ဒီအခါကို လြမ္းတယ္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 11/02/2013 06:03:00 PM

(ေဆာင္းပါးရွင္ - ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ)

"မီတာခေတြ တက္လိုက္တာေတာ္"

အရာရွိကေတာ္ ေဒၚေၾကာ့က အိမ္ေရွ႕မွ ေအာ္ေနသည္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ ပိုက္ဆံေတာင္းလိုက္ ကတည္းက ေဒၚေၾကာ့အသံ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

"အေမက ပိုက္ဆံေတာင္းလိုက္ရင္ တစ္ခုခုေျပာၿပီ"

"ခင္ေမာင္ေက်ာ္၊ မင္းတို႔မီတာခေတြ တက္ေတာ့ ငါ့မွာလည္း မေလာက္မင မျဖစ္ေအာင္ ေခြၽတာရမွာေပါ့"

"ဒါကေတာ့ အေမရယ္။ လူတုိင္း လွ်ပ္စစ္ရေအာင္ လုပ္တာ။ ပုဂၢလိကကို လႊဲရတယ္ေလ။ ဘယ္ကုမၸဏီကမွ အ႐ႈံးခံ မေရာင္းဘူး အေမရဲ႕။ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္က အေရးႀကီးတယ္။ ဒါဟာ ေမာင္းႏွင္အားလို႔ေခၚတယ္ အေမရဲ႕"

"ဒါေတြ လာေျပာမေနနဲ႔၊ နင့္အေဖ ေမာင္းႏွင္အားကေတာ့ အရက္ပဲ။ နင္ကလည္း ဘီယာေသာက္တတ္ လာတယ္။ နင္တို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ မီတာခနဲ႔ ဘယ္လိုကာမိမွာလဲ။ ပိုက္ဆံထပ္ရွာဦး"

"အေမကလည္း ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ကြန္ပ်ဴတာတတ္မွ စာတတ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာလည္း တတ္ရတယ္။ ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာေရာ အဂၤလိပ္စာေကာ တတ္ဖို႔လိုတယ္ အေမရဲ႕"

"အင္း နင္တို႔သားအဖ ေျပာလိုက္ရင္ ေခ်ာလို႔။ အိမ္မွာပိုက္ဆံ မရွိဘူး"

"အေမကလဲ၊ ဒါဆို အေဖ့ဆီ လာေပးထားတဲ့ ဟိုဘလက္ေလး ယူသြားမယ္ေနာ္။ ဆိုင္သြားသြင္းလုိက္မယ္"

"နင့္အေဖ ဆူေနဦးမယ္"

"အေမကလဲ။ အေဖက ဘလက္မွ မေသာက္တာဘဲ၊ ရက္ဒ္ေလာက္ ေသာက္တာ၊ ဗီ႐ိုထဲမွာ ရက္ဒ္သံုးပုလင္းေတာင္ ရွိေသးတယ္"

"ဒါဆိုလည္း ပိုတဲ့ပိုက္ဆံ အေမ့ကိုလာေပး၊ မင္းဘီယာ မေသာက္ခဲ့ ရဘူးေနာ္"

"တစ္ခါတေလ ခင္ေဇာ္တို႔တုိက္လို႔ ေသာက္တာပါ အေမ။ အေမက မီတာခ တက္တာကိုပဲ စကားထဲ ထည့္ေျပာေနေသးတယ္"

"ေျပာရတာေပါ့ေအ။ မီတာက တစ္ရာယူနစ္ထက္ေက်ာ္ရင္ တစ္ယူနစ္ကို ၅၀ ေပးရမယ္တဲ့"

"ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ုံးက ႏုိင္ငံျခားသားတြမ္က ေျပာတယ္။ မီတာတက္တာ ဘာမွမမ်ား ေသးဘူးတဲ့။ သူတို႔ ဖိလစ္ပိုင္မွာဆို တစ္လကို ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးေနရတယ္တဲ့"

"အရင္က ၄၅ ျပား ေနာက္ျပား ၆၀ ေပးခဲ့ရတယ္ သားရဲ႕၊ တစ္ယူနစ္ရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းက အဆမတန္ တက္သြားလို႔ ေျပာေနရတာ"

"ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံက ႏွစ္ ၅၀ လံုး လွ်ပ္စစ္မီး ေကာင္းေကာင္းမရဘူး။ ေနာက္ၿပီး လူဦးေရ ရာခုိင္ႏႈန္း ၄၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိၾကဘူးတဲ့။ ဒီရာခုိင္ႏႈန္း ၄၀ ဟာလည္း ေတာေနလယ္သမား ေတာင္သူလယ္သမား ဦးႀကီးေတြပဲတဲ့"

"ဒီလိုမီတာခနဲ႔ သူတို႔ဒီတစ္သက္ လွ်ပ္စစ္မီး မသံုးရပါဘူး။ မင္းအေဖႏိုးလာရင္ ေျပာေနဦးမယ္။ သြားေတာ့"

"ဘာေတြေျပာမလဲ မိန္းမ"

ဦးသိန္းေအာင္ေဇာ္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲ ၀င္လာသည္။ "မင္းတုိ႔ေျပာတာ အကုန္ၾကားရတယ္။ ခင္ေမာင္ေက်ာ္ မင္းငါ့အရက္ကို သြားေရာင္းဖို႔ ယူသြားတယ္ မဟုတ္လား"

"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"

"ျပန္ထားစမ္း"

"အေဖက ရက္ဒ္ပဲ ေသာက္တာ၊ ဒါက ဘလက္ပဲ အေဖရဲ႕"

"ငါသြားကန္ေတာ့စရာ ရွိေသးတယ္။ မင္းျပန္ထားလိုက္"

"ဟုတ္ကဲ့"

ခင္ေမာင္ေက်ာ္သည္ ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ အခန္းထဲ၀င္ကာ ဘလက္ အရက္ပုလင္းကို ျပန္ထားလုိက္သည္။

သူျပန္ထြက္လာေတာ့ အေဖႀကီးကို ေျပာသည္။

"အေဖ သားပ႐ိုဂရမ္မင္းစာအုပ္ ၀ယ္ရမယ္။ အဲဒါ တစ္ေသာင္းေလာက္ က်မယ္"

"မင္း ဟိုေန႔က လာကန္ေတာ့တဲ့ထဲမွာ မုန္႔ပံုးႏွစ္ပံုးေတာင္ ပါတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေရာင္းလုိက္"

"]ဒါက တစ္ေသာင္းမျပည့္ဘူး ထင္တယ္"

"ဦးဂ်မ္း ထည့္ေရာင္းလိုက္ေပါ့"

ေဒၚေၾကာ့က "မုန္႔ပံုးေတာ့ မရဘူး။ ဆရာေတာ္ သြားကန္ေတာ့ဖို႔ ဖယ္ထားတာ" ၿပီးေတာ့ ေဒၚေၾကာ့က ဆက္ၿပီး "သားရယ္၊ ေနာက္တစ္ပတ္မွ၀ယ္၊ မားကတ္တင္းက လာတဲ့အခါ အရက္ပုလင္း ပါလာမယ္၊ ဒီေတာ့မွ ေရာင္းေပါ့"

"သီတင္းကြၽတ္မွာ အရက္ပုလင္း သိပ္မလာဘူး။ မင္းမေမွ်ာ္လင့္နဲ႔။ ငါတို႔႐ုံးက ေပးထားတဲ့ ၁၅၀၀ တန္ဖုန္းကို သြားေရာင္းပါလား"

"ရွင္ပဲေျပာတယ္။ ကတ္ခ်ဳိးထားလို႔ ရွစ္ေသာင္းပဲ ရမွာမို႔ မေရာင္းနဲ႔ဦးဆို" ခင္ေမာင္ေက်ာ္က ၀င္ေျပာသည္။

"ကဲ အေဖ၊ သားပဲ သြားေရာင္းလုိက္မယ္။ မိုဘိုင္းေရွာ့ပ္က ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ သားရင္းႏွီးတယ္"

"ေအး၊ မင္းဆုိင္ကိုေရာက္ရင္ ေဆာ္ဒါတစ္ဘူးနဲ႔ ခ်ိစ္တစ္ထုပ္ကိုပါ ဆြဲခဲ့"

"ငါ့အတြက္ Diet Coke လည္း ၀ယ္ခဲ့"

ေဒၚေၾကာ့က မွာေနျပန္သည္။

ဘ၀သည္ အင္မတန္ ေမာစရာ ေကာင္းသည္။ "ကံေကာင္းေပလို႔ ဦးသိန္းေအာင္ေဇာ္က ေနရာေကာင္းေလး ရထားလို႔" ဟု ေဒၚေၾကာ့စဥ္းစားေနသည္။

လခေတာ့ မက္စရာ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ အေပးအယူေတြ လုပ္လို႔ရသည္။

"ရွင့္တပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းကိုေအာင္တင္ ေရနံေရာက္ေနတယ္ဆို"

"ေအး၊ ငါတို႔ Batch တစ္ခုထဲက ေအာင္တင္ ေရနံကို ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္"

"ရွင္သြားၿပီး ေရနံေခ်းေလး ဘာေလး ေတာင္းပါလား"

"ေအး ငါလည္း စဥ္းစားေနတာ။ ေရနံေခ်းကိုေတာ့ ေပးႏုိင္ပါတယ္"

ေဒၚေၾကာ့စီမံခန္႔ခြဲ၍ရေသာ ေရနံေခ်းကို ေရာင္းစားရာ သိန္း ၆၀ ေက်ာ္ျမတ္သည္။ အမွန္မွာ ေဒၚေၾကာ့ကို ေရနံေခ်း ျမင္ဖူးသလားဟု ေမးၾကည့္ပါ။ ေဒၚေၾကာ့မျမင္ဖူးပါ။ ျမင္ဖူးစရာလည္း မလိုပါ။ ပါမစ္ကို လက္လႊဲေရာင္းလိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။

ေဒၚေၾကာ့တို႔လို႔ ဗိုလ္ကေတာ္ တစ္ျဖစ္လဲ အရာရွိ ကေတာ္မ်ားသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတင္းအခ်က္အလက္ ဖလွယ္ၾကသည္။

"မင္းေယာက်္ား သူငယ္ခ်င္း ေတာင္ငူဘက္ ေရာက္ေနၿပီ"

ဒါကိုသိလွ်င္ ေဒၚေၾကာ့ေတာင္ငူကို လုိက္သြားသည္။ ပါမစ္ေျမ တစ္ကြက္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ရသည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ကိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာပင္ ေစာင့္လုပ္သည္။ သိန္းတစ္ရာေလာက္ ျမတ္သည္။ ျမတ္မွျဖစ္မည္။ ၾကည့္ေလ စရိတ္ေတြကလည္း အင္မတန္ တက္တယ္။ သားက ကားလိုခ်င္လုိ႔ ဟြန္ဒါဖစ္ေလး ၀ယ္ေပးလိုက္ရသည္။ ခုေတာ့ ၁၀ သိန္းေက်ာ္ ႐ႈံးသည္။
ကားေရာင္းလို႔ျမတ္တဲ့ေခတ္ ကုန္သြားၿပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က QQ3 (သူတို႔က ၾကဴၾကဴသင္းဟု ေခၚသည္) တစ္စီးရ၍ ေရာင္းစားလိုက္ရာ သိန္း ၆၀ ေက်ာ္ ျမတ္သည္။ ခုေတာ့ အဲဒီကားေတြ ႐ႈံးေနသည္ဟု ၾကားရျပန္သည္။ သားကားဟာ ဓာတ္ဆီမစား ေပမယ့္လည္း ဓာတ္ဆီဖိုးက အေတာ္မ်ားသည္။ အရင္ေခတ္ကလို ဓာတ္ဆီတန္းစီတဲ့ေခတ္ကို လြမ္းမိေသးသည္။ ဘယ္ေလာက္တန္းစီရစီရ အျမတ္ႏွင့္ ကားစီးႏိုင္သည္။ ဟင္းလ်ာ၀ယ္ႏိုင္သည္။ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။ FM ေရဒီယိုက ေမဆိြသီခ်င္းေလး လာေနသည္။ "ဒီအခ်ိန္ကို လြမ္းတယ္" တဲ့။

Eleven