္သြားၿပီး ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာ ၾကတယ္ ဆိုတာ အသိပဲေလ။ အစိုးရကလည္း ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီး ေဒါက္တာ တပ္လာတယ္ဆိုရင္ ကယ္တင္ရွင္လို ဆရာတင္လိုက္တာပဲဗ်။ လိုအပ္ရင္ လႊတ္ေတာ္ကိုေတာင္ ေဒါက္တာဘဲြ႕ ရထားတဲ့သူကို ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔လို႔ ကန္႔ကြက္ရဲတာဗ်။  ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားတုန္းက ဘယ္လိုေၾကာင့္ ထြက္သြားတာလဲ၊ ျပန္လာတာက ဘယ္လို အေျခအေနေၾကာင့္ ျပန္လာတာလဲ၊ သူ႔ အရည္အခ်င္း ဘယ္ေလာက္ရိွလဲ ဆိုတာ မေလ့လာ ေတာ့ဘူးဗ်။ ပုလင္းတူနဲ႔ဘူးဆုိ႔နဲ႔ေတာ့ အလိုက္သားလား။ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အသုံးခ်ေနၾကတာဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္တယ္။

ကဲသူတို႕ကေရာ ပညာေရးမွာ ဘာျပင္မွာတုန္းလို႕ ေအာင္ေမာင္း ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေရာမိေရာရာ ငါလည္းပါ ဆိုတာေတြက အမ်ားသားလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ေခတ္စနစ္ အေျခအေနေတြနဲ႔ အေတာ္ေလး မ်က္ျခည္ ျပတ္ေနသူေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က ျပန္လည္ အသုံးျပဳ ေနတာကလည္း ဘယ္လမ္းကို သြားခ်င္လို႔လဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာဗ်။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး၊ မူးၿပီးေရာ လုပ္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီ ရတဲ့သူေတြက  ကမၻာမွာ ဘယ္လို ပညာေရး ပုံစံနဲ႕သြားေနၿပီဆိုၿပီး အာေပါင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ လိုက္သည္ မလိုက္သည္မသိ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသလို ေခတ္ေဟာင္းအျမင္နဲ႔ ခရီးႏွင္ လိုသူေတြ ကလည္း သူတို႔ ဖ်က္ခဲ့တဲ့ ပညာေရး စနစ္ကို အတိတ္မွာ အသာထားၿပီး ေခတ္သစ္စကားေတြနဲ႕ ႏွစ္ပါး သြားလာတာ ျမင္ရျပန္ေရာ။ အင္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခက္ေနပါလားလို႔ ေအာင္ေမာင္း သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ အတိတ္က ပညာေရး စနစ္ကို မႀကိဳက္လို႔ ခပ္ကင္းကင္း မေျပာဘဲ ေနၾကတဲ့ အလြန္ ထင္ရွားတဲ့ သူေတြလည္း ရိွခဲ့တာ အမွန္ပါ။ အလြန္ေလးစား ေလာက္သူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆရာႀကီးေတြက အခုလည္း ေရွ႕တန္း ထြက္မလာဘူးဗ်။ သူတို႔က ပညာရိွႀကီးမ်ားပီပီ ေမးမွေျပာ၊ တီးမွျမည္တဲ့သူေတြ။ အဖားအရား ကလည္း မရိွတဲ့ လူေတြေလ။ စနစ္ေတြ၊ ေခတ္ေတြကို ေနာေက်ေနသူေတြ ဆိုေတာ့ ေဘးက ထိုင္ၾကည့္ ေနၾကေလရဲ႕။ ၾကည့္႐ုံၾကည့္ေနသလား၊ ၿပဳံးေနသလားေတာ့ ေအာင္ေမာင္းလည္း မသိေပါင္ဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေနေန အစိုးရကလည္း ျပင္မွာပဲလို႔ ႏိုင္ငံျခားေငြေလး ေမွ်ာ္ေတြးကာ ေအာ္ေနတယ္ ထင္ရဲ႕။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ အခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ပဲျပင္မယ္ဆိုၿပီး ေဒၚလာအေရး ေမွ်ာ္ေတြးကာ ေအာ္ေနပါေလရ႕ဲ။ ျပင္ပအဖဲြ႕အစည္း မ်ားကလည္း ကူေငြေလး ေမွ်ာ္ေတြးကာ ျပင္မွာပဲလို႔ ေအာ္ေနပါေလရဲ႕။ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကလည္း ျပင္ရမယ္ ဆိုၿပီး ေကာ္မတီေတြ ဖဲြ႕ေနေလရဲ႕။ အဲဒီေကာ္မတီက တက္ႂကြ ေနသူေတြ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဟုိယခင္ က အပီအျပင္ ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ ပညာေရးကာလမွာ ကိုယ္တိုင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျပင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေအာင္ေမာင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။  ျပင္ခ်င္တာဟာ ညာခ်င္တာနဲ႕ ဆက္စပ္ေနသကိုးလို႕။

အဲဒီပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေရးနဲ႕ေရာေယာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးဖုိ႔ ေအာ္သံ ေတြလည္း ျမည္လာတယ္ဗ်။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္နဲ႕ ဆက္စပ္ေနတာက ကိုယ့္ရန္ပုံေငြနဲ႕ကိုယ္ စခန္းသြားရ ျခင္းပဲဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္က အဲဒီတကၠသိုလ္ရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ကို တာ၀န္ယူစရာမလိုမွ သူ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕အျပည့္အ၀ သူ႕ကိုယ္ပိုင္အုပ္ ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ရရမွာဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္ အေထာက္အပံ့ကို ယူၿပီး က်ဴပ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ေအာင္ေမာင္း မၾကားဖူးဘူးဗ်။ ဂ်ပန္မွာ ကိုယ့္ရန္ပုံေငြနဲ႔ ရပ္တည္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္က တစ္ေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္း ေလာက္သာ ရိွတယ္လို႔ မွတ္သားရ ဖူးတယ္ဗ်။ အဲဒီေက်ာင္းေတြ ေတာင္ အေျခယိုင္လာလို႔ အစိုးရ အကူအညီ ျပန္ယူေနရၿပီလို႔ သိရတယ္။ က်န္တာေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ အေထာက္အပံ့ ယူထားတဲ့အတြက္ အျပည့္အ၀ ဆုံးျဖတ္ခြင့္ မရၾကဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ ရန္ပုံေငြနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္မ်ဳိးရိွတဲ့ တကၠသိုလ္မ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေအာင္ေမာင္း မျမင္ေသးဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေထာက္ပံ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ၿပီး ေျဖေလွ်ာ့လို႕ ရတာေတြ ေျဖေလွ်ာ့တာမ်ဳိးသာ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။ ေျဖေလွ်ာ့စရာေတြက အမ်ားသားဗ်။ တကယ္ေတာ့ အဆင့္ဆင့္ သြားေနတဲ့ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ ယႏၲရားႀကီးကို အရင္ျဖဳတ္ခ်ရမွာဟာ ပညာေရးရဲ႕ အဓိက လုိအပ္ခ်က္ပဲဗ်။ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို ႏွစ္၀က္ေလာက္ ၾကာတာေတာင္ အေပၚ မေရာက္ဖူးတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ အထက္ အဖဲြ႕အစည္းၾကားမွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္မႈေတြ အမ်ားႀကီး ျပင္ရဦးမွာပါ။ ယႏၲရား စနစ္ကို အရင္ျပင္ဖို႔ လိုမယ္လို႔ ေအာင္ေမာင္း ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ေနရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ လြတ္လပ္စြာ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္ဆံသြားလာခြင့္၊ သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡရဲ႕ တာ၀န္ယူ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ပူးတဲြ သုေတသနျပဳခြင့္ ေတြေပးရမွာ၊ စာတမ္း ဖတ္ခြင့္ေတြ ေပးရမွာပါ။

ဒါဟာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမယ့္အရာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ ဒါေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေငြတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မကုန္ဘဲနဲ႔ ပညာေရး တိုးတက္မႈကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အေထာက္အကူျပဳမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေအာင္ေမာင္း ထင္တယ္ဗ်။ ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး ျပန္မလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးကို အတိတ္မွာ ခဏထားခဲ့ေပါ့ဗ်ာ။ ၁၀၀ ရင္းလိုက္လို႔ ၂၀ ျပန္လာရင္လည္း အျမတ္လို႔ တိန္ေရွာက္ပင္ စဥ္းစားသလို စဥ္းစားရင္ မျဖစ္ဘူးလား။

မၾကာေသးခင္က သတင္းစာထဲမွာ အဆင့္ျမင့္ပညာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္က သင့္ေတာ္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရိွလာရင္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ လြတ္လပ္တ့ဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ဳိး တကၠသိုလ္ေတြကို ေပးမယ္လို႔ ေျပာသြားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္ဗ်။ ဒါကိုေတာ့ ေအာင္ေမာင္းလည္း သေဘာတူတယ္။ သည္ေန႔သည္ အခ်ိန္အခါမွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြအျဖစ္ ခန္႕အပ္ထားတဲ့ သူေတြထဲမွာ အရည္အေသြးကို မၾကည့္ဘဲ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို ကိုယ့္အုပ္စု ေကာင္းစားေရး အတြက္ ကိုယ့္လူကိုယ္ခန္႔ထားတဲ့ သူေတြပါေနေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂိၢဳလ္ေတြရဲ႕ အရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာေတာင္ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ လြတ္လပ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာ ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ငွက္ေပ်ာေတာကို ေမ်ာက္ေစာင့္ခိုင္းတဲ့ ပုံျပင္လို ျဖစ္မွာ အမွန္ပဲဗ်။ ဒါေတြကိုလည္း ကိုယ့္ လူေတြအေၾကာင္း ကိုယ္သိေနလို႔  ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႔ အဲဒီညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္က ေျပာလိုက္ပုံရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အျပင္ဘက္က လူေတြကေတာ့ ဒါေတြ ဘာမွသိပုံ မရဘူးဗ်။ အဲဒီလို အတြင္းေရးေတြ မသိဘဲ နဲ႔ျပင္မယ္ ျပင္မယ္ တြင္တြင္က်ယ္ ေအာ္ေနေလရဲ႕။ သူတို႔ရဲ႕ ျပင္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ေဒၚလာနဲ႔က ဆက္စပ္မႈ ရိွေနသလား၊ ႏိုင္ငံေရးေတြေရာ ပညာေရးမွာ ပါေနတာလား။ တကယ္ ႐ိုးသားရဲ႕လားလို႔ ေအာင္ေမာင္း စဥ္းစား ဆဲဗ်။ အစိုးရကလည္း လက္ဦးမႈ ရယူတဲ့ အေနနဲ႕ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ ေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးလိုက္မယ္ ဆိုၿပီး ဟန္ျပင္ေနပုံပဲ။ သူ႕အေနနဲ႕က ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ပုံရိပ္ကို ႏိုင္ငံ တကာမွာ ျပခ်င္တဲ့ပုံပဲ။ က်န္တာကေတာ့ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းေတြေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ၿပီဗ်။ ကဲ  ဗြက္ေပါက္ ေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ထန္းပင္ ေပၚက ၾကည့္ၿပီး ဟန္ေရးတျပျပနဲ႕ က်ားဖမ္းေတာ့ မလိုလို၊ ဆင္ဖမ္းေတာ့ မလိုလို လုပ္ေနတာ ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြပါေနသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေခါင္းေျခာက္စရာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

တကယ္လုပ္ရမွာက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္ အားနည္းခ်က္ေတြကို စနစ္တက် ေလ့လာ သုံးသပ္ၿပီး လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတဲ့၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းရိွ ေနေသးတဲ့ ဆရာဆရာမ အခ်ဳိ႕ရဲ႕အသံကို နားေထာင္ရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေအာင္ေမာင္း ထင္တယ္။ အခုဟာက ဆရာဆရာမေတြကို အစည္းအေ၀း ခဏခဏေခၚ၊ သူတို႔ေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္တစ္ေန႔ သတင္းထုတ္ျပန္။ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႕။ ဆရာေတြက ႐ုံသြင္းခံရတဲ့ အဆင့္ပဲလို႕ေျပာေနတာေတြ ၾကားေနရတယ္ဗ်။ လက္ေတြ႕ လုပ္ေနတဲ့သူေတြရ႕ဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ပစၥကၡ အေျခအေနေတြကို သိေအာင္မလုပ္ဘဲ လူသိရွင္သိ ပုဂိၢဳလ္ေတြေခၚကာ လိုသလိုပုံသြင္း၊ အဆိုျပဳ၊ ေထာက္ခံ လုပ္ေန႐ုံနဲ႔ကေတာ့ ပညာေရးျပဳျပင္မႈ ျဖစ္မလာဘဲ ျပင္ၾက၊ ညာၾကတဲ့ ပညာေရးစနစ္ပဲ ျဖစ္လာမွာ အမွန္ပဲဗ်။ သည္ေန႔ ပညာေရးစနစ္ ဘာေတြ မွားေနသလဲ၊ ဘယ္အေျခအေနလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဆိုပါစို႔ အေ၀းသင္ ပညာေရး။ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ထြက္ေပါက္ေပးတာ မွန္ေပမယ့္ ယေန႔အလုပ္ေခၚတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ အေ၀းသင္ဘဲြ႕ရ မပါ ဆိုတာေတြ သတင္းစာမွာ ေတြ႕လာၿပီဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မေျဖသူမွလဲြၿပီး အကုန္လုံး ေအာင္ေနၾကလို႔ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္စား၀င္ေျဖေပးရင္း ေအာင္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။ လူက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ဒီမွာက တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ပုံမွန္ ေအာင္ေနတယ္။ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ မယုံမရိွနဲ႔ ဒါက ေအာင္ေမာင္း ကိုယ္ေတြ႕မို႔ ေျပာတာေနာ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က အေ၀းသင္ရဲ႕ ေအာင္မွတ္ဟာ ၂၀ ေလာက္ရရင္ ေအာင္သလို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ စာစဥ္ကို ကိုယ္စားနဲ႕ေျဖၿပီးပုိ႔လိုက္လို႔ရတဲ့ အမွတ္က အျပည့္ရတာဆိုေတာ့ စာစဥ္ေျဖတဲ့ ရမွတ္နဲ႔ တကယ္ေျဖတဲ့ စာေမးပဲြက တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေျဖႏိုင္တာနဲ႔ ေပါင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဆဲြတင္စနစ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေအာင္ေနၿပီ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ေက်ာင္းသား ကိုယ္တိုင္ကလည္း ငါတစ္ပုဒ္တည္း ေျဖႏိုင္တာ ေအာင္တယ္လို႔ ဂုဏ္ယူေန တာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွစ္စဥ္ေက်ာင္း သားေတြကိုေပးတဲ့ ပို႔ခ်ခ်က္ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ အစည္းလိုက္ကို ႀကိဳးေတာင္ မေျဖရဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က တူေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ဘဲြ႕ရသြားပါေလရဲ႕။ က်န္တဲ့အေ၀း သင္ေက်ာင္းသားေတြလည္း ႀကဳံရင္ေမးၾကည့္ေပါ့။ မင္းတို႔ကို အေ၀းသင္က ေပးလိုက္တဲ့ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ ဖြင့္ၾကည့္ဖူး သလားလို႔။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ကုလားဆိုင္ကို စာအုပ္ အစည္းမပ်က္ သြားေရာင္းလိုက္ၾကတာပဲ။ ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ပုဒ္နဲ႔ ေအာင္တာမို႔လို႔ စာက်က္သြားတယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႕။ ေကာ္ပီရာနဲ႔ ခ်ဳံ႕ထားတဲ့ ႏွစ္လက္မေလာက္ ရိွတဲ့ စာရြက္ကို ၀ယ္လာၿပီး အဲဒါေလးကိုင္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ကူးခ်ေျဖဆို ၾကတာဗ်။ တစ္ပုဒ္ေျဖတယ္ဆိုလို႔ အမ်ားႀကီး ေရးရတယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္၊ တစ္မ်က္ႏွာေတာင္ မျပည့္တဲ့ အေျဖကို တစ္ပုဒ္လို႔ ေခၚတာ။ ဒီေန႕ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနက ခိုးခ်ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီး မခိုးခ်တဲ့သူဟာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ လူေတြလို႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ေခတ္ ေရာက္ေနေလရဲ႕။ ကဲ ပညာေရး ဘယ္လို အေျခအေနလဲ ဆိုတာသိၿပီလား။ ပညာေရးအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ပညာေရး ေလာကထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူေပါင္းၿပီး ေအာင္ေမာင္း ကိုယ္တိုင္က ပညာေရးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးဗ်။ ေအာင္ေမာင္း သိတာေတာင္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ပညာေရးေလာကသား ၀ါရင့္ႀကီးေတြ  ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီဆိုတဲ့ စကားလိုပဲဗ်၊ မေျပာခ်င္ၾကလို႔ ၾကည့္ေနၾကတာ။ ရင္ထဲမွာက အျပည့္။ ကဲ ေနာက္မွ ဆက္ေဆြးေႏြး ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္ေမာင္းလည္း ျပင္လိုက္ ညာလိုက္ လုပ္ဖို႔ အဖဲြ႕အစည္းေလးတစ္ခု ဖဲြ႕ၿပီး ႏိုင္ငံတကာနဲ႔  ခ်ိတ္ဆက္ကာ ညာၾကည့္ရ မလားလို႔ စဥ္းစားေနတယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္လဲသိလား။ တခ်ဳိ႕က ညာမွ ႀကိဳက္တယ္ေလ။

Myanmartandawsint Newspaper