စင္ကာပူက ႏွလုံးလွမီးဖိုေခ်ာင္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 11/04/2013 10:17:00 AM

စင္ကာပူႏိုင္ငံသည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေသးေသာ္လည္း နည္းပညာ ဖြံ႕ၿဖဳိးျခင္း၊ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ေကာင္းမြန္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ပညာရွင္မ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္ မ်ား ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားစြာရွိေနၾကသည္။ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈနည္းတူ အၿပဳိင္အဆိုင္လည္း အလြန္မ်ားသည္။ စင္ကာပူဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ တည္ေထာင္သူ လီကြမ္ယုႏွင့္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ လမ္းမ်ား၊ မိုးေမွ်ာ္တိုက္တာမ်ားသာ ျမင္ေယာင္မိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူတြင္ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ ႐ုန္းကန္ ေနၾကရသည့္ ၿမဳိ႕ျပ ႏြမ္းပါးသူမ်ားစြာ ရွိေနသည္။

တိုက္ေလွကားမ်ား၊ ပန္းၿခံ ခုံတန္းမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အိမ္ေျခမဲ့ ၿမဳိ႕ျပ ႏြမ္းပါးသူ မ်ားစြာလည္း ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူမွ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္ လူတစ္စု တည္ေထာင္ထားသည့္ မီးဖိုေခ်ာင္ေလး တစ္ခုကေတာ့ ထိုလူမ်ားစြာကို မေမ့ထားၾကေပ။ Willing Hearts ဟု အမည္ရသည့္ ယင္းအုပ္စုေလးကို စတင္တည္ေထာင္သူက မစၥတာတိုနီေတး ျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ ႏြမ္းပါးသူ လူ ၂၅၀၀ ေလာက္အတြက္ ထမင္းဟင္းမ်ားစြာကို ေထာက္ပံ့ကူညီ ေပးခဲ့သည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ ရွိေပၿပီ။ ယင္းအဖြဲ႕ေလး စျဖစ္ခဲ့သည့္ပုံကို မစၥတာတိုနီေတးက ရွင္းျပသည္။

စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အလွည့္အေျပာင္း တစ္ခုေၾကာင့္ဟု တိုနီေတးက ဆိုသည္။ ထိုေန႔က သူ႔အိမ္သို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကသည္။ သူသိသူေတြေရာ၊ မ်က္မွန္းသာ တန္းမိသူေတြေရာ ပါသည္။ တိုနီေတး၏မိခင္ နာေရးျဖစ္သည္။ နာေရးလာသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔မိခင္တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ကူညီခဲ့ဖူးသူမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသတႀကီး သိလိုက္ရသည္။ သူ႔မိခင္၏ သူတစ္ပါးအေပၚ ကူညီခ်င္စိတ္ကို သူသိလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲကို ထိရွမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ လူေတြကို ဘယ္လို ကူညီရမည္ ဆိုသည္ကိုမူ မသိခဲ့ေပ။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္၏ တစ္ရက္တြင္ သူေမွ်ာ္လင့္ေသာ ကူညီခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ကြန္ဗင့္ သီလရွင္ေက်ာင္းမွ စစၥတာ အဲလိဇဘက္က သူ႔ကို ေပါင္မုန္႔ အနည္းငယ္ ေပးသည္။ ‘ဒါေလးေတြ ေလွ်ာက္ေဝေပး’ ဟု ေျပာသည္။ တိုနီက သူ႔ဇနီး ေမရီကိုလည္း သူနဲ႔လိုက္ခဲ့ရန္ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ။ ဘူကစ္မာရာ ပတ္ဝန္းက်င္ေဒသမွာ အကူအညီ လိုအပ္ေနေသာ ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္သားမ်ား ရွိသည္ဟု သီလရွင္တစ္ပါးက ေျပာသျဖင့္ ထိုေနရာသို႔ သြားၾကသည္။ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြပါ ယူသြားသည္။
ဘူကစ္ရပ္႐ြာမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ တို႔ကို သြားေပးသည္။ ထိုအရပ္တြင္ ေနသည့္ လူ ၅၀ ေလာက္က ဝမ္းပန္းတသာ လက္ခံၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး လိုအပ္ေနသူမ်ားကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီေပးႏိုင္ရန္ ႀကဳိးစားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ေပသည္။

ေနာက္တိုနီႏွင့္ ေမရီတို႔၏ အိမ္အနီးတြင္ ကြန္ဒိုအသစ္ လာေဆာက္ရာ အလုပ္သမား မ်ားစြာလည္း ပါလာသည္။ အိမ္ကုိသူတို႔ ေရလာေတာင္း ေသာက္ၾကသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၾကရသည့္ ထိုအလုပ္သမားမ်ား စားရေသာက္ရေတာ့ သိပ္မေကာင္းသည့္ ေန႔လယ္စာ ျဖစ္ေနျခင္းကို ျမင္ရသည့္အခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စိတ္မေကာင္းၾက။ ထို႔ေၾကာင့္သူတို႔ကို ထမင္းခ်က္ေကြၽးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကရာမွ Willing Hearts အဖြဲ႕ စေထာင္ျဖစ္လာသည္။

သူတို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း စိန္႔မိုက္ကယ္မွ လူကုိးဦး စုေပါင္းကာ အဖြဲ႕အစည္းေလးတစ္ရပ္ ထူေထာင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ Willing Hearts သည္ လိုအပ္ေနသူမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကူညီေပးၾကသည္။ အဓိကကေတာ့ အာဟာရ ျဖစ္သည္။ ကက္သလစ္ ဘာသာဝင္မ်ား စုစည္းထားသည့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာသာလူမ်ဳိး မခြဲျခားဘဲ ကူညီေပးသည္။
“အဖြဲ႕ရဲ႕ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ဆာေလာင္ေနသူေတြကို ကုစားေပးဖို႔ပါ” ဟု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ စီးပြားေရးသမားေဟာင္းႀကီး တိုနီေတးက ဆိုသည္။

ႏြမ္းပါးသူ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား၊ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ Single မိဘမ်ားႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပ အခက္ေတြ႕ေနေသာ စင္ကာပူေရာက္ အလုပ္သမားမ်ားကို ထမင္းပို႔ေပးေနသည္ဟု သူကေျပာျပသည္။

စဖြဲ႕ခါစက ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္မ်ားသာ ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုဆိုလွ်င္ ေန႔စဥ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ခ်က္ျပဳတ္ၾကၿပီး ထမင္းဘူးမ်ား လိုက္လံ ပို႔ေပးႏိုင္သြားသည္။
သူ႔လိုပင္ ပင္စင္စား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ မစၥတာေတးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီးကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသည္။

လူေတြ အမ်ားႀကီးကို ေန႔စဥ္ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ေထာက္ပံ့ ေပးေနတာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ကရသလဲလို႔ မစၥတာတိုနီကို ေမးၾကည့္သည့္အခါ ၎ကမိတ္ေဆြမ်ား အခ်င္းခ်င္း လွဴၾက၊ ထည့္ဝင္ၾကတာနဲ႔ လုပ္ေနတာဟု ျပန္ေျဖသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းက တိုနီေတးတို႔ Willing Hearts ကို ဆန္ပုံမွန္ လွဴေပးသည္။ ထမင္းဘူးေတြ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ဗင္ကားမ်ားလည္း လွဴေပးထားသည္။ ဘာသာမတူေသာ္လည္း ပရဟိတကို ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ၾကျခင္းမွာ အားက်ဖြယ္ ျဖစ္သည္။

Willing Hearts အဖြဲ႕ကို ဝင္လိုလွ်င္ တစ္ႏွစ္ အဖြဲ႕ဝင္ေၾကး စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၅ ေဒၚလာ သြင္းရသည္။ အဖြဲ႕မဝင္လိုဘဲ သီးသန္႔ လွဴလိုကလည္း လွဴႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ပိုင္း ေစတနာ့ဝန္ထမ္းႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆိုၿပီး ခြဲထားသည္။

အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ မစ္စ္ဂို႔သ္သည္ အခ်ိန္ျပည့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္လွ်င္ ေျခာက္ရက္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေပးသည္။ “ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ အ႐ူးလိုပဲရွင့္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္” ဟု သူမက မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အလုပ္တာဝန္မ်ားကို အနားယူလိုက္ခ်ိန္မွာ အမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အေစခံႏိုင္ သည္ကို စင္ကာပူက မစၥတာတိုနီႏွင့္ အဖြဲ႕က ဦးေဆာင္ လုပ္ျပႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔အဖြဲ႕ကို စင္ကာပူသမၼတ ကိုယ္တိုင္က ေပးအပ္သည့္ ပရဟိတဆုလည္း ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည္။ ဘာသာတရား၊ လူမ်ဳိး မခြဲျခားဘဲ ပူးေပါင္းစု႐ုံး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အလွတရားကိုလည္း ပီျပင္ေစသည္။

မီးဖိုေခ်ာင္ ခန္းမႀကီးတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ေပးေန ၾကသူမ်ားသည္ ပိုက္ဆံ မရေသာ္လည္း သူတို႔ရင္ထဲမွာ ရရွိေနသည့္ ပီတိေပ်ာ္ရႊင္မႈက တိုင္းတာ၍ရေသာ ေငြေၾကး ဥစၥာမ်ားထက္ အဖိုးအနဂၣ ထိုက္ေပလိမ့္သည္။

သန္႔ဇင္စိုး
The Voice Weekly