ႏိုင္ငံျခားသားခံယူျခင္းႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပႆနာ
ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္
- 10/03/2013 06:21:00 PM
ယူခ်င္လြန္းလို႔ ယူလိုက္တာမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အခမ္းအနား မတက္ခဲ့ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္လို ႏိုင္ငံသား ခံယူထားၿပီး မႏွစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားဟာ မျဖစ္မေန တက္ရမယ့္ ပြဲမဟုတ္တဲ့အတြက္ အခမ္းအနား မတက္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ႏိုင္ငံသား ခံယူထားမႈက ဘာမွထိခိုက္စရာ မရွိဘူးလို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြကို သိပ္မသိ။ ေနာ္ေဝႏိုင္သား ခံယူႏိုင္ဖို႔ ေနာ္ေဝစာနဲ႔ စကားကို သတ္မွတ္နာရီ ျပည့္ေအာင္ သင္ထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္၊ ေျပာတတ္တာ မဟုတ္ေသးပါ။ “အခမ္းအနားတက္ရင္ ကိုယ္ကပါ အလိုတူအလိုပါ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳသလို ျဖစ္သြားမလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ မတက္တာဗ်ဳိ႕” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ တက္သင့္မသင့္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူရဲ႕အိုင္ဒီယာကို ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခမ္းအနားဆီ မတက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။
တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ‘အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ’ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္၊ အခုလို စက္တင္ဘာလအတြင္း စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းခ်ိန္မွာ အဲဒီစစ္တပ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ သြားၿပီး ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူဖို႔ အစီအစဥ္ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ မူလအစီအစဥ္က စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ ေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အသက္စြန္႔တိုက္ေန႐ုံနဲ႔ ဘယ္လုံေလာက္ပါ့မလဲ။ တျခား အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုဦးမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေနက် စကားအတိုင္း ‘ကာလေ႐ြ႕လ်ားလာတာ နဲ႔အမွ်’ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာခိုေက်ာင္းသား ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ ေတြဟာလည္း တိုက္ပြဲမွာ က်သူက်၊ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆုံးသူဆုံး၊ အိမ္ျပန္သူျပန္၊ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သူထြက္၊ ဆက္တိုက္သူတိုက္ စသျဖင့္ လမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရင္း အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ေတာခိုေက်ာင္းသားေဟာင္း တခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူရတဲ့ အေျခအေနအထိ ဆိုက္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။
၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြ ေနာက္ပိုင္း ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရၿပီး အမ်ားစုဟာ ေတာခိုေက်ာင္းသား ေဟာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာ္ေဝ ဥပေဒအရ သူ႔ႏိုင္ငံဧရိယာ ထဲမွာ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာ ဆက္တိုက္ေနထိုင္ၿပီးသူတိုင္း ေနာ္ေဝ ဘာသာစကားကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ နာရီျပည့္ေအာင္ သင္ထားၿပီးသူတိုင္း ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိ တဲ့အတြက္ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး သူတိုင္းနီးပါး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါက ေနာ္ေဝက အေျခအေနပါ။ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ နယ္သာလန္၊ အိုင္ယာလန္၊ အဂၤလန္ အပါအဝင္ တျခားဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထြက္လာသူေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနပါတယ္။ တစ္ခါ ျမန္မာေတြ အမ်ားဆုံး ေရာက္ေနတဲ့ အေမရိက၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ နယူးဇီလန္ တို႔မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားခံယူမႈက ဥေရာပထက္ေတာင္ ပိုလြယ္၊ ပိုျမန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ၊ တျခား နယ္စပ္စခန္း ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ သုံးေသာင္း ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ အေသအခ်ာစာရင္း ျပဳစုထားတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ရေသးပါ။
ဒီလူေတြထဲက ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူေတြအေျပာတိုင္း ဆိုရင္ ‘ႏိုင္ငံျခားသား’ အျဖစ္ ခံယူထားသလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုတစ္ေလာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လည္တဲ့လူေတြ မ်ားလာေနတဲ့အတြက္၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူၿပီးမွ ဒီလိုျပန္လည္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူၿပီးသူ ေထာင္ဂဏန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ရွိေနေလာက္ၿပီ ဆိုတာကိုေတာ့ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဧၿပီလကုန္ပိုင္းမွာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား စာအုပ္ ရတဲ့အတြက္ ေမလထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ သြားလည္ခြင့္ Visa ရခဲ့ၿပီး ဒါဟာ ၂၅ ႏွစ္တာအတြင္း ပထမဆုံးေသာ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တျခားလူေတြထဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္လို ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ခ်င္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူလိုက္ရသူေတြ ရွိႏိုင္သလို အျခားအေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ခံယူလိုက္ရသူေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ေသခ်ာတာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔၊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မျဖစ္ခ်င္ေတာ့လို႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မခ်စ္ေတာ့လို႔ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္သူကေတာ့ မရွိသေလာက္ နည္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုရွည္လ်ားေထြျပား နိဒါန္းခ်ီ ေနရသလဲဆိုရင္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္ရသူေတြကို မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိ သူေတြ၊ အေမေက်ာ္ေဒြးေဒၚ လြမ္းသူေတြအျဖစ္ ေဝဖန္သံေတြ ၾကားလာေနရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေဝဖန္သူ ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ မခံယူဘဲ PR (Permanent Resident- အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္) အျဖစ္ပဲ ယူထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ရင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမးျမန္း သိရွိသေလာက္ကေတာ့ PR သမားေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူထားသူလို ပုံမွန္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း Social Visa နဲ႔ မသြားႏိုင္ေသးဘဲ သံ႐ုံးအရာရွိေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက အစိုးရအရာရွိေတြရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေစာင့္ရေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားလက္မွတ္ (Travel Document) ကိုင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ အဝင္အထြက္ လုပ္ေနသူ ေတြဟာလည္း အလားတူ သက္ဆိုင္ရာ သံ႐ုံးနဲ႔ အစိုးရ အရာရွိေတြဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးမွ သီးျခားစာ႐ြက္မွာ အထူး Visa စာ႐ြက္ကပ္ၿပီး သြားေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာကေတာ့ သံ႐ုံးေတြ၊ အစိုးရအရာရွိေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ဘာမွစကားေျပာစရာ မလိုဘဲ သာမန္ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးအေနနဲ႔ ခရီးသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ရွိသူေတြက အေကာင္းဆုံး အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက အခုျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လည္ခြင့္ရၿပီဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္မွ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူသူေတြရဲ႕အေျခအေနကို ေျပာတာပါ။
ဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက ေနာ္ေဝမွာ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသူေတြ၊ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးမွာ သတ္မွတ္အခ်ိန္နဲ႔ သတ္မွတ္ ဘာသာစကားရၿပီးလို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူလိုက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူတာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္လည္ခြင့္ရဖို႔ တစ္ခုတည္း အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသားအျဖစ္ ခံယူၾကတာလဲ။ တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ တစ္ခုခ်င္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ ... ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူၿပီးသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္မလာ ေတာ့ဘူးလား။ ဒါကလည္း တစ္ဦးခ်င္းစီမွာ တစ္ခုခ်င္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္တာပါပဲ။ ဒီလူေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္လာရင္ PR (Permanent Resident - အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္) အျဖစ္နဲ႔ ေနၾကမွာလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ျပန္ေလွ်ာက္ရမွာလား။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြက ဘယ္လိုရွိမလဲ။ ဒါကေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ကို ျပန္လက္ခံမယ့္ အစိုးရေတြ၊ ပါလီမန္ေတြနဲ႔ ဆိုင္သြားပါၿပီ။ ဒီအတြက္ PR စနစ္နဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကို ငါးႏွစ္တာ ေနထိုင္ခြင့္ေပးမယ့္ ဥပေဒတစ္ရပ္ ပါလီမန္မွာ အတည္ျပဳဖို႔ ျပင္ေနတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။
ဒီလိုျပန္လာတဲ့ လူဦးေရက ဘယ္ေလာက္အထိ ရွိမွာမို႔လို႔လဲ။ သူတို႔အတြက္ ဒီေလာက္အထိ စဥ္းစားေပးစရာ လိုလို႔လားဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ သူလည္းရွိရင္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါ ဒီလူေတြက ျပန္လာမယ္ဆိုလည္း အၿပီးျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ထြက္သြားတယ္ေျပာၿပီး ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေကာင္းေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အၿပီးျပန္မလာရဲ ေသးတာလဲ ဆိုၿပီးလည္း ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာသြားလို႔ ဆင္းရဲတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ မေနႏိုင္ေတာ့ ဘူးလား။ ဒီလူေတြက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိေတာ့လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ ျပန္မလာေတာ့ တာလားေပါ့။
‘ဘဝဟာ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္’ ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိလြန္းလို႔ တစ္မ်ဳိးသားလုံး စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ဟာ အခုေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိလို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူသူေတြအျဖစ္ စြပ္စြဲခံ ေနရပါေရာ့လား။ ၂၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ လူေတြရဲ႕စဥ္းစားပုံနဲ႔ ေတြးေခၚပုံေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲသြားေစႏိုင္သလား။
အတိတ္မွာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြက ယူနီေဖာင္း လဲလိုက္႐ုံနဲ႔ အာဏာကို ဆက္ကိုင္ထားႏိုင္တဲ့အခါ အဲဒီလူေတြကိုပဲ ေအာင္ပြဲရသူေတြအျဖစ္၊ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ ၾကေတာ့မွာလား။ အဲဒီလို အမွားက်ဴးလြန္ ခဲ့သူေတြကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ႀကဳိးစားခဲ့သူေတြ၊ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြ၊ ဘဝတစ္ခုလုံး ေပးဆပ္ခဲ့ရ သူေတြကိုေတာ့ ေအာင္ပြဲရေအာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သူေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မရွိလို႔ ျပည္ပထြက္သြားသူေတြ အျဖစ္ စြပ္စြဲၾကေတာ့မလား။
အႏွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူမႈဆိုတာ အေျခအေနအရ၊ သက္ဆိုင္ရာ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေနထားလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလကို သြားေနၿပီလို႔ ဆိုေပမယ့္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အာမခံခ်က္ ဘာမွမရွိေသးပါ။ ျပန္လာသူေတြကို မဖမ္းပါဘူးလို႔ အာမခံခ်က္ ေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြ၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ ဘာမွမေတြ႕ရေသးပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေနတဲ့ ဝန္ႀကီးနဲ႔ပိုင္မွ၊ သမၼတ႐ုံးဝန္ႀကီးနဲ႔ သိမွ၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္မွ၊ သံအမတ္နဲ႔ခင္မွ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသးပါ။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆီ အၿပီးျပန္လာရဲသူ ဘယ္ရွိပါ့ဦးမလဲ။ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူထားမႈကိုလည္း ဘယ္စြန္႔လႊတ္ရဲဦးမလဲ။ လႊတ္ေတာ္က ျပ႒ာန္းေပးမယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ PR ဥပေဒ၊ အၿမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္ ဥပေဒ ထြက္လာၿပီး ငါးႏွစ္တာ ေနထိုင္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပည္ပေရာက္ေနသူ အေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္လာၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္မွာေတာ့ အတြင္း-အျပင္၊ ႏိုင္ငံသား-ႏိုင္ငံျခားသား စသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားမႈကို အဆုံးသတ္ၿပီး ႏိုင္ငံ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ အားလုံးပါဝင္ လက္တြဲ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာယူမယ့္ လူေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ဆိုတဲ့ ေဘာင္ေတြနဲ႔ စည္းျခားထားတာကို သဘာဝက်တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအာဏာအတြက္ မဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ျပန္လာသူေတြ ကိုေတာ့ ဒီလိုစည္းေဘာင္ မျခားထားသင့္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ နယ္စည္းျခားၿပီး ဘာလူမ်ဳိး၊ ဘာႏိုင္ငံသားဆိုတဲ့ ခြဲျခား သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တဲ့ေခတ္၊ လူသားအားလုံးကို ကမာၻသူ ကမာၻသားအျဖစ္ အားလုံးတန္းတူ ခံယူႏိုင္တဲ့ ေခတ္မ်ဳိး အျမန္ေရာက္လာေစဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
thevoicemyanmar
