လူမ်ိဳးစုပဋိပကၡဆိုင္ရာ စိန္ေခၚခ်က္ (၂)

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 11/23/2013 09:53:00 AM

ကြန္ျမဴနတီအ၀န္းအ၀ိုင္း က်ဥ္းေျမာင္းျခင္း

အင္စတီက်ဳးရွင္းသစ္ေတြကို ခ်မွတ္က်င့္သုံးၿပီး လည္ပတ္ေနခ်ိန္မွာ ထည့္သြင္းျခင္းန႔ဲ ဖယ္ထုတ္ျခင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ႏုိင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုတာရဲ႕ နယ္ပယ္အတိုင္းအဆ အယူအဆဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံသစ္ရဲ႕ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕အုပ္စုေတြ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတာကို အကန္႔အသတ္ လုပ္သြားမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာရိွတ့ဲ အခ်ိဳးမက်မႈေတြထဲက တခုကေတာ့ အနာဂတ္ကို စီစဥ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အတိတ္ဟာ တဟုန္ထိုး၊ အရိွန္ျပင္းျပင္းန႔ဲ က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္လာတတ္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခါမွာ အသစ္စဖို႔ဆိုတ့ဲ ကိစၥက အဆင္မေျပ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ လူမ်ိဳးစုဆက္ဆံေရးေတြကို ၾကည့္ရင္ သမိုင္းဆိုတာ တခါတခါ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ ဖယ္ထုတ္မႈ အယူအဆေတြဘက္ဆီ ယိမ္းသြားတတ္တာ ေတြ႕ရမယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူေတြကို ထည့္သြင္းလို႔ ပါ၀င္ေနၾကသလဲလို႔ ေမးစရာရိွတယ္။ ဒီေမးခြန္းအတြက္္ ေျဖတတ္ၾကတ့ဲအေျဖကေတာ့ “ဒီေနရာမွာပဲ အစကတည္းက ေရာက္ေနခဲ့ၿပီးလို႔ ယူဆရတ့ဲသူ၊ ဒီမွာပဲ အမွန္တကယ္ရိွေနၾကတ့ဲသူ” ေတြကိုပဲလို႔ ဆိုတာပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘိုးေဘး စဥ္ဆက္ေတြ အေစာပိုင္းကတည္းက ေရာက္လာခ့ဲၾကၿပီး ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တ့ဲသူေတြဟာ ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ် ၀င္လာပံုရသူေတြထက္ ဌာေနတုိင္းရင္းသားျဖစ္မႈ အက်ိဳးထူးရၿပီး ႏိုင္ငံေရးပိုင္း အဓိကဦးစားေပးမႈကို ေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ တမိုးေအာက္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းအျဖစ္ သူတို႔ရထားတ့ဲ နယ္ေျမကို ထည့္စဥ္းစားေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတာပဲ။ ဒီမွာေတြ႕ရတာက အဲဒီ ဌာေနတိုင္းရင္းသားေတြ ဆိုတာက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ “တမိုးေအာက္” ဆိုတဲ့ စကားလုံးန႔ဲ တထပ္တည္း ျမင္လိုက္တယ္၊ အဲဒီ “တမိုးေအာက္” ဆိုတာႀကီးထဲမွာ နယ္ေျမေတြကို သင့္ေတာ္သလို အေျခခ်သတ္မွတ္ ေနထုိင္ေနၾကတာ။ အဲဒီသူေတြဟာ ေစာေစာက “တမိုးေအာက္” ဆိုတာနဲ႔ တထပ္တည္း ၾကည့္ျမင္ မခံရသူေတြထက္ ဦးစားေပးမႈ ပိုရၾကတယ္။

အာရွဟာ အဲဒီလို ဌာေနေမြးရပ္ ေလသံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနရာ တိုက္ႀကီးတခုပဲ။ သီရိလကၤာက တမီလ္ေတြဆိုရင္ သူတို႔ဟာ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္း အႏြယ္ အမွန္၊ ဘဂၤါလီေတြက အာသံကို တရားမ၀င္ ဝင္လာသူေတြ၊ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ တ႐ုတ္ေတြဟာ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူေတြ၊ ျမန္မာျပည္ထဲက မြတ္စလင္ေတြက တကယ့္ ဘဂၤလားႏြယ္အစစ္ေတြ၊ ကရာခ်ိက မိုဟာဂ်ီေတြဟာ ဆင္းဟစ္အစစ္ေတြ မဟုတ္ၾက အစရိွတ့ဲ နယ္ေျမစြဲ၊ ဌာေန တိုင္းရင္းစြဲ ေလသံေတြဟာ အာရွဘက္ဆီမွာ အသံပို က်ယ္ေလာင္ေနပါတယ္။ အေရွ႕ဥေရာပမွာက်ေတာ့ ဇာတိဌာေန ေမြးရပ္ေျမ ဆိုတ့ဲအေပၚ ေမးခြန္းထုတ္မႈေတြဟာ သမိုင္းဆိုင္ရာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ အေျခခံကေန လာတယ္။ အႀကီးမားဆုံး လူနည္းစုအဖြဲ႔ေတြထဲက ႏွစ္ဖြဲ႔ျဖစ္တ့ဲ ဟန္ေဂရီေတြ၊ တူရကီန႔ဲ အျခားမြတ္စလင္ေတြကို ဟက္စ္ဘာ့ဂ္၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ေအာ့တိုမန္ လႊမ္းမိုးမႈရဲ႕ အၾကြင္း အက်န္ေတြလို႔သာ ဆိုၾကတယ္။ ေအာ့တိုမန္ လႊမ္းမိုးမႈဟာ အေရွ႕ဥေရာပကို ရာစုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီးေတာ့ ဖိႏိွပ္ခ့ဲတာမို႔ ဒီအတြက္ အခုခ်ိန္မွာက်ေတာ့ သူတို႔ကိုျပန္ၿပီး ဖယ္ထုတ္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အရင္ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုဟာ ဒီ ေမြးရပ္ဌာေနဆိုတ့ဲ ကိစၥအတြက္ တမူကြဲျပားတ့ဲ ရုန္းကန္တိုက္ပဲြဆင္မႈေတြနဲ႔  ရင္ဆိုင္ရဖူးတယ္။ ရုရွေတြသာ မကဘူး၊ ဆလပ္ဗ္မဟုတ္တ့ဲ နယ္ေျမေတြထဲကို ေရႊ႕ေျပာင္း၀င္လာခ့ဲတဲ ့ အျခားဆလပ္ဗ္ေတြကို နယ္ခ်႕ဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတခုန႔ဲ တထပ္တည္းျဖစ္တ့ဲ အေျခခ်ေနထိုင္သူေတြလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ ေဒသေတြမွာ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ လူမ်ားစုပုံစံေတြနဲ႔ ရိွေနတတ္ၾကၿပီး ရုရွႏိုင္ငံအျပင္ဘက္မွာ မီွတင္း ရိွေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ဆိုဗီယက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကေန တည္ေဆာက္ထားတ့ဲ နယ္ေျမဆိုင္ရာ နယ္နိမိတ္ ေဘာင္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ဆိုဗီယက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ရုရွေတြကေန စိတ္ရွိရင္ရွိသလို၊ ေျပာင္းလဲလြယ္ႏိုင္ၾကတယ္လို႔ ယူဆမႈအေျခခံေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတ့ဲ နယ္ေျမေဘာင္ေတြပါ။ အက်ိဳးရလဒ္ တခုအေနန႔ဲ ေမာ္လ္ဒိုဗန္းေတြ၊ ကာဇက္ေတြနဲ႔ အက္စ္တိုးနီးယန္းေတြဟာ ရုရွေတြကို အသိုင္းအ၀န္း အစုအဖြဲ႔ကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ ဒီႀကိဳးစားမႈကို ရုရွတို႔ကလည္း ျပန္တံု႔ ျပန္ေျဖရွင္းႏုိင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လို တံု႔ ျပန္သလဲဆိုရင္ သူတို႔ကို ဖယ္ထုတ္ထားတဲ့ႏိုင္ငံကေန နယ္ေျမေတြကို  သီးျခားခြဲထုတ္ပစ္ဖို႔ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္း ၾကတာပါ။

ေမာ္လ္ဒိုဗာမွာ လူဦးေရရဲ႕ သုံးပုံ-ႏွစ္ပုံေလာက္ေတာင္ မရိွတ့ဲသူေတြဟာ ရိုေမးနီးယား ဘာသာစကားကို ေျပာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီသူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားကို သမၼတႏုိင္ငံသစ္ရဲ႕ တရား၀င္ ဘာသာစကား၊ တနည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘာသာစကားအျဖစ္ ေၾကညာဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမွာ ရိွေနတဲ့အယူအဆက ေမာ္လ္ဒိုဗာဆိုတာ ေမာ္လ္ဒိုဗန္းေတြ အတြက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပဲ။ ဒီအယူအဆကို ရုရွ၊ ဂါေဂါဇ္၊ ယူကရိန္း လူနည္းစုေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ထရန္-ဒီႏိုင္းစတာ နယ္ေျမမွာရိွတဲ့သူေတြက နားလည္ေပးတယ္။ ၁၉၄၀ မွာ ေမာ္လ္ဒိုဗာ လူမ်ိဳး အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိုေမးနီးယားကေန စတာလင္က ဆြဲထုတ္ယူသြားၿပီး ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုထဲ ေပါင္းစုေပးခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ထရန္-ဒီႏုိင္းစတာ နယ္ေျမဟာ ၁၉၄၀ မတိုင္ခင္ ရိုေမးနီးယားနယ္ေျမ အစိတ္အပိုင္းထဲ မပါခဲ့ဘူး။ ယူကရိန္းဘက္ကေန ကြဲထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ရိုေမးနီးယား ဘာသာစကားေျပာသူေတြအတြက္ ဆလာဗစ္တို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း၀င္ေရာက္မႈဟာ အေျခခ်ေနသူေတြရဲ႕ တရားမ၀င္ ေတာင္းဆိုသံေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္း စုရုံးမိသြားေစတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ထရန္-ဒီႏုိင္းစတာ နယ္ေျမခံေတြအတြက္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ နယ္ေျမႏွစ္ခု တရားမ၀င္ ေရာစပ္ေပါင္းစည္းသြားတဲ့ သေဘာဟာ သူတို႔ရဲ႕ နယ္ေျမေတြဟာ ေမာ္လ္ဒိုဗာထဲ မပါ၀င္ဘူးဆိုတ့ဲ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္တယ္လို႔ ျမင္ၾကတယ္။ အရင္ ေရာက္လာၿပီး ျဖစ္တယ္ဆိုတ့ဲ ေျပာဆိုသံေတြကို အရင္ကတည္းက ဒီေနရာဟာ လုံး၀ရိွၿပီး မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုတ့ဲ ကန္႔ကြက္သံေတြနဲ႔  ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတာပ။ဲ

အဲဒီေတာ့ ကြန္ျမဴနတီဆိုတာရဲ႕ လူမႈေရးန႔ဲ နယ္ေျမဆိုင္ရာ နယ္နိမိတ္ေဘာင္ ျပႆနာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံသစ္ေတြမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေတြ႔ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္၀မ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုတာကို ျပည္မႀကီးကေန ထြြက္ေျပးလာတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔လို႔ ေလးေလးနက္နက္ ျမင္ထားရင္ ကၽြန္းကို ထိုင္၀မ္ကၽြန္းသားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ တရား ဥပေဒေၾကာင္းနဲ႔ မညီညြတ္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ျပည္မသားေတြက ခဏတျဖဳတ္ အလည္အပတ္ လာေရာက္ သူေတြလို႔သာ ျမင္ထားရင္ ကၽြန္းရဲ႕ႏိုင္ငံေရးမွာ အခ်က္အခ်ာေနရာကေန ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတာကို ေမးခြန္းထုတ္လာ ႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္မႀကီးသား ဆိုတာကို ယာယီလာေနသူေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ျပည္မႀကီးသားတို႔ရဲ႕ ပါ၀ါ အေဆာက္အအံုေတြမွာ မျပတ္တမ္း ပါ၀င္ေနတာကို ေမးခြန္း ထုတ္စရာလို႔ ထင္ၾကမွာ အမွန္ပါ။ ဒီလို နယ္ေျမန႔ဲ လူမ်ိဳးျပႆနာရပ္ေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္လို႔ ထိုင္၀မ္ဟာ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစုံ ပါ၀င္တ့ဲ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္မႈကို အဆင္ေျပေျပ လုပ္လာႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

လစ္သူေယးနီးယားမွာက်ေတာ့ လူသူေယးနီးယန္းေတြနဲ႔ ပိုးလ္ေတြၾကား ေျဖရွင္းလို႔မရ ျဖစ္ေနတာေတြရွိတယ္။ ကာဇက္စတန္မွာဆိုရင္ ကာဇက္ေတြနဲ႔ ရုရွေတြ၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာမွာဆိုရင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယန္းေတြ၊ အက္ဘ္ကာဇီးယန္းေတြန႔ဲ ေတာင္ပိုင္း ေအာ့စ္ဆက္တီယန္းေတြၾကား ျပႆနာေတြ ရွင္းလို႔မရ ျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ ရုရွေတြဟာ ဥေရာပ၊ အာရွအလယ္ပိုင္း၊ အရင္ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုေဟာင္းရဲ႕ ဆိုက္ေဘရီးယားဘက္ထဲကို ေရႊ႕ေျပာင္း၀င္ေရာက္ၾကတာ၊ သူတို႔ရဲ႕  ၀င္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ပဲ ရုရွေတြကို ဥေရာပ အသိုင္းအ၀န္းရဲ႕ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အဖြဲ႕၀င္ေတြလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရမရ တိုင္းတာမယ့္ စံႏႈန္းေတြ ထြက္ေပၚလာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရုရွေတြ ေရႊ႕ေျပာင္း ၀င္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ပဲ ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ အကန္႔အသတ္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတာပဲ။ လတ္ဗီးယားန႔ဲ အက္စ္တိုးနီယား ႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံကိုၾကည့္ရင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလုံးမွာ ႀကီးမားတ့ဲ ရုရွလူနည္းစုေတြ အခိုင္အမာ မီွခိုေနၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံအစိုးရေတြက ဒီရုရွ လူနည္းစုႀကီးကို သူတို႔ ႏုိင္ငံရင္း ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ရေတာ့တာပဲ။ အက္စ္တိုးနီးယား မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ ဥပေဒဟာ လူဦးေရရဲ႕  ၄၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို မဲေပးခြင့္ မျပဳခဲ့ရတ့ဲ အထိပဲ။ အေျခခ်သူ ဦးေရက မ်ားေနခ့ဲတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္တယ္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ကြန္ျမဴနတီရဲ႕  နယ္နိမိတ္ေဘာင္ဟာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျပႆနာတခုပဲ။ ေမးခြန္းထုတ္မယ္ဆိုရင္ အဓိက ေမးခြန္းသံုးခုကိုပဲ ေမးရမွာ။ (၁) ႏုိင္ငံသားဆိုတာဘာလဲ။ (၂) ႏိုင္ငံသားေတြထဲမွာ အခြင့္ထူးရ၊ ဦးစားေပးခံရသူက ဘယ္သူလဲ။ (၃) ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ႏႈန္းစံေတြ၊ အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ ႏႈန္းစံေတြ၊ အေလ့အက်င့္ေတြဟာ သေကၤတ သေဘာအရ တထပ္တည္း ျဖစ္ေနရသလဲ ဆိုတ့ဲေမးခြန္းေတြပဲ။ ၿပီးရင္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ ရၿပီဆိုပါစို႔၊ ထပ္ၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ရမွာက အဲဒီလို ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈထဲ ၀င္ေရာက္ခြင့္ ရလိုက္သူ အုပ္စုတစုဟာ တျခား ေနာက္အုပ္စုေတြထက္ ပညာေရး အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း အလုပ္ေတြနဲ႔ လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြထဲကို ပိုၿပီး ၀င္ႏုိင္ဖို႔ အထူး အခြင့္အလမ္း ေတြကိုမ်ား စီမံေပးထားသလား ဆုိတာပဲျဖစ္တယ္။ အထူးအခြင့္အလမ္း စီမံေပးခ်က္ဆိုတ့ဲသေဘာက ႏိုင္ငံေရးပိုင္း ဦးစားေပးမႈကို ညႊန္းတာ။

ဒီေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကား ဥပေဒကိစၥကို ၾကည့္ပါ။ ဒီဥပေဒက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသားေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားအား ေဂ်ာ္ဂ်ီယာႏုိင္ငံရဲ႕ တရား၀င္ ဘာသာစကားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္၊ ဒီလိုပဲ၊ ဘာသာ စကားဥပေဒဟာ ကာဇက္တို႔ကို သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာစကားအား ကာဇက္စတန္ႏုိင္ငံရဲ႕ တရား၀င္ ဘာသာစကား ျဖစ္ေစတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘာသာစကားဥပေဒကို ျပ႒ာန္းျခင္းဟာ ဘာသာစကားေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ မ်က္ႏွာစာကို ဖြင့္ေပးလိုက္တာပဲ။ ဒီေပၚလစီေတြဟာ လူအုပ္စုတခုခုရဲ႕  ဦးစားေပးမႈသေဘာကို သေကၤတျပဳထားတာ ျဖစ္တယ္။ တရား၀င္ ဘာသာစကားကို ေျပာေနၾကသူ လူအုပ္စုတစုစုကို ဦးစားေပးထားတ့ဲ သေဘာပဲ။ ဒီေပၚလစီေတြဟာ ဌာေနတိုင္းရင္းသားျဖစ္မႈ အယူအဆ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ထင္ဟပ္ေနတာလည္း ျဖစ္တယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကိစၥကို ၾကည့္ရင္ ဒီေပၚလစီေတြဟာ ဒီနယ္ေျမကို အရင္ေရာက္လာခ့ဲတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသားေတြလား၊ အက္ဘ္ကာဇီးယန္းေတြလားဆိုတ့ဲ ရွည္လ်ားေထြျပားတ့ဲ အျငင္းအခုံေတြကေန ေပါက္ဖြားလာတာ ေတြ႕ရမယ္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျဖစ္ရပ္ကေန ရွင္းလင္းသြားတ့ဲ အရာတခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူမ်ိဳးစုပဋိပကၡန႔ဲ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးၾကား ဆက္သြယ္ခ်က္ တခ်ိဳ႕ကို နားလည္မိသြားေစတာပါ။ ဆိုဗီယက္လြန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ လူနည္းစုေတြကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ ပုံစံ ထုတ္ထားတ့ဲ ေပၚလစီႏံြေတြထဲမွာ ရုန္းထြက္မရ ပိုၿပီး နစ္သထက္နစ္လာခ့ဲတယ္။ လူမ်ိဳးစုဖယ္ထုတ္မႈ ပံုစံေတြဟာ အစြန္းေရာက္လြန္းၿပီး ဒီပံုစံေတြ လည္ပတ္အလုပ္လုပ္ႏုိင္ဖို႔က ဒီမိုကေရစီ စည္းမ်ဥ္းသေဘာတရားေတြကို လံုး၀ ရန္ေစာင္ ေနရမယ့္ ဥပေဒ လုပ္ငန္းေဘာင္တရပ္ လိုအပ္တယ္။ အဲဒီေပၚလစီေတြေအာက္မွာ တေျပးညီ ကိုယ္စားျပဳျခင္းဆိုတ့ဲ အယူအဆေတြကို က်င့္သုံးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ထပ္ၿပီးေျပာရရင္ ဖယ္ထုတ္ခံထားရတ့ဲ အုပ္စုဟာ ပုန္ကန္ျခင္းလိုမ်ိဳး ဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ့ နည္းလမ္းေတြကို က်င့္သုံးလာမယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ထင္ရာစိုင္း ဖမ္းဆီးမႈေတြ ရွာေဖြမႈေတြ၊ စစ္ေဆးစီရင္မႈ မရိွဘဲ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းမႈေတြ၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္အေပၚ တားဆီးပိတ္ပင္ခ်က္ေတြကို တရား၀င္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးမယ့္ ဥပေဒေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြ ေပၚေပါက္လာႏုိင္ဖြယ္ရွိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳးေရး အစြန္းေရာက္ အေနအထားေတြကို လံႈ႔ေဆာ္ၾကတ့ဲ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း လူမ်ိဳးစုေရးရာကို အလြန္အကၽြံ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရမွာထက္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အာဏာရွင္ဆန္တ့ဲ လုပ္ရပ္ေတြ အေလ့အက်င့္ေတြကို အားေပးတ့ဲဘက္ဆီ ပိုၿပီး တိမ္းညြတ္သြားၾကတယ္။

ထည့္သြင္းျခင္းန႔ဲ ဖယ္ထုတ္ျခင္း

ကြဲျပားမႈနက္နဲတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုအတြင္းမွာ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္မႈျဖစ္စဥ္ စတင္ၿပီးတ့ဲေနာက္ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစုံ ပါ၀င္တဲ့ ကြန္ျမဴနတီတခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ထပ္ အဟန္႔အတားတခု ရိွေသးတယ္။ ဒီအဟန္႔ အတားဟာ က်ဥ္းေျမာင္းခ်ဳပ္ျခယ္တ့ဲ သေဘာရိွတ့ဲ ကြန္ျမဴနတီဆိုင္ရာ အယူအဆေတြ (Restrictive conceptions of community) ကေန ေပါက္ဖြားလာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီက်ဥ္းေျမာင္းတ့ဲ ကြန္ျမဴနတီ အယူအဆေတြဟာ ဌာေနတိုင္းရင္းသားျဖစ္မႈ (Indigenousness) အေပၚ အေျခခံၾကတာေတြ ျဖစ္တယ္။ အထက္က အဟန္႔အတားဟာ လူမ်ိဳးစုကြဲျပားတ့ဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ ထည့္သြင္းျခင္းမူကို ကိုင္စဲြ ထိန္းသိမ္းထားတ့ဲ ေနရာမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွန္သမွ် ရင္ဆိုင္ရတ့ဲ အခက္အခဲကေန ေပါက္ဖြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဖရိကဟာ ဌာေနတိုင္းရင္းျဖစ္မႈ အက်ိဳးထူးကို ကိုင္ၿပီး လူအုပ္စုတစုအေပၚ အေလးထား ဦးစားေပးေရးကို ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး သိပ္မရိွတ့ဲ ေဒသႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာ ထည့္သြင္းျခင္းန႔ဲ ဖယ္ထုတ္ျခင္း ျပႆနာေတြကို ပ်ံ႕ႏံွ႔ေစတ့ဲ ႏိုင္ငံလို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။

အာဖရိကမွာ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္မႈ အဓိကေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ဇမ္ဘီယာကို အက်ယ္အျပန္႔ လက္ခံ သတ္မွတ္ ထားၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဇမ္ဘီယာသမၼတ ကင္းနက္ေကာင္ဒါဟာ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို လိုက္ေလ်ာ ခြင့္ျပဳတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ အႀကံအဖန္မလုပ္ဘူး၊ သူရံႈးရင္လည္း အရံႈးကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ဆုတ္ ေပးလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အႏိုင္ရသြားတ့၊ဲ ဒါမွမဟုတ္၊ ေနာက္တက္လာမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ အဓိက လူမ်ိဳးစုအုပ္စုေတြ အားလံုးကို ပါ၀င္ေနေအာင္ ဆက္ထိန္းထားႏုိင္စြမ္း မရွိဘူး။ တကယ္တမ္း ေျပာရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္ဟာ သူ႔အရင္က က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခခံအတိုင္း ဖယ္ထုတ္ျခင္း ျဖစ္စဥ္ကိုသာ ျပန္က်င့္သုံးဖို႔ စလုပ္ေတာ့တာပါပဲ။

၁၉၉၁ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏုိင္ရသူ ဖရက္ဒရစ္ ခ်ီလူဘာ လိုပဲ၊ ေကာင္ဒါဟာ အေစာပိုင္းမွာ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစုံရဲ႕  အက်ယ္အျပန္႔ ေထာက္ခံအားေပးမႈရိွတ့ဲ ပါတီတခုရဲ႕  အႀကီးအကဲေနရာကေန အာဏာကို ကိုင္ထားႏိုင္ခ့ဲတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံမွာရိွတ့ဲ အဓိက လူမ်ိဳးစုအုပ္စု ဒါဇင္၀က္ေလာက္ဟာ ေတာင္ပိုင္းက အီလာ (Ila) န႔ဲ တြမ္ဂါ (Tonga) တို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ လူမ်ိဳးစုေတြဟာ ႏုိင္ငံလူဦးေရရဲ႕  ငါးပံုေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအုပ္စုေတြသာ အတိုက္အခံကို ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အုပ္စိုးသူ ပါတီအတြင္းမွာ လူမ်ိဳးစု အကြဲအၿပဲေတြ စျဖစ္ေပၚလာခဲ့ ေတာ့တာပဲ။ ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ သူတို႔ေတြ ႐ံႈးနိမ့္သြားၿပီးတ့ဲ ေနာက္မွာ လိုဇီ (Lozi) လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အတိုက္အခံဘက္ထဲကို ၀င္ပူးေပါင္းသြားခ့ဲၾကပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ေကာင္ဒါဟာ ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈပိုင္းမွာ ဘမ္ဘာရဲ႕  ကိုယ္စားျပဳမႈ လြန္က်ဴးေနတာကို တံု႔ျပန္ဖို႔အတြက္ ခံစစ္ပိုင္း ဗ်ဴဟာေတြကို အသုံးျပဳခဲ့တယ္။ အခဲမေက်တ့ဲ ဘမ္ဘာဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕  လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ သူတို႔ေတြက အဓိက ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနရာကေန ပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ ယုံၾကည္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပါတီကို သူတို႔ဖာသာ ဖြဲ႔စည္း တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အတိုက္အခံလုပ္မႈ ႀကီးထြားလာခဲ့ေတာ့ အာဏာရပါတီရဲ႕ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာ အတိုင္းအဆဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလာခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ က်ဥ္းေျမာင္းလာသလဲဆိုရင္ ေကာင္ဒါက တပါတီ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေၾကညာခ့ဲရတ့ဲ အထိပဲ။

ဒီတပါတီႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ေကာင္ဒါရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ လႈပ္ခါေနေစမယ့္ ေရြးေကာက္ပဲြ အႏၲရာယ္ကို အလိုလိုပဲ အဆုံးသတ္သြားေစခ့ဲတယ္။ သေဘာက ေကာင္ဒါရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟာ ခိုင္မာၿပီး မေျပာင္းလဲဘဲ အုပ္စိုးထားႏုိင္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ပါတီရဲ႕  အေျခခံက်ဥ္းေျမာင္းမႈကိုလည္း ဖုံးကြယ္ေပး ထားသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ိဳးဆက္က ဘာလဲဆိုရင္ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါးၾကာေတာ့ ေနာက္ဆုံးေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပတဲ့အခါ ေကာင္ဒါဟာ ျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္း အမတ္ေနရာအားလုံးမွာ အႏိုင္ရခ့ဲေတာ့တာပဲ၊ တျခားေနရာေတြ မွာေတာ့ လက္တဆုပ္စာေလာက္သာ အႏိုင္ရခ့ဲတယ္။ လူမ်ိဳးစုအခ်င္းခ်င္း အတိုက္အခံအဖြဲ႔ ျဖစ္တ့ဲ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႔ (Movement for Multiparty Democracy – MMD)က က်န္တ့ဲေနရာေတြမွာ အျပတ္အသတ္ ေအာင္ပြဲခံ ခဲ့တာျဖစ္တယ္။

တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ သမိုင္းဘီးဟာ တပတ္ ျပန္စလည္လာတာပဲ။ ဘမ္ဘာဟာ အစိုးရ အခန္းက႑န႔ဲ ပါတီရာထူးေတြကို မွ်တမႈမရိွဘဲ မွ်ေ၀ယူလိုက္ရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာသံေတြ ထြက္လာခဲ့ၿပီး လိုဇီန႔ဲ ဘမ္ဘာအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီး တေယာက္စီ ရာထူးက ထုတ္ပယ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ လိုဇီနဲ႔ ၾသဇာရိွတ့ဲ အိုင္လာ ၀န္ႀကီး တေယာက္စီလည္း ရာထူးက ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ဘမ္ဘာအေျချပဳ ပါတီသစ္တခု ဖြဲ႕စည္းေပၚေပါက္လာခ့ဲတယ္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ နယ္ေျမအေတာ္မ်ားမ်ားကို စည္း႐ုံးခဲ့ၾကပါတယ္။ အရင္ အေျခက်ယ္ျပန္႔ခ့ဲတ့ဲ အတိုက္အခံအဖြဲ႔ဟာ ေကာင္ဒါရဲ႕ လူနည္းစု လႊမ္းမိုးၿပီး အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၿဖိဳခ်မယ့္ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္း ရပ္တည္ေနခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

နည္းနည္းထပ္ရွင္းရရင္ ၁၉၉၁ ေရြးေကာက္ပြဲအခ်ိန္မွာ ေကာင္ဒါကို ဆန္႔က်င္ၿပီး လူမ်ိဳးစု ေပါင္းစံုပါ၀င္ေရး MMD ရဲ႕  ရပ္တည္ခ်က္ဟာ တကယ္က ယွဥ္ၿပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ ခဏတျဖဳတ္ စြဲကိုင္ထားတဲ့သေဘာပဲ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္ဒါကိုယ္တိုင္

အေစာပိုင္း ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေရးဆိုတ့ဲ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ၿဗိတိသွ်တို႔လည္း ထြက္သြားေရာ သိပ္ၾကာၾကာ မခံလိုက္ဘူး။ အဲဒီရပ္တည္ခ်က္က မရွိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတာ။ ေအာင္ပြဲဆိုတာ လူမ်ိဳးစုတိုက္ပြဲတခုရဲ႕ အစပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီတိုက္ပြဲထဲမွာ သူ႔အုပ္စုန႔ဲသူ ရပ္တည္ဦးစီးေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္ဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ ေနၾကတာပါ။ သူတို႔မ်ား ႐ံႈးသြားရင္ေတာ့ အေစာပိုင္းက စဲြကိုင္ဖုံးထားတ့ဲ လူမ်ိဳးစုေပါင္းစုံ ပါတီျဖစ္ေရးဆိုတ့ဲ မ်က္ႏွာဖုံးဟာ လုံး၀ကို ကြာက်သြားခဲ့ေတာ့တာပဲ။

လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြ အလြန္မွာ လူနည္းစုေထာက္ခံမႈ ရရိွခ့ဲတ့ဲ အဲဒီလို ပါတီေတြဟာ အတိုက္အခံကို မတရားအသင္းအျဖစ္ ေၾကညာပစ္ၾကတာ ထံုးစံပါပဲ။ ၿပီးရင္ တပါတီ ႏိုင္ငံေတာ္ (Single-party state) ဆိုတာကို ေၾကညာေတာ့တယ္။ အဲဒီ တပါတီဆိုတာထဲမွာ လူမ်ိဳးစုအရ ထည့္သြင္းမႈ ရွိထားတယ္လို႔လည္း အသံဟစ္ၾကေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက လူနည္းစုေတြထဲမွာ ပါ၀ါကို ကိုင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ဆက္ရွိ က်င္းပေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပါ၀ါကို ကိုင္ထားႏုိင္တာ မဟုတ္ေပဘူး။ ဒီကိစၥဟာ ဇမ္ဘီယာ အတြက္သာ မွန္တာမဟုတ္ဘူး၊ ကင္ညာ၊ ကင္မရြန္း၊ ယူဂန္ဒါ၊ ခ်က္ဒ္၊ အိုင္ဗရီကို႔စ္၊ ဂီနီ၊ ေမာ္ရီေတးနီးယား၊ ဆယ္ရာ လီယြန္န႔ဲ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အတူတူပဲ။ တပါတီဆိုတ့ဲ ကိစၥဟာ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာ လႊမ္းမိုးမႈအတြက္ မ်က္ႏွာဖံုးတခုပဲ ျဖစ္တယ္။ ဇမ္ဘီယာက ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ရိွေနတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ အဲဒီ အတိုင္းပဲ အတူတူျဖစ္တ့ဲ အင္အားစုေတြ၊ တြန္းအားေတြ ရိွေနေသးတာလို႔ ဆိုရမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲသစ္ေတြ က်င္းပၾကတ့ဲအတြက္ သူတို႔ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲပစ္သင့္ၾကသလဲ။

ထည့္သြင္းျခင္းန႔ဲ ဖယ္ထုတ္ျခင္း သံသရာလည္ေနတ့ဲ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေမာင္းႏွင္ေနတ့ဲ အရာက အဆက္အစပ္ ေျပာင္းလဲမႈပဲ။ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစိုးရ၊ ေကာင္ဒါ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ မိဳြင္အုပ္ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြဟာ လူမ်ိဳးစုအရ ဖယ္ထုတ္ျခင္းမူကိုကိုင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီနည္းက် မဟုတ္ၾကဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲေျပာဖို႔ မခက္ဘူး။ အတိုက္အခံ လုပ္တဲ့သူ ေတြဟာ လူထုသေဘာထားေတြကို စုစည္းမိႏိုင္ဖို႔ အာမခံခ်က္မရိွဘူး။ တကယ္လို႔ အတိုက္အခံေတြက လူထု သေဘာထားကို စုစည္းမိလိုက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဒါဟာ သူတို႔အေနန႔ဲ ကြဲျပား ျခားနားမႈေတြကို ဖိႏွိပ္ပစ္ လိုက္တာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြကိုက မဆီမဆုိင္ကိစၥေတြ ျဖစ္ၿပီး ေလာေလာဆယ္မွာ အေရးမႀကီးေနေသးေနလို႔ပဲ။ ဒီကြဲျပားျခားနားမႈ ေတြဟာဘယ္သူက အုပ္ခ်ဳပ္မလဲ ဆိုတာကို ဆုံးျဖတ္လိုက္တ့ဲ အခ်ိန္ေရာက္မွသာ ဆက္စပ္ ျဖစ္ေပၚလာၾကတာေတြပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အုပ္စုအေပၚ ေမးခြန္းထုတ္၊ သတ္မွတ္မႈေတြ ေပၚလာတာပဲ။ သေဘာက နယန္ဂ်ာ (Nyanja) ေတြက ပိုၿပီး ပညာတတ္ၾကတယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အရည္အေသြး ပိုျပည့္၀တယ္။ အရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဟာင္းကို ၀ိုင္းပယ္ေရး ခံယူခ်က္ဟာ ဘမ္ဘာေတြမွာ ပိုရိွၾကတယ္၊ လိုဇီဟာ လြတ္လပ္ေရးမွာ ကတိျပဳခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္ကို ျငင္းတယ္အစရိွတ့ဲ ကြဲျပားခြဲျခားမႈ အသံဗလံေတြ ထြက္လာေတာ့တာပ။ဲ ဒီအသံေတြဟာ တျခား သူေတြဘက္က ျပန္ၿပီး ရန္ေစာင္တ့ဲ အေျဖကိုပဲ ထြက္ေပၚလာေစမွာ ျဖစ္တယ္။

အခု နားလည္သြားရတာက အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲတခုမွာ မဲအားလံုးရဲ႕ သံုးပံု၊ ဒါမွမဟုတ္၊ သံုးပံု ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရၿပီး အႏိုင္ရတ့ဲ ပါတီတခုဟာ ခြဲေ၀ေပးမႈ ျပႆနာတခုကို ရင္ဆိုင္ရႏိုင္တယ္ ဆိုတာပဲ။ ၁၉၉၁ ဇမ္ဘီယာက MMD လုပ္ခဲ့ သလိုမ်ိဳးပဲ။ တဖက္မွာ ေထာက္ခံအားေပးသူမ်ားေလ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဟာင္းမွာ အတိုက္အခံ အင္အားစု ပိုမ်ားေလပဲ။ အဲဒီထဲက အခ်ိဳ႕ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားၾကမွာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ စျဖစ္လာရင္ ေကာင္ဒါန႔ဲ သူ႔အေနအထားအတြင္းက အျခားသူေတြဟာ အဲဒီ အေျခအေနကို ဘာေၾကာင့္ ဘရိတ္မအုပ္ႏိုင္ ျဖစ္ရသလဲ။ ၀န္ပိေနတ့ဲ က်ဥ္းေျမာင္းတ့ဲ လူနည္းစု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးထက္ အားနည္း ဆုတ္ယုတ္မႈရိွတ့ဲ လူမ်ားစု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ အတူ အဆုံးသတ္သြားဖို႔ရာ အေျခအေနကို ေကာင္ဒါနဲ႔ သူ႔လူေတြ ဘာေၾကာင့္ မရပ္တန္႔ႏိုင္သလဲ။

အေျဖက တခ်ိဳ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြဟာ အေျခအေနတခုမွာ ရပ္တန္႔သြားႏိုင္တယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနလဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လူမ်ိဳးစု အုပ္စု တ၀က္ေလာက္ဟာ အျခား တ၀က္အေပၚ ဖက္ၿပိဳင္အံတုေနတ့ဲ အခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ႏုိင္ငံေတာ္ေတြထဲမွာ လူမ်ိဳးစု အုပ္စုၾကားထဲက ဆက္ႏြယ္မႈေတြဟာ ေတာင္ကို ေျမာက္က ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ႏွစ္ဖက္ ခဲြထြက္ေနတ့ဲ အေျခအေနကို ဖန္တီးျဖစ္ေပၚေစတာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္ေတြကို ခရစၥယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြက ဆန္႔က်င္မယ္၊ အဓိကအုပ္စုႀကီးတခုက တျခားအုပ္စုေတြအေပၚ ဆန္႔က်င္မယ္၊ ဥပမာ ကြန္ဂိုႏုိင္ငံက လာရီေတြကို အမ္ဘိုခ်ီတို႔ ဆန္႔က်င္မႈ၊ တိုဂိုမွာဆိုရင္ အီ၀ီေတြကို ကာဘရိုင္းတို႔ ဆန္႔က်င္မႈေတြ အစရွိတဲ့

ႏွစ္ျခမ္းခဲြထြက္ေနတဲ့ အေျခအေနတရပ္ကို ျဖစ္ေပၚေစတာပဲ။ အဲဒီေနရာေတြမွာ တကယ့္ကို ဆက္ႏႊယ္ရင္းႏီွးမႈေတြန႔ဲ အုပ္စုအကြဲ အၿပဲေတြဟာ သိသိသာသာန႔ဲ ရွိေနတာပါ။

အဲဒီလို အေျဖရလဒ္ တခုလိုျဖစ္လာတ့ဲ ႏွစ္ျခမ္းခြဲထြက္မႈ သေဘာဟာ ဘယ္လိုမွ ေစ့စပ္မရေတာ့ဘဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားမႈ၊ ပဋိပကၡကို ျဖစ္ေပၚေစတတ္ပါတယ္။ ဒီ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားမႈဟာ ေဘဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မတိမ္းမယိမ္း အႏုိင္ရလိုက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီ အႏိုင္ရတ့ဲ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တ၀က္နီးပါးရိွတ့ဲ အုပ္စုတစုဟာ သူတို႔အေနန႔ဲ ဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရတယ္လို႔ ခံစားမိသြားတယ္၊ ၿပီးရင္ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ကေနပဲ စစ္တပ္ကို ပန္ၾကားႏုိင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ေတြ႔ရတ့ဲ ကိစၥပဲ။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမွာ ၁၉၆၆ အာဏာသိမ္းမႈေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး ၁၉၆၇ ကေန ၁၉၇၀ အထိ ဘိုင္ယာဖရန္ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေပၚခ့ဲတာပါ။ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္းစည္းမႈေတြန႔ဲ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားမႈေတြဟာ အၿမဲတမ္း ရွိေနတဲ့ ျပႆနာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီျပႆနာေၾကာင့္ပဲ လူနည္းစု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ဆီ ဦးတည္ယိမ္းသြားမယ့္ အေနအထားကို ရပ္တန္႔ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ခက္လာတယ္။ ဇမ္ဘီယာန႔ဲ ကင္မရြန္းႏိုင္ငံက ျဖစ္ရပ္ေတြက ဒီသေဘာကို ကိုယ္စားျပဳေနခဲ့တာပါ။

ဒါ့အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတခုကို လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြဟာ တပါတီႏိုင္ငံေတာ္ကို အတိအလင္း ေျပာၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား နည္းလမ္းေတြန႔ဲပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အခိုင္အမာျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ မဲဆႏၵရွင္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို ေတြ႔ႀကံဳရလိမ့္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ ေတာင္းဆိုသူေတြ ပိုနည္းပါးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာ ဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရတ့ဲ လူမ်ားစုႀကီးဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ဖို႔အတြက္ လက္နက္ကိုင္ရမယ့္ အေျခအေနကို လိုအပ္တယ္လုိ႔ ေတြးလာတယ္။ ယူဂန္ဒါမွာ အီဒီအာမင္ရဲ႕ လူနည္းစု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဲဒီလို လက္နက္ကိုင္ၿပီး ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆီးရီးယားမွာလည္း ဟဖက္ဇ္ အဲလ္ အာဆတ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ပုံမွန္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ခ့ၾဲကတာပဲ ျဖစ္တယ္။

ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးေကာက္ပြဲေတြဟာ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာ ဖယ္ထုတ္ျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစတ့ဲအခါ တဖက္မွာ ဒီမိုကေရစီ နည္းက်မဟုတ္တ့ဲ တုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာမွာကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ျပန္လည္ ေဖာ္ေဆာင္မႈ ေမာ္ဒယ္တခုအျဖစ္ အမႊမ္းတင္ခံထားရတ့ဲ ဇမ္ဘီယာလိုပ၊ဲ ဘီနင္ႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၁ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကေန လူမ်ိဳးစုၾကား ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ လမ္းေၾကာင္းသုံးခုကို ထြက္ေပၚလာေစခ့ဲတယ္။ အဲဒီ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဟာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ထင္ေပၚလာတာ။ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ၿပိဳင္တ့ဲ သမၼတေလာင္း သုံးေယာက္ဟာ တေယာက္ကို သူတို႔အပိုင္ေဒသေတြမွာ ပထမအဆင့္မွာတင္ မဲက ၇၀ န႔ဲ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းၾကား ရရိွခဲ့ၾကတယ္။ ျပင္သစ္ပံုစံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာဆိုရင္ ျပင္သစ္မွာက ေတာင္-ေျမာက္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရတ့ဲ အမတ္ေလာင္းဟာ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ရဲ႕ မဲ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါး ရတယ္။ ႐ံႈးသြားတဲ့ အမတ္ေလာင္းကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္ရဲ႕ မဲ ၉၄ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါး ရတာ။ ဒီမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီတ့ဲ ဝိေရာဓိသေဘာ (Paradox) ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရမယ္။

ေနာက္တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းသားေတြ လႊမ္းမိုးတ့ဲ စစ္တပ္ယူနစ္ေတြဟာ အာဏာသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားခ့ဲၿပီး တပ္တြင္း ပုန္ကန္မႈေတြ လုပ္လာခဲ့ၾကတာပဲ။ အေစာပိုင္း ဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာလည္း သူတို႔ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ အႀကီးအက်ယ္ ေအာင္ျမင္မႈရခ့ဲတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရတ့ဲ ေတာင္ပိုင္းအစိုးရ အာဏာရလာခ့ဲတယ္။ အာဖရိကမွာ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုတာ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ငံေရးမွာ လူမ်ိဳးစုတို႔ ေအာင္ျမင္မႈမရ ျဖစ္ရတဲ့ သေဘာကို ၫႊန္းေနတယ္။ အဲဒီ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတိုင္းအဆကို ခန္႔မွန္းဖို႔ေတာင္ မလြယ္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ လက္ရွိ ေရြးေကာက္ပြဲေတြဟာ အေစာပိုင္း ကိုလိုနီ အလြန္ကာလကထက္ လူမ်ိဳးစုတို႔ရဲ႕ က်႐ံႈးမႈအႏၲရာယ္ကေန ပိုၿပီး လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရတ့ဲ အေနအထားမ်ိဳးမွာ ရိွမေနေတာ့ဘူး။ သေဘာက ေရြးေကာက္ပဲြမွာ အႏိုင္ရတယ္ ဆိုဦးေတာ့၊ တဖက္မွာ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာ ပုန္ကန္မႈ၊ တံု႔ျပန္မႈေတြကို ခံရႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရၿပီဆိုတာန႔ဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနလို႔မရဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ကိုယ့္ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရလဒ္ဟာ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုံ ျဖစ္သြားႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိထားဖို႔ လိုအပ္တာပဲ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ေဒၚနယ္ အယ္လ္ ဟို႐ို၀စ္ဇ္ (Donald L. Horowitz) သည္ Duke University မွ ဥပေဒႏွင့္ ႏို္င္ငံေရးသိပၸံ ပါေမာကၡျဖစ္ၿပီး လူမ်ိဳးစုပဋိပကၡ ေလ့လာေရးဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္သည္။ သူေရးသားခဲ့ေသာ Ethnic Groups in Conflict (1985)၊ A Democratic South Africa? Constitutional Engineering in a Divided Society (1991) ႏွင့္ The Deadly Ethnic Riot (2001) စာအုပ္မ်ားကို ကယ္လီဖိုးနီးယား တကၠသိုလ္မွ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး၏ ဒီမိုကေရစီျမွင့္တင္ေရး အႀကံေပးေကာ္မီတီ၀င္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ယခု ေဆာင္းပါးကို Journal of Democracy ႏွင့္ Johns Hopkins University Press တို႔၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူၿပီး Educational Initiatives (ပညာေရွ႕ေဆာင္) က ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ Educational Initiatives အဖြဲ႔သည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သင္တန္းမ်ား၊ အရည္အေသြးျမွင့္ သင္တန္းမ်ားကို ပို႔ခ်ေပးေနေသာ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။
ဧရာ၀တီ