ျပည္သူကိုခ်စ္သည့္ တုိင္းျပည္

ပုိ႔စ္တင္ခ်ိန္ - 10/21/2013 06:31:00 PM

ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ဘဏ္ကတ္ ေပ်ာက္သြား၏။ မနက္ အလုပ္လာတုန္းကေတာင္ ရထားဘူတာ႐ံုမွာ ကတ္ႏွင့္ ေငြထုတ္ယူခဲ့ေသးတာ။ ခရီးသြားကတ္ထဲမွာ ေငြနည္းေနသျဖင့္ ဘဏ္ကတ္ႏွင့္ပဲ ေငြျဖည့္ခဲ့ေသးတာ။ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားမည္လုပ္ေတာ့ ဘဏ္ကတ္ကို ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါ။ ဘူတာမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရထားေပၚမွာ က်က်န္ခဲ့ေလသလား။ မမွတ္မိေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေကာက္ရထားႏုိင္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ Fin နံပါတ္ မသိသျဖင့္ ေငြထုတ္၍ ရမည္မဟုတ္။ ကတ္ထည့္ၿပီး Fin နံပါတ္ေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္တာ၊ ေငြထုတ္ယူဖုိ႔ စမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း၊ ထိုကဲ့သို႔ သံုးခါေလာက္ လုပ္သည္ႏွင့္ စက္က သူ႔အလုိအေလ်ာက္ ကတ္ကိုသိမ္းသြားမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဏ္ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရမည္ မဟုတ္လား။ အနည္းဆံုး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္နီးသည့္ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုမွာ ကတ္ျပန္ထုတ္ယူဖုိ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ကတ္ Account နံပါတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ Passport နံပါတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္၊ ၿပီးေတာ့ ကတ္ေဟာင္းကို Cancel လုပ္ဖုိ႔။ ညေန အလုပ္ဆင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အနီးဆံုး ယူႏြတ္ဘူတာ (Eunos Station) က ဘဏ္ခြဲမွာ ကတ္အသစ္ကို ဝင္ထုတ္လုိက္သည္။ ကတ္ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ ဒဏ္ေၾကးငါးဆယ္ေတာ့ ေဆာင္လုိက္ရ၏။ ကိစၥမရွိပါ။ လြယ္လြယ္ကူကူ ၿပီးသြားတာပဲ ေက်နပ္ဖုိ႔ ေကာင္းပါသည္။ ဝန္ေဆာင္မႈဆုိတာ ထိုကဲ့သို႔ လြယ္ကူရမည္ မဟုတ္ပါလား။

ထိုေန႔က အခြန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စာလာ၏။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ အခြန္ဌာန ဝက္ဘ္ဆုိက္ကို ဝင္ၿပီးလုပ္လွ်င္ ရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာ သိပ္မသံုးတတ္။ ဒါႏွင့္ပဲ အားသည့္တစ္ရက္မွာ ႏုိဗီးနားဘူတာ (Novena Station) နားက အခြန္႐ံုးကို ထြက္လာခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဝန္ထမ္း (လူငယ္ေတြ) က ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟု ေမးၾကသည္။ အခြန္ဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ရမလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါဟု ေျပာသည့္အခါ တံုကင္နံပါတ္ေလး ကြၽန္ေတာ့္ကို ထုတ္ေပးသည္။ ထိုနံပါတ္စလစ္ကို ကိုယ့္ဘာသာစက္မွာ သြားယူလည္း ရႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာရြက္ေလးကိုင္ၿပီး သူမ်ားေတြလုိ ထိုင္ခံုတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နံပါတ္ ေပၚလာမည့္ အလွည့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ငါးမိနစ္ မၾကာပါ။ ဘုတ္ျပားေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွ တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္ နံပါတ္ေပၚလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္နံပါတ္ႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္သြားရမည့္ အရာရွိစားပြဲ အကၡရာပါ တြဲေပၚလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ (F) ေကာင္တာက အရာရွိဆီ သြားေတြ႕ရမည္။
ထိုအခန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟု ထပ္ေမး၏။ အခြန္ဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ရမလဲ သိခ်င္လုိ႔ပါဟု ေျပာျပလုိက္၏။ ကြၽန္ေတာ့္ အက္စ္ပတ္စ္ (S-Pass) ကိုေတာင္းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ Fin နံပါတ္ ႐ိုက္ထည့္သည့္အခါ၊ ကြၽန္ေတာ္သံုးႏွစ္စာ လုပ္ခဲ့သည့္ေငြ Amount ေတြ ေပၚလာသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိသလား၊ အိမ္ေထာင္သည္က အလုပ္လုပ္သလား၊ ကေလးေတြ ရွိသလား၊ ေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူးလား စသည္မ်ား ေမးကာ၊ မိန္းမစရိတ္ ႏွစ္ေထာင္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေသာင္း ထည့္တြက္ကာ အခြန္ေဆာင္ဖုိ႔ မလုိပါဘူးဟု ေျပာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အခြန္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာရြက္ကိုလည္း တစ္ခါတည္း ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံအတြက္ တစ္ျပားမွ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ မလုိေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာသံ႐ံုးမွာ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ ကေလး ရွိသလား၊ ဝင္ေငြႏွင့္ ေလာက္သလား၊ မေလာက္ဘူးလား၊ ဘယ္သူမွ မေမးပါ။ ေနာက္ပိုင္း အခြန္ေဆာင္ဖို႔ မလုိဟု ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္လုိက္သျဖင့္ သက္သာသြားပါသည္။ အခ်ဳိ႕ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အိမ္ေဖာ္လာလုပ္ၿပီး တစ္လမွ ျမန္မာေငြ သံုးသိန္းေလာက္ ရသူေတာင္ အခြန္ေဆာင္ခဲ့ရသည္။ စင္ကာပူမွာ အခြန္ေဆာင္ဖုိ႔ သြားရတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာပါ။ ဒါဟာ ျပည္သူကိုခ်စ္တဲ့ တုိင္းျပည္က လုပ္ေပးထားေသာ ဝန္ေဆာင္မႈပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ခုထက္ထိတုိင္ ဘူးလံုး နားမထြင္း ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသး၏။ ဝန္ထမ္းဆုိတာ ျပည္သူ႔ကိစၥ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနျခင္း ဆုိသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေန၏။ အစိုးရ အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာ ျပည္သူကို ကုိယ္စားျပဳၿပီး ျပည္သူ႔အခက္အခဲကို ေရွ႕ကမားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိသူဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾက၏။ ေျပာင္းျပန္ အျမင္အားျဖင့္ အစိုးရဆုိတာ သူတို႔ကို ျပည္သူက ဦးစားေပးေနရၿပီး က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိတာေကာ၊ ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ လုပ္လာသည့္ အက်င့္အတိုင္း ဆက္သြားေနတာေကာ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို မ်က္ျခည္ျပတ္ေနတာေကာ ပါဝင္ခဲ့ရာ ခရီးေရာက္ႏိုင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္သည္ကို ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆုိ႔မႈ (Traffic Jam) ေတြကို ေျဖရွင္းရာ မွာလည္း၊ စာေစာင္ေတြထဲမွာေတာ့ ဘာစနစ္ကိုသံုးမည္၊ ညာစနစ္ကိုသံုးမည္ မစားရ ဝမခန္း ေျပာေနၾကၿပီး လခ်ီလာသည့္တိုင္ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့။ Bus Lane သီးသန္႔မရွိဘဲ၊ Bus ေတြက ထပ္ရပ္ၾက၊ လူမရွိဘဲ ေစာင့္တင္ၾကလုပ္ေနတုန္း ျဖစ္ရာ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ၿပီးေတာ့ တကယ္လုပ္ရမည့္ ကိစၥကို ရွက္ေနၿပီး တကယ္မလုပ္ရမည့္ ကိစၥကို မရွက္တတ္သည့္ အက်င့္က ကင္ဆာလုိ အျမစ္တြယ္ေနၾကသည္။ အလုပ္တစ္ခုကို တိုးလုိးတန္းလန္း ထားသည့္အက်င့္၊ ေနာက္ဆံုး ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လုပ္သည့္အက်င့္၊ ကိုယ့္ဖို႔ဘာအက်ဳိး၊ အျမတ္ရွိမလဲ စဥ္းစားသည့္ အက်င့္ေတြက အ႐ိုးစြဲေနခဲ့ျပန္သည္။
တစ္ေလာက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကလမ္းေတြ ကြန္ကရစ္ခင္းဖုိ႔၊ ပလက္ေဖာင္းေတြျပင္ဖုိ႔၊ ေရေျမာင္းေတြျပင္ဖုိ႔၊ သန္းငါးေထာင္ တင္ထားသည့္ကိစၥကို ဖတ္လိုက္ရ၏။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း လမ္းေတြကိုခ်ဲ႕၊ ကြန္ကရစ္ခင္း၊ ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ ေရေျမာင္းေတြ ျပင္ေနတာကို ေတြ႕ေနရပါသည္။ ဒါေတြက ကန္ထ႐ိုက္ ေပးထားတာလား၊ အဆင့္အတန္း ဘယ္လုိသတ္မွတ္ထားသလဲ၊ ဘယ္သူက Quality Control လုပ္သလဲ၊ သိဖို႔ မလုိအပ္ေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ့ ျဖစ္ဖို႔လုိပါသည္။ တခ်ဳိ႕ လုပ္ေနသည္ကို ဘယ္သူမွ လာမၾကည့္ပါ။ တခ်ဳိ႕ေရွ႕က လုပ္သြားသည့္ ပလက္ေဖာင္းေတြဟာ ေနာက္မွာ ပ်က္က်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ေရေျမာင္းေတြဟာ အနက္တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္၊ အက်ယ္ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိၿပီး အေပၚက ကြန္ကရစ္ ဆက္ေလာင္းလိုက္ပါသည္။ နဂိုကမွ ေရစီးေရလာ မေကာင္းရသည့္အထဲ၊ ထုိေျမာင္းေတြ ဘယ္လုိေရစီးႏုိင္မလဲ စဥ္းစားမရပါ။
ကန္ထ႐ိုက္ ေပးသည္ဆုိလွ်င္ ကန္ထ႐ိုက္ကို ညႇာဖုိ႔မလုိပါ။ စည္ပင္က တုိက္႐ိုက္ လုပ္သည္ဆုိလွ်င္လည္း ဒီဇိုင္းႏွင့္ ကြာလတီေတာ့ ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။ သက္ဆုိင္သူေတြ လုပ္သည္ကို အျပစ္ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါဟာ ျပည္သူေတြ ေဆာင္ထားသည့္ ဘ႑ာေငြႏွင့္ လုပ္ရျခင္းေၾကာင့္ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတည္းႏွင့္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါလ်က္ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းေအာင္ ထပ္လုပ္ဦးပါမည္နည္း။ ေငြေတြသာ ကုန္ၿပီး ဆူလြယ္- နပ္လြယ္ အလုပ္က ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲ။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ေတြေကာ၊ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္လုပ္လုိ႔ မရဘူးလား။ ၿမိဳ႕နယ္ေတြက ဘတ္စ္ကား မွတ္တုိင္ေတြဆုိ အမိုးေတြက စက္႐ံုထုတ္၊ ေနာက္ဆံုးဒီဇိုင္း အမိုးေတြႏွင့္ လွေနေပမယ့္ ေအာက္ေျခမွာ ပလက္ေဖာင္းမရွိ၊ ခရီးသည္ထုိင္ဖို႔ အနည္းဆံုး ကြန္ကရစ္ ခံုတန္းေလးပင္မရွိ၊ ဒါေတြဟာ ဘာမွထပ္ၿပီး ကုန္စရာ သိပ္မရွိေပမယ့္ နဂိုထဲက Plan မရွိတာလား မသိပါ။ တတ္ႏုိ္င္လွ်င္ စင္ကာပူက ဘတ္စ္ကား မွတ္တုိင္ေတြမွာလုိ႔ ဘယ္ကားနံပါတ္ေတြက ဘယ္မွတ္တုိင္ႏွင့္ ဘယ္ကိုေရာက္သည္ကိုပါ ကပ္ထားသည့္ Glass Box ေတြရွိလွ်င္ ပိုေကာင္း ပါမည္။ ဒီေန႔လုပ္လွ်င္ ျဖစ္သည့္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္မ်ား တုိးလုိးတန္းလန္း ခ်န္ထားပါသလဲ၊ ဒီအတုိင္းပဲ ေနာက္ႏွစ္လည္း ဒီေငြေတြ ထပ္ကုန္ၿပီး ဒီအဆင့္က မတက္ဘူး ဆုိလွ်င္ေတာ့ စင္ကာပူလုိျဖစ္ေအာင္ ဆုိသည့္စကားေတြ မေျပာၾကတာပဲ ေကာင္းမည္ ထင္ပါသည္။ စင္ကာပူလုိလည္း မျဖစ္ခ်င္ပါ။ တတ္ႏုိင္လွ်င္ စင္ကာပူထက္ သာခ်င္ပါသည္။
မိဘဆုိတာ ကိုယ့္သားသမီးကို အဆင့္အတန္း ရွိေအာင္လုပ္မွ အဆင့္အတန္း ရွိလာမည္ျဖစ္၏။ အစိုးရ ဆိုတာလည္း ကိုယ့္ျပည္သူကို အဆင့္အတန္းရွိေအာင္ လုပ္ေပးမွ အဆင့္အတန္း ရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အဆင့္အတန္းရွိရွိ ေနႏုိင္မွ တိုုင္းျပည္လည္း တည္ၿငိမ္မည္ ျဖစ္၏။ ျပည္သူလုိခ်င္တာ ဘယ္အစိုးရဟု ေဘာင္ခတ္ထားသည့္ အစိုးရ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူလိုခ်င္တာ သူတုိ႔အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သည့္ အစိုးရပဲ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကို မလိမ္သည့္ အစိုးရ၊ သူတုိ႔ကို ဗုိလ္မက်သည့္ အစိုးရ၊ သူတုိ႔ကို တကယ္ခ်စ္သည့္ အစိုးရကိုသာ လုိခ်င္တာ ျဖစ္သည္။
သမိုင္းထဲမွာ မင္းထီးဆုိသည့္ ရခိုင္ဘုရင္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူး၏။ ထိုမင္းသည္ သူ႔ဥပေဒကို သူလိုက္နာေသာ မင္းျဖစ္၏။ သူ႔ဥပေဒထဲမွာ သားဆုိးလွ်င္ အေဖကို အျပစ္ေပး၊ သမီးဆုိးလွ်င္ အေမကို အျပစ္ေပး၊ မယားဆုိးလွ်င္ လင္ကို အျပစ္ေပး၊ ကြၽန္ဆုိးလွ်င္ သခင္ကို အျပစ္ေပးဟု ပါရွိဖူး၏။ တစ္ေန႔မွာ သူေဌးတစ္ေယာက္၏ အလုပ္သမား ႏွစ္ေယာက္က ႏြားခုိးၿပီး သတ္သည့္ အမႈျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူေဌးလုပ္သူက ဘုရင္အျပစ္ေပးမည္ကို ေၾကာက္ၿပီး ဘုရင့္ဦးရီးေတာ္ကို လာဘ္ထုိးကာ ထုိလူႏွစ္ေယာက္ကို ဦးရီးေတာ္ကြၽန္ေတြဟု ေျပာခိုင္းသည္။ ဦးရီးေတာ္ကလည္း ဘုရင္ခ်စ္သည့္ ဦးႀကီးမို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ၿပီး လက္ခံလုိက္သည္။ အမႈစစ္သည့္အခါ၊ ဒီလူေတြဟာ သူ႔လူေတြပါဟု ဦးရီးေတာ္က ေျပာသည္။ တရား႐ံုးလည္း ဆံုးျဖတ္ရ ခက္ေနသည္။ ဒါဟာ ဘုရင္ရဲ႕ကိစၥဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး တရား႐ံုးလည္း ထိုအမႈကို ဘုရင္အား လႊဲေပးလုိက္သည္။ ဘုရင္ကလည္း ဥပေဒရဲ႕အေပၚမွာ ဦးရီးေတာ္ မရွိေစရဟုဆုိၿပီး ဦးရီးေတာ္ကိို အာဏာပါးကြက္သားတုိ႔လက္ကို အပ္လုိက္ပါသည္။
ျပည္သူေတြ လုိခ်င္တာ ဦးရီးေတာ္ေတြကိုသာ ကာကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒမဟုတ္ပါ။ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြကို ကာကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူကို ကာကြယ္ေပးသည့္၊ မေကာင္းသူကို အျပစ္ေပး၊ ေကာင္းသူကို ကာကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒျဖစ္သည္။ ဒါမွသာ ျပည္သူကို ခ်စ္သည့္အစိုးရ၊ ျပည္သူကို ခ်စ္သည့္တုိင္းျပည္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာႏုိင္ လိမ့္မည္ဆုိတာ ….။
ေနသစ္နီ

thevoicemyanmar