ျမန္မာျပည္သားနဲ႔ အေၾကာက္တရား (Min Kaung Chit)

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/20/2013 10:52:00 AM

မင္းေကာင္းခ်စ္ (မႏၲေလး)
ဒီတေခါက္ ခြင့္ရက္ရွည္ရလို႔ ဗမာျပည္အလည္ျပန္ေတာ့ အရင္အေခါက္ေတြထက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေနခဲ့တယ္။ အိမ္သူနဲ႔သမီးေတြကႀကိဳျပန္ႏွင့္ေတာ့ တစ္ကိုယ္ရည္မို႔ ၀န္စည္စလြယ္ကလည္းနဲနဲ၊ လက္ဆြဲအိတ္ ငယ္တလံုးဆြဲရင္း အပူပင္ကင္းကင္းျပန္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ထံုစံအတိုင္း ေလယာဥ္အေပၚကဆင္းၿပီး လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာေတြအေရွ႕မွာ အမ်ားနည္းတူတန္းစီ လိုက္တယ္။ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတိုင္းလိုလိုပူပင္ေၾကာင့္ၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔၊ အဆင္မေျပမႈ တခုခုႀကံဳရမွာ စိုးရိမ္ေနၾကပံုပဲ။ အဆိုးဆံုးက ကုိယ့္အေနာက္မွာလာတန္းစီတဲ့ လူငယ္ေလးပဲ။ အရြယ္က အသက္(၂၅) ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ သူေၾကာက္ေနပံုက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္။ ျခေသၤ့နံရတဲ့အာဖရိ ကသမင္တေကာင္လိုပဲ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတာ သိတာလြန္းတယ္။ က်ေနာ္လည္းမေနသာလို႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါ့တူႀကီးလို႔ေမးတဲ့အခါ သူ႔ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းက(၂) လထဲက်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေငြမလံုေလာက္တာရယ္၊ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ သက္တမ္းမတိုးရေသးေၾကာင္း၊ အခုလဲခြင့္က (၂) ပတ္တာရတာမို႔ စာအုပ္အသိမ္း ခံရရင္ ျပန္လိုက္ဖို႔အခက္အခဲအမ်ားႀကီးရွိတာမို႔ စာအုပ္သိမ္းမွာစိုးရိမ္ေၾကာင္း၊ ခြင့္စာလည္းမပါေၾကာင္း တုန္ တုန္ရီရီရွင္းျပရွာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း လူငယ္ေလးကိုအားေပးခဲ့ရတယ္။ သက္တမ္းကုန္ခါနီးတာနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔စ္မသိမ္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ ခြင့္စာ မပါရင္ (D) Form သာလုပ္ရန္လိုေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့မွ စိတ္သက္သာ သြားပံုရတယ္။
က်ေနာ္အလွည့္ၿပီး၊ သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွျပႆနာမရွိပါဘူး။ ေရွာေရွာရ႐ႈ႐ႈနဲ႔ ၿပီးသြားေတာ့ လူငယ္ေလးမ်က္ႏွာ၀င္းပလို႔။ ၀န္စည္စလြယ္ေတြေရြးၿပီး အေကာက္အခြန္႒ာန ျဖတ္ခါနီးေတာ့ တခါေၾကာက္ေနျပန္ေရာ။ အေ၀းထိန္းစနစ္နဲ႔ေမာင္းတဲ့ ကစားစရာကားေလး ပါလာလို႔တဲ့။ အဆင့္ျမင့္အေ၀းထိန္းစနစ္နဲ႔ ပ်ံသန္းႏိုင္ တဲ့ ကစားစရာေတြကို လက္ရွိ အမိန္႔နဲ႔တားျမစ္ထားေၾကာင္း၊ ဒါေတာင္ တိက်တဲ့ဥပေဒ ရွိပံုမရေၾကာင္း၊ တားျမစ္စရာအေၾကာင္းမရွိ လုိ႔ ဒီအမိန္႔ဟာမလိုလားအပ္ေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
အေကာက္အခြန္႒ာနျဖတ္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳဆိုသူေတြေစာင့္ေနတဲ့ ခမ္းမထဲေရာက္ေတာ့ လူငယ္ေလးက ေက်းဇူး စကားဆိုရင္း ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔၊ ေလ့လာဆည္းပူးဖုိ႔လိုေၾကာင္း၊ မ်ားမ်ားသိလာရင္ေၾကာက္ စိတ္ေလ်ာ့ပါးလာႏိုင္ေၾကာင္းေျပာရင္း လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔တကၠစီတစ္စီငွားၿပီး တည္းခိုမယ့္ ေဟာ္တယ္ ကိုသြားရင္း လမ္းမွာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတြးလာမိတယ္။
အေၾကာက္တရားဘယ္ကလာ တကယ္ေတာ့ လူသားေတြဟာ မသိတာကိုေၾကာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အႏၱ ရာယ္ျဖစ္မွာေၾကာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေတြဂ်ီတိုက္ရင္ ေဒေ၀ါႀကီးလာလိမ့္မယ္။ ပသွ်ဴးေခါင္းျပတ္ႀကီးေၾကာင့္ ကေလးေတြအငိုတိတ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ႐ိုေသ ေလးစားမႈနဲ႔အေၾကာက္တရားကို ခြဲျခားမသိတဲ့ ေ၀ဖန္ခြင့္မရိွတဲ့၀န္းက်င္ေၾကာင့္ မိဘဆိုေၾကာက္၊ လူႀကီးသူမ ဆိုေၾကာက္၊ ဆရာဆိုေၾကာက္၊ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးဆိုေၾကာက္၊ ကိုယ့္မွားလည္းေၾကာက္၊ ကိုယ္မွန္လည္း ေၾကာက္ရတယ္ေလ။
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့ အထက္အရာရွိဆိုေၾကာက္၊ ကိုယ့္ထက္ရာထူးငယ္ေပမယ့္  အဆက္အသြယ္ေကာင္းတဲ့သူဆိုေၾကာက္၊ အရပ္ထဲဆိုရင္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ- ရ၀တဆိုေၾကာက္၊ စစ္သား၊ ရဲသား ဆိုေၾကာက္၊ စည္ပင္သာယာ၀န္ထမ္းဆို ေၾကာက္၊ အလွဴခံ၊ လုပ္အားေပးဆင့္တဲ့သူေတာင္ေၾကာက္ၾကရ တယ္မဟုတ္လား။ တရား႐ံုးသြားရရင္ ေရွ႕ေန၊ တရားသူႀကီးဆိုေၾကာက္ရ၊ ေဆး႐ံုေဆးခန္းသြားရင္း၊ ဆ ရာ၀န္၊ သူနာျပဳမေျပာနဲ႔ဓါတ္မွန္ဆရာ၊ အ၀င္တံခါးဂိတ္ေစာင့္ကအစ ေၾကာက္ၾကရတယ္မဟုတ္လား။
ဓါတ္မွန္ဆရာဆိုလို႔ မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီး ေျမာက္ဖက္ကပုဂၢလိကေဆး႐ံုမွာ မိသားစုက်န္းမာေရးကိစၥနဲ႔သြားရင္း ႀကံဳခဲ့ရတာေလးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဓါတ္မွန္ခန္းကနံရံမရွိ၊ အပိတ္တံခါးမရွိ၊ အမ်ဳိးသမီးလူနာကို အ၀တ္လဲ ဖို႔ေပးထားတာက မတ္တပ္တရပ္ဖို႔တေနရာစာကို အ၀တ္လုိက္ကာတခုနဲ႔ပတ္ထားေပးတယ္။ အ၀တ္စားက လည္း ေနာက္ေက်ာမလံုဗလာက်င္းနဲ႔။ လူနာအမ်ဳိးသမီးခမ်ာ ေနာက္ေက်ာသိုင္းႀကိဳးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ခ်ည္ခြင့္မရ၊ အသက္(၆၀)၀န္းက်င္ဓါတ္မွန္ဆရာက အကူအမ်ဳိးသမီးရွိရက္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ခြင့္မေတာင္းပဲ လူနာအမ်ဳိးသမီးကို ဓါတ္မွန္စက္ေရွ႕မွာကိုင္တြယ္ၿပီးေဆာင္ရြက္တယ္။ ကုတင္အေပၚ တေစာင္းလွဲၿပီး ဓါတ္ မွန္ကို႐ိုက္ဖို႔ကိုလည္း ဘယ္အနားက နာတာလဲ စတဲ့…….ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေက်ာ၊ တင္ပါး စတာေတြကိုကိုုင္ တြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားလာတာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္လည္းမေနသာေတာ့ပဲ ၀င္ေျပာရေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီးလူနာတ ေယာက္ကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ဆုိရင္ ပထမခြင့္ေတာင္းရမယ္။ သေဘာတူညီခ်က္ရယူရမယ္။ လူနာကအမ်ဳိးသမီး
ဓါတ္မွန္ဆရာ၀န္ထမ္း ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ လူနာေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ ကာအိေျႏၵသိကၡာနဲ႔ အခြင္ု့အေရးဆိုတာရွိတယ္။ အေလးထားရမယ္။ နားလည္တတ္ရမယ္။ မိန္းမသားတေယာက္မလံုမၿခံဳနဲ႔ ဓါတ္မွန္႐ုိုက္ေနတဲ့အခန္းအထဲကို ေဆး႐ံု အကူ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသားေတြ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ၀င္ထြက္သြားလာေနတာဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အိေျႏၵသိကၡာကို ေျမမွာခ်နင္းေနတာပဲ။ အဲ့ဒီဓါတ္မွန္ဆရာကေျပာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲသူ တို႔လုပ္လာတာၾကာၿပီ။ ဒါထံုးစံပဲတဲ့။ သူရဲ႕စိတ္ရင္းအခံက႐ိုးပံုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ခက္တာက သူ႔ရဲ႕ခံယူခ်က္ (Mind-set)၊ ေဆးသမား၊ ဓါတ္မွန္ဆရာေျပာဆိုခိုင္းေစသမွ်ကို လူနာက ဘာမွအထြန္႔မတက္နဲ႕ လိုက္နာရ မယ္ဆိုတာပဲ။ လူနာေတြကလည္း ကိုယ့္မွာအခြင့္အေရးဘာရွိလည္းဆိုတာ မသိတာရယ္။ ေဆးသမား၊ ဆရာ ၀န္ေျပာရင္ ဘာမဆိုနာခံရမယ္ဆုိတဲ့ အသိအမွားရယ္၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္သူက ဓါတ္မွန္ဆရာလုပ္ကိုင္တာကိုမွား သလား၊ မွန္သလားဆုိတာခြဲျခားႏိုင္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳ ဗဟုသုတမရွိတာရယ္၊ မသိတာေတြမ်ားေတာ့ ေၾကာက္ ၿပီး ဘာမွျပန္မေပး၊ ျပန္မေျပာ၀ံ့ၾကဘူးေလ။
က်ေနာ္လည္းအဲ့ဒီဓါတ္မွန္ဆရာကိုေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းကလုပ္ခဲ့တာပဲဆိုၿပီး မွန္တယ္မထင္ပါနဲ႔၊ အေတြးအေခၚနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ေတြျပင္ၾကပါ။ လူနာကိုေလးစားပါ။ သိကၡာကိုတန္ဖိုးထားပါလို႔ လူအမ်ားအေရွ႕ မွာ ေျပာပစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုျပန္ေျပာတဲ့လူမရွိရင္ သူ႔စိတ္ထဲမွာသူလုပ္တာ မွန္တယ္ပဲ ထင္ေနမွာ။ ေနာက္အမ်ဳိးသမီးလူနာဆိုရင္ က်ေနာ္ေျပာရက်ဳိးနပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေဆး႐ံုပိုင္ရွင္ေတြကလည္း ေဆး႐ံုအသံုးအ ေဆာင္၊ အခန္းေတြကိုျပဳျပင္မြမ္းမံဖို႔၊ အမ်ဳိးသမီးလူနာေတြရဲ႕ သိကၡာကိုတန္ဖိုးထားဖို႔ ဒီေဆာင္းပါးကေနေျပာ ခ်င္သလို လူနာရွင္ေတြကလည္း ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုသိေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔၊ သိရင္လည္းေတာင္းဆိုရဲတဲ့သတၱိ ေမြးဖို႔တိုက္တြန္းျခင္ပါတယ္။ အရာရာကို မဆင္မျခင္ေၾကာက္မေနဖို႔ ဒီေနရာကေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာဘာလည္း?
ေၾကက္စိတ္ကိုအဂၤလိပ္လို ေအာက္ပါအတိုင္းအဓိပၸါယ္ဖြင့္ပါတယ္။
Fear-(1)           An unpleasant emotion cause by the threat of danger, Pain, or harm.
        (2)           A feeling of anxiety regarding the likelihood of something unwelcome happening.
ျမန္မာလိုဒီလိုအဓိပၸါယ္ျပန္လုိ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။
(၁) က်ေရာက္လာမယ့္အႏၱရာယ္၊ နာက်င္မႈ၊ ေဘးဥပါဒ္ေတြရဲ႕ၿခိမ္းေျခာက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မလို လားအပ္တဲ့စိတ္လႈပ္ရွားမႈ။
(၂) ကိုယ္မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေရးေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေၾကာင့္ၾကစိတ္။
ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္ကေန စာေရးသူနားလည္ထားတဲ့ေၾကာက္လန္႔စိတ္ဆိုတာ အာ႐ံု(၆)ပါးနဲ႔ ဒြာရ(၆)ေပါက္ တို႔ထိခိုက္မိရာက မိမိမွာရွိတဲ့ တဏွာ၊ ရာဂ၊ ေလာဘ၊ မာနစတဲ့ကိေလသာေတြ အေၾကာင္းသင့္လို႔ေပၚလာတဲ့ အခါအက်ဳိးတရားအျဖစ္ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ပူပင္ေသာကျဖစ္ၿပီး အမ်က္ေဒါသယွဥ္လ်က္ျဖစ္ ေပၚလာတဲ့ ေဒါသမူစိတ္အႏုစားပါပဲ။
ဥပမာေျပာရရင္ ေဆာင္းပါးအေရွ႕ပိုင္းက လူငယ္ေလးေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့စိတ္ဟာ သူ႔ပတ္စ္ပို႔အသိမ္းခံရၿပီး အခက္အခဲေတြ႔မွာကိုမလိုလားတဲ့ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ ေဒါသ မူစိတ္ကေလးပါ။
ေနာက္ဥပမာကေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရအဖြဲ႔အထဲက မေျပာင္းလဲလိုသူေတြရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ပါ။ သူတုိ႔ရရွိခံစား ေနတ့ဲအာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ စည္းစိမ္ေတြဆံုး႐ံႈးေလ်ာ့ပါးမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီးေျပာင္းလဲရမွာေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ ေဒါသမူ စိတ္ေတြပါပဲ။
အထက္ပါဥပမာ(၂)ခုစလုံးဟာ ေလာဘကိုအေျခခံၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေၾကာက္စိတ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ ေလးရဲ႕ေလာဘက ကိုယ့္ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အခြင့္အေရးကိုလိုခ်င္တဲ့ သမၼာေလာဘျဖစ္ေပမယ့္ စစ္အစိုးရအဖြဲ႔ ထဲက မေျပာင္းလဲလိုသူေတြရဲ႕ေလာဘကေတာ့ မတရားသျဖင့္ရယူလိုတဲ့ ၀ိသမေဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ခြဲျခားျမင္ဖို႔လိုပါတယ္။
အဆိုပါလူငယ္ေလးလိုပဲ ျမန္မာတျပည္လံုးက တိုင္းသူျပည္သားေတြ၊ ကိုယ့္ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးအအတြက္ ပူပန္ေနရတဲ့ၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕မယူအပ္တဲ့ အာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ ဥစၥာေတြစြန္႔လႊတ္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တြန္းအားေပးေနတဲ့ ေအာက္ပါအေျခအေနေတြကို ၀ိုင္း၀န္းဖယ္ရွားျပဳ ျပင္ၾကဖို႔လုိပါတယ္။
Ø  (က)     တုိင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ အေထြေထြအသိပညာ နိမ့္က်မႈ၊
Ø  (ခ)       အခြင့္အာဏာအလြဲသံုးပုိင္ခြင့္ျပဳေသာ မမွန္ကန္သည့္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္
Ø  (ဂ)       စီစစ္ေ၀ဖန္ခြင့္၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးခြင့္အားနည္းေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား      (အာရွတန္ဖိုး၊ မိသားစုတန္ဖိုးမွာ အားနည္းခ်က္)
Ø  (ဃ)     မိုးခါးေရေသာက္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းျခစားလူ႔အဖြဲ႔စည္း။
ျမန္မာျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း မိမိရဲ႕အေထြေထြအသိတရားေတြတိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖို႔လိုသ လို ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုသိၿပီး အဲ့ဒီအခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆို ရယူရဲတဲ့သတၱိမ်ဳိးေမြးဖို႔လိုပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ “ေၾကာက္လန္႔ျခင္းမွကင္းေ၀းေရး” စာအုပ္အထဲမွာလည္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူနဲ႔ ေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္ေစတဲ့ဆႏၵာကတိ၊ ဘယာကတိ၊ ေဒါသကတိ၊ ေမာဟကတိ အစရွိတဲ့ အဂတိတရား(၄)ပါး အနက္က ဘယာကတိ (ေၾကာက္လန္႔မႈျဖင့္၊ မလားအပ္သည္သို႔လားျခင္း) ဟာ အဆိုး၀ါးဆံုးျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အ မွားနဲ႔အမွန္မခြဲျခားႏိုင္ေစတဲ့ အေျခခံက်တဲ့ အဂတိတရားျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ကိုေျပာရရင္ ပုထုဇဥ္လူသားတိုင္းမွာ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ျခင္မဲ့ မ ေၾကာက္ၾကဖို႔ ၀ိသမာေလာဘစိတ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဘယာဂတိမလိုက္စားဖို႔၊ မိမိကိုယ္ကိုအသိဥာဏ္ဗဟုသုတေတြ ျမင့္မားေအာင္ ေလ့လာဆည္းပူးၾကဖို႔၊ ကိုယ့္အခြင့္အေရး ကိုယ္သိၿပီး ေတာင္းဆိုရဲ၊ ရယူတဲ့ရဲတဲ့စိတ္သတၱိေတြ ေမြးၾကဖို႔၊ ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္း ေၾကာက္စိတ္ကင္းမွ တရားမွ်တၿပီး၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသစ္ ကိုတည္ေဆာက္ႏုိင္မွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိုင္ငံသားတိုင္း အဂတိတရားေလးပါးမွ ကင္းေ၀းၿပီးအစိုးရကိုမွီခိုေနရတဲ့ ျပည္သူမဟုတ္ပဲ အစိုးရကမွီ ခိုအားထားရတဲ့ ျမင့္ျမတ္ေသာ အာဂမိဘျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။